[14] dyktator.blogspot.com

Jestem. Po miesięcznej przerwie, ale jestem. Na wstępie tylko napiszę, że etap rejonowy mam 8 grudnia, pamiętajcie wtedy o mnie! No i jeszcze jedno: Kanako, przepraszam, że musiałaś tyle czekać, ale Oceniający też człowiek. Jak zauważyłaś, napisałam recenzję niestandardową (pierwszy raz), więc pewnie dodatkowo ocena Twojego bloga nie jest najlepsza jakościowo, ale... dobra, nie mam żadnego usprawiedliwienia. Pozostaje mi jedynie liczyć na to, że będziesz wyrozumiała. I że Oceniający pomogą mi dojść do wprawy.

Adres bloga: dyktator

Oceniająca: Leaena

Autor: Kanako

Ocena: Niestandardowa

Na początku, gdy zobaczyłam w swojej kolejce bloga „Dyktator”, nie wiedziałam co myśleć. Adres przywodził mi na myśl, że będę musiała czytać o jakimś strasznym władcy rządzącym fantastyczną krainą — coś jakby „Gra o tron” — i ta myśl nie napawała mnie optymizmem, a z drugiej strony w mojej głowie pojawiało się jeszcze parę innych scenariuszy. Ostatecznie więc musiałam przyznać, że dałam się nabrać na jego tajemniczość. Ot, strzał w dziesiątkę. Intrygujesz czytelnika, a chyba o to chodzi?

Poza tym ten cytat: spójrz jak głęboko zakorzenił się ból, przed którym nie mogę uciec na belce jest naprawdę nastrojowy. Nie przeczytałam wszystkiego, kiedy teraz komentuję grafikę, lecz na myśl przyszedł mi od razu Jakku. On i jego przeszłość. Przed oczami staje mi scenka, kiedy mówi to Seidi, i nagle wszystko staje się jasne. „Dyktator” jest metaforą, tak samo jak cytat, i odnosi się do treści utworu. Ciekawe teraz kto jest tym „dyktatorem”.

Grafikę, niejako że prosiłaś o skupienie się na treści, potraktuję trochę mniej drobiazgowo. Przede wszystkim chciałam zakomunikować Ci, jak niezwykle dobrze trafiłaś z doborem barw oraz innych dodatków. Ten granat i jasna czcionka dają komfort czytania, a „tapetowane” tło jest przyjemne dla oka. Zastanawia mnie jednak nagłówek: jakiś opuszczony pokój i ruda dziewczyna siedząca na krześle. Jedyną kobietą o rudych włosach, która występowała w „Dyktatorze”, jest Seidi, więc wszystko jasne, lecz ten opuszczony pokój... Nie wiedziałam za bardzo do czego to odwoływać. Wiem, może wydać Ci się to dziwne, ale zastanawiałam się nad tym, czy „opuszczony pokój” jest czegoś symbolem, czy zwykłym tłem. Jak dla mnie mógł on równie dobrze przedstawiać jakąś scenę z Seidi, która pojawiła się w opowiadaniu, jak i samotność oraz lekkie przygnębienie, towarzyszące mi podczas czytania początków. No cóż, zobaczymy. Myślę, że wnioski wyciągnę, gdy przeczytam całość.

I jeszcze jedno. Po co Ci z boku to „Udział biorą”? Nie wiem, może się nie znam, lecz jak dla mnie nikt z tego nie korzysta. Skoro masz spis treści, to niepotrzebne są specjalne odnośniki do rozdziałów, w których pojawiła się dana postać. Gdyby tego nie było, strona wyglądałaby przejrzyściej.

Z dodatków wszystko jest estetycznie, ładnie opisane. Spodobała mi się zakładka „O blogu”.

Podsumowując, grafika i dodatki jak najbardziej zachęcają do lektury. Na „Dyktatorze” króluje według mnie gra symboli: barwy, ten pokój w nagłówku oraz sam tytuł nadaje nieco ponuro-mroczny charakter powieści. Pomijając już to, bez zastanowienia także masz plus za estetykę. Jedyne co psuło efekt harmonii, to niepotrzebny dodatek w kolumnie. Ale o tym już pisałam.

Przechodząc zgrabnie do treści, napiszę tylko, że błędy znajdują się na końcu oceny. Teraz wolałabym się zająć stroną czysto fabularną.

No dobrze, zacznijmy od „Pięć minut po północy”. Prolog krótki, wprowadzający, niby wszystko pasuje, i byłby w miarę dobry, lecz jest jedna rzecz, która razi. Aż boli mnie, gdy podczas czytania zostaję uraczona tak skąpą ilością opisów, że muszę sobie wszystko sama wyobrażać. „Jakku stał w jakiejś uliczce, która prowadziła do miejsca, gdzie znajdował się prototyp” może jest dość konkretną informacją, ale brakuje mi tutaj czegoś więcej. Tych smaczków bez których opowiadanie staje się relacją z wydarzeń, tylko relacją, bez głębszych dociekań.

Brnąc dalej, można powiedzieć, że wiem jednocześnie dużo i mało. Co prawda nie liczyłam na postawienie od razu kawy na ławę, lecz z pewnością takiego obracania się wokoło tematu nie oczekiwałam. Scenę kradzieży prototypu rozumiem, oczywiste jest, dlaczego umieściłaś ją tutaj, jednak ta rozmowa, a tym bardziej scena tortur są dla mnie zagadką. Podczas tej iście na poziomie konwersacji telefonicznej Seidi mówiła w ogóle nie na temat, co wprawiało mnie nie tyle w zażenowanie, co zdziwienie. Wciąż próbowałam zrozumieć, jaki był sens tej rozmowy, z której bądź co bądź nie wyniosłam żadnej ważnej informacji, a która zajmuje dość duży procent całego prologu. Scena kiedy Seidi torturowała, wydawała mi się zbędna, gdyż ani nie wiedziałam kogo torturuje, ani czego żąda, ani gdzie się toczy akcja. Dużo przedstawiasz natomiast szczegółów, które mało mnie obchodzą. Chociażby na to, że dziewczyna podczas tortur przypadkowo nadziała dłoń na gwóźdź, poświęciłaś cały akapit. Niezdrowy chaos panuje w prologu.

Przede wszystkim upiększyłabym go o rozbudowanie sceny tortur oraz opisy miejsc i osób. Pod koniec jest tego trochę, co mnie niezwykle ucieszyło, ale w pierwszej części nadal zieją pustki. Uczuć już dodawać nie trzeba, według mnie wszystko uwzględniłaś.

