[16] hermiones-diary.blogspot.com

Droga Mario N. Joy. Chciałabym zacząć od tego, jak bardzo mnie zdenerwowałaś. Już miałam kończyć ocenę treści, kiedy wchodzę na Twoje bloga i bum! Zmieniłaś szablon. Już nawet zaczęłam pisać odmowę i uwierz, że gdyby nie ilość pracy, jaką włożyłam w napisanie tej oceny i czas, który Ci poświęciłam, to wyleciałabyś z mojej kolejki z hukiem! Nie zmieniłam podpunktu grafika. I tak włożyłam całą siebie w tę ocenę, a spotkałam się jedynie z brakiem szacunku. Czytałam Twój komentarz z przeprosinami, ale pamiętaj, aby więcej myśleć przy kolejnej zmianie szablonu. Nie każda oceniająca potraktuje Cię tak łagodnie.

Od razu zaznaczę, że ocena nie obejmuje dwudziestego piątego rozdziału, gdyż pojawił się, gdy zamknęłam już podpunkt treść.

A teraz zapraszam wszystkich do przeczytania oceny.

Adres bloga: hermiones-diary

Oceniająca: hope

Autorka: Maria N. Joy

Ocena: Standardowa

Okładka 5/5

Adres informuje mnie, że po raz kolejny będę miała okazję zagłębić się w cudowny świat wykreowany przez panią Rowling. Oczywiście zawsze jest możliwość, że nie masz zamiaru pisać o Hermionie Granger, ale o innej dziewczynie o tym imieniu, jednak bądźmy szczerzy – szansa na to jest jak jeden do miliona.

Hermiones diary od razu skojarzyło mi się z popularnym w ostatnich latach tematem Dramione i, jak się zaraz okazało, nic a nic się nie pomyliłam. Od razu powiem, że dobrze trafiłaś, bo ubóstwiam tę tematykę, odkąd skończyłam dwanaście lat i teraz, gdy mam już siedemnaście, nadal kocham ją równie żarliwie jak wtedy. Mam nadzieję, że się na Tobie nie zawiodę i jeszcze kiedyś powrócę chętnie do Twojego opowiadania.

Belka wita mnie cytatem we met with a goodbye kiss. Nie dodałaś, kto jest autorem słów, ale cudzysłów jest, a dalej w odpowiedniej zakładce znajduję informację na ten temat, więc jestem całkowicie usatysfakcjonowana. Ponadto aż się uśmiechnęłam, czytając te słowa. Są smutne, powiedziałabym nawet, że przywodzą na myśl taką jesienną melancholię, a to niezmiernie kojarzy mi się właśnie z Hermioną i Draco oraz całym ich związkiem. Ogromny plus, bo cytat idealnie dobrany.

Grafika 8/10

Za każdym razem, kiedy wchodzę na Twojego bloga, od nowa rozpływam się nad nagłówkiem. Pogratuluj ode mnie szabloniarce, która Ci go wykonała, bo jest tak skromny, że aż śliczny. Urzekło mnie zdjęcie Hermiony całującej się z Draco. Nie spotkałam się jeszcze nigdzie z takim obrazkiem, chociaż trochę blogów o tej tematyce już w życiu przeczytałam. Jest również zegar. Słyszałam ostatnio opinię, że jest to symbol przypisywany często właśnie tej parze. Nie wiem, skąd ten pomysł, ale odkąd zaczęłam zwracać na to większą uwagę, muszę przyznać, że ten, kto to odkrył ma sporo racji. To tylko taka ciekawostka, ale polecam zwrócić na to uwagę.

Zjeżdżam w dół strony i stwierdzam, że czegoś mi brakuje. O ile nagłówek był skromny i ładny zarazem, to dalsze część strony aż zieje pustką. Rozejrzałam się już po Twoim blogu pobieżnie i widzę, że jest wszystko co niezbędne, ale może warto dodać, na przykład coś takiego jak informacja? Cokolwiek, co rozweseliłoby trochę tę pustą, lewą kolumnę.   

Tekst 42/60

Rozdziały 1-5

Swoją historię rozpoczynasz od rozmyślań Hermiony w noc przed powrotem do Hogwartu. Jest to dosyć często powielany schemat, więc na razie za oryginalność za wielu punktów przyznać nie mogę.

Tak bardzo tęskniła za jego widokiem. Właściwie dlaczego? Przecież tak naprawdę nigdy nie rozmawiali ze sobą na poważnie. – Mogłabym zadać to samo pytanie. Dlaczego nagle się w nim zakochała? I jak sama może nie wiedzieć, dlaczego naglę ją olśniło? Hermiona i Draco to bardzo kontrowersyjna i nietypowa para. Zakładam, że zdawałaś sobie z tego sprawę, zaczynając pisać tę historię. Pochodzą z dwóch różnych światów, nienawidzą się wzajemnie, mają różne poglądy i przekonania, młodemu Malfoyowi od zawsze wpajano, że takich, jak Granger powinno się z marszu zabijać. Naprawdę sądzić, że rozsądna i twardo stąpająca po ziemi Hermiona, zakochałabym się w nim z dnia na dzień, chociaż słowem się do niej nie odezwał? Rozumiem, że jest przystojny. Ale to jest H e r m i o n a i D r a c o, najwięksi wrogowie. To wręcz nierealne, żeby po prostu zapomnieli o poprzednich latach nienawiści i rzucili się sobie w ramiona. Nawiązuję tu również do dalszej treści, bo prawie połowę historii już przeczytałam.

Pomijając jednak fakt nagłego olśnienia panny Granger, rozmyślania, które prezentujesz można zamknąć w pięciu, może sześciu zdaniach, a Ty rozpisujesz się nad jedną rzeczą przez połowę pierwszego rozdziału. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby ten długi akapit coś wnosił. A Hermiona jest w nim jedynie strasznie niezdecydowana.

Imponował jej. Ta pogarda, z jaką zwracał się do innych ludzi, ta wyższość, wyniesiona z resztą z domu. Arogancja, którą obnosił się na każdym kroku. Momentami nawet bezczelność. Podobało jej się to, choć za wszelką cenę próbowała sobie wmówić, że tak nie jest. To go wyróżniało. Nie był taki, jak inni chłopcy. Grzeczni, spokojni. Nudni. Oddałaby wiele za fascynację takim nudziarzem. Tymczasem musiała wybrać tak nieosiągalny cel. I na co jej to wszystko? Jest taki przystojny. Ślizgoni może i zgrywają chamów i ważniaków, ale tak naprawdę są bardzo ambitni. Niewyobrażalnie sprytni. Co z tego, że mają się za lepszych? On na pewno taki nie jest. Ale kogo ona chce oszukać? Draco Malfoy był typowym Ślizgonem, który za priorytet uznawał czystość krwi. A ona nie była taka. Hermiona nie była czarownicą czystej krwi, ani nawet półkrwi. Więc niby dlaczego kiedykolwiek miałby się nią zainteresować? Była na skraju rozpaczy.

Wybacz, że cytuję tak długi fragment Twojego rozdziału, ale chcę mieć pewność, że wiesz, do czego się odnoszę.

Pierwszą moją uwagą jest to, że Hermiona nie brzmi tu jak Hermiona. Czytałam zakładkę informacje i wiem, że zastrzegasz sobie, że zachowania Granger mogą być niezgodne z kanonem. Jeśli jednak ktoś tak bardzo jak Ty, chce zmienić charakter bohatera to nie łatwiej byłoby stworzyć zupełnie swoją, nową postać? Ty byś miała większe pole do popisu, a Twoi czytelnicy nie mogliby mieć żadnych zastrzeżeń. Wydawało mi się właśnie, że cała magia tej pary polega na tym, że są zupełnie różni. Natomiast u Ciebie to się zaciera. Draco jest potulny, a Hermiona kocha u chłopców arogancję i bezczelność. Próbujesz ich do siebie upodobnić i tym samym tracisz cały urok parringu Draco/Hermiona.

