[65] trzy-gwiazdki.blogspot.com

Witam was wszystkich, jestem Szamanka Voodoo. Moją rolą będzie odwiedzanie tej ocenialni i od czasu do czasu wystawianie ocen blogów pochodzących z Wolnej Kolejki. Blogi będę wybierała sama, dlatego proszę się do mnie nie zgłaszać. Miło mi, że mogę tu być i pomóc, bardzo dziękuję za tak ciepłe przyjęcie mnie do waszego grona. :)

Poniżej prezentuję swoją pierwszą ocenę. Nigdy wcześniej nie zajmowałam się ocenianiem, ta jest moją pierwszą, dlatego bardzo proszę autorkę o wyrozumiałość, a bardziej doświadczoną ode mnie ekipę oceniających o porady albo inne pomocne wskazówki. To chyba wszystko na teraz, w razie jakichkolwiek wątpliwości proszę napisać do mnie pod oceną, na wszystkie komentarze na pewno odpowiem. Zapraszam do lektury! :)

Adres bloga: http://trzy-gwiazdki.blogspot.com/

Oceniająca: Szamanka Voodoo

Autor: BoneZoo

Ocena: Standardowa

Okładka (2,5/5pkt.)

Witaj, BoneZoo, szczęśliwa wybranko losu! Chcesz wiedzieć, czemu to akurat Twojego bloga postanowiłam wyłowić z tego oceanu jakim jest Wolna Kolejka? Ha, bo masz piękny adres, ot co! Wybiłaś się z tłumu tymi swoimi „Trzema gwiazdkami”, więc Cię wybrałam. Możesz czuć się zaszczycona i takie tam.

Okey, do rzeczy. Adres przyciągnął moją uwagę. Uwielbiam patrzeć w piękne, rozgwieżdżone niebo, zwłaszcza latem! Twój „gwiezdny” adres wywołał we mnie lawinę samych przyjemnych odczuć. Natychmiast wyobraziłam sobie gwiaździstą noc, wakacje, cykające świerszcze… Do tego to zdrobnienie: gwiazdki! Nie gwiazdy, tylko gwiazdki. Jakie to miłe i urocze! Na blogi o takich adresach aż miło się wchodzi.

Znasz takie powiedzenie: „Wszystko, co dobre, kiedyś się kończy”? No właśnie. Zastosuję je w tym przypadku, bo mniej różowo się zrobiło, gdy „odpaliłam” te Twoje gwiazdeczki. Na belce sobie „siedzą” jakby nigdy nic takie o trzy znaczki: *** i koniec. Imitują gwiazdy, ale nieudolnie to biedakom wychodzi. Mnie bardziej śnieżynki przypominają, no ale kit. Nie podobają mi się i już. Może i zgodne z adresem, ale jakieś to beznadziejne, aby na belce nie napisać jakiegoś cytaciku albo hasełka związanego z opowiadaniem, tylko znaczki wstawić i już. Na prościznę się poszło najwyraźniej, co? Kiepsko wyszło. Poszukaj jakiegoś trafnego cytatu odpowiadającego tematyce i go dodaj zamiast tych niby gwiazdek, od razu będzie milej dla oka.

Patrzę na tego bloga i sobie myślę, że najlepiej abym się wypowiedziała o jego wyglądzie w następnym punkcie… Teraz napiszę tylko tyle, że jakoś nie zachęca swoją oprawą graficzną. I tak w zasadzie trochę się rozczarowałam… Cóż, przepiękne, rozgwieżdżone niebo to to nie jest. Moje wcześniejsze skojarzenia z wakacjami i błyszczącymi gwiazdkami na sklepieniu niebieskim prysły niczym bańka mydlana.

Mamy chwytliwy adres bloga, ale belka jest do bani i ogólny wygląd tyłka nie urywa.

Grafika i dodatki (5,5/10pkt.)

To nie tak, że wyczekiwanych gwiazd zupełnie nie dostałam. Są, a jakże. W nagłóweczku, na czarnym tle, widnieją sobie ohydne, czerwoniaste, koślawe znaczki, mające chyba robić za gwiazdy. Pod nimi, powtórzony adres bloga napisany równie ohydną, czerwoną czcionką. Pod nim widnieje wykrzywiony jakby sparaliżowany sztylet albo miecz z nierówną rękojeścią. A w jego środku napis „Historia Zabójczyni” wykonany tę samą czcionką co powyżej. Czyli obrzydliwą i rozmazaną. Od razu do mojej głowy nasuwa się pytanie: „Co ma historia zabójczyni do trzech gwiazdek”? Po mojemu nic. Może uda Ci się odpowiedzieć w opowiadaniu na moje pytanie. Liczę na to. Lećmy dalej: w prawym górnym rogu spływa jakaś czerwona maź [chyba] mająca być krwią.

Zamysł nagłówka jest niezły, rozmieszczenie może i też dobre, ale wykonanie fatalne. Na pierwszy rzut oka widać, że mamy do czynienia z Paintem, gdzie wykonałaś każdy jeden element nagłówka. O tym rozpiszę się nieco dalej.

            Czarno w tle, a po bokach jakieś dziwne znaczki się wyłaniają, nie wiadomo na co patrzeć i burdel w zakładkach. I to niesamowity! Jedno siedzi na drugim i trzecim pogania. „Wejścia” wymieszane z akcją dotyczącą pomocy ludziom i z „Aktualnościami”, „Linkami”, „O mnie” i innymi pierdołami. Syf, kiła i mogiła.

