[51] szuflada-marzen.blogspot.com

Adres bloga: szuflada-marzeń

Oceniająca: hope

Autor: Corriente

Ocena: Standardowa

Okładka 5/5

Od razu zaciekawiona postanowiłam wejść na bloga, gdy po raz pierwszy zobaczyłam jego adres. Jest krótki, prosty i chwytliwy – łatwo  go zapamiętać. A szuflada od razu daje do zrozumienia, że nie znajdziemy na blogu jednego opowiadania, tylko zbiór różnych historii. W końcu kto z nas nie trzyma w swojej szufladzie tysiąca kartek z niedokończonymi opowiadaniami?  

Grafika 7/10

Pewnie dostałabyś więcej punktów, ale poprzedni szablon podobał mi się o wiele bardziej i chociaż nie był przystosowany do każdej przeglądarki – prezentował się o niebo lepiej. I mnie osobiście bardziej zachęcał do przyjrzenia się treści. Muszę jednak przyznać, że ten jest bardziej neutralny, jeśli chodzi o tematykę, bo nie prezentuje nic, co mogłoby wskazywać temat bloga. Nie sądzę, żebyś znalazła wspólny motyw dla siedmiu miniaturek, ośmiu części jednej historii i trzech drugiej. Przez tamten nagłówek przez chwilę miałam wrażenie, że będę miała do czynienia z romansem, a po wczytaniu się w zakładki mam pewne wątpliwości.

Gwoli wyjaśnienia – pierwszy punkt obcinam za zmieniające się czcionki. Każda część/miniaturka pisana jest innym stylem. Warto byłoby, żebyś narzuciła sobie jeden konkretny rodzaj i wielkość czcionki i tego się trzymała. Drugi za treść, która znajduje się w lewej części przeglądarki. Nie jest to może żaden znaczący błąd, ale ja osobiście strasznie się męczę przy czytaniu czegoś, co jest całkowicie z lewej bądź prawej strony. Może chociaż menu przeniosłabyś z lewej strony przed tekst?

I trzeci punkt – czy w informacjach 1, 2, 3 i 4 muszą być każde w oddzielnej linijce? Brzydko to wygląda. Nie można umieścić tego po przecinku jedno za drugim?

Zakładki uporządkowane, zawierają wszystkie najważniejsze informacje, nie znalazłam w nich żadnych błędów. Nie ma więc nic, do czego mogłabym się przyczepić.

Treść 40/60

Najpierw kilka słów odnośnie oceniania. Prosiłaś, żebym pod lupę wzięła tylko Mgnienia, chyba że będę miała nastrój na więcej. Otóż miałam nastrój na więcej, tylko nie bardzo wiem, jak rozłożyć punktację (wiesz, za mało punktów, a za dużo do ocenienia). Dlatego skomentuję wszystkie miniaturki, ale w punktacji uwzględnię tylko Mgnienia. Myślę, że to będzie najlepsze rozwiązanie dla obu stron.

Życzenia [fanfiction – Zmierzch]

Jak zobaczyłam, że to fanfiction Zmierzchu spodziewałam się wszystkiego, ale nie tego. Lois słusznie zauważyła w komentarzu, że brakuje ffków, w których krytykuje się Bellę i jej idealny związek. Ty to zrobiłaś i to bardzo zgrabnie. Pomysł z mailem, chociaż dość banalny, bardzo dobrze przedstawiony. Komentarze do niego świetnie dobrane i przy okazji opisujące w kilku słowach sytuację, kontakt, jaki ma Angela z Bellą oraz czas i miejsce akcji. Jestem pełna podziwu, szczególnie, że umiejętnie wkomponowałaś to w tekst, a nie tylko podałaś suche informacje.

Znalazłam tylko jeden, nie do końca dla mnie jasny szczegół: Dwadzieścia nieprzeczytanych wiadomości. Bella nie wiedziała nawet, ile rzeczy ją ominęło. To Bella nie przeczytała tych wiadomości, tak? Wiadomości od Angeli? Ale jeśli tak, skąd Angela o tym wiedziała?

Chcę więcej! Zabrakło mi dłuższego opisu małżeństwa Bena i Angeli. To w końcu ich porównywałaś do Belli i Edwarda, prawda? Moim zdaniem mogłabyś to bardziej rozwinąć. Scena z albumem była dla mnie stanowczo za krótka. Chętnie dowiedziałabym się więcej o ich miłości.

Maskarada

Muszę przyznać, że zaskoczyłaś mnie końcówką, bo kompletnie nie spodziewałam się takiego rozwoju wydarzeń. Żałuję tylko, że do samego końca nie zostałaś przy nie używaniu imion. Ta Ana nie pasowała mi w ostatnim fragmencie, ale rozumiem, że ciężko było Ci napisać to inaczej.

- Nie miej do niej żalu. Prawie cię nie znała. Z dzieciństwa, te wspomnienia zdążyły się zatrzeć.

