[24] opowiadanko2swiaty.blogspot.com

Adres bloga: opowiadanko2swiaty

Oceniająca: Leaena

Autor: Natalia

Ocena: Standardowa

Okładka 1/5 pkt.

Adres nic mi nie mówi, nie ciekawi, nie intryguje. Wręcz przeciwnie — kiedy przeczytałam w nim wyraz opowiadanko, pomyślałam, że tak lekceważący zwrot idealnie pasuje do tworu zakochanego w absurdach, ewentualnie w wampirach. Dwa światy zapowiadało się lepiej, przynajmniej dopóki nie zauważyłam tego również na belce i nagłówku. Cóż, na brak kreatywności raczej nie cierpisz, dlaczego więc tak mało postarałaś się przy tytule?

Pierwsze wrażenie było odpychające i jestem tysiąc razy na „nie!”. Adres w ogóle nie zachęca do przeczytania, a belka i tytuł bloga to jego prawie identyczne kopie, więc nie masz nawet czym się zrekompensować. Człon 2 światy niby ma oznaczać świat żywych i umarłych, jednak coś się nie udało. W Twoim opowiadaniu akcja toczy się prawie cały czas w Królestwie Umarłych, nie ma tego drugiego, dla żywych (Dwa światy, czyli porównanie; to, że opisałaś ostatnie godziny życia głównej bohaterki nie świadczy o ważnej roli Świata Żywych.). Podsumowując, nie jest ani ciekawie, ani refleksyjnie. Powiało banałem.


Grafika 0/10 pkt.

Po pierwsze: dlaczego maki? Wyglądają jak pierwsze lepsze tło dostępne na bloggerze; gdyby chociaż miały coś wspólnego z fabułą... a tu nic, totalna ignorancja wobec możliwości, jakie niesie ze sobą ładnie zagospodarowana szata graficzna. Dodatkowo ta czcionka crafty girls w tytułach postów i nie tylko. Nie jest brzydka, ale zupełnie nie pasuje do mrocznego klimatu: okrągłe, zawijane bukwy i opowiadanie o potępionych duszach — czujesz to?

Co powinnaś zmienić?

Po pierwsze: Poszukaj lepszej grafiki (czyli szablonu). Tutaj zdaję się na Twój zmysł artystyczny.

Po drugie: Popracuj nad kolumną. Jest za wąska, tak, że tytuły dodatków muszą przenosić się do drugiej linijki. Licznik odwiedzin mogłabyś wstawić na samej górze, a pod nim archiwum (chociaż osobiście uważam, że lepiej wyglądałyby linki do rozdziałów). Nie wiem, po co wstawiłaś odnośnik do swojego profilu na Bloggerze, skoro jest pusty. Jeśli chcesz go zostawić, zaktualizuj okienko „o mnie”. Ewentualnie stwórz nowy post „O autorce” i wstaw do góry, obok „Bohaterów”.

Po trzecie: U góry, zakładka pierwsza powinna nazywać się „strona główna” a nie „Opowiadanie”, gdyż za jej pomocą odświeżamy Twojego bloga. Jeśli chcesz mieć zakładkę „Opowiadanie”, to napisz tam o czym ono jest, jak na nie wpadłaś, z jaką częstotliwością będziesz publikować rozdziały i tego typu sprawy. „Bohaterowie” mogą być, ale pod warunkiem, że weźmiesz się za ich poprawę. Powklejałaś jakieś zdjęcia, nawet nie napisałaś skąd je masz (pogwałcenie praw autorskich!) i dodałaś informacje, które przeciętnego czytelnika wcale nie interesują. Chociażby: Vanessa była postacią epizodyczną, a ty roztkliwiasz się nad jej rodzicami. Po co to komu?

Po czwarte: Czcionka w postach powinna być taka sama i na pewno nie tak duża jak w pierwszych. Poza tym ostatni rozdział na stronie głównej w zupełności wystarczy. To opowiadanie, nie blog z newsami, nie rozumiem, dlaczego zaśmiecasz główną.

Po piąte: Radziłabym zastanowić się nad zmianą adresu na jakiś mniej płytki.



Treść 17/60 pkt.

Obawiam się, że moje ględzenie nic nie da, ale zawsze można spróbować. A więc oręże w dłoń i na wroga, jakim w tym odcinku jest absurd!


Rozdział 1

Główna bohaterka ginie. Bez żadnej zapowiedzi; nie wiemy jeszcze nawet, jak ma na imię, a jej wygląd został ograniczony do wymienienia części garderoby, które przyodziała na ognisko (nigdy nie mogłam pojąć, dlaczego ciuchy Mary Sue są tak istotne). Też nie lubię, gdy akcja wlecze się jak flaki z olejem, ale to jest zdecydowana przesada. Przyjmując, że chciałaś chociaż trochę przybliżyć jej życie zanim umrze (dwa światy — porównanie życia głównej bohaterki na ziemi i w Królestwie Umarłych) , mogłaś z tym wypadkiem poczekać chociaż do trzeciego rozdziału. Albo odwrotnie: wstawić od razu opis śmierci/zderzenia auta z drzewem i ciągnąć dalej akcję z perspektywy Grace-dusza (wtedy opowiadanie funkcjonowałoby na zasadzie „jak się czuję teraz, a jak było kiedyś”). Wszystko zależy od tego, co wolisz. W każdym bądź razie aktualną wersję należy poprawić.

