[31] melodies-of-love.blogspot.com

Adres bloga: melodies-of-love

Oceniająca: hope

Autor: Tajemnicza/Never

Ocena: Standardowa

Okładka 5/5

Adres chwytliwy, chociaż ciągle mam problemy z przestawieniem się na melodies z melody, jak to było na Onecie. Melodia miłości brzmi równie ładnie, co melodie miłości, a zmiana jedynie niepotrzebnie miesza czytelnikom w głowach. Ale zdaje sobie sprawę, że już i tak nie ma sensu nic zmieniać, dlatego punktów za to nie odejmuję. Adres jest również łatwy do zapamiętania, więc innych zastrzeżeń nie mam.

Belka W poszukiwaniu ucieczki od razu wskazuje na to, że któryś z Twoich bohaterów będzie chciał o czymś zapomnieć; uciec, odciąć się od czegoś. Początek Twojego opowiadania znam jeszcze z czasów onetowskich, więc wiem, że tą osobą będzie Hermiona. Znam również powód jej ucieczki, dlatego przyznaję maksimum punktów, bo wszystko zgrabnie się ze sobą łączy.

Grafika 8/10

Powiem szczerze, że mam mieszane uczucia, jeśli chodzi o szablon. Jest estetyczny, przejrzysty, ale wydaje się troszkę niedopracowany. Nie znalazłam nigdzie informacji, kto go wykonał, więc wnioskuję z tego, że zrobiłaś go sama. Za to oczywiście ogromny plus. Jednak zastanawiam się, dlaczego tło nagłówka (ono jest przezroczyste?), tło pod postami i tło pod menu na górze mają inne kolory. Znacznie lepiej wyglądałoby to, gdyby było w tym samym odcieniu, bo namnożyło Ci się trochę tych fioletów.

Zastanawia mnie jeszcze fakt, dlaczego menu się tak dziwnie przesunęło? Cały wiersz jakby uciekł trochę w prawo. Nie znam się na tworzeniu grafiki, ale nie wystarczyłoby pokombinować z szerokością ramek? Albo poprosić o pomoc jakaś szabloniarkę? Z doświadczenia wiem, że większość osób zawsze chętnie służy radą, nawet jeśli nie zamawia się szablonu tylko wykonuje go samemu.

Jasna czcionka na ciemnym tle jest idealna do czytania, co niewątpliwie działa na Twoją korzyść. Na Twoim blogu nie ma również tysiąca niepotrzebnych kolumn, zakładek i informacji, dzięki czemu strona jest przejrzysta i przyjemna w odbiorze.

Obcinam jednak dwa punkty za te nieszczęsne odcienie tła oraz menu.

Treść 37/60

Prolog

Przyznam szczerze, że Twoje opowiadanie czytałam na tyle dawno, że nie pamiętam szczegółów, które pojawiały się w historii i chętnie przypomnę sobie ją od początku, szczególnie, że mam spore zaległości.

Jeśli chodzi o prolog to przytłoczyła mnie jego patetyczność. Rozumiem, że to miało nadać ucieczce Hermiony więcej dramatyzmu, być może chciałaś wzruszyć czytelnika, ale wyszło to nie najlepiej. Cała sytuacja wydawała się przez to nierealna i niezrozumiała. Szkoda też, że nie wspomniałaś o przyczynach wyjazdu Granger, ale rozumiem, że był to zamierzony zabieg, mający na celu skłonić czytelnika, aby zajrzał także do pierwszego rozdziału.

Już tak musi być. Jestem rozbitkiem, jestem zerem. Odsunięta od świata, muszę sobie dać radę i zbudować nową przyszłość. Teraz fundamenty stawać będę sama... Będzie dobrze. Wszystko się ułoży. Tylko dlaczego tak bardzo bolało serce? – Właśnie tę patetyczność mam na myśli. Może gdybyś tak bardzo nie skróciła tego prologu, nie rzucałoby się to tak bardzo w oczy. Wiesz, co mam na myśli? Brakuje mi tutaj więcej przemyśleń Hermiony, uzasadnienia, skąd ten żal. Może warto byłoby też wprowadzić trochę wahania? Tak, żeby czytelnik do ostatniej chwili zastanawiał się, co też ona planuje zrobić i czy naprawdę to zrobi. Wtedy nawet ta górnolotność tekstu byłaby znośna. Po prostu musisz zrobić coś, by czytelnik lepiej wczuł się w nastrój opowiadania i poczuł to, co w tamtej chwili czuła Hermiona.

Rozdział 1

Czuję ogromny przesyt i niedosyt jednocześnie. Przesyt patosu i niedosyt treści. Normalnej treści. Takiej bez dramatycznych przemyśleń Hermiony o jej wielkim nieszczęściu. Nie zrozum mnie źle – dobrze, że przedstawiasz uczucia Granger, ale brakuje mi w tym wszystkim typowej Gryfonki. Tej, która nie płacze nad rozlanym mlekiem, ale działa, działa i jeszcze raz działa! Pamiętasz, żeby książkowa Hermiona usiadła kiedyś, załamała ręce i płakała z bezsilności? Nie, bo Granger zawsze dzielnie walczyła o swoje. I nie sądzę, żeby tak bardzo się nad sobą rozczulała. Wiem, że teraz nie jesteś już w stanie tego zmienić, ale zapamiętaj moje rady na przyszłość, gdybyś jeszcze kiedyś zaczynała pisać opowiadanie – nie możesz zasypywać czytelnika samymi przemyśleniami. Żeby zatrzymać na dłużej przypadkowego przybysza, trzeba przedstawić mu przynajmniej zalążek jakieś akcji. Coś, na co mógłby z niecierpliwością czekać.

Sen w tym rozdziale był kompletnie niepotrzebny. W ogóle cały rozdział sprawiał wrażenie stworzonego na zasadzie, bo muszę zapchać dziurę między prologiem, a przyszłą akcją. Zmieniłoby się to całkowicie, gdybyś tylko więcej miejsca poświęciła głównemu wątkowi – ciąży Hermiony. Przecież to podstawa całego opowiadania, a Ty zaledwie o tym wspomniałaś. Jakby było to jakieś epizodyczne zdarzenie, do którego nie masz zamiaru więcej wracać. To samo tyczy się nocy z Malfoyem. Przecież to powód całego zamieszania. Nie powinnaś tego dokładniej opisać? Draco Malfoy - ojciec mojego dziecka. Jedna impreza, trochę alkoholu, szczera rozmowa, jeden taniec, jedna noc... I oto przez tą chwilę zapomnienia, straciłam wszystko... – to stanowczo za krótki opis wydarzenia, które ma tak wielki wpływ na dalszą fabułę. Ba! Jest podstawą całego opowiadania! Mam jednak nadzieję, że gdzieś się jeszcze pojawi (chociażby w formie wspomnienia) ta noc i poznamy jej szczegóły. Ja osobiście jestem bardzo ciekawa, co takiego zrobił Draco, że po tylu latach nienawiści przekonał do siebie Gryfonkę.

Rozdziały 2-5

Początkowe rozdziały wydają się całkiem nieprzemyślane. Poszukiwania pracy przez Hermionę można byłoby pominąć, bo nic istotnego do fabuły nie wnoszą i zostawić tylko to, jak dowiedziała się o tym, że w Hogwarcie potrzebny jest nauczyciel. Twój tekst znów zaczyna mieć formę zapchajdziury. A ciężko i niechętnie czyta się takie fragmenty.

Nielogiczność goni nielogiczność. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to fakt, że Malfoy nie poznał Granger w przebraniu sprzątaczki. Nie sądzę, aby ten czepek i fartuch tak bardzo ją zmieniły. A głos? Po tym też jej nie poznał? Przecież ta dwójka szczerze się zawsze nienawidziła. Nie sądzę, by Draco tak szybko wymazał dziewczynę z pamięci. Poza tym spędzili razem noc i domyślam się, że, chcąc nie chcąc, trochę ze sobą wtedy porozmawiali, więc jak mógł jej nie poznać?

Nie powinno się denerwować kobiet w ciąży! Co za prymityw. – Skąd taka myśl u Hermiony? Przecież Malfoy nie mógł wiedzieć, że ona jest w ciąży. A z tego co pamiętam, dopiero zaczynało być widać brzuszek u Granger, więc nie miała żadnych podstaw, by posądzać chłopaka o nieuwagę czy prymitywizm. Jej rodzice nic nie zauważyli (a znali ją dobrze i widzieli na co dzień), więc jak on mógł się zorientować?