- Wiem. Nie byłem na nią zły. Pomogła mi zrozumieć… wiele spraw.

Milczenie.

- Więc jak teraz będzie? Liczyłeś, że po prostu przyjdziesz, popchnięty przez córkę, po ponad piętnastu latach, a ja… a my…

Zrezygnowałabym ze wstawki milczenie. Psuje cały urok tych dialogów i burzy schemat, który obrałaś. Lekko mylące jest także to przejście do tematu córki, jeśli czyta się po kolei cały tekst, a nie tylko skupia na dialogach. Ale to tylko moje drobne odczucie.

Poza tym puenta podnosi na duchu i daje nadzieję. Zastanawia mnie jedynie, jakie oczy miała w końcu główna bohaterka. Najpierw piszesz o stalowym spojrzeniu, a później o brązowych oczach. Na upartego to stalowe spojrzenie można podciągnąć pod nieugięte, nieznoszące sprzeciwu, przeszywające, ale to nie zmienia faktu, że moim pierwszym wrażeniem był po prostu kolor szary. I pogubiłam się, jak później przeczytałam, że bohaterka ma jednak brązowe oczy.

Nie jestem zwolenniczką lektur, praktycznie w ogóle ich nie czytam i powoli zastanawiam się, jak zdam maturę. Ale jeśli wszystkie byłyby tak wciągające, jak Twoja miniaturka, to połykałabym je w tempie błyskawicznym. Zdradzisz więc, na czym się opierałaś? Albo raczej – co Cię zainspirowało? Bo mam pewne podejrzenia, chciałabym sprawdzić czy słuszne.

Umierając powoli

Tekst jest dobrze napisany, a do tego informacja ponad nim od razu zachęca do czytania. Zastanawiam się czy ta miniaturka jest pisana na podstawie prawdziwej historii? Bo tak zrozumiałam z tego dopisku nad właściwym tekstem.

Ogólnie jest tylko jedna rzecz, do której mogę się przyczepić – brakuje mi przesłania. Tylko tytuł może wskazywać, do czego prowadzi styl życia Kobiety i samotność, w której się pogrąża. Nadal jednak chętnie przeczytałabym końcówkę, która wyjaśniłaby chociaż troszkę więcej i przyjemniej w małym stopniu narzuciła nam zakończenie tej historii.

Chętnie w komentarzu przeczytałabym, jaki miałaś zamysł, pisząc tę historię. W tej, jak i w poprzednich miniaturkach, widać, że nie lubisz ukazywać wszystkiego wprost. Chciałabym poznać Twoją interpretację tych tekstów.

 Mówię [fanfiction – Atramentowe serce]

Atramentową trylogię czytałam lata temu i przyznam szczerze, że niewiele z niej pamiętam, a research na nic się nie zdał, bo informacji o tych książkach jest w Internecie tyle co nic. Po co to mówię? Żebyś miała świadomość, że sięgam po tę miniaturkę nie do końca znając kanon. Albo inaczej – znając kanon, ale nie do końca go pamiętając.

Zacznę od tego, że Mówię jest świetnie dobranym tytułem do fanfiction o Atramentowym Świecie, kto czytał, na pewno wie dlaczego.

Och, ale narobiłaś mi ochoty na Atramentowe Serce! Świetnie to opisałaś i chociaż nie przypominam sobie (moje źródła też nie), żeby w książce Elinor i Dariusza coś łączyło, to Ty pięknie to opisałaś i chętnie przeczytałabym jakiś dłuższy fanfic w Twoim wykonaniu o tej parze. Nigdy bym nie przypuszczała, że ich miłość może być tak dobrze opisana w kilku słowach. Nigdy bym nie przypuszczała, że jakakolwiek miłość może być tak dobrze opisana w kilku słowach. Gratuluję.

Bombonierki faszerowane

Przeczytałam tekst dwa razy i zdecydowanie przyznaję Ci rację – tekst jest kompletnie niezrozumiały i nawet nie wiem, jak mogłabym go skomentować. Ale mogę Cię pochwalić za brak błędów i bardzo umiejętnie prowadzone dialogi. Przez większość tekstu się uśmiechałam – za to plus. Ale zastanawiam się, jaki miałaś pomysł na ten tekst. Dążyłaś do czegoś konkretnego? Czy tylko do tego, żeby był niezrozumiały?

I jaki związek z tekstem ma tytuł?

Kawa po parysku

Za krótko, za mało i do tego odniosłam wrażenie, że tekst potraktowałaś po macoszemu. Jakbyś napisała go od niechcenia, w dużym pośpiechu, myślami będąc gdzie indziej. Widać, że koncepcję na niego miałaś, ale przelanie tego na papier (klawiaturę) nie poszło Ci najlepiej.

