[18] passato-futuro.blogspot.com

Adres bloga: passato-futuro

Oceniająca: summer-sky

Autor: Windy (Iwona Szymura)

Ocena: Standardowa

Na wstępie chciałam Cie przeprosić, że musiałaś tak długo czekać. Mam nadzieję, że mi wybaczysz i zapraszam do zagłębienie się w ocenę.

Okładka 4/5pkt.

            Passato-futuro – jakie to proste i ładne. Przeszłość i przyszłość. Cytat na belce ładnie współgra z adresem. Kolory pasują do siebie, a nagłówek zachęca do zagłębienia się lekturze. Jedna rzecz nie daje mi spokoju. O czym będzie to opowiadanie? Sądzę, że przydałaby Ci się zakładka „O stronie”, gdyż nie masz ani prologu, a z powyższych informacji nie można wywnioskować o czym będzie opowiadanie. A nie każdemu potencjalnemu czytelnikowi, chce się wgłębiać w tekst, aby się o tym dowiedzieć, prawda? Na okładach książek też zazwyczaj znajduje się zachęcający opis. Na Twoim miejscu zamieniłabym również archiwum na szeroką listę bądź „Spis treści”.

Grafika 8/10pkt.

            Kolorystyka jest zgrana i zachęcająca do czytania. Czcionka jest w sam raz. Jednak brakuje mi wcięć w akapitach. Wiem, że pisałaś że masz z tym problem, jednak mi się zawsze przenoszą akapity z Worda… Słyszałam, że niektórzy tworzą post, a później wklejają tekst za pośrednictwem okna edycji i dopiero wtedy wszystko jest, tak jak być powinno. Może trzeba by pogrzebać w htmlu podczas tworzenia posta? Wiem, że to uciążliwe i czasochłonne, ale niestety, czasami to jedyny sposób.

            Wydaje mi się, że powinnaś zrobić oś z rozstawieniem kolumn, bo menu jest, jak dla mnie, zbyt odsunięte od treści posta. Należy to zrobić poprzez edycję arkusza css, a potrzebne do tego kody można znaleźć na blogach graficznych i niektórych szabloniarniach.

Dodatkowo uważam, że narzędzie „Reakcje”, jest niepotrzebne. Jeśli ktoś będzie chciał wyrazić opinię, na pewno skomentuje dany rozdział.

Treść 53/60pkt.

Rozdział I

Początek historii, dostajemy tyle informacji, ile to konieczne; zaciekawiłaś mnie tym, mam ochotę poznać dalszą część tej historii. Nie do końca rozumiem relacje dziewczyny z ojcem, ale sadze że zostanie to jeszcze wytłumaczone. W zgłoszeniu podałaś, ze jest opowiadanie psychologiczne; zgadzam się z tym w stu procentach. Akcji nie ma wiele, za to otrzymujemy bogaty opis uczuć wewnętrznych dziewczyny. Do tego dochodzą fragmenty pamiętnika jej matki, co tylko pogłębia moje odczucie na temat trafnego wyboru gatunku. Bo Tobie to po prostu świetnie wychodzi.

„To dziwne, że zaczęłam pisać ten pamiętnik. Nie wierzę, że ktokolwiek kiedyś go przeczyta. W końcu nie po to zabazgrałam już jedną kartkę.” Nie masz wrażenia, że to zdanie jest trochę naciągane? Pamiętnik pisze się dla siebie, aby móc gdzieś przelać swoje myśli. A autorka zachowuje się, jakby z góry zakładała, że ktoś będzie go czytać.

Rozdział II- IV

Bardzo podobał mi się fragment o zapachach domu, był taki melancholijny, a sądzę, że bohaterka potrzebowała i takiego fragmentu, bo w końcu nie uciekała z domu, tylko się wyprowadzała. Nadal nie rozumiem dlaczego ona tak „nie lubi” ojca. Przecież ten mężczyzna zachowuje się tak, jakby chciał jej nieba przybliżyć.

Nie do końca przekonuje mnie również scena rozmowy „cioci” z „tatą”. Nie wydaje mi się, aby tak łatwo można było przestać kochać osobę, która Cię wychowała, bo pomimo to, że Cię okłamała, poświęciła dla Ciebie spory kawał życia. Przynajmniej taka jest moja opinia. W szczególności, że Grace miała szczęśliwe dzieciństwo, a z tego co zrozumiałam i tak wychowała się bez matki. Czy to naprawdę chodzi tylko o to, że on nie jest jej biologicznym ojcem? Ojciec bohaterki ma rację rodzicielstwo to coś więcej, niż samo podarowanie daru życia. Próba samobójcza? No nie wiem, jak dla mnie to niewystarczający powód. [Edit: Jako, że ocenę pisałam na bieżąco, teraz już wiem trochę więcej, jednak widzisz jaka była moja konsternacja, a ty wytłumaczyłaś cokolwiek na ten temat dopiero osiem rozdziałów później.]

