[19] occupy-hogwarts.mylog.pl

Przepraszam, że tak krótko, ale gdybyście miały napisać dwie oceny w kilka dni, też byście się spieszyły.

Adres bloga: occupy-hogwarts

Oceniająca: Dementorka

Autorki: Amelia, Eta, Kit, Lysia, Magda, Moll, Soł, Sylf, Tilly

Ocena: szablonowa

Okładka 4/5

Przez to, że teraz na języku polskim omawiamy czasy wojny i okupacji, a niedawno zaliczyłam lekturę „Kamienie na szaniec”, słowo occupy nawet bez tłumacza kojarzy mi się z okupowaniem. Tłumacząc tytuł, oznacza „Okupowanie Hogwartu”. Dlaczego, drogie Autorki, nie wykorzystałyście tej polskiej wersji? Nie wiem skąd tak nagle wzięła się moda na angielskie tytuły, które akurat według mnie wcale (w większości przypadków) nie zachęcają do czytania, ale to się szerzy.

W zgłoszeniu przedstawiciel Waszego bloga napisał: czasy Huncwotów ale bez Huncwotów, więc powinno nie być tak źle. Biorąc pod uwagę tytuł i króciutką informację, na myśl nachodzą mi tylko wydarzenia związane młodością Jamesa Pottera i czasami, gdy Voldemort zyskiwał coraz większą władzę. Może będzie chciał mieć wpływy w Hogwrcie? Jednak to tylko przypuszczenia, bo to przecież czasy Huncwotów bez Huncwotów.

Grafika 4/10

       Tutaj informacja, że to są czasy Huncwotów, jakby nie bardzo ma swoje odbicie. Mam na myśli szablon, gdzie znajduje się palący Hogwart z Harry Potter i Insygnia Śmierci cz.2. Tło bloga jest ładne i pomysłowe. Za to mniej przekonuje mnie ta mała czcionka. Nie tylko w tekście, ale również w menu. Tekst linków za bardzo zlewa się z tłem i jest zdecydowanie zbyt drobny.

       Teraz krój czcionki. Wyjustowany test i brak akapitów (w moim przypadku) utrudnia czytanie. Już na zapas wiem, że często będę się gubiła w tekście, ponieważ wszystko zlewa się moim krecim oczom. Zanim zaczęłam czytać, musiałam powiększyć widok ekranu na 125%

.

Treść   54/60

Rozdziały 1-4

Początek bardzo chaotyczny. Główna bohaterka zaczęła mówić o rozpoczęciu roku szkolnego, by za chwilę wspomnieć, że jest głodna. Przeczytałam połowę rozdziału i już wiem, że to opowiadanie będzie swego rodzaju komedią.

 Nie jakieś Glyn, Glun, Glan, różnie już ludzie próbowali, jakby w życiu Szkota nie słyszeli. – Po pierwsze, o ile mi wiadomo, Glen jest dziewczyną, więc jakim prawem nazywają ją Szkotem? Po drugie, w Hogwarcie wszyscy mówili po angielsku. Glen mogła po prostu rzec: „Jakby nigdy szkockiego imienia nie słyszeli” – pewnie o to Wam chodziło. Mimo wszystko, jak dla mnie, czytając to zdanie, łatwiej jest się śmiać, niż myśleć nad tym „co poeta miał na myśli”.

Glen lubi Remusa za to, że jest, jak wy to nazwałyście… „fajnym tyłkiem”? Już wiem, mam do czynienia z typową nastolatką. Niezbyt inteligentną. Przez ten wpis śmiałam się jak głupi do sera:

Myślałam więc o tym, co zjem na kolację, marzyły mi się też eklerki na deser, bo ja bardzo lubię eklerki.

Zastanawiam się też, dlaczego prefekci naczelni przemawiają na uczcie powitalnej. Po przeczytaniu przemowy Glen stwierdziłam, że w czasach Huncwotów uczniowie naprawdę byli nieinteligentni.

Gdy przeczytałam drugi rozdział, byłam pewna, że to parodia. […]

– Żądamy nosów!