Czcionkę masz w sam raz, biała na czarnym tle dobrze wypada. Przy tym jej wielkość wydaje mi się celnie dopasowana.

To teraz szczegółowiej, czyli wracamy do początku. Nagłówek, wykonany w programie Paint. Nie mam kompletnie nic do starego, poczciwego Painta, aczkolwiek niedokładne prace w nim wykonane od razu „walą po oczach”. Powtórzę, że tylko niedokładne – bo znam osoby, które operują w tym programie od lat i potrafią prostymi narzędziami narysować takie śliczne obrazki, że aż dziw bierze. Bądźmy szczere: mistrzem Painta to Ty nie jesteś i to niestety jest widoczne. Elementy nagłówka są krzywe, koślawe, nierówne, niestaranne i najzwyczajniej na świecie brzydkie. Doceniam jednak Twoją samodzielność i oryginalność. Mnóstwo w sieci blogów z „gotowcami” czyli z pobranymi i wstawionymi prześlicznymi szablonami. I tak się zastanawiam, po co my na ocenialniach oceniamy szablon? Przecież najczęściej autorzy pobierają je z jakiejś szablonarni i je u siebie wstawiają, więc co to za sztuka? Pokłony należą się twórcom takich szablonów, ale na pewno nie autorom blogów!

Dlatego, wracając do Twojej oceny, doceniam i szanuję to, że nagłówek wykonałaś sama. Za to masz u mnie ogromnego plusa. Jest brzydki, ale Twój. Nie powinno być jednak na blogu brzydko, dlatego mam pewien pomysł. W zakładce „Bohaterowie” masz wstawione własnego autorstwa podobizny bohaterów. Dodam, że bardzo mi się podobają i uważam, że masz wielki talent. Rysunki są pomysłowe i estetycznie wykonane. Fajnie odwzorowałaś swoje postacie. To bardzo dobry pomysł, biorąc pod uwagę fakt, że większość blogerów utożsamia swoich bohaterów ze sławnymi aktorami albo piosenkarzami. Twoja galeria z postaciami jest natomiast bardzo oryginalna! To skoro jesteś przy okazji taka „obcykana” w programie jakim jest Paint, to może spróbuj tych rysunkowych bohaterów ze sobą jakoś zmontować na jeden obraz i to wrzuć jako nagłówek? Albo chociaż sam rysunek głównej bohaterki? Zapewniam Cię, że będzie to o wiele lepsze niż ta ohyda, co widnieje tam teraz.

Nieszczęsne zakładki. Nic innego jak poukładać je jakoś, nie będę tu się rozpisywała. Po lewej może zostaw tę reklamę pomocy i Menu. Wszystkie inne pierdoły przenieś na drugą stronę chociażby, aby estetyczniej było. Takie coś jak „info dotyczące rozdziałów” zamieść zupełnie gdzie indziej, może wysoko przed rozdziałami. Nie tak wszystko na jedno miejsce, bo się pogubić można i jest ogólny burdel. I przy okazji zapytam na jaką cholerę Ci potrzebne „Spis treści” w Menu, skoro na dole pod rozdziałem znajduje się archiwum bloga? Albo jedno albo drugie, zdecyduj się na któreś, a niepotrzebne wywal.

Dobra, mamy brzydki nagłówek i bajzel w zakładkach. Do pozytywów należą: wyraźna czcionka dopasowana kolorem do tła, świetne rysunki postaci Twojego autorstwa i odpowiednie informacje w Menu. Brakuje mi tylko czegoś więcej o Tobie samej, jest tylko udostępniony profil, na którym praktycznie nic nie ma. Może osobna zakładka na to, hm?

Treść (42/60pkt.)

    Zaczynam czytać Twoje opowiadanie od początku, a więc od posta powitalnego. Moim oczom ukazuje się bardzo dobitne: Welcome,welcome,welcome! Angielski widzę na poziomie. Zaliczony u mnie na piątkę. Co dalej? A no to: Jestem BoneZoo.I piszę.I tyle. (I to koniec notki gdyby się ktoś nie zorientował). Witaj, BoneZoo, jestem Szamanka Voodoo i piszę Twoją ocenę. I tyle.

A tak na poważnie. Nie sądzisz, BoneZoo, że ten tekst jest bardzo chłodny jak na pierwsze spotkanie z czytelnikami? Napisałaś go w taki sposób, jakbyś kompletnie miała odbiorców gdzieś! „I piszę. I tyle.”? A może by tak co piszesz, dla kogo, co ile będziesz dodawała rozdziały? Początek jest marny i nie zachęca do przejścia dalej. Proponowałabym na przyszłość bardziej szanować swoich czytelników i grzeczniej do nich się zwracać.