Granger usprawiedliwiająca Ślizgonów? Granger twierdząca, że Malfoy nie jest taki zły, jak inni chłopcy z Domu Węża? Rozumiem, że to fanfiction i nie musisz trzymać się ściśle kanonu, ale dlaczego nigdzie nie tłumaczysz jej nagłej zmiany? Dlaczego przez jedenaście rozdziałów, które już przeczytałam, nie wspominasz, co tak bardzo wpłynęło na Hermionę, że zakochała się w Ślizgonie, w człowieku, który był jej wrogiem numer jeden? Nie możesz po prostu stwierdzić faktu i kazać się innym przyzwyczaić, że w Twoim opowiadaniu jest tak, a nie inaczej. Często mówi się, że początki są najtrudniejsze. Zastanawiałaś się kiedyś dlaczego? Bo w ff trzeba zgrabnie nawiązać do poprzednich części książki i jednocześnie wprowadzić jakoś swoją historię. WYTŁUMACZYĆ swój punkt widzenia. Ty tego nie robisz. Wydaje się, że po prostu kontynuujesz dzieło pani Rowling, ale kompletnie inną historią, która poza czasem i miejscem wydarzeń, wcale nie wiąże się z tym, co napisała Joanne Kathleen Rowling.

Mam jeszcze sporo zastrzeżeń odnośnie konkretnych bohaterów, ale myślę, że poruszę to już w odpowiednim punkcie.

Podczas gdy próbowała odpowiedzieć na pytania retoryczne, wpadła na niego. Tak, wpadła na Dracona. Była w szoku. Nie mogła z siebie wydusić ani jednego słowa, po prostu odsunęła się od niego i pobiegła dalej. Jak najdalej od Malfoya. Co on sobie o niej pomyślał? Boże, ona wariuje, przecież po prostu na niego wpadła, to się zdarza. Ale nie jej. Jest zbyt poukładana, żeby wpadać na kogokolwiek. Zbyt poukładana, żeby wpadać na Dracona Malfoya.

Dlaczego ktoś, kto jest poukładany nie może się czasem zamyślić i wpaść przypadkiem na drugiego człowieka? I dlaczego od razu od niego ucieka? Dawna Hermiona, normalna Hermiona, powinna tam zostać i z uniesioną głową rzucić w jego stronę jakąś kąśliwą uwagę. Spłonąć rumieńcem, kiedy on nazwie ją szlamą. Ale uciekać? Bez słowa? Zamykać się w łazience i rozpłakać z tego powodu? Już pomijając fakt, że Granger nie zrobiłaby tak, jak opisujesz, to bądźmy szczerzy, że tak zachowują się dzieci w podstawówce, a nie prawie dorosłe kobiety, które tyle już w życiu przeszły. Dom Lwa cechuje odwaga, pamiętaj o tym.

Trzeci rozdział naładowany jest błędami rzeczowymi. Odniosłam wrażenie, że nie czytałaś książek. Mam rację? Albo zrobiłaś to dosyć nieuważnie.

Napisałaś, że prefektów jest czworo, co jest bzdurą. Powinnaś nawet z filmów wiedzieć, że każdy dom miał dwoje, chłopaka i dziewczynę, a z najstarszych klas wybierano dwie osoby, które były Prefektami Naczelnymi. Nie trzeba się bardzo zagłębiać w książkę, żeby o tym wiedzieć. Rozumiem, że może potrzebowałaś na rzecz swojej fabuły, zmienić ich liczbę, ale powinnaś to zaznaczyć w dopisku do rozdziału albo stworzyć do tego odpowiednią zakładkę, bo pojawia się takich szczegółów więcej.

Następne, co mnie zaskoczyło to wypowiedź Rona bądź Harry’ego (nie napisałaś, który to powiedział) do Neville’a i Hermiony.

-Hej Hermiona, Neville! Dobrze cię znowu widzieć. Późno się zrobiło, a z samego rana czeka nas jakże wspaniały widok wielkiego nochala Snape'a.- Skąd mogą wiedzieć, że pierwszego dnia zaczynają Obroną Przed Czarną Magią, skoro nauczyciele rozdają plany lekcji dopiero przy śniadaniu? Kolejny błąd rzeczowy.

Miała świadomość tego, że dziś niemal wszystkie lekcje Gryffindor spędza ze Slytherinem. – Od szóstego roku nie ma podziału na klasy. Każdy uczeń wybiera sobie przedmioty, na które chciałby uczęszczać według wyników z SUM-ów (jeśli były za niskie, nauczyciel prowadzący przedmiot może się nie zgodzić na przyjęcie ucznia do swojej grupy) i dostaje indywidualny plan zajęć. Dlatego stwierdzenie, że Gryffindor spędza wszystkie lekcje ze Slytherinem jest błędne.

Opowiadali sobie historie z wakacji. Harry pierwszy raz miał najwięcej do powiedzenia, bowiem były to pierwsze wakacje spędzone u Syriusza Blacka - jego ojca chrzestnego. – Syriusz żyje?! Dlaczego tego nie wyjaśniasz? Postać nie może sobie tak po prostu zmartwychwstać, bez żadnego wyjaśnienia. Szczególnie, że to dosyć znaczący bohater. W końcu śmierć Blacka bardzo wpłynęła na Harry’ego. Nie zapominaj o tym.

Cały rozdział czwarty jest poświęcony snom, które męczą Hermionę i powiem szczerze, że ciężko mi się do nich odnieść, bo nie wiem czy kolejne błędy, które tam znalazłam były celowe, w końcu to sen i nie musi być realny, czy to Twoje niedopatrzenie. Przede wszystkim – najpierw piszesz, że Hermiona miała na sobie długą spódnicę, później są to już przydługie spodnie od piżamy, o które potyka się główna bohaterka i upada. Po czym kilka linijek niżej, Neville mówi jej, że potknęła się o książkę. Jeśli zastosowałaś to celowo – przyznaję, że wyszedł ciekawy zabieg. Pod warunkiem jednak, iż czytelnik zorientuje się, że to sen. Bo ja zanim doczytałam do słów nagle sceneria się zmieniła, byłam już nieźle zagubiona w tym, co się dzieje. Dlatego warto byłoby zaznaczyć te sny na przykład kursywą. To da czytelnikowi do myślenia.

Dla odmiany piąty rozdział poświęciłaś Draco. W sumie cały to jedno wielkie przemyślenie o tym jak… młody Malfoy całkowicie zmienia swoje poglądy. Ile to trwało? Godzinę? Dwie? Może nawet mniej. Myślisz, że byłabyś w stanie w tak krótkim czasie skreślić wszystko, czego uczyli Cię rodzice przez szesnaście lat? Domyślam się, że wpajano Ci, że nie wolno zabijać ludzi niezależnie od płci, wieku czy wyznania. I dajmy na to, że któregoś dnia trafiasz do pokoju z artykułem o człowieku, który uważa, że należy wybić wszystkich ludzi, którzy nie są katolikami. I co? Po przeczytaniu tego postanawiasz wyjść na ulicę i zabijać wszystkich, którzy są innego wyznania niż katolickie? Nie sądzę. To samo tyczy się Malfoya. Jest nauczony, że szlamy i mieszańców się wybija. Bezwzględnie. Nie zmieni się w ciągu kilku chwil. Musi pojawić się jakiś poważny bodziec, który dopiero da mu do myślenia, a nie wywróci jego poglądy do góry nogami.

Wspomnę tutaj jeszcze o narracji. Piszesz w trzeciej osobie, ale odnoszę wrażenie, że lepiej by Ci szło w pierwszej. Nie korzystasz z przywileju „wszystkowiedzącego narratora”, więc wydaje mi się, że mogłabyś spróbować kiedyś napisać coś w narracji pierwszoosobowej. Może lepiej byś się w tym czuła?

Rozdziały 6-11

- Ron, nie daj się wyprowadzić z równowagi. Malfoy zapewne znów chciał - w tym momencie głośno chrząknął - komuś zaimponować. - Obaj dyskretnie spojrzeli w stronę Hermiony, jednak ta udała, że tego nie widzi i z opuszczoną głową zabrała się do jedzenia śniadania.

- Harry, chodźmy już. Im wcześniej zaczniemy trening, tym lepiej.

- Masz rację. Do zobaczenia, Hermiono!

- Powodzenia, chłopcy! - Pomachała im ręką na pożegnanie.

