[6] niebieskie-marzenia.blogspot.com

Adres bloga: niebieskie-marzenia

Oceniająca: Leaena

Autor: Ginger

Ocena: Standardowa

Ocena krótsza, jednak myślę, że to kwestia tego, iż podpunkt Poprawność nie rozlazł mi się na tyle stron co ostatnio. Dość szybko przeczytałam to opowiadanie i cieszę się, że wróciłam na stare, hogwarckie śmieci.

Okładka 5/5

Niebieskie marzenia... Ach, ten adres uderzył w mój czuły punkt. Niebieskie migdały, niebieskie marzenia – wszystko jedno, przekaz ten sam: marzycielstwo, nadzieja, indywidualizm, posiadanie ikry i tym podobne epitety. Czyżby główna bohaterka była marzycielką? A może artystką? Mam informację, że oceniam teraz fanficion potterowskie, jednak ten adres na to nie wskazuje. Ależ, droga Ginger, mnie to wcale nie przeszkadza! Jak widzę bloga o adresie hermiona-draco-love-story, to uciekam, gdzie pieprz rośnie (jeśli istnieje blog o takim adresie, wybacz jego Autorko), więc przynajmniej mnie nie odstraszyłaś na samym początku. Wręcz przeciwnie, weszłabym na Twojego bloga bez wahania. Głównie za słowo „marzenia” i kolor niebieski w adresie. Czyli w sumie za wszystko...

Iść za marzeniem i znowu iść za marzeniem, i tak dalej aż do końca. - znam ten cytat, jest dość popularny. Co nie ujmuje jego przekazowi, prawda? Swoją prostotą potrafi wprawnie omamić nasze umysły, tak że znowu zadziwiamy się – my, (nie)zwykli ludzie - jak ci myśliciele potrafią tak pięknie mówić. Zastanawiając się nad kwestią co cytat może mieć wspólnego z fabułą i główną bohaterką, stwierdzam, że być może opowiadanie to będzie przedstawiało historię marzycielki-optymistki, denerwującej innych swoim wesołym usposobieniem i tym, że paradoksalnie to jej się w życiu układa, a nie im. A może Twoje opowiadanie będzie o nastolatce, mającej jakieś marzenia, które trudno będzie jej zrealizować, jednak się nie poddaje? No nic, Sezamie, otwórz się!

 
Grafika 9/10

Mimo że ostrzegłaś mnie w adresie, nie spodziewałam się, że kolorystyka bloga będzie aż tak niebieska. Zaprawdę powiadam Ci, że gdy Twój blog się załadował i na moim monitorze zapłonęła intensywnie lazurowa grafika Niebieskich Marzeń, odchyliłam głowę z zaskoczenia. Nie odrzuciło mnie to jednak - w dobie tych pastelowych blogów o mdłych nagłówkach, ginących gdzieś w tle, Twój szablon wydaje się być nadzieją, że nie wszyscy powielają tę modę. To się nazywa grafika z pazurkiem! 

Dobrze, może teraz omówię nagłówek. Tak jak w blogu, który oceniłam ostatnio, jest nim dziewczyna z subtelnymi dodatkami nie rzucającymi się zbytnio w oczy. Tylko że tamta „modelka” z szablonu znajdowała się po stronie prawej a to „Niebieskowłose zjawisko” usadowiło się po lewej. Układ ten spodobał mi się już wtedy, więc jestem miło zaskoczona, że kolejny blog odpowiada mym gustom. No ale do rzeczy: dziewczyną jest główna bohaterka - Evelyn Grant. Któż to mógłby być inny? Niebieskie oczy i włosy mówią same za siebie. Nastolatka ładna, przyciąga uwagę, tylko ta jej emo fryzura wydawał mi się nie na miejscu. Na początku myślałam, że trudno było znaleźć szablonarce dziewczynę z niebieskimi włosami, więc wykorzystała motyw emo girl (one mają zapędy do malowania włosów na różniste kolory), ale teraz już wiem, że właśnie tak wygląda Evelyn i nie mam już żadnych zastrzeżeń. Dalej, w tle, majaczy jakiś budynek, chyba Hogwart. A jeszcze dalej zapewne nowojorskie drapacze chmur. Widzę, że wszystko z sensem, wiem co oznaczają poszczególne elementy grafiki. Całe szczęście, bo nie lubię, gdy ktoś na siłę chce wpakować jakiś szablon, chociaż nie pasuje do tematyki.

Nie mam prawie żadnych zastrzeżeń. Wszystko jest zgrane i estetyczne, a to najważniejsze. Tylko jedna uwaga: jak dla mnie tło posta i sama czcionka trochę za bardzo się zlewają. Lubię gdy Autor daje mi ten komfort czarnego na białym (nie w sensie dosłownym), kiedy to mogę bez zbytniego wytężania wzroku przeczytać rozdział. U Ciebie nie jest źle, ja widzę, lecz moja przyjaciółka nosząca okulary ma już ciut większy problem. I to właśnie teraz w imieniu tychże osób zwracam na to uwagę. Nie każę Ci niczego na gwałt zmieniać, lecz rozważyć dopracowanie tego niedociągnięcia.

Treść 46/60

A więc wgryzam się niczym w kanapkę-niespodziankę w fabułę Twojego opowiadania i staram się ją dokładnie przeżuć, próbując rozszyfrować wszelkie smaki i smaczki.

Prolog

Postanowiłam wypowiedzieć się osobno o Prologu, niejako że jest to dość istotny element opowiadania.

Trailer to krótkie video, mające za zadanie przedstawić o czym będzie film oraz wskazać fabułę od tej perspektywy, by zaciekawić widzów. Generalnie prolog ma taką samą funkcję, pomijając fakt, że dotyczy literatury a nie filmu. W Twoim wydaniu prolog to krótki wstęp do dalszej i mam nadzieję, że dłuższej, oficjalnej części powieści.

Udało Ci się ująć w nim dużo informacji, mam nawet wrażenie, że wypisałaś ich zbyt dużo. Może powinnaś pominąć parę kwestii, np. gdzie Evelyn i jej matka się przeprowadzają, czy te szczegóły dotyczące charakteru niebieskowłosej. Rola prologu polega na tym, by rozpocząć powieść. Tylko rozpocząć. Trailer nie zdradza od razu, jacy są główni bohaterowie oraz jak poradzą sobie z przeciwnościami. To na podstawie kilkusekundowych scenek próbujemy ich rozgryźć, zwracając uwagę na wygląd, gesty, słowa przez nich używane... Wiesz co mam na myśli? Myślę, że napisałaś za dużo naraz. 

Ach, i jeszcze coś. Na początku, gdy zaczęłam czytać Prolog, myślałam, że Evelyn jest dziewczynką. Nikt jednak nie zauważył szczupłej kobiety, przesuwającej się ciemną aleją Central Parku, która niemal wlokła za sobą drobną dziewczynę o włosach naprawdę zdumiewającej barwy. Pierwsze moje wyobrażenie, to rozkapryszona kilkulatka. Potem ten fragment:

- Mamo, ja nie chcę... Ja nie chcę tam jechać! - krzyknęła niespodziewanie dziewczyna, gwałtownym ruchem wyszarpując ramię z uścisku kobiety.

Co prawda w opisie jej wyglądu użyłaś słowa „nastolatka”, jednak ja miałam co do tego wątpliwości. Takie zachowanie jest strasznie infantylne, a przypuszczam, że Evelyn ma około 15 – 16 lat, więc dziwnie się czytało. Taki duży dzieciuch, ot co.

Rozdziały 1, 2

Tutaj było dość osobliwie. Poznałam rodzinę Evelyn oraz ją samą. Wszystko byłoby w porządku i poprawnie, ale jakoś mnie to nie porwało. Nie czułam, że to się dzieje naprawdę. Może to dlatego, że ten dom wydawał mi się dziwny? Spróbowałam go sobie wyobrazić: wielki, pełen obrazów, zdobień oraz marmurów. Rozkładałam ręce, bo nie potrafiłam wyczuć tego przepychu i jednocześnie pustki, którą starałaś się pokazać. Albo jedno albo drugie.