Z tych kilku akapitów nie dowiedziałam się niczego konkretnego. Ot, zwykła historia miłosna, która nie pozostawia po sobie śladu i niestety nie zapada w pamięć. Piszesz ogólnikami, nie dajesz czytelnikowi żadnych konkretów. Po prostu opisujesz miłość, która się pojawiła, a potem zniknęła – ale nikt nie wie, jak i dlaczego to się stało. Brakuje mi bardziej szczegółowego przedstawienia postaci, ich historii i motywów, które nimi kierowały. Bo tekst, który opublikowałaś, bardziej przypomina streszczenie koleżance w kilku słowach miłości siostry, niż miniaturkę z jakąś koncepcją.

Liczba niedoskonała

Tekst pod względem technicznym napisany bardzo dobrze, ale nie wiem czy był sens pisać kontynuację Maskarady. Tamta miniaturka zapadła mi w pamięci właśnie dlatego, że skończyła się tak, a nie inaczej. Mogłam usiąść po jej przeczytaniu, pomyśleć i sama zdecydować, jak ta miłość powinna się zakończyć. Dodając Liczbę niedoskonałą, poniekąd popsułaś czytelnikowi całą zabawę.

Nie zrozum mnie jednak źle. Nie uważam, że tekst powinnaś usunąć. Po prostu na Twoim miejscu przemyślałabym, czy nie warto dodać go jako odrębny tekst (oczywiście zmienić w nim co nieco) i nie wiązać w żaden sposób z Maskaradą. Ale to Twój wybór.

Pozwól, że przejdę już do ostatniej części, a mianowicie do Mgnień. Drugiego opowiadania nie biorę pod uwagę, bo jest to dłuższa forma, a na razie ma tylko trzy rozdziały – sama rozumiesz, że ciężko oceniać mając tak mało materiału.

Mgnienia

Od razu rzucasz czytelnika na głęboką wodę. Nie ma przedstawienia głównej bohaterki, miejsca ani czasu, w którym rozgrywa się akcja – żadnych solidnych postaw pod dalszą fabułę. Trochę zbiło mnie to z tropu, bo po przeczytaniu pierwszego rozdziału wiem niewiele więcej niż przed jego lekturą, ale muszę przyznać, że bardzo mnie tym zaintrygowałaś. Dlatego z oceną czy wyszło Ci to na dobre czy nie – poczekam do ósmej, ostatniej jak na razie, części.

 W rozdziale pierwszym piszesz: Percy postawił przed nią cynowy dzban i dwa kufle. A kilka wypowiedzi dalej: Wzruszył ramionami i odszedł, a po chwili wrócił z tacą, na której stał pękaty dzbanek i dwa kubki. Dwa razy poszedł przynieść ten dzbanek z winem? Podobnie z deszczem. Pierwsze zdanie brzmi: Padał deszcz. Natomiast siedem akapitów niżej: Król zdołał wymamrotać jedynie kilka słów, po czym lunęło jak z cebra, co uratowało go przed dalszą kompromitacją. „Lunęło jak z cebra” sugeruje, że wcześniej nie padało. Oczywiście można się spierać, że ten pierwszy deszcz to była mżawka, a dopiero później naprawdę się rozpadało, ale pierwsze skojarzenie i tak jest inne. Dlatego proponuję to zmodyfikować, a wpadkę z dwukrotnym przynoszeniem tacy jak najszybciej usunąć.

Po przeczytaniu kolejnych dwóch rozdziałów niestety niewiele się dowiedziałam. Stworzyłaś nowy, całkowicie autorski świat, ale kompletnie go nie opisujesz. Pojawiają się nazwy własne, wspomnienia o wojnie i zmianach na tronie, które niedawno zaszły. Ujawniasz też wyrwane z kontekstu informacje o bohaterach – Percy długo nie rozmawiał z siostrą, a Will nie chce być królem. Ale co ja mam zrobić z tymi suchymi faktami? Czytelnicy pragną historii związanej z Twoimi postaciami, chcą znać i czuć bohaterów – nie tylko o nich czytać. Wytłumacz powody długiej rozłąki Percy’ego z siostrą, rozwiń motywy Willa i jego żony – dlaczego podstępem dorwał się do władzy, skoro wcale jej nie pragnie? A świat? Jakimi rządzi się prawami? Jak wygląda? Dlaczego jest zniszczony? Który to wiek, rok? A może tego świata nie można „objąć” naszym czasem? Mogłabym zadawać pytania bez końca, bo też bez końca mnożą się one w mojej głowie. Rozumiem oczywiście, że nie wszystko możesz opisać od razu – nie przesadzajmy w drugą stronę. Miałaś jednak mnóstwo okazji, żeby rozwinąć pewne kwestie, wplatając je zgrabnie w tekst. Zazwyczaj to aż bije po oczach, że w tym i w tym miejscu powinno się znaleźć jakieś rozwinięcie, wyjaśnienie. Percy już ze dwa razy wspominał o siostrze, Vala również – mogłaś w narracji przynajmniej o tym wspomnieć. A przy ruinach zniszczonej wioski? Czemu, znów korzystając z okazji, nie opisałaś wojny – a przynajmniej jej przyczyn? Królowa mówi otwarcie o niechęci Willa do rządzenia – kolejna okazja, by w narracji rozwinąć ten wątek i przy okazji przybliżyć świat, który kreujesz. Takich fragmentów i niedomówień jest wiele i myślę, że musisz to następnym razem lepiej rozplanować. Jestem w stanie zrozumieć nutkę tajemnicy, którą starasz się wprowadzić, ale nie popadajmy ze skrajności w skrajność – coś musisz czytelnikowi zdradzić.