Prolog

    Jest fajnie, bo w prologu dużo się dzieje i to mi pasuje. Od początku się zaczynają zabijanki i mordobicie, super, to lubię! Ale niestety zajeżdża mi tu czymś sztucznym i naciąganym. I to już mi się nie podoba. Począwszy od zachowania głównej bohaterki - Elisabeth. Pięcioletnia dziewczynka, która była świadkiem śmierci rodziców i która zostaje złapana przez potwora, bohatersko go zabija, obmyślając przed tym sprytny plan. Pominę to, że skoro rodzicom – dorosłym ludziom nie udało się pokonać potwora, to pięcioletnia niunia tym bardziej nie byłaby w stanie tego dokonać. Ale dokonała. „Wiedziała, że musi coś zrobić by pomścić rodziców” – to nie tak działa. Pięciolatek nie myśli w ten sposób, nie potrafi dojść do takiego wniosku, nie wie nawet, co to oznacza kogoś pomścić. Małe dziecko nie myśli jeszcze tak logicznie jak dorośli ludzie, nie potrafi przewidywać, a tym bardziej – planować przyszłości.  Twoja bohaterka nie byłaby w stanie obmyślić tak cwanego planu jak ten, że ma niepostrzeżenie wyjąć schowany sztylet i wbić go w brzuch potwora.

Później jest jeszcze gorzej: jakim cudem, pięcioletnia Elisabeth operuje takim słownictwem przy rozmowie z dorosłymi mężczyznami, którzy ją odnaleźli? Przecież te teksty są na poziomie ludzi w znacznie starszym wieku! Dziewczynka nie dość, że jest po takich traumatycznych przejściach, to układa spójne, logiczne i rozbudowane zdania, gdzie pięciolatek w życiu nigdy by nie potrafił tak rozmawiać. Mało tego. Elisabeth pyskuje i rzuca się do mężczyzn niczym humorzasta nastolatka! Bardzo to naiwne i naciągane. Chciałaś zapewne, aby cała ta akcja z zabiciem potwora wyszła strasznie, a niestety wyszła niewiarygodnie i wręcz śmiesznie. A wszystko z racji tego, że pięcioletnie maleństwo nie tak by się zachowało w takiej sytuacji.

Ci gwardziści to też jacyś - za przeproszeniem - głupole. Niby dorosłe chłopy, a głupsi od tego dziecka. Zero podejścia, rozmawiali z nią i wykłócali się jakby była z nimi na równi. I jeszcze ten tekst jednego z nich: „Ona jest chora psychicznie!”. Ta… Dziewczynka jest roztrzęsiona, płacze, krzyczy, bo zapewne jest w szoku po przejściach jakich niedawno doświadczyła, a ten facio stwierdza, iż jest chora psychicznie. Ciekawe rozumowanie!  A aby było jeszcze śmieszniej, maleństwo oświadcza mu pełnym, składnym zdaniem, że nie jest psychiczna, bo coś tam, coś tam. No litości!!! Powtórzę się, ale pięciolatka prędzej by się zapytała, co to oznacza być chorym psychicznie, a nie jeszcze jakieś mądre dyskusje prowadziła na ten temat…

Bohaterska Elisabeth na zakończenie zabija sztyletem tego mężczyznę, który najwięcej z nią rozmawiał, a raczej się wykłócał. I to w momencie, gdy owy pan podchodzi do niej z tekstem, że jej pomogą, że zabiorą ją od zabitego potwora. I ja się pytam, o co chodziło temu dziecku? Przecież gościu chciał jej pomóc! I co to za dupy wołowe z tych gwardzistów, skoro nie zabrali dziecku z rąk sztyletu! Powinni to zrobić już na samym początku!

Prolog był pod względem akcji rozwinięty, ale niestety nierealny i naciągany.

Rozdział 1

    Teraz jest o tyle lepiej, że akcja dzieje się dziesięć lat później i jak wszelkiego rodzaju pyskówki i wykłócanie się były nierealne w wykonaniu pięciolatki, tak teraz nawet przyjemnie się je czytało w wykonaniu piętnastoletniej już pannicy. Jej chamskie docinki i komentarze przed sądem królewskim nawet mnie bawiły. Ale z drugiej strony, król zachowywał się mało dojrzale i dawał się poniżać. Trochę mi to nie pasowało, że przyzwalał oskarżonej na takie „włażenie sobie na głowę”. Stracił autorytet w moich oczach. Podobnie jego synuś – taki cwaniaczek, mądrala, ale kiedy przyszło co do czego, to nie potrafił zareagować. Chodzi mi tu o akcję z biczowaniem. Książę wparował do celi Elisabeth i sam ją rozdrażnił, chociaż kilkakrotnie prosiła, aby wyszedł. Rzuciła się na niego z pięściami, bo doprowadził ją do takiego stanu, mężczyzna doskonale widział, że Elisabeth była roztrzęsiona i nie panowała nad sobą. Mimo tego ją zaczepiał. A później? Wparowali gwardziści i bito tę dziewczynę na jego oczach i z jego winy! Ale jaśnie książę się nie ruszył! Stał pod ścianą i się gapił! Zareagował dopiero, gdy kobieta leżała już półprzytomna, w kałuży własnej krwi. Co za świnia!!! Aż się zdenerwowałam! Książę Ian już sobie u mnie nagrabił. Będziesz musiała mocno się postarać, abym go polubiła. Na razie mam go za ciepłą kluchę, świnię i zwyczajnego tchórza.

Poza tym, trochę naciągany jest fakt, że kobieta była więziona w lochu od dziesięciu lat. Naprawdę uważasz, że pięcioletnie dziecko umieszczone było w celi? Przecież ona najprawdopodobniej już dawno by umarła! Z zimna, z niedożywienia, braku słońca itp.

