[33] oszukac-smierc.blogspot.com

Adres bloga: http://oszukac-smierc.blogspot.com/

Oceniająca: AlpenGold

Autor: Nikumu

Ocena: Standardowa

Pierwsza ocena jako Oceniająca. Chciałabym jeszcze raz podziękować wszystkim za opinie i cenne wskazówki oraz za przyjęcie mnie do Waszego grona.

Blog jest oparty o anime „Naruto”, którego nie oglądałam (tasiemce niezwykle mnie nużą), ale Nikumu pisze go w taki sposób, że nie znając oryginału, wszystko można zrozumieć. Ustaliłyśmy więc, że ocenię jej bloga jako zwykłe opowiadanie, nie fan fiction.

Okładka 5/5 pkt

Adres krótki i zwięzły. Trochę kojarzy mi się z filmem pt. „Oszukać przeznaczenie”, ale to taka pierwsza myśl. Oszukać śmierć — podoba mi się, jestem tylko ciekawa ile ma to wspólnego z opowiadaniem. Na belce ciekawy cytat. Zapowiada jakąś walkę. Chociaż nie tyle walkę, co występowanie w opowiadaniu wrogów. W każdym razie — jest dobrze. Podobnie jak w przypadku adresu, mam nadzieję, że cytat nie jest wrzucony ot tak i wiąże się z treścią opowiadania. Również z pseudonimem jest wszystko w porządku — brzmi japońsko (jest takie słowo...?), a że mam do czynienia z blogiem o Naruto, tym lepiej.

Grafika 10/10 pkt

Zacznę od postaci w tle, które jako pierwsze przyciągają spojrzenie. Mroczny obrazek. Zwłaszcza chłopak po prawej stronie, który płacze krwią. Bardzo mi się podoba. Tworzy niezwykły nastrój i odzwierciedla treść bloga (tak, piszę po przeczytaniu).

Następnie widać napis, również mroczny i w pewien sposób groźny.

Podobają mi się również zakładki, są te najpotrzebniejsze. Kilka słów o Tobie, o blogu, odnośnik do Twojego drugiego bloga i (co się chwali) powrót do strony głównej.

Ogólnie blog utrzymany jest w ciemnych barwach, co nadaje mu swoistego klimatu (głupie pytanie, ale... dobrze odmieniłam?...) i nastroju. W pewien sposób przygotowuje czytelnika i zapowiada wydarzenia, które przedstawione będą w treści.

Treść 56/60 pkt

Prolog

Na temat prologu wypowiem się dwa razy. Jako Oceniająca, jak najbardziej obiektywnie, i jako ja, AlpenGold, subiektywnie.

Zacznijmy od oceny obiektywnej. Piszesz oryginalnym stylem, podobnym do poezji. Bawisz się szykiem, konstrukcją zdań. Taka umiejętność jest na pewno zaletą. W pewien sposób zrywasz ze schematami, typowością — wielki plus, bo to sprawia, że Twój tekst jest wyjątkowy, oryginalny i z pewnością zapadający w pamięć. Naprawdę, wielki plus za stawianie tak odważnych kroków i nie banie się opublikowania tego.

Z drugiej strony, i to już jest ocena subiektywna, trzeba mieć wyczucie. Ważne jest odróżnienie — czy to jeszcze brzmi ładnie i niezwykle, czy już, kolokwialnie mówiąc, kiczowato... Niektóre fragmenty były naprawdę wspaniałe. Przykład:

„Śmierć przeciska się przez drzewa. Jest jak czerń. Zalewa wszystko, w swe szeregi kolejne dusze bierze.. Zatrzymała się. Nie oddam Jej! Krew przyjaciółki, ukochanej mej, czerwieńsza jest niż inna czystsza krew. Śmierć się boi jej.”

Bardzo, bardzo piękne.

Jednak niektóre kawałki wydawały mi się sztuczne i napisane na siłę, na siłę zmienione. Aż za bardzo. Przykład:

Orkiestra wojny, śpiew śmierci, metaliczny broni brzdęk, do tańca Cię poproszę wnet.