Wybuch Vali ożywił akcję i pchnął ją lekko do przodu – pomysł bardzo trafiony. W końcu coś, co przybliża część historii i sprawia, że tekst staje się bardziej dynamiczny. Jeśli ludzie się kłócą i wyrzucają z siebie słowa szybciej niż zwykle, czytelnik to szybciej chłonie. Mgnienia potrzebowały właśnie czegoś takiego.

Szukam celu, jaki miałaś w napisaniu sceny pomiędzy Regan i Williamem. Oczywiście oprócz tego, że kobieta trzyma go pod pantoflem i że Will kompletnie się na króla nie nadaje – chociażby dlatego, że tym ciągłym przepraszaniem za głupoty (bo, bądźmy szczerzy, podniesiony głos użyty w jednym czy dwóch słowach, nie jest jeszcze poważnym powodem), pokazuje, jaki jest uległy. Jeszcze po raz kolejny przypominasz, że Vala nic im nie może zrobić (znów aż się prosi, żebyś to rozwinęła) – jednak to wszystko, co wymieniłam, pojawiło się już w poprzednim fragmencie dotyczącym tej pary. Po co ciągle bombardować czytelników tymi samymi informacjami?

   Znów zmarnowałaś scenę, w której tyle mogłaś wyjaśnić! Rozmowa Percy’ego ze zmarłym przyjacielem dobrze przemyślana, bo ma solidne podstawy, ale po co ona się tak naprawdę pojawiła? Tylko dlatego krótkiego przepraszam? Cały akapit rozmyślań Percy’ego, dlaczego to robi i że dziwnie się z tym czuje, tylko po to, żeby wybełkotać kilka mało składnych zdań? Mam tylko nadzieję, że Colin zrozumiał, za co Percy go przeprasza. Bo ja szczerze mówiąc nie bardzo.

Doczekałam się wyjaśnień niektórych faktów, chociaż nadal uważam, że część z nich mogłaś zdradzić już wcześniej. Teraz byś tylko wszystko przypieczętowała, a kłótnią (rozmową?) Vali i Percy’ego wyjaśniła pozostałe kwestie, przy okazji wszystko porządkując. Warto pomyśleć o tym przy tworzeniu kolejnych dłuższych tekstów.

Na początku piątej części atakujesz nas informacją o wróżkach, które tam (bo nie wiem jeszcze, jak kraina się nazywa) żyły – kolejny przykład na to, że za mało opisujesz świat, który przedstawiasz. W życiu w krainie, którą do tej pory pokazałaś, nie umiejscawiałabym wróżek.

O, a teraz jeszcze wyglądają jak wiewiórki i mogą zamieniać się w ludzi? Pogubiłam się. A może wróżki są naszych rozmiarów? Bo mnie się raczej kojarzą z Dzwoneczkiem z Piotrusia Pana niż dorosłą kobietą, która ma metr sześćdziesiąt. Zdecydowanie powinnaś skupić się na opisie świata przedstawionego, bo z każdym rozdziałem coraz bardziej kuleje.

W końcu z czystym sumieniem mogę Cię pochwalić – charakterystyka wiedźm nie dość, że dokładna, to jeszcze płynnie zmienia się w opis bieżących wydarzeń i przy okazji krok po kroku opisuje sytuację polityczną, w jakiej znajduje się Królestwo. Tego mi właśnie brakowało. Mam nadzieję, że teraz będzie tylko lepiej. Szczególnie, że to właśnie polityka ma być tematem przewodnim.

 Nie jestem teraz pewna, w którym rozdziale, ale na samym początku Mgnień wspominałaś o ubiorze Vali. Nie był to żaden rozbudowany opis – jedynie kilka zdań pojawiających się bardziej mimochodem niż w konkretnym celu. Ale to mi wystarczyło, żeby strój głównej bohaterki wyobrazić sobie mniej więcej tak *zdjęcie*. Natomiast gdy przychodzi czas balu, sukienkę, chociażby królowej, opisujesz bardziej jako taką małą czarną, która kompletnie nie kojarzy się z dawnymi czasami, bo jest wytworem współczesności. Nie czepiałabym się tego, bo w opowiadaniu nie podajesz czasu, kiedy to wszystko ma miejsce, więc na upartego bogatych może być stać na takie kreacje, a ja nie powinnam porównywać dam dworu do zwykłej chłopki mieszającej w małym domku na skraju wioski. Ale! Gdy Vala podróżowała z Percym, ten powiedział kapitanowi statku, że są małżeństwem, bo wspólne podróże są nieprzyzwoite. Czy w takim razie ludzie nie powinni takich sukienek, odsłaniających sporą część ciała, również za takie uważać? Bo wyzywający stój jest równie nieprzyzwoity, co spędzanie tyle czasu z mężczyzną, który nie jest Twoim mężem, prawda?