Harry nie zorientował się przez sześć lat, że Ginny jest w nim zakochana; Ron nigdy nie zauważył, że Hermiona czuję do niego coś więcej, a teraz Malfoy raz spojrzał na Granger, stał się bardziej zamyślony niż zwykle, a oni od razu domyślili się, że ma coś do ich przyjaciółki? Chłopcy nie są tacy domyślni. Szczególnie Potter z Weasleyem. Tym bardziej rzuciło mi się to w oczy, że kompletnie się tym nie przejęli. Jakby rozmawiali o wczorajszej pogodzie, a nie o tym, że w Hermionie kocha się ich największy wróg. Być może z wzajemnością.

Ron siedział na miotle, pilnując pętli, jednak puszczał gola za golem. Zapewne uwagi Malfoya w jakiś sposób na niego wpłynęły. Ludzie powoli zasiadali na trybunach, Fred i George jak zawsze przyjmowali zakłady. (…)

- Witamy serdecznie na pierwszym w sezonie meczu quidditcha! - krzyczał Seamus Finnigan. - Reprezentacje Gryffindoru i Slytherinu są już na boisku. Kapitanowie drużyn mają pewne wahania, jeśli chodzi o podanie sobie dłoni.

Ron puszczał gola za golem, co można interpretować, jako początek meczu. Ludzie zasiadali na trybunach, co oznacza, że mecz się jednak nie zaczął. Fred i George dopiero przyjmowali zakłady, więc to też potwierdza teorię, że starcie jeszcze się nie zaczęło. Dalej Seamus wita wszystkich na meczu i wspomina o sytuacji z podaniem sobie dłoni przez Malfoya i Harry’ego, co jest kolejnym powodem, żeby skłaniać się bardziej ku temu, że mecz się jeszcze nie rozpoczął. Więc czyje gole puszczał Ron?

Cały mecz trwał dosłownie piętnaście linijek tekstu, licząc od wzbicia się zawodników w powietrze, do momentu złapania znicza. Nie za krótko? Lepiej było w ogóle nie opisywać tego meczu, skoro on tak mało wniósł do opowiadania.

Potem opisujesz, że Hermiona pobiegła do szatni zobaczyć się z Ronem i Harrym. Pojawił się również Malfoy z całą drużyną Ślizgonów, z czego wywnioskowałam, że szatnię mieli wspólną. Twoje kolejne niedoparzenie – zawsze przeciwnicy mają oddzielne miejsca na przebranie przed i po meczu, właśnie po to, żeby uniknąć takich sytuacji jak ta tutaj. To jeszcze można przeboleć, ale dalej pojawia się zdanie dopiero teraz zdali sobie sprawę, że patrzy na nich cała szkoła. Naprawdę cała szkoła była w szatni? Spora ta szatnia.

Draco spojrzał na Hermionę, a ona na niego. W tej sytuacji żadne z nich nie poczuło wstydu. – Nie rozumiem. A powinni poczuć wstyd? Z jakiego powodu?

- Posłuchaj się, Ron. Daj znać, jak już zmądrzejesz. - I poszła po schodach do sypialni dziewcząt, uśmiechnięta od ucha do ucha. Rozmawiali. Pochwalił ją. Może nie był idealnie miły, mówił do niej po nazwisku. Ale to i tak dobrze... w końcu mowa o Malfoyu. – Hermiona kłóci się z Ronem, ale kompletnie to po niej spływa, mówiąc kolokwialnie. Tylko Malfoy, Malfoy i Malfoy. Rozumiem, że się zakochała, ale dlaczego to jest równoznaczne z odtrąceniem przyjaciół? Kolejne zachowanie, na które nigdy nie pozwoliłaby sobie Hermiona.

W siódmym rozdziale, jak Filip z konopi wyskakujesz ze śmiercią jakiegoś ucznia. Nie byłoby ciekawiej, gdybyś opisała sam moment ataku dementorów na Vincenta? Gdy jedynie ogłaszasz jego śmierć, wydaje się to błahe i zanika na tle całego opowiadania. Opisując to dokładnie, nie tylko jako sprawozdanie Malfoya, wprowadziłabyś do opowiadania trochę dreszczyku, jakiejś akcji. Bo strasznie mi tego brakuje.

Mamy tutaj również okazję przeczytać drugi fragment, w którym Draco występuje w roli głównej i… drugi fragment, w którym płacze. W piątym rozdziale, kiedy uronił łezkę w samotności, mogłam to jeszcze znieść. W końcu każdemu zdarzają się chwile słabości. Ale on się Hermionie praktycznie rozryczał, przy czym cały czas zwracał się do niej po imieniu. Nie zachowuje się, jak Ślizgon tylko Puchon, taka typowa, hogwardzka mameła, która nie wie, co zrobić ze swoim życiem (przepraszam wszystkich wielbicieli Hufflepuffu, to moja subiektywna opinia).

Rozdział ósmy. [Hermiona] Narzuciła na siebie pelerynę niewidkę i wyszła z pokoju wspólnego. – Tak po prostu? Nawet nie rozejrzała się czy żaden Gryfon na nią nie patrzy? Harry nie rozpowiadał o swojej pelerynie na lewo i prawo, a Hermiona, jako jego przyjaciółka i inteligentna osoba, powinna zdawać sobie z tego sprawę najlepiej i wręcz go namawiać, żeby jak najmniej osób wiedziało o jej istnieniu. A ona po prostu ją założyła i wyszła. Jakby mowa była o płaszczu przeciwdeszczowym, a nie tak wspaniałym, magicznym rekwizycie.

Dalej opisujesz, jak Hermiona uczyła Malfoya zaklęć. Ciekawy pomysł, ale nie podoba mi się to, jak się do siebie odnosili podczas tego spotkania. Sprawiali wrażenie, jakby zapomnieli o wszystkich sporach i o tym, że mają inne poglądy i systemy wartości. Na litość Boską! Przecież oni są największymi wrogami, a u Ciebie zachowują się, jakby przyjaźnili się od lat! Malfoy, jak do rany przyłóż, mówi dziękuję, przepraszam, proszę, a Hermiona rumieni się jak idiotka, kiedy wychwala ją, jaką to ona jest dobrą nauczycielką. Jej zachowanie kojarzy mi się z popularnym obrazkiem „oh, stop it, you” [klik]. Po raz kolejny to powiem – strasznie ich zmieniłaś, w żaden sposób nie tłumacząc ich zachowania.

Spodobała mi się scena, kiedy okazało się, że mają takiego samego Patronusa. Nadal uważam, że za wcześnie na tak wielką miłość jak Severusa do Lily, żeby ich Patronus był taki sam, ale pomysł sam w sobie uroczy.

Znalazłam kolejny błąd rzeczowy. (…) z jego różdżki wydobył się tylko błękitny strumień. – Przy zaklęciu Patronusa, strumień wydobywający się z różdżki jest srebrny, nie błękitny.

Za łatwo Draco zaufał Hermionie. Dostał poufny list od ojca o tym, że być może będzie musiał zostać śmierciożercą i od razu pokazał go Granger? A co by było, gdyby ona poleciała z tym do Pottera? A on do Dumbledore’a? Po raz kolejny przypominam Ci, że Malfoy należy do Domu Węża, a Ślizgoni odznaczają się przede wszystkim sprytem. To nie było ani sprytne, ani rozsądne.

W dziewiątym rozdziale dwa zdania szczególnie przykuły moją uwagę. Pierwsze strasznie mnie rozbawiło. Sama nie wiedziała, czy ma ochotę płakać, czy po prostu zbyt długo nie mrugała. – W tym miejscu niezdecydowanie Twojej Hermiony osiągnęło apogeum. Drugie zdanie natomiast to: Świat nie dzieli się na dobrych ludzi i śmierciożerców. Mimo że nijak odnosi się to do poprzednich przemyśleń (takie przynajmniej odniosłam wrażenie), zdanie strasznie mi się spodobało i zapewne na długo pozostanie mi w pamięci.