Jeszcze jedna rzecz przykuła moją uwagę. Nie wyobrażam sobie, żeby w Dziurawym Kotle czarodzieje sprzątali za pomocą zwykłych, mugolskich środków. Wózek z tym wszystkim stoi na końcu korytarza. Kochanie, tylko się nie przemęczaj, a co dasz radę załatw „Chłoszczyć”. Pamiętam pewną scenę z HP (niestety wyleciało mi z głowy, która to była część), jak pani Weasley gotowała i żadnego z produktów nie dotykała rękoma, wszystko za pomocą różdżki, czarów. Wspomniane wtedy było coś o czarodziejskich książkach kucharskich, a podczas sprzątania Kwatery Głównej Zakonu Feniksa Rowling pisała również o książkach o sprzątaniu. A to powinno Cię zmusić do myślenia, że Chłoszczyć to nie jest jedyne zaklęcie sprzątające i, nawet jeśli Hermiona nie znała ich więcej, nie sądzę, by w Dziurawym Kotle mieli wózek ze środkami do czyszczenia, bo osoba, która zajmowała się czyszczeniem pokoi musiała znać takie zaklęcia.

Sposób, w jaki przedstawiłaś Malfoya w czwartym rozdziale, wydaje się wręcz absurdalny. Kiedy wyobraziłam sobie wszystkie te kobiety, które na jego widok poprawiają włosy i wodzą za nim wzorkiem, aż się uśmiechnęłam. Sama zawsze uwielbiałam Malfoya – zarówno jako postać Rowling, jak i tę, o której sama pisałam/czytałam na blogach. Nie ukrywam, że często wyobrażałam sobie Draco, jako młode bóstwo z grupą fanek, ale Ty przesadziłaś z jego idealizacją. Scena, w której przemierza Londyn, a płeć przeciwna wzdycha za nim i omdlewa, jest komiczna, a przy tym odbiera opowiadaniu i postaci realizmu.

Jego oczom ukazał się mały, średniowieczny zameczek(…). Duże, drewniane okna, nadawały uroku. – W tym momencie nasunęło mi się takie pytanie: wiesz, jak wyglądały średniowieczne zamki? Bo wydaje mi się, że Twoje wyobrażenie o nich całkowicie mija się z rzeczywistością. Nie chcę zagłębiać się w temat, bo o średniowiecznej architekturze wiem niewiele, ale nawet po wpisaniu w Google Grafika hasła średniowieczne zamki, zauważysz, że to nie były piękne, mieszkalne budowle, a raczej ciężkie, obronne zamczyska. Bo i taką rolę pełniły w średniowieczu.

Malfoy ze swoim piciem zagina czasoprzestrzeń. Nie uważasz, że trochę za szybko się upił i wytrzeźwiał? Napisałaś, że wszedł do biura i nalał sobie trochę nieznanego nam trunku, później pojawia się informacja pół godziny później i Zabini wynosi ledwie żywego Draco do kuchni. Może w Twojej historii Malfoy ma słabą głowę i zdążył się tak szybko upić – to Twoje wyobrażenie i nie mogę się do niego przeczepić. Nie wyobrażam sobie jednak, jak to jest możliwe, żeby Blaise szukał od razu eliksiru na kaca. Jak Draco mógł mieć kaca, skoro jeszcze nawet nie wytrzeźwiał?

Później wspominasz o złożoności charakteru Malfoya. I dziękuję Ci za to, bo skoro zdajesz sobie sprawę z potencjału tej postaci (a moim zdaniem ma ogromny), to znaczy, że masz już za sobą połowę sukcesu w kreowaniu Ślizgona. Chciałabym tylko, żebyś teraz tę wiedzę wykorzystała, bo brakuje mi czegoś, co opisałoby też charakter Dracona, a nie tylko wygląd i te mdlejące na jego widok panny.  

Tak w miarę czytania coraz poważniej zastanawiam się, czy na pewno znasz poprawną pisownię niektórych imion i nazwisk, a błędy, które popełniasz to po prostu literówki, czy porywasz się na fan fiction nie wiedząc, że pisze się Dumbledore, a nie Dumbledor i Zabini, a nie Zammbini.

Pogubiłam się trochę w czasie. Wcześniej, jeszcze z perspektywy Hermiony, piszesz o tym, że jest środek roku szkolnego i Albusowi ciężko będzie znaleźć nowego nauczyciela Starożytnych Runów (to wynikało z rozmowy tych dwóch mężczyzn, których podsłuchała Hermiona). Ale z drugiej strony jest Malfoy, który, mimo że jest nauczycielem, wyjeżdża sobie nagle do domu (ten wątek z piciem i meblowaniem nowego miejsca zamieszkania). Blondyn (…) w końcu zamkną drzwi i ruszył, aby znieść spakowany kufer na dół. – Z kolei to zdanie sugeruje, jakby dopiero rozpoczynał się rok szkolny, bo Malfoy wspomina o spakowanym kufrze. Czyli co? Zapomniałaś, że w Twoim opowiadaniu rozpoczął się już rok szkolny, a może Malfoy jest na tyle uprzywilejowany, że może sobie w każdej chwili wyjeżdżać z Hogwartu? Bo naprawdę nie rozumiem, jak powinnam to zinterpretować.

(…)przecież z Hogwartu nie można tak sobie co chwila, znikać. – O, nie można? A Malfoy to co? Przecież (jak już pisałam powyżej) on sobie zniknął i pojechał do domu. To w końcu wolno czy nie wolno?

Ciekawe co robią moi rodzice? Ledwo ta myśl przemknęła przez zamroczony mózg, łzy wezbrały w oczach. – Nie wyłapałam momentu, kiedy Hermiona przestała płakać z radości, a Ty już piszesz, że płacze z tęsknoty? Nie za dużo tych emocji? Rozumiem, że jest w ciąży, ale wydaje mi się, że powinnaś zacząć ograniczać jej płacz, bo mam wrażenie, że od początku historii nie robi nic innego niż użalanie się nad sobą i swoim losem. A do tego ciągle płacze, już nawet z radości.

Rozdziały 6-9

Muszę Cię pochwalić za początek szóstego rozdziału, bo opis zamieszczony na jego początku okazał się o wiele lepszy od tych, które do tej pory przyszło mi czytać. Zastanawiam się, czy przypadkiem pomiędzy napisaniem piątki i szóstki nie minęło sporo czasu, bo widać znaczącą poprawę. Błędów też nie ma tak wiele, jak w poprzednich częściach (mam na myśli głównie przecinki, ale o tym kilka podpunktów niżej). To jak? Co takiego zmieniło się pomiędzy napisaniem piątego i szóstego rozdziału?

Znalazłam jednak rzecz, która strasznie mnie rozbawiła. Chodzi mi o moment, kiedy Hermiona przez dziurkę od klucza obserwuję posłańca z Hogwartu. Może nie byłoby to dziwne ani śmieszne, gdyby nie fakt, że Granger potrafi opisać go całego, patrząc tylko przez dziurkę od klucza! Przedstawiła nam, w co przybysz jest ubrany, jaki ma kolor włosów a nawet cery! Wnioskuję więc, że spora musiała być ta dziurka od klucza, skoro Gryfonce udało się wypatrzeć przez nią aż tyle szczegółów. Dziwne, nie sądzisz?

Ciekawie wymyśliłaś z tym powitaniem, ale za słabo to opisałaś, bo ciężko mi się było za pierwszym razem połapać gdzie i jak to wszystko się zdarzyło. Dopiero gdy za trzecim razem przeczytałam ten fragment, zdałam sobie sprawę, że Hermiona cały czas była w łazience, a tajemniczy posłaniec w głównym pokoju. Nie zmienia to jednak faktu, że pomysł sam w sobie śmieszny i rozluźnia atmosferę po tych wszystkich, dramatycznych przemyśleniach Granger.

Mężczyzna, który przychodzi odebrać Hermionę, najpierw ma złotobrązowe włosy, a później nagle czekoladowe. Nie wiedziałam, że czekolada ma złotobrązowy kolor, ale przecież człowiek uczy się całe życie, prawda?

Brakuje mi u Ciebie jakiegoś jasnego określenia, który w opowiadaniu jest rok i przynajmniej miesiąc. Nie dopatrzyłam się, ile czasu od bitwy o Hogwart minęło, a strasznie mnie to ciekawi i uważam, że jest to dosyć znaczące dla historii. Poza tym ciągle mącisz mi w głowie, który to może być miesiąc. Najpierw Hermiona, która podsłuchuje rozmowę, że jest już połowa roku szkolnego, potem Malfoy, który pakuje kufer, co mogłoby wskazywać, że to jest wrzesień i początek roku szkolnego, a teraz Granger podczas wycieczki taksówką z Johnem słucha piosenki o zbliżających się świętach i wspomina coś o mroźnej nocy, jakby to był grudzień. W zakładce o opowiadaniu też nie znalazłam nic na temat daty, którą mam w opowiadaniu, a strasznie mnie to ciekawi. Uchylisz mi rąbka tajemnicy?