Mimo to, wzbudzasz w czytelniku emocje, a to się ceni. Ja się zdenerwowałam na Iana, wzruszyłam nad Elisabeth, a to jak najbardziej plus dla Ciebie!

Rozdział 2

    Pojawiło się trochę magii, podoba mi się. Ale ogólnie nie mogę się przyzwyczaić do świata i realiów przedstawionych przez Ciebie. Najpierw ukazujesz nam króla, lochy, gwardzistów, z czego wywnioskowałam, że są to czasy bardzo dawne. Jednak przy spotkaniu z „Gościem w czarnym kapturze”, Elisabeth i on używali takich nowoczesnych słów, typu: „Pasi ci?”, „Oj tam, oj tam!”, „Łał”, że w końcu nie wiem, jak to jest i w jakich czasach się to dzieje. Chyba zastosowałaś taki ogólny misz-masz, wszystko wymieszane ze sobą. I w ogóle uśmiałam się widząc podpis na tym liściku do dziewczyny: „Gościu w czarnym kapturze”. Jakoś to zabawnie brzmi, zepsułaś tym całą powagę sytuacji. Określenie „Gościu” kojarzy mi się z jakimś wyluzowanym ziomkiem, a nie z tajemniczym mężczyzną z czarnym kapturem na głowie.

Interesujący sposób ucieczki Elisabeth. Sprytnie obmyślone z tym eliksirem topiącym kraty, heh, szczerze mówiąc, takiego obrotu sprawy się nie spodziewałam. I znowu był potwór! To chyba już drugi, bo tamtego Elisabeth przecież zakatrupiła. Ma branie dziewucha, chyba się potworom podoba! Ledwie wyszła z celi i już ją goni monstrum.

Rozdział 3

    Cieszę się, że trochę się wyjaśniło. Mistrz Dracon wydaje się być w porządku, na miejscu Elizabeth bym mu zaufała. No i uwolnił ją z więzienia! Wyjaśniła się też zagadka czerwonej barwy włosów u zabójczyni – posiada jakąś moc, o której sama wie niewiele. Czyli tyle samo, co i my – czytelnicy. Ogólnie rozdział był chyba najmniej naszpikowany akcją, zwolnił nieco tempa, pojawiły się bardziej szczegółowe opisy, doszło kilka nowych postaci. Wyraźnie rozwinęła się więź między Elisabeth a Shenem. Rozdział mi się podobał, nie powiem, że najbardziej z dotychczasowych, ale takie zwolnienie i odpoczynek od przemocy dobrze mi zrobił. Jakoś odetchnęłam, kiedy dano Elisabeth porządnie jeść, przygotowano jej kąpiel i te sprawy. I czuję, że polubię Katlin. Wydaje mi się taka zazdrosna o Shena… Śmieszne było, jak nie chciała dopuścić, aby Shen odprowadził dziewczynę do pokoju. Przy tym dobrze kojarzę ją z rysunków Twoich bohaterów, bo ona podobała mi się najbardziej.

Rozdział 4

    Nowych postaci ciąg dalszy, największą furorę wywołuje rzecz jasna Teo i te jej piórko we włosach. Polubiłam ją, wydaje się naprawdę przesympatyczną postacią. Rozdział zupełnie rozleniwiony, teoretycznie nic się nie działo, ale przyjemnie się czytało. Lekkie, nieskomplikowane opowiadanie, przy którym można się fajnie odmóżdżyć. A takie odmóżdżenie jest czasami potrzebne dla zdrowia. Nie mam o czym tu za bardzo pisać, bo rozdział stanowił ciąg dalszy oswajania Elisabeth z otoczeniem, były ćwiczenia na noże z Shenem i zapoznanie z Teo  i na końcu dowcipy Flynna przy posiłku. Sielankowo i idyllicznie, pamiętaj jednak, że co za dużo, to niezdrowo. Jedna, mała przerwa na opisywanie „niczego” w rozdziale trzecim była okey, natomiast już w czwartym rozdziale przydałoby się coś więcej niż tylko opisy co robiła Elisabeth w ciągu dnia i jak się ubrała. Pod koniec najzwyczajniej na świecie zaczęłam się już nudzić.

1)     Fabuła/Wątki (6/10pkt.)

Historia sama w sobie jest ciekawa i pomysł z Bractwem też niezły. Nie mogę powiedzieć, że źle ją rozwinęłaś, bo chyba idzie ku dobremu, choć tak słabo się zaczęło. Opowiadanie masz opublikowane do czwartego rozdziału, więc ono dopiero rozwija skrzydła. Czasami (niestety) sytuacje opisane są naciągane, często naiwne i nierealne. Zwłaszcza prolog i pierwszy rozdział, mnóstwo tam miałam wątpliwości co do ich realności, ale o tym już pisałam powyżej. Od drugiego rozdziału zaczęło być o niebo lepiej i nie pisałaś już o rzeczach typowo z kosmosu wziętych. Mam wrażenie, że ta historia dopiero się rozkręca i na chwilę obecną nie mogę napisać tutaj niczego więcej. Niestety jest jeszcze jeden fakt, za który muszę odjąć Ci punkt. Te nieszczęsne trzy gwiazdki w adresie bloga, w nagłówku i na belce. Czy możesz wyjaśnić mi, co one mają wspólnego z „Historią zabójczyni”? Czekałam na odpowiedź zawartą w rozdziałach, ale niczego takiego nie było. Możliwe, że później coś do nich nawiążesz, ale teraz, gwiazdy nie mają żadnego powiązania z tematem opowiadania, są, bo są i tyle. Po co, to już nikt nie wie.

