[49] utracony-cel.blogspot.com

Wzięłam się za ocenę, opisałam pierwsze wrażenie oraz grafikę, zaczęłam czytać treść i... stwierdziłam, że nie dam rady ocenić Utraconego celu zgodnie z kryteriami. Elle, nie myśl, że Twoje opowiadanie czymś mnie do siebie zniechęciło! Po prostu widać, jak dużo siebie wkładasz w pisanie tej historii, dlatego czuję się zobowiązana równie dobrze napisać tę ocenę. A coś nie pozwala mi tego zrobić, jeśli mam pisać szablonowo.

Zaznaczam jednak, że pierwszy raz w życiu piszę ocenę nieszablonową. Dlatego wszystkie sugestie, rady chętnie poczytam. I mam nadzieję, że nie zawiodę Cię moją oceną, Elle. 

Adres bloga: utracony-cel

Oceniająca: hope

Autor: Elle

Ocena: Niestandardowa

Adres bloga jest krótki i łatwy do zapamiętania, a więc nie ma w nim nic, czego mogłabym się przyczepić. Po przeczytaniu pierwszych rozdziałów mogę także dodać, że niewątpliwie pasuje on do głównego wątku – czyli Amandy, która straciła pamięć, a więc także utraciła jakiś cel. Mam nadzieję, że w miarę czytania, dowiem się jaki i czy zdoła go odzyskać.

Zaglądałam na Twojego bloga już wcześniej, więc mam porównanie jak obecny szablon prezentuje się na tle poprzedniego. I w tym miejscu muszę powiedzieć, że dokonałaś słusznego wyboru, odświeżając grafikę na blogu.

Nie pamiętam szczegółów wcześniejszego wystroju, ale gdy pojawił się nowy szablon, byłam naprawdę mile zaskoczona. Obecnie strona wydaje się bardziej przejrzysta i łatwiej się na niej odnaleźć. Nagłówek nie odciąga uwagi czytelnika od treści, a jedynie robi za przyjemne dla oka tło. Menu, mimo że jest w widocznym miejscu, również nie jest przesadnie wyeksponowane. Pierwsze, co rzuca się w oczy to treść historii, czyli najważniejsza część na stronie. Spis treści jest także łatwo dostępny, dzięki czemu można uniknąć szukania linków do starszych postów na podstronach. Do tego jasne litery wyraźnie odznaczają się na ciemnym tle i po przeczytaniu pierwszych rozdziałów mogę stwierdzić, że nie męczą wzroku.

W zakładkach zawarłaś najważniejsze informacje. Nie dostrzegłam podstrony bohaterowie, co się chwali, bo czytelnik może lepiej wczuć się w historię. W końcu wraz z Amandą poznaje jej świat. Skoro ona musi wszystko odkrywać na nowo, czytelnik też powinien. Dzięki temu historia jest ciekawsza i nieprzewidywalna. Za to oczywiście duży plus.

Ogólnie wszystko świetnie ze sobą współgra i mam nadzieję, że ten szablon zagości u Ciebie na dłużej, bo mi osobiście strasznie się spodobał i tylko zachęcił mnie to przyjrzenia się treści. Mimo pokaźnej liczby rozdziałów, która na mnie czeka.

Już sam początek wydał się niezwykle interesujący. Przywitanie czytelnika realną informacją, czymś co kiedyś miało miejsce, powoduje, że czytając, nabiera się wrażenia, jakby wszystko działo się naprawdę. Chociaż nie do końca rozumiem, dlaczego Amanda czuje się martwa. To przez ból? Czy utratę pamięci? Niemniej jednak porównanie jej do kota Schrödingera bardzo pomysłowe.

Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to fakt, jak umiejętnie opisujesz zagubienie głównej bohaterki. Mimo że jej myśli są strasznie rozbiegane, a rozmyślania nad inicjałami wywołały uśmiech na mojej twarzy, to Amanda zadaje pytania, które człowiek na jej miejscu powinien zadać. Wydaje się bardzo konkretną osobą, mimo ogromu informacji, które musi przyswoić w tak krótkim czasie. Powiem szczerze, że kiedy zapoznałam się z podstroną o blogu obawiałam się, że mimo wymyślenia historii, która ma ogromny potencjał, nie ukażesz tego w czynach postaci. Widzę jednak, że nie muszę się o to martwić.

Zastanawia mnie, czy wszystkie fakty, o których przypomina Amandzie Josh (chociażby to, że jej ulubionym miesiącem jest styczeń), a przeciw którym Amanda się buntuje (jak sama określa to w myślach), to po prostu kłamstwa, które sama mu kiedyś wciskała? Czy doszukuję się na siłę drugiego dna w jej przemyśleniach, które zdają się kompletnie nie zgadzać z informacjami, które przekazuje jej Josh? Nawet to, że Mandy ciągle nie może uwierzyć w to, jaką osobą była przed utratą pamięci, jak się ubierała, co nosiła w torebce, gdzie pracowała czy z kim się zadawała, zdaje mi się sugerować, że wcale nie była taką osobą, tylko na taką się kreowała. Mam rację?

Nie mogę uwierzyć, że Amanda była taka bezduszna przed wypadkiem, a amnezja aż tak ją zmieniła. Rozumiem pewien dystans, który utrzymywała wobec portiera (i bynajmniej nie uważam, że z tego powodu jest złym człowiekiem), ale to, że przeszła obojętnie nad śmiercią rodziców? Ciężko mi w to uwierzyć i cały czas odnoszę wrażenie, że jej rodzice żyją, a to co powiedziała Joshowi to kolejny kit. Wtedy zgadzałoby się, skąd ma wyobrażenie tego, jak powinien wyglądać prawdziwy, rodzinny posiłek. Pytanie tylko – po co tyle kłamstw?

Coraz bardziej wierzę w tezę, którą postawiłam kilka linijek wyżej. Amanda z jakiegoś powodu okłamywała Josha i swoich przyjaciół, a Ryan chyba wcale nie jest taki, jakim ukazuje go Josh (albo raczej taki, jakim przedstawiła go Joshowi Amanda). Tylko coraz bardziej zastanawia mnie, dlaczego Mandy okłamuje wszystkich na temat wszystkiego. I jeszcze Marcus, który na ten moment wydaje mi się najciekawszą postacią. Chociaż Zoey, która też zaczyna coś podejrzewać, depcze mu po piętach.

