[30] it-never-ends-well.mylog.pl

Adres bloga: it-never-ends-well

Oceniająca: hope

Autor: Sylville

Ocena: Standardowa

Okładka 4/5

Adres nie informuje mnie, o czym będę miała okazję poczytać, więc z ciekawością zaglądam dalej. Niestety już na początku wita mnie rozczarowanie, ponieważ belka zamiast zachwycić mnie swoją chwytliwą treścią i chociaż nakierować na tematykę Twojej historii, jedynie powiela adres. Niewiele mogę tu powiedzieć, dlatego szukam, czegoś więcej, by chociaż wiedzieć, na co mam się nastawiać.

Już miałam na Ciebie nakrzyczeć, ale w końcu dotarłam do odpowiedniej zakładki. Swoją drogą – wiesz, że ledwo ją zauważyłam? Ale tę kwestię poruszę już w następnym podpunkcie.

Ogólnie o pierwszym wrażeniu – adres, mimo że wieloczłonowy, łatwo zapamiętać. Nie jest polskojęzyczny, ale użyte w nim słowa są podstawą podstaw z języka angielskiego i nawet ja (nawet ja!) nie miałam problemów z przetłumaczeniem. Punkt zabrałam za belkę, bo uważam, że do czegoś została stworzona, ale na pewno nie po to, żeby powtarzać adres, który cały czas jest widoczny. Obeznałam się pokrótce z tym, o czym piszesz i wydaje mi się, że znalezienie ciekawego tekstu (czy nawet wymyślenie własnego) nie przysporzy Ci wiele wysiłku, a na pewno urozmaici Twojego bloga.

Grafika 7/10

Na obrazku po lewej stronie widzę mężczyznę z papierosem w dłoni i od razu dopowiadam sobie, że jest to główny bohater. Już widać, że będzie aroganckim draniem. A przynajmniej takie sprawia wrażenie. Oceniłabym go dokładniej, ale jego oczy, łącznie z połową twarzy, zasłania napis it never ends well. Znowu. W s z ę d z i e to powtarzasz. I o ile na nagłówku (jeśli mogę to zdjęcie tak nazwać) jeszcze bym to przełknęła – na belce nie zdzierżę. Trochę więcej kreatywności, bo pierwsze wrażenie to często podstawa.

Wracając do samego zdjęcia. Czy ten cytat na oczach nie przywodzi Ci na myśl takiego czarnego prostokąta cenzury z wiadomości, kiedy pokazują jakiegoś przestępcę? W sumie dopiero w momencie napisania tych słów zdałam sobie sprawę, że może to być celowy zabieg. W końcu główny bohater jest złodziejem, prawda? W takim razie przyznaj szczerze – celowo stworzyłaś szablon w takiej formie czy to czysty przypadek?   

Nie noszę okularów, ale jestem ślepcem, a Ty publikując taki drobny maczek jedynie mi o tym przypominasz. Nie czytałam jeszcze bloga, ale samo skupienie się na wychwyceniu kilku zdań przyprawiło mnie o ból głowy. Ctrl + zazwyczaj wszystko załatwia, ale u Ciebie i to na niewiele się zdało. Wszystko przez brak akapitów. Patrząc dłużej w tekst, gubiłam wiersz, który akurat czytałam i stawałam się tylko bardziej poirytowana. A jeśli opowiadanie ciężko się czyta, automatycznie odstrasza to czytelnika. Domyślam się, że wielkości czcionki nie będziesz skłonna zmienić (strzelam z doświadczenia), ale akapity są niezbędne. Nie tylko pod względem poprawności, ale przede wszystkim czytelności.

Pewnie dałabym Ci mniej punktów za szablon, bo nie jest powalający – ot taki zwykły, prosty, czarny. Jednak zawsze podziwiałam ludzi, którzy sami tworzą grafikę. Stąd taka punktacja, a nie inna.

EDIT: Dopiero w połowie oceny dopatrzyłam się jeszcze jednego, drobnego mankamentu – dlaczego po wejściu w podstronę Słów kilka o Vernerze ucina spis treści i część informacji na temat szablonu i przeglądarki, na której działa najlepiej? To u mnie się coś popsuło?

Treść 57/60

Prolog

No dalej, wiem, że chcesz to opowiedzieć. Chcesz, żeby było piękne. – Zacznę od ostatnich dwóch zdań prologu, bo to one najwięcej wyjaśniają i przedstawiają, na jakiej zasadzie będziesz pisać historię. Do tego idealnie pasują do kontekstu całej rozmowy. Przyznam, że zachęciły mnie do zapoznania się z kolejnymi rozdziałami opowiadania, chociaż długi i dosyć patetyczny opis trochę mnie zniechęcił. Ale o tym za chwilę.