2)    Rozwinięcie akcji (5/6pkt.)

A myślałam, że tutaj dam Ci max punktów. Ale nie obroniłaś się czwartym rozdziałem. Akcja ślicznie się rozwijała, im było dalej, tym było lepiej i ciekawiej. Najsłabiej wyszedł prolog, rozdział pierwszy był już lepszy, a później to już tylko progres. I gdyby było tak dalej, dałabym maksymalną ilość punktów. Ale czwarty rozdział zatrzymał się w miejscu i praktycznie nie wniósł niczego nowego do fabuły. Pojawiła się Teo, owszem, ale oprócz niej nic ciekawego się nie działo i zaczęłam się pod koniec nudzić. Aczkolwiek jest dobrze – nowsze rozdziały przeważnie były lepsze od swoich poprzedników i o to chodzi.

3)    Świat przedstawiony (4/10pkt.)

Mało o świecie przedstawionym. Praktycznie zero opisów, przeważająca ilość dialogów. Postaraj się opisać chociaż trochę miasto, w którym dzieje się akcja. Więcej opisz siedzibę Bractwa. W ogóle stosuj opisy pokoi, w których przesiadują bohaterowie, ogrodu czy podwórza, na które wychodzą. Bardzo tego brakuje! Ja wiem, że gonisz z akcją do przodu i pewnie wolisz opisywać co się aktualnie dzieje, a nie jak coś wygląda, ale opisy stanowią podstawę każdego dobrego opowiadania, po prostu muszą być. Stwarzają klimat i oddają odpowiednią rzeczywistość, dialogami tego nie nadrobisz.

4)    Bohaterowie (5/10pkt.)

 Kobitki są wspaniałe, każda jedna. Bardzo dobre wykreowanie pań! Wszystkie mają swoje indywidualne cechy, które je rozróżniają, każda pannica zachowuje się zupełnie inaczej, ma swój niepowtarzalny charakter. Elisabeth – taka kocica drapieżna, impulsywna, często najpierw gada, a potem myśli, cwana, pyskata, taka trochę chłopczura z niej. Bardzo mi przypomina pewną postać z bajki, mianowicie księżniczkę Fantaghiro. Oglądałaś kiedyś? Jak nie, to znajdź gdzieś i obejrzyj, tytuł bajki to po prostu „Księżniczka Fantaghiro”. Z tego co pamiętam, miała krótkie włosy, nienawidziła nosić sukienek, była waleczna i zawsze szła w butach do kolan się z kimś bić. Taki typowy chłopczur jak Twoja Elisabeth. Moja siostra zawsze złośliwie mawiała na nią zamiast księżniczka – wieśniara Fantaghiro. Ale są to jej cechy indywidualne (Elisabeth) i bardzo mi się to podoba, że jest taka inna. Katlin taka potulna, cicha myszka, nieszczęśliwie zakochana, a Teo - delikatniutka panienka, piękna, wesoła, rozgadana, ciepła i przyjazna. Równe z nich babki, dziewuchy masz w opowiadaniu świetne!

         Gorzej z męską częścią bohaterów, masz dosyć poważny problem z wykreowaniem panów w swoim opowiadaniu. No co jeden to ciepła klucha, ciapa, wszyscy jacyś rozmemłani i nudni! I każdy z nich zachowuje się identycznie! Książę, gwardziści, król i Shen! Nie zabijaj w czytelniczkach wiary, że tylko takie cioty na świecie istnieją i nie ma już porządnych, twardych i silnych facetów. Shen niby z początku był spoko facet, ale później też jak tchórz i ciamajda się zachowywał, obrywał od Elisabeth w walce na te noże, przegrał z nią i co najważniejsze – nie potrafił stawić czoła zakochanej w nim Katlin! Zamiast się z dziewczyną rozmówić, po męsku postawić sprawę jasno, to ciągle ją zwodził i miałam wrażenie, że zwyczajnie się jej bał. No zrób z tymi swoimi facetami coś, oni są gorsi od bab! To Elisabeth przy nich na mężczyznę wychodzi!

                No i mamy pół na pół: kobitki spoko, panowie nie.

5)    Dialogi/Narracja (8/10pkt.)

 Masz ogólnie problem z zapisem dialogów, ale o tym później przy błędach. W prologu nastąpiła mała wtopa, kiedy pięcioletnia Elisabeth używała nienaturalnych i przesadnie dojrzałych słów. To było strasznie sztuczne i tego nie odpuszczę w punktacji. Miała przemowy lepsze od prezydenta, a pamiętajmy, że wciąż była małym dzieckiem. Później znacznie się to poprawiło, gdy wszyscy bohaterowie byli dorośli. Ich rozmowy  są naturalne i niewymuszone. Po prologu dobrze się czyta Twoje dialogi, nie mam tutaj absolutnie żadnych zastrzeżeń.

 Stosujesz narrację trzecioosobową i jej się trzymasz przez cały czas trwania opowiadania. Bardzo dobrze, nic się nie miesza i wszystko jest w porządeczku. 