Od kiedy można się w jakikolwiek sposób teleportować do Hogwartu? Z tego co pamiętam, nie działała tam ani zwykła teleportacja, ani przeniesienie za pomocą świstoklika nawet na teren szkoły, a co dopiero do konkretnego pomieszczenia w Hogwarcie.

Pod koniec szóstego rozdziału John ma już brązowe włosy. Nie złotobrązowe, nie czekoladowe, a po prostu brązowe. Doprawdy, nie nadążam za tym człowiekiem.

Te brązowe, kręcone włosy, ze słonecznym połyskiem... Te oczy! Oczy! To nie mogła być pomyłka. Wszędzie by je poznał, od jakiegoś czasu stanowiły nieodłączną część jego życia. – Zaprzeczasz sama sobie. Gdy Malfoy wpadł na Hermionę w przebraniu sprzątaczki, nie poznał jej (co już wtedy wydawało mi się dziwne). A teraz piszesz, że wszędzie by ją poznał po oczach, które przecież w tamtej chwili były taki same jak teraz. Trochę konsekwencji, Never.

Na początku irytował mnie Twój ciotka-dobra-rada-Blaise, ale powoli zaczynam darzyć go ogromną sympatią. Szczególnie, gdy pojawia się w myślach Draco, który z kpiną i ignorancją „wypowiada się” o nim. Ta troskliwość Zabiniego jest doprawdy urocza i coraz lepiej mi się o tym czyta. Więcej takich fragmentów!

Dobrze zapowiada się wątek badań Johna. Mam tylko nadzieję, że pociągniesz go bardziej, bo można zrobić z tego coś naprawdę ciekawego i niewątpliwie oryginalnego.

Znów widzę jakieś niezgodności w czasie. Kiedy Hermiona była w Dziurawym Kotle, wspominałaś coś o trzecim miesiącu ciąży, prawda? Załóżmy, że była tam tydzień (bo mniej więcej tyle zajęło jej znalezienie pracy), później w Hogwarcie dwa tygodnie (o tym już wyraźnie napisałaś). W sumie mamy trzy tygodnie. A Granger mówi coś nagle o piątym miesiącu ciąży. Nawet jeśli czas, odkąd opuściła dom, do chwili obecnej zaokrąglimy do miesiąca – trzy plus jeden nie równa się pięć. Chyba że Hogwart rządzi się swoją własną matematyką. Ale przynajmniej dowiedziałam się, który mamy miesiąc w opowiadaniu.

Zabawne relacje ma John z Hermioną, chociaż czuję lekki niedosyt. Nie wyjaśniasz nigdzie, dlaczego Granger się z nim zaprzyjaźniła (bo na przyjaźń mi to wygląda), chociaż ciągle w myślach nazywa go świrem. Powinnaś rozwinąć ich wątek.

Zastanawiam się, dlaczego Hermiony ani trochę nie zaskoczył fakt, że spotkała Dracona w Hogwarcie. Wcześniej nie było wspomniane, żeby wiedziała, że on uczy w szkole, bo wydaje mi się, że powinna mieć wtedy więcej wątpliwości czy powinna zatrudnić się w tym samym miejscu, co on. Za to Malfoy wydawał się (udawał?) być zaskoczony obecnością byłej Gryfonki. Zupełnie na odwrót niż powinno być, jeśli mamy to rozpatrywać pod względem logiki. W ogóle cała ich rozmowa wydała mi się dziwnie nienaturalna, ale na razie zwalę to na okoliczności, w jakich widzieli się ostatni raz – zapewne oboje czuli się teraz skrępowani. A jeśli już przy tym jesteśmy – wciąż brakuje mi wyjaśnienia, jak Malfoyowi udało się zaciągnąć Hermionę do łóżka i, jak to wszystko się zakończyło. Całą tę sprawę stawiasz pod wielkim znakiem zapytania, a przecież wydarzenia tamtej nocy to podstawa Twojej historii. Warto byłoby to w końcu wyjaśnić.

Iii… Kolor włosów Johna zmienia się w miedziany brąz! Wybacz, ale to się już robi śmieszne. Poza tym złoto do miedzi ma tyle, co żółty do czerwonego.  

Rozdziały 10, 11

Szkoda, że nie opisałaś rozmowy Hermiony i Dumbledore’a na temat ciąży, bo zastanawia mnie, jak dużo Granger powiedziała Albusowi na temat zaistniałych okoliczności i motywów takiego, a nie innego zachowania. Przyszło mi też do głowy, że jeśli powiedziała mu, kto jest ojcem dziecka, to celowo dyrektor wybrał Malfoya na osobę, która przygarnie dziewczynę pod swój dach. Niestety to tylko gdybania.

Nawiązanie do Teletubisiów nie pasuje mi do Malfoya, ale to Twoja wizja, więc nie będę się za bardzo czepiać. Zastanawia mnie jednak, jak pachnie plaża, bo osobiście sobie tego nie wyobrażam. Wspominam o tym, bo według Hermiony Draco pachnie plażą, miętą i czymś jeszcze, jak sama to ujęła. Zauważyłam też pewne powiązanie. W którymś ze swoich snów Granger czuła miętę i plażę – przypadkowo te zapachy znalazły się dwa razy czy to ma pokazać, że Hermiona śni o Malfoyu nawet wtedy, gdy nie zdaje sobie z tego sprawy? 

Nie pasuje mi też to wywrzaskiwanie Granger, że nienawidzi swojej pracy. Do tej pory nic na to nie wskazywało, a wręcz przeciwnie – jeszcze kilka linijek wyżej była zadowolona z tego, że zachęciła uczniów do swojego przedmiotu. To nie jest wypowiedź nauczyciela, który nie znosi swojej roboty.

Na początku jedenastki dokładnie opisujesz strój Hermiony. To zmusiło mnie do zastanowienia, co jej przyszło do głowy, żeby zakładać sandały w środku zimy? Niby chodzi tylko po szkole, ale chciałabym zauważyć, że Hogwart nie posiadał ogrzewania i sama Rowling w swoich książkach często podkreślała, że w czasie zimy uczniom zdarza się przemieszczać z sali do sali w ciepłych kurtkach. A Granger wyleciała w sandałach?

Pogubiłam się w fabule. Czytam rozdział po rozdziale, praktycznie bez przerwy i nie mogę się połapać. Ostatni post zakończyłaś spotkaniem Hermiony i Draco. Malfoy kazał się jej pakować i powiedział, że wyjeżdżają jeszcze dziś wieczorem. Natomiast rozdział jedenasty zaczyna się ni stąd, ni zowąd prowadzeniem lekcji przez Granger, jakbyśmy mieli następny dzień. Ona nie powinna być już u Dracona?

Przeczytałam dalej i czuję się jeszcze bardziej zagubiona niż kilka minut temu. Hermiona dopiero spotyka się z Albusem? A czy przypadkiem Dumbledore nie napisał z prośbą o spotkanie jutro popołudniu? Później napisałaś coś o tygodniowym przeskoku, Hermiona już się o wszystkim dowiedziała od Malfoya, kazał jej się pakować, a tu nagle bum – Granger idzie na spotkanie z dyrektorem. Siedzę i myślę, jak to zinterpretować, ale naprawdę nie mam pojęcia, o co tu chodzi. Domyślam się, że miałaś sporą przerwę pomiędzy pisaniem rozdziałów i zapomniałaś o informacjach, które już wcześniej zamieściłaś. Polecam założyć sobie zeszyt, w którym będziesz zapisywać wszystkie wątki, które umieszczasz w opowiadaniu (wiem, że ta historia zbliża się już do końca, ale to taka rada na przyszłość, być może do innych blogów). Musisz pilnować, żeby takie sytuacje się nie zdarzały, bo niekonsekwencja w opowiadaniu to jedno z najgorszych wykroczeń, jakie możesz popełnić. A ja czuję się zirytowana i zła, bo nie mogę dowiedzieć się, co aktualnie dzieje się z Twoimi bohaterami, a przecież muszę Cię ocenić.

Najpierw Hermiona mówi/myśli o pożegnaniu z Johnem, że muszą się kiedyś umówić, że będzie musiała mu wtedy podać swoje nowe miejsce zamieszkania… A potem ta sama Granger oświadcza dyrektorowi, że wraca po świętach, a w myślach dodaje, że chodzi o odebranie ostatniej wypłaty. Zaprzecza sama sobie i miesza czytelnikom w głowach – zamierza w końcu wrócić czy nie?