Wszystko pięknie, póki nie kończę zdania. Rym, jakiś nieudany, brzmi to źle, po prostu. Przesadzone.

Podsumowując: eksperymentowanie z konstrukcją zdania, szykiem — jak najbardziej tak, jeśli tylko ma się trochę wyczucia i widzi się, kiedy coś brzmi dziwnie, czy wręcz śmiesznie (to psuje cały nastrój utworu — akurat Twój prolog był dość poważny, podniosły, a więc takie rzeczy mogą to zniszczyć). Mimo że tak brzmię — nie jest tragicznie. Jest naprawdę dobrze. Niektóre rzeczy po prostu przychodzą z czasem.

Rozdział I

Na sam początek zgrabnie wprowadzasz dwie ważne postaci — Naruto i Sakura — oraz za pomocą wplatanych w treść słów i samej akcji opowiadania i tego, co się tam dzieje, opisujesz je. To fajnie, że nie wrzucasz czytelnika od razu w wir wydarzeń, tylko bardziej skupiasz się na bohaterach. Mimo że pozornie dużo się dzieje, to nie zapominasz, że postaci są równie ważne, co akcja. A to bardzo mi się podoba. Zwłaszcza ten fragment, w którym Naruto pijany pojawia się pod drzwiami mieszkania Sakury. Widać tutaj zalążek wątku pobocznego — stosunek Naruto do Sakury, jego uczucia względem niej, a także odwrotnie — czytelnik poznaje opinię Sakury na ten temat. Może trochę była przy tym drastyczna, ale to pewnie element jej osobowości. W każdym razie mam nadzieję, że pociągniesz to dalej.

To, czego mi zabrakło, to z pewnością opisy. Głównie wyglądu otoczenia, na przykład, bo parę opisów postaci wplotłaś. Otoczenie jest, co prawda, tłem wydarzeń, ale to kwestia bardzo ważna. Urealnia opisywane zdarzenia, sprawia, że czytelnik może osadzić bohatera w jakimś miejscu.

Rozdział II

A więc... Bardzo, bardzo mi się podobało. Teraz widzę jaką rolę pełni prolog w Twoim opowiadaniu. Bardzo ciekawe rozwiązanie, pomysł.

Również podoba mi się to, że nie narzucasz zbyt szybkiego tempa, ale z drugiej strony dzieje się dość dużo. Oczywiście najważniejszym momentem było poświęcenie się Sakury, niemniej to fajnie, że uwzględniasz też wątki poboczne, jak na przykład próba zwerbowania Haruno przez Utsukushiego.

Teraz pora na czepialstwo. Na pierwszy ogień — dynamika. Piszesz zdania często wielokrotnie złożone, co nadaje trochę spokojnego, melancholijnego nastroju. Nie rezygnujesz z nich w momentach, w których ważnym jest, by przekazać coś szybko, bo samo zdarzenie w rzeczywistości jest szybkie. Przykład:

To był impuls. Jedna, nic nieznacząca chwila, gdy zrozumiała, co właśnie robi. W myślach zaśmiała się, że znów stanie pomiędzy nimi. Jak za dawnych lat. Bez słów poprosiła, by przestali. Wtargnęła między nich dwoje. Nie miała pojęcia z jaką siłą uderzy Naruto. Może zastanowiłaby się wtedy... Gałąź wbiła się w jej brzuch i przebiła na wylot. Sakura wytrzeszczyła oczy i otworzyła usta. Z bólu zwiesiła głowę.