Zaskoczyła mnie nagła zmiana nastawienia Hermiony do Draco w dziewiątym rozdziale. Do tej pory tak usilnie w niego wierzyła, widziała w nim same dobre rzeczy i wydawała się być zakochana po uszy, jakby nikt i nic nie mogło jej powstrzymać przed dotarciem do tego dobrego Draco. I nagle stwierdza: (…) od początku wiedziała, jak może się zakończyć znajomość z Draco, więc w gruncie rzeczy sama była sobie winna. A potem: Jej znajomość z Draco nawet jeszcze dobrze się nie zaczęła, a już skazana była na niepowodzenie. – Skąd te wnioski? Granger stwierdziła, że znajomość z Malfoyem nie ma sensu tylko, dlatego że po przeczytaniu listu od ojca, odszedł bez słowa? Czy chodzi o to, że zamiast bronić jej przed Ślizgonami, on śmiał się razem z nią? Myślałam, że zdaje sobie sprawę, że nikt nie odbierze tego dobrze. Wybacz, ale jakoś nie mogę nadążyć za jej tokiem myślenia, bo wydaje się, że zatrzymała się na poziomie podstawówki. A jak już wspominałam – to prawie dorosła kobieta. Niech się zacznie w końcu tak zachowywać.

Następny rozdział zaczynasz od kąpieli Hermiony w łazience prefektów, mimo że prefektem już nie jest. Zaskoczyło mnie, że na drzwi podziałało zwykłe Alohomora. Nie sądzisz, że gdyby to było takie proste, to wszyscy by tam przychodzili?

Dlaczego Draco również korzystał z łazienki prefektów? – Najpierw chciałam to skomentować: pewnie, dlatego że jest prefektem. Zapomniałam jednak, że odebrałaś im odznaki. Kolejna zaskakująca rzecz. Nie powinni wybrać kogoś na ich miejsce? Poza tym, od kiedy zabiera się odznaki za takie błahostki, jak kilka zaklęć rzuconych po meczu Quidditcha? Walczyły całe drużyny, a tylko Draco i Hermiona za to oberwali. Niepotrzebnie jednak odbiegam od tematu. Wracając – nie wiem, czemu pannę Granger tak bardzo zaskoczyła wcześniejsza obecność Ślizgona w tejże samej łazience. Skoro ona wpadła na ten pomysł to, dlaczego on nie mógł? Sama siedziałabym w tych bąbelkach przy każdej nadarzającej się okazji, gdybym tylko mogła.

Kolejną ważną sceną było zdarzenie w Wielkiej Sali. Zacznę od tego, co zaskoczyło mnie najbardziej. Hermiona z Malfoyem wymieniła j e d n o spojrzenie i od razu dostrzegła to cała szkoła? To tak, jakbyś zakładała, że uczniowie Hogwartu nie mają, co robić tylko siedzą całe posiłki i wpatrują się w Draco i Hermionę czy aby na pewno ta dwójka na siebie nie patrzy. To aż nierealne, że wszyscy się nagle zorientowali. Mógł to dostrzec Harry, Ron czy Ginny, bo siedzieli obok. Albo towarzystwo Malfoya przy stole Ślizgonów. Ale cała szkoła? Co ich obchodzi, kto na kogo patrzy?

Następna rzecz – Ginny strasznie lekko to przyjęła. Ale uznam ją po prostu za dobrą przyjaciółkę i nie będę się czepiać o takie szczegóły. Stanę jednak w obronie Malfoya. Hermiona mówi do Ginny coś takiego: Dawał mi nadzieję… Po co? Dlaczego się mną bawił?! – Słucham? A co on jej takiego zrobił? Powiedział do niej raz czy dwa Hermiono i przestał być złośliwy. Może po prostu się zmienił? Dlaczego ona od razu zinterpretowała to, jako wielką miłość?

Spodobał mi się pomysł z tymi pogrubionymi słowami wygasła. Dodało to dramatyzmu całej tej sytuacji i przez chwilę zapomniałam, jak bardzo nie lubię Twojej Hermiony. Nawet zrobiło mi się jej żal. Plus za to.

Zrobiłaś ze Slughorna ciamajdę. Fakt, może nie był najbardziej… odpowiedzialnym czy zorganizowanym nauczycielem, ale nie sądzę, by tolerował chamstwo.

- No co Ty, Weasley? Nawet tego nie potrafisz zrobić? - zakpił Malfoy. Ron odwrócił głowę w jego kierunku, ale postanowił zostawić tę uwagę bez komentarza, co jeszcze bardziej rozbawiło Dracona.

- A jest w ogóle coś, co umiesz? Ach tak... sprzątać. Zapomniałem, że biedacy nie posiadają skrzatów domowych. - Goyle ryknął donośnym śmiechem, a Pansy cicho chichotała pod nosem.

Hermiona - mimo że była zła na Rona - poczuła do Malfoya odrazę. Wczorajsze wydarzenie zapewne to spotęgowało.

- Ee... z mojej strony to już wszystko - zakończył zdezorientowany profesor Slughorn. - Do zobaczenia!

Który nauczyciel zareagowałby tak spokojnie? Powinien, chociaż odjąć z dziesięć punktów Slytherinowi za takie odzywki. Zignorować to mógłby tylko Snape.

Postanowił zostać neutralny. Hermiona faktycznie nie powinna ich przez cały czas ignorować, zaś Ron nie musiał tak na nią naskakiwać. W końcu nie wiedział, dlaczego spotyka się z Malfoyem.

Czy ja dobrze widzę? Dla Harry’ego ma jakiekolwiek znaczenie powód, dla którego Hermiona widuje się z Malfoyem? Przecież to jego wróg! Przez całą szóstą część próbuje udowodnić, że Ślizgon jest Śmierciożercą, a u Ciebie jest w stanie zaakceptować, że jego najlepsza przyjaciółka widuje się z kimś, kto zasilił szeregi Czarnego Pana? To chyba największa niedorzeczność ze wszystkich. Potter nienawidził wszystkiego, co w jakikolwiek sposób wiąże się z Voldemortem czy ciemną stroną, a tutaj nagle bum – nie ma nic przeciwko, że Hermiona widuje się z Malfoyem.

- Siadajcie, dzieciaki - zachęcił ich Hagrid, nalewając herbaty do trzech wiader średniego rozmiaru. Następnie położył na stoliku wielki talerz z ciasteczkami, które wielkością przypominały głowę dorosłego człowieka. – Dobrze, przyznaję, Hagrid do najmniejszych nie należał, ale z tymi wiadrami zamiast filiżanek i ciastkami wielkości głowy dorosłego człowieka to już przesadziłaś.

Wydaje mi się również, że Wielka Trójka za szybko odpuściła Hagridowi temat Azalii. Przecież mógł się jeszcze z czymś wygadać, a oni tak szybko uciekli szukać informacji w bibliotece.

Rozdziały 12-17

Te poszukiwania informacji na temat Azalii zalatują nudą, ale rozumiem, że jest to niezbędne i z czasem rozwinie się z tego jakiś ciekawy wątek. Podobał mi się pomysł z wsunięciem liściku dla Hermiony do książki. Był oryginalny i naprawdę słodki. Takiego Malfoya chciałabym zobaczyć u Ciebie więcej – subtelnego i pomysłowego, a nie rozdartego płaczka.

Bynajmniej nie była to miłość. Zdecydowanie za wcześnie, żeby móc to tak nazwać. – Mam wrażenie, że te dwa zdania to pierwszy poważny krok Twojej Hermiony w drodze ku dorosłości. To był pierwszy moment, kiedy dostrzegłam w niej prawdziwą, książkową Hermionę, a nie tylko jej marną imitację. Mam nadzieję, że teraz będzie tylko lepiej. Tego Ci życzę.

Rona Alioza rozłożyła mnie na łopatki! To było tak typowe zachowanie Ronalda, że aż się do siebie uśmiechnęłam. Nie trwało to jednak długo, bo zaraz wyłapałam kolejny błąd rzeczowy. Piszesz, że Ginny i Hermiona śpią w jednym dormitorium. Jak to możliwe? Dziewczęta z każdego roku mają oddzielne pokoje. Panna Weasley jest na piątym roku, a Granger na szóstym. Więc jakim cudem śpią razem? A już chciałam rozdział dwunasty okrzyknąć najbardziej udanym…

Jak na razie Twoją Ginny lubię chyba najbardziej. Jest stanowcza, wie, czego chce i jako jedyna widzi jakiś problem w związku Hermiony i Malfoya. Mam wrażenie, że tylko ona w całym opowiadaniu zachowała resztki rozumu. Oby ich wszystkich kiedyś naprowadziła na dobrą drogę.

