[29] tajemnica-jutra.blogspot.com

Adres bloga: tajemnica-jutra.blogspot.com

Oceniająca: summer-sky

Autor: Mademoiselle

Ocena: Nieszablonowa

Na wstępie chciałabym gorąco przeprosić za zwłokę; niestety sesja mnie przytłoczyła i przez wiele dni, nawet nie miałam chwili dla siebie, nie mówiąc w ogóle o jakimkolwiek czasie na ocenianie. Pozostaje mi jedynie mieć nadzieję, że zrozumiesz. Bez zbędnych wstępów, zapraszam do oceny. Nie, jednak będzie minimalny wstęp; wybacz, że nie wszystkie podpunkty oceny są wyróżnione, ale niektóre przewijają się przez całą treść.

Treść 64/70 + 5 punktów dodatkowych

Gdy po raz pierwszy weszłam na Twego bloga niezmiernie ucieszyłam się, że będę mogła go ocenić. Jego wygląd jest dopracowany, a tło utrzymane w jasnej tonacji ułatwia czytanie. Wszystko stanowi zwartą całość. Pani znajdująca się na nagłówku, ma miłą dla oka aparycję i zdecydowanie mogłaby uczęszczać do Hogwartu; za bohaterką znajduje się ponure zamczysko, a fakt, że całość otoczona jest ciemną mgłą, sprawia, że typuję mroczne czasy panowania Sami-Wiecie-Kogo. Dziewczyna zdaje się rozświetlać panującą wkoło ciemność,  co mogłoby mieć znaczenie metaforyczne, jednak na tym etapie nie będę się w to wgłębiać. Nie wiem, czy to możliwe, ale na Twoim miejscu delikatnie poszerzyłabym główna kolumnę. Nie o wiele jednak, tak o kilka – kilkanaście pikseli.

Zacznę niestandardowo, od podstron. Wszystko wygląda ładnie i schludnie; napisałaś, dość sporo o sobie, choć w gruncie rzeczy wiele nie zdradzasz. Muszę Ci powiedzieć, że mamy wiele wspólnych cech. Comment ça va? Dowiedziałam się też wielu faktów o samym blogu; sądzę że zawarłaś w tym wszystko co potrzeba. Bohaterowie zwięźle opisani, ale to akurat kwestia gustu.  Jest i spamownik, i linki, a w nich również ten do naszej ocenialni. Wszystko gra, więc lecimy dalej. 

Prolog spełnia swoje zadanie. Zachęcił mnie do dalszego czytania, pozostawiając otwarte zakończenie. Jest to typowa miniaturka, nie mam większych zastrzeżeń.

Zabierając się za lekturę pierwszego rozdziału, już na wstępie muszę powiedzieć, że masz naprawdę duży problem z powtórzeniami. Po więcej, zapraszam do poprawności.

Co do treści: jedno mnie zastanawia – wszyscy na tej lekcji przysypiają, ale obrywa się za to akurat głównej bohaterce, cóż za zbieg okoliczności. Ogólnie, wymiana zdań dość przewidywalna. Zastanawiam się też, czy ten dwunastoletni chłopiec miał coś wnieść do historii, czy był zwykłą „zapchaj-dziurą”. Podoba mi się wątek z bratem studiującym Prawo. Na pewno zbierzesz wiele punktów za oryginalność, gdyż nie spotkałam się jeszcze z podobną historią. Sama nauka w Beauxbatons nie jest często wykorzystywanym tematem. Czekam, aż akcja się rozwinie.

Szczerze zawiodłam się panem woźnym – zbyt to podobne do oryginału. Uśmiałam się widząc nazwisko przyjaciółki Jo, tłumaczenie jest komiczne [tłum. szynka] i jestem przekonana, że nie chciałabym się tak nazywać.

Piszesz, że dyrektorką szkoły jest  Rimet. A czy przypadkiem nie powinna nią być Madame Maxime?

Pierwsze dwa rozdziały były… Może nie tyle przegadane, bo do tego Ci daleko, ale jakieś takie jałowe, nie mające większego znaczenia, jak pisałam już wcześniej „zapchaj-dziury”.