Na szczęście w „Jabłku niezgody” rzecz zaczyna się rozwijać i wiem już więcej, przynajmniej tyle, bym mogła zdecydować, czy tematyka mi odpowiada, czy nie. A więc Seidi torturowała wtedy jakiegoś naukowca, by wyciągnąć od niego informacje na temat miejsca pobytu androida? To by wiele wyjaśniało. Zastanawia mnie jednak jeden fakt: Jakku zadzwonił do rudej, kiedy szedł już po Prototyp, a podczas ich rozmowy nie było nic na temat miejsca, gdzie się on (prototyp) znajduje, skąd więc wiedział dokąd iść? Seidi miała mu podać informacje na temat lokalizacji, a gdy przyszło co do czego, to narzekała przez telefon: Wszystkie ple… to znaczy persymonki. Te małe cholery mi pouciekały! I teraz pytanie: co ja mam myśleć? Z jednej strony akcja wydaje się przemyślana, a z drugiej umknęło Ci parę szczegółów. No ale nie roztkliwiajmy się nad tym, czas zająć się dalszą częścią.

Ta scena, kiedy chłopak spotkał się z Seidi, była bardzo udana. Widać że przykładasz się do kreowania swoich postaci, bo zauważam u każdego coś charakterystycznego tylko dla niego. Cóż, Seidi na pewno nie pomyliłabym z nikim, jej wszechobecna łacina kuchenna zbyt zapadła mi w pamięć. No ale wracając do fabuły: zdradziłaś tutaj co nieco na temat położenia rodzeństwa, kim są oraz dlaczego ukradli prototyp (mówię teraz również o scenie z Isztar). Dobrze, nareszcie coś wiem. Swoją drogą ciekawie wymyśliłaś z tym Rządem. Japońska grupa turystyczna może nie brzmi zbyt groźnie, ale kto wie, co pod tymi czarnymi czuprynami siedzi?

Jedyne co mi się nie spodobało, to fakt, że kradzież Odilona poszła zbyt łatwo, zresztą tak samo jak jego wypuszczenie na wolność. Należy pamiętać, iż skoro miał on wartość taką, jaką zasugerowałaś w opowiadaniu (zerwanie sojuszu Japonia-Rosja), to na pewno był pilnie strzeżony i ukryty. No i przede wszystkim wątpię, by nie połapano się, że chodzi po ulicach (zapewne postarano się utrwalić jego wygląd gdzieś na komputerze, rysopisach i tak dalej). Najdziwniejsze było jednak to, że Jakku, działając dla terrorystów, ot tak, bo mu nie powiedzieli co ma dalej z robotem zrobić, postanowił zostawić go na pastwę losu. Rząd nie sprecyzował ich roli w tym przedstawieniu. Powiedział, że mają go ukraść, a nie niańczyć. No i co z tego? To są terroryści — ja bym się bała aż tak zaryzykować, widocznie Fukusei nie ma nic do stracenia.

„Manuskrypt Ivankowa” utrzymany jest w podobnym tonie, czyli jedna scena z rodzeństwem, jedna z Isztar. Muszę przyznać, że całkiem nieźle wychodzi Ci to manewrowanie między protagonistami, a antagonistami. Realistycznie. Zdaję sobie sprawę, że trudną sztuką jest opisać scenę tak, by nie zdradzić za dużo, a jednocześnie dać czytelnikowi wgląd w plany i terrorystów i grupy antyterrorystycznej. Brawo.

Co do akcji, nie mam tutaj większych zastrzeżeń, choć parę rzeczy zmieniłabym na Twoim miejscu (szczegóły). Na pierwszy ogień pójdzie scena w szpitalu. Tutaj już po raz drugi miałam wrażenie, że postacie mówią ciut nie do rzeczy — przeskakują teatralnie z kwiatka na kwiatek, a na końcu Dimitrij mówi, iż załatwić sprawę można za pomocą manuskryptu, po czym... umiera? Rozumiem, nie chciałaś, by facet powiedział za dużo, wtedy w ogóle nie byłoby tego dreszczyku, ale z tego powodu od razu wywoływać u niego symptomy duszności, bladości itp. tak że w końcu lekarze musieli interweniować, a Isztar zakończyć rozmowę, są po prostu mało przekonujące. Widać jak uruchomiło się stare narzędzie początkującego pisarza zwane „widzimisię”.

Wracając do rodzeństwa, tutaj wszystko przebiegało podręcznikowo. Nie zauważyłam większych nielogiczności, choć nie czułam tego, gdy Jakku wypalił nagle z tą ewakuacją. Przez myśl mi wtedy przeszła złośliwa uwaga, że „jakoś o tym nie myślał, gdy zajmował się nocą badaniem ciała Seidi”. Bo taka prawda.

Podsumowując, ten rozdział jest dla mnie naprawdę ciekawy i tajemniczy, lecz irytuje mnie trochę, jak bohaterów spotykają akurat takie okoliczności, że zamiast w końcu się czegoś dowiedzieć, czytelnik zadaje nowe pytania. Tajemniczość jest OK, dopóki autor nie czyni z wszystkiego „spiskiem”, „dziwnym przypadkiem” i nie wiadomo jeszcze czym. U ciebie prawie każda scena ma w sobie niedomówienia. Widziałam w komentarzach, jak czytelnicy zdają się również to dostrzegać — posuwają się do tego, że zadają Ci pytania. Nie wiem czy zrozumiałaś ten sygnał, ale świadczy to o ich lekkim zagubieniu.

Kiedy czytałam w „Zimą dwunastego”, że Dimitrij umarł, powinnam być smutna, a mi się chciało śmiać. Nie, nie chodzi o samą scenę — rozbawiła mnie przewidywalność tego wątku. No ale na razie zostawmy go, bo i tak nie on miał kluczowej roli w tym rozdziale.

Retrospekcje były bardzo dobrym pomysłem na przedstawienie postaci Reisy i Laviego. Zdecydowanie bardziej ciekawe niż zwykłe potoki myślowe, jak to bywa w niektórych opowiadaniach. Odwaliłaś tutaj kawał dobrej roboty. Dzięki jednemu rozdziałowi Jakku stał się taki... rzeczywisty. To chyba dobre słowo. Tak jak dotychczas najbardziej realną postacią wydawała się Seidi, tak teraz ona traci wiarygodność na rzecz „brata”. Masz niesamowitą wyobraźnię, jak możesz ją jeszcze obrażać, że jest chora (żartuję)? Rozdział ten uznaję za jak najbardziej udany.

Osobno wspomnę tylko o Reisie; według mnie udało Ci się bardzo dobrze zarysować jej portret psychologiczny. Jestem miło zaskoczona, widać, jak czynisz postępy w dzieleniu informacji na odpowiednie kęsy (ciekawe jak te słowa zinterpretujesz).