Ta troskliwość wszystkich wokół bywa momentami męcząca. Brakuje mi wprowadzenia wątku z kimś pokroju Marcusa albo właśnie jego samego. Kogoś, kto wprowadzi więcej akcji i sprawi, że historia nabierze tempa. Bo na razie, mimo że opowiadanie jest bardzo ciekawe i umiejętnie prowadzone, bywają momenty, że przeczytałoby się o czymś bardziej ekscytującym. Ale na razie jestem w stanie zrozumieć powolne tempo – w końcu Mandy uczy się wszystkiego na nowo. I jest to dopiero siódmy rozdział.

Było więc bardzo prawdopodobne, że Marcus miał rację – z jakiegoś powodu byłam w ich biurze, dlatego spóźniłam się na kolację z narzeczonym. – Chodzi mi tu przede wszystkim o ostanie słowo: narzeczony. Domyślam się, że zostało użyte, żeby nie powtarzać ciągle Josh, ale dla czytelnika jest ono mylące. O ile przez pierwsze rozdziały nie mogłabym się tego przyczepić, o tyle teraz, gdy Amanda wie już, że Josh nie był jej narzeczonym przed wypadkiem, nie powinno go tak określać, prawda? Niby jedno słowo, ale aż musiałam wrócić do poprzednich rozdziałów i upewnić się czy kłamstwo, jakim Josh uraczył Mandy, naprawdę miało miejsce, czy tylko mi się przyśniło. Bo w końcu nie wiadomo czy był tym narzeczonym, czy nie.

– Amanda? O czym myślisz? – Josh oderwał się ode mnie i spojrzał na mnie z uśmiechem. – To Josh oderwał się ode mnie… wrzuciłabym przed wypowiedź bohatera. Bo czytając ten fragment, miałam wrażenie, jakby Josh wypowiedział słowa Amanda? O czym myślisz? w usta Mandy, jednocześnie ją całując, a dopiero potem się od niej oderwał. Poza tym nagłe o czym myślisz wdaje mi się w tej sytuacji nienaturalne. Brakuje mi czegoś przed tym pytaniem. Na przykład, że przyjrzał się Amandzie uważnie i jakby widząc jej rozkojarzenie/rozbiegany wzrok/cokolwiek, zapytał… I dopiero wtedy pytanie o czym myślisz?. Bo fakt, że odezwał się tak nagle i to od razu po przerwaniu pocałunku, kojarzy mi się z nastolatkami, którzy niepewni, co powinni zrobić/powiedzieć po pierwszym pocałunku, chcą jak najszybciej zacząć rozmowę albo po prostu muszą się odezwać. Josh z pewnością nie jest nastolatkiem, a tym bardziej niepewnym siebie nastolatkiem. Chociażby z jego późniejszych wypowiedzi wynika, że dobrze wie, co robi, dlatego kompletnie nie pasuje mi do niego takie niespodziewane pytanie.

Podoba mi się u Ciebie to, jak zgrabnie omijasz zbędne i nudne dialogi. Nie męczysz czytelnika powitaniami typu dzień dobry, czy mogę wziąć pani/pana kurtkę albo u nas wszystko w porządku tylko zdrowie ostatnio nie dopisuje. Jeśli Twoje postacie się wypowiadają, to mają ku temu powód i wprowadza to coś nowego do fabuły. Mam teraz na myśli scenę, gdzie zamiast przedstawić powitanie z rodzicami Josha, ty zgrabnie opisałaś ich wygląd i przypuszczenia Mandy, jakimi mogą być ludźmi. Dopiero gdy temat zszedł na amnezję Amandy, zaprezentowałaś czytelnikom całą rozmowę.

Jedenasty rozdział w końcu przyniósł nieoczekiwany zwrot akcji. Do tej pory raczyłaś nas tylko suchymi faktami, które poznawała Amanda i chociaż każdy z nich był coraz ciekawszy, momentami się nudziłam. Końcówka tego rozdziału zwaliła mnie z nóg, bo w ogóle nie spodziewałam się, że ktoś spróbuje ponownie zagrozić życiu Mandy. Brakowało mi u Ciebie scen, które mogłabym czytać z zapartym tchem. Cieszę się, że w końcu doczekałam się czegoś takiego.

Wprowadzasz coraz więcej nowych postaci i powoli zaczyna mi doskwierać nie dokańczanie wątków. Przede wszystkim ubolewam, że nie wspominasz sprawy Marcusa, bo Amanda ledwo ją liznęła, a już o niej zapomniała. Zastanawiam się też, dlaczego nie piszesz o pracy Mandy. Rozumiem, że ma ciekawsze sprawy na głowie, ale wydaje mi się, że mogłaby zejść na ziemię przynajmniej na moment i zainteresować się pracą. Bo z tego co pamiętam, szef groził, że ją wyrzuci, jeśli się nie odezwie i wszystkiego nie wyjaśni. Ale widać ona się nie przejęła. Zastanawiam się także, co dzieje się ze Scarlett. Nie miała przypadkiem częściej odwiedzać Amandy? Czy jako dobra przyjaciółka nie powinna próbować wyciągnąć jej przynajmniej na kawę do pobliskiej kawiarni? Albo chociaż wpaść z tą kawą i wymienić się najnowszymi ploteczkami? To samo tyczy się Zacha i Alexa – przecież obiecali częściej do nie zaglądać. Marni z nich przyjaciele czy to Ty o nich zapomniałaś?

Rozumiem, że masz do przekazania czytelnikom wiele nowinek dotyczących Mandy, ale narastające tajemnice, mimo że ciekawe, robią się męczące. Brakuje mi wyjaśnienia przynajmniej niektórych z nich, tych najmniej znaczących. Chciałabym w końcu dowiedzieć się czegoś konkretnego, zamiast dalej zagłębiać się w tajemnice. Zrozumiałabym, gdyby było to rozsądnie prowadzone, ale mam wrażenie, że powoli zaczynasz sama zapominać o wątkach, które wprowadziłaś. Albo nie do końca wiesz, jak znowu do nich nawiązać.