Szczególnie brakowało mi w nich jakichś głębszych opisów; nie wykorzystałaś możliwości, jaką sobie wykreowałaś. Pokazujesz nam zupełnie inny świat, a nie wiemy jak wygląda w Twoim wyobrażeniu szkoła, zarówno z zewnątrz jak i od środka. Opisujesz ją tak, jakby była kopią Hogwartu, tak jakbyśmy wszystko mieli sobie wyczytać w oryginale. Po pierwsze z założenia nie jest to dobry zabieg, bo Twoje wyobrażenie może odbiegać od tego które serwuje nam autor. Nie dajesz nam żadnych informacji o tym, jak wyglądały tam posiłki, czas wolny, czy gdzie spano. To znaczy masz o tym wzmianki, ale ja chciałabym wiedzieć więcej. Nie pokusiłaś się nawet o opisanie domów. Tak, pojawiła się gdzieś nazwa tego, do którego należy panna Williams, swoją drogą zerżnięty z jednego z grupowców, ale nie raczyłaś nam nawet wytłumaczyć, jakimi cechami trzeba się było odznaczać aby do niego trafić. Takie stwierdzenie mogłoby pociągnąć ładne wprowadzenie od narratora, à propos jej charakteru. Co jak co, ale ja tam lubię wiedzieć o kim czytam.

Brakuje mi również rozciągnięcia wątku o stosunku Francuzów do Sama-Wiesz-Kogo. Zawsze mnie ciekawiło, dlaczego nikt nie przyszedł Brytom z pomocą. Przecież gdyby tak kilka krajów się zebrało do kupy, myślę, że byliby w stanie go pokonać. Przecież on nie miał takiej znowu ogromnej armii. Ale to taka dygresyjka ode mnie. Nie wydaje mi się również, aby terror taki jak w Anglii panował i w innych krajach, musiałby mieć tysiące wyznawców. Ale jeśli taka jest Twoja wizja – droga wolna, tylko dobrze byłoby to opisać.

Przechodząc dalej…

Dlaczego? Wytłumacz mi dlaczego ci rodzice posłali jedno swe dziecię do szkoły do Francji, a drugie do Rumunii? Dlaczego?!  Mam nawet do tej sytuacji odpowiedniego gifa, wyrażającego moje obecne uczucia, ale nie jestem pewna, czy mogę go tu zamieścić. Postaram się trochę przybliżyć mój tok myślenia: rodzeństwo jest z pochodzenia Brytami, jednakże rodzice, chcąć chronić swoje latorośle przed złym czarnoksiężnikiem, odsyłają ich do szkół do innych krajów. Dobrze, tyle jestem w stanie zrozumieć. Tylko dlaczego, do diaska, do dwóch różnych, skoro obie z nich to szkoły koedukacyjne?  [EDIT: Widzę, że wiesz, że to szkoły koedukacyjne, proszę więc o wytłumaczenie.]

Zaczęłam się jednak zastanawiać dlaczego w ogóle ich odesłali, skoro ogólnie znaną prawdą jest to, iż przy starym Dumblu najlepiej, gdyż jest on jedyną osobą, której Czarny Pan się boi. I po pierwsze: skoro chcieli chronić dzieci przed śmierciożercami, dlaczego wysłali syna do szkoły którą takowy prowadzi, a jednym z przedmiotów jest Czarna Magia, na którą kładzie się tam duży nacisk? Dodatkowo, w Twoim opowiadaniu Francja nie okazuje się znowu o wiele bezpieczniejsza. No cóż, pozostawiam to do wytłumaczenia. 

Brnę dalej, snując domysły na temat tego, czy Jocelyn i Brian się zejdą… Zobaczymy potem, jak to jest z moim przewidywaniem przyszłości. Dotarłam o akapicie o łzach i poległam jak Hitler pod Leningradem. Czytam raz i drugi, i trzeci, i nawet czwarty, lecz dopiero za piątym razem zorientowałam się co jest nie tak. Neologizmy. Nu, nu, nu! Nie piszesz całości takim typem języka, więc postaraj się powstrzymywać od takich określeń. Rozumiem, że piszesz o nastolatkach, ale takie słowa możesz zachować dla wypowiedzi postaci, jako narrator staraj się ich unikać. Do tego mam wrażenie, jakby ten fragment ciężko Ci się pisało, jest taki sztuczny, przynajmniej ja odnoszę takie wrażenie.