Na początek chciałam Cię pochwalić, bo świetnie poradziłaś sobie z dialogami. Są naturalne, nie biją po oczach kolokwializmami, ale nie są też zbyt górnolotne. Co i rusz uśmiechałam się pod nosem, bo wyszły Ci z tego takie przyjemne do poczytania przemyślenia, które ma się tylko po alkoholu. A właśnie w takiej sytuacji znaleźli się Twoi bohaterowie.

Jedna z postaci ukazanych w prologu to z pewnością główny bohater – Verner. Bardziej jednak zaciekawiła mnie druga osoba, która zachęcała go do zwierzeń. Podoba mi się ta nutka tajemnicy, którą wprowadzasz, chociaż momentami ciężko było się połapać, która wypowiedź, do kogo należy. Ale uznam to za urok prologu.

Teraz przejdę do mniej przyjemnej rzeczy – opisu. Niezwykle ciężko było mi przez niego przebrnąć, a jedyne co tak naprawdę zapamiętałam to początek – że dotyczył on ciszy. Dostrzegłam szczegóły, które ten opis miał wnosić do opowiadania i fakt, że to właśnie ta cisza została przerwana przez stłuczoną butelkę, która notabene była przyczyną do ponownego rozpoczęcia dialogu, ale... Po co ten cały patos? Trafiłaś na prawdziwą miłośniczkę takich wypowiedzi (nawet jeśli nie dotyczą one niczego konkretnego). Jednak ilość tekstu i górnolotnych określeń, które zawarłaś w swoim opisie, przytłoczyły nawet mnie. Zastanów się, co można z tym zrobić. Albo raczej – co zrobić, żeby nie popełnić tego błędu ponownie. Mam nadzieję, że to było jednorazowe niedociągnięcie i reszta opisów będzie już lepsza.

Rozdział 1

Zdecydowanie nie mam już więcej sugestii odnośnie opisów. Może w prologu to była kwestia motywu, który sobie wybrałaś? Tamten fragment był przytłaczający, za dużo było w nim górnolotnych określeń na temat naprawdę błahych rzeczy. Teraz wyraźnie bawisz się słowami i chociaż nie opisujesz nic śmiesznego, to całą historię Ruth i Vernera przedstawiasz tak, że nie sposób się nie uśmiechać. Szczerze mówiąc po szablonie, który niewątpliwie mnie zniechęcił tym drobnym maczkiem, i patetycznym opisie w prologu, w życiu nie przypuszczałabym, że będę miała okazję zapoznać się z tak umiejętnie prowadzoną historią. Gratuluję, bo dawno mnie nikt tak nie zaskoczył.

Już dostrzegam zalążek naprawdę dogłębnej i przemyślanej kreacji bohaterów. Podoba mi się u Ciebie to, że nie pamiętam czy Ruth miała włosy jasne, czy ciemne (tak na marginesie – pisałaś w ogóle o tym?), ale wiem, że przypala jajecznicę i robi paskudną kawę, w której chce utopić Vernera (przynajmniej w jego mniemaniu). Dzięki temu po opuszczeniu Twojego bloga, wciąż będę pamiętać o postaciach, które opisałaś, bo ich cechy są tak indywidualne, że nie sposób przejść obok nich obojętnie i po prostu wymazać je z pamięci.

Zgrabnie przedstawiłaś też całą historię tej pary – zarówno tę wspólną, jak i tę odrębną, ich prawdziwe życia, którymi się nie dzielą. Do tego relacje Vernera i Ruth, mimo że skomplikowane, opisałaś w tak prosty i oczywisty sposób, że wciąż zapominam, iż to, co ich łączy, może być odbierane negatywnie. To samo tyczy się opisu pracy Vernera. W życiu nie pomyślałabym, że kradzież może być nazywana pięknem. A jednak – Ty potrafisz to człowiekowi wmówić.

Rozdział 2 i 3

Znów nawiążę do opisów, bo jest w nich coś, co sprawia, że nie można oderwać się od Twojego opowiadania. Nie dzieje się na razie wiele, dialogi są raczej tylko dodatkiem, a mimo to te ponad siedmiostronicowe rozdziały wręcz połykam. Poza tym podoba mi się, jak zgrabnie wplatasz wspomnienia Vernera w bieżące wydarzenia. I to pojawienie się Holly! Kolejna niespodzianka. Widać, że lubisz zaskakiwać czytelnika, ale robisz to w niezwykle subtelny, powiedziałabym Vernerowski, sposób. Podchodzisz do tego z dystansem, nie traktujesz jakoś nadzwyczajnie. Następna, ciekawa cecha Vernera – nic go nie dziwi. Nawet jeśli jego własna, nieznana mu córka wpada na niego w parku i gani za palenie papierosów.