– Żądamy uwolnienia Glen!

– Żądamy jedzenia!

[…]

– Cisza! – krzyknął Dumbledore.

Tłum nie ucichł, wręcz przeciwnie. Skandował:

– Uwolnić Glen! 

– Uwolnić przepływ informacji!

– Uwolnić orkę!

– Uwolnić jedzenie! 

Uczniowie chcą i jedzenia, i jakieś orki, i nosów, i znów jedzenia. Nie wiem co myśleć: głowa mi pęka, a brzuch boli od spazmów śmiechu.

Rozdział trzeci. Ta sama sytuacja, po tej samej awanturze, w tym samym miejscu. Powoli zaczyna mnie to nudzić. Jedynie poznaję kolejną bohaterkę, Rosalię – pannę wredną jak przystało na Ślizgonkę. Dalsza część to już ta sama historia, co w drugim rozdziale. Jedyna nowa informacja, to taka, że Syriusz Black jest playboyem Hogwartu. Większej bzdury nie czytałam.

Była nieinteligentna Barbie, teraz (w rozdziale czwartym) czas na Adama. Już pierwsze wpisy, jak i opis „O ff-ku” mówią jasno, że jest… Dobrze, nie będę go komentować, bo to, co chciałam napisać, jest nieetyczne.

Potem akcja znowu się powtarza, a jedyne, co napisałyście nowego, to pocałunek Adama z Rosalią. I na tym zakończyła się jedyna scena w Wielkiej Sali. Jedno wydarzenie, a tyle rozdziałów z tylu perspektyw. Czytelnik może się pogubić, nawet jeśli akcja jest powtarzana CZTERY razy!

Rozdziały 5- 7

Chce mi się płakać i śmiać. Córka Voldemorta, ile można. Niezbyt dokładnie czytałam „O ff-ku”, stąd moje zdziwienie. Nie chodzi jednak tylko o to… Znowu jest ta sama scena! Tylko że tym razem zamiast „uwolnić” jest słówko „żądamy”. Ach… Jeżeli jest to ta sama sytuacja, powinniście nie zmieniać dialogów.

O, akcja brnie dalej. Już Gryfoni mają zaatakować, gdy do akcji wkracza Flitwick; wszystkie różdżki wędrują pod sufit i niespodziewanie pada deszcz. Cóż, przynajmniej włosy Seva przez dwa dni będą wyglądały schludnie.

W następnym rozdziale jest kolejna osóbka, którą poznajemy. Wampira, a raczej wampirzycę. Do tego wariatkowa to tylko smoka brakuje.

      Akcja brnie do przodu, jak żółw przechodzący przez drogę. Jeden dzień, jeden krok… W rozdziale 5. pada deszcz, rozdział 6 – deszcz nagle przestaje padać. Jedynie co się zmienia, to perspektywy.

Czas na Joe – chłopca-wielbiciela, mroku. Jak wcześniej wspomniałam (i cały czas będę to przypominać), nie ma tu ani grama logiki. Jak uczeń Hogwartu mógł się teleportować przy wszystkich w Wielkiej Sali.

Gdyby nie imiona bohaterów z perspektywy których będzie pisany rozdział na samym początku posta, w życiu bym nie odróżniła jednego od drugiego. Szczerze, Joe i Adam to praktycznie te same osoby. Czy Malina, czy Mortia, czy Rosalie… nie ma różnicy. Tak samo się wypowiadają, tak samo zachowują. Nie widać, który jest wredny, a który, powiedzmy, rozważny. Wszyscy są jak klony!

       

Siedem rozdziałów, a dopiero zaczyna się druga scena.

Rozdziały 8

Kolejny absurd. Glen słucha Slughorna, a raczej udaje. Nie o to chodzi, tylko o fakt, jak Glen uciekła od szlabanu.

Ja nie miałam czasu na zadawanie pytań. Musiałam brać okazję, jaką była. Nie miałam nawet czasu mu się przyjrzeć, ale co tam, z grusza nie wyglądał tak źle.
- Mój rycerz! Szybko i spadamy w stronę zachodzącego słońca!

