[23] polowanie-czas-zaczac.blogspot.com

Adres bloga: polowanie-czas-zaczac

Oceniająca: AlpenGold

Autor: Tusia

Ocena: Standardowa

Okej... pierwsza ocena. Zacznę od tego, że już od początku sprawiłam Szefowej kłopot, za co przepraszam, ponieważ dopiero w połowie oceny zauważyłam, że na logu opublikowano trzy, a nie cztery rozdziały... Poza tą wpadką, mam nadzieję, że więcej nie zawiodę i moja ocena wywrze na Was dobre wrażenie.

Okładka 4/5 pkt

Zacznę od adresu. Wydaje się dość ciekawy, chwytliwy i zachęcający do rozpoczęcia owego polowania wraz z bohaterami.

Na belce cytat, jak się dowiedziałam z zakładki „o blogu”, Aleksandra Puszkina. Ciekawy; zastanawiam się, co ma wspólnego z opowiadaniem.

Pseudonim Twój brzmi Tusia. Skąd się wziął, tego nigdzie nie wyjaśniasz. Drogą dedukcji można dojść do tego, że wziął się od zdrobnienia imienia Marta bądź Martyna – Martusia. Może... Niemniej, nic do niego nie mam, jest w porządku.

Jedyne, co mi się bardzo nie podoba, to muzyka. Sam fakt, że zdecydowałaś się ją umieścić na blogu, nie jest zły. Problem w tym, że włącza się od razu po wejściu na bloga. Prawie spadłam z krzesła, bo miałam dość głośno ustawione głośniki... Radzę Ci, Tusiu, abyś ustawiła muzykę tak, żeby czytelnik sam ją uruchamiał.

Krótkie podsumowanie... Na pierwszy rzut oka bloga wydaje się zadbany. Sprawia miłe wrażenie, zachęca do wgryzienia się w treść.

Grafika 8/10 pkt

Szablon jest prześliczny. W tle widać różne postacie – wszystkie są kobietami. Jest także kilka miejsc – ujęta z lotu ptaka część jakiegoś miasta, tajemniczo i staro wyglądający dom. Utrzymany jest w idealnie dopasowanych kolorach, z czego najbardziej widać ciemny niebieski i coś, co określiłabym jasną , wyblakłą zielenią. Napis - „ta dziewczyna zniszczy nasze istnienie” - najbardziej podpowiada, kto obejmie rolę głównego bohatera w Twoim opowiadaniu.

Tło wewnętrzne jest przezroczyste, co jednak ani trochę nie przeszkadza w czytaniu.

Jest sporo zakładek, z których można dowiedzieć się wielu rzeczy, a jedyną rzeczą, której mi brakuje, to możliwość powrotu do strony głównej. Myślę, że coś takiego powinno znajdować się na każdym blogu.

Wszędzie piszesz ładną czcionką, tylko spis treści (tak to nazwę) nieco odstaje. „Polowanie” jeszcze ujdzie, choć ta pogrubiona czcionka w porównaniu do reszty bloga wygląda dziwnie. Za to „Jestem głupcem”... Ten Caps Lock wygląda okropnie. Cały blog wydaje się być dość „delikatny”, a wielkie litery, do tego pogrubione, są zbyt toporne. Pewnie chciałaś to wyróżnić, ale wyszło nie najlepiej...

Treść 34/60 pkt

Zacznę od tego, że podzieliłaś powieść na części, co nie do końca wydaje mi się dobre, bo pierwsza ma jedynie prolog i dwa rozdziały. Następna zaplanowana jest na cztery... Cóż, wyjdzie w praniu, ale nie jestem zachwycona.

Prolog

Po pierwsze – dziwne jest to pierwsze zdanie. Dlaczego jest wyśrodkowane? Może tak lepiej zacząć od akapitu?

Pierwsze, co rzuca się w oczy i razi – krótki prolog. Bardzo krótki. Ledwo zaczęłam czytać, a już skończyłam. I tak naprawdę niczego się nie dowiedziałam.

Raz piszesz, że miasto jest bez Fluturów, za drugim razem, że ludzie boją się ich spotkać, kolejnym, że nimi gardzą, a na końcu okazuje się, że Flutury (?) jednak są i przeprowadza się na nich badania, albo się je uśmierca. Tekst jest nielogiczny. Sprawia wrażenie, jakbyś chciała go jak najszybciej opublikować.