Czasem brakuje mi więcej magii, ale to moje czysto subiektywne odczucia i rozumiem, czemu nie możesz tego zmienić. W końcu Verner próbuje jak najbardziej odciąć się od świata czarodziejów. Nic więc dziwnego, że nie możesz wprowadzić do opowiadania więcej czarów.

W życiu bym nie przypuszczała, że w Twojej historii pojawi się Nott i Greengrass, myślałam, że wszystkie postacie będą spoza kanonu. Ale to kolejne, miłe zaskoczenie. Poza tym wprowadziłaś ich w mistrzowski sposób, a chociażby nazywanie ich przez Vernera Pięść i Głos, było znów ukazaniem jego charakteru poprzez sytuację, a nie jedynie suche fakty, jak to często zdarza się w opowiadaniach. Dostrzegłam jednak coś, co poważnie mi zazgrzytało. Dlaczego Verner ma umrzeć po spożyciu Veritaserium? Zmusiłaś mnie do poczytania trochę na ten temat, ale tylko utwierdziłam się w tym, co wiedziałam już wcześniej – eliksir prawdy nie zabija. Skąd więc obawy Vernera?

Rozdział 4

Zacznę od powiązań rodzinnych, które przedstawiłaś na samym początku rozdziału. Nie wiem, czy będą one znaczące dla dalszej fabuły, co jednak wcale nie znaczy, że nie były potrzebne. Osobiście jestem zwolenniczką urozmaicania historii takimi wstawkami (dzięki temu więcej wiemy o bohaterach i świecie, który kreujesz), ale u Ciebie coś mi nie pasuje. Przede wszystkich genealogię rodzin założycieli sklepu na Nokturnie ukazujesz w sposób mało czytelny. Musiałam sobie wszystkich członków rozpisać na oddzielnej kartce, połączyć strzałeczkami, a i tak nadal nie wszystko rozumiem. Ponadto za często używałaś samego nazwiska danej postaci i nie do końca było wiadomo, o kim teraz piszesz.

W tym gąszczu dziwnych imion i nazwisk zabrakło mi przyczyny założenia sklepu przez Caractacusa. Bo skąd zainteresowanie czarnomagicznymi przedmiotami? Równie dobrze mógł handlować kociołkami. Stąd moja propozycja – może zamiast na samej genealogii i połączeniach rodzinnych, lepiej skupić się bardziej na wydarzeniach i motywach takiego, a nie innego postępowania? Chyba że ci bohaterowie będą mieli większe znaczenia dla dalszej fabuły, wtedy moja czepliwość jest nieuzasadniona.

Podsumowując ten fragment – postaraj się przejrzeć jeszcze raz to, co napisałaś w czwartym rozdziale. Żyjemy w leniwym społeczeństwie i nikomu nie będzie się chciało dociekać, kto był kim, a już na pewno nie zapamiętają tych skomplikowanych więzów krwi. A może uda Ci się coś zmienić tak, aby ta genealogia stała się bardziej przejrzysta? Przemyśl to.

Zaplusowałaś sobie Fredem. Mimo że niewiele jeszcze wiem o tej postaci, podoba mi się sama koncepcja tego, że Verner nie jest jednak sam. Ruth się dla niego tak naprawdę nie liczy, Holly i Lettie to jego przeszłość i nie wydaje się chętny, by utrzymywać z którąkolwiek z nich kontakt, a pozostali bohaterowie to jego pracodawcy. Dlatego brakowało mi kogoś, kto poniekąd zatroszczyłby się o Vernera. Kogoś, z kim mężczyzna mógłby porozmawiać o tym, co dzieje się w jego życiu i chociażby zapytać o radę, jak wybrnąć z sytuacji, w jakiej się znalazł.

Rozdział 5

Zanim zaczęłam komentować ten rozdział, przeczytałam go do końca, żeby mieć pewność, że wszystko dobrze zrozumiałam. Wydaje mi się, że nie zgubiłam żadnego szczegółu, ale jeśli jednak się tak stało – popraw mnie od razu.

Przeskoczyłaś z akcja o kilka dni rozpoczynając rozdział od walki Vernera ze swoją garderobą. Wytłumaczyłaś w międzyczasie, że nie zjawił się na Nokturnie, chociaż umówiony był na spotkanie i wyskoczyłaś nagle z informacją, że zamiast spędzić popołudnie z Ruth, postanowił odwiedzić Holly i Lettie. I tu zaczyna się watek, do którego chciałabym nawiązać.