Jak sama piszesz, w rzeczywistości to był impuls, chwila. Zaś ja tego w treści w ogóle nie widzę. Zanim dowiaduje się, że pomiędzy nich wtargnęła, informujesz mnie, że to impuls, nieznacząca chwila, że Sakura już w przeszłości postąpiła tak samo, że zaśmiała się z tego powodu w myślach i również bezgłośnie poprosiła, aby przestali. I dopiero wtedy pomiędzy nimi staje. Przedłużasz. A w tym momencie jest to niewłaściwe. Jeśli chodzi o dynamikę — „budują” (zabrakło mi słowa...) ją na przykład krótkie zdania bądź równoważniki, wykrzyknienia, wyrazy dźwiękonaśladowcze. Prawdopodobnie tekst będzie wtedy krótszy, ale przecież nie długość się liczy.

Czepialstwo numer dwa — zmienianie narratora. Oddzieliłaś fragmenty, w których narrator jest trzecioosobowy od tego, w którym występuje pierwszoosobowy. Trochę się tu pogubiłam i nie wiedziałam za bardzo z czyjej perspektywy piszesz. Potem okazało się, że to Sasuke, ale trochę zajęło mi zanim się zorientowałam. Jakieś delikatne wtrącenie byłoby okej.

Rozdział III

Miałam ogromną nadzieję, że Sakura przeżyje. Podobało mi się to napięcie, które nie dość, że wzmocniłaś rozmową Sasuke i Utsukushiego, to podtrzymywałaś niemal do końca rozdziału.

Krótko się powtórzę z racji tego, że tu też występuje walka — dynamika. Naprawdę, popracuj nad nią. Brakowało mi tego.

To, co z pewnością mi się podoba, to opisy postaci — tu plus za Kakashiego. Może opis nie grzeszy długością, ale ukazuje Hatake jako — jak pisałaś — bohatera, niezwykłego wojownika.

Również realizm jaki jest widoczny w Twoimi opowiadaniu należy pochwalić. Zwracasz uwagę na relacje pomiędzy bohaterami, ich uczucia, emocje. Dzięki temu wydają się „żywsze”, co jest naprawdę ogromną zaletą, bo chyba nikt nie lubi papierowych postaci? Zauważyłam też, że dominuje u Ciebie raczej smutek czy ból. Jestem trochę rozdarta. Z jednej strony to dobrze, w końcu jest wojna, co wiąże się, rzecz jasna, z walkami, które z kolei zazwyczaj prowadzą do cierpienia. Z drugiej jednak strony jakieś wesołe sceny, chwila na uśmiech nie tylko bohaterów, ale i czytelnika, przydałaby się. Rutyna nie jest dobra. Poza tym — ile można czytać o smutku?

Rozdział IV

Bardzo podoba mi się Twoje podejście do bohaterów, Nikumu. Nie idealizujesz ich, ukazujesz jako normalnych ludzi popełniających błędy, a przede wszystkim — nie robisz z nich bóstw i nadzwyczajnych piękności. Tym, co zapadło mi mocno w pamięć, jest opis Sakury według Utsukushiego.

Zaintrygował mnie też ostatni akapit. Jestem ciekawa jak dalej pociągniesz akcję, na ile przyda się spotkanie i rozmowa więźniów z Kakashi. I co z tego wyniknie. Szczerze mówiąc, w tym momencie poczułam najbardziej (od początku opowiadania), że akcja się zagęszcza.

Również pod względem technicznym, o czym wspomnę jeszcze w „Poprawności”, jest znacznie lepiej. Porównując ten rozdział z poprzednimi, widać ogromną poprawę. Aż przyjemniej się czyta, nie zauważając praktycznie żadnych błędów.

Rozdział V

Tym razem jako tako podobała m i się dynamika w przesłuchaniu Sasuke. Mogłabyś jeszcze trochę zrezygnować z długich zdań na rzecz krótszych, ale ogólnie rzecz biorąc, jest dobrze. Podobała mi się zwłaszcza szybka „wymiana zdań” pomiędzy Lee a Sasuke. To było bardzo realne.

Muszę przyznać, że mnie zaskoczyłaś. Po pierwsze, nie spodziewałam się, że Sasuke zabiorą na tak brutalne i okrutne przesłuchanie, a po drugie, nie myślałam, że wszyscy więźniowie zostaną uwolnieni.

