[34] romansidlo-jesienia-pisane.blogspot.co.uk

Adres bloga: Romansidło Jesienią Pisane 

Oceniająca: Jaelithe 

Autorka: Tatis 

Ocena: Nieszablonowa

            Sprawa ma się tak: z szablonem nie miałabym jakichkolwiek problemów gdyby nie ta ramka z godnymi polecenia. Osobiście nie przepadam za tego typu rozwiązaniami, bo preferuję zwyczajne linki. Nie przyczepiłabym się do czegoś tak wybitnie zależnego od gustu drugiej osoby, gdyby nie to, że mi się te obrazki przewijają za szybko, a jak najeżdżam kursorem, by je zatrzymać, to mi spod niego znikają. Taka wada niektórych wymyślnych opcji. A ogólne rozplanowanie bloga bardzo mi odpowiada. Wszystko ma swoje miejsce.

            Reszta mi mniej więcej pasuje, tylko w spisie treści wolałabym, byś zachowała rzymskie cyfry, skoro tak masz w treści, a tytuł ramki ze statystyką chyba bym usunęła, bo to „liczbowo” stoi tam sobie takie troszkę zbędne. Każdy widzi, że ma do czynienia z licznikiem odwiedzin, prawda? I jeszcze te kropki w tytułach podstron. Albo usunąć, albo konsekwentnie dodać wszędzie. I teraz jeszcze tak myślę, że może lepiej by było zamienić podstronę „czytam” na „odwiedzam” i wtedy mogłabyś tam wrzucić „godne polecenia”, „informowani i „Halofy” i byłby porządek. Ale to już tylko taka luźna sugestia.

            Ogólnie rzecz biorąc, podoba mi się u Ciebie. Jest dość chłodno z tym błękitem, ale całkiem przyjemnie. Jestem też fanką minimalistycznego nagłówka. Wydaje mi się, że chciałaś, by blog skupiał się na treści, nie na wyglądzie bloga. Nagłówek (swoją drogą, bardzo miły w odbiorze, szczególnie z mordką Somerhaldera) zepchnięty na lewą stronę nie zawadza, a samo opowiadanie dostało sporą ramkę na tekst. Jak dla mnie, całkiem tu u Ciebie fajnie i chętnie zostanę, by poczytać opowiadanie.

            Zanim przejdę do przeglądania podstron, powiem jeszcze, że napis na belce bardzo mi się spodobał, szczególnie, że jest Twojego autorstwa. Poza tym zakładam, że będzie się też w jakiś sposób odnosił do treści. Natomiast do adresu mam mieszane uczucia. Dla mnie adres bloga jest, tak jakby, jego wizytówką. Wizytówką, którą starasz się zachęcić coraz to nowych ludzi do odwiedzenia go. Jednak widząc w nim słowo „romansidło” automatycznie spisałabym Cię na straty. I być może wcale Ci to nie przeszkadza. Być może nie przejmujesz się czymś takim i masz już czytelników, których chciałaś sobie zebrać i nie zależy Ci na nikim innym. Być może. Ale pewnie zdajesz sobie sprawę z tego, że nawet osoby lubiące romanse, bądź wątki romantyczne w opowiadaniach, na widok słowa „romansidło” mogłyby uciec od Ciebie z krzykiem, nie? Za tym słowem kryje się coś, co mnie kojarzy się z banałami, grafomanią i marysuizmem. I mimo tego, że „jesienią pisane” brzmi tak miło, swojsko i ciepło, to nadal mam wrażenie, że gdyby nie fakt, iż poprosiłaś mnie o ocenę, sama bym do Ciebie nie zajrzała. Wiem, że zmiana adresu to dość drastyczne posunięcie w blogach, ale „jesienią pisane” to by był wspaniały adres dla czyjejś prozy.