Wybacz, ale muszę to napisać – rozdział jedenasty jest kompletną porażką. Wydaje się wyrwany z opowiadania, w ogóle nie wiąże się z poprzednimi częściami i mam wrażenie, że żyje własnym życiem. W dziesiątce Draco dowiedział się od Dumbledore’a, że musi zabrać Hermionę na święta do siebie, a w zamian za to dyrektor skróci jego odsiadkę, jak sam to nazywa. Potem były Ślizgon idzie do Granger, informuje ją o tym, robi awanturę. W jedenastce natomiast wszystko dzieje się od początku. Z jedną różnicą – to Hermiona idzie do dyrektora i dowiaduje się, o wyjeździe na święta do Malfoya (już pomijając fakt, że czasowo się wszystko nie zgadza, o czym pisałam wcześniej), dostaje list, który przekazuje Draconowi, który – uwaga! – robi awanturę, że musi zabrać dziewczynę do siebie na okres świąt. Jakby dopiero się o tym dowiedział. Co tu się dzieje? Z przykrością muszę stwierdzić, że dawno nie widziałam aż takiego bałaganu w opowiadaniu. Czasem sprawiasz wrażenie, jakbyś sama nie wiedziała, co piszesz. A kto jak kto, ale Ty musisz nad tym panować i przede wszystkim – znać swoją historię.

W tym przypadku mogłabym Ci polecić jedynie napisanie tej części od początku, ale myślę, że to nie ma już sensu. Szczególnie, że niedługo kończysz opowiadanie.

Idealizacja Malfoya znów sięga zenitu. Sam Dubledore chroni zamek, nawet on nie może się na jego terenie teleportować – ale Malfoy potrafi. Jakieś uzasadnienie? Bo to Malfoy.

Wypisanie tych wszystkich błędów powyżej oraz tych, które znajdziesz w podpunkcie poprawność zajęło mi prawie dwie godziny. A mówię tutaj tylko o rozdziale jedenastym, który wcale do najdłuższych nie należy. Mam nadzieję, że to skłoni Cię do jakichkolwiek przemyśleń na temat tego, jak to poprawić albo przynajmniej – jak nie popełniać tych błędów ponownie.

Rozdziały 12 i 13

Zmęczony i naprawdę nieswój Malfoy, odsłuchał wiadomość z poczty głosowej, zostawioną przez Blaisa, siedząc w salonie. – Całe zdanie do poprawki. Calusieńkie. Przeczytaj je sobie głośno i zastanów się, czy ono ma jakikolwiek sens. Ale nie do tego chciałam nawiązać. Chodzi mi bardziej o fakt, że Draco ma w swoim domu telefon i potrafi odsłuchać wiadomość głosową. Jeśli to byłaby Hermiona – jasne, to możliwe, w końcu wychowała się wśród mugoli. Nie wydaje mi się jednak, żeby jakakolwiek siła zmusiła Malfoya do zakupu telefonu. Oczywiście możesz mieć taką wizję, ale musisz to wtedy poprzeć jakimiś argumentami, napomknąć przynajmniej, że były Ślizgon zacząć doceniać mugolskie wynalazki. Nie możesz tak po prostu zaatakować czytelników informacją Draco Malfoy rozmawia przez telefon. I Blaise’a a nie Blaisa. O tym będzie jeszcze w poprawności.

Dalej Draco ma odtwarzacz i wraz z Zabinim słucha cicho rock’n’rolla. A przed nimi wisi telewizor. Warto też dodać, że Malfoy lubi sobie czasem wypić kawę. Nie przesadzasz z tymi mugolskimi akcentami? Rozumiem jeden, może wkradł się gdzieś przypadkiem, ale aż tyle? Praktycznie w każdym zdaniu?

I następne – właśnie się dowiedziałam, że Malfoy umie jeździć samochodem. A co ze starą, poczciwą teleportacją?

(…)pominęłam fakt iż idę do lekarza, którego miałam odwiedzać co kilka tygodni od momentu zajścia w ciążę do porodu. To też nie było mi zbytnio na rękę, ponieważ musiałam pilnować dat i synchronizować wszystko. – O jakiej synchronizacji mowa? Do tej pory nie wspomniałaś ani słowa o wizytach u lekarza. Co się nagle zmieniło? I jak udawało jej się bez słowa wyjaśnienia opuszczać Hogwart?

Wchodząc do wysokiego na pięć pięter i sterylnego budynku podeszłam do recepcji. – sterylny 1. «pozbawiony drobnoustrojów» 2. «nieskazitelnie czysty» 3. «pozbawiony wad i zniekształceń» 4. «niepodlegający wpływom zewnętrznym» (źródło). Ciężko byłoby zapewnić sterylność w całym budynku. Poza tym przecinek po budynku.

Końcowy fragment trzynastego rozdziału rozbudził we mnie nadzieję, że jednak masz jakiś pomysł na to opowiadanie. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach będzie tylko lepiej.

Rozdziały 14-24

Dobrze, że zaczynasz wyjaśniać relacje Draco i Hermiony, ale wciąż mi brakuje bardziej szczegółowego opisania ich wspólnie spędzonej nocy. Granger w czternastym rozdziale stwierdza, że nawet jeśli nie kocha Malfoya teraz, to z pewnością kochała go wtedy, na imprezie u Pottera. Ale skąd to się wzięło? Zdążyła zakochać się w kilka godzin? A co potem? Przeszło jej? Nie piszesz nic o nieprzespanych z tęsknoty nocach, a gdyby naprawdę go kochała – nie zapomniałabym o nim z dnia na dzień.

Musisz napisać, jak to się stało, że Draco zakochał się w Hermionie i na odwrót. Ciężko mi uwierzyć, że spotkali się po jakimś tam czasie i nagle bum – miłość. Przecież oni się szczerze nienawidzili! Przez dobrych kilka lat. Można to tak po prostu wymazać z pamięci w jeden wieczór? Nie sądzę.

Potter jednoznacznie określił datę jego imprezy. Sierpień. Licząc zgodnie z zasadami matematyki byłoby to tak: sierpień, wrzesień, październik – przyjazd Hermiony do Hogwartu, wtedy jej brzuch był ledwo widoczny, wyglądała bardziej jakby się mocno najadła, listopad, grudzień. Pięć miesięcy. – Nie wiem, jakie są Twoje (i Draco) zasady matematyki, ale według mojej sierpnia nie powinnaś liczyć. Pierwszy miesiąc mija we wrześniu, drugi w październiku, itd. Dlatego już wcześniej zwracałam uwagę na niezgodność dat – taki błąd zdarza Ci się nie pierwszy raz.

Ich synka – kiedy napisałaś, że to chłopiec? Znów zaczynam się gubić. Jednak mimo wszelkich zastrzeżeń, cała scena, gdy dziecko zaczęło kopać, była urocza. Dobrze opisane emocje, a przy tym naprawdę zaskakująca sytuacja. Brakowało mi u Ciebie właśnie czegoś takiego.

Podobała mi się scena w sklepie, gdy Malfoy dał Hermionie kurtkę do przymierzenia. Szkoda tylko, że nie zmieniła koloru, na przykład na czerwony, kiedy Granger myślała, że blondyn ją pocałuje. If you know what I mean.

Między innymi taką głupotę, jak fakt, że go [Draco] kocham. Bo tak jest. Chyba. – Hermiona ciągle zmienia zdanie. Raz go kocha, raz nie, innym razem stwierdza, że kochała go kiedyś... Nie wiem, czy to kwestia nieumiejętnego przedstawienia uczuć tej pary, czy po prostu Twoja niekonsekwencja…?

Kolejnym zwrotem w akcji był artykuł w Proroku. Ciekawe posunięcie, ale to również powinnaś bardziej rozwinąć. Steve za szybko urwał temat, a Hermiona zdawała się o wszystkim zapomnieć. Liczyłam więc, że w tym fragmencie pojawi się więcej emocji, niestety jednak – nie doczekałam się.

-Hermiona?(…)

-Witaj Ronaldzie(…)

-Cześć Widziałem najnowszego „Proroka”. Powiesz mi o co chodzi?

A teraz wyobraź sobie, że nie widzisz swojego przyjaciela/byłego chłopaka kilka miesięcy. Nagle wpadasz na niego w sklepie. Naprawdę sądzisz, że taka byłaby jego pierwsza reakcja, gdy Cię zobaczył? Żadnego suchego co słychać czy jak Ci się układa tylko od razu, prosto z mostu, wyleciałby z oskarżeniami? Moim zdaniem, gdy nie spotyka się z kimś od dłuższego czasu i nie utrzymuje z nim żadnego kontaktu – traci się przywilej wtrącania się w życie drugiego człowieka. Takie niepisane prawo. Poza tym Ron zachowuje się, jakby widział Hermionę zaledwie wczoraj. Naprawdę przez pięć miesięcy nie wydarzyło się nic ciekawszego niż głupi artykuł w, swego czasu, mało rzetelnej gazecie?