Dobre jest również to, że odwołujesz się do przeszłości. Bohaterzy nie są tylko „tu i teraz”, ale mają jakieś wspomnienia, wyżej wspomnianą przeszłość. Nawiązuję tu, oczywiście, do rozmowy Sakury i Naruto o Itachim. Nie rozumiem jeszcze do końca jego roli w opowiadaniu, ale pewnie z czasem stanie się ona jasna.

1) Fabuła/Wątki 10/10 pkt

Myślę, że na maksymalną ilość punktów w pełni zasłużyłaś. Wszystko kręci się wokół wojny, co jest wyraźnie widoczne od samego początku. Jeśli można nazwać to jednym, rozbudowanym wątkiem, to wyróżnić można relacje i więzi pomiędzy bohaterami. Na przykład między Naruto a Sakurą, Utsukushi a Sakurą, czy Naruto a Sasuke. Bardzo się na tym skupiasz i zwracasz na nie uwagę czytelnika. W tle zaś widać wątek Utsukushiego, który poszukuje brata. Wszystko dobrze się ze sobą łączy i budzi chęć dalszego czytania.

2) Rozwinięcie akcji 6/6 pkt

Jak już gdzieś wyżej wspominałam — zachowujesz dobre tempo. Nie gnasz na oślep z akcją ani nie popychasz jej naprzód z szybkością tornada. Tam, gdzie jest to potrzebne, przyspieszasz, a tam, gdzie potrzeba wziąć kilka spokojniejszych oddechów, zatrzymać się na chwilę i odpocząć, wprowadzasz jakąś spokojniejszą, lżejszą scenę. Widać u Ciebie dobre proporcje pomiędzy głównym wątkiem, a tymi pobocznymi.

3) Świat przedstawiony 7/10 pkt

 
Tu byłam zmuszona odjąć Ci co nieco. Pisałam gdzieś wyżej, że brakuje mi opisów otaczającego bohaterów świata. Mogłaś wykorzystać fakt, że Sasuke i inni są uwięzieni i opisać trochę celę, więzienie z wewnątrz, zewnątrz. Mogłaś opisać gabinet hokage. Szpital, w którym znajdowała się Sakura z jej perspektywy, ale i z perspektywy Naruto, kiedy ją odwiedzał. Okazji było naprawdę wiele.

Z drugiej strony wiadomo, gdzie akcja ma miejsce, w opowiadaniu występuje sporo bohaterów mniej lub bardziej ważnych, nastrój również da się wyczuć — zazwyczaj jest on adekwatny do emocji bohaterów. Więc jest w porządku. Brakuje tylko tych opisów.

4) Bohaterowie 10/10 pkt

Bez zawahania dałam maksa. Niemal od początku uważałam, że bohaterowie to element opowiadania, który wychodzi Ci najlepiej. Są wyraźnie zarysowani, realni a nie papierowi, zachowują się tak, jak normalni ludzie.

Naruto Uzumaki — jest hokage, choć chyba nie odnajduje się w tej roli.

Naruto zaśmiał się gorzko, tak jak nigdy nie umiał.

- Co ze mnie za hokage. To ty tu rządzisz. Ja jestem tylko malowany. Ty podejmujesz wszystkie decyzje.

Zakochany w Sakurze, najwyraźniej nieszczęśliwie. Wydaje się być stanowczy (np. mimo sprzeciwu Sakury, wyszedł z wioski by walczyć samodzielnie). Chce za wszelką cenę odbudować Konohę. Wydaje mi się też, że jest trochę zamknięty w sobie, wycofany, ale... może po prostu mało mówi i odzywa się wtedy, kiedy jest to od niego wymagane. I... jest chyba bardzo samokrytyczny, co w sumie trochę czyni z niego egoistę. Zwłaszcza, jeśli dołączy się do tego jego miłość do Sakury. Sprawia trochę wrażenie, jakby nie mógł bez niej żyć, ale myśli przy tym tylko o sobie.