Już od początku nie podoba mi się zachowanie Twoich bohaterów. Siedemnastolatkowie, a dialogi i przemyślenia rodem z podstawówki. Wszyscy tam są tępi, piją, gwałcą się nawzajem — nie wiem co siedzi w twojej głowie, ale jeśli taka jest według Ciebie wizja „starszych” nastolatków wyjeżdżających na ognisko bez dorosłych, to już się boję. Ja rozumiem: wiele się teraz słyszy, że młodzież zdemoralizowana, że zażywa narkotyki, pali, pije, wcześnie zaczyna życie seksualne, ale... to nie jest aż tak powszechne, jak Ty to przedstawiasz. Nie wiem, jak dla mnie to trochę szok, co kryje się w czeluściach Twojego umysłu, Natalio, zważywszy na to, iż masz dopiero lat trzynaście z kawałkiem. No ale nie marudźmy za dużo przy tym szczególe, mam jeszcze parę uwag.

Wątek z Guyem jest nie na miejscu — przeczytałam wszystkie rozdziały i stwierdzam, że nie wniósł on nic do fabuły. Po co ta zdrada, te łzy, ta rozpacz? Kiedy to czytałam, obstawiałam, że gdy Grace zginie, będzie to miało wpływ na jej życie pozagrobowe (w sensie, że nie będzie nikomu ufać albo reagować nerwowo na światło, w końcu jedną z ostatnich rzeczy jakie widziała, to reflektory) a tu zero. Ta cała zdrada została wycięta z kontekstu i chyba taką pozostanie. Zastanów się, jak możesz to naprawić.


Rozdział 2 i 3

Tutaj nadchodzi czas, kiedy Grace wyzionęła ducha na dobre, potem jej pierwsze wrażenia i Jesse, którego nie lubię, ale o tym później. Te dwa rozdziały po wklejeniu zmieściły się na jednej stronie w Wordzie, pff, to chyba jakiś słaby żart. Nie da się dobrze poprowadzić akcji, pisząc tak krótkie partie tekstu.

Wszystko zaczyna się od przemyśleń bohaterki:

Ciemność. Potem dopiero pojawiło się światło. Światło dające nadzieję.
Ale na co?
Teraz czyli wiele lat później odpowiedziałam sobie na to pytanie.
Dało mi nadzieję na nowy początek. Nowe życie.

W pierwszym rozdziale Grace zacierała rączki na myśl o tym, iż wyśle smsa do całej szkoły z informacją, że została zdradzona przez chłopaka z najlepszą przyjaciółką (jak dla mnie to poniżające i nie rozumiem, co niby sprawiało jej radość w ogłaszaniu tej nowiny, ale może nie muszę rozmieć), a tutaj rozważa coś światłe i nadziei. Pomijając tę przepaść w myśleniu, niby skąd wiedziała, iż światło to dawało jej nadzieję? Oczywiście nie twierdzę, że to nadjeżdżający Tir Widmo, ale ona umierała, w tym czasie ludzie nie roztkliwiająsię nad filozofią szczęścia. Zazwyczaj to jest tak, że najpierw jesteś zbyt zszokowany, pozostajesz więc biernym obserwatorem, a potem... potem to już zależy od wyobraźni pisarza. Ale, proszę, nie wyskakuj mi tutaj z jakimiś przemyśleniami urwanymi z choinki czy opisem, że kwiatki były niebieskie (Kwiaty tylko płatki miały niebieskie. Te kwiaty to były róże. Błękitne róże.).

Rozdział trzeci to krótki dialog, którego mogłoby równie dobrze nie być. Był bezczelnie płytki, jak na sytuację w której znalazła się Grace, ale został napisany i muszę go poddać ocenie. A więc powiem tak: dialog jest strasznie sztywny i naciągany, ale lepszy niż ten z rozdziału pierwszego. Czytając go, dziwię się, dlaczego Grace zachowuje się tak spokojnie, nie zadaje pytań prócz jakże ważnego zawsze tu tak ponuro? i podąża bez słowa sprzeciwu za nieznanym chłopakiem. Dziwię się, ponieważ przeciętny człowiek poczułby w takiej sytuacji chociaż trochę emocji, dziwię się, gdyż zostały one ujawnione, a nic nie wskazywało na ich prawdziwość (Nie chciałam wierzyć w to, że umarłam ani w to miejsce. To było absurdalne!!!) To tak, jakbyś Ty, Natalio, wcinała lody bananowe ze smakiem, a myślała sobie: ale one niedobre! Również Grace jest wewnętrznie wstrząśnięta, jednak jej zachowanie wskazuje na coś zupełnie innego. I to jest chyba najgorsze.