W liście od Harry’ego nie dawało mi spokoju wyraźnie podkreślane słowo mieszaniec. Ma to raczej wydźwięk negatywny, a nie sądzę, aby Potter miał problem z mieszaniem krwi czystej i brudnej, że się tak wyrażę. W końcu sam wiele lat walczył o to, żeby zlikwidować podział na mugolaków, czystokrwistych, zdrajców krwi, etc. A wystarczyłoby, żeby napisał dziecko.

Po lekturze dwudziestki stwierdziłam z całym przekonaniem, że od prologu zrobiłaś ogromne postępy. W notkach jest zdecydowanie mniej błędów, opisy są bogatsze w treść, a dialogi bardziej realne. A w końcowych fragmencie w końcu dostrzegłam jakieś emocje! Tak trzymaj, ten rozdział był idealnym przykładem na to, że stać Cię na coś naprawdę dobrego. Podczas czytania miałam motyle w brzuchu, wręcz czułam wahanie Hermiony czy powinna powiedzieć Malfoyowi o ciąży, a gdy napisałaś, że zasnął, aż przeklęłam pod nosem. Szkoda tylko, że akcja zaczęła się rozwijać dopiero w dwudziestym rozdziale. Wiem jednak, że Dramione nie jest łatwym parringiem, chociażby ze względu na przeszłość tej dwójki, i potrzeba czasu, żeby należycie rozwinąć cały wątek. Ale jeśli weźmiesz się jeszcze kiedyś za pisanie o tej parze – miej na uwadze, że trochę napięcia i zaskakujących zwrotów akcji przydałoby się już we wcześniejszej fazie historii. Chociażby po to, żeby zachęcić czytelnika do dalszej lektury.

-Zgubiłem kobietę i dziecko! - wrzasnął Malfoy wpadając do biura Steva. Mężczyzna spojrzał na niego uważnie zza szkieł okularów.

-Jesteś pewien, że to nie klucze i portfel? - zapytał starając się ignorować negatywny nastrój swego gościa.

Pierwszy fragment, który szczerze mnie rozbawił! Aż nie mogłam się powstrzymać, żeby go nie zacytować. Doprawdy, świetnie Ci to wyszło! I muszę przyznać, że to bardzo w stylu Malfoya. Ach, i pielęgnuj Steve’a, ta postać zdecydowanie ma potencjał, chociaż występuje raczej epizodycznie.

Gdy Angielskie dzwony właśnie wybijały godzinę szóstą i czarodzieje spieszyli do pracy, tu miało to nastąpić dopiero za parę minut. – Pomiędzy Belgią a Anglią jest godzina różnicy (jeśli w Londynie jest szósta to w Brukseli siódma).

Dwudziesty drugi rozdział był pierwszym, w którym otwarcie przedstawiłeś emocje, intencje Malfoya. Dobrze, że nareszcie się na to zdecydowałaś, bo jak na końcówkę opowiadania, dość długo zwlekałaś z tą chwilą.

Dni były straszliwie zwyczajne przez pozostałe kilka miesięcy. Nie działo się nic, co by go zaskoczyło. Co dzień z rana jeździł do Ministerstwa łajać się i wrzeszczeć na przemian. – A już myślałam, że nie znajdę więcej tego typu błędów! Ach, nadzieja matką głupich, jak widać. Znów zapomniałaś o świecie, który kreujesz, prawda? Przecież Malfoy powinien wrócić już do szkoły, tak? Jako nauczyciel. Naprawdę miał czas codziennie odwiedzać Ministerstwo? A co z lekcjami? Nauczał Obrony Przed Czarną Magią, więc miał dużo zajęć. Jak znalazł czas na takie rzeczy? Zdradź mi jego sekret, bo sama bym chętnie skorzystała.

Zastanawia mnie końcowy fragment przedostatniego rozdziału. Skąd Malfoy od razu wiedział, że spotkał dziennikarkę? Trochę naciągana teoria, że ją znał z widzenia, bo domyślam się, że pisała dla jakiejś gazety, być może do Proroka, i raczej nie były tam zamieszczane jej podobizny. Poza tym nawet mu się nie przedstawiła, więc nie mógł skojarzyć imienia. Ogólnie cała scena i to spotkanie to dosyć abstrakcyjna sytuacja i proponowałabym zmodyfikować lekko końcówkę. Przede wszystkim wydłużyć, wzbogacić w jakieś szczegóły. Mogłabyś na przykład dopisać, jak tajemnicza dziennikarka wyciąga rękę do Malfoya i się przedstawia. Nie podałaś też jej motywów, chociażby dlaczego zatrzymała Draco. Ciężko mi uwierzyć, że po prostu stanęła przed nim i się w niego wpatrywała, potem bez słowa zastępując mu drogę. A on się po prostu przedstawił i zaprosił do baru/restauracji, żeby sobie porozmawiali. Brakuje w tej scenie realizmu. Wiesz, co mam na myśli?

Ostatni rozdział bardzo udany. Zaskoczył mnie ten nagły przeskok czasowy, ale bynajmniej nie działa on na Twoją niekorzyść. Końcówka skłania do myślenia i przyznaję, że z niecierpliwością będę czekać, co się zdarzy dalej, ale nie mogę zrozumieć tego całego zamieszania z usypianiem Hermiony i przenoszeniem jej do Malfoya. Czy cała ta akcja nie mogłaby równie dobrze dziać się w domku Granger w Belgii?

Zanim przejdę do kolejnych podpunktów, chciałabym jeszcze raz pogratulować Ci postępów, jakie poczyniłaś przez całe opowiadanie. Jestem naprawdę pełna podziwu (tak, dobrze czytasz, jestem, mimo tych wszystkich uwag!), że udało Ci się doprowadzić opowiadanie do końca (bo domyślam się, że rozdział dwudziesty czwarty jest jednym z ostatnich, o ile nie ostatnim przed epilogiem). A przy okazji muszę dodać, że niezwykle zmotywowałaś mnie do dalszego pisania (zarówno ocen jak i opowiadań), bo jesteś świetnym przykładem na to, że ciężką pracą można naprawdę dużo osiągnąć.

Pochwaliłam? Pochwaliłam, żeby nie było, że nie. A teraz wracam do bardziej merytorycznej części oceny.

1) Fabuła/Wątki 7/10

Ciężko mi się wypowiedzieć, bo wątek tak naprawdę jest tylko jeden – Dramione opierające się na ciąży Hermiony. Dosyć często dawał mi się we znaki brak większej ilości treści, jakiegoś rozpisania przyjaźni Johna i Granger, później Johna i Malfoya (bo z tego co zauważyłam zdążyli się poznać i polubić, chociaż nie wyjaśniasz, jak, kiedy i dlaczego). Mogłabyś też pociągnąć wątek Rona – czemu zwariował, co nim kierowało, kochał Hermionę czy to była tylko chora obsesja…? Pytania można mnożyć i mnożyć. Ty niestety nie zadałaś sobie żadnego, a chłopak zniknął równie szybko, co się pojawił.

Nie twierdzę, że opowiadanie jest nudne, nie zinterpretuj tego, co teraz powiem, źle. Po prostu uważam, że jednowątkowość w Twoim przypadku nie byłaby wskazana. Czasem nie skupiasz się na istotnych sprawach, a na cały akapit rozpisujesz się na temat stroju Hermiony (mam na myśli przede wszystkim początkowe rozdziały). Myślę, że wprowadzenie kilku wątków urozmaiciłoby trochę historię i z pewnością zachęciło do czytania większe grono czytelników, a przy okazji i sobie dałabyś większe pole do popisu. Oczywiście teraz na to za późno, ale uznaj to za kolejną radę na przyszłość.

2) Rozwinięcie akcji 2/6

Z przykrością musze napisać, że to szło Ci jak po grudzie. Wspominałam o tym już wcześniej, dodałam nawet, że to swego rodzaju urok Dramione, ale mimo wszystko zabrakło mi czegoś, co sprawiłoby, że nie mogłabym się oderwać od Twojej historii. Niestety tak szczerze zaciekawiłaś mnie dopiero w końcowych rozdziałach, chociaż to wciąż nie były fajerwerki. A trochę na to liczyłam.