Próbuję oswoić się z tokiem myślenia Evelyn. Napisałaś, że artystyczna z niej dusza, ale ja nie mogę pojąć tego, dlaczego w takim razie nie potrafiła docenić piękna wsi w której miała mieszkać. Może nie było tam cywilizacji do której przywykła, ale zawsze wydawało mi się, że artyści to szaleni optymiści, cieszący się ze wszystkiego. Evelyn wydaje mi się rozkapryszoną dziewuchą, oczekującą by inni tylko jej dogadzali. No cóż, widać że we wcześniejszym życiu prawdopodobnie tak było, ale teraz Ev jest na Magnolia Lane i zamiast ciągle użalać się nad sobą, mogłaby udowodnić, dlaczego trafiła do Ravenclawu (tak, jak to teraz piszę, przeczytane mam już wszystko), podchodząc do sprawy z większą dojrzałością.

Bawi mnie podejście do życia Evelyn: ciągle narzeka jaką ma okropną babcię, żując mugolską gumę do żucia. Swoją drogą babka Black nie jest zbyt przyjemną postacią, ale jak można się temu dziwić? Zgorzkniała, samotna, przyzwyczajona do „normalności”... Takich, wbrew pozorom, jeszcze dużo na tym świecie. Evelyn, myśl! - niecierpliwiłam się przed ekranem. Nie będę jednak tylko narzekać na główną bohaterkę, choć w moim mniemaniu jej charakter bardziej wskazuje na Gryffindor albo Huffelpuff, a nie Rawenclaw.

Teraz reszta. Jeanne Grand zadziwiła mnie swoim postępowaniem. Już od razu wiedziałam, ze chodzi o jakąś grubszą sprawę, a nie zwykłe sentymenty. Snuła się po tym domu niczym duch i dumała nie wiadomo nad czym... Tak, tak, coś tutaj nie pasuje. W ogóle rozdział ten jest taki tajemniczy, nic w nim nie wiadomo, także z jednej strony ciekawi, z drugiej dla niektórych może być oznaką, że Autorka nie dopatrzyła pewnych kwestii. W epoce blogaskowych tfforów wszystko jest możliwe, dlatego należy mieć się na baczności.

Droga Ginger, masz rację, na razie postacie są trochę zahukane, a dialogi w niektórych miejscach faktycznie nieco drewniane, lecz idziesz w dobrym kierunku. To widać. Podobał mi się ten fragment: 
— Tak, jesteśmy we właściwym miejscu - potwierdziła cicho, po czym ujęła Evelyn za rękę. — Ale najpierw musimy jeszcze kawałek dojść. Grzeczność wymaga, aby nie teleportować się wprost do czyjegoś domu.
   — Nawet do domu babci?
  — Cóż, babcia zawsze bardzo poważnie podchodziła do tego typu kwestii. Oczywiście uprzedziłam ją o naszym przybyciu, jednak wolę na niej wywrzeć jak najlepsze wrażenie.

Ta wymiana zdań wyszła tak swobodnie i oddała charakter babci Black, że przeczytałam ją dwa razy. Spodobała mi się bardzo.

Rozdział 3

Nic się w nim zbytnio nie dzieje, może pomijając fakt, że istnieje. Oczywiście nie liczę na to, że ciągle będzie się coś dziać, o nie! Lecz szczerze mówiąc trochę się nudziłam, gdy to czytałam.

Początek był w porządku. Spodobało mi się, że Evelyn rysuje, przynajmniej pod jakimś względem przypomina artystyczną duszę. Tylko, Jeżu, dlaczego ona tak dziwnie się zachowuje? Napisałaś kilka akapitów jej rozmyślań, a kiedy skończyłam, miałam wrażenie, że to chyba zły sen. Rozumiem: przeprowadzka, nowe otoczenie oraz szkoła i tak dalej, ale ona w ciągu jednego tygodnia zmieniła się o sto osiemdziesiąt stopni! Kiedy zaczęłam czytać Prolog i Rozdział 1, odbierałam ją jako nieco szaloną, aczkolwiek wrażliwą osóbkę. Teraz zdaje mi się taka... nieuprzejma, apatyczna i przekorna w złym sensie tego słowa. Brakuje mi u niej tej prostoty dziecka, stała się taka humorzasta. No ale nic, przynajmniej napisane było, że sama bohaterka zwróciła na to uwagę. Gdybyś tego nie napisała, uznałabym to jako błąd logiczny.

Jest jeszcze Alexandra. Niezbyt pasujące imię do tej bohaterki. Nie czuję tej postaci, jak dla mnie mogłaby być bardziej ugrzeczniona i „magiczna”. Żyła z tą ciotką przez trzy lata, więc pewnie trochę psychika jej siadła. 
- W tym świecie nie ma miejsca na sentymenty i prawdziwą miłość. Ta dziewczyna raz zdaje się być babciną marionetką bez uczuć a raz wrażliwą, cierpiącą wewnętrznie duszyczką. Nie wiem co tak na prawdę o niej myśleć.

Rozdziały 4 i 5

Och, tu się działo. Nareszcie coś konkretnego! Ten rozdział naprawdę mi się podobał, szczególnie kupowanie książek, ale o tym za chwilę.

Ginger, chyba sięgnęłaś jednak po rozum do głowy i nie uczyniłaś z naszej Ev odpychającego emo. Nareszcie mój radosny, niebieskowłosy stworek powrócił! Wesoły, pełen pasji i rozmiłowania do otaczającego ją świata. Świetnie wyszła Ci scena w Esach i Floresach, kiedy to nadpobudliwa Evelyn biegała od regału do regału, a Panna Black, jak ją zwiesz w opowiadaniu, wstydziła się za zachowanie kuzynki. Dobrze oddałaś w tym wypadku charaktery postaci oraz ich reakcje na te same bodźce. 

Scena w lodziarni również była zabawna. Evelyn wcinająca wielki puchar lodów i Alexandra rozglądająca się ze wstydem po lodziarni. Nawet mnie udało Ci się rozśmieszyć. Biedna Alex...

No i oczywiście scena finałowa. Śmierciożercy dopadają główna bohaterkę. Wiedziałam, że jej matka coś kombinuje, ale naprawdę nie spodziewałam się, że wciągniesz Evelyn do te całej gry Voldemorta i jego popleczników. Podczas czytania tego fragmentu obawiałam się, że będziesz faworyzowała Eveyin i ta ucieknie, oszukując w jakiś sposób śmierciożerców, ale na szczęście w tym wypadku trzymałaś się mocno realiów i nie pozwoliłaś sobie na tego typu zapędy. Całe szczęście, bo nie lubię, gdy główny bohater jest faworyzowany. No ale wracając do tematu czarnej strony, zastanawia mnie co takiego mogła przeskrobać Jeanne, że musiała uciekać aż do Ameryki.
— Twoja matka ma coś mojego.

To dowiedziałam się wprost z ust sługi Voldemorta. Pytanie tylko, czy śmierciożerca wyrównywał swoje rachunki, czy mówiąc słowo „moje”, miał na myśli coś co należy do wszystkich śmierciożerców, ba, może samego Czarnego Pana. Chyba pozostanie mi tylko czekać... 

Ach, i na koniec taka mała uwaga. Dlaczego nie było nic napisane, że Evelyn i Alexandra kupują sobie pergaminy, pióra i inne przybory szkolne? Kiedy ta druga czytała listę potrzebnych przedmiotów, były wymienione tam tylko ingrediencje, książki i szaty. Jakoś tak dziwnie, nie z głową pomyślane. Mogłabyś też dodać jakiś fragment, że jak już są na Pokątnej, to kupują jeszcze coś do domu. Cokolwiek, co nadałoby tej scenie więcej realizmu.

Rozdziały 6, 7, 8

Tym razem pokusiłam się, by połączyć ze sobą aż trzy rozdziały, gdyż szczerze napisawszy, akcja w nich była dość monotonna i miałam problem z przypomnieniem sobie, co w którym się działo. Potraktowałam je jako jeden okres, podczas którego Evelyn znowu przebywa w dworku Magnolia Lane i użala się nad swoim żywotem. A już myślałam, że dziewczyna odpuściła sobie z tymi melancholijnymi przemowami. Widocznie zbyt pochopnie wyciągnęłam wnioski.

Tak jak wspominałam, akcja jest strasznie monotonna, jeśli nie nawet nudna. Ciągle wałkujesz te same tematy: to jak dziewczyna tęskni za domem i cywilizacją. Może przesadzam, ale według mnie człowiek też żyje, nie tylko rozmyśla. Szkoda, że nie wykorzystałaś potencjału miejsca w którym obecnie przebywa główna bohaterka, bo ja widzę wiele możliwości poprowadzenia akcji w ten sposób, by choć obejmowała nadal wakacje w domu babci, nie było tak nudno. Może jakiś spacer po parku albo pieczenie ciasteczek? Evelyn non stop siedzi w swoim pokoju i marudzi, wyżywając swoje frustracje na biednej Alexandrze. 