Kolejną bombą informacyjną okazał się rozdział następny, mianowicie „Prototyp zero”. Tutaj mam mieszane uczucia, gdyż według mnie zbyt folgujesz swoim bohaterom. Klonowanie jest zabronione i nawet jeżeli Lavi zajmował się tym nielegalnie, brakowało mi dreszczyku. Myślę, że mogłabyś pokazać, jak naukowiec pielęgnuje zakazany owoc, a nie podchodzi do tego, jak hodowli ogórków. Co oczywiście nie ujmuje oryginalności wątku.

Sceny z rodzeństwem są ciekawe i wciągające, tylko nie mam pojęcia, jak to ma się do akcji. Nie wiem co jest tutaj wątkiem głównym, a co pobocznym — i kiedy na początku skupiałaś się na kwestii porwania oraz sprawach politycznych, tak teraz kładziesz nacisk na życie prywatne złodziei. Nie jest to złe, ba, pominięcie takiej historii byłoby wręcz czymś haniebnym, lecz „Dyktator” przez to stał się niestabilny. Brakuje mi tutaj tego poczucia, że wszystko idzie swoim torem, a nie tak jak Ty masz akurat ochotę pisać.

Poza tym, przynajmniej jak dla mnie, Jakku zbyt lekko przyjął wiadomość, że ma swojego klona. Na jego postawę podczas pierwszej rozmowy z Seidi nasuwa mi się zwrot „uprzejmie zainteresowany”. Brakowało emocji.

Sądzę, że bardzo dobrze przedstawiłaś pozycję rudej oraz jej uczucia, gdy obudziła się w tym obskurnym miejscu. Tutaj oprócz spraw typowo kosmetycznych, nie zmieniałabym nic. Za to scenę końcową musiałam czytać dwa razy. Po tych dwóch fragmentach (rozdziale ostatnim i większej części tego) liczyłam raczej, że dasz mojemu umysłowi odpocząć, a tymczasem mam do przeanalizowania kolejną intrygę. Może warto by czasem zrobić przerwę? Nie każda scena musi kryć w sobie intrygi, tajemnice, niesamowite rozwiązania i zwroty akcji. Diabeł tkwi w szczegółach, pamiętaj.

Ostatni rozdział („Serce, które nie zna litości”) opiera się na tym samym schemacie. Tak jak na początku intrygowałaś mnie, tak teraz irytujesz. Isztar też jest Neksusem? No weź, czuję się jak w „Modzie na Sukces” — wszędzie intrygi i nic nie jest naprawdę takie, jakie się wydaje. Rzućmy jednak okiem na akcję, gdyż ogólnie o treści mam zamiar wypowiedzieć się za chwilę.

Pierwsza scena jest nawet ciekawa: Seidi ma halucynacje z dziewczynką zmawiającą różaniec, pierwszy raz pojawia się słowo dyktator... Ogólnie jest ciekawie. Niestety rozczarowałam się postacią tego dyktatora. Przewinął się w około dwóch-trzech zdaniach i koniec. „Więcej dowiecie się w następnym rozdziale”, zapewniasz swoich czytelników, co mnie jeszcze bardziej utwierdza w przekonaniu, że osoby czytające „Dyktatora” również zauważyły te wszechobecne niedomówienia i tajemnice. A tak poza tym odkryłam znaczenie szablonu. To ten pokój, prawda? Zdradziło przewrócone krzesło.

Druga scena wywołała u mnie chichot. Wiem, ona nie była śmieszna, ale gdy przeczytałam o kolejnym spotkaniu „ktokolwiek widział, ktokolwiek wie” oraz jak „Jakku” powiedział do Isztar Neksusie, padłam. Masz bardzo dobre pomysły, ale te całe knucie po kątach staje się nudne... przewidujące... irytujące. Jedyna bohaterka, która wydawała się w miarę realna pod względem pochodzenia (zwykła urzędniczka, przeciętna, dbająca o posadę, mająca swoje za uszami) okazuje się kolejnym eksperymentem! Myślę, że dalszy komentarz jest zbędny.

No dobrze, zakończyłam czytanie i, rzucając okiem na moje wypociny, stwierdzam, że przechodziłam ze skrajności w skrajność; raz mi się podobało, raz nie. Wiele kwestii jednak pominęłam na rzecz tych oto kilku akapitów pod spodem mających przybliżyć Ci, co myślę o fabule.

Pierwszą kwestią, której naczytałaś się pewnie już dość, a której tak łatwo Ci nie odpuszczę, jest moc tajemnic, które są, fakt, ciekawe, ale sprawiają wiele niedomówień. Nie będę jednak dawała Ci reprymendy, myślę, że to kwestia gustu. Nawiasem wspomnę, iż tematyka jest i tak ciężka, nie potrzeba obciążać fabułę dodatkowo tyloma znakami zapytania. Wtedy wszystko się miesza.

Druga, która tyczy się tej historii, to brak hierarchii w wątkach. Owszem, istnieje takie coś jak układ równoległy w powieści i oznacza, że wszystkie wątki są równie ważne, ale ty się do tego nie zaliczasz. Raz skupiasz się na tym, raz na tym — i tak oto opowiadanie przechodzi z jednej skrajności w drugą. Nie posiadasz także wyraźnie zarysowanego protagonisty, waham się cały czas między Jakku i Seidi i nie mogę się zdecydować. Tak więc pod względem kompozycji można wiele zarzucić.

Najbardziej gryzie mnie to, gdy próbujesz na siłę stworzyć coś niesamowitego. Może to tylko pozory, lecz czasem mam wrażenie, iż świadomość posiadania w głowie pomysłu na „Dyktatora” wprawia Cię w pewnego rodzaju zaślepienie. Każdy autor chce, by jego powieść była wyjątkowa, ale Ty przedobrzasz. Brakuje mi w niej tej iskierki codziennego życia, wszyscy tam są wyjątkowi, a akcja co chwilę brnie w innym kierunku. Często wspominasz w komentarzach, że w Twoim opowiadaniu nie zawsze będzie słodko, bo życie nie jest usłane różami. Moja droga, wyprowadzę Cię od razu z błędu: „Dyktator” nie ma nic wspólnego z rzeczywistym życiem; tam wszystko idzie za łatwo, bohaterom niecne czyny uchodzą zawsze płazem (klonowanie, kradzież, porwanie, pobicie ze skutkiem śmiertelnym itp.); świat przedstawiony zdaje się być jakimś oderwanym od dzisiejszych realiów miejscem. I nie twierdzę, że historia ta jest zła, bo pomysł jest naprawdę dobry (hołd za oryginalność), ale wykonanie chyba Cię przerosło.