Dialog pomiędzy Percym i Elleen poprowadzony bardzo dobrze, a do tego ujawnia kolejne fakty. Przypomniało mi się jednak w trakcie, że pracujesz nad mapką, która mogłaby ułatwić czytelnikom wyobrażenie sobie całej krainy. Myślę, że powinnaś jak najszybciej wcielić to w życie, bo łatwo się pogubić. Taka ściągawka na pewno wszystkim bardzo by się przydała. I może drzewo genealogiczne? Widzę, że pojawia się coraz więcej rodzinnych zawiłości, dziedziczenie tronów, ucieczki... Warto byłoby to na bieżąco uzupełniać i w odpowiednim momencie dodać na blogu.

Cały czas w opowiadaniu przewija się hrabia. Jednak po ostatnich opowieściach Percy’ego, mam wrażenie, że hrabiów jest (było?) dwóch. Może warto ponadawać jemu (im?) imiona? Łatwiej będzie ich zapamiętać i skojarzyć z konkretnym wydarzeniem czy wspomnieniem.

Ostatnia opublikowana część wydała mi się najbardziej dopracowana, chociaż zabrakło mi opisu podróży pod względem tego, co ich otaczało – nie mówię o długim rozwodzeniu się o przyrodzie, ale chociaż kilku zdaniach, które pozwoliłby czytelnikowi wyobrazić sobie to, co otaczało Valę i pozostałych podczas wycieczki do zamku. Ale tej jeden raz postaram się zapomnieć o niedociągnięciach i cieszyć tym, że się rozwijasz, bo z rozdziału na rozdział, opowiadanie jest lepsze.

1) Fabuła/Wątki 6/10

Widać, że wiesz, o czym piszesz i całą sytuację polityczną panującą w krainie masz już w głowie poukładaną. Można to dostrzec szczególnie we fragmentach, gdzie Percy bądź Vala opowiadają o tym własnymi słowami. Nie zdarzają Ci się tam nielogiczności, a każde zdarzenie ma swoją przyczynę. Muszę przyznać, że jak na osiem rozdziałów, powoli tworzysz sobie solidną podstawę, z której może powstać naprawdę dobre opowiadanie.

Odnoszę jednak wrażenie, że zaczynasz pewne wątki i ich nie kończysz. Wspominałam o tym już na początku oceny treści. Chociażby siostra Percy’ego – miałaś tyle okazji, żeby o niej napisać, żeby pokazać, jakie więzi łączyły ją z bratem i dlaczego zostały przerwane, jak to się stało, że Percy ją zostawił, a teraz nie wie, gdzie się ona znajduje. Rozumiem, że mogłaś chcieć zachować to na później i być może wiąże się to z jakąś bombą, którą zamierzasz spuścić na czytelników (kto wiem, kim okaże się siostra Percy’ego?), ale myślę, że ujawnienie przeszłości tego nie zepsuje i powinnaś zająć się tym wcześniej, gdy była na to pora.

To samo tyczy się tego, jak Vala mogłaby zaszkodzić królowi i jego żonie. Ciągle się tego boją, wciąż o tym wspominają, ale ani oni, ani Vala nie zdradzają, o co może chodzić. A tajemnicza wiedźma, której szukali strażnicy w jednym z pierwszych rozdziałów? Wtedy wydawało mi się to istotne (Vali również), ale wątek przeszedł bez echa i wydajesz się o nim zapomnieć. Jeśli to było coś ważnego dla dalszego rozwoju wydarzeń – niech Vala czasem o tym myśli (chociażby w chwili zobaczenia Tinaig, która też jest wiedźmą, przecież mogła wtedy przypomnieć sobie o wyglądającej znajomo poszukiwanej kobiecie, prawda?), albo przynajmniej przelotnie o tym wspomina. A jeśli cały ten wątek nie miał znaczenia i był tylko zapchajdziurą – zrezygnuj z niego, bo tylko podsycasz ciekawość czytelnia, a nigdy nie wracasz do tematu. To trochę takie wysyłanie sprzecznych sygnałów i odwracanie uwagi od tego, co jest naprawdę istotne.

Wracaj do wątków politycznych także w narracji – chociażby ujmując to jako przemyślenia bohaterów. W końcu z zakładki wynika, że jest to motyw przewodni opowiadania, więc warto byłoby wracać do tego częściej niż tylko w dialogach.