Rozdział pierwszy

Może zacznę od pozytywów. Podoba mi się bardzo fakt, że Twój rozdział jest długi. Na tle prologu, jeśli chodzi o długość, wypadł rewelacyjnie. Dlaczego nie mogłaś rozwinąć prologu do przynajmniej połowy długości pierwszego rozdziału – nie wiem, ale tak byłoby znacznie lepiej.

Drugi pozytyw – dużo się dzieje. Nie przedłużasz zbędnymi informacjami, które nic nie wnoszą do fabuły, dość sprawnie opisujesz to, co się dzieje i jest istotne. Z jednej strony to naprawdę bardzo dobrze, a z drugiej niestety źle, o czym za chwilę.

Kolejną pozytywną rzeczą to żywe, realne dialogi. Czasami jedynie zdarzyło Ci się jakieś potknięcie i użyłaś słowa, które usztywniało nieco wypowiedź, czyniło ją zbyt poważną.

A teraz negatywy. Może to nieodpowiedni czas, by o tym pisać, ale zrobię to już teraz. W Twoim opowiadaniu widać potencjał, ale żeby go zauważyć trzeba przedrzeć się przez ogromną ilość błędów. Brak znaków interpunkcyjnych, powtórzenia, literówki, źle użyte czy odmienione słowa, mieszanie czasów, przesłania wszystko to, co jest dobre w tym tekście i bardzo zniechęca. Przyznam się szczerze, że długo odkładałam zaczęcie czytania, bo pierwszych kilka linijek mnie załamało. Gdyby nie to, że nastawiłam się dość optymistycznie i starałam się zauważać zwłaszcza pozytywne aspekty, byłoby naprawdę ciężko powściągnąć wzburzone emocje przy kolejnym błędzie i ocenić Twojego bloga.

Przydałoby się trochę więcej opisów. Właśnie tu chciałabym wrócić do tego, co napisałam w drugim akapicie. To, że akcja toczy się w szybkim tempie,jest świetne, bo nie zanudzasz, ale przy tym brak mi informacji o otoczeniu. Ciężko mi osadzić bohaterów w świecie, bo nie wiem jak on wygląda. W efekcie otacza ich raczej ciemność, pustka.

Coś o rozdziale... Nie podobało mi się to stwierdzenie Nadine, że ludzie nie słuchali ich wcześniej, to teraz oni nie słuchają ludzi. Przypomina mi to takie dziecinne robienie sobie na złość. Poza wyżej wymienionymi uwagami technicznymi, do fabuły nie mogę się przyczepić. Wszystko gra. Jak na razie.

Rozdział drugi

Nieco krótszy, ale nadal długi. Powiem Ci, że znacznie lepiej czytało mi się go od pierwszego. Wydaje się bardziej uporządkowany.

Niezła opowieść o Terrym Lendu. Myślałam, że zrobił coś poważnego... a tu tak trywialna sprawa, jak beknięcie. Ale cóż, stracił za to życie...

Głównym wątkiem w tym rozdziale jest – użyję dość mocnego, ale adekwatnego do sytuacji słowa – rzeź w szkole, której dokonała Nadine. Nie zgadza mi się tu czas. W prologu piszesz, że jest rok 3622, a owa masakra miała miejsce w 3020. Prosiłabym o jakieś wyjaśnienie tego, bo nie wiem czy coś pominęłam, czy raczej pominęłaś coś Ty, Tusiu.

Niemniej, dobrze opisane to wydarzenie. Tak samo nie jestem pewna o co chodzi z tym, co Nadine zobaczyła „w oczach” dziewczynki. Przyszłość? Przeszłość? A może to ta dziewczynka widziała owe zajście, chociaż to byłoby dziwne i drastyczne?

Ten rozdział wypadł o wiele, wiele lepiej, niż poprzedni. Nie ma nic więcej do dodania i mam nadzieję, że następny będzie jeszcze lepszy od tego.