W twierdzeniu, że świat przedstawiony nie przypomina naszego, jest dużo prawdy i jednocześnie przekłamania. Nie wiem, jak ostatecznie rozstrzygnąć tę kwestię, bo opisy są u Ciebie bardzo ubogie. Do teraz nie wiem, w jaki sposób mam sobie wyobrażać Jakku — jego siostra bliźniaczka miała jasne włosy, a klon rude. Przypatrywała się jego ni to japońskim, ni to słowiańskim rysom twarzy, tak bardzo różnych  od jej, i uśmiechnęła się. Jak mam wyobrażać sobie pół Japończyka pół Słowianina? Przypomniało mi się także, że później jeszcze pisałaś o podobieństwie Reisy do Jakku, co przeczy cytatowi powyżej. To ja już nie wiem, jak mam sobie w końcu wyobrażać głównego bohatera. Poza tym brakowało mi jakiejś namiastki, że to jest rok 2024, jak dla mnie niczym nie różnił się od naszego.

Może uczepię się jeszcze bohaterów. Każdy z nich ma coś charakterystycznego tylko dla siebie i widać to bardzo wyraźnie. Seidi jest nawet uzależniona od mandarynek, co nadaje humorystyczny akcent powieści. Czasami jednak mam wrażenie, że Twoi bohaterowie są nieco „sztywni”, tak jakby występowali w dramacie, a nie rozmawiali ze sobą na ulicy. Nie faworyzuję żadnego, gdyż w każdym jest coś, co mi się i podoba i nie podoba. Jakku na przykład ma bardzo ciekawie i przekonująco zarysowaną przeszłość, ale gdy czytam jego wypowiedzi, mam wrażenie, że jest kukłą, która powie wszystko, co rozkażesz. Z Seidi natomiast odwrotnie: to ona wydaje się być taka rzeczywista, ale w zestawieniu z niedomówieniami dotyczącymi jej przeszłości (mimo rozdziału wyjaśniającego), zdaje się być taka niedopracowana. O Isztar natomiast nic nie wiem. Jak dla mnie pozuje na opanowaną, zestresowaną życiem kobietę. No ale już tak nie narzekając, bo widzę, że idziesz w dobrym kierunku, dam Ci parę rad.

Oto coś, co myślę, że pisarczyk już na Twoim poziomie powinien opanować, a mianowicie Elementy składniowe postaci:

1. Zachowania w określonych sytuacjach.

2. Motywacje, intencje, motywy.

3. Przeszłość.

4. Reputacja.

5. Wygląd zewnętrzny.

6. Sieć powiązań – znajomi, rodzina, wrogowie.

7. Zwyczaje, nawyki, nałogi.

8. Uzdolnienia, zainteresowania, talenty.

9. Słabości, kompleksy, problemy.

Mam nadzieję, że to pomoże Ci poprawić jakość swoich postaci. Teraz czas na styl.

W słowach przez ciebie wystukanych na klawiaturze dostrzegam pewien algorytm, który ma swojej skutki w poprawności. Największym twoim wrogiem zdaje się być szyk zdań. Możliwe iż próbujesz wywołać efekt na osobach czytających, zmieniając naturalną kolejność wyrazów, ale ostatecznie wychodzi na to, że bardzo trudno się czyta. Chociażby to: Pokonywał grube warstwy śniegu, z niechęcią. Czy nie naturalniej brzmi: „Pokonywał z niechęcią grube warstwy śniegu”? Niby nic, a jednak, gdy co drugie zdanie jest napisane w podobny sposób, ilość „niców” rośnie i robi się „coś”. I to nieprzyjemnego w odbiorze. Poza tym przyznaję, że masz bogate słownictwo, i gdyby nie ta skaza oraz nagminne używanie przymiotników, wszystko byłoby dobrze. No ale wyrobisz się, przynajmniej mam taką nadzieję.

Zanim skończę, jeszcze słówko o narracji i dialogach. Stosujesz poprawny zapis, dokładnie opisujesz ruchy bohaterów, ale w tym „dokładnie” czai się drugie dno... tak, mówię o tych nieszczęsnych przymiotnikach. To bardzo przydatna część mowy, ale jeżeli każdy przedmiot nazywasz przynajmniej trzema, mącisz. To tak, jakbym ja miała opisać mój dzisiejszy widok za oknem: szaro, dużo drzew bez liści, mały ruch. Łatwiej chyba stworzyć z tego akapit i opisów, których brakowało, nagle namnożyłoby się, a tekst zyskałby na odbiorze. Myślę, że nie tylko mi pasowałby taki obrót spraw. Ach, jest jeszcze jedna rzecz, ważna, o której chcę wspomnieć. U Ciebie narrator bardzo często stosuje błędne nazewnictwo. Wynika to raczej z zahukania, aniżeli braku umiejętności, lecz błąd taki istnieje i należy zwrócić na niego uwagę. Jeżeli ktoś o coś się „dopytuje”, to musi nachalnie pytać, jeśli „mówi z drwiną”, słowa jego powinny obrażać lub być negatywnie nastawione do obiektu. Ot, cała filozofia.

Teraz jeszcze poprawność. Z błędów, które Ci się zdarzają, to: niepoprawne końcówki/literówki, błędne użycie słowa (np. wyblakłe oczy w odniesieniu do jasnych) i składnia. Czasami nadarzy Ci się zgubić jakiś przecinek, ale to zdarza się każdemu.

Legenda:

Literówki, słowa napisane błędnie z dużej lub małej litery.

Interpunkcja.

Odgarnęła niesforne kosmyki rudych włosów za ucho, odsłaniając tym samym okropną bliznę, która zajmowała każdy centymetr lewego policzka. — Dziwnie brzmi to zdanie; nie lepiej zakończyć je „przecinającą jej lewy policzek”? (…)

Zatrzymał się raptownie, narażając się na światło księżyca, które wychyliło się zza chmur. — Się, się, się... Radziłabym usunąć to słowo chociaż z drugiej części zdania. (…)

Dwudziestokilkuletni Jakku Fukusei westchnął, choć miał ochotę zgonić swoją ukochaną siostrę za lekkomyślność. (…)

- Odczytaj smsa i odpisz — dorzuciła ostatnie trzy gorsze i rozłączyła się, zostając głucha na jego pochlebstwa. — Dorzucić swoje trzy grosze oznacza (w ogólnym znaczeniu) wtrącanie się w nie swoje sprawy lub (już dokładniej) komentowanie, przedstawianie swojej opinii, kiedy zazwyczaj nie jest ona mile widziana. Zwrot ten po prostu tutaj nie pasuje. (…)

Śnieg pod jego nogami skrzypiał żałośnie. — Na Twoim miejscu pokusiłabym się na inny epitet. Może „irytująco”? Jakku chciał być niezauważony, więc skrzypienie pod jego stopami mogło go drażnić. (…)

Purototaipuzero, przeczytał w myślach napis wyryty na drewnianym statywie w japońskim alfabecie kanji. (…)

Lepsze to, niż tkwić tu jak kołek jako atrakcja turystyczna dla naukowców. — Bez jak kołek oraz dla brzmi lepiej. (...)