Poza tym, dlaczego jej przyjaciółka nosi szkarłatną koszulkę? Przecież dopiero co wróciła z odpracowywania szlabanu, wnioskuje więc, że musiała na nim mieć na sobie mundurek. Co jak co, ale w filmie ten fakt akurat się zgadza – dziewczęta z Beauxbaton nosiły takie w kolorze błękitnym.

Czasami mam wrażenie, że chciałabyś upiększyć swój język jakimś zgrabnym opisem, bądź dodaniem gdzieniegdzie paru słów. Czasami jednak, niestety, odnosisz efekt przeciwny do zamierzonego. Tak jak w tej scenie – czasami skupiasz się na czymś innym, czym odciągasz uwagę czytelnika od rozpaczy dziewczyny. Może źle to sformułowałam. Nie tyle odciągasz, co rozpraszasz. Tak jak wspomnianym już wyżej kolorem szkarłatnym, który kompletnie wybił mnie z rytmu.

Koniec rozdziału natomiast bardzo mi się spodobał. Musze przyznać, że pisanie z punktu Jo, wychodzi Ci znacznie lepiej niż z Angie. Zdziwiłaś mnie jedynie stwierdzeniem, że ciężej będzie jej pożegnać się z plażą, niż z samą szkołą.

Nadszedł moment wyrażenia mojej krytycznej opinii na temat zmieniania Szkoły Magii. Nie zrozumiem i chyba nie zrozumiem, szczególnie przed ostatnim rokiem. Przecież podczas wakacji mogłaby mieszkać u niego i tak też zapewne by było  w przypadku gdyby postanowiła nie zmieniać szkoły. Taka szkoła nie funkcjonuje jak normalna placówka, gdzie codziennie po zajęciach wraca się do domu. Można założyć, że istnieje coś takiego jak teleportacja międzykrajowa czy też sieć Fiuu, której sama użyłaś, a więc naprawdę – co za problem w tym aby odbierał ją z Francji i zabierał do domu, a po wakacjach, feriach, czy świętach odstawiał z powrotem? Argument, że chciałby aby byli razem niezbyt do mnie przemawia, skoro i tak przez znaczną część roku będzie nieomalże na drugim końcu Wysp Brytyjskich.

Jest! Znalazłam pierwszy dokładniejszy opis postaci. Właśnie czegoś takiego brakowało mi wcześniej, gdy opisywałaś Jocelyn i Angie – tam niestety miałaś jedynie zwięzłe opisy, zaledwie kilku zdaniowe. Jednakże muszę zauważyć, że trochę próżna ta kolejna przyjaciółka.

Trzeci rozdział jest zdecydowanie lepszy od poprzednich. Wreszcie coś wnosi. I to całkiem sporo. Oby tak dalej.

Wraz z rozdziałem czwartym powracamy jednak do jałowości. Rozdział znowu, jakby o niczym. Co prawda  jego druga część coś wnosi, jednak muszę przyznać, że coraz bardziej zawodzę się na oryginalności Twojego opowiadania. W ogóle nie korzystasz z możliwości jakie sobie stworzyłaś poprzez wykreowanie tak rzadko wykorzystywanego w fanfickach świata. Nie wiem, czy robisz to specjalnie, czy to tylko przypadki, a jednak spójrz: mamy woźnego, który do złudzenie przypomina Filcha, ba, mężczyzna posiada nawet swojego pupila; w tym rozdziale dołożyłaś nam fakt, iż główna bohaterka jest „prześladowana” przez innych uczniów, co niezmiernie przypomina mi konflikt Potter-Malfoy, w pierwszym momencie przebiegło mi przez myśl, że nawet rozkład płci jest podobny, jak w bandzie Draco – panowie, jednak wszyscy „poniżej” Juliena oraz jedna dziewczyna – odpowiednik Pansy; mamy i zdradę, choć to bardziej przypomina mi stare pokolenie (Pettigrew); kiepskie urodziny, jak to zazwyczaj miewał Harry; przynależność Noemi do „rodu”, niezmiernie podobne do należenia do Blacków.