Ciągle też rozmawiają. Na początku chętnie czytałam co ma do powiedzenia Alex i Ev, lecz po jakimś czasie znudziło mnie to. Nie mają zbyt ciekawych tematów. Mogłyby porozmawiać chociażby o jakiejś bzdurze, byleby było to coś śmiesznego, pchającego akcję do przodu. A tak to Alex matkuje ciągle niebieskowłosej, a tamta się na nią za to denerwuje. Błędne koło. 

Póki jestem przy postaciach, wspomnę jeszcze o babce Black. Trochę mało jej, nie sądzisz? To że raz na dwa rozdziały wciśniesz w jej usta parę zdań, nie czyni jej postacią żywą. Trochę to dziwne, bo w końcu to jej dom i ona tam mieszka – o dziwo potrafi też mówić, chodzić i tak dalej. Nawet jeśli uważasz, że jest niepotrzebna akcji, to nadal istnieje i jest to fakt niezaprzeczalny. Sama ją stworzyłaś, więc teraz pisz o niej.

Na deser zostawiłam sobie sytuację z matką głównej bohaterki, czyli Jeanne. Zaprawdę, jest ona coraz bardziej intrygująca. I jednocześnie odpychająca. Jeśli chciałaś wzbudzić w czytelnikach niechęć do niej, to Ci się udało. Ta kobieta naprawdę odrzuca mnie tym swoim leżeniem całymi dniami w skopanej pościeli i piciem Ognistej Whisky w niepokojących ilościach. Ta jej ucieczka i liścik z cytatem przeważyły szalę. Na początku myślałam, że ucieknie, gdy z dziewczynami udały się na Pokątną, jednak widocznie miała powody, by zrobić to z hukiem i rozmachem w Magnolia Lane. Żal mi teraz Evelyn, ale tylko teraz. Za chwilę mi przejdzie, ponieważ niebieskowłosa pewnie niedługo zacznie swoje rozmyślania i znowu spowoduje u mnie „syndrom półsnu” przed monitorem. Dziwne, że dzieje się takie coś przy takim fajnym opowiadanku, ale cóż, zdarza się.

Ach, omal bym nie zapomniała! Pytałaś się czytelników, czy nie przesadzasz z tą niewiedzą Evelyn o świecie magii i postanowiłam Ci na to pytanie odpowiedzieć. Przesadzasz i to dość mocno. Rozumiem, ze w Ameryce panują inne realia, ale Voldemort i jego poczynania były znane na cały świat. Evelyn zdaje się być taką osobą, która nigdy nie wynurzyła nosa poza swoją dzielnicę i szkołę. Znowu skojarzyła mi się mała dziewczynka z Prologu. Radzę to dopracować, bo czytało się na prawdę dziwnie. 

I druga kwestia, mianowicie używanie przez główną bohaterkę magii. Faworyzujesz, nie ładnie. Twoje argumenty na końcu posta dotyczące kwestii, dlaczego Evelyn macha swoim patykiem bez konsekwencji do mnie nie przemawiają, a jeden jest nawet niezgodny z kanonem. Pani Rowling wprowadziła namiar w części drugiej sagi HP, gdy Zgredek teleportował się w domu Dursleyów. Dwunastoletni Harry dostał wtedy pierwsze ostrzeżenie z ministerstwa. Widzisz więc, że namiar dotyczył wszystkich, nawet mieszkającą w Nowym Yorku Evelin. Nie przemyślałaś widocznie tego dokładnie.

Właściwie to wszystko, co miałam Ci do wytknięcia. Jednak muszę przyznać, że nawet przyjemnie czytało się rozdział ósmy. Czuć było od niego ten nastrój, którego brakowało pozostałym. Może to tylko gra słów, ale jak na razie, to ten był najlepszy z tej trójki. A list zdaje się być na prawdę dobrym pomysłem. W pierwszej chwili myślałam, że ten Tom, to Voldemort, ale w porę się opanowałam. Przypomniało mi się, że przecież Jeanne miała brata, którego córką jest właśnie Alexandra. Jednak śmerciożercy zwiększyli moją czujność co do takich szczegółów.

Rozdziały 9, 10, 11

Pierwszy dzień w Hogwarcie był taki... niedopracowany, jak dla mnie. Nie było nudno, jednak mam wrażenie, że nie wyciągnęłaś wszystkiego, co mogłabyś. W końcu to była niezła okazja, by się popisać pod względem wyobraźni i umiejętności opisywania świata przedstawionego, o którym zaraz napiszę.

Jak na fan fiction dość dużo miejsca poświęciłaś opisom Hogwartu. To dobrze, napisałaś chociaż trochę ze swojej perspektywy. Myślenie typu „przecież opisy były w książce” jest błędne i jak najbardziej irytujące. Mam jednak pewne zapytanie: przedstawiłaś specjalnie zamek z perspektywy staroświeckiej uczelni? Myślę że tak i nawet mi się to spodobało. Napisałaś, że Evelyn jest nowoczesna i uważała, że Hogwart ma wystrój sięgający kilkuset lat wstecz. To przemyślenie było trafne, przynajmniej z perspektywy głównej bohaterki.

I tutaj uwaga. Wrócę teraz jeszcze do podróży pociągiem. Hasło: Leslie Lovegood. Albo ja przeczytałam Harrego Pottera cyrylicą albo stworzyłaś nowego bohatera, ściągając całkowicie wygląd i zachowanie Luny Lovegood. Ta cała Leslie nawet czytała Żonglera do góry nogami, dokładnie tak jak Luna w piątej części! To niedopuszczalne, by aż tak plagiatować. Myślę, że Leslie to siostra Luny, ale nic o tej drugiej nie było wspomniane. Przeczytałam za to, że młoda Lovegood ma brata. Dziwne. Nie podoba mi się to.

Oprócz tych dwóch szczegółów chcę także przeanalizować akcję. W tym rozdziale brakowało mi trochę logiki. Na przykład weźmy ceremonię przydziału: Evelyn została przydzielona od razu po wejściu do Hogwartu, czyli pierwszoroczniacy nie mieli wtedy jeszcze ceremonii. Ale jak wróciła z gabinetu dyrektora, w Wielkiej Sali była już uczta. Czyli w Twojej opowieści pierwszoroczni albo nie zostali przydzieleni do domów albo Tiara przydziału jakimś cudem rozdwoiła się i była jednocześnie w dwóch miejscach, przeprowadzając dwa przydziały. Hmm, jak dla mnie to dość rażący błąd i dziwne, że go nie zauważyłaś. Tak samo, jak faktu machania przez Evelin „magicznym kijkiem”. 

No i jeszcze ta kłótnia z Brandonem. Nie rozumiem tego, dlaczego robisz z Ev taką ofiarę losu. „Biedna, nikt jej nie lubi...” - Żartuję, wcale tak nie myślałam. Za to pomstowałam na pomysł, by zrobić z większości hogwarckich uczniów fanów mobbingu. Zaprawdę, bez sensu była ta scena, gdy profesor McGonagall przedstawiła młodą Grand prefektowi Ravenclawu, a tamten ni z tego ni z owego „znielubił” Evelin od pierwszego wejrzenia i postanowił obrać jako cel szykanowania. Wiesz o tym, że sam Dumbledore wybierał najlepiej nadających się według niego uczniów na stanowisko prefekta? Czy sądzisz że wybrałby takiego półgłówka, przypominającego mi w tym momencie Dudleya (za te swoje zaczepki i bandę koleżków mu służących). Zastanów się.

Według mnie Evelyn nadawałby się do Hufflepuffu. Czytałam Twój komentarz, w którym pisałaś, że ten dom jest dla frajerów. Och, nie rozumiem dlaczego ludzie tak uwzięli się na Puchonów... No cóż, w każdym bądź razie nieźle faworyzowałaś dziewczynę, przydzielając ją do Ravenclawu, bo jak dla mnie, to ona aż tak błyskotliwa to nie jest. Ma cięty język po prostu. Ale to tylko moje zdanie, nie zamierzam kwestionować Twojej decyzji. 

Podsumowując, w tym rozdziale było dużo rzeczy, które mnie zraziło, w tym bezkonkurencyjnie największym absurdem została Leslie Lovegood. Miałam wrażenie, że ilość akcji oraz ważnych rzeczy w tych rozdziałach Cię przerosła i zaczęłaś się gubić. Nie przejmuj się jednak zbytnio, wszystko idzie poprawić. Może pocieszy Cię fakt, że były momenty, które wydawały mi się nawet ciekawe, chociażby mruganie Dumbledora do Evelyn. To w jego stylu, dobrze że wykorzystałaś motyw wyrozumiałego dyrektora.