Rozdział 4

Rozśmieszyły mnie przemyślenia Grace: Stałam się buntowniczką. Od razu skojarzyły mi się te wszystkie „dorosłe” nastolatki i wiele się nie pomyliłam, bo buntowniczość Grace rzeczywiście objawia się robieniem zamieszania wokół własnej osoby, wielkimi ucieczkami z przytupem i, w razie porażki, obwinianiem winą wszystkich prócz siebie. Tak, nie napisałaś tego wprost, ale od razu widać, że Grace to taka ofoszona, mentalna trzynastolatka, która uważa się za lepszą, bo coś tam.

W tym rozdziale to właściwie było tylko kilka zdań o tym, jak dziewczyna czuje się w nowym miejscu, a większość to opis krajobrazu (tak to ujmę). Nie ukrywam, że wcale mnie za serce nie wziął, głównie przez brak umiejętności opisywania, ale nic Ci na to nie poradzę — trzeba po prostu ćwiczyć, poprawiać się, a nie publikować tekst, gdy nawet nie przeczytało się go drugi raz (przyznałaś się w komentarzach). Jak na razie fabuły żadnej, za to dużo pustych, nie potwierdzonych poprzez zachowanie bohaterów emocji. Jestem bardzo rozczarowana.


Rok później, Rozdział 5 , Rozdział 6

Jak dla mnie ta gwiazdka „rok później” to nowy rozdział, gdyż właśnie rozdziały rozdzielają partie tekstu, których akcja toczy się w pewnym odstępie czasowym, lub rozpoczynają nowe wątki.

Dziewczyna znowu dała się złapać. Ja nie wiem, że też przez tyle czasu nie udoskonaliła swojej metody „uciekania”. Musi być naprawdę niezbyt inteligentna, by po tylu próbach popełniać ciągle te same błędy. Wstyd.

Narada przebiegła dość prędko, zdecydowanie za szybko uwinęli się z uciążliwym problemem, jakim jest dla nich Grace. Gdzie tutaj jakieś rozmowy, gdzie emocje, gdzie wyjaśnienia? Zaczęli gadać o moich postępkach, o moich dobrych uczynkach itd. Tych drugich było bardzo mało więc nie przysłuchiwałam się tylko zastanawiałam nad drogą ucieczki. Nie pomyślałaś o tym, że może warto by było pokazać Grace od trochę innej strony, czyli przedstawić to, co mogą myśleć o niej inni ludzie, a nie tylko ona sama? Jakby nie patrząc, dziewczyna jest bardzo subiektywną narratorką, często opisuje się jakimiś wyszukanymi superlatywami, podczas gdy inni dla niej to zwykły plebs. Oj, nieładnie, ja bym nie chciała o takiej osobie czytać. Należałoby coś z tym zrobić. Poza tym to dziwne, że opisujesz prozaiczne sceny, a nie przytaczasz tak ważnego dla „fabuły” dialogu. (Zupełnie jakbyś nie czytała nigdy powieści i nie wiedziała w jaki sposób buduje się akcję, choć może nie powinnam tego pisać...).

Travis, przystojny strażnik, który zbuntował się i uratował naszą Anię Emilkę, Grace. Jakoś tego nie czuję, iż Ci strażnicy tak łatwo ulegali jej wdziękom, iż tak szybko się zadurzali — to po prostu śmieszne, w końcu Grace była tak niedojrzała emocjonalnie i nieinteligentna, że przebywanie w jej towarzystwie mogło obniżać zdolności umysłowe (no wiesz, zniżanie się do poziomu rozmówcy i takie tam). Przeciętny mężczyzna, gdyby miał do czynienia z taką mentalną dzidzią, prawdopodobnie odwaliłby szybko robotę i zwiewał, gdzie pieprz rośnie. A w Twoim opowiadaniu, jak się okaże, wszyscy kochają Grace za jej pseudo pewność siebie i „bystrość”.


Rozdział 7, 8, 9, 10

Ten fragment (trochę ponad dwie stron w Wordzie) opowiadał jak Jesse, Travis i Grace ukryli się w Jaskini Wrzasku, a potem podróżowali, ale główna bohaterka nie wiedziała gdzie (co się później okazało zgubne i dobrze jej tak — jak można się nawet nie zapytać o cel podróży?). Mimo że fragmenty krótkie, w ogóle nie chciało mi się ich czytać — nie oszukując, byłam tak znudzona i zniechęcona, że wątpiłam, iż napiszę do tego tekstu jakąś porządną ocenę.

Wszystko się tutaj zlewa: opisy z dialogami, emocje z myślami. Jeden wielki kocioł mielonego. Trudno mi powiedzieć na temat tych rozdziałów coś konkretnego, ponieważ jak dla mnie były o niczym. Chociażby: po co roztkliwiać się na pół rozdziału nad wyglądem zjawy lub faktem, że Grace odzyskała czucie, skoro to było w ogóle niepotrzebne akcji? Ta zjawa po prostu przeszła obok. I tyle. Mam rozumieć, że większość tekstu, który się tam znalazł, to zapchajdziury?

Właśnie. Grace odzyskała czucie. Zastanowiło mnie to, ponieważ wcześniej, podczas opisywania ich ucieczki, dziewczyna wybiła okno. Skoro stłukła szkło, musiała mieć w sobie tę właściwość, że jej „ciało” reagowało na materię. Inaczej po prostu przenikałby przez szyby, a nie je rozbijała. Chyba przemyślałaś zasady funkcjonowania w Twojej krainie.