Czytając zapiski rodzicielki, zastanawiam się jakim cudem ta dziewczyna się w ogóle urodziła zdrowa. Przedawkowanie, moja droga, najczęściej kończy się śmiercią. Poczytałam sobie trochę o tym i wyczytałam, że gwałtowne odstawienie narkotyków w czasie ciąży również może spowodować obumarcie płodu. Podsyłam stronę [klik], bo naprawdę wszystko jest dobrze wytłumaczone, łącznie z wpływem konkretnego rodzaju używek na matkę i płód. Wydaje mi się, że te kilka szczegółów należałoby skorygować, a wtedy opowiadanie stałoby się bardziej realistyczne. Bo jak na razie, to w tym aspekcie jest zbyt wiele niedomówień i jak dla mnie, to że ta dziewczyna jest zdrowa jest zbyt dużym zbiegiem okoliczności. Może rzeczywiście lepiej by było, gdybyś posłała jej matkę na odwykówkę?

Mam pytanie dotyczące sceny w sklepie. Skoro ten mechanik tam stoi, to dlaczego nie mógł wyjść obejrzeć tego auta? W szczególności, że nie zauważyłam żeby robił tam coś szczególnego. Ta scena ogóle jakoś mi zgrzytała. Wydaje mi się dziwne, że kobieta pali we wnętrzu sklepu i spędza w nim pół nocy rozmawiając ze sprzedawcą (a w obserwacji Grace stwierdziła, że prawdopodobnie znają się oni jedynie z widzenia). Dodatkowo wspomniany już Harley, który sprawia wrażenie człowieka-cienia, na twoim miejscu zamieniałabym to tak, aby chłopaka nie było w sklepie. Wtedy cała scena nabrałaby więcej sensu, choć według mnie wymaga ona gruntownego przeredagowania. Czemu ona nie mogła przykładowo wziąć numer telefonu kobiety i pojechać taksówką do domu? Mam nadzieję, że rozumiesz co mam na myśli, podsumowując: spanie pod ścianą sklepu, bo zepsuło się auto, a mechanik obejrzy je dopiero rano, nie ma najmniejszego sensu.

Pod koniec rozdziału trzeciego, to co piszesz jest bardzo niespójne. Po pierwsze, przeskakujesz z tematu na temat, a po drugie: wspominasz o tym, jak dziewczyna wybiega z domu, aby przywitać się z ukochanym (co swoją drogą, wydaje mi się zbyt przerysowane), przy okazji rozważając nad ogromem ich miłości, a na końcu rozdziału mówisz, że kobieta jest samotna. To jak jest w końcu? Wracając do sceny w sklepie: skoro są tacy w sobie zakochani, to dlaczego spędzają tam pół nocy? A jeśli już muszą, to dlaczego kobieta rozmawia ze sprzedawcą, a jej ukochany stoi smętnie z boku? Jak już pisałam, wydaje mi się, że należałoby poprawić tę scenę.

Naprawdę podoba mi się to jak piszesz. Twoje opisy uczuć są nieomalże doskonałe. Jednak czasami masz problem z „sensownością”, bo właśnie tak bym to nazwała, wydarzeń. Na szczęście nie jest to nagminne i nie sadzę, żeby jakoś wyjątkowo przeszkadzało, podczas zwykłego, niezbyt dogłębnego czytania. Kolejną rzeczą, która mi zgrzytnęła było pierwsze spotkanie matki z Joey’em, opisane w pamiętniku. Szukał swojej matki i co? Nagle przestał jej szukać? Nie chciał się nawet dowiedzieć jak się czuje po tej operacji? No nie wiem, na Twoim miejscu wysłałabym go do matki i dopiero później, ewentualnie zawróciłabym go do mamy Grace.

Scena u Evy bardzo udana. Skupisz się głównie na uczuciach bohaterki, co jest odpowiednim podejściem w tym typie opowiadania. Piszesz, że była okłamywana przez osiemnaście lat, jednak we wcześniejszych rozdziałach napisałaś, że dowiedziała się, że tata nie jest jej prawdziwym ojcem, gdy miała lat dwanaście. To jak i kto ją okłamywał? Ja nie wiem, czy ja tego nie dostrzegam, czy Ci to umknęło. Bohaterka wciąż jest nieszczęśliwa i czuje, jakby ktoś sterował jej życiem. Dobrze, brakuje mi jedynie odpowiedzi na jedno pytanie: Dlaczego?

Ostatni akapit jest mistrzowski. Aż pozwolę go obie przytoczyć: „Bunt człowieka wzrasta wraz z wiekiem, który otwiera swoje oczy, dostrzega już nie tylko pozytywy, ale i negatywy życia. Trzeba jednak uważać, by nie popaść w skrajności. Można być zamrożonym przez opinie innych i brak asertywności, jak i uduszonym nienawiścią do świata. Wybór należy do nas.”