6)    Styl (4/4pkt.)

O, tutaj dam maxa. Bez owijania bawełny stwierdzam, że styl masz bardzo dobry. Piszesz lekko i na temat, nawet te dosyć nudnawe rozdziały przeczytałam z pewną przyjemnością. „Lekkie pióro” to taki dar, że ktoś może nawet pisać o niczym, a i tak będzie się to dobrze czytało. Podobnie miałam z Twoimi rozdziałami. Z tym się już chyba trzeba urodzić.

7)   Oryginalność (10/10pkt.)

Twoje opowiadanie na pewno jest bardzo oryginalne pod każdym względem. Poczynając od wyglądu bloga, gdzie rządzi Twoja własna twórczość. Fabuła i bohaterowie też są niepowtarzalni, nie spotkałam się do tej pory z taką kreacją. I te pomieszanie realiów: niby czasy dawne, gdzie rządzi król, ale język, którym operują bohaterowie jest nowoczesny, często potoczny. Pomysłowo, nie mam do czego się przyczepić. Lubię czytać takie „inne” opowiadania.

   

Poprawność (7/20pkt.)

            Zacznę od takiego stwierdzenia: nawet ksiądz dwa razy kazania nie prawi i ja również nie będę w kółko wypisywała jednych i tych samych błędów. Popełniasz ich mnóstwo, jednak cały czas się powtarzają. Z racji tego, nie będę wymieniała Ci ponownie ich wszystkich, tylko wyjaśnię co i jak ma być, a Twoim zadaniem będzie ponowne sprawdzenie opowiadania i poprawienie błędów zgodnie z zasadami poprawności gramatycznej. Przyznałaś, że jesteś dyslektyczką, więc te błędy w pewien sposób są zrozumiałe i wybaczalne, ale popraw je w wolnej chwili, ciągle trzeba dążyć do doskonałości.

Na początek: w tekście brak justowania oraz akapitów, co jest nieestetyczne i brzydko wygląda. Akapit oznacza każdą zmianę myśli, nie bój się ich często używać. Natomiast justowanie wyrówna Twój tekst, wystarczy wcisnąć na klawiaturze Ctrl + J.

Zauważyłam, że masz również problemy z odpowiednim używaniem spacji po znakach interpunkcyjnych. Zapamiętaj: po każdym przecinku, po kropce, po dwukropku zawsze stawiamy spację.

PROLOG:

Biegła jak najszybciej mogła, choć ostre kamienie, którymi wyłożona była droga, raniła jej małe, bose stópki. – Przed choć i którym/którego/który stawiamy przecinek! Oprócz tego, chodziło Ci chyba o to, że kamienie raniły jej bose stópki, dlatego powinno być raniły, a nie raniła.

 Elisabeth dobrze wiedziała, że nim nie był – Przed że zawsze stawiamy przecinek!

Nagle Elisabeth poczuła, jak jego chude dłonie zabrudzone krwią jej rodziców, złapały ją w pasie. – Przed jak stawiamy przecinek o ile nie jest to porównanie do czegoś

Cieńka szpara, którą posiadał – cienka i przecinek przed którą

Ze musi coś zrobić, by pomścić rodziców. – Że i przecinek przed by

Upiór maił przy pasie krótki sztylet. – chyba miał

Spadła na ziemię, lecz podniosła się – przecinek przed lecz

przyciskając d brzucha dłonie – chyba do

-Jakiego gwardzistę?-głos dziewczynki był w większości… – Jeżeli po myślniku w zapisie dialogu występuje rzeczownik, zapisujemy go wielką literą: -Jakiego gwardzistę?-Głos dziewczynki…

wskazała czerwonym palcem na upiora, a dowódca kiwną głową. - kiwnął

Przecież to nie gwardzista, to jakiś potwór, który zabił moich rodziców – przecinek przed który

Nie rozumiem cię, dziecko. – przecinek przed dziecko

Był już tuż tuż gdy dziewczynka go ugryzała. – tuż tuż jakoś brzydko wygląda, może chociaż zapisz to za pomocą myślnika w środku: tuż – tuż. I dziewczynka chyba go ugryzła

-Ale co?-dowódca był oszołomiony. – to samo co wyżej, po myślniku rzeczownik zawsze zapisujemy z wielkiej litery: - Dowódca

A więc, Elisabeth, Powiesz nam to zabił tego gwardzistę?-mężczyzna ciągną dalej – przecinek przed Elisabeth; kto, a nie to, mężczyzna z wielkiej litery i ciągnął, a nie ciągną

-Choć, zabierzemy cię do pałacu – Istnieje różnica pomiędzy „choć” a „chodź”. W tym przypadku powinno być zapisane „chodź”, bo to czynność zwana chodzeniem. „Choć” zastępowane jest wyrazem „chociaż” i ma zupełnie inne znaczenie.

Otrząsną - otrząsnąŁ

Musimy cię zabrać od tych zwłok, bo morderca może wrócić. – przecinek przed bo

Zachwiał się i przewróciła na twardy bruk. – Piszesz o kobiecie czy mężczyźnie?

1 rozdział:

-Tak ojcze.-odparł. – Jeżeli po myślniku w zapisie dialogu występuje czasownik, nie stawiamy znaku interpunkcyjnego przed myślnikiem. W tym wypadku nie powinno być kropki.