Nie potrzebujesz imienia – dodał, jakby to było jasne jak słońce. (…)

Jakku nie był zainteresowany rozmową. Targany sprzecznymi emocjami, szedł szybko, rzucając co chwilę parę uwag niemrawo. (…)

Pokonywał grube warstwy śniegu, z niechęcią. — „Pokonywał z niechęcią grube warstwy śniegu.”(…)

Po chwili zatrzymał się raptownie, zamyślony. — „Po chwili, zamyślony, zatrzymał się raptownie.”

— Bo mnie ukradłeś — odpowiedział. — A skoro mnie ukradłeś, masz jakiś ukryty motyw, prawda? — dopytywał się, nie czekając na odpowiedź. — Android wcale się nie dopytywał. On snuł przypuszczenia i szukał potwierdzenia ich prawdziwości u Jakku. (...)

Możesz iść, gdzie chcesz, robić co ci się żywnie podoba, ale pod żadnym pozorem nie daj się złapać, dobra?

— Nie wiem, gdzie chcę iść i nie wiem, co chcę robić. (…)

Jedyne (bez przecinka) co wiedział, to to, że nie chce wrócić do ciasnego szklanego pomieszczenia i uczyć się na pamięć regułek wpajanych przez osobę, która nazywała się „stwórcą”. — Dlaczego stwórca w cudzysłowie? Android tak go nazywał, czyli to było swego rodzaju imię, przezwisko naukowca. W dodatku były to myśli androida, czyli można było sobie trochę poużywać. (…)

Źle traktował podwładnych, dyszał mu nieprzyjemnie w kark, a mówiąc, wypluwał potok śliny. (...)

Odilon wykrzesał z siebie krótkie „dziękuję” i Jakku mógł tylko patrzeć, jak oddala się w bliżej nieokreślonym kierunku. (...)

Spojrzawszy na zegarek, napiła się dużego łyka ciepłego napoju. (…)

Zazwyczaj to on był na jej każde skinienie, ale nie miała zamiaru rozwodzić się nad tym egzystencjalnym problemem. — Egzystencjalny problem? Mimo że to była ironia, to zdanie brzmi co najmniej dziwnie. Musiałam czytać je wolno dwa razy, by w końcu uchwycić co miałaś na myśli. (…)

Z nudy i braku lepszego pomysłu zaczęła manewrować po kanałach telewizyjnych, aby zabić czas. — W pierwszej części zdania wspomniałaś, dlaczego Seidi manewrowała po kanałach, więc ta druga jest zbędna (i wręcz niepożądana). (…)

Mimo (bez przecinka) że ranek budził się do życia, na dworze nadal było ciemno. — Zwrot „mimo że” zastrzega sobie prawo do nietykalności. Nie stawia się między tymi słowami przecinków. (…)

W chwili, gdy szukała nerwowo w kontaktach numeru brata, dręczyło jej głowę pytanie: czy (bez przecinka) aby u niego wszystko dobrze? (…)

Nagle przerwała ten bieg szaleńczych myśli, gdy jej ucho usłyszało donośne pukanie do drzwi. — „Gdy do jej ucha doszło” brzmi lepiej. (…)

— Seidi, to ja! — Odetchnęła z ulgą, słysząc znajomą barwę głosu.

— Już idę, no. Coś ty dziś taki nerwowy, hę? — Usunęłabym to no. (…)

Przekręciła klucz w drzwiach i szarpnęła mocno za klamkę. (...)

…dupie, dopowiedziała w myślach, gdy Jakku zatopił brutalnie sine wargi (bez przecinka) w jej czerwone, ledwie rozgrzane usta. (…)

Boją się, że ktoś przetrzepie im dupska — przypomniał niecierpliwie, przesuwając wzrok po jej plecach. (...)

Nawet nie wiesz, jaką miałam upojną noc. (...)

Dobrze wiedziała, jak działają na niego te z pozoru niewinne gesty.

Długi, jasny warkocz dygotał niebezpiecznie na plecach. — Warkocz dygotał niebezpiecznie? Co to niby znaczy?

Przełknęła głośno ślinę, gdy zatrzymała się nagle przy dębowych drzwiach (bez przecinka) opatrzonych plakietką z nazwiskiem „Ilia Smirnov”.

Ilia stał tyłem do drzwi, obserwując sznur samochodów na ulicy przez szklistą szybę, zajmującą większą połowę ściany. — „Ilia stał tyłem do drzwi, obserwując sznur samochodów na ulicy przez zajmującą większą połowę ściany, szklistą szybę.”

Na czole i pod oczyma można było dostrzec sieć zmarszczek, zdradzające, że prawie czterdziestopięcioletni mężczyzna jest starym wyjadaczem. — „Na czole i pod oczyma można było dostrzec sieć zmarszczek, które zdradzały, że prawie czterdziestopięcioletni mężczyzna jest starym wyjadaczem.”

Odniósł wiele większych i mniejszych sukcesów w tajnym organie ścigania, dla osób wtajemniczonych znanym pod nazwą „O-PARTS” — To zdanie zdecydowanie wymaga przeredagowania. Przede wszystkim wtrącenie większych i mniejszych sukcesów jest zbędne, tak samo jak przecinek i cudzysłowie; resztę zostawiam Twojej kreatywności.

Wyglądał jak niekształtny wielokąt, ale nadal podobał się kobietom, które od śmierci swojej żony zmieniał jak rękawiczki. — Nie ma czegoś takiego jak niekształtny wielokąt. Co miałaś na myśli, porównując człowieka, który zapewne tak jak pozostałe siedem miliardów homo sapiens posiada pewne proporcje charakterystyczniej dla rasy ludzkiej, do niekształtnego wielokąta?

— Prototyp został skradziony — odparł, zatrzymując dłuższe spojrzenie na niebieskich, wyblakłych oczach Isztar. — Wyblakłe oczy? No weź.