Amanda uparcie określa Josha w myślach mianem narzeczonego. Ale nie zgodziła się za niego wyjść, prawda? Ani przed wypadkiem, ani już po, mam rację? Dlaczego więc wciąż mówi o nim jak o narzeczonym? Teraz mi się przypomniało – gdy rodzice Josha wspomnieli o tym, że Mandy i Josh zamierzają się pobrać, Amanda też nie protestowała, gdy Josh przytaknął. Wtedy tłumaczyłam to sobie tym, że nie chciała rozczarować rodziców Josha, którzy byli zadowoleni, że ich syn postanowił się ustatkować (nawet jeśli nie do końca byli zadowoleni z jego wybranki) i tym, że jeśli Josh ich w tej kwestii okłamał, to nie chciała postawić go w nieprzyjemnym położeniu, wydając jego sekret. Ale teraz zaczynam się zastanawiać, czy nie zapomniałaś o tym, że Amanda na razie nie planuje za niego wyjść, albo czy nie wprowadzałaś jakichś zmian na blogu, już po publikacji postów i po prostu zapomniałaś tego zmienić.

W końcu jakaś wzmianka o Scarlett i kontakt z Alexem. Nadal jednak czuję się nieusatysfakcjonowana tym, że nie piszesz nic o Marcusie.

Brak Marcusa i kilka niedokończonych spraw zrekompensowałaś mi sceną z włamywaczem. Bardzo umiejętnie budujesz napięcie, a właśnie takie fragmenty pełne akcji czyta się najlepiej i z zapartym tchem. Cieszę się, że pojawiają się coraz częściej, bo to posuwa akcję do przodu. Oby tak dalej.

Na początek czternastego rozdziału drobne uwaga – tu Ci się nie zalinkowało. Nie wiem, czy to co powinno się tam znajdować, jest jeszcze istotne, ale pomyślałam, że o tym wspomnę.

Uderzyła mnie łatwość, z jaką Josh kupił Amandzie broń. Wiem jednak, że w Stanach nie jest to takie trudne jak w Polsce, dlatego postanowiłam trochę na ten temat poczytać. Przejrzałam trzy artykuły, ale na dobrą sprawę w każdym znalazłam coś innego. Jeden nie mówi nic konkretnego o stanie Nowy Jork, ale nie wymienia go pośród tych stanów, gdzie broń można uzyskać bez zezwolenia. Drugi mówi, że nie ma żadnego problemu z uzyskaniem broni, a trzeci – wręcz przeciwnie – że stan Nowy Jork ma najsurowsze prawo w tej kwestii na całym terytorium USA. Z drugiej strony, z tego co się orientuję, w konstytucji mają zapisane prawo do posiadania broni (nie jestem tylko pewna czy chodzi o krótką, długą czy o każdą). Dlatego chciałam zapytać – na czym się opierałaś, pisząc, że Josh bez problemu poszedł do sklepu i kupił Mandy broń? I skoro jest tyle niejasności w tej kwestii – nie lepiej byłoby dopisać gdzieś od niechcenia, że Josh posiadał pozwolenie na broń?

Wszystkie rozdziały, które dotychczas miałam okazję czytać, były bardzo dopracowane i dobrze się je czytało, ale momentami męczyły mnie narastające tajemnice i całkowity brak wyjaśnień. Rozdziały strasznie się dłużyły, ale mogłam to zrozumieć, w końcu początki bywają trudne – i dla autora, i dla czytelnika. Ale teraz widzę, że potrzebowałaś tych czternastu rozdziałów, żeby stworzyć stabilny fundament opowiadania. Spotkanie z Ryanem widać, że dopieszczone do perfekcji i wyjaśniające wiele kwestii, które męczyły mnie już od dłuższego czasu. A oprócz dopracowania, okazało się także kompletnie nieprzewidywalne – pocałunek zwalił mnie z nóg i nawet przez chwilę nie spodziewałam się takiego obrotu zdarzeń. Podoba mi się również to, że relacje łączące Mandy i Ryana nie są tak oczywiste, jak mogłoby się wydawać na początku.

Pomysł Amandy szpiegującej Ryana, wydał mi się trochę naciągany i trudno było mi to sobie wyobrazić. Szczególnie zraziła mnie scena, kiedy Mandy wyciągnęła zapasowy strój z torebki. Skąd on się tam wziął? Bluzka, spodenki, buty? Naprawdę nosiła to wszystko ze sobą? Po co? Nie wspominała wcześniej, że planuje śledzić Ryana, a tym bardziej nie wspominała, że nosi w torebce zapasowy strój. Jednak zrekompensowałaś się trochę tym, że Ryan ją przyłapał – całe szczęście Amanda nie zawsze jest we wszystkim taka idealna.

Naprawdę się do nich przywiązałam. Do Zoey, Alexa, Zacha, Scarlett, nie wspominając już o Joshu. – Wszystko świetnie, ale jakoś nie mogę dostrzec w zachowaniu Amandy tego przywiązania, o którym wspomina. Wręcz przeciwnie, cały czas traktuje wszystkich z dystansem, zachowuje się, jakby dobrze wiedziała, że to nie jest jej życie i niedługo będzie musiała się z nim pożegnać. Ani w tym co mówi, ani w tym co robi, nie mogę dostrzec przywiązania. Przede wszystkim, gdy ja jestem do kogoś przywiązana, czuję potrzebę widywania się z nim, rozmawiania. A jak już wcześniej wspominałam, Mandy praktycznie w ogóle nie ma kontaktu z resztą świata. Jest tylko Josh, Josh i puste mieszkanie. Czasem wpada do niej Zoey i wspominasz coś o Scarlett. Alex zjawia się tylko, jak Mandy musi okłamać Josha, a o Zachu kompletnie nic nie słychać. Nie wygląda mi to na przywiązanie.

Jestem pod ogromnym wrażeniem, jak łatwo przychodzi Ci opisywanie każdej sceny. Nie ważne, czy piszesz o spacerze Mandy, o kolejnym włamaniu, czy o namiętnej chwili z Joshem. Myślę, że dużo umożliwia Ci także pierwszoosobowa narracja, bo każde zachowanie Amandy, możesz od razu usprawiedliwić. Dzięki temu jej postać nie wydaje się nierealna.

Mówię o tym w nawiązaniu do sceny z Joshem. Po raz kolejny zrzuciłaś bombę na czytelników, bo nikt nie mógłby się spodziewać takiego obrotu sprawy. Do tej pory Amanda starała się raczej trzymać dystans i nic nie wskazywało na nagły wybuch namiętności z jej strony. Wszystko jednak wytłumaczyłaś tak, że nie można się przyczepić. Mandy usprawiedliwiła się próbą udowodnienia sobie i Ryanowi, że czuje coś do Josha i powinna z nim zostać, bo to on jest tym dobrym. Przynajmniej według nowej Amandy Adams. Za to duży plus, bo romantyczne sceny to często widzimisię autora. U Ciebie wszystko zostało poparte solidnymi argumentami.