No to żeśmy pobiegli.

Biegliśmy tak i biegliśmy, bo ja dobra ze sportu jestem. W końcu jestem członkiem drużyny. Może nie kapitanem, bo w Slytherinie panuje pieprzony patriarchat, ale umiem śmigać!

      

Na miejscu Slughorna pomyślałabym, że mam do czynienia z niedorozwiniętą osobą. Gdzie biegli? I co quidditch (sport na miotłach!) ma wspólnego z bieganiem? Inna też sprawa, że ja jestem beznadziejna ze sportu, a biegać potrafię –jakbym umierała, ale potrafię. „Długo biegłam bez zmęczenia, bo jestem dobra ze sportu” o wiele lepiej brzmi.

Jeszcze jedno „ale”. Skoro był to czas po uczcie, to po jakie licho oni poszli do jakieś klasy? I po co wstawiliście tam Kentigernę, która raczej nie miała tam prawa być?

Rozdziały 9-19

Poznaję bohaterów. Hm… bardzo dziwne. Żadnego z nich nie lubię i żadnemu nie kibicuję. Nie są wiarygodni ani oryginalni.   

       

Nawiasem mówiąc, uczniowie nie mogą rzucać zaklęć na korytarzu.

       

Ach… rozdział 9 i 10 to znowu taka sama sytuacja, tylko z perspektywy innego bohatera. Na szczęście nie została tak przedłużona jak scena w Wielkiej Sali. Powoli opowiadanie robi się nudne. Już tyle rozdziałów, a tu nawet rozwinięcia akcji nie ma; cały czas tkwię we wprowadzeniu.

          

Czytając dalsze posty, fabuła nabiera tempa, ale bardzo powolutku. Cały czas posługujecie się takim samym schematem: jeden rozdział, jedno wydarzenie, milion pięćset sto dziewięćset myśli głównego bohatera. A w sprawie wampirów z 13 rozdziału, krucyfiksu się nie wbija w serce. Kołek jak już.

       

Ogólnie zachowanie Marceliny podobało mi się. Przesadą było stwierdzenie, że mogła zabić Adama, ale w porównaniu do pozostałych scen, ta prezentuje się nie najgorzej. Jak na razie rozdział 13 przykuł moją uwagę.

       

W rozdziale 16 Mortia wspomina coś o zwierzątkach, którymi Voldemort karmi Nagini. Jakoś nie przypominam sobie, by Czarny Pan miał węża w czasach Huncwotów. Nagini pojawiła się w Czarze Ognia, nie wcześniej i nie później.

       

Zastanawia mnie fakt, jak Perpetua miała odrabiać szlaban za Glen. Przecież uczeń w szkole, czy to w Hogwarcie, czy podstawówce i gimnazjum, nie może przejmować czyjeś kary. Tak jest w świecie i rzeczywistym i magicznym i jeszcze nie wiadomo jakim.

       

W rozdziale 18 myśli Maliny rozłożyły mnie na łopatki. Ona naprawdę jest na szóstym roku? Naprawdę? Jej wypowiedzi można porównać do rozumowania dziesięciolatka.

 […] coś mruknął i uznałam, że może się wstydzi, no to jak się wstydzi, to trzeba go rozruszać i zaczęłam gadać, a on się wypłoszył. Jak sarenka jakaś.

Czytając ten rozdział, jak i inne z jej udziałem, czułam się, jakby mnie wysłano z powrotem do zerówki. Co trzeba zrobić, jak ktoś się wstydzi? Rozruszać go, prawda, dzieci? Rozumiem, że taki styl pisania jest celowy. Powiedzcie, że tak. Przeraziłabym się gdyby to na poważnie było.

       

Mam mieszane uczucia co do tego opowiadania. Występuje tutaj sporo absurdalnych wydarzeń i zachowań, akcja wlecze się jak żółw, ale jest znośna. Wierzcie mi, gdybym nie musiała Was ocenić, w życiu bym tego nie czytała.