Rozdział trzeci - „Początek” z drugiej części (?) pt. „Jestem głupcem”

Rozdział bardzo krótki. I nic z niego nie zrozumiałam. Nie jest on związany z pierwszą częścią, co zresztą sama podkreślasz na końcu posta. Mam mętlik w głowie i zadaję sobie pytanie, dlaczego? Jaki jest cel stworzenia czegoś odrębnego? Nijak nie potrafię tego zrozumieć. Czy „Polowanie”, jak rozumiem, pierwszą część, już zakończyłaś, czy może jest to jakiś przerywnik? A jeśli tak, to po co? Ja, jako czytelnik, jestem zagubiona, co prowadzi do tego, że jako oceniająca, nie wiem w jaki sposób to potraktować. Tylko jednego jestem pewna – nie podoba mi się to. A wszystko dlatego, że nic nie rozumiem, a ty niczego nigdzie nie tłumaczysz. Jeśli już chcesz tak mieszać, to wypadałoby wyjaśnić sprawę w jakiejś zakładce.

Co do merytorycznej strony rozdziału – nie jest on zły. Dość obrazowo opisane otoczenia, jak i myśli uwięzionej osoby, choć oczywiście można byłoby to bardziej rozciągnąć. Zwłaszcza ten fragment o końcu świata. Przecież to jest ogromne pole do popisu, a ty zamknęłaś to w kilkunastu linijkach!

1) Fabuła/Wątki 5/10 pkt

Ciężko mi napisać tu cokolwiek, ponieważ dodałaś zaledwie trzy rozdziały, w których w dodatku dzieje się nie za dużo. Tak naprawdę trudno określić mi, o czym tak naprawdę jest Twoje opowiadanie. W prologu wspominasz o Fluturach, nadludzkich istotach, ale mało o nich piszesz. Jak na razie porwano chłopczyka, którym opiekować miała się główna bohaterka, a także wprowadziłaś nowego bohatera, człowieka, który może doprowadzić dziewczynę do chłopca. To mogłoby równie dobrze być kryminałem, a nie fantastyką. Miałam nadzieję na dowiedzenie się dużo więcej o Fluturach lub o badaniach na nich przeprowadzanych, ale jak na razie nic z tego. Wątki... No, cóż. Z tym trochę lepiej. Mamy ciekawą retrospekcję dotyczącą morderstw jakich dokonała główna bohaterka czy zabawną opowieść o Terrym Lendu. Jednak to nadal za mało. Przyznałam Ci pięć punktów, ponieważ nie mogę zbyt wiele wymagać od trzech rozdziałów i krótkiego prologu.

2) Rozwinięcie akcji 3/6 pkt

Pozornie w Twoim opowiadaniu ciągle coś się dzieje. Piszesz dość dynamicznie. Jednak patrząc na to, ile zdarzyło się od początku, trzeba przyznać, że niewiele. Porwanie chłopca i poznanie nowej osoby. I oczywiście dziwna część z końcem świata i uwięzioną osobą. Mam mieszane uczucia, dlatego dałam Ci połowę punktów.

3) Świat przedstawiony 3/10 pkt

Mało opisów otoczenia. Nie wiem jak wygląda świat, w którym żyją bohaterowie. Tak, jak pisałam nieco wyżej – szybko tocząca się akcja nie zastąpi opisów. One MUSZĄ być. Tego się nie uniknie, nie zastąpi niczym innym.
Nie wiem, jaki rok tam panuje, ponieważ pomieszałaś czasy. Raz piszesz, że jest 3622, raz że 3020 rok. I znów jestem zagubiona.

Nie widzę w Twoim tekście żadnego nastroju. A przecież to jedna z tych rzeczy, które powinny przyciągać czytelnika i zachęcać go do dalszego czytania. Przez brak nastroju tekst wydaje się nieco surowy.

4) Bohaterowie 3/10 pkt

Nadine – osiemnastoletnia Fluturka, która pod opiekę wzięła, jak się domyślam, młodszego brata swojej przyjaciółki. Nie cofnie się przed niczym, z łatwością zabije każdego, kto stanie na jej drodze. Wydaje się być dosyć porywcza, ale przy tym potrafi racjonalnie podejść do najbardziej niecodziennej sytuacji. Nie przypominam sobie, byś dodała jakąś informacje, dotyczącą jej wyglądu.