Rozdział V

Powiem szczerze, że ten rozdział niezmiernie mnie zaskoczył. Cała historia tworzy swoistą klamrę. Nie wiem czy to przypadkowo, czy celowo, jednak muszę przyznać, że naprawdę Ci się o udało. Mogłoby się wydawać, że znajdujemy się na półmetku. W jednym rozdziale otrzymujemy obraz matki, wychodzącej z dołka i córki gwałtownie w nią spadającą. Zdaje mi się, jakby dół w który stacza się dziewczyna nie miał końca; niezbyt rozumiem jej motywację, ale o tym rozpiszę się w opisie postaci.

Pamiętnikowe przemyślenia wychodzą ci coraz lepiej. Joey mnie zaskoczył, zostając, pomimo tego, że wiedziałam, że przecież pozostał przy niej do końca . Dobry z niego człowiek.

Co do Grace, to historia zaczyna się gmatwać. Teoretycznie wszystkie wydarzenia są jasne jednak po mojej głowie wciąż odbija się pytanie „Dlaczego?” Nie rozumiem. Nie wiem czy potrafię zrozumieć, gdyż nigdy nie byłam i raczej nie będę w takiej sytuacji. Dodatkowo mam wrażenie, że akcja nagle zbytnio przyspieszyła. Wcześniej była naprawdę powolna i wydaje mi się to dobrym rozwiązaniem, a teraz nagle mamy taki przeskok. Brakuję mi też opisu tego, jak to się stało, że sięgnęła po narkotyki. Przy pierwszym spotkaniu z alkoholem było coś takiego.

Nie do końca rozumiem również zmianę zaszłą w dziewczynie. Ponownie pytanie: „Dlaczego?”. Grace uważa, że ma tą jedną chwilę na ucieczkę [przed wyprawą do sklepu], jednak ja uważam inaczej. Jej chwila na ucieczkę straciła się w oczu już dawno temu. Sama zapracowała na to co ma, nie wiem czemu teraz ma zamiar czekać jak jakieś durne ciele, aż przybędzie książę by ją uratować. Trzeba było myśleć zawczasu, szczególnie że wiedziała, jakie to wszystko ma konsekwencje.

Późniejsze przemyślenia doskonale odratowują całą historię podważając wszelkie wątpliwości o których pisałam wcześniej, pozostawię je jednak w treści oceny. Ślę pokłony, jesteś naprawdę dobra w monologach wewnętrznych.

Rozdziały VI-VII

Odnoszę wrażenie, że czujesz się o wiele bardziej przywiązana do historii matki, a nie samej Grace. Zdecydowanie lepiej czyta mi się wyrywki z jej pamiętnika. Tworzysz niezwykle prawdziwy obraz, a gdyby dodać do tego trochę opisów, byłby to materiał na zamkniętą historię.

 „A jeśli to była tylko kolejna maska? Kłamstwo? Tak łatwo dawałam się nabrać. Wydawało mi się, że zdołałam uciec od fałszu, choć w rzeczywistości wpakowałam się w jeszcze gorsze bagno.” – pozwoliłam sobie zacytować, gdyż sądzę, że niemiernie pasuje do całości historii.

Spotkanie w więzieniu jest idealnie w klimacie, Harley jako perfekcyjny przykład narkomana. Gdybyś zrobiła z niego kochającego partnera,  byłabym bardzo zawiedziona.

Czyli ona jednak nie kochała matki? Ja już nic nie rozumiem. Dlaczego postanowiła dobrowolnie wpakować się w takie życie, doskonale wiedząc jakie ma konsekwencje? Dlaczego wybrała akurat to miejsce jako cel swojej przeprowadzki? Mało to miast w Stanach?

Wiesz, czego jeszcze mi brakuje? Określenia czasu. Jeśli chodzi o matkę, każdy wpis w pamiętniku, ma przypisaną konkretną datę, a w przypadku córki trochę mi tego brakuję. Patrząc na jej wygląd wnioskuję, że dziewczyna już raczej z tego bagna nie wyjdzie. Żal mi jej, bo miała przed sobą obiecującą przyszłość, którą samodzielnie i dobrowolnie postanowiła zniszczyć. Poza tym, skoro jesteśmy już na takim etapie, brakuje mi typowych scen, związanych z życiem narkomana. Jako, że narkotyki zajmują znaczną część ich myśli, brakuję mi rozmyślań, gdy brakuje kolejnej działki lub tych, tuż przed wzięciem oraz tych, tuż po nim. Myślę, że dały by Ci one dość spore pole do popisu.

Naprawdę wolała się poniżyć przed obcymi ludźmi niż poprosić tatę o pomoc? Bardzo mnie to zdziwiło. Właściwie dlaczego ona porzuciła prace? Gdyby pracowała, zapewne nie musiałaby żebrać, prawda? Dodaj jakiś fragment o kontuzji, albo dlaczego ją wyrzucili, czy też zrezygnowała, bo to naprawdę duża luka logiczna. No bo jak to? Chciała uciec od ojca, więc postanowiła, że się wyprowadzi, porzucając swoje życie. Tyle jestem jeszcze w stanie zrozumieć. Ale co ona sobie myślała, wyprowadzając się do mieszkania kupionego przez ojca bez pracy czy oszczędności? Ona tam jechała z planem wpadnięcia w nałóg, czy jak? Poza tym, skoro dziewczęta i tak mieszkają razem, to możeby tak sprzedać jedno z mieszkań i mieć z tego pieniądze?