Jej wzrok na chwilę utknął w szafce. – Wydostał się z niech chociaż? Nie jestem w stanie nawet wytłumaczyć tego błędu, bo jest tak oczywisty, że brak mi słów. Jak wzrok może utknąć w szafce? Zamknął go tam ktoś czy jak?

Przez spotkanie Malfoya i Granger ledwo przebrnęłam. Cały ich dialog kupy się nie trzymał. Wydawało mi się, że każde z nich prowadzi swój własny monolog kompletnie nie zwracając uwagi na słowa drugiej osoby. Ponadto niczego konkretnego z ich rozmowy się nie dowiedziałam. Nadal nie rozumiem, czemu Draco wyśmiewał się z Hermiony i, czemu rzeczona panna wyskoczyła nagle z jakimiś dziwnymi oskarżeniami w stosunku do młodego Malfoya? Na twoim miejscu posiedziałabym w wolnej chwili nad tym rozdziałem i spróbowała stworzyć między tą dwójką bardziej realną konwersację.

 Czternastka jest pierwszym rozdziałem, kiedy zapałałam jako taką sympatią do Twojego Malfoya. Może dlatego że w końcu nie płakał? Naprawdę, na Twoim miejscu zrezygnowałabym z kreowania Malfoya na taką płaczliwą, wrażliwą duszyczkę.

Zauważyłam też, że robisz postępy, bo przemyślenia Dracona z czternastego rozdziału są nieporównywalne do tych Hermiony z pierwszego. Komentuję wszystko na bieżąco, więc nie wiem jeszcze, czym zaskoczysz mnie w kolejnych częściach, ale jak na razie numerek czternasty jest najlepszy. Dialogi są naturalne, przemyślenia klarowne i mimo że nadal nie mogę przywyknąć do Twojego Draco to wszystko wyszło Ci idealnie.

Nachwaliłam Cię, nachwaliłam, a w piętnastce znowu błąd rzeczowy. Na początku drugiego fragmentu piszesz, że Fred i George testowali swoje nowe produkty na młodszych uczniach. Jak to możliwe skoro w szóstej części oni już nie chodzili do szkoły?

Ciekawy pomysł z tym składnikiem, którego poszukuje Dumbledore, ale dlaczego nie powiedział Hermionie, co to za składnik? Nawet nie wie, czego powinna szukać. I ta sytuacja w Malfoyem… To puszczenie do niej oczka było zbędne. Nie przyszło Ci do głowy, że ktoś się może zorientować? Powtórzę jeszcze raz – Draco jest Ślizgonem. Odznacza się sprytem, a ten jeden głupi gest mógł wszystko zrujnować.

Tego się nie spodziewałam. Hogwart zaatakowany? Kolejne morderstwo? Dumbledore zamyka szkołę? Muszę przyznać, że w końcu mnie zainteresowałaś, bo z takim pomysłem jeszcze się nie spotkałam. Mam jednak jedno zastrzeżenie. Ta sytuacja w Sowiarni była strasznie chaotycznie opisana. Do samego końca nie byłam pewna, co się dzieje. Odniosłam wrażenie, jakbyś podczas pisania tego końcowego fragmentu chciała jak najszybciej skończyć i darowała sobie szczegóły. A w takich chwilach szczegóły są ważne. Szczególnie, że ciężko załapać, że rozpoczyna się wojna.

Rozdział 18-24

Zacznę od tego, że źle zapisujesz imię Bellatriks. Na końcu jest ks a nie x. Pamiętaj o tym, bo błąd w imieniu to poważne niedopatrzenie z Twojej strony.

Zainteresowałaś mnie tym proroczym snem Hermiony. Był jakby takim przypomnieniem, że piszesz o świecie magii, a tam wszystko jest możliwe. Przynajmniej ja to tak odebrałam. Ciekawa jestem, jak dalej potoczy się wątek tego tajemniczego składnika. Jedna rzecz mi tylko nie pasuje. Nikt nie będzie sprawdzał korespondencji Draco? Lucjusz nie zainteresuje się, gdzie jego syn wychodzi? Szczególnie, że musi przenieść się aż do centrum Londynu... I jeszcze jedno – czy Lucjusz nie powinien być teraz w Azkabanie?

Urzekły mnie wspomnienia Narcyzy. Dobrze przedstawiłaś to, jak bardzo tęskni za latami spędzonymi w szkole, ale tak jak w przypadku sceny w Sowiarni, mam wrażenie, że za szybko chciałaś skończyć ten wątek i przez to nie wszystko dobrze ze sobą współgrało. Te wstawki rozmowy Draco i Lucjusza też były ciekawe. Ogólnie podobał mi się całokształt tej sceny. Tak trzymaj.

Niestety nawet tam znalazłam kolejny błąd rzeczowy. Na początku pojawia się informacja, że piszesz o Narcyzie, która aktualnie uczęszczała do piątej klasy, a chwilę później o piętnastoletniej Bellatriks. Kto jak kto, ale one na pewno bliźniaczkami nie były. Wydaje mi się, że Bella była starsza, chociaż głowy sobie uciąć nie dam. Musisz to jednak sprawdzić. Koniecznie!

A, jeszcze jedno! Draco zwracający się do Lucjusza tato? Kompletnie mi to do niego nie pasuje.

Zaskoczyła mnie znajomość mugolskich przysmaków u Malfoya. Naprawdę myślisz, że wie, co to kawa? Uważam, że cała sytuacja byłaby bardziej realna, gdybyś przedstawiła ją na odwrót. Ślizgon zamawiający przez pomyłkę piwo kremowe i Granger, która stara się to wszystko naprostować i mówi, że chodziło o kawę i ciasto. Nie sądzę, żeby Draco często bywał w mugolskich kawiarniach.

Dlaczego pominęłaś fakt, jak Malfoyowi udało się wymknąć z domu bez pytań ojca? Nie sądzę, żeby tak po prostu mógł wyjść, teleportować się do Londynu i nie dać nikomu o tym znać. Coś przecież musiał powiedzieć, prawda?

Praktycznie przez cały sen Hermiony wstrzymywałam oddech. Muszę przyznać, że mimo iż nie była to realna sytuacja, to trzymała w napięciu bardziej niż całe opowiadanie razem wzięte. Ten fragment zdecydowanie dopisuję do tych bardziej udanych.

Dobry pomysł z tym zestawieniem pożegnań Malfoya i Granger. Pokazałaś tym, jaki stosunek mają do rodziców i jakie uczucia towarzyszą im podczas odejścia. Muszę przyznać, że nawet mi zakręciła się łezka w oku, kiedy Hermiona wymazywała państwu Granger pamięć. W sumie nie spodziewałam się, że tak postąpi, mimo że dostrzegłam w jej wyjeździe podobieństwo do tego, kiedy w oryginale opuszczała rodzinny dom, by pomóc Harry’emu i Ronowi w poszukiwaniu horkruksów.

Po fragmencie opisującym Albusa bardzo wyraźnie, po raz kolejny, widać postęp, jaki poczyniłaś od początku pisania tej historii. Opisy są bogatsze w szczegóły, sytuacje bardziej realne i nieodbiegające już tak bardzo od kanonu. Widać też, że Twój język stał się bogatszy, a przy okazji nie popełniasz już tylu błędów. Biję pokłony, naprawdę, bo zrobiłaś to w krótkim czasie, mimo że to aż dwadzieścia rozdziałów.

Zaciekawiłaś mnie tą szkatułką, którą znaleźli. Sposób, w jaki ją odkryli też był niebanalny. Ach, jeszcze Hermiona na miotle! Szkoda, że nie opisałaś tego dokładniej, bo musiało to komicznie wyglądać. Dobrze też, że zezłościła się na Malfoya za wybór transportu. Pokazałaś tym czytelnikowi, że nie jest w niego bezgranicznie zapatrzona i nadal są rzeczy, którymi Draco wyprowadza ją z równowagi.