— To… niemożliwe — odparła na wydechu, zaciskając dłonie na oparciu krzesła (bez przecinka) obitego bliżej nieokreślonym materiałem. — Człowiek może mówić tylko na wydechu. Spróbuj powiedzieć coś, wdychając powietrze, a się przekonasz.(…)

— A jednak prawdziwe — odparł Ilia. — Z poniedziałku na wtorek android został wykradziony z głównego oddziału badawczego na Sybirze — kontynuował. — Przez Japończyków. — Jak zapewne niektórzy zdążyli już zauważyć, trzeci raz pojawia się czasownik odparł (tutaj i w cytacie powyżej).

— Skąd wiesz? — zapytała szybko z pozoru spokojnym głosem, choć tak naprawdę miała ochotę rzucić krzesło przez długość obszernego korytarza. — Po co to szybko, skoro napisałaś już z pozoru spokojnym głosem (wydaje mi się zresztą, że te dwa sposoby wykonywania czynności się wykluczają)? Ilość zbędnych przymiotników przytłacza. Poza tym „choć tak naprawdę miała ochotę rzucić krzesłem” brzmi lepiej. Prosto, bez zbędnych szczegółów.(…)

Zawsze podziwiał jej wiarę w japoński naród, który starała się uchronić, jak tylko mogła. — Naprawdę sądzisz, że ta kobieta była w stanie uchronić Japończyków przed wszystkimi niebezpieczeństwami? I co ma do tego jej wiara w skośnookich? Po chwili refleksji mam wrażenie, że miałaś na myśli tutaj nagminne usprawiedliwianie ich poczynań. Jeśli tak, zmień czasownik. 

Przecież to ona była jednym z pomysłodawców projektu „Purototaipuzero”. — Jeżeli stosujesz kursywę, to niepotrzebny Ci już cudzysłów.  

Świadek widział rodzeństwo Fukusei, którzy od niepamiętnych lat wspomagają grupę terrorystów, ukrywającą się pod nazwą Rząd. — Niepamiętnych lat brzmi dziwnie. Może zastąp to zwrotem „odkąd pamiętał”? Poza tym widział i wspomagają to czas przeszły i teraźniejszy, narrator zaczął trochę Ci szwankować. (…)

Zawsze go podziwiała, mimo dziwacznych upodobań, ale dziś ciężko było jej na sercu, gdy musiała przyznać przed samą sobą, że nie miał racji. — Nie rozumiem przede wszystkim, co ma podziwianie jego osoby do tego, że było jej ciężko na sercu. Przeczytaj to zdanie jeszcze raz, a zrozumiesz, że nie ma ładu i składu. Poza tym mam rozumieć, że to że go podziwiała było czymś niespotykanym, ponieważ on miał dziwaczne upodobania (osób które miały dziwaczne upodobania się przecież nie podziwia)? Tak wynika z kontekstu.

Co więcej, miała tylko dziesięć dni, nie licząc tego, aby odnaleźć rodzeństwo, którego niesława doszła nawet do skromnych rosyjskich progów i przejąć „Prototyp zero”. — O Jeżu, ale tutaj pogmatwałaś. Po pierwsze dlaczego Protopop zero napisałaś w cudzysłowie? Skoro tak go nazywano, to jest jego „imię” i cudzysłów jest zbędny (to tak, jakbyś wyraz „pralka” brała w cudzysłowie). A pomijając to, zdanie jest zdecydowanie za skomplikowane i skopałaś składnię. Przyjrzyj mu się: Co więcej, miała tylko dziesięć dni(wtrącenie) i przejąć „Prototyp zero”. Z kontekstu wynika, że wspomnienie o rodzeństwie jest informacją podrzędną (zastosowanie zwrotu nie licząc), a na końcu dajesz spójnik i. Do przeredagowania.

— Pieprzony drań — mruczała pod nosem Seidi, gdy zgramoliła się z łóżka, opatulona po uszy białym prześcieradłem. — „(...) zamruczała pod nosem Seidi, gdy, opatulona po uszy białym prześcieradłem, zgramoliła się z łóżka.” Czy tak nie brzmi naturalniej? A poza tym między mruczała a „zamruczała” jest różnica, której nie zauważyłaś. (…)  

Miała wrażenie, że za chwilę pęknie jej głowa na dwie połówki. — Na Twoim miejscu usunęłabym zwrot na dwie połówki.(…)

— Dzięki za gówniany komplement — warknęła pod nosem – ale nie gadamy o mnie, do jasnej cholery! – Gdyby stała, na pewno przytupnęłaby nogą i założyła ręce na klatkę piersiową, ale nie miała siły. — Jak dla mnie wtrącenie warknęła pod nosem nie rozdziela tego samego zdania. Przeczytaj, pomijając je: Dzięki za gówniany komplement, ale nie gadamy o mnie, do jasnej cholery! Dziwne zdanie, nieprawdaż? Ostatni zwrot: na co nie miała siły? Nie rozumiem o co chodzi w tym zdaniu. (…)

Kierowany ojcowskim instynktem, położył chłodną dłoń na rozgrzanym czole dziewczyny. — Jakku był jej bratem. O jakim ojcowskim instynkcie piszesz?

— Masz gorączkę — wypomniał po chwili i skarcił ją spojrzeniem. — Zamiast wspomniał, powinno być „oświadczył”. (…)

— Nie wzięłaś wczoraj antybiotyku, prawda? — dopytywał się dalej. — On się wcześniej coś jej pytał? Powiedział tylko, że ma gorączkę...

Seidi była jak małe dziecko, które trzeba pilnować na każdym kroku, co czasem Jakku imponowało, a czasem doprowadzało do skrajnej rezygnacji. — Proszę Cię, co jest takiego imponującego w nieporadności? Użyłaś złego słowa. (…)

Nawet (bez przecinka) gdy próbował w tej kwestii przemówić dziewczynie do rozsądku, musiał się liczyć ze sromotną przegraną. (…)

— Dla twojego też, prawda? — zagadnęła, częstując swojego brata ironią. — Prędzej czy później to świństwo przeniesie się na ciebie — odparła triumfalnie, upadając na łóżko i kryjąc twarz w poduszce. — Ona go zagadnęła? Przecież Jakku i Seidi rozmawiają już od około minuty! W drugim „wtrąceniu narratora” bardziej pasowałby mi czasownik „dodała” niż odparła. (…)

— W przeciwieństwie do ciebie, stosuję się do etykiety dołączonej do opakowania — odparł, żałując w duchu, że Seidi nie potrafiła dostrzec subtelnej różnicy pomiędzy swoim egoizmem a jego czystymi intencjami.