Umiesz trzymać w napięciu! Braku tej umiejętności nie można Ci zarzucić! Dziwię się, że czytelnicy nie zjedli Cię za skończenie osiemnastego rozdziału w takim momencie. Ja sama gdy kończyłam jego lekturę, wręcz nie mogłam się powstrzymać, by nie sięgnąć od razu po dziewiętnastkę. Dobrze, że coraz więcej takich momentów w Twojej historii się pojawia, bo, jak już wspomniałam, ciągle tajemnice również mogą stać się nużące – każdy prędzej czy później pragnie odpowiedzi. Muszę pochwalić też sposób, w jaki Amanda znalazła telefon, dyktafon i prawo jazdy.

Dopiero w połowie rozdziału dziewiętnastego zastanowiła mnie inna kwestia – jak Amanda zamierzała wyżyć? Bo domyślam się, że do tej pory dostawała pieniądze od Josha. A teraz? Nie sądzę, żeby nadal płacił za jej utrzymanie, w końcu się rozstali. Znaczy – nie wątpię, że chętnie nadal by to robił, ale nie sądzę, by Mandy się na to zgodziła. W takim razie, co zamierzała zrobić? W końcu wciąż nie pracuje i nie sprawia wrażenia, jakby miała ochotę do tego wracać. Stąd moje pytanie – Amanda przypomniała sobie hasło do konta w banku, na które odkładała pieniądze jeszcze przed amnezją czy tak zatraciłaś się w opisywaniu jej przygód, że zapomniałaś o kwestiach finansowych?

– Nie, ale nie zapominaj, księżniczko, za kogo zgodziłaś się wyjść za mąż. – Wspominałam o tym już wcześniej, ale dopiero teraz ktoś tak dobitnie stwierdził, że Amanda bierze ślub. Alex konkretnie. I znów zapytam – kiedy zgodziła się wyjść za Josha? Bo naprawdę ta scena musiała albo być tak mało znacząca i krótko opisana, że o niej zapomniałam (i nie mogłam znaleźć nawet teraz, gdy cofnęłam się do pierwszych rozdziałów), albo musiało jej nie być wcale. I bardziej skłaniałabym się ku tej drugiej wersji. Dlaczego więc wszyscy twierdzą, że Amanda zgodziła się wyjść za Josha? Zresztą łącznie z samą Amandą.

Posługiwanie się nożem, bronią, znajomość kilku języków, zdolności szpiegowskie, walka, sztuka kamuflażu… a teraz jeszcze aktorstwo. Jestem w stanie zrozumieć, że każda z tych umiejętności jest umotywowana pochodzeniem, rodzicami czy dziadkiem, który wszystkiego Amandę nauczył, ale zalety i cudowne zdolności Mandy z każdym rozdziałem rosną, a wad jak nie było, tak nie ma. Do tego obecna Amanda Adams wydaje się o wiele lepszą personą niż Amanda Griffin czy nawet Amanda Adams, ale ta sprzed wypadku. Coraz bardziej idealizujesz Mandy i coraz mniej mi się to podoba. Brakuje mi w niej czegoś, czego w końcu by nie umiała albo nie znała. Bo na razie wszystko jej świetnie wychodzi (no, oprócz tych rzeczy, których wykonanie uniemożliwiła jej utrata pamięci) i nawet jeśli powinie jej się noga, jak w przypadku śledzenia Ryana, to i tak jest wychwalana pod niebiosa, bo był to istny majstersztyk, jak to zwykł mawiać Ryan.

 Zaskoczyłaś mnie tym, że Ryan nie do końca jest taki dobry, jak ostatnio wydawało się Mandy. W ogóle ciągle zmiany Ryana (raz dobry, raz zły) sprawiają, że opowiadanie jeszcze bardziej wciąga. Już Cię chciałam nachwalić, ale dwudziesty czwarty rozdział znów okazał się opisem nieomylnej i wszechstronnie uzdolnionej Amandy. Miałam o tym nie wspominać, bo chyba wszystko, co miałam do powiedzenia zawarłam już wcześniej, ale rzucił mi się w oczy jeden fragment, obok którego nie sposób było przejść obojętnie.

Facet wydał z siebie taki dźwięk, jakby czymś się zakrztusił (pewnie własną śliną), wybałuszył na mnie oczy, żeby wreszcie – po tej chwili potrzebnej na reakcję – odwrócić się na pięcie i spróbować dać nogę. Byłam jednak szybsza, poza tym, co tu dużo ukrywać, spodziewałam się po prostu takiego zachowania. Błyskawicznie wstałam z ławeczki, chwyciłam go za rękę i pociągnęłam z powrotem na siedzenie, równocześnie stając nad nim, by odgrodzić mu drogę ucieczki. Facet z rezygnacją klapnął na tyłek.

– Jak… Skąd pani wiedziała?! – jęknął, i byłam mu bardzo wdzięczna, że nie próbował się w żaden sposób wypierać. Sięgnęłam po aparat i zdjęłam mu go z szyi, zanim zdążył zaprotestować. Zaczęłam oglądać kolejne swoje ujęcia, nie kryjąc przy tym zainteresowania.

Czytając ten fragment, miałam wrażenie, że Amandę śledził nastolatek, który znalazł się tam przypadkiem, a nie wyraźnie wyszkolony facet, który został do tego wynajęty. Już pal licho jego zdolności! Ale chcąc nie chcąc, wciąż był facetem i bez trudu mógł się Amandzie wyrwać. A tymczasem wystarczyło, że ona złapała go za rękę i pociągnęła na ławkę, a od przycupnął sobie tam jak pięciolatek przyłapany na gorącym uczynku. Potem nie protestował, gdy zdejmowała mu aparat z szyi, a wydaje mi się, że ta scena miałaby sens, gdyby wyrwała mu go z dłoni, a nie zdjęła z szyi. Bo jak nieogarnięty ten facet by nie był, zdjęcie aparatu z szyi wymaga odrobinę wysiłku i czasu, w którym detektyw powinien zareagować. Chyba że jest aż taką niedorajdą? Ale dlaczego w takim razie go wynajęli? I co więcej – ktoś go polecił. Powinien więc, być dobry w tym, co robi, nie? A nic na to nie wskazuje.

Najpierw fragment z dziewiętnastego rozdziału:

– Albo miałam paranoję – mruknęłam. Ryan ze śmiechem pokręcił głową.