Znów nawiążę do wątków – cały czas wydaje mi się, że gdybyś tylko pozwoliła sobie na przedstawienie w opowiadaniu większej ilości bohaterów, a przy okazji ich dzieciństwa, historii, wspomnień, może jakichś marzeń – wszystko to (oczywiście przedstawione w odpowiedni sposób i dokładnie przemyślane) sprawiłoby, że chętnie czytałabym każdy kolejny rozdział. A niestety momentami robiłam to z przymusu.

3) Świat przedstawiony 6/10

Tak bardzo brakowało mi opisów uczuć... Hermiona tylko płakała, ciągle zmieniała zdanie (coś na zasadzie kwiatka i zabawy z dzieciństwa w kocham – nie kocham) i w żaden sposób tego nie argumentowała. Nie wiem, jaki miała stosunek do Rona po tej pamiętnej sytuacji w porcie, nie wiem czy wciąż przyjaźniła się z Ginny, Harrym. Jej myśli zajmowało jedynie dziecko, ale nawet o nim nie dowiedziałam się zbyt wielu konkretów. Do tego nadal nie doczekałam się opisu wspólnie spędzonej nocy przez Granger i Draco, a naprawdę chętnie dowiedziałabym się, jak to się stało, że nagle zapałali do siebie tak wielką miłością.

Przez ten brak emocji nie do końca mogłam wczuć się w nastrój bloga, nie do końca rozumiałam wszystkie decyzje i dylematy Hermiony. Tak naprawdę zaczęłam ją rozumieć dopiero pod koniec, gdy żegnała się z Malfoyem. Od razu widać, że poprawił Ci się wtedy styl i bardziej się do tego przyłożyłaś. Cała scena była chyba najlepiej przez Ciebie przemyślana i nie ukrywam, że miałam ciarki na plecach, kiedy to czytałam. Niewątpliwie jeden z niewielu fragmentów, który na dłużej zostanie mi w pamięci.  

4) Bohaterowie 5/10

Hermiona Granger – Mam wrażenie, że kreując swoje postacie poleciałaś po łebkach, tak żeby jak najszybciej mieć to z głowy. Przykro mi to mówić, bo to w końcu bohaterowie tworzą historię, ale niestety takie odniosłam wrażenie podczas czytania. Hermiona była niedopracowana i nieprzemyślana. Do tego strasznie różniła się od tej poukładanej, zdecydowanej i zdeterminowanej Hermiony Granger, która pojawiła się w HP. Wiem, że piszesz fan fiction i masz prawo według własnego uznania zmienić/nagiąć na swoją korzyść charakter bohaterów, ale odbierając kujonce Granger cechy, które były jej znakiem rozpoznawczym, krzywdzisz nie tylko ją, ale także swoją historię. Ponadto zrobiłaś z niej strasznego płaczka. Chyba nie było rozdziału, w którym ona nie uroniłaby, chociaż jednej łzy. Jestem wyrozumiała (ciąża, te sprawy), ale między innymi przez takie zachowanie Hermiona bardzo straciła w moich oczach i raczej nie zapałałam do niej przesadną sympatią. Pewnie dlatego tak ciężko szło mi momentami czytanie. A jednak główna postać powinna być lubiana przez czytelników, w końcu z nią mają styczność najczęściej.

Draco Malfoy – Oprócz tego, co zawarłam już przy Hermionie odnośnie ogółu bohaterów oraz wcześniej o braku emocji, które pomogłyby wczuć się czytelnikowi w nastrój opowiadania, mam jeszcze kilka innych zastrzeżeń. Zacznę od tej początkowej, przesadniej idealizacji chłopaka. Wspominałam już, że stworzyłaś wtedy raczej scenę komiczną niż taką, która miałaby charakteryzować pokrótce postać. Unikaj na przyszłość takich sytuacji. Co do dalszych uwag – przez całe opowiadanie Draco niewątpliwie ulega ogromnej przemianie. Z człowieka nadużywającego alkoholu, zniszczonego przez życie w personę, która potrafi bezgranicznie kochać kobietę oraz ich wspólne dziecko. To, co w nim zachodzi jest naprawdę niesamowite i kłaniam Ci się nisko, że to przedstawiłaś, ale… W żaden sposób nie uzasadniłaś jego przemiany. Ja wiem, że to miłość do Granger dodała mu skrzydeł i otworzyła oczy, ale gdzie jest to wyjaśnione? Gdzie jest napisane, że sam do tego doszedł, kiedy do tego doszedł? Tutaj po raz kolejny widać, że skupiasz się na nieistotnych szczegółach, a zapominasz o ważnych, decydujących rzeczach.

Chciałabym jeszcze, o kimś napisać, ale pozostałe postacie pojawiają się naprawdę tylko epizodycznie. Ogólnie jednak o wszystkich – więcej emocji, więcej charakterystyki! Pozwól nam dowiedzieć się czegoś ciekawego o swoich bohaterach. Nadaj im zwykłe cechy, które pozwolą czytelnikowi utożsamić się z postacią, spraw, żeby były nam bliższe, bardziej realne. Czasem warto wyobrazić sobie/porównać osoby z opowiadania ze znajomymi z życia codziennego – wtedy łatwiej te wytwory naszej wyobraźni opisać, a przy tym stają się bardziej realne, żywe.

Więcej Johna! To Twoja i tylko Twoja postać, daj jej więcej swobody, pozwól czymś zabłysnąć. I jeszcze Steve – strasznie sympatyczny człowiek, chyba najbardziej życiowy i realny z nich wszystkich. A do tego obaj z Johnem wprowadzają miłą, luźną atmosferę do historii. Chętnie więcej bym o nich poczytała (niekoniecznie razem).

5) Dialogi/Narracja 4/10  

Początkowe dialogi niestety są sztywne, kompletnie nierealne, a do tego postaciom zdarza się co innego mówić, a co innego myśleć. Miałam wrażenie, że wszystkie dialogi, które napisałaś przez kilka pierwszych rozdziałów, można byłoby spokojnie wyrzucić, bo nie wnosiły nic konkretnego do opowiadania. Z czasem się to jednak poprawiło (jak większość rzeczy) i liczę, że wciąż się będzie poprawiać. Tego Ci oczywiście życzę.

Postaraj się jeszcze nadać wypowiedziom swoich bohaterów jakiś indywidualny charakter. Wiem, że to ciężka sztuka, ale spróbuj pisać tak, żeby po słowach wypowiedzianych przez daną osobą, było wiadomo, kto się odzywa. Dzięki temu postacie zostają czytelnikom w pamięci na dłużej i – znów do tego nawiążę – są bardziej realne.

Narracja... Tu poległaś jeszcze bardziej niż na dialogach. Raz pisałaś pierwszoosobową, raz trzecio-. Czasem była to perspektywa Draco, czasem Hermiony, jeszcze innym razem niezależnego narratora. Nie mogłam się momentami połapać, kto co mówi, czemu on i skąd tu się w ogóle wziął. Radzę wybrać jeden typ narracji albo przynajmniej zaznaczać, kiedy ona się zmienia.

Od razu w tym podpunkcie chciałabym też nawiązać do czasów w opowiadaniu. Zdarzało się, że myliłaś przeszłość z teraźniejszością i to w jednym zdaniu. Całkowicie zmieniało to przy okazji jego znaczenie. Jednak to także pojawiało się tylko w pierwszych częściach, więc pozostaje mi wierzyć, że wiesz już o tym błędzie i starasz się go więcej nie popełniać.

6) Styl 3/4

Niewątpliwie na przestrzeni całego opowiadania doszkoliłaś się w kwestii stylu. Nie masz jeszcze lekkiego pióra i wciąż momentami ciężko się czyta, ale mimo wszystko jest znacznie lepiej niż na początku. Widać poprawę i wierzę, że może być tylko lepiej, trzymam za to kciuki.

7) Oryginalność 10/10

Tu nie mam nic do dodania, bo ciąża Hermiony i całe poprowadzenie tego wątku jest Twoje. Pomysł niebanalny i myślę, że rzadko spotykany. Rzadko, bo ciężko wymyślić w tych czasach coś, czego jeszcze nigdy nikt nie napisał. Cudów nie wymagam. Nie wychodzę też z założenia, że fan fiction nie może być oryginalne – każde opowiadanie jest na swój sposób niepowtarzalne. A Twoje z całą pewnością zasłużyło na maksimum punktów.

Poprawność 9/20

Prolog

Krzątałam się po pokoju, w poszukiwaniu ostatnich niezbędnych rzeszy – przede wszystkim rzeczy. I bez przecinka po pokoju.

Giny – Ginny.