Do tej pory Vernerowi do szczęścia potrzebne było tylko Piękno – kradzieże dzieł sztuki. Mężczyzna był samowystarczalny, żył samotnie, kochankę odwiedzał z nudów, a jedynego przyjaciela zaskakiwał wizytą tylko co kilka miesięcy. I nagle zaczyna mu zależeć (a przynajmniej tak go przedstawiasz). Pojawia się u Holly, próbuje ją przekupić złotem, chce odzyskać córkę i móc spędzić z nią trochę czasu. Nawet jeśli Lettie miałaby się nigdy nie dowiedzieć, że jest jej prawdziwym ojcem. Wygląda to na naprawdę dużą przemianę, której jednak nigdzie nie tłumaczysz. Pada tylko jedno zdanie z ust Vernera na ten temat: Nie chcę fundacji, chcę człowieka, który by o mnie pamiętał, gdyby wszystko poszło w cholerę!. Wnioskuję z tego, że Vernerowi zależy na pozyskaniu kogoś, kto po jego śmierci pamiętałby o nim i czasem zaniósł kwiaty na jego grób. Wydaje mi się jednak, że jak na tak dużą i nagłą zmianę, za mało to tłumaczysz. Być może wynika to z porywczości Vernera, a być może z obawy przed śmiercią i zapomnieniem – nie wiem. A chętnie bym się dowiedziała. Szczególnie, że cała ta historia ma ogromny potencjał i wciąż boję się, że w którymś momencie przestaniesz to wykorzystywać (mimo że na razie idzie Ci bardzo dobrze).

Słuchaj, nie muszę być dla niej nikim, w porządku? Mogę być wkurzającym kuzynem, mogę być twoim kumplem ze szkoły, pewnie nie zasługuję na więcej, ale chciałem zrobić coś dobrego, czemu to utrudniasz? – ta wypowiedź Vernera też w pewnym stopniu tłumaczy jego zachowanie, ale nie dlatego ją przytoczyłam. Chciałam zapytać, czym jest dla Vernera to tytułowe Dobro. Przez chwilę myślałam, że to Lettie, ale teraz zastanawiam się, czy nie chodziło po prostu o zrobienie czegoś dobrego, jak on sam o tym mówi. Więc?

Zupełnie nie spodziewałam się, że dziewczynka okaże się chora. Ta informacja zwaliła mnie z nóg i jeszcze bardziej zachęciła do dalszej lektury. Oby tak dalej, bo element zaskoczenia to Ty potrafisz wykorzystać.

Rozdział 6 i 7

Trochę się pogubiłam w tym, czego chce od Vernera Greengrass. Z ostatnich rozdziałów wywnioskowałam, że Verner nie chce dla niego kraść, bo w pierdółkach, które ma dla niego zdobywać, nie ma Piękna, nie są to dzieła sztuki. A tymczasem Rasmus daje mu zlecenie właśnie na obraz. Dlaczego więc zmiana pracodawcy tak bardzo przeszkadzała Vernerowi? Przecież nadal obcuję z tym, co tak bardzo kocha. Sztuka nadal będzie obecna w jego życiu. Zmieni się tylko klient, dla którego kradnie.  

Podoba mi się, że relacja Vernera i Ruth wciąż się zmienia i pogłębia. Szkoda mi trochę dziewczyny i wciąż liczę, że pomiędzy tą dwójką naprawdę zaiskrzy (chociaż po tytule bloga raczej się tego nie spodziewam). To co ich łączy jest naprawdę ciekawe. Masz w tym zakresie ogromne pole do popisu i całkowicie to wykorzystujesz. Zaskoczyłaś mnie jednak kolejną zmianą Vernera – nie sądziłam, że zacznie się przed Ruth uzewnętrzniać. To do niego niepodobne.

Muszę Ci powiedzieć, że potrafisz trzymać czytelnika w napięciu. Praktycznie od początku zadania Vernera miałam napięte mięśnie i chłonęłam linijkę za linijką, czekając, co się wydarzy. Powinnaś częściej coś takiego pisać, bo niewątpliwie dobrze Ci to wychodzi. A taką umiejętność można spożytkować na wiele różnych sposobów.

Rozdział 8, 9 i 10

Pogubiłam się w zmianach czasu, które pojawiły się w rozdziale ósmym. Rozumiem, że Verner raczej jest człowiekiem, który nie dba o to, który mamy dzień czy tym bardziej godzinę, ale nie zauważyłam momentu, kiedy z trzeciej nad ranem i przemyśleń Vernera, zrobiło się południe i wycieczka Holly do sklepu. Za szybko popędziłaś z wydarzeniami, nie dając czytelnikowi wyraźnego sygnału, że minęło aż tyle czasu.

  W dziewiątym rozdziale podczas rozmowy pani Nott i Vernera, kobieta wspomina o książce, która mogłaby się spodobać Vernerowi. Tak z czystej ciekawości – ta książka naprawdę istnieje czy została wymyślona na potrzeby opowiadania? Bo z tego co widzę, nic nie jest u Ciebie przypadkowe i wcale nie byłabym zaskoczona, gdybym dostrzegła nazwisko wspomnianego przez Lyrę Niemca na półce w księgarni.