– Nie, Mandy, co by o tobie nie powiedzieć, nigdy nie byłaś paranoiczką.

A teraz fragment z dwudziestego siódmego rozdziału:

Zawsze byłaś paranoiczką, więc nic dziwnego, że po amnezji ci to zostało.

Chyba nie muszę tłumaczyć, o co mi chodzi? Nie sądzę, żeby Ryan zmienił w przeciągu tych kilku rozdziałów zdanie o Mandy, więc domyślam się, że to Twój błąd, a nie jego. Ciężko to wypatrzeć, szczególnie jeśli jest się zwykłym czytelnikiem i czyta się na bieżąco, z odstępami pomiędzy publikacjami kolejnych części, ale mi od razu rzuciło się to w oczy, chociażby dlatego że czytam wszystko na raz. No i jest to całkowite zaprzeczenie tego, co pisałaś wcześniej. Ustal więc jedną wersję i albo popraw ten fragment z dziewiętnastego rozdziału albo z dwudziestego siódmego, żeby wszystko się zgadzało. I na przyszłość pamiętaj czy Amanda jest tą paranoiczką, czy jednak nie.

W ostatnich dwóch rozdziałach akcja pognała do przodu. Mam wrażenie, że dowiedziałam się z nich więcej niż z całego opowiadania! Ale to jak najbardziej komplement, bo w końcu zbliżasz się już do trzydziestego rozdziału, chyba czas co nieco w końcu wyjaśnić, prawda?

Początkowo pogubiłam się w opowieści Cassie. Nie wiem, czy specjalnie pokazałaś ją w świetle takiej trochę nierozgarniętej, czy nieświadomie tak bardzo zamotałaś jej historię. Kiedy Cassie wspomniała o kobiecie, która była w ciąży z Joshem, a którą zastrzelił jakiś przypadkowy włamywacz, od razu pomyślałam o Dylan. Ja tak pomyślałam, a Amanda nie. Oczywiście wspomniała o tym potem, ale bardziej skupiała się na tym, żeby nie dać po sobie nic znać przed Cassie niż głębiej zastanowić się nad tym, co ona mówi. Przez to w trakcie czytania zastanawiałam się, czy Mandy doszła już do tych samych wniosków co ja, czy jeszcze nie. A gdy okazało się już, że skojarzyła oba morderstwa (które w końcu były jednym przypadkiem), miałam wrażenie, że wspomniałam już o tym wcześniej w myślach, bo nie wydawała się tym ani zaskoczona, że w końcu wie, czemu uwiodła Josha, ani zdziwiona, że dopiero teraz na to wpadła, a przecież to dosyć oczywiste. Podobne odczucia miałam odnośnie doktora Seymoura, o którym pisałaś w dwudziestym siódmym rozdziale – Amanda od razu skojarzyła, że Hamptons często przewija się ostatnio w różnych rozmowach/zdarzeniach w jej życiu, ale nie wspomniała o tym, że przecież z jakiegoś powodu przed amnezją koniecznie chciała się tam dostać pod pretekstem odwiedzenia rodziców Josha, którzy przecież też mieli tam domek. Zapomniała o propozycji Zoey?

Wracając do bieżących wydarzeń. Scena z Marcusem – mistrzostwo. Teraz wiem, że ani trochę nie myliłam się w moich podejrzeniach, że O’Brien będzie ciekawą postacią. Aż widać było jak ważył każde słowo, chociaż miał jedno potknięcie, wspominając o ciąży Dylan. A Amanda tak się rozpędziła ze swoją grą aktorską, że nawet ja, znając przecież jej myśli, dałam się przez chwilę nabrać na jej histerię.

W końcowej scenie dwudziestego dziewiątego rozdziału miałam motyle w brzuchu, serio! Uwielbiam Marcusa, chyba jeszcze bardziej niż Ryana i mam szczerą nadzieję, że w pełni wykorzystasz jego potencjał. I chociaż moją subiektywną opinią jest jedno wielkie wow na koniec tego rozdziału i gdybym była Twoją czytelniczką, na pewno wyraziłabym swój zachwyt w komentarzu na temat tego, jak genialnie zakończyłaś rozdział, szczególnie że po cichu kibicuję właśnie Mandy i Marcusowi, a nie Amandzie i Ryanowi czy Joshowi, ale... Skoro mam Cię ocenić i postarać się to zrobić jak najbardziej obiektywnie, to muszę Cię przestrzec. Bo jeśli naprawdę dobrze nie uargumentujesz w kolejnym rozdziale zachowania Marcusa, to z perspektywy postronnego widzę nie najlepiej będzie to wyglądać. W Twojej historii pojawiło się jak na razie sześciu facetów (mówię o tych głównych postaciach) – Josh, Ryan, Marcus, Alex, Zach i Jeremy. Alex i Zach są gejami, więc mogę ich nie liczyć, Jeremy jest skreślony, bo widać jak zapatrzony jest z Zoey, a reszta? A reszta lata z Amandą. Josh nie widzi poza nią świata, Ryan kocha się w niej skrycie od dziesięciu lat, a Marcus (z tego co mi się wydaje) nie traktuje ich romansu jak zwykłej, przelotnej znajomości i także darzy Mandy uczuciem. Już samo to, że pozwoliła mu mówić na siebie Mandy i w jego obecności często czuje się skrępowana, nie lubi jak jej dotyka, bo wzbudza to w niej sprzeczne emocje, sugeruje, że ona też mogła czuć do niego coś więcej przed amnezją. A teraz to uczucie powoli do niej wraca, tak jak powoli zaczyna jej wracać pamięć. I wyjaśniałoby to, czemu przed amnezją odrzucała Ryana.

Dlatego proszę, podaj konkretne motywy, które kierowały Marcusem (oprócz tego, że Amanda jest najbardziej upierdliwą i irytującą osobą, jaką w życiu widział).

Skoro przebrnęłam już przez komentowanie treści, teraz mogę zająć się konkretnymi aspektami Twojego bloga. Zacznę od fabuły.

Przede wszystkim, zaczynając czytać Twoją historię, przez pierwsze rozdziały byłam zachwycona, jak rzeczowo wprowadzasz czytelnika w świat Amandy, mimo że dziewczyna czuje się strasznie zagubiona. Nie lecisz niepotrzebnie z akcją, wszystkich powoli zaznajamiasz z sytuacją, w jakiej znalazła się Amanda. Ale potem nastąpił taki moment, kiedy niezwykle ciężko było przebrnąć mi przez długie przemyślenia Mandy na temat dosłownie wszystkiego. Starałam się usprawiedliwiać Cię trudnymi początkami i chyba dobrze, że tak do tego podeszłam, bo dopiero w późniejszych rozdziałach zrozumiałam, po co to było.