Otworzyłam okno, a moje włosy szarpną, lodowaty wiatr – szarpnął. I bez tego drugiego przecinka.

Posłałam fotografię, daleko stąd. – bez przecinka.

Spod nich wydostały się łzy, bólu i smutku. – bez przecinka.

Z rozdartym sercem zbliżyłam się do pogrążonych we śnie i zaczęłam. – do pogrążonych we śnie kogo? I zaczęłam co?

Rodzice byli muglami – mugolami.

To chyba tylko ja pragnęłabym, aby zostali przy mnie mimo iż będziemy bardzo daleko. – to na początku zdania jest tutaj zbędne. Pragnęłabym zamień na pragnęłam, bo pomieszałaś czasy. Przecinek przed mimo. Dlaczego będziemy, a nie będę? Ja rozumiem, że była w ciąży, ale czytelnicy jeszcze o tym nie wiedzą, więc forma jest niepoprawna.

Było zimno, a ona nie chciałam umrzeć z przemarznięcia. – ja.

Wokoło dudnił deszcz i huczał wiatr Wyjęłam różdżkę z kieszeni(…) – zgubiłaś kropkę przed wyjęłam.

W kieszeni miałam wystarczająca ilość galeonów – wystarczającą.

Teraz fundamenty stawać będę sama – stawiać.

Już tak musi być. – Tak już musi być brzmi lepiej.

Pod względem poprawności postanowiłam sprawdzić również rozdział numer cztery, ale nie ukrywam, że jeszcze przed połową poległam, bo kopiowałam praktycznie każde zdanie. Dlatego postanowiłam zrobić coś innego (nawet jeśli przez niektórych może to zostać odebrane negatywnie). Skopiowałam sobie ten rozdział i zbetowałam – od początku do końca, zdanie po zdaniu. Doszłam jednak do wniosku, że niepotrzebnie wydłużyłoby to ocenę (a i tak do najkrótszych nie należy), więc Never, jeśli możesz (i oczywiście, jeśli chcesz), podaj mi swojego maila pod tą oceną, to prześlę Ci poprawioną wersję. I z całego serca polecam znalezienie bety, bo rozdziały czyta się niezwykle ciężko przez masę popełnianych przez Ciebie błędów, szczególnie początkowe części.

A dla osób czytających ocenę, które mogą nie wierzyć, że rozdziały sprawdziłam albo uważają, że punktacja jest niesprawiedliwa – pod spodem zamieszczam małe podsumowanie.

37 razy przecinek był postawiony tam, gdzie nie powinno go być, a 14 razy nie pojawił się, chociaż był niezbędny. Jeśli chodzi o zły zapis dialogów to tego typu błędy pojawiły się w następującej ilości: 43 razy zabrakło spacji, 11 razy źle użyta została wielka lub mała litera, 13 razy zabrakło kropki, bądź została źle postawiona. Pozostałe błędy takie jak: literówki, powtórzenia, źle zapisana cząstka by czy partykuła nie, niepotrzebne entery pomiędzy akapitami lub brak kolejnego akapitu, chociaż powinien się takowy pojawić oraz inne, przeróżne niedociągnięcia, które udało mi się wyłapać – znalazłam ich 41. Podsumowując – wszystkich błędów pojawiło się 159, a rozdział według obliczeń Worda ma zaledwie 1 301 wyrazów (2,5 strony Georgią, rozmiar 11).

Warto dodać, że powyżej wymieniłam błędy tylko z jednego rozdziału. A podobnie wygląda jeszcze kilka innych. Dlatego Never, proszę jeszcze raz – poszukaj dobrej i cierpliwej bety, bo naprawdę jest, nad czym popracować.

Nie mogę znieść błędów, które popełniasz w imionach i nazwiskach, więc pod spodem wypiszę Ci wszystkie poprawne formy, które Ty źle zapisujesz.

Zammbini – powinno być Zabini

Giny – Ginny

Gryfindor – Gryffindor

Dumbledor, Dumbeldor – Dumbledore

Hogward – Hogwart

Hogwardzie – Hogwarcie

Hogsmete – Hogsmeade

Dubeldora, Dubledora, Bumbledora – Dumbledore’a

Blaisa, Balisa – Blaise’a

Hermiona Jane Granger. – Jean

Luciusza – Lucjusza

Wtrącę tu jeszcze jeden błąd, który popełniasz bardzo często. Piszesz on cofną, westchną, znikną i wiele, wiele innych. Gdybyś pisała w liczbie mnogiej, oni cofną, oni westchną, oni znikną forma byłaby poprawna, ale gdy masz na myśli, że on cofnął, on westchnął, on zniknął to na końcu zawsze musi być ł.

Rozdział 11

Tego dnia ubranie dobrałam wyjątkowo pieczołowicie. Ubrałam ołówkową spódnicę i czarne rzymskie sandałki. Na czarną koszulę narzuciłam długie prawie do kolan, tkane ponczo w kolorze wyblakłej czerni. Czarny(powtórzenie) wyszczupla – założyłam, przecinki przed rzymskie i prawie; zdecyduj się czy piszesz ponczo, czy poncho (z tego co wiem obie formy są poprawne, ale powinnaś trzymać się jednej w całym opowiadaniu. A Ty piszesz raz tak, a raz tak).

udałam się prosto do wierzy – wieży! Wierzyć można w coś, a wieża, np. Wieża Gryffindoru będzie przez zet z kropką.

Jednakże jeżeli moje domysły są trafne, tego wieczoru zabraknie mi czasu(…) – przecinek przed jeżeli.

Czym teraz byłam? – kim.

podejmującą decyzje, o którym – których.

nie-radosnego – po co ten myślnik?

-(spacja)Niech pani podejdzie bliżej. Proszę sobie usiąść.(bez kropki) - mówiąc to, zakręcał kałamarz i odłożył pióro. – powiedział, zakręcając kałamarz i odkładając pióro.

uważając by nie wyprostować się nazbyt wypychając (przy tym) brzuch – przecinki przed by i wypychając.

-(spacja)Nie wierzę, że mnie oszukałaś, Hermiono.(bez kropki) – powiedział(…)

Hermiono, czy możesz mi wytłumaczyć co się stało, że okłamałaś mnie? – przecinek przed co; powinno być że mnie okłamałaś.

-(spacja)Ja... potrzebowałam pracy, panie profesorze.(bez kropki) – wyznałam nie podnosząc wzroku z dłoni splecionych na kolanach. – przecinek po wyznałam; powinno być albo nie podnosząc wzroku na dyrektora, albo nie odrywając wzorku od swoich dłoni splecionych na kolanach.

-(spacja)Nie sądzę, bym odmówił ci, gdybyś przedstawiła wszystko jasno.(bez kropki) - podniosłam wzrok na niego, chcąc pokazać jak bardzo mi przykro. - Twój wzrok jest taki szczery, Hermiono. (bez kropki) - sapnął jakbym była sprawiającym problemy wychowawcze, podopiecznym. – przecinek przed jakbym oraz bez tego ostatniego przecinka.

-(spacja)Przepraszam.(bez kropki) - wyjąkałam zawstydzona.

-(spacja)Co nie zmienia faktu, że nie będziesz mogła pracować w taki stanie. - nie rozumiejąc o co chodzi, bezwiednie zmarszczyłam brwi. – w takim; nie wielką literą; przecinek przed o co.

Z tego co wiem, pani takowego miejsca nie posiada.(bez kropki) - potaknęłam nie bardzo wiedząc do czego zmierza. – przytaknęłam.

-(spacja)Słucham? - odparła w głębokim szoku – odparłam

Na tym przykładzie zakończę wyliczanie błędów dotyczących zapisu dialogów, bo jest ich jeszcze milion pięćset i wszystkie dotyczą tego samego – braku spacji, kropek, które pojawiają się i znikają, czasem małych/wielkich liter. Never, zachęcam do poczytania o poprawnym zapisie dialogów. Polecam chociażby tę stronę – klik. Wydaje mi się, że przekaz jest jasny i wierzę, że Ci pomoże.

mniej-więcej – bez myślnika

sztywnym głosem – jak głos może być sztywny?

Zrobił pauzę spoglądając na mnie z zaciekawieniem – przecinek przed spoglądając

nie wiedział co ze sobą począć – przecinek przed co

(…)wszedł do pokoju nauczyciela OPCM-u. Gdy tylko wszedł, zauważył wpatrujące się w niego ze zdziwieniem oczy, koloru wyblakłego nieba – powtórzenie; zrezygnuj albo z tego ze zdziwieniem, albo z koloru wyblakłego nieba, bo za dużo tego jak na jedną parę oczu.