Rozdziały 12, 13

Ach, jak szczegółowo! Skąd ja to znam? Mam wrażenie, że ten rozdział dość dokładnie naśladował styl Rowling, która potrafiła nieraz opisać cały dzień Harry'ego, włącznie z lekcjami.

A teraz akcja. Nie było strasznie nudno, choć opisy poszczególnych zajęć zdawały się być nieco nużące. Na szczęście Rozdział 13 i przygoda z Flichem poprawiła dość znacznie średnią.

Chciałabym skupić się na scenie, gdy Evelyn zostaje przyłapana przez woźnego, ponieważ zauważyłam, że ściągnęłaś jej przebieg z książki. Nie pamiętam w której części i rozdziale, ale wiem na pewno, że Harry Potter też został przyłapany przez Flicha i zaprowadzony do jego gabinetu. Nie chodzi tu jednak o fakt, że Evelyn była w gabinecie, tylko o to, co się w nim działo. W skrócie: Flich pisze formularz, a potem wybiega z gabinetu, ponieważ usłyszał huk na korytarzu. Evelyn w tym czasie kradnie świstek i ucieka. Jestem prawie pewna, że czytałam coś takiego. Jeśli się dowiem, który to fragment, podam dokładne namiary. 

Muszę przyznać, że pobudka dziewczyny była jednym z najfajniejszych fragmentów. Nie ma to nic do poważnej fabuły, a jednak zachęca do dalszego czytania. Mimo to zastanawia mnie kwestia, jak to możliwe, że ugrzeczniona Alexandra, gdy tylko wydostała się spod szpon swej staroświeckiej babci, stała się taka „nie Alexowa”. Wcześniej była żywym spisem zasad moralnych, a teraz zrobiła się przeciętną, zahukaną nastolatką. Nie wpływa to pozytywnie na logikę, mam wrażenie, że znowu parę rzeczy Ci umknęło.

Rozdział 14

Nie mam tutaj zbytnich zastrzeżeń. Może więc parę uwag, jako czytelniczka?

Ogólnie rozdział ten nie był jakiś wielce magiczny, z zawiłą akcją i dużą ilością tajemnic. Przypominał mi raczej wpis w pamiętniku nastolatki. Ta wszechogarniająca melancholia prześladuje mnie i choć rozumiem Evelyn, nie potrafię jej przyznać racji. Owszem, to co przeszła zostawiło zapewne rysę na jej psychice, ale świat się nie kończy i według jej starej, bardziej mi odpowiadającej wersji, dziewczyna powinna emanować tą siłą, którą bym u niej podziwiała. Czuję, że powoli adres niebieskie-marzenia traci na swym uroku. Mrok wyziera z duszy Evelyn.

No i jeszcze ta kłótnia. Rozumiem, że Alex traci już cierpliwość? Nie dziwię się, w końcu nie jest jej niańką, pilnującą by zabrała ze sobą długopisy do szkoły, „bo dostanie minusa od pani”. Całe szczęście, ze ta Alexandra w ogóle jest, bo nie wiem czy z samą Evelyn bym wytrzymała.

Na koniec pragnę wspomnieć o uczniu - Charlesie Selwynie. Czy mi się wydaje, czy on jest śmierciożercą? Jeśli nie, to będziesz musiała się nieźle nagimnastykować, by znaleźć wyjaśnienie, dlaczego wiedział o ranie Evelyn na przedramieniu. Wszak ona raczej nikomu o niej nie mówiła, a oprócz domowników wiedzieli tylko Ci, którzy ją zadali, czyli służący Voldemorta. Sam Charles, jako uczeń, wydaje się być dwulicowym i chamskim, co czyniłoby go idealnym śmierciożercą. Pozwala sobie również na za dużo względem Evelyn – przy znajomych szydzi z niej, a na osobności jego gesty są zbyt poufałe. Nic dziwnego, że wprawia dziewczynę w zakłopotanie, nawet irytację.

Rozdział 15, 16

Widzę, że coraz bardziej się rozkręcasz. Nareszcie! Jak na tyle rozdziałów w końcu powinno coś się wydarzyć (czyt. Evelyn powinna coś wywinąć). Pomysł widzę niebanalny, tylko ten pierwszoroczniak nie wyszedł zbyt wiarygodnie. Jestem uprzedzona do tego typu scen – od razu kojarzą mi się biedne, pokrzywdzone przez los Mary Sue'czki.

Czytam także, że znowu pojawił się Charles. No tak, widocznie Evelyn nie jest mu obojętna i nie mam tu na myśli sfery emocjonalnej. Może jego zadaniem jest ją śledzić? A może coś jej ukraść? No cóż, kiedyś się dowiemy i całe szczęście, że potrafisz to napięcie podtrzymać.

Leslie zna tajne przejście do Hogsmeade. Z wielką chęcią przeczytałabym scenę gdzieś poza Hogwartem. Tylko pytanie: czy to jest takie proste? Myślę, że nie, a Evelyn nie wydaje się mieć zmysłu bliźniaków Weasley'ów. Zresztą, kto wie, może jeszcze zaskoczy. W każdym bądź razie, jeśli zamierzasz opisać ucieczkę ze szkoły, radzę trzymać się realiów. Ev jest i tak dość niezwykłą dziewczyną, jak na Hogwart i jeżeli chcesz uczynić ją super przebiegłą i inteligentną, to za dużo niezwykłości wyjdzie czytelnikom uszami .

Szlaban wyszedł Ci smakowicie. Te kokardki były naprawdę oryginalnym pomysłem i nie wiem, czy chwalić Ciebie, czy Evelyn. Artystyczna dusza wróciła, nareszcie. Chociaż, znając jej skłonność do popadania w melancholię, nie na długo.

Jak zauważyłaś, krytyki jest coraz mniej, a więcej pochwał. Dobry znak. Mam nadzieję, że taki stan rzeczy pozostanie i podwyższysz jeszcze poziom tej powieści. Evelyn cały czas mnie zaskakuje, raz swoim bogatym wnętrzem, raz faktem, jak szybko popada w depresję i przygnębienie. Właściwie to najgorsze chyba było przebrnięcie przez te jej pełne smutku myśli. Zdecydowanie.  


Fabuła/Wątki 8/10

Myślę że zasługujesz tutaj na wysoką punktację. Fabuła jest naprawdę interesująca, wątki też.

Skupiłam się na fabule i starałam się wykryć jej drugie dno. Rozumiem, że w swoim opowiadaniu chciałaś wskazać Hogwart, jako miejsce staroświeckie i nietolerancyjne, jednak nie przekonałaś mnie do końca. Miałam wrażenie, że opis zamku był zbyt mroczny, a wypowiedzi uczniów i nauczycieli naciągane. Owszem, w Hogwarcie istniały pewne zasady, ale w momencie, gdy zrobiłaś z Evelyn ofiarę mobbingu, Hogwart, który tak bardzo lubiłam, w Twoim opowiadaniu zamienił się w zakład karny z bandą niewyżytych dzieciaków (ekhem, że tak się wyrażę). Niezbyt smacznie. Odpuszczam Ci to jednak, biorąc pod uwagę fakt, że to wszystko jest z perspektywy dziewczyny. Jeśli naprawdę uważa, że szkoła jest tak zła, niech jej będzie.

Mimo wszystko oczarował mnie ogólny przebieg akcji. Wszystko było w miarę logicznie, sprytnie przemyślane i oryginalne. Myślę, że tutaj, w Niebieskich Marzeniach, włosy Evelyn stały się jakby symbolem wolności. Tak, kiedy czytałam kolejne rozdziały, miałam wrażenie, że były one zwierciadłem wolnej duszy Evelyn. 

W wątkach nie ma w czym przebierać. W większości raczysz nas przemyśleniami Evelyn na temat pecha, jaki spotyka ją ostatnimi czasy, czasami podsuniesz coś związanego z Alex albo innym bohaterem. Na początku Twoje opowiadanie było tajemnicze i wciągające, czego przykładem może być chociażby scena ze śmierciożercami czy list Jeanne do Toma, jednak z biegiem czasu straciłam to zainteresowanie. Co prawda czytało mi się w miarę przyjemnie, jednak podchodziłam do tego, jak do artykułu psychologicznego z Pani Domu – obojętnie. Na Twoim miejscu zastanowiłabym się czy zaczynanie wątków tak wciągających i tajemniczych i potem porzucenie ich na tyle rozdziałów jest dobre dla opowiadania. Droga Ginger, rozumiem, że chcesz wytworzyć napięcie, jednak odwlekanie wszystko na koniec opowieści źle rokuje. Dlaczego matka nie daje znaku życia? Może Evelyn powinna chociaż spróbować rozwiązać tę zagadkę? Warto nad tym popracować.