            „O opowiadaniu” jest podstroną, której tytuł nie ma sensu, bo wcale się z niej wiele o opowiadaniu nie dowiedziałam. Ot co. Odwiedziłam ją z nadzieją, że powiesz mi do jakiego uniwersum mnie wrzucisz, a nie wspominasz tu nawet o tym, że opowiadanie jest fanfikiem (wiem o tym tylko z Twojego zgłoszenia) i jedynie Damon podpowiada mi coś o Pamiętnikach Wampirów. Rozumiem, że na opowiadanie nie masz większego pomysłu i „idziesz na żywioł”, ale po trzynastu rozdziałach zakładałabym, że coś tam się już w Twojej głowie uformowało i mogłabyś poinformować potencjalnych czytelników, czego mogliby się spodziewać? Trzeba by było tę zakładkę uzupełnić. Znowu wracam tu do sprawy zbierania czytelników, ale prawda jest taka, że nie wiedząc, co na danym blogu się tworzy, opuściłabym go i zaczęła szukać innych opowiadań, nawet gdyby się okazało, że treść akurat Twojego bardzo przypadłaby mi do gustu. Błąd językowy wyłapałam: Pomysł na tą historię zrodził się w mojej głowie w niedzielny poranek, gdy jechałam do pracy. – tę historię, moja droga. I jeszcze sprawa dotycząca tego zdania: Myślę, że znajdę w opowiadaniu miejsce na opis jej powierzchowności, ale gdyby tak sie jednak nie stało umieszczam go tu. – się, ogonek umknął. Poza tym, chyba wiesz za co mam ochotę Cię kopnąć w tyłek, nie? Wyrzucaj mi ten opis z podstrony i pracuj nad jego wprowadzeniem do treści właściwej. Jeśli już się o to postarałaś – świetnie. Jeśli nie, nie muszę Ci chyba tłumaczyć dlaczego jednak powinnaś, prawda?

            EDIT: nowy szablon podoba mi się jeszcze bardziej niż poprzedni i aż miło wchodzić na coś, przypominającego o nadchodzącej wiośnie (chociaż u mnie jej jeszcze wcale nie widać).

           

            Początek, a nie prolog? Spodziewałam się tu zobaczyć coś w rodzaju przedstawienia się autorki i powitania czytelników na blogu, albo zaproszenia ich do czytania opowiadania, które wkrótce się tu pojawi. Ale nie. Początek okazał się być pierwszą częścią opowiadania. No ok. Tylko mi to ładnie wyrównaj do lewej, albo wyjustuj. Bo wyśrodkowanie bije po oczach.

            Natknęłam się tutaj na dość poważny błąd logiczny dotyczący piractwa. Piractwem nie jest oglądanie seriali w sieci. Piractwo jest nielegalnym kopiowaniem i/lub rozpowszechnianiem własności medialnych bez zgody autora (w przypadku seriali i filmów jest to ściąganie i później ewentualne ich oglądanie). Natomiast oglądanie przez wielu ludzi kolejnych odcinków seriali w sieci uzyskiwane jest przez tzw. media strumieniowe. Całkiem legalna sprawa. Więc zdanie Przez jedną, przerażającą chwilę przemknęło mi przez myśl, że to antyterroryści, CBA, ABW,  albo sama nie wiem kto chcą mnie zakuć w kajdany za piractwo. jest nie tylko błędne, ale też troszkę śmieszne (antyterroryści? Serio?).

            Niedługo później czytałam kolejne linijki tekstu ze zmarszczonym czołem, bo nie mogłam pojąć, czy sytuacja przez Ciebie przedstawiana ma być przerażająca, czy zabawna, czy nie wiadomo jaka jeszcze. Dodałaś do narracji kilka całkiem zbędnych i znacząco wytrącających z rytmu wstawek humorystycznych, które mi tu ani trochę nie pasowały. Wręcz przeciwnie, bardzo odstawały od całego tekstu i wydawały się nie na miejscu. Spójrzmy sobie na ten fragment: - Nie możecie tego zabrać, to mój laptop! – Oni jednak nie reagowali. Skoczyłam na tego, który wydawał mi się trochę mniej groźny (istny idiotyzm głównej bohaterki został uratowany przez jej wybór „mniej groźnego” napastnika) i uczepiłam się jego ramienia. – (wielka litera się zgubiła) pozwólcie mi chociaż obejrzeć odcinek do końca! (czy naprawdę uważasz, że tak wyglądałaby reakcja dziewczyny, do której mieszkania wpadło dwóch zamaskowanych mężczyzn, próbujących ją okraść?) – (a tu powinna być mała litera) Jęknęłam błagalnie. W tym momencie moje oczy zalała ciemność, a ja sama poczułam się niezwykle senna. (zastanawiam się od czego ta senność była. Gdyby oberwała w tył głowy, senności by nie było, tylko natychmiastowa strata świadomości. Więc co? Chloroform albo coś w tym stylu? Jeśli tak, przed nastąpieniem senności powinno być coś jeszcze. Zasłonięcie ust i nosa materiałem nasiąkniętym w narkotyk? Uszczypnięcie wbijanej igły? Nagła senność mało do mnie przemawia) Resztkami siły woli próbowałam utrzymać umykającą świadomość, jednak ona była sprytniejsza. (sprytna świadomość miała być chyba zabawna. Dla mnie była niestosowna). Mam nadzieję, że oprócz moich nieco sarkastycznych komentarzy w nawiasach zdołasz z tego fragmentu wynieść, co starałam się Ci przekazać – opanowuj niestosowne wyskoki humorystyczne, bo przeobrażają Ci się czasem w coś wybitnie absurdalnego.