Dodatkowo badania wykazały, że ludzie chętniej dają pieniądze ludziom dobrze ubranym, czystym itd. Więc dużo łatwiej byłoby im zarobić, prosząc ludzi o przykładowo dołożenie do biletu, bo został im ukradziony portfel, ale to tak na marginesie.

Rozdział VIII

Jeśli ona miała białaczkę, to będąc w ciąży nie mogła zacząć leczenia. Wyczytałam, że stan immunologiczny w ciąży może powodować szybsze rozprzestrzenianie się nowotworu, jednak nie jest to potwierdzone badaniami. Poza tym, jeśli ona jest już chora od dłuższego czasu to nie jestem taka przekonana co do tego, czy jej organizm byłby w stanie utrzymać ciąże. Choć właśnie… Masz błąd logiczny – w jednym zdaniu piszesz, że była chora od dawna a kilka zdań później, bohaterka zastanawia się, czemu musiała zachorować akurat teraz. To jak jest w końcu?

Gdy to zobaczyłam (cytat poniżej), nie uwierzyłam własnym oczom. Bez obrazy, ale Grace chyba nie należy do inteligentnych osób.

„- Mama tu mieszkała. Chciałam zrozumieć, dlaczego doprowadziła się do takiego stanu. Nie liczyła się z niczym. Ćpała, nawet kiedy była w ciąży – westchnęłam ciężko. – Teraz już wiem, dlaczego – odparłam. – Tego się nie wybiera. Wystarczy jeden, krótki moment nieuwagi, by wpaść po uszy. Gdybym mogła wybrać jeszcze raz, wolałabym żyć nieświadoma tego, co działo się przed moim urodzeniem – skończyłam.” Naprawdę? Przecież sama sobie wybrała taki los. Nikt jej nie zmusił do brania narkotyków. Najchętniej to bym weszła do tamtego świata i mocną nią potrząsnęła, może to przywróciłoby jej zdrowy rozsądek i trzeźwe patrzenie na świat.

Coś mi zgrzyta w tej ich poważnej rozmowie. Żadna z nich nie chce, bądź nie potrafi się przyznać do błędów; wciąż zrzucają na kogoś innego. Jakby nie chciały się przyznać do tego, że to były ich własne decyzję. Ja rozumiem, że życie z takim brzemieniem musi być ciężkie. A myślę, że dużo gorzej jest w momencie, gdy sami je na siebie weźmiemy. Chyba każdy wolałby, aby trudne decyzje były podejmowane za niego. Przynajmniej miałby na kogo zrzucić winę, gdyby okazała się ona błędna. W rozmowie pojawia się dość sporo powtórzeń, ale o dziwo, tylko polepszają odbiór tekstu. Dodatkowo, wypowiedzi bohaterów żądzą się trochę innymi prawami niż reszta tekstu.

Piszesz, że ten rozdział pisało ci się najciężej. Muszę jednak przyznać, że jego końcówka, jest jak do tej pory najlepszym i mam wrażenie, że najbardziej dopracowanym fragmentem opowiadania. Oby tak dalej. Dziewczyna bierze się w garść, mam nadzieję, że postanowi wrócić do dawnego życia.

Rozdział IX

Nareszcie! Zaczynasz powoli przedstawiać odpowiedzi na moje pytania. Jednak sądzę, że ta historia dzieciństwa powinna się znaleźć dużo wcześniej, najlepiej w pierwszych rozdziałach, jako wytłumaczenie dlaczego dziewczyna chciała uciec do ojca.

Rozdział bardzo udany, skupiający się na uczuciach i wspomnieniach, co jak pisałam już wcześniej, bardzo dobrze Ci wychodzi. Chociaż zastanawiam się, czy postanowisz zachować Evę przy życiu opisywana historia tak mnie porwała, że nie miałam czasu nawet się nad tym skupić.

Scena gdy dziewczyna znajduję pamiętnik, jest tak opisana, że odbieram ją jako kluczową dla całego opowiadania. Sądzę, że to dobry wybór.  Wydaje mi się jedynie, że powinna się choć przez moment zastanowić dlaczego pamiętnik jej mamy był w mieszkaniu Evy. Początkowo myślałam, że to kolejne wspomnienie, dopiero w następnym rozdziale dotarło do mnie, że Bella oddała go mamie przyjaciółki.

Pomimo tego, że jesteś średnio zadowolona z rozdziału, uważam, że jest on naprawdę dobry.

Rozdział X

Wyrywki z pamiętnika matki naprawdę świetnie Ci wychodzą. Bardzo podoba mi się klamra w postaci Evy. Zaskoczyłaś mnie tym posunięciem.