       

Co mnie zaciekawiło najbardziej? Dlaczego, skoro Adam jest zakochany w Glen, zaleca się do Rosalie. Naprawdę jest taki kochliwy czy może niezdecydowany? Z kontekstu trudno się domyślić. Dalej… ta cała rebelia Glen. Więcej myślenia niż robienia. Niecierpliwię się. Już przecież 19. rozdział za nami.

       

A skoro mowa o 19 rozdziale… W Hogwarcie nie palono fajek!!!  Joe z Glen stoją sobie na korytarzu i tak po prostu palą papierosy? W szkole?! Zapalili sobie i gawędzą przy papierosku? A nauczyciele? Przecież Hogwart to szkoła jak każda inna, z wyjątkiem szczególiku związanego z magią.  Rozumiem, że pewnie chciałyście dodać coś swojego i komicznego, ale proszę… papierosy.

Rozdziały 20- 30

       

Dobrze, lecimy dalej. W rozdziale 20. (z perspektywy Glen) pojawia się bójka między Adamem a Joe, dołączył także Larry. Jaki był powód? Joe napluł na buty Adama? Nie pamiętam, by takie wydarzenie miało miejsce z perspektywy Adama czy Joego: że niby, gdy ten pierwszy dostał Drętwotą, drugi na niego napluł. Gubię się w całym opowiadaniu. Był rozdział z Adamem, skończył się i zaczęła się nowa postać i nowe wydarzenie. Po pewnym czasie znowu jest Adam i cofamy się do wydarzenia na którym skończył się rozdział z jego perspektywy. Te ciągle cofanie i wracanie… Ach, kręćka można dostać.

       

Skoro mowa o Adamie, w rozdziale 21 wspomina coś o ubytku dużej ilości krwi. Przecież dostał dzbankiem w głowę i zemdlał; nic i nikt nie wspominał o tym.

       

Scenę w bibliotece z perspektywy Rosalie, muszę komentować? Cała ta sytuacja z kotkiem… nie wiem o co chodzi, tak szybko się pojawił i za pewnie szybko zniknie. Interes by sprzedać „fajki”. Pomysł marny.

      

W scenie, gdzie Slughorn wypytuje się Joego o osoby, które się aportowały, widać, że Black jest niewychowany. Inna sprawa, o co chodzi z tą teleportacją? Przecież poprzednio to Joe bił się z Adamem i Larrym. A tu nagle wizyta u nauczyciela z innego niewyjaśnionego powodu. Joe aportował się na początku roku, a reprymenda dopiero kilka dni później. To nie ma sensu.

       

Kolejna niewyjaśniona sprawa. Dlaczego Slughorn kazał gonić Glen i Joego jak nic nie zrobili? A, i kolejny absurd! Co się nagle naddało Glen, że tak polubiła Joego, tak, że się całowali? Nawet w następnym rozdziale nie znalazłam słówka wyjaśnienia. Narzekałam na brak akcji, a teraz mam problem z szybkim „rozwojem uczuć”, jeżeli można to tak nazwać.

      

 Coś mi się tutaj nie zgadza. Slughorn lubił towarzystwo sławnych uczniów, i Joe Black się do nich zaliczał. Nazwisko zobowiązuje. Dlaczego go tak nie znosił? Nie było uzasadnione. Chociaż może było… Ja już naprawdę gubię się w fabule.

Rozdziały 31-35

       

31 rozdział, a główny wątek, pt. „Okupowanie Hogwartu”, pojawia się i znika jak murzyn na pasach. Raz po raz jest coś wspomniane, ale Glen i tak ma tylko w głowie papierosy, Malina jakieś kotki… Dopiero teraz zdałam sobie z czegoś sprawę. Glen jest Ślizgonką. Po jakie licho przejmuje się tym, co się dzieje? Wojna trwa. Ani razu nie było wspomniane jaka wojna. Domyślam się, że z Voldemortem. Więc dlaczego Ślizgonka chce się sprzeciwić…? Hm, może pragnie mieć więcej lekcji OPCM lub informacji? Mortia jest córką Czarnego Pana, widzi, że szykuje się bunt i z tego, co wyczytałam, jest „tatusiowi” oddana, czemu więc nic mu nie przekazuje.  A to, że szykuje się bunt na ojca, to ma w nosie. Wszystko jest tak pokręcone, że szkoda słów. Ha, Ślizgoni planujący rewolucję…