2) Rozwinięcie akcji 4/6

Cały czas wydaje mi się, że wszystko postępuje bardzo, bardzo powoli, ale gdy dłużej się nad tym zastanawiam, nagle zdaję sobie sprawę, że w tych ośmiu częściach zawarłaś naprawdę dużo informacji i poszłaś z akacją do przodu. Wszelkie nowinki są jednak ukryte i wydają się strasznie porozrzucane po opowiadaniu, dlatego ciągle brakuje mi fragmentów, gdzie starałabyś się to podsumowywać, żeby czytelnik zobaczył, że to wszystko trzyma się logicznie całości.

Chwilami odnosiłam wrażenie, że bardziej skupiasz się na opisach, jak Percy poszedł na spacer i o czym sobie wtedy myślał, podczas gdy więcej miejsca powinny zająć przeprosiny Colina – to w końcu po to wyszedł z domu Vali, prawda? O tym przykładzie również pisałam już wcześniej. Chodzi mi po prostu o to, że mając tak dużo informacji do przekazania (o bohaterach, o świecie, o wydarzeniach – tych kiedyś i tych teraz), za bardzo skupiasz się na wszystkim wokół tylko nie na tym. Kompletnie pomijasz to, co naprawdę istotne, zapominając o tym, bądź odwlekając później. Niepotrzebnie. Nie musisz zdradzać wszystkiego od razu, ale warto napisać coś, czym zatrzymasz u siebie czytelnika. Zdradzaj sekrety, pozwalaj nam poznać swoich bohaterów – wtedy opowiadanie nabiera sensu.

3) Świat przedstawiony 4/10

Miałam się tu rozgadać, ale chyba wiesz już, co mam Ci do zarzucenia, prawda? Przyłóż się do opisów miejsc, do ukazania krainy, która ma wyraźny zarys w Twojej głowie, ale nie ma go w opowiadaniu. Widać, że pomysł jest świetny i ma ogromny potencjał (nawet dla mnie – osoby, która z polityką jakiejkolwiek krainy jest na bakier), musisz tylko dokładnie rozplanować to, jak opowiadanie ma wyglądać i ściśle się tego trzymać, bo chyba się trochę w połowie zgubiłaś.

Miałam wrócić do rzucenia czytelnika na głęboką wodę już w pierwszy rozdziale. Jak wspomniałam – bardzo mnie to zaintrygowało, ale szybko stwierdziłam, że powinnaś żałować tej decyzji. Pierwszy rozdział jest idealnym miejscem na opisy miejsca, w którym znajdują się bohaterowie, na przedstawienie stworzeń, które tam żyją – przynajmniej w wielkim skrócie. Już nawet na bohaterach mogłabyś się skupić bardziej w kolejnych częściach, stopniowo ich ukazując – myślę, że to jest dużo łatwiejszy i mniej czasochłonne niż opisywanie czytelnikowi nowego miejsca, całkowicie odmiennego świata, który rządzi się własnymi, unikalnymi prawami. Szkoda tylko, że po tylu częściach nadal nie jestem w stanie wyobrazić sobie, jak to wszystko wygląda, jakie to są czasy  i jak pięknie Ty to sobie wyobrażasz. Bo w to, że masz na to koncepcję nie zwątpiłam ani razu. Musisz tylko popracować nad przelaniem tego, co masz w głowie do Worda.

I na koniec – nie bój się opisów. Są one u Ciebie naprawdę skromne. Nie tylko te dotyczące miejsc, ale także bohaterów, ich wyglądu, charakteru i – przede wszystkim – emocji! Czasem można sobie darować, jak kto był ubrany, jaką miał minę i czy lubi rano wstawać, czy nie. Ale jeśli darujesz sobie emocje – bohater staje się martwy, nierzeczywisty, a czytelnik nie może się z nim utożsamić. A my lubimy utożsamiać się z bohaterami!

4) Bohaterowie 5/10

Uwielbiam tę część oceny, a Ty sprawiłaś, że nie wiem, co mogłabym napisać. Rzadko się na to decyduję, ale nie opiszę każdego bohatera oddzielnie. Mam nadzieję, że nie będziesz miała mi tego za złe.

Przede wszystkim nie chcę ich rozdzielać i wypowiadać się o każdym, bo wszyscy powielają pewien schemat – są zwykli. Nie mają w sobie nic, co sprawiłoby, że chce się o nich czytać, że czytelnik chciałby ich bliżej poznać. Ich historię – owszem! – ale niestety nic więcej. Wszyscy wypowiadają się podobnie, przy okazji sprawiając wrażenie, że nie mają nic ciekawego do powiedzenia. Do tego nigdzie nie przybliżasz nawet, ile mają lat, a strasznie mnie to intrygowało. Szczególnie, że Regan i Will momentami zachowują się jak para nastolatków, a nie (podobno) dorośli ludzie, który zasiadają na tronie i kierują całym Królestwem. Ich sprzeczki, przeprosiny Williama i rozmowa na balu kompletnie nie pasowały mi do króla i królowej. Uważam, że nawet jeśli nie chcą władzy, to powinni zachowywać się doroślej, skoro postanowili się jednak do tronu dorwać.