Musisz wiedzieć, jak wygląda sprawowanie władzy. – przecinek przed jak

Jego ojciec zajmował ? morderstwami – chyba brakuje się

Wprost marzę był wydawać wyrok jakiemuś dryblasowi, który wypatroszył innego goryla. – chyba marzę, by i przecinek przed który

Król uśmiechną - uśmiechnąŁ

Co nie zmienia faktu, że wypatroszył kogoś. – przecinek przed że

Wszedł na salę rozpraw i usiadła na miejscu sędziego – Powolutku, spokojnie. Kto wszedł na salę, a kto usiadł? Jeżeli jedna i ta sama osoba, to trzymaj się odmiany zgodnej z osobą, jeżeli „wszedł” to „usiadł”, nie usiadła.

Miała długie, falowane, czerwone włosy, które wyglądały – stawiamy przecinki przy wyliczaniu. Przymiotniki te są w dodatku niezależnymi określeniami włosów, tym bardziej powinny być oddzielone przecinkami.

Warkną -warknąŁ

Książe - książĘ

miała biała skórę - białĄ

Luźna tunika jeszcze wyolbrzymiała jej chudość, więc wyglądała jak szkielet. – przecinek przed więc. I mam tutaj zastrzeżenia odnośnie logiki tej wypowiedzi. Wyraz wyolbrzymiała jakoś nie pasuje, dużo bardziej trafne byłoby np. „podkreślała”. I w ogóle to nie działa czasami odwrotnie? Jak ktoś jest chudy i założy coś wąskiego, to chyba wtedy ten wąski, obcisły ciuch podkreśla jego chudość jeszcze bardziej. A jak chudy założy coś szerokiego, to raczej to chudości nie podkreśli, nie? Zresztą nie wiem, po prostu tak mi się wydaje.

Czyli tym samym potwierdzasz, iż jesteś chora psychicznie? – przecinek przed iż, bo jest to zamiennik że.  I rozbawiło mnie szczerze mówiąc to pytanie króla zaadresowane do Elisabeth. Takie rzeczy stwierdza lekarz psychiatra, to po pierwsze, a po drugie żaden wariat nie przyzna się, że jest wariatem :D Nie wiem, na jaką odpowiedź ten król liczył.

obnarzyła zęby - obnażyła

rozdzial 2:

Skrzynia się, gdy dotknęła ran. – Skrzynie są fajne, można w nich trzymać skarby. Tylko co do licha ma wspólnego skrzynia z ranami? Tam chyba miało być „skrzywiła”… I przecinek przed gdy

Nawet on, która nie miała zbyt wesołych kontaktów ze światem zewnętrznym, to zauwarzyła – To zdanie jest nielogiczne. On czy ona? Mylą Ci się osobowości Twoich bohaterów. Jeśli on: który, nie która i przecinek przed tym. Jeśli ona: która dobrze, ale ona, a nie on. Zauważyła, nie zauwarzyła

Ktoś może go zauwarzyć - zauważyć

Dokąd idziemy?-spytała pa chwili Elisabeth. - po

Rozdział 3:        

zdążył przywyknąć się do jej irytującego sposoby bycia. – bez się i popraw na sposobu, nie sposoby

Wreszcie doszli do wrot zakańczających korytarz – wrót i zakończających

Shen nacisnął mosiężną klamkę w kształcie lwiej łapy. ? Weszła do pomieszczenia. – Klamka weszła do pomieszczenia? Bo tak to można zrozumieć. Dopisz przed weszła osobę.

Na środku stał długi stół, a na przeciwległej ścianie widać był kominek. – przecinek przed a i było

Posadzka wykonana była z marmuru, a ściany miały bordowy kolor – przecinek przed a

- Zauwarzyłam-mruknęła z przekonsem Elisabeth – Zauważyłam i przekąsem

co nie naturalne - nienaturalne

Magia została uznana za nielegalną, a tych, których nakrycia na posługiwaniu się nią – przecinek przed których i chyba nakryto

Jesteś inteligentną osobą, więc na pewno wierz, że każda istota – Wiara i wiedza to dwa różne wyrazy, znaczące zupełnie co innego. Tutaj chodziło o wiedzę, a nie wiarę, więc powinno być wiesz

czerwono włosa wymierzyła chłopakowi kuksańca. - czerwonowłosa

Spokojnie, Katlin. – brakujący przecinek

-Choć-zawołał na nią. – To już gdzieś było powyżej. Chodź, a nie choć. Poza tym raczej woła się na psa, a nie człowieka. Dużo lepszy będzie zapis: do niej.