Rozdział 11 i 12

Wsadzili mnie do swojego więzienia! — Pierwsze słowo, jakie przyszło mi na myśl, to „nareszcie!”. Ona jest naprawdę nieznośna.

Coś się zaczęło dziać, ale nic na tyle ciekawego, by chociaż mieć pretekst przed nienaciśnięciem czerwonego krzyżyka w prawym górnym rogu ekranu. Jesse okazał się zdrajcą, nieładnie. Swoją drogą to dziwne, że w tej krainie, która rzekomo jest stanem przejściowy do nieba, mieszka tyle męt i czarnych charakterów. Jak na miejsce, gdzie trafiają wybrańcy Boga, to naprawdę dużo podejrzanych typów. No ale wracając do Jessego: nawet z niego uczyniłaś „tego złego”? Wszystko zrobiło się jeszcze bardziej mętne, tak, że trudno stawić fabule czoła. Co tak bardzo przeszkadzało Ci w nim, aby zrobić z niego zdrajcę i rozdzielić z pozostałą dwójką? Jak dla mnie to jeden z najgorszych, przynajmniej jak dotąd, pomysłów.

Potem zaczynasz wątek z Julią. Nie powiem, zapowiada się obiecująco, ale prawdopodobnie tylko zapowiada, bo w sposób w jaki opisujesz, a raczej streszczasz historię Grace, nie można napisać nic dobrze. O tym jednak później.

I na tym kończymy komentarze do rozdziałów, co mnie jednocześnie cieszy (w końcu komentowanie tak krótkiego fragmentu tekstu jest nie lada wyzwaniem) i smuci, bo to oznacza, że nie masz nic ponadto do zaoferowania. Oj, jeżeli to naprawdę wszystko na co Cię stać, to kiepsko.


1) Fabuła/Wątki 1/10 pkt.

W historii panuje kompletny chaos.

Nie wiem, czy to może z lenistwa, czy może z całkowitej ignorancji pomieszanej z brakiem talentu, ale „Dwa Światy” to, podręcznikowy wręcz, przykład czego nie należy robić w opowiadaniach. Główna bohaterka to Mary Sue, będąca kanonem piękna i obiektem ukradkowych, męskich spojrzeń, wybornie głupia, ale jednocześnie uważana przez bohaterów opowiadania za błyskotliwą, pokrzywdzona przez los, BUNTOWNICZKA. Dalej... Historia mówi o świecie umarłych, a wszyscy zachowują się tam jak żywi, to znaczy: dotykają, odczuwają wszystkie emocje, są niewyżyci (cóż, to zboczenie z syrenami było dość osobliwe), co może i by było dopuszczalne, gdybyś tę kwestię wyjaśniła, ale tego nie zrobiłaś, więc uznaję to za widzimisię. Fabuły nie ma, czyta się tak, jakbyś wymyślała wszystko na bieżąco (a jestem pewna, że tak jest). Akcja niespójna, raz trzy rozdziały opisują zaledwie jeden dzień, a potem ni stąd, ni zowąd robisz przeskok czasowy o rok, nawet nie pisząc, co się wtedy wydarzyło. Wątków żadnych nie ma, notki wypełniają głównie przemyślenia Grace. Jednym zwrotem: wszystko do poprawy!

Nie wiem, czy dobrze mi się udało, ale starałam się, by w mojej powyższej wypowiedzi zawrzeć esencję tego, co mi zaserwowałaś, czyli po prostu napisałam ją chaotycznie i bardzo protekcjonalnie. Ty postępujesz tak samo: nie szanujesz czytelników, serwując im zupełnie niedopracowany tekst, nie poprawiasz go, nie starasz się pisać dłuższych postów. Rozumiem, że masz jeszcze niewiele lat, ale skoro nie czujesz się na siłach pisać opowiadania fantasy, to zabierz się za jakąś obyczajówkę, albo po prostu proś innych o rady, pogłębiaj swoją wiedzę. Za to, co przeczytałam, nie mogę dać dużo punktów.


2) Rozwinięcie akcji 2/6 pkt.

Nie podoba mi się fakt, iż zrobiłaś ten przeskok czasowy i nie napisałaś, co się wtedy działo. Poza tym prowadzisz akcję bardzo bezładnie, często roztkliwiasz się nad detalami, by po chwili nie przytoczyć bardzo ważnego dialogu, co dla mnie jest już w ogóle niezrozumiałe. Zresztą, jakby się tak przyjrzeć temu, co już opublikowałaś, wydarzyło się bardzo dużo, a zostało to zawarte w absolutnym minimum (u mnie dziewięć stron), co daje efekt streszczenia. Tak, słowo „streszczenie” najlepiej oddaje to, co stworzyłaś.


3) Świat przedstawiony 3/10 pkt.