Rozwinięcie akcji 5/6

Akcja biegnie dość spokojnie, czasami monotonnie. Nie spieszy Ci się – czasami przystaniesz nawet, zwracając uwagę czytelnika na pewien szczegół, chociażby dlaczego gargulce mają skrzywione miny. Wszystko to działa na Twoją korzyść. W końcu pisanie o Evelyn nie jest tak proste, jak mogłoby się wydawać. Czasami widzę nawet, że Ty sama gubisz się w tym wszystkim: w tej zawiłości uczuć, myśli i poglądów głównej bohaterki i chciałabyś, by czytelnik dokładnie zrozumiał o co jej chodzi, gdy postępuje w określony sposób, dlatego piszesz za dużo akapitów podczas których niebieskowłosa myśli i analizuje. To jest potrzebne, ale w niektórych fragmentach nuży. Jeśli już koniecznie musisz czytelnikowi podawać postać Evelyn na tacy, to chociaż urozmaić jej potok myśli jakąś zabawną uwagą, bądź stwierdzeniem. Nada to szybszego tempa akcji i pomoże przebrnąć tym, którzy tak jak ja domyślili się większości rzeczy bez jej komentarzy.


Świat przedstawiony 7/10

Jest dość dużo opisów, fakt, jednak pragnę zwrócić Ci uwagę na pewne kwestie. Kreowanie świata przedstawionego to nie schemat. Kiedy opisywałaś, miałam wrażenie, że posługiwałaś się takowym. Mam tu na myśli:
1. Evelyn znajduje się w nowym miejscu.
2. Opis tego miejsca.
3. Akcja toczy się dalej.

Przez to opowiadanie straciło na nastroju. Muszę jednak przyznać, że opisy sytuacji wychodzą Ci o niebo lepiej, czasami też stosujesz w dialogach wtrącenia, by nie było monotonii. I to się ceni. Naprawdę, gratuluję, bo niektóre scenki wychodziły Ci takie żywe i pełne barwnych porównań, że uśmiechałam się do monitora. Chociażby drugi września i pobudka Evelyn. Pomysł z oblaniem wodą i bijatyka na poduszki była świetna. Nie zmarnuj potencjału.

No i jeszcze klimat. Szkoda, że nie opisałaś tej historii w narracji pierwszoosobowej, bo mam wrażenie, że opisujesz wszystko tak jak to widzi Ev. Jeśli ma zły nastrój od razu opisy zdają się być bardziej ponure. Szczególnie to było to widać w domu babci Black, gdy raz wieś robiła na dziewczynie wrażenie, a raz wydawała się być zabitym dechami miejscem gdzieś, gdzie diabeł mówi dobranoc. Nie jest to „złe” podejście, ale czasami robi zamęt.


Bohaterowie 6/10

Evelyn Grant – powiedzmy, że ją lubię. Szczerze, to strasznie cieszyłam się na wieść, że będę czytać o zahukanej, pełnej marzeń, artystycznej duszy. Na początku wcale nie podejrzewałam, że zrobisz z niej tak agresywną i wulgarną dziewczynę. Myślę, że chciałaś wykazać targające nią emocje, ale nie rozumem... w "Prologu" zdawała się być takim delikatnym stworzonkiem, a potem nagle przeklina, miota się ze złości po pokoju itp. Strasznie nas tym ubolewałam. Bardzo lubię taką postać, jak Anna Shirley z "Ani z Zielonego Wzgórza" – liczyłam, że Evelyn będzie jej nowoczesną wersją. To były tylko moje oczekiwania, jednak i tak nie mogłam odnieść wrażenia, że zboczyłaś nieco z ogólnego zarysu postaci.

Evelyn nie jest z natury złośliwa i niewychowana, jednak stworzyłaś u niej ten pancerz, chroniący ją przed atakami innych. Najbardziej lubiłam ją w scenie na Pokątnej – ciągle mi siedzi ona w głowie. Niech chociaż raz na jakiś czas Evelyn zrzuci ten pancerz i stanie się tamtą wersją siebie. Brakuje mi tutaj tego, robi się zbyt ponuro.

Alexandra Black - kuzynka Evelyn, a tak rożna. Nie darzyłam ją samą w sobie sympatią, wydawała mi się nietrafioną postacią, niezbyt wyrazistą. Ogólnie nie miałabym pretensji, jednak w Twoim opowiadaniu zachodzi taka sytuacja, że główna bohaterka jest bardzo wyróżniająca się i oryginalna. Jeżeli chcesz, by jakaś postać pojawiała się z mniej więcej równą częstotliwością, powinnaś sobie zdawać sprawę, że jeśli nie zrobisz jej równie wyrazistej, będzie ona ginęła w tle.

Alexandra jest nieco ugrzeczniona, prawda? Jak dla mnie mogłabyś tutaj się naprawdę popisać pomysłowością, co jeszcze siedzi w głowie tej dziewczyny. Zapewne babka Black pilnowała, by odpowiednio się odżywiała, zawsze przytakiwała i była ogólnie grzeczną dziewczynką. W Hogwarcie naprawdę zaskoczyła mnie swoim słownictwem - Kretyn. Nie spodziewałam się. I jakoś nie czułam tego.

Jeanne Grant - zieje od niej tajemniczością. Ale czasem tak bywa, że mamy o swoich rodzicach błędne zdanie. Evelyn jest tego dobitnym przykładem. Poza tym nie wiem o niej nic konkretnego, a streszczać jej historii nie zamierzam. Napisze za to, że podoba mi się ten wątek. Powinnaś o niej częściej pisać (ale nie w wywodach myślowych niebieskowłosej, tylko normalnie, w akcji), ponieważ jest zaraz po Evelyn najciekawszą personą.

Mary Black – kochaną babcią nie jest, jednak widać, że pewnie dużo w życiu przeszła. Wydaje się być taka oschła, a jednocześnie można wyczuć, że coś pod tą skorupą bije. Może serce? Jak dla mnie potraktowałaś ją zbyt surowo. Wiem, są tacy ludzie, ale jeśli chciałaś z niej zrobić kogoś, kto nie interesuje się nikim oprócz siebie, mogłabyś chociaż wyjaśnić dlaczego w takim razie zaopiekowała się wnuczkami. Myślę, że jest wmieszana w całą aferę z matką Evelyn. Podsyca to cały wątek tajemniczością. Nadal czekam na więcej.

Charles Selwyn - ten chłopak warty jest wspomnienia chociażby ze względu na to, że wydaje się być kolejną osobą powiązaną z Voldemortem lub śmierciożercami. Od razu widać, że nie należy mu ufać i wcale nie dziwię się, że Evelyn go nie lubi. Te jego nagłe zainteresowanie się główną bohaterką jest niepokojące i należy spodziewać się większej afery.

Ogólnie rzecz biorąc chłopak jest dwulicowy i bezwzględny. Potrafi zrezygnować z bycia sobą, tylko po to, by być lubianym i akceptowanym. Mam nadzieję, że w końcu pokaże swoje prawdziwe oblicze, bo te jego gatki-szmatki tylko jeszcze bardziej zniechęcają mnie do niego. Krętacz, ot co.

Leslie Lovegood – O tej bohaterce pragnę wspomnieć tylko tyle, że jak dla mnie jest nieudaną kopią Luny. Zaprawdę, to nie był dobry wybór. Luna była naprawdę udanym pomysłem Rowling i plagiatowanie jej nie ma sensu. Postać oryginalną masz, ale i tak wszyscy którzy czytali HP wiedzą, że nie Ty ją wymyśliłaś. Więc jaki był sens tego zabiegu?

Laura Wayland – wredna nauczycielka, już od pierwszej chwili pierwszej lekcji znienawidziła Evelyn. Mam rozumieć, że to jest już jawny atak na nową uczennicę ze strony społeczności Hogwartu? Rozumiem, że nietolerancja się szerzy. Mam nadzieję, że nie tak jak dżuma, bo główna bohaterka albo popełni samobójstwo albo popadnie w depresję. Czekam na jakieś pozytywne postacie. Pozytywne, które będą czymś więcej niż wzmianką, a żywym tworem Twojej wyobraźni.