Rozdział 4

-Podudka, Śpiąca królewno – Pobudka i brakujący przecinek. I skoro Śpiąca napisałaś z wielkiej litery to nawiązujesz tym samym do postaci z bajki i królewno  też powinno być napisane z wielkiej, bo Śpiąca Królewna w tym wypadku jest tak jakby imieniem.

po czym wytknęła chłopakowi język. – wytykam to ja Tobie błędy w tym momencie. Język można wystawić komuś albo pokazać.

pochodzi z ziemi – chodziło Ci o planetę, nie o glebę, więc Ziemi z wielkiej

Nie łatwo – niełatwo. „Nie” z przysłówkami odpowiadającymi na pytanie „jak” zawsze piszemy razem

nie ważne – nieważne

włorzył ręce do kieszeni - włożył

czy ty ciągle karzesz mi gdzieś iść? – karzesz = kara, a kazać = każesz. W tym przypadku chodzi o rozkazanie komuś czegoś, a nie o jego ukaranie. Dlatego powinno być: każesz

Działała niesina przez złość – chyba niesiona…

na blond włosego – Czerwonowłosą kilka razy zapisałaś poprawnie, czyli łącznie, ale blond włosy (chłopak, mężczyzna) już osobno. Czemu? Przecież „blond” również oznacza kolor, taki jak czerwony czy czarny. Poprawny zapis to: blondwłosy

magi – magi to taka przyprawa do zup i potraw, bardzo smaczna zresztą. Tobie chodziło o magię, więc magii przez podwójne i.

Z rozpaczą muszę powtórzyć początek mojej wypowiedzi: to nie jest wszystko, BoneZoo! Wymieniłam tylko kilka błędów, w Twoim opowiadaniu jest ich znacznie więcej, ale one się powtarzają, więc stwierdziłam, że nie będę wypisywała Ci wszystkiego, bo sama to ogarniesz.

Przede wszystkim:

a) Braki przecinków przed:

- który,

- że,

- gdy,

- jak.

Tych jest najwięcej, dopisz je w pierwszej kolejności!

b) Następnie sprawdź, czy nie pomyliłaś odmiany czasowników przez osoby, bo masz z tym problem! Jeżeli piszesz o mężczyźnie, to nie może być tak, że usiadł, a później powiedziała i na odwrót. Wymieniłam z tym tylko kilka przykładów, ale jest ich znacznie więcej!

c) Dalej, zjadasz końcówki, zapamiętaj: kiwnął, a nie kiwną, machnął, a nie machną i tak dalej. To też bardzo częsty błąd u Ciebie.

d) Ortografy wymieniłam Ci wszystkie, wystarczy tylko poprawić i na przyszłość zapamiętać.

e) Spacją zawsze oddzielamy znaki interpunkcyjne, takie jak kropka, wykrzyknik, przecinek i wszystko inne. Nie wypisywałam tych zdań, ale jest ich niestety bardzo dużo spacją nieoddzielonych. A powinny spację zawierać. Popraw!

Zadanie domowe: siądź na spokojnie z kubkiem herbatki i raz jeszcze przejrzyj swoje opowiadanie. Masz o tyle dobrze, że opublikowałaś dopiero cztery rozdziały, niezbyt długie, więc powinnaś to ogarnąć bez problemu. Wystarczy chcieć. Napisałaś w informacjach, że każdy rozdział sprawdzasz po 100 razy. Trudno, czasami trzeba i 200 razy sprawdzić, aby dojść do perfekcji. A jak nie, to popraw chociaż to, co Ci wytknęłam, aby na przyszłość innej oceniającej ułatwić życie. Nie chcę zrzędzić, ale zapier**ol to tu niestety miałam niezły. Dlatego popraw, aby ktoś inny nie musiał podzielać mojego losu.

Punkty dodatkowe (2/5pkt.)

Swoich słów na wiatr nie rzucam, jak już wcześniej wspomniałam w tej ocenie: masz u mnie ogromnego plusa za samodzielność i kreatywność. Nagłówek jest brzydki, ale Twojej roboty, nie kopiujesz niczego od innych i jesteś oryginalna. Poza tym stworzyłaś genialne rysunki swoich bohaterów, galeria jest tym samym kolorowa i pomysłowa, aż miło popatrzeć. Wychodzą dwa dodatkowe punkty.

Podsumowanie

Co tu dużo gadać, jak zmienisz ten ohydny nagłówek i zrobisz porządek w zakładkach, to będzie ład i skład. A rozdziały jak poprawisz, to aż przyjemnie będzie czytać. Opowiadanie jest dobre, z rozdziału na rozdział było coraz lepiej, więc jeżeli się nie poddasz, wróżę temu blogowi sukces. Pomysły masz niezłe, wyobraźnia Ci dopisuje. Największym problemem to ta utrudniająca Ci życie dysleksja. Pozostaje nic innego jak czytać, czytać, czytać i pisać, pisać, pisać. Twoim największym przyjacielem powinien się stać od dzisiaj słownik ortograficzny i pracować z nim proszę, jak najwięcej pracować! Niestety, bez pracy nie ma kołaczy, nic za darmo Ci nie przyjdzie. I jeszcze te nieszczęsne chłopy. Postaraj się jakoś bardziej zróżnicować zachowanie Shena, króla i Iana, aby można ich było odróżnić i aby nie wszyscy byli ciepłymi, rozmemłanymi kluskami. Chyba tyle ode mnie. Nie poddawaj się, a będzie dobrze! Pora podliczyć punkty.

Zdobyłaś 59/100 punktów co daje Ci miano Poniżej przeciętnej i ocenę dopuszczającą.  Nie jest to najlepszy wynik, ale choćbym nie wiem jak się gimnastykowała, nie naciągnęłabyś na trójkę w obecnym stanie. Zmień wygląd bloga, popraw błędy, szczegółowiej opisz świat przedstawiony, dodaj więcej opisów, lepiej wykreuj mężczyzn i zapraszam wtedy do ponownej oceny po poprawkach. Życzę powodzenia!