Swoją drogą, zaklęcia jakie chcieli na sobie użyć – zbyt niebezpieczne to one nie były. Aż się zaczęłam zastanawiać, jak niby Julien chciał „wykończyć” główną bohaterkę.

W kolejnym rozdziale dostrzegłam pewne błędy logiczne. Przez długi czas nikt nie chciał przyznać racji Potterowi i Dumbledore'owi, że Czarny Pan powrócił – Knot myślał, że to zamach na jego stanowisko i bardzo zręcznie to tuszował. Wszystko wyszło na wierz dopiero na samym końcu piątego tomu, czyli w momencie, w którym znajduje się Twoja historia. Sądzę,  że lepszym rozwiązaniem byłoby pokazanie tego momentu i stan narastającej paniki. 

Zadziwia mnie nagła przemiana Blanchard. Takie myślenie to nie jest coś, co zmienia się z dnia na dzień. Gdyby naprawdę głosiła takie poglądy, myślę, że okazywałaby to współlokatorce już od pierwszego dnia szkoły. Zastanawiam się, dlaczego nie wykorzystałaś takiego rozwiązania. Po części rozumiem zachowanie Jocelyn, sama też chciałabym w takiej sytuacji się wyprowadzić.

Bójka jest opisana całkiem wiarygodnie, mam tylko drobne zastrzeżenie, które teraz jakoś rzuciło mi się w oczy: Beauxbatons podobno było pałacem, nie zamkiem. Ale to tylko taka drobnostka. I to zdanie, jakoby o mało się nie zabiły, jest trochę przesadzone, nie sądzisz? Szczególnie w czarodziejskim świecie, gdzie szkolna pielęgniarka jest w stanie w ciągu jednej nocy wyhodować wszystkie kości w ramieniu.

Podobają mi się te wstawki z Jamesem i Brianem, już nie mogę doczekać się kiedy będzie ich więcej.

Z opisami jest tak, że zazwyczaj pojawiają się one przy pierwszym pojawianiu się danej postaci. O ile w przypadku Noemi czy Jamesa, jest to poprawne, to dlaczego opis Jo mamy dopiero w rozdziale szóstym? Jak dla mnie, powinien pojawić się on o wiele wcześniej, w szczególności, że nie używasz narracji pierwszoosobowej. Ogólnie rzecz biorąc opisy są dobre jakościowo, z tym, że trochę brakuje tych dotyczących wyglądu miejsc, w szczególności, że kreujesz przecież swoją własną rzeczywistość.

Pomimo tego, że Twój styl jest naprawdę bardzo dobry i nie mam mu absolutnie nic do zarzucenia (wręcz przeciwnie, staję się zazdrosna), mam dziwne odczucia czytając tą historię. Nie wiem czy to kwestia tego, że rozdziały  mają zbyt dużą objętość w stosunku do wydążeń, które wnoszą, czy też z powodu niepotrzebnych wypełniaczy. Po krótkim zastanowieniu stwierdzam jednak, że ani jedno, ani drugie nie jest prawdą. Nadal mam jednak dziwny niedosyt.

Chyba już rozumiem: Twoje wątki są odrobinę za krótkie. Pojawia się ich całkiem sporo, ale żaden z nich nie przepycha historii bardziej niż do kolejnego rozdziału, ewentualnie dwóch kolejnych. Wszystkie te, które otwierasz, udaje ci się zamknąć i chwała ci za to, jednak brakuje mi czegoś, co działało by na dłuższą metę; wątków na których rozwinięcie i rozwiązanie musiałabym dłużej czekać. Zauważ, że oprócz głównej osi opowieści (nauka, przeprowadzka do Anglii), wszystko co zaczynasz zaraz się kończy – w pierwszym rozdziale mieliśmy lekcje i otrzymanie szlabanu, kolejny to odrobinie szlabanu i otrzymanie wiadomości. W następnych dwóch zasadniczo skutki wiadomości, pod koniec mamy sytuację z Julienem. Następnie mamy rozdział poświęcony konsekwencją tego spotkania(…).