Wybacz, że o ostatnich rozdziałach wypowiedziałam się tak zwięźle (bądź wcale, jak na przykład o tym z numerem dziesięć), ale uznałam, że uwagi, które do nich mam, będą zawarte w dalszej części, dlatego postanowiłam się nie rozdrabniać i niepotrzebnie ich nie powtarzać.

1) Fabuła/Wątki 10/10

Na pewno na plan pierwszy wysuwa się tutaj wątek pracy Vernera, bo to ten motyw przewija się od samego początku opowiadania i z pewnością będzie trwał aż do jego zakończenia. Przyznaję, że bardzo oryginalny i z pewnością niepowtarzalny pomysł. W zupełności również wykorzystujesz potencjał tego tematu. Nie nudzisz, przedstawiasz Vernerowskie kradzieże jako sztukę, a opisując je, trzymasz czytelnika w napięciu, co potęguje ciekawość i zachęca do dalszego czytania.

Kolejnym wątkiem jest córka Lettie i jej choroba. Sposób, w jaki wprowadziłaś dziewczynkę do historii był błahy i subtelny, przez co kompletnie nie spodziewałam się, że tak wiele wniesie do opowiadania. Myślałam, że to będzie takie epizodyczne wydarzenie, które nie przyniesie żadnych znaczących konsekwencji, a w najgorszym wypadku skłoni Vernera jedynie do myślenia. Ty mnie jednak zaskoczyłaś i wtedy chyba po raz pierwszy zmusiłaś do zastanowienia się nad tym, że u Ciebie nic nie dzieje się przypadkiem. A już na pewno nie tylko po to, aby zapełnić wolne miejsce w akcji.

Szczególne gratulacje należą Ci się jednak za to, jak umiejętnie poszczególne wątki ze sobą łączysz, a potem jeszcze z gracją między nimi lawirujesz. Jest ich kilka, ale każdy wydaje się odpowiednio dopieszczony i żadnego nie można nazwać zapomnianym. Ruth, Freddie, Holly z Lettie, Greengrass, praca – wszystko poniekąd się ze sobą łączy i przede wszystkim tworzy spójną całość, której nie można zarzucić żadnych większych uchybień.

2) Rozwinięcie akcji 5/6

Wszystko płynie powoli do przodu i pewnie nie miałabym żadnych, większych zastrzeżeń, gdybym po lekturze całego opowiadania nie zdała sobie sprawy, że tak naprawdę z perspektywy Vernera minęło niewiele czasu (kilkanaście dni?). Jednak to wystarczyło, żeby jego życie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Mimo wszystko to nie do postępów w akcji mam zastrzeżenia, bo doskonale zdaję sobie sprawę, że całe nasze życie może zmienić się i w jeden dzień, jeśli (nie)sprzyjają nam okoliczności. Chodzi mi raczej o zmiany, jakie zaszły w Vernerze w przeciągu kilku dni. A konkretnie o jego stosunek do Lettie. Przecież była mu całkowicie obojętna, nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Skąd więc jego nagłe zainteresowanie jej zdrowiem i chęć pomocy? Naprawdę w przeciągu dwóch-trzech dni można podjąć decyzję o wywróceniu swojego życia do góry nogami dla dziecka, które nie dość, że jest nam zupełnie obce, to w dodatku nie wie nawet, że jest nasze? Zabrakło mi jakiegoś bodźca, który pokazałby, dlaczego Verner postąpił tak, a nie inaczej. Bo na chwilę obecną jest to dla mnie zupełnie niezrozumiałe.

3) Świat przedstawiony 9/10

Patrząc z perspektywy tych jedenastu (licząc z prologiem) przeczytanych rozdziałów, mam wrażenie, że opis, który pojawił się w prologu nie był Twojego autorstwa, naprawdę. Nie wiem, czy poczyniłaś od tamtej pory aż takie postępy, czy może ten prolog był zwykłą wpadką, ale niewątpliwie widać różnicę pomiędzy Twoją pierwszą notką, a kolejnymi. Nawet opisy z pierwszego rozdziału wydają się nieporównywalnie lepsze do tych – a właściwie do tego – z prologu. Miejsca, które odwiedzamy razem z Twoim bohaterem, wydają się niezwykle realne i nawet jeśli nie opisujesz ich nadzwyczaj dokładnie – zawsze potrafię je sobie wyobrazić i wczuć się w nastrój, jaki w nich panuje. Brakuje mi jedynie czasem szczegółów Londynu. Gdy Verner podróżuje autobusami po mieście, mam wrażenie, że kompletnie nie zwraca uwagi na otaczającą go przestrzeń. A chętnie zobaczyłabym stolicę Wielkiej Brytanii jego oczami.