Sakura Haruno — nie wiem, jaki ma „stopień” (o ile w ogóle go ma; chodzi mi o to, że Naruto jest hokage, więc ona może kimś też...), jeśli o tym pisałaś, to pewnie mi umknęło. Za to na pewno jest kimś ważnym. Pełni rolę jakiegoś przywódcy, rządzi swoim oddziałem. Również jest stanowcza i uparta (np. mimo bólu, poszła do więzienia). Walkę i dobro Konohy stawia ponad swoje uczucia. Skora do poświęceń. Silna, sprawiająca wrażenie nieco oziębłej. No i potrafi leczyć.

Sasuke Uchicha — z tego, co zrozumiałam, przeciwnik Naruto, ale nie do końca. Wydaje mi się, że jakaś głębsza więź łączy go z Sakurą (wiem, że w mandze on, Naruto i Sakura byli przyjaciółmi, więc może to tylko (aż?) wspólna przeszłość i wspomnienia). I w sumie... Wybacz, nie wiem, co o nim powiedzieć. Jeśli jest on ważną postacią, a pewnie jest, to moim zdaniem powinnaś nad nim popracować. Jakoś nie wyróżnił się niczym i przez to trudno mi o nim coś powiedzieć.

Nie wiem, czy nie popełniam teraz błędu, ale te trzy powyższe postacie są chyba głównymi. Inne postaci, których już nie opiszę, bo wydaje mi się, że za mało o nich na razie wiadomo, to Kakashi Hatake, Utsukushi, Itachi (który na razie pojawia się tylko w rozmowach pomiędzy innymi bohaterami, ale najwyraźniej będzie później kimś ważnym), Kiba, Karin, Suigetsu, Lee, Shikamaru... I pewnie o kimś zapomniałam. W każdym razie — jest ich dość dużo, a wszyscy są realni. Brawo.

5) Dialogi/Narracja 9/10 pkt

Dialogi. W Twoimi wykonaniu są bardzo dobre. Bohaterowie nie sprawiają wrażenia zbyt poważnych, czy przeciwnie, zbyt dziecinnych przez to, co mówią. Dodatkowo rozmowy są wiarygodne i brzmią prawdziwie. Aż same brzmią w głowie, gdy się czyta. I każde słowo jest na dobrym miejscu.

Narracja również jest w porządku. Choć mam wrażenie, że ta w formie trzeciej osoby wychodzi Ci lepiej niż w formie pierwszej osoby. Wybacz za określenie, ale Twoja narracja pierwszoosobowa wygląda i brzmi trochę niechlujnie. Nie przypadła mi do gustu.

6) Styl 4/4 pkt

Zastanawiałam się, ile przyznać Ci punktów. Stwierdziłam jednak, że max Ci się należy. Uważam, że Twój styl nie wyróżnia się jakoś szczególnie, ale przecież nie o to chodzi — trudno dojść do tego, by styl był rozpoznawalny i przywodził na myśl autora po pierwszych linijkach. Na pewno jest to poprzedzone ciężką pracą nad nim, latami praktyki i doświadczeniem. Za to śmiało mogę powiedzieć, że masz lekkie pióro. Przyjemnie się czyta.

7) Oryginalność 10/10 pkt

 
Mimo że wzorujesz się na popularnej mandze, to bohaterowie mają inne charaktery. Poza tym sama wymyślasz dalszy ciąg tej historii. Ona jest Twoja i tylko Twoja, więc maksymalna ilość punktów jest zupełnie na miejscu.

Poprawność 16/20 pkt

Na początku było niezbyt dobrze. Jednak im głębiej w opowiadanie, tym mniej błędów. Widać sporą poprawę, także byłam łagodniejsza i dodałam parę punktów.

Prolog

Ja widzę Twój diabelski śmiech. — śmiechu nie da się zobaczyć

O (przecinek) ucisz się!