Pierwsza połowa Twojego opowiadania to powolne wprowadzanie w świat Mandy, a druga połowa to powolne burzenie wszystkiego, co Amanda zdołała osiągnąć i czego się o sobie dowiedziała. To wtedy tak naprawdę zaczęło się coś na poważnie dziać. I to wtedy zrozumiałam, że musiałaś najpierw dobrze opisać świat Amandy Adams, żeby potem zrzucić na nas informację, że świat Amandy Griffin wyglądał zupełnie inaczej. Dzięki temu wywołałaś lepszy efekt i lepiej pokazałaś kontrast. Za to należą Ci się ogromne brawa.

Muszę też wspomnieć o tym, że masz idealne wyczucie do przedstawiania zdarzeń w sposób przyczynowo-skutkowy. Nic nie dzieje się przypadkiem, wszystko ma drugie dno i w trakcie czytania niektórych wcześniejszych fragmentów po raz drugi, zdałam sobie sprawę, że ktoś uważniejszy, mógłby znaleźć wiele haczyków już wcześniej. Ja po prostu dostrzegłam to dopiero w połowie opublikowanej historii. Za to też należy Ci się pochwała, bo to niezwykle ważne umiejętność przy pisaniu kryminałów.

Piszesz z perspektywy Amandy, więc wszystkie opisy są tak samo rzeczowe jak ona sama. Nie liczę tego jednak na minus. Opisy nie dłużą się przesadnie, pokazujesz czytelnikowi tylko to, co jest ważne i co może mieć jakieś znaczenie. Dzięki temu zmuszasz do uważnego czytania i doszukiwania się podejrzanych szczegółów, tak naprawdę w każdym zdaniu. Wiele nadrabiają również przemyślenia Amandy. Wykreowałaś ją na personę, która zna się na ludziach i większość jej domysłów jest słuszna, więc jej rozmyślania odnośnie charakteru ludzi, których zna (albo raczej: których na dobrą sprawę pierwszy raz widzi, bo nie pamięta ich sprzed wypadku), można potraktować jak opis. Potrafisz także na tyle umiejętnie opisać kogoś w zaledwie kilku słowach, że wygląd Ryana, Marcusa czy Josha mam przed oczami za każdym razem, gdy o którymś z nich pomyśle. Chociaż nigdy nad opisem żadnego z nich specjalnie się nie rozwodziłaś.

Nie chcąc Ci cały czas tak słodzić, przejdę do podpunktu bohaterowie, bo to tutaj mam chyba najwięcej uwag.

Zacznę od Amandy Griffin, tej sprzed wypadku, którą znał Ryan. Niewiele o niej wiemy, bo tak naprawdę są to na razie jedynie słowa Ryana, a nie jestem pewna, czy jest z Mandy w stu procentach szczery. Niemniej jednak kłaniam się nisko za wykreowanie tak ciekawej postaci, z tak ciekawą rodziną i jeszcze ciekawszą historią. Nie muszę wiedzieć o niej wiele, żeby zauważyć, że do przeciętnych nie należy i myślę, że na długo zostanie mi w pamięci.

Drugie wcielenie – Amanda Adams, również sprzed wypadku. Ta, o której opowiadają jej przyjaciele i Josh. To wcielenie zdecydowanie lubię najbardziej. Bo, nawet jeśli to tylko kłamstwa Mandy z Pasadeny, Amanda jest w tym wcieleniu skromną, chociaż bardzo zdolną osobą. Okłamuje ludzi, którym na niej zależy, to prawda, ale podziwiam ją za to, ile jest w stanie zrobić dla przyjaźni. Nie wierzę, że szuka (rzekomego?) mordercy Dylan, tylko dlatego że tak ją wychowali rodzice. Tą Mandy zdecydowanie lubię najbardziej, bo widać w niej kogoś prawdziwego, nawet jeśli to brzmi niedorzecznie, mając na uwadze ilość kłamstw, które opowiada wszystkim wokół. Poza tym ma pazur. Widać, że potrafi walczyć o swoje i wie, czego chce. Jest nieufna, ale tylko jeśli ma ku temu powód. Jest zdecydowana i przebojowa, ale nie idealna, bo chociażby z jedynego wspomnienia, jakie ma Amanda po wypadku, wynika, że są rzeczy, które potrafią ją złamać, że czasem coś jej nie wychodzi, że nie zawsze poznaje się na ludziach (Ryan) i ma w sobie inne emocje niż gniew. Z tego co pamiętam, była strasznie załamana zdradą Ryana. Chyba nawet płakała…?

Natomiast zdecydowanie najmniej lubię Amandę po wypadku. O ile na początku bardzo jej współczułam i udawało mi się zrozumieć to, jak może się czuć po utracie pamięci, o tyle z każdym kolejnym rozdziałem, kiedy coraz więcej dowiadywała się o sobie i swojej przeszłości, zaczynała mnie coraz bardziej irytować (może dlatego tak ciężko szło mi w niektórych momentach czytanie?). Odkąd odkryła swoje nowe zdolności, stała się strasznie zarozumiała, przynajmniej w moim odczuciu. Często w jej myślach pojawiały się wstawki typu on też był świetnym aktorem, ale mimo wszystko nie tak dobrym jak ja albo coś w stylu odkąd odkryłam swoje nowe umiejętności, nie muszę się nim przejmować, przecież to tylko jeden głupi facet. Wiesz, co mam na myśli? Nie twierdzę, że robisz z nowej Amandy wszechstronnie uzdolnioną Mary Sue, ale w miarę czytania miałam wrażenie, że coraz bardziej do tego zmierzasz. Mandy wszystko umie, ze wszystkim sobie sama radzi, zna to, tamto i siamto, a do tego, jak się okazuje, trzech facetów poważnie się w niej zadurzyło. Podkreślę jeszcze raz – do merysujki jej jeszcze bardzo daleko, ale przesadne idealizowanie jej postaci naprawdę staje się z czasem irytujące. Wspominałam o tym już wcześniej. Po prostu postaraj się z tym na przyszłość nie przesadzać, bo ciężko obdarzyć sympatią taką postać. A pisząc z perspektywy Amandy musisz sprawić, żeby czytelnicy ja lubili. W końcu to ona opowiada tę historię! Jeśli nie polubią samej Mandy, nie polubią też jej historii.