Bohaterka mówi, że nie wracała do mieszkania do kilku dni, jednak ja mam wrażenie, że od momentu, gdy poznała przyjaciółkę. 

Coraz bardziej się rozkręcasz. Czyta się świetnie, bohaterka ma głębokie przemyślenia. Wyjaśniasz wiele spraw, za co jestem wdzięczna, bo już miałam odejmować punkty za niepokończone wątki.

Taka Grace podoba mi się dużo bardziej, niż ta z poprzednich rozdziałów. Już nie rozpacza nad sobą i nie myśli, że wszystko zostanie załatwione za nią. Zdecydowanie na plus.

W zasadzie zdziwiłam się, że panowie tylko ją pobili, myślałam, że dojdzie do większej tragedii.

Sądzę, że fakt iż dziewczyna dzwoni do ojca, jest dobrym posunięciem, na twoim miejscu również starałbym się naprawić jego stosunki z bohaterką. Ich rozmowa jest świetnie napisana. Jednak mam jedno zastrzeżenie: kilkaset kilometrów? To gdzie oni w końcu mieszkali? Bo w pierwszym rozdziale miałam wrażenie, że w obrębie lub w okolicy Nowego Jorku.

Kończąc, tak się tylko zastanawiam: czy Grace odebrała w końcu to auto od mechanika?

Podsumowanie:

Odnoszę wrażenie, że na siłę starasz się połączyć dwie historie i nie jestem pewna, czy to dobry zabieg. Z jednej strony mamy dziewczynę która musi żyć z faktem posiadania matki narkomanki i bycia okłamywaną przez ojca. Z drugiej natomiast stacza się na złą drogę, za wszelką cenę starając się stać jak matka, której tak po prawdzie nawet nie zna. Myślę, że moje wątpliwości doskonale odzwierciedlają słowa dziewczyny: „A ja? Przez cały czas chciałam czegoś dokonać. Wmawiałam sobie, że nie jestem tchórzliwą idiotką, ułożoną kobietą, która ma idealne życie. Tylko unieszczęśliwiałam się na siłę. Pokonywałam wszelkie dobro, które we mnie pozostało.” W takim razie dlaczego tego nie dokona? Jeśli chciała uwolnić się od ojca mogła wyprowadzić się w dowolne miejsce w stanach, ale żyć po swojemu.

1)    Fabuła/Wątki 8/10pkt.

Masz dobry, stosunkowo oryginalny pomysł. Niestety, jak już zapewne zauważyłaś, śmiałam zakwestionować postawy Twojej publikacji. Jednak, pomimo tego, chciałabym żebyś wiedziała, że odwaliłaś kawał dobrej roboty. Naprawdę. Widać, że historia się dopiero rozkręca i może jeszcze będzie z tego książką. Wierzę w ciebie; w to że uda Ci się doprowadzić to do końca, bo będzie z tego naprawdę dobre opowiadanie.

Cała historia zdaje się tworzyć swoistą klamrę, co bardzo mi się podoba. Jednak występuję trochę błędów logicznych, ale są do przejścia czy poprawki. Jedyna scena, która nadaje się do przeredagowania, to jak już pisałam, ta w sklepie. W zasadzie nie wiem co jeszcze tu napisać, myślę, że wszystko poruszyłam już powyżej.

2)   Rozwinięcie akcji 5/6pkt.

Fabuła zdecydowanie postępuje naprzód. Muszę Ci jedna zarzucić, że nie wszystkie wątki doprowadzasz do końca, jak na przykład sprawa z autem, w zasadzie nie wiemy co się dalej działo z Harleyem, a myślę, że gdzieś powinna się pojawić chociaż wzmianka na ten temat. Jednak wydaje mi się, że to nic straconego i można to nadrobić. W końcu Grace będzie teraz mówić dużo do Evy, przynajmniej takie odniosłam wrażenie, że jej wizyta w szpitalu nie będzie jednorazowa.

Akcja toczy się dość powolnie, ale to na plus. Pisałam wyżej, gdy miałaś jeden większy przeskok, który na Twoim miejscu bym uzupełnił, ale to odsyłam do góry (Rozdział V).

3)   Świat przedstawiony 8/10pkt.

Opisów jest naprawdę dużo, przez co wnikliwie poznałam główną bohaterkę. Przez to też, nie przywiązujesz aż tak dużej wagi do świata przedstawionego, chociaż mam wrażenie że nie jest to w Twoim przypadku wadą, a wręcz przeciwnie.

W historii Grace brakuje mi jednak szczegółów. Wiem, że autorzy często starają się ich unikać, aby historia był uniwersalna, jednak w Twoim przypadku, niestety są konieczne. Nie wiem, czy to tylko ja, czy każdy czytelnik, ale miałam takie fragmenty, że czułam się jakbyś pewne szczegóły podała o kilka rozdziałów za późno, bo ja już zdążyłam sobie to wyobrazić, a do tego wyobrażenia się przyzwyczaić. Najlepszym przykładem będzie chyba sprawa z pierwotnym miejscem zamieszkania, którą podałaś dopiero w X rozdziale, a jak już napisałam, byłam pewna, że wygląda to zupełnie inaczej.