Świetnie też stwarzasz odpowiedni nastrój. Gdy Twoje postacie się denerwują – ja razem z nimi. I tak jest za każdym razem, i z każdą emocją. Często też uśmiechałam się do monitora, bo sposób, w jaki bawisz się słowem jest niesamowity.

Jedyne czego mi zabrakło, to opisy wyglądu poszczególnych bohaterów. Nie chodzi mi o jakąś dokładną analizę kształtu ich twarzy czy koloru oczu, ale przynajmniej pokazanie kilku cech, które umożliwiłyby (przynajmniej po części) wyobrażenie sobie postaci. I za to też obcinam jeden punkt.  

4) Bohaterowie 9/10

Verner – od samego początku tego opowiadania zastanawiam się, dlaczego nie podałaś jego nazwiska. To było celowe? Chciałaś podkreślić tę anonimowość Vernera, którą w końcu on sam tak często zaznacza? Czy po prostu nie miałaś na nie pomysłu? Nie powiem, niezwykle zaciekawiłaś mnie tą kwestią.

W Vernerze przede wszystkim urzekła mnie złożoność jego charakteru. Ciężko jednoznacznie stwierdzić, jaki jest i do czego dąży (co wcale nie usprawiedliwia jego bezpodstawnego zachowania względem Lettie, o którym wspomniałam już wcześniej). Do tego ucharakteryzowanie go na takiego zimnego drania czy gangstera, jak postrzega go Ruth, tylko potęguje to uczucie. Nie odkrywasz go całego przed czytelnikami już w pierwszych rozdziałach, ale pozwalasz poznawać go coraz lepiej z każdym napisanym przez Ciebie zdaniem, co sprawia, że wydaje się jeszcze bardziej realny. Verner, mimo że bywa zapatrzony w siebie i zdarza mu się idealizować swoje czyny, nie staje się przez to płytki. A za to niewątpliwie należą Ci się kolejne gratulacje.

Ciężko go nie lubić, a to niewątpliwie duży plus dla opowiadania. W końcu Verner jest głównym bohaterem i jeśli czytelnicy obdarzą go sympatią – automatycznie przekonają się również do historii, którą tworzysz. Verner podjął kilka złych decyzji i nie wszystkie jego słowa czy gesty powinny być pozytywnie odbierane, ale Ty potrafisz zaprezentować go w taki sposób, że każda, nawet największa głupota, którą popełnia, wzbudza we mnie tylko większą sympatię do tego człowieka.

Ruth – w pierwszych rozdziałach bardzo ją lubiłam. Wydawała się zwykłą, dorosłą kobietą, która przez tę swoją niedobrą kawę i jeszcze gorsze śniadania, buduje w historii taką luźną atmosferę i pozwala oderwać się od pełnego dramatów życia Vernera. Jednak z czasem Ruth wydała mi się strasznie naiwna i z jakiegoś powodu niezmiernie mi to przeszkadzało. Może przez to, że na wszystko pozwalała Vernerowi? Niecierpliwie wyczekuję momentu, kiedy w końcu uda jej się postawić mężczyźnie i pokaże mu, że nie jest na każde jego zawołanie. Rozumiem, że na razie taka jest właśnie jej rola, ale nie ukrywam, że byłabym zawiedziona, gdybyś zmarnowała potencjał tej postaci i zrobiła z Ruth taką posłuszną kochankę, która mimo że zdaje sobie sprawę ze swojego miejsca w szeregu, to i tak skoczyłaby ze facetem w ogień. Po początkowych rozdziałach wydawała mi się mądrzejsza.

Rasmus Greengrass – mimo że irytował mnie ciągłym zwracaniem się do Vernera per przyjacielu, to kłaniam się nisko, za wykreowanie jego postaci. Szczególnie za początek oraz końcówkę. Środek wydawał mi się momentami mdły i zdarzało się, że powiało nudą, ale nagła odmiana Rasmusa w ostatnim, dziesiątym rozdziale zwaliła mnie z nóg. Przedstawienie go jako stanowczego mężczyzny, który wie, czego chce, było jednym z Twoich najlepszych posunięć. Cała sytuacja z Zaklęciem Pełnego Porażenia Ciała, takim nagłym zwrotem akcji i odmianą zachowania Greengrassa to zdecydowanie trafiony pomysł, bo otworzyłam oczy szeroko ze zdziwienia i praktycznie pochłonęłam końcówkę ostatniego rozdziału. A potem jeszcze to jego łagodniejsze oblicze, gdy rozmawiał z córką? Mistrzostwo.

Fred – nie mogę powiedzieć o nim za dużo, bo pojawia się na razie sporadycznie, ale chętnie poczytałabym o tym, jaka relacja łączy go z Vernerem. Mogłabyś też przynajmniej wspomnieć, jak się poznali i dlaczego Fred zrezygnował z dawnej pracy, bo czuję spory niedosyt, jeśli chodzi o tego bohatera.