Jak widzisz, jest to dość schematyczne, przydałoby się coś, co będzie ciągnęło się nam przez więcej niż kilka odcinków.

Wracając do rozdziału szóstego, sądzę że te oznaki walki byłoby w stanie usunąć kilka zaklęć, chociażby przez szkolna pielęgniarkę. Moja droga, sprawiasz, że uwielbiam Jamesa z każdą chwilą bardziej. Jestem prawie pewna, że to głównie dla niego będę wracać do Twojej historii.

Jejku, widzę, że będziesz to pogłębiać z każdym rozdziałem. Szkoda, że mój brat nie przynosi mi do łóżka tacy ze śniadaniem… Kochany jest! A jak się tak martwi o swoją siostrzyczkę – tylko dodaje mu to uroku. Chyba przyznam mu główna nagrodę za najlepiej wykreowaną postać. A drugie zajmuje panna Jambon.

Doczekałam się i Briana, na którego byłam ciekawa przez poprzednie rozdziały. Zżera mnie ciekawość co wymyślisz w związku z kreacją tej postaci, bo jak na razie niestety nie wiem wiele.

Powiem szczerze, że i ja dałam się nabrać; byłam pewna, że dziewczyna sprzeciwi się woli brata i wymknie się do centrum miasta. 
Zaczynam poważnie podejrzewać, że ta para kiedyś się zejdzie. Rozumiem myślenie Briana i sądzę, że jest jak najbardziej na miejscu, jednak po kilku zdaniach zachwyt nad jej pięknem zdaje się być przesadzony. Ja wiem, że zakazany owoc i te sprawy, ale troszkę powiało Mary-Sue.

Biedny chłopak… Nie dziwię mu się, że kilkugodzinna wyprawa na zakupy nie zdobyła jego przychylności. Jednak ze skrajności w skrajność – teraz już nawet nie ma ochoty być miły dla dziewczyny, którą niewiele wcześniej pożerał wzrokiem.

Rozdział ósmy oraz dziewiąty są płynnie połączone. Osobiście, gdy stosuje taki zabieg, załączam kilka ostatnich zdań poprzedniej części; podobny zabieg stosowany jest w wielu serialach, co ma służyć lepszemu wczuciu się w klimat, a czytelnik nie musi wracać do poprzedniego odcinka, aby utrzymać płynność czytanego tekstu. W książkach jest inaczej, ponieważ kończąc czytać jeden z rozdziałów płynnie przechodzisz do kolejnego, a nie musisz czekać na jego publikacje.

Brakowało mi opisu emocji Jo, gdy Bill dotknął jej ramienia. Kto jak kto, ale ona ma pełne prawo nawet do paranoi w takim momencie. Podoba mi się to, iż wprowadzasz Weasley’ów do opowiadania jeszcze przed podróżą do Hogwatu. Jest to ciekawy pomysł na wytworzenie punktu zaczepienia między jedną, a drugą szkołą. Jedyne co razi troszeczkę w oczy, to Twoje ciągłe podkreślanie jakie to piękne są bohaterki. Dodatkowo, nie sądzisz, że w szczególności w takich ciężkich czasach nie powinno się nie rozmawiać z nieznajomymi?

Wymiana zdań jest płynna i przemknęłam przed ten fragment lekko i szybko. Widzę, że znów wracamy do historii miłosnej; „ona martwi się o niego, a on o nią”, jak to skomentowała bohaterka.

Muszę przyznać, że dopiero w tym rozdziale skupiłam się na dialogach. Wydaje mi się, że jest ich tu więcej niż we wcześniejszych. Wypowiedzi są płynne i zrozumiałe; może trochę brakuje im osobistego charakteru, ale to jest do naprawienia. Mogłabym zwrócić jeszcze uwagę na to, iż momentami odnosiłam wrażenie jakby były one za krótkie.

Nie rozumiem oburzenia dziewczyny; przecież sama chciała żeby za nią nosił te torby. W sumie dziwne, że podczas wizyty w sklepie nie zauważył co mierzy i za co płaci. W końcu bielizna najczęściej znajduje się w dość specyficznych sklepach, gdzie poza tą częścią odzieży niewiele można dostać. Szczególnie jeśli mówimy o takiej koronkowej.