Odnoszę również wrażenie, że trochę zbyt dużo tu zbiegów okoliczności, ale na to akurat postanowiłam przymknąć oko.

Sądzę, że dobrym posunięciem z Twojej strony byłoby poczytanie o danym zjawisku zanim zaczniesz o nim pisać. Nikt nie jest nieomylny, ale jeśli chce się wypowiada na ten temat, powinien się zapoznać z tematem – tak jako drobna rada na przyszłość.

4)   Bohaterowie 9/10pkt.

Grace

Kreacja bohaterki naprawdę udana. Mam wrażenie, że znam ją dość dobrze, jednak mam pewne zastrzeżenia.

Przykład osoby żyjącej według zasady: „na złość [w tym przypadku:] tacie, odmrożę sobie uszy”, gdyż nie jestem w stanie wymyślić innego usprawiedliwienia dla jej zachowania. Uwierz mi, historia jest naprawdę dobra, lecz wydaje mi się, że niestety ma dość chwiejne podstawy. Chciała pójść w ślady matki? Przed wyjazdem do Brooklynu była grzeczna i ułożona, tańczyła i miała swoje życie. Nie rozumiem dlaczego porzuciła to wszystko wyprowadzając się do dzielnicy Nowego Yorku.

Jak już pisałam wyżej, mam wrażenie, że na siłę starasz się połączyć dwie historie. Jeśli już tak ma być, to przynajmniej wytłumacz pobudki dziewczyny, w szczególności, że nie masz większego problemu z opisywaniem jej uczuć. Widziałabym kilka rozwiązań, lecz niestety większość wymagałaby gruntownego przeredagowania tekstu. Najłagodniejszym byłoby chyba wtrącenia jakoby od zawsze ją do tego ciągnęło. Cały wątek z ojcem należałoby zepchnąć wtedy na dalszy plan lub poprowadzić w trochę innym kierunku (obawa o córkę zmieniająca się w jej matkę, sprzed okresu gdy się zmieniła). A tak jak jest? To co najmniej dziwne. Nie wydaje mi się, aby przeprowadzka mogłaby aż tak kogoś zmienić. Nie sadzę też, żeby to była kwestia ciekawości. Gdyby ktoś Cię zapytał, czy strzelałaś kiedyś do ludzi, bo to cudowne uczucie, to chyba nie zmieniłoby Twoich poglądów na morderstwo, prawda? Wiem, że przykład może dość radykalny, ale mam nadzieję, że zrozumiesz co mam na myśli.

Grace dodatkowo wydaje mi się zagubioną dziewczyną, czekająca jedynie na to, aby ktoś ją uratował. A że wcześniej nie było zbytnio od czego ratować, to trzeba sobie było nagotować problemów, prawda? Ponad to dziewczyna wciąż zachowuję się, jakby była niezdolna do podejmowania świadomych decyzji. I nie chodzi mi to wcale o fakt ich podejmowania, a bardziej o to co robi potem, starając się zrzucić całą wina na wszystkich w koło. Przecież do niczego nikt jej nie przymuszał, na wszystko sama się zgodziła. Nie wiem czy to poprzez całkowity brak asertywności, chociaż to w zasadzie powinnam odrzucić, bo gdyby tak było nie postawiała by się ojcu i nie opuściła domu.

Tata

Joey, to przykład dobrego człowieka. Chociaż Grace wydaje się, że jest przez niego krzywdzona, moim zdaniem się myli. Stara się zrobić dla niej tyle ile potrafi, a że nikt mu nigdy nie wytłumaczył, jak się powinno zajmować dziewczynką (bo takie właśnie odnoszę wrażenie), to już zupełnie inna sprawa.  Jest jedną z niewielu postaci, której pobudki doskonale rozumiem.

Dziewczynka, jest dla niego bólem, przypomnieniem o zmarłej ukochanej; rozumiem dlaczego niezbyt chce się nią zajmować.

Ojciec jest, jak dla mnie, świetnie zbudowaną postacią; mam nadzieję, że w dalszej historii będzie go więcej.

Matka

Jesteśmy świadkami jej przemiany na lepsze. Chociaż ma chwile załamania, nie poddaje się i dalej brnie do przodu. Bardzo kocha Grace, co jest doskonale przedstawione poprzez jej postępowanie.

To właśnie wyrywki z jej pamiętnika wydają mi się lepszą częścią historii. Mam wrażenie, że pisanie o niej idzie ci dużo lepiej i przyjemniej; doskonale opisujesz targające nią uczucia, których jest całe multum. Doskonale pokazujesz młodą kobietę u schyłku życia, na co niestety, chcąc nie chcąc, sama zapracowała i ma tego świadomość.