Vala, Percy… Nie mają w sobie nic nadzwyczajnego. Nie znam ich uczuć i mimo że ich romans będzie (prawdopodobnie) jednym z głównych wątków, to nie wiem ani jak do tego doszło kiedyś, ani dlaczego do siebie wrócili, ani na dobrą sprawę nawet tego, co do siebie czują. A Ty przecież twierdzisz, że popędziłaś z akcją, jeśli chodzi o tę dwójkę. Po raz kolejny – nie bój się opisów, pokaż w końcu czytelnikowi, co łączy Valę i Percy’ego. Myślę, że wszyscy czekają na to z utęsknieniem. Czasem warto zwolnić z wydarzeniami, żeby opisać więcej szczegółów – wtedy czytelnik ma czas zżyć się z Twoją historią.

Tinaig – wspominam o niej tylko dlatego, że ma ogromny potencjał, ale mam wrażenie, że już zaczynasz to marnować. Przemyśl dobrze, jak chcesz ją wykreować, bo początkowo zdawało mi się, że wiedźmy będą trochę jaki tacy starzy mędrcy, którzy wiele wiedzą o życiu, a Ty tymczasem w towarzystwie Elleen zrobiłaś z Tinaig rozchichraną nastolatkę. Trochę teraz wyolbrzymiam, ale naprawdę wygląda na to, ze do tego zmierzasz. I po raz kolejny – ile one mają lat? Zarówno Tinaig i Elleen? Wnioskuję, że Vala musi być chociaż parę ładnych lat starsza od Elleen, skoro ta nazywa ją matką, wspomniałaś jednak, że Elleen jest już dorosła. Dlatego intryguje mnie ile wszyscy mają lat. Przynajmniej mniej więcej. Warto, żebyś wspomniała o tym w opowiadaniu, bo zwykłe określenie, że ktoś jest dorosły to naprawdę pojęcie względne i każdy może to interpretować po swojemu.

Podsumowując – z nieznanych powodów najbardziej polubiłam Colina i to szczególnie jego historia mnie zaintrygowała. Szkoda, że nie żyje.

5) Dialogi/Narracja 8/10

Tutaj bez zastanowienia daję osiem punktów. Słowa bohaterów mówią najwięcej o Twojej historii. Mam wrażenie, że gdyby nie oni i ich rozmowy, nie wiedziałabym nic o świecie przedstawionym ani opowiadaniu, które piszesz. To dialogi ratują Mgnienia. Jeden punkt jednak za nie obcięłam, bo w pierwszym rozdziale wydawały się strasznie wymuszone (mam na myśli rozmowy pomiędzy Valą i Percym – były tak naprawdę o niczym, a dodatkowo nudziły strasznie i zniechęciłam się odrobinę do czytania).

Drugi odebrałam za narrację. Powinnam więcej, ale znęcałam się nad Tobą już w poprzedniej części oceny, więc stwierdziłam, że odjęcie się kolejnych punktów za to samo będzie niesprawiedliwe. Do czego dążę? Punkt znów tracisz na tym, że narracja jest uboga – nie wykorzystujesz jej do opisów świata przedstawionego, bohaterów… Do opisów czegokolwiek. Ale o tym już było. Miej po prostu świadomość, że to strasznie rzuca się w oczy i odbiera na wartości opowiadaniu.

6) Styl 3/4

Ciężko było mi przebrnąć przez Mgnienia, oj ciężko. Miniaturki wręcz połknęłam, a te osiem części ciągnęło się za mną w nieskończoność. Nie mogę stwierdzić, dlaczego tak było. Na pewno wiele utrudniał fakt, że narrację skrzywdziłaś brakiem opisów, a bohaterów trudno od siebie odróżnić. Co do samego stylu jednak, nie mogę się przyczepić, bo widać chociażby po miniaturkach, że umiesz dobrze pisać i wiesz, co robisz. Po prostu w Mgnieniach trochę się zagubiłaś. Mam nadzieję, że jeszcze dasz radę to wszystko naprawić – bo widać, że Cię na to stać.

7) Oryginalność 10/10

Mogę się czepiać, że źle ukazałaś swój pomysł, ale nie mogę się przyczepić do tego, że jest on całkowicie Twój i nie raz zaskoczyłaś mnie tym, co wymyśliłaś – chociażby te wróżki. I smok! Och, smok był cudowny, jak mogłam zapomnieć o nim napisać! Zdecydowanie częściej powinnaś otaczać swoich bohaterów magicznymi stworzeniami. W tych właśnie momentach przypominałam sobie, że czytam przecież fantastykę, a w tej bajce będą smoki. Szczerze mówiąc widząc te słowa na podstronie, nie spodziewałam się, że mówisz serio. Oczywiście jestem mile zaskoczona. Obyś miała więcej takich pomysłów!

Poprawność 17/20

Życzenia [fanfiction – Zmierzch]

Dawniej darzyła Bellę głęboką przyjaźnią – nawet, kiedy dziewczyna popełniała głupie i niekiedy niebezpieczne dla życia decyzje, jak te nieszczęsne skoki z klifu. – podejmowała. Popełniamy błędy, nie decyzje; bez przecinka przed jak.