Tommy – chłopczyk, którym opiekuje się Nadine. Blondyn. To chyba jedyna informacja o tym, jak wygląda. Sprawia wrażenie bardzo przywiązanego do Nadine, ale może to jedynie ze względu na to, że na całym świecie ma tylko ją. Zostaje porwany przez ludzi z tajemniczej Apokalipsy.

Charlie – pracownik Apokalipsy. Blondyn. I to znów jedyna informacja o jego wyglądzie... Wydaje się osobą, która nie bierze życia na serio i szuka powodów do śmiechu nawet w obliczu śmierci.

Jak widzisz, mało wiem o bohaterach w Twoim opowiadaniu. A większość z wypisanych przeze mnie rzeczy, to moje odczucia, a nie to, co Ty napisałaś. Są oni bardzo papierowi. Nierealni.

5) Dialogi/Narracja 7/10 pkt

Dialogi są żywe i realne, co wyszło Ci chyba najlepiej w opowiadaniu. Kiedy przeczyta się je na głos, nie brzmią sucho i sztucznie, a prawdziwie. Z narracją jest trochę gorzej. Wybrałaś pierwszoosobowego narratora, jednak to nie usprawiedliwia pewnych słów czy zwrotów, jakich używasz. Stosujesz wiele „podwórkowych” słów, które są niemile widziane w narracji, nieważne której. Warto to poćwiczyć.

6) Styl 3/4 pkt

Powiem Ci, że nie jest źle. Pod ogromem błędów czai się naprawdę niezły zadatek na dobry styl. Mimo wszystko to wciąż za mało. Zwykły czytelnik, czyli taki, który nie szuka na siłę – tak, jak w moim wypadku, jako oceniająca – pozytywnych aspektów opowiadania, nie wgryza się głęboko w tekst, tylko przyjmuje to, co Ty napisałaś i nic więcej, zauważy tylko masę błędów. Ja widzę także potencjał, ale głęboko zakopany.

7) Oryginalność 10/10 pkt

Twój pomysł jest ciekawy. Z jednej strony mamy nadludzkie istoty, Flutury, z drugiej wizję końca świata. Jest interesująco, pomysłowo, no i oryginalnie. Nie mam Tobie nic do zarzucenia w tej sprawie.

Poprawność 3/20 pkt

Nie będę ukrywać, z poprawnością jest bardzo źle. Wręcz tragicznie. Jak już wyżej wspomniałam – robisz wiele błędów interpunkcyjnych (w pewnym momencie zastanawiałam się, czy znasz pojęcie przecinka...), powtarzasz słowa, robisz literówki, mieszasz związki frazeologiczne, używasz złych, choć podobnych to jednak o innym znaczeniu, słów lub nieprawidłowo je odmieniasz, źle zapisujesz dialogi, stosujesz za dużo zaimków, nie zawsze używasz akapitów, a przede wszystkim mieszasz czasy. Raz piszesz w czasie przeszłym, a raz w teraźniejszym, co jest ogromnym błędem i bardzo zniechęca. Jedyny plus to taki, że nie zrobiłaś żadnego błędu ortograficznego...

Prolog

„- Umieranie... to zaśnięcie tyle, że już nigdy się nie obudzisz.” - trochę czasu minęło, zanim skojarzyłam, że owe „tyle” ma oznaczać „tylko”.

„Żyją w tym sztucznie stworzonym, hermetycznym świecie i nie mają pojęcia co się dzieje na zewnątrz.” - przecinek przed „co”

„Pracownicy z firmy Eagle faszerują ich bajeczkami o zmorach nękających światem, a oni... Nawet nie podejrzewają, że to wszystko ma swoje drugie dno.” - dokończenie myśli, z małej po wielokropku

„Chowają się za tymi barierami, biorą leki i przedłużają tą marną egzystencję, nie wiedząc jakim kosztem.” - do usunięcia zaimki

„Jak nie zabierają nas do jednego z tych przeklętych laboratoriów to zabijają w okrutny sposób.” - przecinek przed „to”

„Będę mordować i niszczyć, aż w końcu poczują to co ja - Nadine, ostatni Flutur.” - przecinek przed „co”

1. rozdział

„Głośny grzmot i błysk błyskawicy oświetlający ciemne niebo po raz kolejny przerwały panującą ciszę.” - bez sensu... „Głośny grzmot po raz kolejny przerwał ciszę, a błysk błyskawicy rozświetlił całe niebo”

„Wbrew pozorom nasz schron nie był aż tak dobrą rzeczą. Była to jakaś stara, rozpadająca się chata w samym środku lasu, a dokładnie na jakiejś małej polance w środku lasu, w której aktualnie razem z Tommym znajdowaliśmy się. Na początku myślałam, że jest tu kryjówka kogoś z naszych. Niestety raczej powinnam powiedzieć – była.” - chyba sama widzisz, prawda?