Jest i mój James! Dorzucam za niego przynajmniej dwa gratisowe punkty. Kolejny za długie rozdziały i jeszcze jeden za dobrze skomponowany szablon, i kolejny za pomysł na historię.

Wracając do treści rozdziału, niezmiernie rozbawił mnie szlaban, który bohaterowie mogliby otrzymać od Jamesa. To musiałoby być ciekawe, aż chciałabym zobaczyć co by dla nich wymyślił. Przepisywaliby powieści Kafki czy może szorowali łazienkę?

Podobnie jak Jocelyn, zdziwił mnie fakt, iż jej przenosiny nie były pewne. Wiem, że teoretycznie to tylko formalność, ale co by było gdyby jednak się nie zgodził? Pozwolę sobie zacytować: „Merlin jeden raczy wiedzieć”.

List do przyjaciółki wyszedł Ci bardzo zgrabnie. Gratuluję poprawnej formy zapisu; wielu autorów zapomina, że wtedy piszemy zwroty do adresata wielką literą. Zakończenie jest płynne.

Pozwolę sobie wrócić do sprawy o której pisałam już wcześniej; dwa rozdziały, w tym jeden długi aż na dziesięć stron, a ty opisałaś zaledwie jeden pełny dzień. Ja rozumiem, że długi i pełen atrakcji, ale nie sądzisz, że odrobinę za bardzo się rozdrabniasz? Nie prowadzisz opowiadania psychologicznego, gdzie opis uczuć wewnętrznych bohaterki ciągnie się na dwie strony. Pozostawiam to jednak do dyskusji.

Doczytałam ostatni rozdział i muszę przyznać, że miła to odmiana; tak jak i ty, jestem z niego zadowolona. Zastanowiło mnie jednak sformułowanie „hebanowe kamienie”, wiem, że chodziło o ich kolor, ale heban to rodzaj drewna, lepiej byłoby użyć koloru typowego dla skał – najlepiej byłoby po prostu wybrać jeden z nich, osobiście polecam bazalt lub granit.

Dodam jeszcze, że kilka linijek niżej przeszedł mnie dreszcz. Uważam, ze to było dobre posunięcie, choć mam cichą nadzieję, że przyjaciółka nie dołączy do Jo w Hogwarcie.

Poprawność [17/20]

Zapis dialogów masz poprawny, przy czym pamiętaj, że przez wypowiedziami również stosujemy półpauzę zamiast dywizu. Wydaje mi się jednak, że wszystkie te, które zostały użyte są przypadkiem spowodowanym programem do pisania – niektóre z nich automatycznie zamieniają dywiz na pauzę, jednak nie taki, który znajduje się na początku akapitu, tak jak w przypadku dialogów. Odsyłam do poradników o poprawnym zapisie dialogów.

Rozdział 1:

„Uczniowie odliczali minuty do przerw, aby choć na chwilę wyjść na świeże powietrze. Od rana do po południa siedzieli zamknięci w klasach, powtarzając materiał z poprzednich klas, który ułatwi im życie poza szkołą. Większość miała ten materiał perfekcyjnie opanowany(…)mogliby chociaż przenieść się do ogrodu, na świeże powietrze.” – Powtórzenia.

„(…)dostęp, i po prostu odpocząć(…)” – Przed „i” zazwyczaj nie stawiamy przecinka, wyjątkiem jest „i” w funkcji wynikowej (=toteż, więc) gdzie może się on znaleźć; przecinek stawiamy również rzez powtórzonym „i” (np. Pod dostatkiem było i jadła, i picia.)

„odchodząc z stronę katedry” – w

„paragrafy, prawa, nakazy, zakazy i inne przypiski” – Nie chodziło przypadkiem o przepisy?

Rozdział 2:

„Zwykły, mugolskitelefon” – Zwykły, mugolski telefon

Rozdział 4:

„wesprzeć przyjaciółkę z tym trudnym” – w

„szarą koszulkę, i już miała” – Przecinek przed „i”.