Łza opada (przecinek) opada na ziemię ze strumieniem krwi.

Ma ofiara uśmiecha się i lekko opada w dół, (bez przecinka) jak piórko.

Zalewa wszystko, w swe szeregi kolejne dusze bierze.. (i jeszcze jedna kropka)

Ja - Twój brat i Ty mój. — z małej „twój” i „ty”

Orkiestra wojny, śpiew śmierci, metaliczny broni brzdęk, do tańca Cię poproszę wnet. — z małej „ciebie”

Jest jeszcze parę takich zwrotów, nie będę wszystkich wypisywać. Pamiętaj — to nie jest żadne formalne pismo, dlatego zwroty typu „ciebie”, „ty”, „twoje” pisze się małą literą.

I rozdział

Szyba była zimna, gdy przywarła (kto? szyba?) do niej blady nos. Ta sama szyba odbijała obraz jej zamyślonych oczu. — widzę, że chciałaś wybrnąć z powtórzenia, jednak... no, cóż, nie udało Ci się, te dwa zdania mimo wszystko brzmią źle. Co ja Ci mogę poradzić? Synonim do słowa szyba... Zastanawiałam się długo — słownik proponuje szklaną taflę, ale według mnie brzmi to dość sztywno. Tak więc odnośnie tego zdania, jeśli ma ktoś jakiś pomysł, to zapraszam do komentarza.

Ta sama szyba odbijała obraz jej zamyślonych oczu. Odbijała każdą rzęsę, jaka otaczała zielone oczy. — powtórzenie („oczy”)

Spojrzenie przez okno było rytuałem, który zaczynał dzień- każdy dzień od kiedy jej przyjaciel przekazał jej informację. — za dużo niepotrzebnych zaimków

Dziś wyszła z parasolką, a zamykając drzwi (przecinek) ziewnęła głośno.

Dzień, (bez przecinka) jak dzień.

Było jeszcze wcześnie, liczba mijanych ludzi była adekwatna do pory. — powtórzenie (był; była)

- Naruto? - spytała samą siebie, zobaczywszy w oddali znaną sobie sylwetkę. — sobie i siebie w jednym zdaniu brzmi nieładnie

Stał przy pomniku czcigodnych przywódców, stał pod wykutymi w skale wizerunkami dumnych twarzy swych poprzedników. Deszcz zdawał się tracić na sile, gdy stała tuż za plecami siódmego opiekuna ukrytego liścia. — stał, stał, stała...

Zdradził mu to dźwięk kroków w błocie, przyśpieszony oddech, energia i zapach cytrusów (przecinek) jaki roztaczała.

Wpatrywał się w pęknięcia w skale w wielkim skupieniu. — ja to widzę tak: blablabla w blablabla w blablabla w blablabla

- Co tu właściwie robisz? - spytał najpogodniej (przecinek) jak w tej chwili umiał.

Liczący ponad metr i osiemdziesiąt (osiemdziesiąt czego?) mężczyzna ze spuszczoną głową i niemało niższa kobieta o dziecięcym wyrazie twarzy, która wlepia w niego groźne spojrzenie.

- Dość - przerwał, uśmiechając się niepewnie (kropka) – (duża litera) zrozumiałem.

- To była głupia obietnica. To przez nią Konoha jest w niebezpieczeństwie. Mogliśmy go dawno zabić (kropka i spacja)- (duża litera)własny głos spowodował, że zadrżała.

- Hokage nie wytrzymuje napięcia - rzuciła Sakura (przecinek) znalazłszy się na wystarczająco bliskiej odległości. — w odległości, nie na odległości

Nie był to przyjazny wiatr. Był natarczywy, jakby groził jej lub ją ostrzegał. — jeden: powtórzenie „być”; dwa: „ją” jest niepotrzebne

Nie byłą to silna załoga. Lee był najsilniejszy- dzięki taijutsu. Reszta była zwyczajnie przeciętna. Teraz Konoha angażowała każdego, kto był wstanie trzymać broń. — jeden: byłĄ masz w pierwszym zdaniu; dwa: była, był, była, był...