Owszem pojawiały się opisy, ale było ich bardzo mało. Opis stroju Grace na pikniku nad jeziorem, bardzo pobieżny wygląd Drugiego Świata, charakterystyka Jessego i Travisa, wygląd budynku w którym była narada, słówko o zjawie i to chyba wszystko. O świecie, w którym poruszają się wymyśleni przez Ciebie bohaterowie, wiem bardzo mało, wręcz nic. Posługujesz się słowami-kluczami (Widmowe Jezioro, Rzeka Skazańców, Ogniste Drzewo), nie strzępiąc zbytnio klawiatury.

Jeżeli już pojawiły się jakieś opisy, często były one dziwnie patetyczne.

- Witamy w Krainie Zmarłych lub Drugim Świecie, jeśli wolisz. - powiedział chłopak.Jego głos był niczym aksamit. Chciałam go słuchać w nieskończoność.

Kwiaty tylko płatki miały niebieskie. Te kwiaty to były róże. Błękitne róże.

Po co Ci tak podniosły ton wypowiedzi? Piszesz opowiadanie dla odbiorców w mniej więcej Twoim wieku, nie poetów.


4) Bohaterowie 3/10 pkt.

Grace Evangeline Millington — Strasznie przerysowane i wszechdoskonałe główne bohaterki już dawno wyszły z mody. W zasadzie nie wiem co jeszcze tu napisać, wszystko, co przychodzi mi na myśl, uwzględniłam wcześniej. Dziwne, prawda? Żeby nie móc wypowiedzieć się o głównej bohaterce... Przez kilka długich sekund z tego powodu ubolewałam, ale szybko doszłam do wniosku, iż to nie ja powinnam się martwić, tylko Ty, czyż nie? Grace jest jakby wycięta z papieru — nie ma w sobie głębi, realizmu, można ją sterować jak lalką (w tym wypadku giąć jak kartkę). A przecież ona jest najważniejsza! Tworząc głównego bohatera na wzór kukiełki, pozbawiłaś opowiadanie mnogości wątków psychologicznych, problemów moralnych itp. Stało się po prostu jak balonik w którym zamiast powietrza jest próżnia.

Jesse — tutaj popadłaś w drugą skrajność. Tak jak Grace była czymś w rodzaju buntowniczki, która zawsze musi dostać to, czego aktualnie pragnie (coś jakby Kobieta Kot?), tak Jesse zachowuje się niczym „przyjaciel-pocieszyciel, który zawsze znajdzie czas, by wysłuchać zwierzeń, poczęstować kubkiem herbaty, ulubionymi ciasteczkami i walnąć jakąś głęboką sentencję”. Dosłownie. Taki delikatny, milusi — kto wie, czy na jego widok okulary nie parują lukrem. A to jego „zakochanie” w Grace... Co taki chłopak jak on widział w tej dziewczynie? Ręce opadają.

Travis — Kolejny adorator Grace, który, oczywiście nie było wyjaśnione dlaczego, zdradził swoich i pomógł dziewczynie uciec. Nie zauważyłam u niego żadnych wybijających się cech, ot, jak wiatr zawieje. Mam wręcz wrażenie, iż stworzony został, by mógł robić i mówić rzeczy, które nie pasowały do „stylu bycia” Grace i Jessego. No i by połechtać próżność głównej bohaterki, ale to oczywiste.


5) Dialogi/Narracja 2/10 pkt.

Czasami, gdy czytałam Twoje opowiadanie, dziwiłam się, że nikt z czytelników nie zwrócił na to uwagi. Mam na myśli fakt, iż nie wiesz, kiedy powinien być nowy akapit, co strasznie utrudnia czytanie. Przykład:

- A jak ich znam będą szukać aż znajdą. Kto wie może nawet skorzystają z pomocy Katli? - wtrącił się Travis. "Kto to Katla???" myślałam. — Myśli Grace powinny być po enterze.
Poza tym, co widać również w cytacie powyżej, nadużywasz wykrzykników i znaków zapytania. Nie ma nic gorszego niż tekst nacechowany emocjonalnie tak, iż nie możesz wyrobić sobie na temat danej sytuacji własnego zdania. Stosujesz także chwyty, przez które tekst staje się płytszy.

- Wybacz Grace! Obiecali mi, że sprowadzą do mnie Julię! - wykrzyknął zdrajca Jesse.
A skąd wiadomo, że jest zdrajcą? Może to jakaś intryga, może został zaszantażowany, albo zrobił to specjalnie, czyli ta „zdrada” jest częścią jakiegoś lepszego planu, który ma pomóc im opuścić Krainę Zmarłych. Od razu wszystko ujawniłaś, nie mogłam nawet mieć nadziei na to, że za rzekomą „zdradą” kryje się coś głębszego, zaskakującego.

Twoją zmorą i utrapieniem są także wszelkiego rodzaju kolokwializmy i skrótowce.
Gdy dotarliśmy nad jezioro jego koledzy wyjęli cały sprzęt ( alkohol, żarcie, magnetofon).
Czy czytałaś kiedyś książkę w której w narracji zostało użyte słowo żarcie? Przecież to tak ordynarne, iż nawet gdyby używanie takich zwrotów było na porządku dziennym, pisarze unikaliby tego, aby nie zepsuć estetyki tekstu.