Z drzew spadały wielkie, złoto-rude liście, chwilę tańczące na wietrze, by po zaraz opaść ciężko na ziemię. – samo zaraz albo po chwili. Chociaż polecałabym to pierwsze, żeby uniknąć powtórzenia.

.. byli z Tobą, kiedy będziesz tego potrzebować. – zjadło Ci jedną kropkę na początku.

Maskarada

Zaczęliśmy rozmawiać o błahostkach, jak dwójka nowo poznanych ludzi we wcale nie tak małym mieście. – bez przecinka przed jak.

W kawiarni było gorąco – wachlowałaś się ulotką, a na twarz wypłynął ci ładny rumieniec. – wpłynął.

Tak więc mam uwierzyć, że przyszedłeś tu przepraszać, z własnej woli? – bez przecinka przed z własnej woli.

Jest jeden. Słownie: jeden. – Dosłownie?

Z dzieciństwa, te wspomnienia zdążyły się zatrzeć. – bez przecinka. I może na odwrót? Te wspomnienia z dzieciństwa.

Nie chcę burzyć tego, co zdążyłaś zbudować wokół siebie, na stabilnych podstawach. – bez przecinka przed na stabilnych podstawach.

Umierając powoli

Natarczywy dźwięk dzwonka przerywa konsumpcję śniadania, ciepłą kąpiel, czytanie fascynującej książki, czy wreszcie pracę. – bez przecinka.

Jest twarda, musi być twarda, ale kiedy zdarza jej się płakać cicho na środku schodów, zastanawia się cicho, czy naprawdę tego chce. – powtórzenie cicho.

Mgnienia

2. Kontrasty i obyczaje

Musieli użyć trochę mocnych argumentów, żeby do tego doprowadzić. – mocniejszych.

To znaczy, głównie za jego rządów zrównano z ziemią część od strony Góry, a tę parę wiosek(…) – te kilka wiosek? Tę parę brzmi, jakby to były tylko dwie wioski.

Chwilę po wyjechaniu z pogranicza lunął deszcz, tak silny, że rzeki wezbrały zbyt mocno(…) – bez przecinka przed tak.

Otworzył szeroko oczy i zobaczył Valę, pochylającą się na nim z jednocześnie wściekłym i zatroskanym wyrazem twarzy. – nad nim.

powiedziała do Percy’ego , jakby rozmowa przed chwilą w ogóle nie miała miejsca. – niepotrzebna spacja przed przecinkiem.

3. Powroty

Zawsze najbardziej lubił wschody słońca, nie zachody – były dużo mniej sentymentalne i uznawał je za ładniejsze. Niezależnie od tego, jakie zdanie miały wszystkie kobiety tego świata. – przekształć to jakoś, bo w pierwszej chwili po przeczytaniu zdania po pauzie, można pomyśleć, że odnosi się to do zachodu, a nie wschodu. Trochę tam namieszałaś.

bardzo szybko przemieścili się na rzece – przepłynęli rzekę brzmi lepiej.

w osłupieniu wpatrując się na zrujnowaną chatę – w zrujnowaną chatę.

William był otoczony wściekłymi kobietami ze wszystkich stron, postanowił więc w miarę możliwości załagodzić sytuację, okazało się jednak, że pojmowanie płci przeciwnej znacznie przekracza jego możliwości. – powtórzenie; może podziel to zdanie na dwa?

Will nie bardzo rozumiał toku myślowego żony – tok myślowy.

Błędów nie popełniasz wiele i raczej są to drobne potknięcia czy zgubione przecinki, dlatego nie betuję pozostałych rozdziałów. Wolałabym się skupić na ich treści merytorycznej.

Na koniec jeszcze jedna uwaga – zauważyłam, że wkradają Ci się czasem podwójne spacje w tekście. Jest dobry sposób na wyłapanie ich (oczywiście, jeśli piszesz w Wordzie). Wystarczy kliknąć ctrl+h i w znajdź „wpisujemy” podwójną spację, natomiast w zamień na pojedynczą. I po kłopocie.

Punkty dodatkowe 2/5

Za dobre chęci. I miniaturki, które naprawdę mnie urzekły.

Podsumowanie

Pracuj nad opisami! Przede wszystkim! Przemyśl jeszcze raz, jak ma wyglądać Twój świat, a w między czasie spróbuj tchnąć trochę więcej życia w swoich bohaterów.

Ilość zdobytych punktów:

71 punktów, czyli Średniak (Dobry – 4)

Nie będę kłamać, ocenę naciągnęłam punktami dodatkowymi. Dostajesz ode mnie czwórkę z minusem, która momentami skłaniała się do trójki z plusem. Myślę jednak, że jeśli dużo popracujesz (przynajmniej nad opisami), czwórkę możesz dostać lekką ręką.

Ściskam,