William Brandon – prefekt Ravenclawu, a przykładem nie świeci. Prefektami zostawali uczniowie zasługujący na to, nie tacy, których Ty, Ginger, byś na tym miejscu widziała. Zdaje się, że nie bierzesz takich szczegółów pod uwagę.

Twoi bohaterowie są całkiem wiarygodni, jednak czasami mam wrażenie, że ich wypowiedzi lub zachowania nie pasują do typu charakteru, jaki reprezentują. Zresztą, o tym już omieszkałam wspomnieć, gdy oceniałam rozdziały. Przyznałam Ci sześć punktów, bo myślę, że starałaś się mimo wszystko, by jakoś to razem się komponowało. Bohaterowie oczywiście. No i rzecz oczywista za Evelyn, jedną z najoryginalniejszych postaci, o jakich czytałam.


Dialogi/Narracja 7/10

Piszesz dość emocjonalnie, tak jakbyś była przyjaciółką Evelyn i przeżywała wszystko razem z nią. Oto przykład: (…) Odejmowała jej punkty nawet za najdrobniejsze przewinienia, podczas gdy na złe zachowanie Brandona i jego bandy nigdy nie zwracała najmniejszej uwagi. Jest to bardzo mocny zwrot. Jesteś pewna, że nawet gdyby starsi Krukoni rozrabiali na lekcjach Wayland, ona ani razu nie zwróciłaby uwagi na ich zachowanie? Myślę, że każdy ma pewną granicę wytrzymałości.

Czasami zdarzają Ci się także błędy logiczne i tym podobne w zdaniach. Po prostu niosą nie takie przesłanie, jakie zapewne chciałaś uzyskać. Przykład: — Pomóc ci w czymś? - spytał zaskakująco znajomy głos. Miałaś tu na myśli, że Evelyn usłyszała głos, który znała, czyż nie? A zdanie wskazuje na to, że znała głos w sensie osobnego bytu. Radzę zwracać uwagę na takie pułapki.

W Twojej narracji zauważyłam także pewien rażący nawyk, który wprawiał mnie w niemałą irytację.

- Wszystko w porządku, Evelyn? - spytała panna Black, uważnie lustrując swoją kuzynkę wzrokiem z góry na dół.

Piszesz z perspektywy Evelyn, więc powinnaś zastanowić się, jakie więzi emocjonalne łączą ją z poszczególnymi bohaterami i tak ich nazywać po myślniku. Ponieważ to jest fan fiction potterowskie, powołam się na sagę Harry Potter. Czy gdy Rowling pisała kwestie Rona lub Hermiony używała określeń per pan/panna?

"- Czemu nie zrobiłeś zadania, Harry? - zapytała oburzona Hermiona. "

Czy może:

"- Czemu nie zrobiłeś zadania, Harry? - zapytała oburzona panna Granger."

Myślę, że myślenie o swojej kuzynce „panna” jest dość dziwne. Ja przywykłam do imion, ewentualnie przezwisk.

Dialog są nawet realistyczne. Czasami miałam wrażenie, że nieco drewniane, ale niektóre fragmenty mi się podobały. Przede wszystkim używasz zwrotów charakterystycznych dla danych postaci, na przykład Evelyn zwykła stawiać kawę na ławę, natomiast Alex miała tendencję do prawienie kazań, praktycznie jak Hermiona. Lubię, gdy widać różnice w wypowiadaniu się różnych osób. Wskazuje to na to, że Autor jest dobrym obserwatorem. Droga Ginger, zaskakujesz mnie. Pozytywnie.

Styl 3/4

    Twój styl zmieniał się wraz z akcją. Czasem był żywy i konkretny, czasem pełen metafor i porównań. Powinnaś nad tym popracować, bo chwiejesz się, jak na wierzchołku góry. Daje mi to poczucie dyskomfortu. Nie wiem czego mogę się spodziewać.

Przywiązujesz dość dużą wagę do akcji. Zwracasz uwagę na otoczenie, ale mam wrażenie, że jesteś w swoim żywiole, gdy opisujesz nie miejsca lub stany, tylko przebieg jakiegoś wydarzenia. Bierność chyba nie jest w Twoim stylu. Bawienie się mimiką i gestami za to tak.

Nie masz zbyt lekkiego pióra, oj nie. Chociaż w dialogach i akcji jest dość dużo dynamiki, mam wrażenie, że gdy piszesz myśli bohatera, przestawiasz się na program „sztywno”. Potrafisz opisać ładny pejzaż albo potok myślowy, jednak nie czuję byś pisała to z przyjemnością. Spróbuj potraktować chociażby klasę w Hogwarcie, którą chcesz scharakteryzować, jako coś co żyje swoim życiem i może wtedy pójdzie Ci lepiej.

Oryginalność 10/10

Tutaj nie mam wątpliwości. Twój świat całkowicie należy do Ciebie i mimo że wzorujesz się na gotowcu, blog na pewno nie utonie w morzu fan fiction. Dziwię się, że podjęłaś się tego, by pisać tę opowieść. Widzę Ciebie i Twoją wyobraźnię przy własnym opowiadaniu. Masz potencjał. Wahałam się czy dać Ci max punktów, ponieważ bądź co bądź świat przedstawiony i część bohaterów nie należy do Ciebie, nie będę jednak aż tak niesprawiedliwa.

Poprawność 15/20

Jestem miło zaskoczona, ponieważ błędy w Twoich fragmentach pojawiały się stosunkowo rzadko. Jeżeli zauważyłam coś, co powtarzało się dość często, to zbyt częste używanie przecinków. Poza tym były to raczej błędy wynikające z Twojego stylu. Bywa, że używasz zbyt dużo słów naraz.

Prolog

(...) Zmrok nastał zapadł już dobre parę godzin temu, jednak światła miasta skutecznie go rozpraszały. Mimo późnej pory, zwykły zamęt nie ustawał; słychać było poruszające się ulicami samochody, a chodnikami po chodnikach wciąż przesuwali się ludzie.

Nikt jednak nie zauważył W tym całym nocnym zamieszaniu nikt zdawał się nie zauważać szczupłej kobiety, przesuwającej się ciemną aleją Central Parku, która niemal wlokła za sobą drobną dziewczynę o włosach naprawdę zdumiewającej barwy. Możliwe, że stało się tak dlatego, że (powtórzenie) ponieważ w tej chwili nikogo prócz nich w tej części parku nie było. Niewątpliwie trudno byłoby przegapić tę parę: z pozoru opanowaną, ale wyraźnie spieszącą się kobietę (bez przecinka) w średnim wieku (bez przecinka) ale o wciąż młodej, choć zmartwionej twarzy (bez przecinka) oraz jaskrawo ubraną nastolatkę o opadających na blade policzki niebieskich kosmykach. (...)

Zatrzymały się; starsza z nich, matka dziewczyny, spojrzała na córkę zniecierpliwionym wzrokiem, lecz mimo wszystko była zdawała się być zaskakująco spokojna. (...)

Prawda była taka, że Evelyn Grant, bo tak nazywała się dziewczyna, nie zamierzała tak łatwo się poddawać poddać. (...)

Jeanne Grant już od jakiegoś czasu napomykała o przeprowadzce do swojej mieszkającej w Anglii matki, będącej jednocześnie babcią Evelyn, jednak dziewczyna jeszcze do niedawna sądziła, że to tylko żart chwilowe fantazje. (...)

Tak było i tym razem. Jeanne Grant nawet nie raczyła udzielić córce żadnej odpowiedzi na jej pytanie. Za to bez słowa pociągnęła ją za rękę (bez przecinka) tak, że nastolatka omal nie potknęła się na wystającej z chodnika, obluzowanej kostce. (...)

   — Nie teraz, Evelyn. Nie mamy mam czasu na wysłuchiwanie twojego marudzenia. (...)

Na szczęście jednak niemagiczni uważali po prostu, że jak przystało na zbuntowaną nastolatkę, zapewne musi je farbować. Poza tym (bez przecinka) nowojorscy mugole zapewne przywykli już do różnych dziwolągów i jedynie matce Evelyn zdarzało się ją czasem zganić za nadmierne rzucanie się w oczy.