Uwielbiam Twoje fragmenty o Albusie. Wydają się najbardziej dopracowane, szczegółowe i emocjonalne. Do tego świetnie opisujesz Dumbledore’a, a za to należą Ci się niemałe gratulacje, bo to niezwykle trudna postać. Ty natomiast sprawiasz wrażenie, jakby właśnie o nim pisało Ci się najłatwiej. Mam nadzieję, że w dalszej części opowiadania będę miała okazję poczytać jeszcze o tym miłym staruszku.

Skończyłam czytać i zastanawia mnie teraz tylko jedna rzecz – dlaczego Hermiona i Draco musieli wybrać się do Zakazanego Lasu w nocy? Nie czuliby się bezpieczniej, gdyby to był środek dnia i przynajmniej nie byłoby tak ciemno? Poza tym lepsza widoczność = szybsze znalezienie niezbędnych składników.

Irytuje mnie Bellatriks. Ale to dobrze, taka jej rola.

Motyw z karłem rozłożył mnie na łopatki! Był genialny, serio! I już teraz mogę Ci obiecać, że dostaniesz za to punkty w oryginalności.  

1) Fabuła/Wątki 7/10

Nawet sobie nie wyobrażasz, jak ciężki w ocenie jest Twój blog. Nie chodzi o dużą liczbę rozdziałów, pojawiające się błędy czy nudną treść. Po prostu zrobiłaś tak duże postępy w trakcie całego opowiadania, że trudno wystawić Ci punkty.

Nie będę owijać w bawełnę – początkowe rozdziały były przeraźliwie nudne i naprawdę niełatwo było przez nie przebrnąć. Składały się głównie z opisów, które na myśl przywodziły mi rozmyślania nieszczęśliwie zakochanej nastolatki. Akcji było tyle co nic, a całą historia kręciła się wokół zdania, jaki ten Draco jest przystojny. Wybacz, ale takie odniosłam wrażenie.

Jednak gdzieś w granicach piętnastego, może szesnastego rozdziału coś zaczęło ruszać. Hogwart zaatakowany przez Śmierciożerców, szkoła zamknięta, tajemnicze zadanie Dumbledore’a, Albus, który chce spełnić ostatnią prośbę swojego przyjaciela, Hermiona i Draco w Hogwarcie i wreszcie ten niesamowity karzeł, którego kompletnie się nie spodziewałam! To wszystko pokazuje, jak bardzo wydoroślał Twój styl, w tak krótkim czasie i jak wielkie postępu poczyniłaś. Pewnie powtórzę to jeszcze wiele razy, ale uważam, że naprawdę Ci się należy.

Punkty odjęłam za marne początki. Wybacz, ale muszę. Oceniam całe opowiadanie, a nie tylko najnowsze rozdziały.

2) Rozwinięcie akcji 5/6

Myślę, że wspomniałam o tym już powyżej. Początki były tragiczne, ale można dostrzec, że dopiero się rozkręcasz. Wiem, że jeszcze nie raz zaskoczysz swoich czytelników niebanalnymi pomysłami, bo widać, że wciąż się rozwijasz. Więc obiecaj mi, że będziesz pisać, pisać, pisać i jeszcze raz pisać, bo jeśli teraz przerwiesz to wszystko zaprzepaścisz. A naprawdę szkoda byłoby zmarnować to, co już osiągnęłaś. Widać, że masz wiernych czytelników, którzy z pewnością tak łatwo Cię nie opuszczą, ale powinnaś przede wszystkim pisać dla siebie, a nie dla komentarzy czy odsłon bloga. Nie zapominaj o tym.

3) Świat przedstawiony 7/10

Ach te nieszczęsne opisy, jak one zawsze dają nam popalić, nie?

Znów się muszę powtórzyć, bo napisałam Ci taką długą analizę treści, że ciężko byłoby zawrzeć tu coś nowego. Twoje opisy, tak jak całe opowiadanie, z każdym rozdziałem są lepsze. Widać, że zaczęłaś przywiązywać do nich większą wagę, bo nie można nie zauważyć, że słownictwo w nich jest bogatsze, a one same w sobie są bardziej dopracowane i szczegółowe. Wydaje mi się, że nie są również tak bardzo wyrwane z kontekstu. W Twoich początkowych rozdziałach, rozmyślania bohaterów były nielogiczne, ciągnęły się w nieskończoność, a tak naprawdę nie wnosiły nic istotnego do opowiadania. Na koniec ewoluowały i w sumie stało się to tak nagle, że nawet nie wyłapałam momentu, kiedy tak bardzo podszkoliłaś się w pisaniu. To naprawdę widać. Może zdradzisz mi swój sekret, co? No powiedz młodej, niedoświadczonej hope, co tak bardzo pomogło Ci w tworzeniu? Bo wyraźnie wskoczyłaś na wyższy level w pisaniu.

4) Bohaterowie 6/10

Hermiona Granger – początkowo sprawiała wrażenie rozkapryszonej nastolatki. Jej miłość na Malfoya pojawiła się znikąd i nawet ona sama nie wiedziała, co się wydarzyło, że zapałała uczuciem do młodego arystokraty. Jeśli chodzi o jej charakter to niedorzeczność goniła niedorzeczność, serio. Płakała bez powodu, zamiast postawić się Malfoyowi, to uciekała, chowając się w najbliższej toalecie, pod każdym (d o s ł o w n i e pod każdym) względem była niezdecydowana – nie wiedziała, czemu się zakochała, czemu zachowała się tak a nie inaczej, czemu powiedziała coś, czego wcale nie miała ochoty mówić… Przykłady mnożyły się w nieskończoność, przez co szczerze znienawidziłam Twoją nową Hermionę. Ale potem nagle coś się w niej zmieniło. Cytowałam nawet zdanie, po którym to nastąpiło, pamiętasz? Bynajmniej nie była to miłość. Zdecydowanie za wcześnie, żeby móc to tak nazwać. Od tego momentu Gryfonka się zmieniła. Szkoda, że nastąpiło to dosyć późno, bo zdążyłam się do niej zniechęcić, niemniej jednak gratuluję, że udało Ci się z tego wybrnąć i naprowadzić ją na dobrą drogę. Hermiona z końcowych rozdziałów jest nareszcie taka, jak przedstawiła ją pani Rowling – zawsze na wszystko przygotowana, w zanadrzu zawsze ma jakąś książkę, kocha się uczyć i potrafi dogryźć Malfoyowi, jeśli tylko jest to konieczne. Nareszcie nie jest kolejną zapatrzoną fanką Dracona, tylko tą starą, poczciwą Granger, która ma swoje zdanie i własne, niezłomne poglądy. Trzymaj się tego.

Draco Malfoy – Co to za płaczliwa istota była na początku historii! Wydaje mi się, że na siłę chciałaś zrobić z niego wrażliwego, nieszczęśliwego człowieka. Przeczytałam, jeszcze przed lekturą Twojej historii, zakładkę informację i od razu wzięłam się za czytanie opowiadania, bo urzekło mnie to, co napisałaś o Malfoyu. Uważam, że Draco to postać, z której można wydobyć całą masę cech, które nie zostały ukazane w sposób oczywisty. W końcu zalazłam, kogoś, kto miał takie samo zdanie, jak ja o tym chłopaku! Nawet nie wiesz, jak mnie tu ucieszyło i… jak później się zawiodłam, kiedy zrozumiałam, że chodzi Ci o słabego płaczka, który nie potrafi sobie w życiu poradzić. Cieszę się jednak, że tak jak w przypadku Hermiony udało Ci się go trochę uratować. Nadal wydaje mi się za delikatny i myślę, że powinnaś, przynajmniej czasami, przypomnieć o jego ślizgońskie naturze, którą (płaczek czy nie) na pewno nadal posiada. Miej to na uwadze w kolejnych rozdziałach. Poza tym uważam, że mogłabyś częściej pisać z jego perspektywy. Fragment z karłem zapamiętam na bardzo długo i myślę, że poniekąd jest to zasługa tego, że pisałaś okiem Malfoya. Wydaje mi się, że z perspektywy Hermiony nie wyszłoby to już tak ciekawie.