„Fakt iż w niektórych pokojach znajdowały się kałuże krwi i nikogo nie zastaliśmy świadczy tylko o tym, że kolejni niewinni zginęli.” - „świadczył”

„Czy zastanawiali się kiedyś nad tym co robią.” - znak zapytania

„– Nadine, co my teraz zrobimy? – zapytał się Tommy.” - zapytał, bez „się

„– Chyba tu nie zostaniemy? Strasznie tu – powiedział łamiącym się głosem.” - powtórzenie

„– Wymyślimy coś żeby nie było tak strasznie – starałam się zabrzmieć beztrosko, jednak nie bardzo mi to wyszło dlatego dodałam już normalnym tonem – Jedną noc chyba wytrzymasz? Obiecuję, że jutro wyruszamy dalej.” - kropka po „strasznie”, z dużej nota odautorska i u jej końca kropka, przecinek przed „dlatego”

„W odpowiedzi przytaknął tylko głową. Potem widziałam już tylko jego plecy i oddalającą się sylwetkę w stronę jednego z nielicznych okien znajdujących się w tej ruderze.” - powtórzenie „tylko”

„Wędruje z osiemnastoletnią wariatką, która w ogóle się nie zachowuje w sposób odpowiedni do sytuacji w której się znajdujemy.” - szyk, „która w ogóle nie zachowuje się”, od „w której” niepotrzebne

„Ona zawsze wiedziała co zrobić, gdzie iść, a co najważniejsze jak przeżyć.” - „Ona zawsze wiedziała, co zrobić, gdzie iść, a co najważniejsze ,/- jak przeżyć”

„Wystarczyło to jednak aby uchronić go przed szkłem, które z impetem zostało wybite z szyby i rozsypało się po prawie całym pokoju.” - przecinek przed „aby”

„Na nasze szczęście dźwięk tłuczonej szyby nie zagłuszył charakterystycznego odgłosu pikania, który niewątpliwie należał do jednej z wielu broni mających na celu unieszkodliwienie nas, którą posługiwała się Apokalipsa.” - powtórzenia

„Ledwo zdążyliśmy wyjść z pokoju, a odgłos detonacji rozniósł się w całym domku uwalniając ogromne pokłady dymu w którym była zawarta substancja mająca nas odurzyć.” - przecinek przed „uwalniając” i „w którym”

„Przeklinając w duchu swoją naiwność wyciągnęłam broń z plecaka który znajdował się przy drzwiach.” - przecinek przed „wyciągnęłam” i „który”

„Obróciłam się w stronę przestraszonego chłopka i z jak największym opanowaniem powiedziałam” - „chłopca”

„– Cokolwiek by się nie działo masz biec przed siebie i uciec jak najdalej od tego miejsca. - widząc powiększające się przerażenie w jego oczach, położyłam swoją dłoń na jego ramieniu i dodałam – Wiesz gdzie mieliśmy się udać, godzinami omawialiśmy każdą z naszych tras. Wiesz wszystko to co ja, więc po prostu trzymaj się planu. Nie obracaj się za siebie, teraz każdy z nas walczy o swoje życie sam. Gdy wyjdziemy na zewnątrz, postaram się odwróć ich uwagę od Ciebie w tym czasie ty im uciekniesz.” - tragicznie zapisana wypowiedź... oto poprawiona wersja:
„- Cokolwiek by się nie działo, masz biec przed siebie i uciec jak najdalej od tego miejsca. - Widząc coraz większe przerażenie w jego oczach, położyłam swoją dłoń na jego ramieniu i dodałam: - Wiesz, gdzie mieliśmy się udać, godzinami omawialiśmy każdą z naszych tras. Wiesz wszystko to, co ja, więc po prostu trzymaj się planu. Nie odwracaj się za siebie, teraz każdy z nas walczy o swoje życie sam. Gdy wyjdziemy na zewnątrz, postaram się odwrócić ich uwagę od ciebie, w tym czasie ty uciekniesz.” - jak widzisz, dodałam sporo przecinków, a także usunęłam kilka zaimków, poprawiłam zapis dialogu (a raczej monologu) i kilka innych błędów, takich jak zwrot „ciebie” (to nie jest żadna oficjalna forma, więc nie wiem, dlaczego zapisałaś to słowo dużą literą), wyraz „obracać się” zamieniłam na „odwracać się”, bo jak mniemam, chodziło Ci właśnie o to, również zmieniłam dziwnie brzmiące „powiększające się przerażenie w oczach” na „coraz większe przerażenie... zapoznaj się z tymi poprawkami i je przemyśl