Lettie – taka beztroska, radosna dziewczynka niezwykle rozjaśnia tak ponure opowiadanie i jej pojawienie się można uznać za wręcz niezbędne. Jest taką iskierką nadziei w tym całym dramacie Vernera. Wydaje mi się też, że tylko ona może wyciągnąć go z tej otchłani rozpaczy, w której się pogrąża. I słodkie było to, że tak jak Verner nie lubi kawy. Za takie cechy uwielbiam właśnie Twoich bohaterów.

Pozostałych postaci nie będę wyszczególniać, bo mija się to z celem. Powiem tylko to, co urzekło mnie w nich wszystkich – nie ukazujesz ich charakteru poprzez słowa, a przede wszystkim przez czyny. Czytelnik sam musi pogłówkować, jakie cechy są charakterystyczne dla danego bohatera, wnioskując to z jego zachowania. Nie ma opisu postaci podanego na tacy – sam musi go odkryć, poznać ludzi, o których czyta. Myślę, że to właśnie to, przyciągnęło mnie tak do Twojego opowiadania – każdy z bohaterów jest niezwykle realny i nie zdziwiłabym się zbytnio, gdybym na któregoś z nich wpadła kiedyś na ulicy.

W ramach wyjaśnienia – po pół punktu obcięłam za Ruth, która zmalała w moich oczach oraz Freda, o którym nie znalazłam zbyt wielu informacji, mimo że jest ciekawą postacią i przede wszystkim tak znaczącą w życiu Vernera. Mam również swoje podejrzenia, że to właśnie Fred pojawił się w prologu. Dlatego tym bardziej chciałabym o nim więcej przeczytać.

5) Dialogi/Narracja 10/10

Dialogi są naturalne, charakterystyczne dla poszczególnych postaci. Nie rażą po oczach kolokwializmami, ale przy tym nie są też zbyt patetyczne. Dzięki temu wydają się bardziej realne oraz dodają realizmu także bohaterom. Szczególnie w pamięć zapadły mi trzy sytuacje – rozmowa Vernera z tajemniczym ktosiem z prologu, ta z Holly, gdy po raz pierwszy do niej przyszedł oraz z Fredem, gdy Verner poprosił go o włamanie do mieszkania swojej byłej. Poza tym wszystkie momenty z Rasmusem, ale to głównie przez to, że nadal rozpływam się nad kreacją tej postaci.

Nie wiem, co mogłabym tu jeszcze dodać, bo dialogi to coś, do czego nie miałam żadnych zastrzeżeń od samego początku. Ta część opowiadania zdecydowanie wychodzi Ci najlepiej (nie żeby w pozostałych było dużo uchybień). W narracji również nie dostrzegłam żadnych rażących błędów.

6) Styl 4/4

Niewątpliwie masz już jakiś wypracowany. Ciężko mi to opisać, ale myślę, że bez problemu poznałabym Twoją pracę, nawet gdyby nie była podpisana. A to kolejny powód, aby Ci pogratulować, bo rzadko się zdarza, że ktoś pisze na takim poziomie (oczywiście rzadko rozpatruję na przykładzie blogów, nie ogólnie literatury). Trzymam kciuki, żebyś rozwijała się dalej i wciąż szlifowała swój styl – wiadomo przecież, że zawsze może być lepiej, prawda?

7) Oryginalność 10/10

Tu nie mam żadnych wątpliwości co do punktacji. Mimo że piszesz fan fiction i wzorujesz się na świecie stworzonym przez kogoś innego, to przez cały czas, który poświęciłam Twojej historii, odnosiłam wrażenie, że mam do czynienia z czymś całkowicie Twoim. Wątek Vernera, jako złodziejaszka jest zdecydowanie niepowtarzalny i niezwykle oryginalny, nawet jeśli sam Verner może być postrzegany jako dosyć stereotypowy i znany już z potterowskich opowiadań zimny drań. Niemniej jednak jestem pewna, że drugiej takiej historii nie znajdę.

Poprawność 18/20

Oceniam rozdziały numer jeden, dwa, dziewięć oraz dziesięć.

Rozdział 1

W niewielkim mieszkaniu położonym na trzecim piętrze kamienicy w jakiejś niespecjalnie reprezentacyjnej dzielnicy nie działo się jednak nic, co świadczyłoby o tym, że przed zachodem słońca zdarzy się jakieś godne zapamiętania wydarzenie. – przecinek po mieszkaniu i dzielnicy, bo jest to zdanie wtrącone.

Dobrze wiedziała, że nie traktował go tak poważnie, jak ona. – bez przecinka przed jak, bo w zdaniu które oddzielasz nie pojawia się orzeczenie.