Jakku obszedł całą długość pokoju i zerknął przez nieco brudne i wyświechtane zasłony zawieszone na karniszu. — No chyba wiadomo, że zasłony zawieszone są na karniszu. Zbyt dużo przymiotników, ot co.

Śnieg padał gęsto, nie dając wytchnienia ulicom, toteż nowy dzień był spowity ciemnością, a ulice nie były tłoczne. — Hm... Biorąc pod uwagę fakt, że jeżeli padałby śnieg, to wcale nie było ciemno (w końcu biel odbija światło), można łatwo stwierdzić, że w tym pokoju nikt dawno nie mył okien. (...)

— Dzień dłużej nikomu nie zaszkodzi (bez kropki) – kontratakowała, wydmuchując nos w chusteczkę higieniczną. (...)

Rudzielec podszedł do dużej, drewnianej szafy (bez przecinka) zajmującej jedną drugą ściany w sypialni. —Troszkę za dużo przymiotników tu się nazbierało (znowu). (…)

— Musimy się stąd ewakuować. Jak najszybciej i jak najdalej. (…)

— Spakuj nas. — Wyciągnął z szafy czarną torbę i ubrania dla siebie. — „Wyciągnął z szafy czarną torbę i swoje ubrania.” (…)

Zawodzenie wokalisty (bez przecinka) zmusiło roztargnioną Fidorovnę do zamknięcia książki, bo i tak nie potrafiła się skupić na drobnym, czarnym druku. — Wiadomo, że druk jest czarny; drobny zazwyczaj też, chyba że czytała książeczkę dla dzieci. Nie, to nie jest ironia. Próbuję zwrócić Ci uwagę na to, ile oczywistości tłumaczysz. (…)

— Wybacz, utknęłam w korku — zaczęła tłumaczyć się szybko, będąc pewna, że to rozgniewany Ilia dzwoni, aby łaskawie przypomnieć jej o zebraniu, na którym mieli omówić sytuację wysp Kurylskich. (…) — Mogę się z nim zobaczyć? — zapytała szybko, czując oszalałe kołatanie serca w piersi. — Powtórzenie słowa szybko, który moim skromnym zdaniem jest w pierwszym przykładzie zbędny. (...)

Pokój śmierdział specyficznie. (...) Rozglądnęła się po przesadnie czystym pokoju, a swoje spojrzenie zatrzymała dłużej na sylwetce Dmitrija Ivankova (bez przecinka) pogrążonego we śnie. — Powtórzenie słowa pokój. Zresztą, można się chyba domyślić, że Isztar akurat rozgląda się po pokoju, więc przeredagowanie tego zdania byłoby mile widziane.

Przez te całe dwa lata pomiędzy nimi zaiskrzyła mocna więź, a Fidorov nie wiedziała w nim już tylko kochanka, a partnera na całe życie. — Więź się zacieśnia, ale nie iskrzy. Zaiskrzyć za to może między dwoma osobnikami, zazwyczaj różnej płci, kiedy to flirt się udał (dobrze, wgłębiać się w to nie ma sensu, gdyż sytuacji na „zaiskrzenie” może być naprawdę wiele).

Wsłuchiwała się w jego czysty, ale nadal płytki oddech, przypatrując się zniekształconej twarzy przyjaciela. — Źle dobrałaś przymiotnik. Oddech może być świeży, płytki, szybki; albo odwrotnie: śmierdzący, głęboki i powolny; ale żeby czysty?

Musiała z przykrością stwierdzić, że uczucia, którymi go obdarzyła, zostały rozwiane przez bezlitośnie upływający czas. — Bardziej by mi tu pasowało „unicestwione”, „zgaszone” itp. zamiast rozwiane. Rozwiać można wątpliwości.

— Cieszę się, że przyszłaś, Isztar — wyszeptał cicho, zmęczonym głosem, wypartym ze wszystkich emocji. Zakaszlał cicho, odwracając twarz w przeciwną stronę. — Powtarza się słowo cicho. (…)

Pomyślała, że Ivankov żartuje, bądź postradał zmysły i obie te opcje wydały się kobiecie prawdopodobne, ale czując jego ciepłą dłoń na swojej zimnej od mrozu i widząc zdeterminowany błysk w zielonym oku, zrozumiała. (…)

Poczuł, jak nagle zaschło mu w gardle.

— Dima, wszystko w porządku? — zapytała zaniepokojona Isztar, patrząc, jak przyjaciel nagle zbladł. — Poprawiłam to pobladł, ale teraz, zamiast patrząc, musiałabyś wstawić „zauważając”.

— Lekarza! – krzyczała, wbiegając na korytarz. – Lekarza! (…)

Poczuł przyjemne ciepło (bez przecinka) wypełniające każdą komórkę jego ciała. (…)

Przełknął głośno ślinę. Filar, który utrzymywał go jeszcze przed chwilą przy życiu, runął, zamieniając się w kupkę gruzu. (…)

Wyglądała tak mizernie, że Jakku miał wrażenie, że byle podmuch wiatru mógłby ją dotkliwie skrzywdzić. (…)

— Chciałabym wziąć jedną. Ty zawsze siedzisz, patrzysz na nie i się smucisz — wyjaśniła. — Gdybyś miał tą jedną, byłoby już wszystko okej, prawda?

Po niewielkim pokoju na poddaszu rozniósł się jęk bólu, zagłuszony przez głośny huk. — „Po niewielkim pokoju na poddaszu rozniósł się, zagłuszony przez głośny huk, jęk bólu.” Przy imiesłowach przymiotnikowych nie stosuje się przecinków, jednak Ty piszesz tak dziwne zdania, że na pierwszy rzut oka nie wydaje się błędne. Zwróć jednak uwagę na to, iż przecinek oddziela samodzielne części zdania. Zagłuszony przez głośny huk nie spełnia tych warunków; jest raczej wtrąceniem, które powinno znaleźć się pośrodku.

Jakku, bazgroląc kilka niedbałych słów na kartce papieru, nawet nie podniósł wzroku. — Wiadomo że jak kartka, to papieru. (...)

Reisa nigdy nie potrafiła się nadziwić bliźniakowi, jak mógł mieszkać w takich spartańskich warunkach.

Zawsze, gdy przekraczała próg małego pokoju, miała ochotę pozbierać walające się po kątach papiery i poukładać rozrzucone ubrania, ale zamiast tego, usiadła obok niego na zaścielonym niedbale łóżku, opierając plecy o ścianę (bez przecinka) wymalowaną jasną czerwienią. (…)

— Wskoczyłbyś za kimś w ogień? — zaciekawiła się nagle, odgarniając z czoła włosy koloru, którego nikt nie potrafił zidentyfikować. — Ja również. Napisz chociaż czy są ciemne czy jasne, bo nie wiem, czy ona ma na głowie tęczę, czy po prostu ludzie w jej otoczeniu mają zbyt ubogie słownictwo, by nazwać ten odcień.