Było wystarczająco szybkie, by przeanalizować najbliższy teren i wrócić przed zmierzchem. Las wokół był wyjątkowo cichy, a biorąc pod uwagę sytuację wioski, było to niepokojące. — znów powtórzenia

- Nie chciałam wam tego mówić, ale zgoda... - westchnęła (przecinek) również się zatrzymując (kropka) - W każdej chwili...

- Zamknij się (przecinek) Ketan!

- Sakura, miej do (go?) na oku - przypomniała sobie ostatnie słowa konającej trenerki - bo on zrobi jeszcze wiele złego, jestem tego pewna. Wierzę, że coś zdziałasz.

II rozdział

Stojąc na murze (przecinek) widziała zbliżającego się wroga.

Hinata żyła we własnym półświatku, pełnym zakazów, obowiązków i pełnym rumieńców na widok Naruto. — drugie „pełnym” niepotrzebne

Wyruszając (przecinek) nie miała żadnego planu i nie liczyła, że te kilka minut biegu coś zmieni.

Pokręciła głową (przecinek) wstrzymując łzy złości.

Zgrabnie przeskakiwali z miejsca na miejsce (przecinek) omijając powstałe szczeliny.

Ta (która?) mgła była dziwna.

Ta mgła była dziwna. Była zła. — była była

Jedne z ogonów uderzył tuż obok niej (przecinek) przewalając kilak drzew. — literówki

Tak robiła ona. Może nie robił tego, bo nie miał żadnej broni? — powtórzenie: robić

– Sakura? – nie dowierzał Naruto głosem, jakby miał się rozpłakać. — nie dowierzał głosem?

Czyżby miał być znów bohaterem. — pytajnik zamiast kropki

– Skończ! – wrzasnął Uchiha (przecinek) złapawszy się za głowę – Co my najlepszego zrobiliśmy (przecinek) Naruto?! Zostawiam ci najlepszego medyka.... Muszę...

III rozdział

Może jednak to poświęcenie wywołał pewną zmianę. — wywołało

– Zdejmij maskę (przecinek) Obito! – (duża litera) usłyszał donośny głos, który wywołał na jego plecach ciarki.

Mógł być jednak z siebie zadowolony, że wykrzesał ze swojego poharatanego ciała, choć tyle (czego?), by się nie chwiać.

– Witaj (przecinek) Sasuke (kropka) – (duża litera) usłyszał pełen dziwnego przejęcia głos; z nutą głupiego wzruszenia mówił Kakashi (kropka) – (duża litera) wyglądasz jakbyś cudem uniknął śmierci. – Nie wiedział, ile miał racji.

– Już jej nie uniknie – warknął Obito (kropka) – (duża litera) wszyscy zginiecie. Ty też (przecinek) Sasuke, już nikt cię nie potrzebuje.

– Zabawne, przeszedłem (przYszedłem?) powiedzieć ci to samo. – Sasuke wyciągnął zza pleców katanę, którą na odchodne dał mu Utsukushi.

– Chyba nie chcesz mnie rozśmieszać pytaniem o pozwolenie na powrót do wioski (pytajnik, skoro spytał) – spytał ironicznie Kakashi, który spodziewał się, że raczej to on będzie celem młodszego wroga.

Ból. (przecinek zamiast kropki) jaki ze sobą niósł ów wrzask, całkowicie odwracał uwagę od głosu.

Właśnie te dwa odczuwane bodźce dały mu podstawy (do czego? Do twierdzenia/stwierdzenia, ewentualnie BY twierdzić) twierdzić, że żyje.

Gdziekolwiek był, było to bardzo ciasne pomieszczenie – cela. — był, było

Uświadomiwszy to sobie (przecinek) poczuł przypływ złości, która ujawniła się zewnętrznie w postaci niepohamowanych dreszczy.