Dziewczyna pomyślała sobie przelotnie, że będzie jej bardzo brakowało nowoczesnego apartamentu na dwudziestym piętrze, w którym spędziła większość swojego dotychczasowego życia. (...) Jedno było pewne - nie należało się u niej spodziewać mugolskich wygód i cywilizacji, do których której przywykła Evelyn .(...) Choć w opowieściach matki Hogwart jawił się jako miejsce niezwykłe, to jednak dziewczyna była bardzo sceptycznie nastawiona do swoich przenosin do tejże placówki zmiany szkoły. W starej szkole miała wielu przyjaciół i bardzo dobrze znała rozległe gmaszysko, natomiast w nowym miejscu będzie zupełnie sama. Nie znała ani samego Hogwartu (bez przecinka) ani przebywających tam ludzi, co napawało ją licznymi obawami. (…)

Evelyn ponownie prychnęła (bez przecinka) zirytowana. (...)

Razem podeszły do mężczyzny, który opierał się nonszalancko o pień najbliższego drzewa, w przeciwieństwie do pani Grant (bez przecinka) wyraźnie rozluźniony, jakby to (bez przecinka) co właśnie robił, nie było niczym niezwykłym. (...)

Dziewczyna spojrzała na butelkę sceptycznym nieufnym wzrokiem.

Rozdział 1

(…)

Spomiędzy ich gałęzi przeświecało wyglądało  błękitne niebo, miejscami zasnute białymi obłokami, a w oddali widać było zielone łąki. (...)

   — Już jesteśmy? A gdzie jest to piękne domostwo, o którym tyle opowiadałaś? - spytała, a w jej głosie (bez przecinka) oprócz żalu, można było dosłyszeć także cień sarkazmu. (...)

Dziewczyna prychnęła sceptycznie z irytacją, wsuwając blade ręce do kieszeni rozciągniętej bluzy.  

   — Tu jest zbyt pusto. Brakuje mi miejskiego gwaru - mruknęła, z ponurą miną wpatrując się w falujące wdzięcznie na wietrze trawy.(...)

W myślach pomstowała na panią Jeanne matkę, która wyrwała ją z dawnego życia, nie pytając jej nawet o zdanie.

(...) Znikła gdzieś charakterystyczna dla niej beztroska; w tym momencie dziewczyna była wyjątkowo spięta i poddenerwowana, a w głębi duszy przepełniały ją obawy.
Bez większego sprzeciwu przyjęła fakty, że córka jeździła na deskorolce, zadawała się ze swoimi niemagicznymi rówieśnikami i ubierała się na ich podobieństwo. (...) Przez całe wakacje (bez przecinka) Evelyn, gdy tylko mogła, znikała z mieszkania na całe dnie, snując się po mieście i próbując przeczekać zmienne humory swej rodzicielki. (...)

Dziewczyna uważnie rozglądała się po otoczeniu, całkowicie różnym od miejskiego krajobrazu, który był jej tak dobrze znany i towarzyszył dziewczynie jej przez zdecydowanie większą część życia. Wszędzie (bez przecinka) gdzie nie spojrzeć, były tylko drzewa i łąki. Evelyn z pewnością wiele by dała, żeby znaleźć się teraz w jakimś normalnym, mugolskim mieście i już miała zamiar powiedzieć matce coś nieprzyjemnego, kiedy gdy nagle minęły ostatnią kępę drzew, a jej oczom ukazał się okazały budynek, otoczony rozległym parkiem. (…)

Ten chłód nieco przeraził Evelyn (bez przecinka) tak, że zastygła nieruchomo, bacznie wpatrując się w swoją matkę, która podeszła do starszej kobiety i zupełnie nieoczekiwanie objęła ją. (...)

Kobieta jednak ponownie spojrzała na Evelyn, przez dłuższą chwilę lustrując jej niebieskie włosy i oczy mocno obwiedzione kredką (bez przecinka) oraz jej niedbały, mugolski ubiór. (...)

   — To Evelyn, twoja... wnuczka - powiedziała nieoczekiwanie (?) Jeanne, po czym zwróciła się do córki.  — Evelyn, poznaj swoją babcię.

Dziewczyna, speszona, Speszona dziewczyna pośpiesznie podniosła się z ziemi i spojrzała na starszą z kobiet, która okazała się być jej babką (?). (...)

Kobieta wciąż nie przestawała się jej przyglądać, ale i nie wyglądała na zachwyconą tym, co widzi. (...)

Wprawdzie ani przez moment nie liczyła na jakieś czułe powitania, ale łudziła się, że to pierwsze w życiu spotkanie będzie wyglądało zgoła inaczej (?). (…)

Okazały wystrój przytłaczał ją i wzmagał dojmujące uczucie nostalgii, natomiast namalowane na obrazach postacie  przewiercały ją (powtórzenie) spojrzeniami niemal tak intensywnymi jak u jej oschłej babki. Z ociąganiem ruszyła za matką, która najwyraźniej doskonale wiedziała (bez przecinka) dokąd iść. (…)

Babcia rzuciła jej krytyczne spojrzenie, jednak dziewczyna, zrezygnowana, wzruszyła tylko ramionami i zaczęła od niechcenia bawić się swoimi bransoletkami. (...)

Nawet pierwsze dni w szkole nie były dla niej w połowie tak stresujące, jak spotkanie z nigdy nie widzianą babcią, której postawa bynajmniej nie zachęcała do rozluźnienia się. (…) Po prostu (bez przecinka) wyłączyła się. (...)

W pewnym momencie poczuła nawet ukłucie wyrzutów sumienia, że nie zainteresowała się Evelyn. Może gdyby znalazła czas, żeby odwiedzić ją lub chociaż napisać jakiś list bezpośrednio do niej, może dziewczyna zachowywałaby się inaczej. (...)

Biegła korytarzami, słysząc pełne zaskoczenia pomruki postaci (bez przecinka) wymalowanych na obrazach oraz odgłos swych własnych kroków, niosących się echem po obszernych korytarzach. (...)

Zawsze była zdania, że życie jest zbyt piękne na smutki i naprawdę trudno było ją wyprowadzić z tej ciągłej radości i optymizmu.

Rozdział 2

(…)

Osoba, która do niej mówiła, bez wątpienia była młoda, a jej głos był rześki, i jakby nieco rozbawiony, i może faktycznie nieco podobny do głosu matki Evelyn, ale tylko pozbawiony nowojorskiego akcentu. (…)

Wcześniej optymistka, zmrożona chłodnym i pełnym dystansu traktowaniem przez Mary Black, nagle zaczęła odczuwać pewne przebłyski budzącej się w niej nieufności. (...)

Tamta ponownie się uśmiechnęła, po czym (bez przecinka) po krótkim wahaniu (bez przecinka) zdecydowała się przemówić.
   — Jestem Alexandra Black (bez kropki) - odpowiedziała. — A ty, jak mniemam, jesteś Evelyn? Evelyn Grant? (...)

Ogólnie rzecz biorąc, była całkiem ładna i na upartego można by się doszukać w niej jakichś podobieństw do Evelyn, gdyby oczywiście niebieskowłosa zmyła makijaż i przywróciła swoim kosmykom naturalny kolor.

   — Pytaj (bez przecinka) o co chcesz. Domyślam się, że babcia nie była zbyt miła?

Evelyn powoli pokiwała głową (bez przecinka) na potwierdzenie tych słów. Ciekawe (bez przecinka) skąd Alexandra o tym wiedziała?

(...) A twój wygląd... - W tym momencie podeszła do Evelyn i delikatnie musnęła dłonią jej niebieskie włosy. — Jesteś metamorfomagiem? (...)

W przeciwieństwie do luźno rozpartej Evelyn, tamta siedziała nienagannie wyprostowana i mimo (bez przecinka) że w tej chwili nie poruszała się, miała w sobie dużo gracji. (...)

   — Dobra, to niech będzie herbata. Ale normalna, porządna herbata, nie to świństwo, którym próbowała mnie spoić twoja... nasza babcia. (...)

Evelyn już miała spytać (bez przecinka) co za Iskierka i o co w tym wszystkim chodzi, gdy nagle tuż obok kanapy(bez przecinka) na której siedziała, zmaterializowało się znienacka to samo stworzenie, które wcześniej otworzyło przed nimi drzwi rezydencji. (…)

Niebieskowłosa natychmiast skorzystała z zaproszenia i wzięła sobie ciasteczko, po czym wepchnęła je sobie (powtórzenie) do ust. (...)

Alexandra zachichotała cicho, po czym sama wzięła sobie (powtórzenie) ciasteczko i ugryzła mały kawałeczek. (…)

Przez chwilę milczały (bez przecinka) obie, w spokoju siedząc i przegryzając ciasteczka. (...)