Na biurku rzucał się w oczy, niebezpiecznie pochylony plik dokumentów – bez przecinka; a ten plik to jak się pochylił? Zgiął się w pół? Może bardziej coś w stylu niebezpiecznie chyboczący się plik dokumentów?

zapytał odrywając się od zajęcia – przecinek przed odrywając

do pokoju weszła Hermiona, wyglądając na skonsternowaną – wyglądająca

Popatrzyła chwile na obu z niezrozumieniem malującym się na twarzy, ale szybko odzyskała asertywność i podeszła do Draco – chwilę; nie wiem, o jakie słowo Ci chodziło, ale na pewno nie o asertywność. Zapraszam do zapoznania się ze znaczeniem tego słowa. Dopiero później możesz go używać.

Ilu was tam jest jeszcze za drzwiami? - Sapnął i ostentacyjnie spojrzał za drzwi – powtórzenie; jeszcze jest zamiast jest jeszcze; ile; sapnął małą literą

prosił bym przekazała – przecinek przed bym

szybko opuściła wzrok marszcząc brwi i rumieniąc się nieznacznie – przecinek po wzrok

nie szturchną ją w ramię – jej

zrobiła złą minę – chodziło Ci chyba o minę wyrażającą złość?

nie-skromnych – ponownie: bez myślnika

W obecnym czasie : dokładnie każdy – bez dwukropka, a jeśli chcesz podkreślić pauzę polecam myślnik. I na przyszłość – między wyrazem a dwukropkiem nie ma spacji.

Nawet nie wiedziałam kiedy zsunęłam się z łóżka – przecinek przed kiedy

po ustaleniu plany – planu

Och świetnie wyszło – przecinek po och

sapnęłam, kiedy moja spakowana torba, którą chciałam ściągnąć z łóżka okazała się zbyt ciężka – przecinek po łóżka

Podszedł do mnie, odpychając mnie lekko od torby i postawił ją na ziemi. Spojrzał na mnie jakbym celowo była za słaba – powtórzenie; stawiając ją; przecinek przed jakbym

zasłonięte, delikatną, cienką firanką – bez przecinka przed delikatną

podszedł do mnie podając mi jedną szklankę – przecinek po mnie

Cz – czy

Choć pokażę ci jakiś pokój – chodź, a po chodź przecinek. I lepiej brzmiałoby twój pokój niż jakiś pokój.

zapytał zerkając na mnie – przecinek po zapytał

Zmarszczył czoło, a resztę rogi, przez korytarze i schody spędziliśmy w milczeniu. – Zmarszczył czoło. Przez resztę drogi do pokoju szliśmy w milczeniu.

Zadurzy – za duży

(…)okno, komoda, fotel i lampka stojąca. Powoli weszłam do środka, a on postawił moją torbę przy łóżku – w pierwszej chwili brzmi, jakby to fotel postawił jej tę torbę.

Na prostopadłej ścianie znajdowały się drzwi – jak ściana pomoże być prostopadła? Prostopadłym się jest zawsze względem czegoś. Ściana może być prostopadła do podłogi czy sufitu (powiedziałabym, że nawet wypadałoby, żeby była). Sama w sobie jednak, nie może być prostopadła.

Nie, dziękuję. Podaruję dzisiaj sobie – co ona sobie dzisiaj podaruje? Prezent pod choinkę? Daruję a nie podaruję.

że ktoś, gdzieś tam, na świecie nie je kolacji – bez przecinka przed na, ale z przecinkiem po świecie.

mój ton ział suchością – a wystarczyłoby proste odpowiedziałam szorstko.

zmienił temat krzyżując ręce na piersi i wyglądając jeszcze bardziej przystojnie – przecinek przed krzyżując; krzyżując ręce na piersi, przez co wyglądał jeszcze przystojniej niż zwykle – jeśli już. Chociaż nie wiem, jak skrzyżowane ręce mogą wpływać na to, czy ktoś wygląda przystojnie, czy też nie.

powiedział i ni stąd ni zowąd wyszedł zamykając za sobą drzwi – przecinki po i, zowąd, wyszedł, chociaż te dwa pierwsze nie są konieczne. Zależy czy stwierdzenie ni stąd ni zowąd traktujesz jako wtrącenie czy też nie.

Dwunastkę także zbetowałam osobno, ponieważ wypisanie błędów z tego rozdziału zajęło mi ponad godzinę i całkowicie zniechęciło do dalszego czytania. A nie chcę czuć się zniechęcona, bo kocham Dramione moim całym, małym serduszkiem.

Na koniec powtórzę tylko to, co napisałam już wcześniej.

ZNAJDŹ BETĘ! Koniecznie! Nieważne, czy zamierzasz zakończyć to opowiadanie jutro, pojutrze czy za rok. Myślę, że nawet po zakończeniu przez Ciebie tej historii, może znaleźć się jakiś chętny do przeczytania Twojego opowiadania. Ułatw mu to i poproś kogoś, żeby wnikliwie zbetował Ci wszystkie rozdziały. I czytelnicy, i oceniający będą Ci wdzięczni.

Nie wyobrażam sobie, jak możesz pisać fan fiction, nie wiedząc, jak poprawnie zapisać imiona i nazwiska kanonicznych bohaterów. Już nie mówię nawet o odmianie przez przypadki, bo Ty nie znasz nawet mianownika. Musisz to koniecznie nadrobić i poprawić w pierwszej kolejności.

A teraz weź do ręki pierwszą lepszą książkę, otwórz na którejkolwiek stronie i zapoznaj się z zapisem dialogów. Gdy już to zrobisz, odpal przeglądarkę i zapytaj wujcia Google, jak poprawnie zapisywać dialogi. Polecam stronę, do której podałam link już wcześniej, ale to nie powinno być Twoje jedyne źródło informacji. Im więcej na ten temat przeczytasz tym lepiej.

EDIT. Po przeczytaniu wszystkich rozdziałów z zadowoleniem stwierdziłam, że popełniasz znacznie mniej błędów. Fakt, dialogi nadal wołają o pomstę do nieba, ale poza tym widać znaczącą poprawę. Dlatego z chęcią dałam Ci kilka punktów więcej, niż początkowo planowałam. Oby tak dalej! (ale mimo wszystko nadal polecam znaleźć betę).

Dodatki 3/5

Za takie niezbędniki jak SPAM, informowaniu, rubryka codzienna czy linki daję te trzy punkty. Niestety nie mogę pozwolić sobie na więcej (chociaż bardzo nie lubię nie dawać tutaj maksimum punktów), bo zabrakło mi chociaż kilku zwięzłych zdań o autorce i przede wszystkim, czegoś o opowiadaniu. Wystarczyłby rok i miejsce wydarzeń, krótki zwiastun tego, o czym będziesz pisać. Nie chodzi mi o nic zachwycającego – ot, kilka podstawowych rzeczy dla osób, które po raz pierwszy są u Ciebie na blogu i ciekawi ich czy warto brać się za Twoje opowiadanie.

Podsumowanie

Znów mam wrażenie, że nie napisałam wszystkiego, co chciałam, chociaż ocena i tak wyszła przeraźliwie długa. I chyba pochłonęła, jak dotąd, najwięcej mojego czasu, dlatego mam szczerą nadzieję, że chociaż trochę pomogłam.

Nie traktuj tych rad na zasadzie muszę jeszcze raz napisać Melodie Miłości, bo popełniłam za dużo błędów, nie! Na Merlina, nie o to mi chodziło. Bardziej mam nadzieję, że zapamiętasz to, co Ci napisałam i weźmiesz pod uwagę, gdybyś jeszcze kiedyś postanowiła coś stworzyć.

Ilość zdobytych punktów:

62 punkty, czyli Żuczek (Dostateczny – 3)

Myślę, że ocena w pełni zasłużona. Oczywiście byłaby zdecydowanie wyższa, gdybym oceniała jedynie najnowsze rozdziały. Jednak liczy się całość, wiec wynik jest, jaki jest.

Never, jeszcze raz kłaniam się nisko i gratuluje determinacji. Odwaliłaś kawał dobrej roboty, widać, jak wiele się nauczyłaś i, że nie zamierzasz na tym poprzestać. Mam nadzieję, że nie zabraknie Ci sił i motywacji do dalszej pracy – tego z całego serca Ci życzę.  

A do pozostałych prośba – śmiało wypisujcie błędy, bo ocenę czytałam (fragmentami, bo fragmentami, ale czytałam) tyle razy, że już i tak nie dostrzegam błędów. Jutro zajrzę do niej drugi raz, ale dziś nie mam już siły. A jeszcze dużo roboty przede mną…

PS Dziewczyny, czekam na Wasze oceny!

Pozdrawiam,