Dialogi są nieprzyjemne w odbiorze. Postacie często krzyczą, ich kwestie nie wyróżniają się (przez co nie możemy wysuwać na ich temat żadnych wniosków dotyczących stanów wewnętrznych, osobowości, wykształcenia). Zdania, jakich używają, są słabo zapadające w pamięć, żadnego nie pamiętam. Poza tym, nie wiem, czy w ogóle zwróciłaś na to uwagę, ale nie stosujesz myślnika tylko dywizję, co jest błędem.


6) Styl 1/4 pkt.

Co tu dużo pisać... Styl, jakim się aktualnie posługujesz, przypomina mi raczej sposób w jaki opowiedziałabyś tę historię przez smsa. Tylko buziek brakowało.

Generalnie jest strasznie dużo błędów. Między innymi ucierpiała dotkliwie składnia, chociaż tworzysz bardzo proste zdania. Interpunkcja i logika również. Pełno wykrzykników, powtórzeń, nieścisłości — strasznie trudno przez to wszystko przebrnąć. Zdarza Ci się mieszać czasy, pisać bardzo prozaicznie, żeby zaraz stworzyć coś àla metafora poetycka. Pomieszane z poplątanym. Czeka Cię jeszcze dużo pracy.


7) Oryginalność 5/10 pkt.

Zazwyczaj tworom tego pokroju mówię „nie”, lecz widzę, iż tym razem pomysł niebanalny i gdyby nie katastrofalne wykonanie, mogło by wyjść całkiem przyzwoite opowiadanie (nie opowiadanko!). Oczywiście nie myśl, że jest idealnie — kiedy występuje tyle błędów logicznych, a główna bohaterka to typowa Mary Sue, nie może z tego wyjść nic dobrego, uważam jednak, że „Dwa Światy” mają zadatki na coś dobrego, tylko należy je napisać od nowa, z uwzględnieniem moich wskazówek.


Poprawność 5/20 pkt.

Błędów namnożyło się jak królików. Może nie tyle literówek, co problemów ze składnią, interpunkcją i tak prozaicznym działem, jak nazewnictwo. Ostatnio jest taka moda na blogaskach, że zamiast imienia pisze się: „pani z wyliniałym kundlem mieszkająca piętro niżej” i może to nie jest złe, ale często niepoprawne, a po co komplikować sobie życie? Tak samo leniwa osoba nie pracuje, bo jej się nie chce, a nie, bo boi się pobrudzenia paznokci. A to tylko jedno słowo z wielu, wielu...

PS. Imię „Guy” się odmienia, czyli piszesz „Guya” a nie „Guy'a”. Dziwne, że nie sprawdzasz takich rzeczy w, chociażby, internecie. To samo tyczy się umienia Jesse.


Prolog

Jednak zabolało, nawet teraz, kiedy to wspominam, ciągle boli.

Kiedyś powiedział mi, żebym dała mu jeszcze jedną szansę i mu wybaczyła.
Czy mu wybaczyłam? — Może zastąp to zdanie: „Czy to zrobiłam?”

Nie, i nigdy tego nie zapomnę. — Przecinek pojawił się, by uwydatnić, że to jest wtrącenie.
Nawet teraz, jako duch, chcę się na nim zemścić.

Mogłam go wyzywać, ubliżać ubliżyć mu... bo czułam złość ,gniew ,żal i chęć zemsty, kiedy mnie ranił. — Pomyliłaś spacje. Najpierw przecinek, potem odstęp.

Może i robię operę mydlaną, ale żadna dziewczyna nie zasługuje na takie traktowanie przez chłopaka...


Rozdział 1 

Jest smutna, pełna goryczy i tym podobnych uczuć, ale mimo to piękna i ciekawa. Przynajmniej tak mówi Jesse, kiedy go spotykam.

Zatrąbił klakson samochodu Guy’a Guya. — Imienia Guy nie odmienia się z apostrofem. Używasz go w swoim opowiadaniu i nie sprawdziłaś takich rzeczy?

Tam chciałam mu powiedzieć, co o nim myślę.

Gdy dotarliśmy nad jezioro, jego koledzy wyjęli cały sprzęt ekwipunek ( alkohol, żarcie, magnetofon). — W tym kontekście sprzęt oznaczałby np. grill, namiot, wędki, ale nie jedzenie, dlatego słowo to jest błędne.

Niby wszyscy się dobrze bawili, ale nie ja. — Jak wszyscy to wszyscy. Skoro główna bohaterka nie czerpie przyjemności z zabawy, to oznacza, że jednak nie wszyscy mają dobre humory (ona nie ma, a to już wystarczy, by nie móc napisać wszyscy). Dobrą alternatywą byłoby zdanie: „Wszyscy prócz mnie dobrze się bawili”.

Widziałam, jak Guy szedł do lasu z Vanessą „po drewno na ognisko”, ale widziałam jak Van się patrzyła na Guy’a Guya. — Spójnik „ale” łączy przeciwstawne człony zdania. To, że Vanessa szła z chłopakiem do lasu, nie wyklucza faktu, iż może się na niego patrzeć.