Harry Potter, Ron Weasley – Napiszę o obu, bo są u Ciebie dosłownie nierozłączni. Przestali się pojawiać mniej więcej w momencie, kiedy zaczęłaś lepiej pisać, więc nie zapamiętałam ich zbyt dobrze. Są u Ciebie dziwnie spostrzegawczy, a to kompletnie do nich niepodobne (pisałam o tym już wcześniej). Poza tym wciąż nie przestaje mnie zadziwiać fakt, że nie przejmują się spotkaniami Hermiony i Draco. Wydawało mi się, że wszystko, co związane z tą parką, chłopcy od razu bagatelizują i uznają za nieistotne. A przecież Malfoy to ich największy wróg! Więc gdy jeszcze będziesz o niech wspominać, postaraj się pokazać, że nie akceptują wyboru Hermiony. Staną się wtedy bardziej realni.

Ginny Weasley – jedna rozsądna w całym tym towarzystwie. Nie mogę napisać o niej dużo, bo przewijała się w nielicznych fragmentach i raczej tylko po to, żeby wysłuchać Hermiony żali na temat Malfoya. Jednak wydała mi się w tych początkowych rozdziałach jedyną, kanoniczną postacią. Była dobrą przyjaciółką, starała się zrozumieć postępowanie Granger, ale równocześnie nie zmieniała swoich poglądów i twardo trzymała się tego, że związek Ślizgona i Gryfonki nie jest najlepszym pomysłem. Polubiłam ją za tę jej stanowczość. Szczególnie, że brakowało tego zarówno Draconowi, jak i Hermionie.

Albus Dumbledore – o nim nagadałam się już wcześniej. Niesamowita postać nie tylko w książce, ale i u Ciebie. Chyba pierwszy raz spotykam się z opowiadaniem, gdzie jego trudny charakter i uczucie, którym darzył Grindelwalda (słyszałaś, że Albus był homoseksualistą i skrycie się w nim kochał? – to tylko takie wtrącenie) zostało przedstawione w tak realistyczny i typowo albusowy sposób. Biję pokłony za jego przedstawienie. Naprawdę kawał dobrej roboty.

5) Dialogi/Narracja 7/10

Początkowo – tragedia. Wypowiedzi poszczególnych bohaterów rzadko się ze sobą łączyły i wydawały się nienaturalne, często kompletnie niezwiązane z nastrojem poszczególnych bohaterów. Niby pisałaś o tym, że Harry był ironiczny względem Hermiony, ale zaraz odpowiadał jej wesoło: Do zobaczenia później, Hermiono! (chodzi mi o sytuację, bodajże przed meczem, kiedy rozmowa zeszła na temat Malfoya).

Jeśli chodzi o dialogi to wyjątkowo zapadła mi w pamięć kłótnia Draco i Hermiony, kiedy po raz pierwszy się pocałowali. Pisałam już wcześniej, że ich wypowiedzi bardziej przypominały dwa monologi niż rozmowę, a do tego nie wnosiły nic istotnego do historii (znaczy się – wiem, że wnosiły, ale ja nic z tego nie zrozumiałam). Dlatego apeluję do Ciebie jeszcze raz – odśwież sobie pamięć, przeczytaj ten rozdział i postaraj się napisać tę scenę po raz drugi, bo była istotna, a ciężko się w niej odnaleźć. Jestem pewna, że teraz zrobisz to o wiele lepiej, bo w dialogach również widać postępy. Pojawiają się znacznie rzadziej, ale gdy już są to nie brak im sensu i wydają się dużo bardziej naturalne. Kolejna dziedzina, gdzie znacznie lepiej Ci idzie.

Wspominałam wcześniej o narracji – żebyś przemyślała czy nie lepiej by Ci szło, pisząc w pierwszoosobowej. Cofam to, co powiedziałam. Pierwsze rozdziały wołały o pomstę do nieba, stąd mój pomysł ze zmianą narracji, ale teraz jest o wiele lepiej (o losie, ile razy będę to musiała jeszcze powtórzyć?) i nie powinnaś niczego zmieniać. Zdecydowanie powinno zostać tak, jak jest.

6) Styl 3/4

Jeden punkt musiałam obciąć za ten nieszczęsny początek - ale to się będzie za Tobą ciągnąć, no! Jednak nie odjęłam więcej, bo widać znaczące postępy i to, że w końcu wyrobiłaś sobie swój własny styl, a to wydaje mi się podstawą. Nie wiem, może to kobieca intuicja, ale czuję, że mnie nie zawiedziesz i ani przez chwilę nie pożałuję, jeśli napiszę, że teraz to już będzie tylko lepiej.  

7) Oryginalność 7/10

W tej tematyce ciężko przyznać maksimum punktów, bo Dramione jest raczej popularnym tematem i wydawało mi się, że w ciągu ostatnich kilku lat, powiedziane/napisane zostało już wszystko. Ty mnie jednak miło zaskoczyłaś. Szczególnie wart uwagi jest motyw zamknięcia szkoły, Azalii i całego zadania, które jest z nią związane, a przede wszystkim – karła, który wywołał u mnie uśmiech i naprawdę wiele pozytywnych uczuć.

Poprawność 15/20

Skupię się na pierwszych czterech rozdziałach, bo to w nich pojawia się najwięcej błędów. Z każdą kolejną notką dostrzegałam ich coraz mniej, więc uznałam, że nie ma sensu przeprowadzać korekty czegoś, co jest dobre.

ROZDZIAŁ 1:

Tak myślała; Tak jej się wydawało – te dwa zdania strasznie rzuciły mi się w oczy. Są kompletnie zbędne, powinnaś je usunąć.

Dotarła już do piętnastej strony podręcznika do eliksirów. Przyłapała się na tym, że czyta wciąż tę samą linijkę, a z poprzednich stron niczego nie pamięta. – powtórzenie.

Hermiona nie była czarownicą czystej krwi, ani nawet półkrwi – bez przecinka przed ani.

Nocą wszystko wygląda inaczej. Nocą patrzymy na wszystko z podwojoną siłą – powtórzenia. Źle brzmi zwrot patrzeć z podwojoną siłą. Zastanów się, jak mogłabyś to zmienić.

Tak, jutro rano wstanie i będzie szczęśliwa z powrotu do szkoły – bez tak.

Bo przecież temu winna jest tylko i wyłącznie noc. To żadne uczucie, nic z tych rzeczy. To tylko noc – powtórzenie.

Co ci się stało? Jak Ty wyglądasz? – przytoczę tylko ten przykład, ale wielka litera przy zwrotach ty, ci, tobie, ciebie, itd., pojawia się u Ciebie nagminnie. To błąd, w opowiadaniach tak nie piszemy. Pamiętaj o tym proszę.

Już zamykała oczy, jej myśli już zaczęły wirować – powtórzenie.

Mogłaby przysiąc, że przez chwilę patrzył na nią. Chociaż nie, pewnie jej się przewidziało. Niby dlaczego miał na nią patrzeć? – powtórzenie.

miała kolejne powody do rozmyśleń – rozmyślań.

A może sobie to wmawiała? Tak, na pewno sobie wmawiała. – Drugie zdanie jest niepotrzebne, ale jeśli jednak zdecydujesz się je zostawić to błędem jest kolejne powtórzenie.

Draco Malfoy patrzył na nią. Patrzył na Hermionę Granger – powtórzenie.

Ta myśl była najszczęśliwszą myślą – powtórzenie.

ROZDZIAŁ 2:

nie miała zamiaru drążyć tematu. Miała ważniejsze sprawy na głowie – powtórzenie.

jak tylko śmiać się. Uśmiechnęła się zatem do Rona, mając nadzieję, że pomoże jej się wyrwać z tego obłędu – za dużo tego się.

Kiedy humor Hermiony uległ gwałtownej poprawie do przedziału wrócił Harry. – przecinek po poprawie.

Wstydziła się. Wstydziła się swojego uczucia do Dracona. – powtórzenie. Wyrzuć pierwsze zdanie, lepiej będzie brzmiało.

Sama nie potrafiła siebie zrozumieć. Miała świadomość tego, że jeśli sama siebie nie rozumie - powtórzenia.