„– Nie zgadam się! Nie chcę iść sam! Boję się... – powiedział, a z każdym wypowiadanym słowem jego głos łamał się coraz bardziej.” - widziałaś kiedyś łamiący się coraz bardziej głos? Wiem, że chciało wyjść ładnie, ale wcale nie wyszło...

„Ruszyłam jako pierwsza na zewnątrz i jakie było moje zdziwienie, gdy się okazało, że nie ma nikogo.” - bardzo chętnie dowiedziałabym się jakie owe zdziwienie było

„Tego byłam pewna, inaczej zastrzeliłby mnie przy pierwszej nadarzającej się okazji.” - lepiej: „[...] pierwsze okazji jaka by się nadarzyła” albo coś w ten deseń

„Drzewa powinny sprawić, aby trochę zwolnił, o ile nie chciał się o jedno z nich rozbić. Jednak on nie zmieniając tempa swojego biegu sprawnie wymijał każde drzewo, wystającą gałązkę, a nawet pajęczyny o które ja sama czasami zahaczyłam.” - powtórzone „drzewo”

„Był już strasznie blisko urwiska.” - nie wiem jak można być „strasznie blisko” czegoś

„– Zgoda! – krzykną spanikowany – Powiem wszystko co chcesz wiedzieć. Odpowiem na każde pytanie.” - krzyknął

„Blondyn uśmiechną się nieznacznie po czym zaczął kontynuować:” - uśmiechnął; nie można zacząć kontynuować... samo „kontynuował” wystarczy w zupełności

„On wyraźnie też się zdziwił, ale nie na tyle aby powstrzymać tryumfalny uśmiech, który wypłyną na jego usta:” - może nie uwierzysz, ale litera „ł” istnieje jeszcze w polskim alfabecie

2. rozdział

„Zamknęłam powieki, ukrywając błękit moich oczu i oparłam się o pień drzewa, rozluźniając wszystkie moje mięśnie.” - gratuluję tak efektownej sztuczki, jak zamykanie powiek

„Całkowicie go olewając szłam dalej nawet się za siebie nie odwracając.” - po pierwsze przecinek przed „szłam” i „nawet”, a po drugie – czasownik „olewać” to zbyt kolokwialne słowo

„Jego ostatni tekst zirytował mnie na tyle, że postanowiłam na niego poczekać i przywalić w mordę.” - to samo tutaj - „przywalić”? „mordę”?

„- Nareszcie - wyspał powoli podnosząc się z ziemi – już myślałem, że nigdy nie zaczekasz. A tak w ogóle to dlaczego ty idziesz pierwsza? O ile się nie mylę to ja miałem zaprowadzić Ciebie do tego faceta.” - „wysapał”, przecinek przed „powoli” oraz „ciebie” małą literą

„- Bez przesadny nie jest tak źle.” - „Bez przesady, nie jest tak źle.”

„- A wypadek z klifem.” - to, zdaje się, jest pytanie, więc gdzie podziewa się znak zapytania?

„- Daj spokój. - Machnął ręką. – Nie było tak źle. Poza tym jak sama stwierdziłaś to był wypadek.” - „jak sama stwierdziłaś” to wtrącenie, więc przed i po musisz postawić przecinek

„- Bez przesadny nie jest tak źle.

- A wypadek z klifem.

- Daj spokój. - Machnął ręką. – Nie było tak źle. Poza tym jak sama stwierdziłaś to był wypadek.