Teraz wypowiem się o mężczyznach. Zacznę od Ryana – jego charakter i zamiary są jedyną z tych tajemnic, które powinnaś ciągnąc do samego końca. Albo przynajmniej do punktu kulminacyjnego powieści. Za każdym razem, kiedy o nim czytam, chłonę każde słowo. W porównaniu do Amandy wykreowałaś go o niebo lepiej, bo mimo jego wszystkich zdolności, nie wydaje się aż tak zarozumiały. I jeśli ja bym miała stwierdzić, kto jest lepszym aktorem – on czy Mandy – zdecydowanie postawiłam bym na Ryana. Dlaczego? Bo on po zachowaniach Amandy widzi, że coś jest nie tak. Natomiast ona w życiu nie zorientowałaby się, że coś jest nie tak z Ryanem, gdyby nie jej pierwsze wspomnienie z poprzedniego życia i staruszka z New Jersey. Dlatego może Amanda powinna przestać być aż tak w siebie zapatrzona.

Josh – czasem zachowuje się, jak takie flaki z olejem, ale mimo wszystko jest bardzo sympatyczną postacią. Wyróżnia go chyba tylko naiwność (chyba że to gra?) i bezgraniczna, ślepa miłość do Amandy. Poza tym nie można znaleźć w nim nic interesującego (mówię o charakterze, bo wątek jego kochanek i poprzednich związków, jest bardziej niż interesujący!), ale nie wszyscy muszą być ciekawi, prawda? To by odbierało opowiadaniu realności.

Marcus – zdecydowanie najlepsza postać. Na dobrą sprawę, pojawił się chyba tylko trzy razy, ale za każdym razem w wielkim stylu. Niezwykle intrygująca postać, o chyba najbardziej skomplikowanych uczuciach, motywach (i zbrodni, i niektórych zachowań – na przykład końcowy pocałunek), a przede wszystkim o bardzo złożonym charakterze. Mam nadzieję, że będziesz go ciągle rozwijać (i teraz będzie pojawiał się częściej), bo moim zdaniem to perełka w Twoim opowiadaniu. Możesz naprawdę wiele z niego wyciągnąć – z tego, jak ważna jest dla niego przyjaźń z Joshem; z tego, co czuje do Mandy; z tego, co zrobił Dylan i czy naprawdę jej tylko zapłacił... Naprawdę możliwości masz wiele i mam nadzieję, że wszystkie w pełni wykorzystasz. Szkoda byłoby, gdybyś tego nie zrobiła!

Pozostali bohaterowie są raczej epizodyczni i jeśli miałam na ich temat coś do dodania, to zrobiłam to już w trakcie komentowania treści. Najbardziej brakowało mi jednak tego, że tak rzadko pojawiają się przyjaciele Amandy. Po raz kolejny – powinni ją chyba bardziej wspierać po tym wypadku, co?

Jeszcze coś, co mogę powiedzieć o wszystkich bohaterach, a przy okazji zająć się kolejnym aspektem opowiadania – dialogi są mistrzostwem i zdecydowanie to je z całego opowiadania czytało mi się najlepiej. Widać, kto się wypowiada, nie czytając nawet dopisków, a do tego język postaci jest dopasowany do wieku i charaktery bohatera. Chociażby kwestia przekleństw – nie zauważyłam, żeby używał ich ktoś inny niż Marcus (nie mówię oczywiście o tych wszystkich do diabła i do licha, bo tego raczej nie zaliczyłabym to wulgaryzmów). Nie wiem, czy rozumiesz, co chcę Ci przekazać – chodzi mi po prostu o to, że spokojny i kochający Josh nie powinien rzucać kurwami na prawo i lewo. I nie rzuca. Za to do Marcusa to raczej pasuje, więc zdarza mu się rzucić coś wulgarnego.

Przez te dwadzieścia dziewięć rozdziałów tylko jeden dialog mi nie pasował. Pozwolę sobie go zacytować.

– Brałeś leki? – zapytałam uprzejmie. Zmarszczył brwi.

– Nie. Jakie leki?

– Może powinieneś? – zasugerowałam następnie. Ryan ze zmęczeniem przetarł oczy palcami, po czym spojrzał na mnie z frustracją i pokręcił bezradnie głową.

Nie wiem, może się mylę, ale dla mnie pytanie brałeś leki, jest raczej używane przez dzieciaki z podstawówki, które chcą obrazić mało lubianego kolegę. Nie pasuje mi to do dorosłej i, wydawać by się mogło, poważnej Amandy. Ale myślę, że to już kwestia gustu i być może jest to zbyt subiektywna opinia.

Widać, że masz wyrobiony już swój konkretny styl i jedyne, co mam Ci do zarzucenia, to czasem zbyt długie rozmyślania Amandy. Rozumiem, że są one konieczne i nie możesz ich ograniczyć, bo tłumaczą wiele kwestii, ale nic nie poradzę, że czasem ciężko było mi przebrnąć przez rozdział z ich powodu. Podziwiam jednak pomysł, bo mimo że kwestia amnezji i próby ponownego powrotu do życia, pojawiały się już w wielu historiach (swoją drogą – oglądałaś I że cię nie opuszczę? Momentami Josh i Mandy strasznie przypominali mi parę głównych bohaterów, chociaż ich historie są zupełnie różne), to dwa wcielenia Amandy i zagadki, które musi rozwiązać mimo braku pamięci, są zdecydowanie oryginalne i niezwykle ciekawe. Za to ogromny plus!

Przejdźmy do jednego z ostatnich punktów oceny – poprawność. Tutaj kłaniam się nisko, bo błędów znalazłam naprawdę niewiele, a informacji o becie nigdzie nie znalazłam, więc domyślam się, że to wszystko Twoja zasługa. Poniżej wklejam jednak te, które rzuciły mi się w oczy. Większość jednak to drobne literówki.

1. Nowy początek

Miał ciemną karnację skóry – albo ciemną karnację, albo ciemną skórę, niepotrzebnie wciskasz tutaj i jedno, i drugie.

Zdaje się, że zakwestionowałaś wtedy wszystko, włącznie z moim do ciebie zaufaniem. – włącznie z moim zaufaniem do ciebie.

3. Stare dylematy

Chciałam zapytać oczywiście o tej okoliczności, ale szybko sama zrozumiałam, co Josh miał na myśli. – o te okoliczności.