„Cherubinek”, mówili wszyscy, na co Reisa zawsze czuła ukłucie zazdrości w piersiach. — „Ukłucie zazdrości” jest przenośnią, nikt tak naprawdę nie czuje fizycznego bólu, więc podawanie przez Ciebie miejsca owego ukłucia jest, z całym szacunkiem, śmieszne (nie naśmiewam się, ale chyba przyznasz, że jest to trochę zabawne). (…) 

Jakku natomiast był ulubieńcem ojca i nawet matki, która chociaż skrycie, faworyzowała go i zawsze służyła ciepłym słowem. — Zdanie do poprawy. Po pierwsze: jeżeli wstawiłaś nawet, to to i jest zbędne; po drugie: chociaż...? Jeżeli użyłaś tego słowa, dałaś do zrozumienia, że nastąpi dalszy ciąg zdania. A tak to wygląda ono, jakby je w połowie przerwano.

Czasem marzyła, aby poszedł i nigdy nie wrócił, ale później przypominała sobie, że te pobudki były egoistyczne do granic możliwości. W końcu tylko on, jej najukochańszy braciszek, zmieniał podkłady na rozgrzanym czole i dotrzymywał towarzystwa nawet do późnej nocy. — Tutaj widzę wyraźny błąd logiczny. To ta dziewczyna jest wdzięczna czy nie? Rozumiem, są sytuacje, gdy człowiek jest wewnętrznie rozdarty, ale żeby chcieć, by troszczący się o nią brat poszedł i nigdy nie wrócił, ponieważ był bardziej lubiany, to szczyt pychy. (…) ale później przypominała sobie, że te pobudki były egoistyczne do granic możliwości; jakoś nie czuję tego tragizmu uczuć. (…)

— Do łóżka — zarządził natychmiast. Jego siostra już od dnia narodzin była słabego zdrowia i filigranowej wagi. — Filigranowej można być budowy, nie wagi. (…)

— Już, natychmiast — rozkazał, nagle strasznie rozzłoszczony. Objął ją jeszcze na krótko i wstał, dając do zrozumienia, że nie zniesie sprzeciwu. —  Tato mówił, że masz mnie słuchać, bo jestem starszy. (…)

Ojciec, jako Rosjanin i chrześcijanin z krwi i kości, celebrował w domu święta, a Jakku miał za złe rodziom, że zapomnieli o zbliżającej się pierwszej rocznicy śmierci swojej jedynej córki.

Śnieg wyjątkowo jak na Japonię prószył niesamowicie, a zimno szczypało go w nos i nawet czapka nasunięta na uszy, szal oplatający szyję i bawełniane rękawiczki nie chroniły przed mrozem tak jak powinny. — Przymiotnik wyjątkowo jest abstrakcyjny i samo w sobie napisanie, że w Japonii rzadko prószy wyjątkowy śnieg, jest błędne. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia (więcej komentować nie trzeba). Ale w gruncie rzeczy już o to bym się nie czepiała, to tak przy okazji; mam na celowniku inny błąd: bo niby co oznacza w ogóle wyjątkowy śnieg? Gdybyś napisała, że ten śnieg wydawał się Jakku wyjątkowy, albo że on powiedział, że jest wyjątkowy, wtedy ok. A tak to niepoprawnie.

Szedł byle przed siebie wśród tysiąca krętych uliczek Kobe, ułożonych dla chłopca w prawdziwe bezdroża. — Ten sam błąd z imiesłowem przymiotnikowym o którym wcześniej pisałam. (…)

Po chwili usłyszał za sobą ciche szmery, ale się nie obrócił, pewien, że nadopiekuńczy pan Michałkov go dogonił i będzie suszył ciągle jeszcze dziecięcą głowę „złotymi” radami.

Jakku zatrzymał się raptownie, chociaż buntowniczy rozum podsyłał sygnały, aby biegł ile sił i jak najdalej. — Aby biegł ile sił wystarczyłoby. Wiadomo o co chodzi.

Obrócił się odważnie, małe rączki zaciskając w piąstki. Nieznajomy spojrzenie miał nie do odszyfrowania, wąskie, nieco sine wargi wykrzywione w delikatnym, dobrodusznym uśmiechu, o  policzkach rumianych od mrozu i włochatej czapce na głowie, spod której uwolniło się kilka czarnych jak smoła kosmyków.

— Ale nietakt — przyznał mężczyzna, śmiejąc się z taką charakterystyczną chrypką, że chłopiec miał wrażenie, że znał już skądś ten śmiech. — Nie rozumiem tego zdania. Faceta nie znał, ale jego śmiech tak. Radziłabym przeredagować.

Bał się, że drugi kolejny te słowa nie przejdą mu przez gardło. — „Bał się, że kolejny raz słowa te nie przejdą mu przez gardło.”

— Jutro, o równej dwunastej pod sebun irebun. — Mężczyzna przedstawił szybko sytuację i przerwał połączenie. — „Jutro, punkt dwunasta, pod sebun irebun.”

Jakku syknął z bólu, odkładając słuchawkę na swoje pierwotne miejsce. — To pierwotne mogłaś sobie podarować. Słowo to ma coś z mistycyzmu, na pewno używanie go w odniesieniu do widełek (czy czego tam) jest nie na miejscu. (…)

Wstyd było jej trochę, że w tak smutnym czasie (bez przecinka) znalazła lekarstwo na pocieszenie. — Miałaś na myśli „krótkim” czy smutnym? Jeżeli to drugie, to zdanie brzmi dziwnie.

I na tym kończę moją pierwszą niestandardową ocenę. Pewnie nie jest najlepsza, ale luźny styl wypowiedzi zdecydowanie bardziej mi odpowiada. Mam nadzieję, Kanako, że mimo tego chaosu panującego w poście, chociaż ociupinkę pomogłam Ci w prowadzeniu bloga i przybliżyłam do wyższego szczebla w hierarchii pisarczyków. Naprawdę masz w sobie to „coś”, widać to od razu, tylko brakuje Ci szlifu. Weź moje rady pod uwagę (oddzielając te, według Ciebie, istotne od nieistotnych) i ciesz się, bowiem otrzymujesz ode mnie ocenę cztery (74 na 100 punktów), czyli jesteś Średniakiem! To chyba odpowiednia ocena, bo choć z początku myślałam o piątce, tak teraz wydaje mi się, że punkty nie kłamią. Bywaj!