Eva

Postać-klamra. Łączy obie historie w jedną całość, pojawiając się tuż przed zakończeniem w pierwszej oraz tuż po rozpoczęciu drugiej. Dziewczyna dość dobrze wykreowana, jednak gorzej od pozostałych. Widać, że nie przywiązujesz do niej aż tak dużej wagi, ale może to i dobre posunięcia. Bardzo podobała mi się scena w szpitalu, gdy Grace zastanawiała się, czy tak naprawdę są przyjaciółkami – niezwykle udany fragment.

Pozostali bohaterowie są jedynie tłem, pojawiają się w zdawkowych ilościach, nie będę ich tu więc opisywać.

5)   Dialogi/Narracja 9/10pkt.

Nad narracją już się rozpływałam wcześniej – jesteś mistrzynią monologów wewnętrznych. Bije pokłony i szczerze zazdroszczę, też chciałabym potrafić tak pisać. W zasadzie nie wiem jak jeszcze to skomentować, aby już więcej Ci nie słodzić  tym temacie, bo po prostu nie mam żadnych zastrzeżeń.

W zasadzie dialogów nie ma u Ciebie dużo. Odniosłam wrażenie, że używasz zbyt dużo słów opisujących wypowiedzi. Fragment z ostatniego rozdziału:

„- Wracam z konferencji z Nowego Jorku – odrzekł. – Co się stało? – powtórzył.

- Zawróć, proszę! – zawołałam. ”

Widzisz, że tu nie ma żadnych imion? Raz na jakiś czas dobrze ich użyć, aby czytelnik się nie pogubił. I choć doskonale wiem, kto co mówi, będę podtrzymywać swoją opinię. Poza tym, słowo „odrzekł” jest tam zupełnie niepotrzebne. Nie wnosi nic do treści, nie ciągnie z sobą żadnego komentarza, a gdy czyta się tai zlepek, to ilość podobnych znaczeniowo słów troszkę przytłacza.

Mam wrażenie, że Twoi bohaterowie, jak na narkomanów momentami mówią zbyt wymyślnym językiem. No ale niech im będzie, że mają swoje momenty.

6)   Styl 4/4pkt.

Nie wiem ile dokładnie masz lat, ale nie wyglądasz na dużo.  Styl masz dość dobry, a widać, że chcesz się uczyć, więc na pewno wypracujesz go aż do mistrzowskiego. Bo on już w obecnej chwili jest niezmiernie dobry. Mam wrażenie, że wciąż mówię o tym samym, bo twoja pisanina opiera się na monologach wewnętrznych głównej bohaterki oraz wyrywkach z pamiętnika, które również poniekąd są przemyśleniami.

Stosujesz dość specyficzny szyk zdania. Powiem szczere, że nie jestem w stanie ocenić, czy jest poprawne. Jestem natomiast przekonana, że przez to twój styl nabiera indywidualności, kto wie, może kiedyś stanie się on czymś dzięki czemu Twoja twórczość będzie rozpoznawalna.

Jak już pisałam, zazdrość mnie zżera, gdy czytam Twoje rozdziały. Nie zauważyłam jakiejś znaczącej poprawy, wszystkie rozdziały pisane są na podobny, wysokim poziomie. Do tego są one nieomalże idealne pod względem poprawności. Biję pokłony.

7)   Oryginalność 10/10pkt.

Osobiście nie spotkałam się z podobną książką czy opowiadaniem. Wszystko co czytałam o podobnej tematyce, skupiało się na opisywaniu kolejnych dni z perspektywy narkomana, wiecznego głodu i tym podobnych.

Jest to opowiadanie autorskie i czuję, że przy tym powinnaś zostać. Sądzę, że przy fanfickach, gdzie zostałabyś zamknięta w wymyślonej przez kogoś rzeczywistości, Twój talent by się marnował. Chociaż z drugiej strony ten typ opowiadań to nie lada wyzwanie.

Poprawność 18/20pkt.

Zacznę od poprawności zapisu. Widzę, że stosujesz półpauzę, nie wiem tylko dlaczego z jednej strony wypowiedzi (przed również powinna się znajdować, zamiast myślnika). Pamiętaj, że gdy na końcu zdania występuje wykrzyknik lub znak zapytania, to nie traktujemy go jak kropki, tylko jest dla nas jedynie symbolem mówiącym o intonacji tekstu wypowiedzianego przed bohatera. Po bardziej szczegółowe wytłumaczenie odsyłam do literatury. Dodatkowo, wypowiedź traktujemy jak nowy akapit, więc powinna zaczynać się od wcięcia.

Nie do końca rozumiem ideę podpisywania się pod każdym wpisem w pamiętniku. Daty, zarówno w listach, jak i w pamiętnikach, pisze się zazwyczaj ponad treścią.

Tworzysz krótkie zdania, które są dobre w dynamicznych opisach akcji. Warto by nad tym popracować, postarać się łączyć, nawet po dwa, trzy zdania w jedno, na przykład za pomocą średnika.           

Rozdział I

„przedstawię Ci się w trybie  natychmiastowym.” – Podwójna spacja.