       

Rozbrajają mnie rozdziały z Rosalią i Adamem w roli głównej. Sam fakt, że Ślizgon zaleca się do Gryfonki jest komiczny. Wróć, sama sytuacja, że inni Ślizgoni i uczniowie na to nie zwracają uwagi wart jest zastanowienia. Przecież Voldemort powoli rośnie w siłę. Czasy Huncwotów, to czasy, gdy zdobywał władzę, miał mnóstwo sojuszników, a tu, w Hogwarcie, wszyscy solidarni.

       

Podoba mi się wątek zakochanego Larrego. Może dlatego, że jest w tym, hm, logika? W ogóle Wasz sposób opisywania zauroczenia Larrego do Marceliny bardzo mi się podoba. Szkoda, że Wasz pół-wampir wykorzystuje jego uczucia, ale tak to by nie było tego dreszczyku emocji.

.

Fabuła/Wątki 5/10

       

Mimo że w tytule jest „occupy hogwarts”, to tego occupy jest tyle, co kot napłakał. Stworzyłyście dziewięć głównych bohaterów. Tylko dwójka, mianowicie Glen i Malina, raz po raz co wspomniały o rebelii. Reszta to już inna historia.

       

Generalnie fabuła nie jest zła, ale niezgodności z kanonem rażą. Jak wcześniej wspominałam, już w pierwszym rozdziale pojawił się błąd, potem było coraz gorzej. Można uczynić sytuację komiczną, nie zmieniając postaci. Wystarczy wyśmiać ich oryginalne cechy.

       

Poza tym, jak już wcześniej wytknęłam, wątek nie jest główny, mianowicie przytłaczają go takie bzdury jak kotki Maliny, papieroski Glen, fantazje Adama o Rosalie. Postarajcie się, by okupowany Hogwart znów wrócił do łask.   

Rozwinięcie akcji 2/6

       

Trudno mi tutaj powiedzieć coś nowego. Akcja była strasznie powolna, zbyt powolna. Rozumiem, że musicie pisać opowiadanie z kilku perspektyw, ale możecie to robić, opisując różne, a nie te same sceny.

Świat przedstawiony 2/10

Cóż, tutaj nie mam wątpliwości. Nie było ani jednego opisu: czy to postaci, czy miejsca. Może fakt, że piszecie ff, po części Was usprawiedliwia, ale, proszę, żeby przedstawić nawet nowych postaci?

       

Całe szczęście, że Wasi bohaterowie trochę myśleli (chociaż…). Mogłam z tego wywnioskować parę rzeczy, o których nikt nie wspomniał bezpośrednio w narracji. Ale to i tak za mało.

Bohaterowie 6/10

I co ja mam tutaj napisać… Wszyscy byli tacy sami. W podstronie  „O ff-ku” przedstawione były ich motta życiowe, rodzina, charakter, ale gdzie to ma odniesienie w treści? Np.: Adam był kochliwy, uganiał się za Rosalie, w ogóle jego myśli były zboczone. Joe, mimo że był „panem mroku”, też miał podobne zapędy.  Nasuwa się tutaj wniosek, że teoretycznie są różni, a w praktyce tacy sami.

   

Uważam, że w Joe powinno być więcej buntownika, tak jak w scenie, gdy kłócił się Slughorn’em. Malina natomiast jest zbyt dziecinna – przecież to szósty rok! Na koniec zostawiam sobie córkę Voldemorta. Tutaj to już przesadziłyście z tą „nieśmiałością”.