Oczywiście, wszystko zaplanował mój ojciec i to on do tego mnie namówił, ale nie mogę udawać, że to on jest temu winny. – to on mnie do tego namówił.

Wiesz, że z tobą to nie jest tak samo. – wyrzuciłabym to, ale to jedynie luźna sugestia.

Nie chciałam, żebyś spoglądała na mnie przez jego pryzmat. [wypowiedź Josha] – nie chciałem.

4. Nowe otoczenie

jednorazowe chusteczki, zbożowy batonik, nieduży, fioletowy notesik, szeroki, czerwony, lakierowany portfel, a także kolejna kosmetyczka – kolejną kosmetyczkę.

5. Niewinne tajemnice

Sądzisz, że powinnaś siei ich pozbyć? – się.

Nie powinnam była zajmować ci tyle czasu, niepotrzebnie się przede mnie przemęczyłaś! – przeze mnie.

7. Wycieczka na Brooklyn

Zjechałam na dół, dopiero kiedy taksówka podjechała, by niepotrzebnie na nią czekać. – nie czekać.

8. Pustka i wyobcowanie

To znaczy, mogłam, ale w tamtej właśnie chwili Zoey odwróciła się i przeszyłam mnie takim spojrzeniem(…) – przeszyła.

9. Rodzicielska wizyta

Na zadane przede mnie pytanie wzruszył niepewnie ramionami. – przeze mnie.

– Podobno jesteś instruktorką fitnessu, prawda, Amando? – odezwała się Miranda, kiedy wymieniwszy pierwsze uprzejmości i zasiadłszy w salonie, podaliśmy już jedzenie. – Zapytałam cię o szczegóły tej pracy, bo wydaje mi się to bardzo interesujące, ale pewnie nic nie pamiętasz.

– Rzeczywiście, nie pamiętam. – Uśmiechnęłam się przepraszająco, stawiając na stoiku miskę z sałatką. – I jego mi z tego powodu równie przykro co tobie, Mirando, bo bardzo chciałabym móc o tym opowiedzieć.

Wybacz, że cytuję tak długi fragment, ale nie chcę wyrywać jednego zdania, bo nie zrozumiesz wtedy, o co mi chodzi.

Po pierwsze zapytałam. Nie powinno być zapytałabym? W końcu Miranda jeszcze nie zapytała o nic Mandy. Chociaż domyślam się, że błąd popełniłaś ze zwykłej nieuwagi.

Druga rzecz, literówka – stoliku nie stoiku.

A teraz błąd, przez który musiałam skopiować tyle tekstu. I jego mi z tego powodu równie przykro co tobie(…) – jego? Zastanawiam się, co chciałaś tam napisać, ale nie bardzo wiem. Pasuje mi tam słowo bardzo (ale wtedy bez równie), ale nawet jeśli mam rację, to wciąż nie rozumiem, jak to się stało, że pojawiło się tam to jego.

13. Lojalni kłamcy

Uruchomiłam wyszukiwarkę, po czym, ciągle trochę się wahając, czy słusznie robiłąm, wyszukałam frazę „Victoria Griffin”. – robiłam

15. Spotkanie z wrogiem

Nie wiem, czemu akurat tutaj i co z tym wspólnego na Josh Hamilton – ma.

18. Z dystansem

Kidy wreszcie odzyskałam odrobinę siły, by coś powiedzieć. – kiedy.

19. Siła dedukcji

Ty nie masz z tym co czynienia na co dzień. – do czynienia.

22. Sekretne schronienie

Dotąd jego zasadniczym atutem była jego szczerość. – bez drugiego jego.

23. Kolega po fachu

tak naprawdę miał więcej niż te czterdzieści lat, o której go posądzałam. – o które

26. Z notesu

myśląc tak, próbowałabym sie jedynie uspokoić – się

27. Z raportów

Zapomniałaś już, dzięki komu przestałaś błądzić po omacku w tym swoim pseudo–życiu? – pseudożyciu. Zasadę na to masz tu i tu.

Nie było tego wiele, bo tez staruszka nie była Krezusem(…) – też.

Zadzwonię i ustalę z nimi spotkanie, a potem da ci znać, dobrze? – dam.

28. Motyw

Zwłaszcza jeśli ktoś wspomniał jej o mnie jako o dziewczynie znikąd(…) – przecinek przed jeśli.

29. Krokodyle łzy

Chociaż, z drugiej strony, on pewnie jadał tylko na mieście, jak Josh. – bez przecinka przed jak.

Podsumowanie

Pisząc tę ocenę, przez cały czas miałam wrażenie, że nie będziesz z niej zadowolona. Również dlatego, tyle czasu zajęło mi ocenienie Twojego bloga. Po prostu nie mogę wyzbyć się uczucia, że za mało poradziłam, a za dużo streściłam. Mam jednak nadzieję, że to zrozumiesz, bo piszesz naprawdę dobrze i ocena Twojego bloga to nie lada wyzwanie. Już pominę kwestię, że czułam się głupio, pouczając osobę starszą i z pewnością dużo bardziej doświadczoną (chociaż zgłaszając się akurat do mnie, musiałaś zdawać sobie sprawę z tego, że jestem ładnych parę lat młodsza, bo w naszych zakładkach jest podany wiek), więc może nie powinnam się tak przejmować. Ale odbiegam od tematu.

Chciałam tylko, jako podsumowanie tej oceny, napisać, że zdaję sobie sprawę, że nikt nie jest idealny i Ty z pewnością też nie jesteś, ale chyba nie powinnaś dużo oczekiwać od wystawianych Ci ocen, bo naprawdę ciężko znaleźć u Ciebie coś, do czego można byłoby się przyczepić. Dlatego mam nadzieję, że nie zawiodłam Cię moją oceną, bo sama, nawet jeśli mam co do niej mieszane uczucia, to jestem mimo wszystko zadowolona. A Ty?

Ilość zdobytych punktów:

95 punktów, czyli Pisarz [Celujący – 6]

Gwoli wyjaśnienia – obcięłam jeden punkt, za rozwinięcie akcji, trzy za bohaterów (a konkretnie za Mandy, bo naprawdę w miarę czytanie coraz bardziej mnie irytowała) i jeden punkt za poprawność, bo mimo niewielkiej ilości błędów, jakieś tam się zdarzyły. Nie mogłam więc dać Ci maksimum punktów. Wydaje mi się jednak, że jest to sprawiedliwy wynik.

Ściskam,