„Nazywam się Bella Forest, mam dwadzieścia dwa lata ↓ i właśnie dowiedziałam się, że jeśli chcę, by moje dziecko przeżyło, muszę się zmienić. I bynajmniej nie chodzi tutaj o mój wygląd. Mam długie blond włosy, sięgające pasa, zazwyczaj luźno rozpuszczone. Miałam raczej na myśli styl życia - gonienie za rozrywkami” – Ten fragment brzmiałby lepiej bez tego wtrącenia o włosach. Jeśli chciałabyś opisać wygląd autorki raziłbym to zrobić przed częścią o dziecku (o tu: ↓). A w następny akapit zacząć zdaniem „Właśnie dowiedziałam się, że jeśli chcę, by moje dziecko przeżyło, muszę się zmienić. I bynajmniej nie chodzi tutaj o mój wygląd. Miałam (…)”

„Liczę, że ty mi przypomnisz, drogi Pamiętniku.” – Ale co ma jej przypomnieć? Bo okalające zdania, sprawiają wrażenie, że autorka chce, aby przypomniał jej czym jest wzrok. A jestem prawie pewna, że chodzi  coś innego.

„nie przychodził! – Krzyknęłam.” – krzyknęłam

„jakby chcąc dać” – Lepiej brzmiałoby po prostu chciał.

„nie kochał – wypaliłam” – Brak kropki.

„Kochałem ją! – Awanturował się.” – awanturował

„to właśnie była ta” – Brak wielkie litery.

„przez  ciężkie jak głaz” – Podwójna spacja.

Rozdział V

„Joeyowi” – Joey’owi

„Byłam królewną śnieżką” – Śnieżką

„W takim razie macie jakieś grosze” – Wydaje mi się, że lepiej byłoby użyć panującej tam waluty, z tym, że za centy raczej nic się nie kupi, więc trzeba by zamienić grosze na dolary, lub ewentualnie zaskórniaki lub coś w tym guście.

„władczość w im oczach” – ich

Rozdział VIII

„Jedynie wiemy o ich istnieniu .” – Niepotrzebna spacja.

„A jak było z Tobą? – Zapytała” – Podobny błąd pojawia się częściej, wiec radzę sobie to zapamiętać. Zwroty do adresata piszemy z wielkiej litery tylko wtedy gdy zwracamy się do kogoś bezpośrednio  (np. w listach, w Twoim przypadku w pamiętniku taki zapis byłby poprawny); jednak we wszelkich dialogach, zwroty te zaczynają się zwyczajnie małą literą. Dodatkowo, jako, że zwrot za myślnikiem odnosi się do wypowiedzi, nie powinien rozpoczynać się od wielkiej litery.

„O co Ci chodzi? – Powiedziałam” – jak wyżej.

„- Niby skąd możesz to wiedzieć? – Zapytałam”  – zapytałam

„mruknęła, jednocześnie tłumacząc przyczyny swojego niecodziennego zachowania”  – Sądzę, że „przyczynę” byłaby w tym miejscu lepsza. „Jednocześnie”, zamieniłabym na „tym samym”.

„Wszystko, nawet największy ból  był warty przeżycia.” – Brak przecinka (zdanie podrzędne).

„-Pomóżcie mi! – Krzyknęłam” – krzyknęłam

Rozdział X

„Mówiła o ćwiczeniach pożarowych”  – Chyba chodziło ci o przeciwpożarowe, prawda?

„ Tę dobrą”– Tą

„paletę różnych odcieni białego” –(nie jestem pewna co do poprawności, proszę o pomoc) Wydaje mi się, że powinno być „bieli”.

Dodatki 2/5pkt.

Twoja strona jest skromna. Jak już pisałam, brakuje mi podstrony, która zawierałaby krótki opis opowiadania, przybliżający tematykę potencjalnemu czytelnikowi. Zamieniłabym archiwum na spis treści lub szeroką listę.

Nie wiem dlaczego „O mnie”, podobnie jak linki, odsyła nas na inną stronę. Uważam to za zbędny zabieg, utworzenie podstrony byłoby lepsze.

Brakuje również spamownika, który w dzisiejszych czasach jest już czymś w rodzaju niezbędnika.

Podsumowanie 3/5pkt.

Na wstępie, chciałam pogratulować Ci tego, że bierzesz karierę w swoje ręce. Wydanie książki? To już naprawdę coś. (1 ptk.)

Punkcik za talent – po prostu Ci się należy. I dorzucę jeszcze jeden za monologi wewnętrzne.

Droga Iwono, kończąc chciałabym Ci życzyć wszystkiego co najlepsze; aby nikt nie stanął na Twojej drodze do spełnienia marzeń. W zasadzie zastanawiam się, czy to opowiadanie również planujesz wydać? Pozdrawiam gorąco i wesołych świąt życzę!

Ilość zdobytych punktów:

88/100, czyli Zaawansowany (Bardzo dobry - 5)

Przepraszam, za zakrycie podsumowania stażu Oli.

Wesołych świąt Wam życzę!