Dialogi/Narracja  8/10

     

Tutaj jestem miło zaskoczona. Czyta się przyjemnie, choć treść mnie nie porwała, dialogi też niczego sobie. Czasami jednak miałam wrażenie, iż narrator został zwabiony z drzewa garścią orzeszków. Przykład:

– Nie wiem, co się z tym zamkiem dzieje – powiedziałam dokładnie, bo ja generalnie mówię to, co myślę i myślę to, co mówię, co jest czasami kłopotliwe, kiedy powiem zanim pomyślę albo… chociaż nie, odwrotnie by miało sens, chyba nawet mama mi mówiła „Malina, ty myśl, zanim powiesz”, ale to dawno było.

      

Myślę, że byłoby to naprawdę dobre, gdyby było parodią. Ale nie jest, dlatego śmiem zarzucić Wam niekonsekwencję. Może warto by było umieścić malusieńką wzmiankę o tym, że nie piszecie na poważnie. Mnie oszczędziłybyście nerwów, a opowiadaniu utraty punktów. 

Styl  4/4

       

Jest dobrze, a nawet lepiej. Czyta się przyjemnie, nie ma błędów. Słownictwo również bogate. Na mam Wam nic do zarzucenia, chyba że czasem zbyt częste używanie wyrazów potocznych w narracji. 

Oryginalność 10/10

     

Takiego ff-ku to ja jeszcze nie czytałam. Dziewięć głównych bohaterów, ich nieobliczalne zachowania, przedstawienie Hogwartu z całkiem innej perspektywy. „Dam Wam puchar za ten suchar” powiedziałby Jankes z radia Eska.

Poprawność 17/20

Tutaj składam pokłony. Dlaczego? Może dlatego, że chociaż fabuła przedstawia komiczne i nierealne sytuacje, błędów naprawdę było bardzo mało. W odpowiednich miejscach były przecinki, składnia z dania też niczemu sobie.

Rozdział 5

-Tatuś już raz tłumaczył swoim Śmierciożercom, że gdyby chciał, abym miała męża lokaja, to wydałby mnie za skrzata.- śmierciożercom piszemy z małej litery.

-Odwrócił się do uczniów i wtedy profesor Flitwick wskoczył na stół i bach! wszystkie różdżki powędrowały pod sufit, bach! zaczarowane sklepienie zakłębiło się od chmur, w sali zapanował mrok i… lunął deszcz.-  wszystkie i zaczarowane powinny być z dużej litery.

Rozdział 7

- No więc zrobiłem to i stanął twarzą w twarz z rudym demonem trzymanym pod ręce przez takich dwóch.- stanąłem.

Rozdział 8

- Puść mnie! Muszę mu obić tę psią mordę, puszczaj, mówię! Nie będzie mnie "Co tu się..."-ował!- wołał.

Wiecie, faceci lubią tajemnice i niezdobyte kobiety.- tajemnicze.

Rozdział 9

(…)grał na pozycji ścigającego a (przecinek) jego plan zajęć był łudząco podobny do mojego (w tej chwili straciłam już jakąkolwiek nadzieję).

Rozdział 13

- Leży w Skrzydle Szpitalnym! Haha.- skrzydło szpitalne piszemy z małej litery.

Dodatki 3/5

       

Podstrona  „O ff-ku” okazała się moim wybawieniem. Gdyby nie ona, zapewne straciłabym rachubę w bohaterach już dawno. Poza tym napomknę, że przydałaby się podstorona o autorkach. No wiecie: ile macie lat, że lubicie dżem i takie tam. No i nie zapominajmy o imionach na początku każdego rozdziału - niezła nawigacja.

Podsumowanie 3/5

W trakcie czytania dopisywał mi niezły humor. Naprawę umiecie rozbawić czytelnika. Mogłybyście to wykorzystać, pisząc oficjalnie parodię. Tak, to chyba najlepsze wyjście, zwracając uwagę na fakt, jak wiele nielogiczności i absurdów występuje. Do mnie osobiście to nie trafiło, ale myślę, że znają się i tacy, którym będzie odpowiadał tego rodzaju komizm.

Ilość zdobytych punktów:

68/100, czyli jesteście Żuczkami (dostateczny).

PS. Przy ocenie pomagała mi Leaena. Poprawiła min. najbardziej rażące błędy.