Odskoczył jednak od nich wyjątkowo szybko, gdy poczuł (przecinek) jak rażą go prądem.

Trzymali go tu jak zwierze. — ogonek, zwierzĘ

– Nauto nie mógł mi wybaczyć zdrady. — literówka, NaRuto

Przewał, widząc jak ciało Sakury drga. — literówka, przeRwał

IV rozdział

Powinna przecież być sparaliżowana, pamiętała , jak gałąź zahaczyła o jej kręgosłup. — usuń spację przed ostatnim przecinkiem; przez to nową linijkę rozpoczyna przecinek na blogu, spójrz sama

– Sakura? Zwariowałaś? – Chouji szybciej zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo nie powinno jej tu być. (jak bardzo nie powinno... nie kupuję tego) Kiwnął już tylko głową, by nie utrudniać niczego, ani sobie, a nie jej. — jeden: „ani jej”; dwa: „[...] by nie utrudniać niczego ani sobie, ani jej.”

Karteczka była mała, zwinięta w rulonik i zawiązana czerwoną gumka. — ogonek, gumkĄ

V rozdział

Każdy dzień przynosił wieść o kolejnych odnalezionych w gruzach ciałach i profanacjach świętych miejsc wioski – takich jak cmentarz zasłużonych. — Cmentarz Zasłużonych, moim zdaniem, to przecież nazwa własna

Pytania (przecinek) wciąż mu zadawane (przecinek) stawały się coraz cichsze, stłumione przez dźwięk w jego uszach.

Przymknął oczy, które szczypały od brudnej krwi, która płynęła z łuku brwiowego. — które, które

Spodziewaliby się, że być może prowadzą z powrotem Sasuke, ale odgłos kroków należał tylko do jednej pary nóg – bynajmniej jego. — bynajmniej NIE jego

Dodatki 4/5 pkt

Zmieniło się trochę teraz i w podsumowaniu nie ma już punktów. W takim razie, choć w „Kryteriach” jest co innego, punkty również za treść mogę przyznać tutaj, tak?
A więc:

— 2 pkt za nawiązania do różnych dzieł i autorów oraz zakładkę „Lucens”
— 1 pkt samodzielnie wykonany szablon

— 1 pkt za zakładkę „skryba”, a zwłaszcza za to: „Chyba najbardziej lubię rysować lub całować. W sumie sama nie wiem.”

Podsumowanie

Co ja mogę jeszcze napisać? Chyba w tym miejscu mogę Cię oficjalnie przeprosić za zwlekanie tak długo i za to, że ocena jest... no nie wiem sama. Nie jestem z niej w pełni zadowolona.

Z innej beczki — bardzo podoba mi się to, co piszesz. Przyznam nawet, że zachęciłaś mnie do obejrzenia Naruto (bo mangi, oprócz przyjaciółce przez ramię, nigdy nie czytałam i jakoś mnie do tego nie ciągnie), choć nie wiem czy dam radę zmierzyć się z tyloma odcinkami (oglądam od paru miesięcy D. Gray-mana... jestem przy 44 odcinku...).

Mam nadzieję, że będziesz wytrwale tworzyć i tego Ci właśnie życzę.

Ilość zdobytych punktów:

91/100, czyli Pisarz! (Celujący – 6)

Gratuluję i życzę weny!

Chciałabym jeszcze przeprosić wszystkie Oceniające i Szefową za brak oceny ode mnie przez długi czas. To nie jest najlepszy początek mojej kariery jako Oceniająca (haha, jak to zabrzmiało), ale obiecuję poprawę. Marzec to naprawdę był dla mnie szalony miesiąc, w szkole byłam całe siedem dni, więc miałam sporo nadrabiania (dalszy ciąg jeszcze przede mną...). Kwiecień też nie zapowiada się ciekawie, ale na pewno znajdę czas, aby napisać oceny. Także jeszcze raz ogromne PRZEPRASZAM. I mam nadzieję, że nie wypadłam tak źle w tej ocenie...