Oczywiście, gdzieś musiała istnieć jakaś teczka, w której opisano cały jego żywot, albo chociaż te jego części, o których warto było pisać – bez przecinka przed albo.

czy ktoś opisywałby weekendy z Ruth? Pewnie nie, ale powinni – ale nikt do niej nie zajrzy – powtórzenie.

Verner po prostu nie chciał, żeby przy okazji pozyskał też jego złoto.
Dlatego też unikał świata magicznego – powtórzenie.

Czysta radość – zarówno dla oczu, jak i dla sakiewki – bez przecinka.

tak sam jak on nosił w głowie obraz Ruth – samo, literówka.

Rozdział 2

zrzucił z siebie kota, co nie spodobało się jego właścicielce, które w mgnieniu oka wyrzuciła ubranie Vernera na klatkę schodową – która. Literówka.

Nie było to szczególnie przyjemne, zwłaszcza że zapomniała wrzucić za drzwi jego koszulę – przecinek przed że oraz wyrzucić zamiast wrzucić.

kiedy był wstawiony i skłonny do podejmowania złych decyzji, albo w parku(…) – bez przecinka przed albo.

Rozdział 9

jak dużo musiała być reszta pomieszczeń – duża, literówka.

stwierdziła, podkreślając wagę tejże sprawy. Verner nie był pewien, co powinien odpowiedzieć, ale zdał sobie sprawę(…) – powtórzenie.

pochwalił, jakby na chwilę zapomniał, że Verner ma więcej niż osiem lat. Przez chwilę w ciszy oglądał każdy przedmiot z osobna, najwięcej uwagi poświęcając koszmarnej porcelanie. – powtórzenie.

Verner opowiedział możliwie miało o całej sytuacji – mało, literówka.

Nie sądził, że czas, kiedy dla nich pracował, będzie mu się kiedykolwiek wydawało równie beztroski i wspaniały. – wydawał, literówka.

Rozdział 10

powiedział do kogoś, z jego głos był zupełnie inny – domyślam się, że chodziło Ci o a, a nie o z.

Nie popełniasz wielu błędów, a jeśli jakieś się pojawiają – są to raczej tylko literówki czy kwestia Twojego niedopatrzenia. Mam jednak jedną wątpliwość, którą mam nadzieję rozwiejesz. Czy słowo zdeportować występowało w książkach Rowling? Bo niby w Internecie znalazłam takie określenia, ale przyznam szczerze, że z serii HP ich nie pamiętam. Rozwiejesz moje wątpliwości?

Dodatki 5/5

Jako takich dodatków na Twoim blogu nie znalazłam wiele. Jest tylko zwięzłe Słów kilka o Vernerze. Pozostałe punkty daję jednak od siebie jako bonus – za to, że Twoje opisy się pochłania, akcja płynie jak powinna, a bohaterowie są tak realni, jakbym miała z nimi do czynienia w prawdziwym życiu. Ale głównie te punkty dostajesz za triadę platońską. Nie znam się na filozofii, ale tytuły (prawda, dobro i piękno) naprawdę mnie urzekły. Szczególnie, że nie są to jedynie puste słowa, ale ściśle wiążą się z treścią opowiadania. Naprawdę biję pokłony za złożoność Twojej historii. Domyślam się, że moja ocena (analiza?) Twojego opowiadania nie jest stuprocentowa, bo czuję, że to wręcz nierealne, żeby dostrzec wszystkie szczegóły i haczyki, które tam ukryłaś. Oczywiście to wszystko działa na Twoją korzyść.

Podsumowanie

Nie wydaje mi się, żebym napisała powyżej wszystko, co chciałam. Tfu. Ja wręcz czuję, że coś zgubiłam. A nawet pewnie kilka cosiów. Nawet już po zakończeniu oceny zdarzyło mi się dopisać kilka rzeczy. Myślę jednak, że naczekałaś się już wystarczająco na ten twór powyżej, a i odleżał on swoje na dysku mojego komputera. Czas więc żeby ujrzał światło dzienne. Mam nadzieję, że mimo wszystko będziesz usatysfakcjonowana oceną.

I na koniec dziękuję, że zgłosiłaś się akurat do mnie. Zdecydowanie potrzebowałam zapoznać się z taką historią. Na pewno zapamiętam ją na długo i obiecuję śledzić na bieżąco.

Ilość zdobytych punktów:

91 punktów, czyli Pisarz [Celujący – 6]

Ledwo wyrobiłaś się na szóstkę, ale w pełni na nią zasługujesz. W końcu opowiadanie to przede wszystkim treść, a nie grafika, na której straciłaś najwięcej punktów, prawda?

Pozdrawiam i życzę dużo weny oraz zapału do dalszej pracy.