„Jocelyn wpatrywała się w ciuch zafascynowana. Lubiła nosić sukienki. Położyła pudełko na najbliżej stojącym łóżku i wyjęła ubranie z środka. Przyłożyła ciuch do siebie (…)” – Powtórzenie. Swoją drogą samo słowo „ciuch” wydaje mi się trochę nie na miejscu.

„ale dobrze zbudowanym, chłopakiem” – Niepotrzebny przecinek.

Rozdział 7:

„(…)wrażliwe na światło oczy. Do uszu rudowłosej czarownicy dotarł cichy świergot ptaków, dobiegający za zamkniętego okna. Spróbowała po raz kolejny otworzyć oczy (…)” – Powtórzenie.

„blondwłosy” – Podpierając się internetowym słownikiem PWN, muszę stwierdzić, że takie słowo nie istnieje, można to zastąpić słowami: jasnowłosy, słomianowłosy, lnianowłosy, żółtowłosy, płowowłosy, złotowłosy.

„(…)rozszerzone ze strachu czekoladowe oczy siostry, i spuścił nieco z tonu.” – Niepotrzebny przecinek.

„(…)płci brzydkiej, i czasami to wykorzystywała(…)” – Niepotrzebny przecinek.

„(…)w trakcie pracy każdy pracownik powinien nosić. Brian nie przepadał za nim, jednak nie miał innego wyjścia i musiał go nosić, chociażby dlatego, żeby nie stracić pracy.” – Powtórzenia.

„(…)zajęta czymś innym, mogła nie usłyszeć go.” – Nie sądzisz, że szyk ostatniej części tego zdania jest naciągany? Zmieniłabym kolejność słów na: mogła go nie usłyszeć.

„Zaśmiał się ze swojej głupoty.” – Przed kropkę wkradła Ci się spacja.

„Półki uginały się pod ciężarem produktów, a klientów było co nie miara. Z trudem dopchała się do jednej z półek. Sięgnęła po pierwsze z brzegu pudełko. Krwotoczki Truskawkowe.Zaintrygowana, odwróciła opakowanie na drugą stronę, by przeczytać, jakie te Krwotoczki mają skutki.” – Powtórzenia; drugie Krwotoczki można przykładowo zastąpić słowem cukierki lub czekoladki. Między czwartym a piątym zdaniem zniknęła spacja.

 Rozdział 8:

„Cofnęła się krok do tyłu” – To wyrażenie jest jednym z częstych błędów, a zalicza się do pleonazmów, potocznie zwanych masłem-maślanym. Albo cofamy się o krok, albo wykonujemy krok do tyłu. Nie możemy się przecież cofnąć do przodu, dodawanie więc końcówki „do tyłu” jest całkowicie zbędne.

„(…)bezpieczną odległość między nią a nieznanym jej facetem. Zmrużyła nieznacznie czekoladowe oczy i przyjrzała się uważnie osobie stojącej przed nią.” – Powtórzenie.

„(…)paplała jak najęta.Jakież te kobiety są zmienne(…)” – Brak spacji pomiędzy zdaniami.

„Przez chwilę myślał, że Jocelyn naprawdę stało się coś okropnego i ją już nie odnajdzie.” – W podkreślonej części wkradł Ci się błąd, można to poprawić na kilka sposobów, nie chcę Ci tu żadnego narzucać.

Podsumowanie

Podsumowując, Twoja historia jest naprawdę ciekawa i wciągająca, choć momentami brakuje jej wartkiej akcji. W ostatnim rozdziale jej dostarczyłaś, mam nadzieję, że będzie więcej takich fragmentów. Warto popracować również nad dialogami i ich zapisem, powtórzeniami oraz przecinkami przed „i”. Powiem szczerze, że nie wiem co jeszcze tu napisać, aby nie powtarzać tego, co pojawiło się już wcześniej. Jestem pewna, że będę do Ciebie wracać – dla Jamesa i dla rozwikłania zagadki prologu.

Otrzymujesz 86 punktów, co plasuje Cię w grupie Zaawansowanych. Gratuluje i życzę dalszego zapału do pracy!

To moja ostatnia ocena na stażu. Wybaczcie, że napisanie jej zajęło mi aż tyle czasu. Dziękuję za uwagę i pozdrawiam gorąco.