Leniwa Vanessa chciała z własnej woli zbierać coś, co mogło jej pobrudzić rączki. — Przymiotnik leniwa nijak ma się do do faktu, że dziewczyna unikała prac, które mogłyby zniszczyć jej pięknie wymalowane paznokietki (jak sądzę). Zapewne również jest leniuchem, ale mówimy teraz o tym zdaniu i o tej sytuacji, którą przedstawiłaś. Powinno być coś w stylu „delikatna”?

Kilka godzin później, kiedy słońce zaczęło zachodzić, poprosiłam Guy’a Guya, aby poszedł ze mną nad brzeg jeziora, tam gdzie było cicho i nie widzieli nas inni członkowie imprezy wypadu. — Jeszcze kilka zdań wcześniej pisałaś, że z przyjaciółmi wyjechała nad jezioro. Ja bym tego nie nazywała od razu imprezą, gdyż skojarzenia jakie nam się nasuwają(głośna muzyka, tłum ludzi), nijak mają się do rzeczywistości.

Znów bezczelnie się uśmiechał uśmiechnął.

- Czyżbyś się już zdecydowała? Możemy to zrobić nawet tutaj. – on Przysunął się bliżej.
- Nie, nie chcę tego robić! W ogóle nie zamierzam z tobą się spotykać! Wiem, co robisz i to z moją najlepszą przyjaciółką! Zrywam z tobą (bez kropki) – wypowiedziałam ostatnie zdanie. — Aha. A te poprzednie zaśpiewała czy zadeklamowała?

Byłam wtedy pewna siebie i spokojna. — Czyli wychodzi na to, że wykrzykniki, które sugerowały czytelnikowi, że dziewczyna podniosła głos, były tylko do ozdoby.

Chyba nie muszę wam tłumaczyć, czego chciał.

Zaczął się do mnie zbliżać. Kopnęłam go w czułe miejsce i zaczęłam uciekać w stronę, głosów skąd dobiegały głosy naszych przyjaciół.

Pamiętam, że zaczął mnie gonić, Jednak byłam byłam jednak szybsza od niego i dobiegłam do płonącego już ogniska, zanim mnie dopadł.

On także już doszedł do ogniska, zwijał się z bólu. —Dołączył do nas dopiero po chwili, dysząc ciężko.

- Misiu, co ci się stało?! – krzyknęła Vanessa.

- Misiu? – wszyscy uczestnicy imprezy (pisałam o tym wcześniej) (bez przecinka) zdziwili się. — Jaaasne. Wszyscy przerazili się, bo kolega wrócił zmęczony biegiem przez las, i zawołali chórem: Misiu?

- No powiedz im, Van, jaką jesteś przyjaciółką! A ty może powiesz wszystkim, jakim jesteś wspaniałym chłopakiem!

Atmosfera była już napięta do końca imprezy (jw.). Nie mogłam już jej znieść, ale cieszyłam się.

Cieszyłam się, bo wiedzieli o Guy ‘ u Guyu, a to było pewne. — Co niby?

Wszyscy będą wiedzieli o tym już jutro w poniedziałek. Każdy dostanie sms z tą wiadomością. Guy zostanie ośmieszony, nic nie ukryje się przed ludźmi ze szkoły. — Kto normalny wysyła sms-y do znajomych ze szkoły z informacją, że partner go zdradza? Sam się przecież kompromituje (bo to był iście szatański plan zemsty głównej bohaterki na byłym); takich brudów nie powinno prać się publicznie.

 Nadszedł koniec imprezy (jw.).

Zbierało na burzę. — Wcześniej nic na ten temat nie było, a tu nagle, ni z gruszki ni z pietruszki, deszcz, pioruny i grzmoty. Bohaterowie byli aż tak pijani, by nie zauważyć zmieniających się warunków atmosferycznych?

Rozległ się pierwszy grzmot, kiedy to się stało — samochód zderzył się z innym autem na zakręcie.

Już nie widziałam oprócz ciemności. — Bohaterka pamięta stan, kiedy traciła przytomność? To fizycznie niemożliwe, w końcu tracimy kontakt z rzeczywistością.  


Rozdział 2

Ciemność. Potem dopiero pojawiło się światło. Światło dające nadzieję. Ale na co? — Dobre pytanie. Właśnie zamierzałam je zadać.

Teraz, czyli wiele lat później, odpowiedziałam sobie na to pytanie.

Umarłam. Nie chciałam w to wierzyć, ale jakiś głosik we mnie mi to wmawiał. — Przepraszam, ale ja też zaraz „ómrę”. Przede wszystkim zadaj sobie pytanie, co chciałaś przekazać poprzez zwrot: „jakiś głosik we mnie mi to wmawiał”. Może chodziło Ci o to, że podświadomie zdawała sobie sprawę, że nie żyje, ale nie chciała tego zaakceptować, zupełnie jakby miało to ją przywrócić do naszego świata? Jeżeli tak, mogłaś to napisać właśnie w takim sensie. Czepia się, pomyślał Jakiś Głosik, po czym znów zaczął szeptać do ucha bohaterce, że jest trupem.

Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam po otwarciu oczu, była twarz. Twarz chłopca. (spacja) Miał blond czuprynę na głowie (No raczej trudno by było wyhodować ją na tyłku albo plecach) i zielone oczy otoczone firanką długich rzęs. (A brwi to karnisze? W sumie bardziej ta funkcja pasuje do powieki, ale, nie oszukujmy się, karnisze nie mogą być ruchome. ) — Stosowanie takich porównań mija się z celem, gdyż wywołujesz u mnie tylko śmiech. Przypomniało mi się od razu opko w którym główna bohaterka relacjonowała wygląd siostry przyjaciela: „Miała długie, czarne włosy i oczy koloru moich drzwi wejściowych.”

Wyglądał na niewiele starszego ode mnie. (spacja) Pomógł mi wstać z trawy na której leżałam ( jak się później dowiedziałam, duchy bez problemu mogły się dotykać). — Informacja ta nie łączyła się z ogólnym sensem zdania, więc powinna zostać umieszczona w nawiasie jako „dodatek”.

Rozejrzałam się. Wszystko było jakby uśpione. Trawa, drzewa, strumyk, domy w oddali — wszystko było szare i bezbarwne. — Uśpione oraz szare i bezbarwne nie są synonimami.

Jedyne, co miało kolory, to było niebo i księżyc z gwiazdami. Te ostatnie były niczym kawałki szkła rozsypane po niebie. — Okruchy owszem, ale kawałki?

Kwiaty tylko płatki miały niebieskie. Te kwiaty to były róże. Błękitne róże. —To nie trzyma się kupy. Po pierwsze: skąd ona mogła wiedzieć, że w nowym wymiarze, w miejscu w którym się znalazła, rosną tylko niebieskie kwiaty? A po drugie: na co Ci ta pseudoepickość w postaci powtórzenia?

Gdy znów spojrzałam na chłopaka, on powiedział:

Ten chłopak to właśnie był Jesse.


Rozdział 3

- Witamy w Krainie Zmarłych lub Drugim Świecie, jeśli wolisz (bez kropki) - powiedział chłopak.  

To było absurdalne!!! Ale prawdziwe a prawda nie zawsze jest wspaniała. — Te zdania są tak źle skonstruowane i brzydkie, że nie mogę uwierzyć, iż tego nie zauważyłaś. 

- Jestem w niebie? - Dopiero po zadaniu pytania uświadomiłam sobie, jak musiało głupio zabrzmieć.

- Tak to sobie tłumacz, jeśli chcesz.

Tu przychodzą dusze, aby wspominać swoje życie na ziemi.

Gdy przestało boleć, na tym miejscu pojawiła się mała, czarna róża.

Gdy będziesz je mieć na całej ręce, stracisz wszystkie wspomnienia.

- Naprawdę zostałam tylko duchem? - Oczywiście musiałam mówić nie na temat.

Już się odwracał i chciał zacząć iść w szarą pustkę, ale zapytałam go:

Mówiąc to, ruszył przed siebie, prosto w objęcia szarości jaką była ta "Kraina". — Dlaczego kraina jest wzięta w cudzysłowie?


Dodatki 2/5 pkt.

Tutaj utrzymuję nadal, że powinnaś zrobić coś z tą „autorką” i poprawić zakładkę „Bohaterowie”. Ogarnięcie archiwum w postaci rzędu linków też ładnie by wyglądało, ale to tylko moja sugestia.

Prócz „Bohaterów” nic nie znalazłam, więc punktów będzie mało. W takiej sytuacji obdarowuję punktami z „Dodatków” autorów, którzy podczas pisania czynili jakieś postępy, czy robili cokolwiek ponad wklejanie nowych notek, ale u Ciebie nic zauważyłam. Rozdział od pierwszego do ostatniego zawierały takie same błędy, były tak samo krótkie i ani trochę lepsze.

Nawiasem mówiąc, może dobrym pomysłem byłoby stworzenie mapy Drugiego Świata? Myślę, iż to świetna rozgrzewka przed gruntownymi pracami remontowymi na blogu.


Podsumowanie 3/5 pkt.

Wierzę, że, gdy przeczytasz tę ocenę, weźmiesz się za pracę nad sobą/opowiadaniem, dlatego otrzymujesz punkty. Wcale nie było mi przyjemnie krytykować Cię na każdym kroku, nie myśl, że wytykanie Ci co chwilę, co jest w „Dwóch Światach” złe i nie moc przytoczenia czegoś dobrego była przyjemna. Mimo wszystko staram się myśleć pozytywnie, powtarzając sobie, iż te kilka godzin, które spędziłam na pisaniu, zaowocują gruntownymi zmianami. Życzę Ci, by wszystko poszło pomyślnie i radzę poszukać pomocy u bardzie doświadczonej osoby. W „sugestiach” w komentarzu oświadczyłaś, iż chcesz dobrze napisać to opowiadanie; zobaczymy, czy nie były to tylko puste słowa.

Ilość zdobytych puntów:

28/100, czyli Bez Komentarza

PS. Chciałabym wiedzieć, co sądzicie o pomyśle odnośnie „bajkowego” szablonu na OO, który przedstawiłam w komentarzu pod moją ostatnią oceną (kochajac-wroga).