Kiedy wyszła z przedziału była nieobecna duchem, jej myśli były teraz w przedziale Ślizgonów. Konkretniej jednego Ślizgona – powtórzenia.

Nabija się z Hermiony dlatego, że robiła sobie złudne nadzieje tylko dlatego, że na nią spojrzał? – powtórzenie, za dużo dlatego że. Poza tym przecinek stawiamy przed całym zwrotem dlaczego że, a nie przed że.

Podczas gdy próbowała odpowiedzieć na pytania retoryczne, wpadła na niego. Tak, wpadła na Dracona – Pytanie retoryczne ma to do siebie, że nie szuka się na nie odpowiedzi. Plus kolejne powtórzenie.

męczyły ją pytania, na które nie mogła znać odpowiedzi – nie znała.

Postanowiła wziąć się w garść, przecież zaraz dotrą do Hogsmeade. Nie może źle wyglądać, w końcu on tam będzie. Skarciła się w myślach, przecież miała wziąć się w garść! – powtórzenie.

Kiedy dotarli wreszcie do Hogwartu weszli do Wielkiej Sali – przecinek przed weszli.

Tak strasznie chciałaby wiedzieć, czy w jego wymiarze znajduje się miejsce dla niej – bez przecinka przed czy.

ROZDZIAŁ 3:

jutro po lekcjach odbędzie się spotkanie prefektów. Ona jest prefektem. – powtórzenie.

Hej Hermiona, Neville!  - przecinek po hej.

obrony przed czarną magią – nazwy przedmiotów powinnaś pisać wielką literą. Obrona Przed Czarną Magią.

W rzeczywistości nie miała pojęcia o czym mówi Ron – przecinek przed o czym.

Dziwna to mało powiedziane, mogę się założyć, że coś się z nią dzieje. Nie jestem pewien, czy coś niedobrego, w każdym razie coś dziwnego. Hermiona jest po prostu... inna. Inna niż zwykle – powtórzenia. A raczej cała ich masa. Plus bez przecinka przed czy.

Na obronie przed czarną magią była wyjątkowo skupiona, wykonywała polecenia profesora Snape'a. Była z siebie dumna. Tak kolorowo nie było natomiast na eliksirach u profesora Slughorna – powtórzenie, plus przedmioty powinny być zapisane wielkimi literami.

Kurcze, chłopaki, zapomniałam, że za 5 minut mam spotkanie prefektów, zobaczymy się później! - krzyknęła i już biegła w stronę wyjścia. Tak naprawdę nie zapomniała o spotkaniu. Nie mogłaby zapomnieć – w opowiadaniu wszystkie liczby, cyfry piszemy słownie + kolejne powtórzenie.

Tak. Przede wszystkim chciałam(…) – wyrzuć to tak na początku.

Kiedy wychodzili z gabinetu spojrzała w stronę Dracona. Uśmiechał się do niej. Ale nie tak, jak do wszystkich. Nie był to uśmiech ironiczny, przepełniony pychą, wyższością. Po prostu szczerze, życzliwie się uśmiechał. Nieświadomie odwzajemniła uśmiech – przecinek przed spojrzała. Powtórzenia.

ROZDZIAŁ 4:

Nagle znalazła się w skrzydle szpitalnym – wielka litera.

Była w szoku, co ona tu robi? – zamiast przecinka postawiłabym kropkę i zrobiła z tego dwa oddzielne zdania.

Z przemyśleń wyrwał ją czyjś wzrok – nie spotkałam się nigdy ze stwierdzeniem, że wzrok może wyrwać w przemyśleń. Mówi się, że można poczuć czyjś wzrok na sobie, ale raczej bezpośrednio z zadumy nigdy nikogo nie wytrącił.

No tak. Przecież to Ślizgoni. Hermiona jest przez nich nazywana po prostu szlamą – przecinek po no tak zamiast kropki i bez po prostu przed szlamą.

Przecież przed sekundą była w skrzydle szpitalnym – wielkimi literami.

Patrzył na nią. Po prostu patrzył. Jego wzrok był niesamowicie przeszywający  - żeby uniknąć powtórzenia, wyrzuć pogrubione zdania za zamiast tego postaw wcześniej przecinek i połącz dwa pozostałe zdania spójnikiem a. Od razu lepiej brzmi.

Tak właśnie w tej sytuacji objawił się strach – przecinek po tak.

Ten zapach. Znów poczuła zapach(…) – powtórzenie.

Wszyscy obserwujący sytuację jakby wyrwali się z transu – przecinek przed jakby.

Wszystko to, co działo się przez kilka poprzednich godzin nie miało teraz najmniejszego znaczenia – przecinek przed nie miało + proponowałabym zamienić słówko poprzednich na ostatnich. Lepiej brzmi.

Jak widzisz większość błędów w początkowych rozdziałach to powtórzenia. Na szczęście w najnowszych nie jest to już tak nagminne. Powiedziałabym nawet, że już Ci się nie zdarza.

Mam jednak jedną, ważną uwagę. Nagminnie piszesz zwroty ty, ciebie, tobie, itd., wielką literą. W tej formie zapisujemy to tylko, gdy zwracamy się do kogoś bezpośrednio, np. w listach czy tak, jak ja teraz do Ciebie w ocenie. Zauważyłam, że w komentarzu napisałaś: dzięki za radę, ale nie skorzystam :) nie jest to opowiadanie maturalne, w którym muszę trzymać się wszelkich zasad polskiej pisowni. w każdym razie dzięki za obiektywną opinię :). Wypracowanie maturalne czy nie, skoro piszesz powinnaś uczyć się, jak prawidłowo przekazać to, co masz do powiedzenia. Równie dobrze mogłabyś napisać: piszę rzeka przez ż, bo to nie jest wypracowanie maturalne i uważam, że tak wygląda lepiej. I nie zamierzam tego poprawić. Więc powyłapuj te błędy w poprzednich rozdziałach albo przynajmniej postaraj się więcej tak nie pisać w nowościach.

Dodatki 5/5

Bohaterowie – nie mam zastrzeżeń, chociaż mogłaś sobie ich darować, bo i tak nic istotnego nie zawierają. Każdy wie, jak Hermiona i Draco wyglądają, a o tym, kto występuje w Twoim opowiadaniu, czytelnik powinien dowiedzieć się już w trakcie czytania.

Zwiastun – śliczny, chociaż wydał mi się trochę krótki i urwany w dziwnym momencie. Jakby zabrakło końcówki.

Linki, Księga Gości, Pytania?, Archiwum – nic specjalnego, ale wiadomo - niezbędniki.

Autorka – ta zakładka wydała mi się inna niż zazwyczaj widuje się na blogach. Ot takie wypisanie cech, z krótkim podsumowaniem. Osobiście nie lubię czytać długich, niekonkretnych opisów autorów, dlatego Twoja podstrona przypadła mi do gustu.

Informacje – ta zakładka podoba mi się najbardziej, bo w czytelny sposób przedstawia wszystko, co czytelnik powinien wiedzieć o blogu i historii.  

Podsumowanie 5/5

Punkt za Albusa – nadal jestem pod wrażeniem tego, jak go opisujesz.

Drugi i trzeci za karła. Oryginalny pomysł, a do tego świetnie opisany.

A czwarty i piąty za postępy, które poczyniłaś. Gdybym mogła, to przyznałabym Ci za to jeszcze więcej, serio. Należy Ci się za ten kawał dobrej roboty, którą odwaliłaś przez ostatnie pięć miesięcy.

Ilość zdobytych punktów:

80 punktów, czyli Średniak [Dobry - 4]

Jeśli zajrzysz do punktacji to zobaczysz, że zabrakło Ci zaledwie jednego punktu do wyższej oceny. Tak, mogłabym bez problemu to gdzieś podciągnąć, ale uważam, że czwórka jest właśnie tą oceną, na którą zasługujesz. Fakt, ostatnie rozdziały spokojnie zasługują na piątkę, ale cały czas muszę mieć na uwadze to, że oceniam całość, a nie tylko końcówkę.

Gratuluję wysokiej noty i trzymam kciuki, żebyś nadal rozwijała się w takim tempie, jak obecnie. Szczęścia!