Miejsce (bez przecinka) w którym przyszło jej się znaleźć, bez wątpienia było intrygujące.(...)
   — Hmm... Zielono tu - rzuciła, czując (bez przecinka) jak trawa ugina się pod podeszwami jej trampek. (…)
   — Ja? Och, w Ravenclawie - odpowiedziała Alex. — W domu symbolizującym bystrość i spryt (bez przecinka) podobno. (...)
Zaczęła się zastanawiać (bez przecinka) do którego z czterech domów pasowałaby ona sama, nie potrafiłaby jednak jednoznacznie się określić. (...)
   — Ciekawe (bez przecinka) dokąd ja trafię. (...)
   — Na pewno się tak nie stanie - pocieszyła ją Alexandra, po czym delikatnie ją (powtórzenie) objęła. — Nie musisz się niczym przejmować. (...)
   — Mów głośniej, bo nie słyszę. Nie dość, że masz taki dziwny akcent, to jeszcze mamroczesz coś pod nosem mówisz niewyraźnie. (...)
Dziewczyny tymczasem podniosły się z trawy. (...)
Alexandra bez słowa podążyła za nią, a po chwili wyprzedziła ją o kilka kroków. (...) Evelyn, która właśnie przypomniała sobie, że nie ma pojęcia, jak wrócić do salonu, uśmiechnęła się i ruszyła za nią. (...)
Mugoloznastwo natomiast było jednym z najważniejszych przedmiotów i było obowiązkowe dla wszystkich. (...)
  — Cześć, ciociu Jeanne. Jestem Alexandra - przedstawiła się dziewczyna, ponownie przywołując na twarzy ten sam szczery uśmiech, który miała na początku rozmowy z Evelyn. (...)
W każdym razie (bez przecinka) spoglądała na nią ze smutkiem. (...)
Alexandra wydawała się być nimi autentycznie zainteresowana i najwyraźniej cieszyła się, że nikt nie wywleka już tematu jej rodziców. (...)
Evelyn, z zasłoniętymi oczami (bez przecinka) wykonała polecenie. Wymacała klamkę i nacisnęła ją, a kiedy gdy usłyszała skrzypnięcie, wsunęła się do środka. (...)
Było też wielkie łoże z baldachimem misternie haftowanym w róże, puszyste dywany na podłodze wyłożonej błyszczącym parkietem, a ściany obite były jasną, marszczoną tapetą. Były (powtórzenia) też zdobione meble z ciemnego, wyglądającego na dość stare, drewna, a także kolejne obrazy, tym razem nie przedstawiające ludzi, a urokliwe pejzaże.
Pokój, choć całkowicie niepodobny do mugolskiego mieszkania Grantów, do (powtórzenie) którego z którym zawsze była bardzo przywiązana, zrobił na niebieskowłosej duże wrażenie.

Rozdział 3  
(...)

Wciąż jednak była zdenerwowana. Linie, które nanosiła na papier, były zamaszyste i grube; w niektórych miejscach koniec ołówka przedziurawił kartkę. Jednak z każdą kolejną kreską trochę irytacji opuszczało ją, zupełnie(bez przecinka) jakby Evelyn stopniowo przelewała targające nią złość i smutek w owy szkic. (...)

Jeśli była jakaś pozytywna strona zamieszkania tutaj, byłaby (powtórzenie) to na pewno znajomość z Alex Black. (…) Mary Black nieustannie wypominała Evelyn jej wady, między innymi jej mugolski wygląd, krnąbrność, bezczelność i brak wychowania. (…)

Przyjrzała się rysunkowi, zawierającemu właściwie fragment jej wspomnień, kawałek życia i ponownie westchnęła, czując w duszy nostalgię. (...)

   — Wybacz, Evelyn - rzuciła na powitanie, powoli podchodząc do niebieskowłosej. — Widzę, że jesteś zdenerwowana?.  (...)
Jedynymi osobami, które widywała przez ostatni tydzień, były Alex, matka i babcia, a jedynymi miejscami, w których miała możliwość przebywać, była sama posiadłość i otaczające ją tereny zielone. (...)
Nic więc dziwnego, że w pewnym momencie oczy Evelyn zamknęły się i nawet się nie spostrzegła, jak osunęła się na oparcie, odpływając w niebyt.
Pomacała kieszenie swojej bluzy, jednak tak jak się spodziewała, nie wyczuła dłonią charakterystycznego zarysu charakterystycznej gładkości drewna różdżki. (...)
Alexandra przez chwilę obserwowała ją uważnie, po czym (bez przecinka) uznawszy, że już wszystko w porządku, odwróciła się powoli i odeszła, na odchodne mówiąc:.

Dodatki 3/5

Wszystko co powinno być, jest na swoim miejscu. Takie pewniaki jak Spamownik czy Spis Treści masz, więc o to martwić się nie muszę. Generalnie nie znalazłam nic wielce oryginalnego, jednak dam Ci punkty za:
- ciekawą zakładkę Ginger vel. XXX.

- za równie ciekawą zakładkę Niebieskie Marzenia.
- za bardzo rozbudowaną podstronę Linki.

Podsumowanie 5/5

Myślę, że zasługujesz tutaj na max punktów. Twoje opowiadanie jest naprawdę ciekawe i gdybyś rozwinęła jego potencjał lepiej, stałby się jednym z najlepszych fan fiction, jakie czytałam.

Pozwól, że dam Ci parę rad na przyszłość, tak byś mogła pisać lepiej. 

 

Przede wszystkim pozwól czytelnikom się czegoś domyślić, nie podawaj każdego szczegółu „na gotowe” w postaci rozmyślań Evelyn. Rozumiem, że możesz czuć dyskomfort, boisz się, że coś może być źle zrozumiane, ale jeśli poprowadzisz akcję odpowiednio, nie martw się, takich sytuacji nie będzie. Urok opowiadania polega tym, że sami bawimy się w odkrywców. Nie pozbawiaj nas, czytelników, tej zabawy. 

Myśli Evelyn nie muszą zabierać aż tyle akapitów. Dobrze by było także, gdybyś nie powtarzała zbyt często tych samych kwestii. O tym, że Evelyn źle się czuje bez rodziców i tęskni za Nowym Yorkiem wiem, a mam wrażenie, że posądzasz mnie o brak pamięci krótkotrwałej. Zamiast kolejnego akapitu pełnego melancholii możesz zastosować chociażby krotką scenkę podczas której główna bohaterka spogląda na zdjęcie rodzinne z tęsknotą w oczach. Czytelnik wie, że pragnie dawnego życia, a Ty nie musi pisać po raz kolejny tego samego. 

 

Czasami brakowało mi tutaj tajemniczości, tajemniczości która towarzyszyła mi i Evelyn w domu babki Black. Zbyt długo nie pisałaś nic o matce Evelyn i zaczęło mnie to niepokoić. Jeżeli pragniesz opisywać tylko życie niebieskwłosej w Hogwarcie, to dużo stracisz. Tamte wątki są zbyt ciekawe, by je porzucać. 

 

Nie jesteś nieomylna a Twoje umiejętności mogą się rozwinąć. Nie myśl więc, że wymagam niemożliwego lub narzekam na wszystko. Myślę, że z perspektywy obserwatora widać więcej niż z perspektywy samego autora, dlatego pragnę wykorzystać ten atut i podarować Ci parę pomysłów i uwag, które uczynią Twoje opowiadanie lepsze. Mimo paru niedociągnięć zapamiętam Evelyn jako swego rodzaju symbol wolności i pasji. Niebieskie włosy niech ogarną cały świat!

Ilość zdobytych punktów:

83/100, czyli Zaawansowany (Bardzo dobry – 5)

Niech Ci pisanie lekkie będzie.

A z ogłoszeń parafialnych, to następna ocena pojawić się może w o wiele dłuższym odstępie czasowym niż ta. Mam do przeczytania 25 rozdziałów i do napisania mnóstwo uwag. Tak właściwie to ocena Niebieskich Marzeń miała pojawić się wcześniej, ale zaskoczył mnie brak weny. Mimo to skończyłam pisanie i z ulgą mogę przyznać, że Autorka nie czekała pół roku. Myślę jednak, że recenzja nie wyszła najlepiej i to widać. No ale cóż, terminy gonią, nie mogę czekać aż jesienna chandra minie. Postaram się napisać następną ocenę lepiej. Ginger, wybacz.

Ach, droga Olu, ściągnęłam  od Ciebie sposób zaznaczania nowych akapitów. Nierówne wcięcia mnie denerwowały, więc tak jak Ty, posłużyłam się enterem.