- Nie było tak źle? Musiałam skoczyć za Tobą z jednego z największych urwisk na świecie, bo ty pomyliłeś drogi.”

„Odwracałam własną uwagę od kolejnej osoby przyglądając się zniszczonym budynkom, niegdyś tętniącym życiem centrom handlowym oraz ulicą.” - ulicOM

„Każdy pchał się jak najbliżej okien, nie zwracając na to, że znajdowaliśmy się na drugim piętrze.” - nie zwracając uwagi?

„Ruszyłam w ich kierunku obierając za cel mają dziewczynkę o dużych, błękitnych oczach i blond lokach, które opadały na jej zarumienione od płaczu policzki.” - małą?

„Momentalnie znalazłam obok i spojrzałam jej w oczy. Jej błękit oczu przypominający bezchmurne niebo i moje stalowo-szare tęczówki.” - powtórzone „oczy”

„W sumie nie wiem czemu to zrobiłam. Jakby coś kazało mi to zrobić.” - powtórzony czasownik „zrobić”

„Powoli kroczyłam tymi samymi korytarzami w stronę wyjścia, aby jak najprędzej się stamtąd wydostać.” - powoli kroczyła, aby jak najszybciej wyjść?

„Mijałam martwe dzieci albo pozostałości, które z nich zostały.” - pozostałości i zostały = masło maślane

3. rozdział

„Tyle że ja, nie jestem tchórzem, a samobójstwo jest dla tchórzy.” - bez przecinka przed „nie jestem” oraz powtórzenie słowa „tchórz”

„Widziałam jak z domu z naprzeciwka wybiega Pani Renata z jej pięcioletnią córką Olivią.” - „pani” małą literą

„Jej matka puściła jej dłoń, a chwilę potem rozpędzony Volkswagen przygwoździł małe, drobne ciało do słupa.” - trzeba uporządkować zaimek „jej”, który pojawia się tu dwa razy

„Słyszę jak jej matka się wydziera.” - „wydzierać” to zbyt kolokwialne słowo

„Na początku spanikowałam, potem z czasem przyzwyczaiłam się do ciemności i zaczęłam dostrzegać niewyraźne kontury otaczających mnie przedmiotów.” - bez „potem”

„A co jeżeli tam na zewnątrz nie czeka mnie wolność, tylko coś gorszego?” - to zdanie brzmi tak, jakby wolność była czymś złym; niepotrzebnie stopniujesz przymiotnik, stopień równy, czyli „zły” będzie odpowiedni

„Ale przecież, siedząc tutaj umrę z głodu, całkiem sama i strasznie cierpiąc.” - bardzo cierpiąc, niewyobrażalnie cierpiąc, ogromnie cierpiąc, ale NIE strasznie cierpiąc

„Zaczęłam z całej siły pchać i ciągnąć z powrotem do siebie tą rzecz.” - TĘ rzecz

„Po paru minutach czując jak przedmiot porusza się coraz szybciej, popchnęłam go z całej siły.” - przecinek przed „czując”

Dodatki 4/5 pkt

Dodatkowe punkty przyznaję Ci za podstronę „Autorka”, w której czytelnicy mogą dowiedzieć się o Tobie wielu ciekawych rzeczy. Przyznaję także za playlistę oraz zakładkę „spam”, która uwalnia komentarze pod rozdziałami od niechcianych informacji. Oraz dodaję punkt za widoczną dynamikę w Twoim tekście.

Podsumowanie 2/5 pkt

Dwa punkty na zachętę. Mam mieszane uczucia. Pod warstwą błędów kryje się przyjemna historia... No właśnie, ale te błędy są najpierw. I bardzo przeszkadzają. Radzę Ci poćwiczyć techniczną stronę pisania, a przede wszystkim zwrócić uwagę na zapis dialogów, interpunkcję i mieszanie czasów. Te trzy rzeczy denerwowały mnie najbardziej. Niemniej, zawsze powtarzam, że może być tylko lepiej, dlatego trzymam za Ciebie kciuki i daję kopniaka w... dolną część pleców, abyś ćwiczyła i się nie poddawała. Powodzenia!

Ilość zdobytych punktów:

55/100, czyli Poniżej Przeciętnej (Dopuszczający – 2)

Życzę wytrwałości i weny!