            Ok. Spodziewałam się kilku rzeczy, przewidywałam kilka rozwiązań sytuacji i nastroju w jakim pociągniesz to opowiadanie, ale... i tak zostałam nieźle zaskoczona. Zaczęło się przecież tak niewinnie i nawet zastanawiałam się czy to nie będzie zwykła obyczajówka o dziewczynie lubiącej serial na podstawie Pamiętników Wampirów. Nieźle mnie zmyliłaś i zainteresowałaś. Przybijam piątkę za dobry start opowiadania.

W rozdziale pierwszym wstawki humorystyczne nadal dominowały, więc zaczynam się do nich przyzwyczajać. Czepiam się ich trochę, bo po prostu nie pasują mi do opowiadania, które ma (na razie) ton dość poważny i polecałabym poważne przemyślenie ich użytkowania, ale tak naprawdę zaczynają wywoływać na moich ustach uśmiech, zamiast grymasu w stylu „ale takie stwierdzenie wcale tu nie pasuje”. No bo spójrzmy sobie prawdzie w oczy. Nawet gdyby główna bohaterka tę historię komuś opowiadała (bo pisane jest to pisane w pierwszej osobie), to czy naprawdę uwzględniłaby w swojej opowieści te zbędne przemyślenia w stylu Kiedy minął pierwszy szok, przybył drugi i trzeci, a kiedy i one dały za wygraną i poszły sobie swoją drogą, pozwoliłam mojej dolnej szczęce powrócić na swoje docelowe miejsce (...).

Nie rozumiem dlaczego jedną z pierwszych myśli głównej bohaterki było czy w Mystic Falls jest przytułek dla bezdomnych. Nie powinna się martwić o telefon do rodziny albo coś w tym stylu, zamiast zakładać, że przyjdzie jej spędzić tu noc i to w przytułku?

Teraz sprawa tego całego poszukiwania. Skoro tyle szumu było wokół pani mediatorki, to nie pomyślała ona, żeby zapewnić Radę o swoim bezpiecznym powrocie do domu? Ja rozumiem, że była trochę zdezorientowana tą całą sytuacją, ale jakieś pozory chyba trzeba zachowywać, nie? Sama główna bohaterka nie do końca zachowuje się jak osoba wyrwana ze swojego świata i wrzucona do uniwersum serialowego. Jakoś mało realistycznie do wszystkiego podchodzi, nie uważasz? Jest nad wyraz spokojna, niczego nie podważa i wydaje się, jakby przeniesienie do tego równoległego świata wcale jej nie przejęło. Od taki sobie typowy, poniedziałkowy wieczór.

W rozdziale drugim zaczęłam się zastanawiać, co z tymi ludźmi jest nie tak, skoro nie zadają pytań osobie, której samochód spadł z urwiska? Pani szeryf przybyła powitać panią mediatorkę, ale nie miała zamiaru zadać jej kilku całkiem uzasadnionych pytań na temat jej „wypadku”?

Najwyraźniej moje niemałe poczucie humoru miało dosyć i strzeliło focha, bo wcale nie było mi do śmiechu. – w tym momencie zaczęłam przywykać i też trochę pojmować specyficzny humor głównej bohaterki. Z początku nie bardzo mi on pasował, ale teraz widzę, że jest on nieodłączny od panny Piemont.

I wytłumacz mi, proszę, jak to jest, że czasem wstawiasz do tekstu akapity, a czasem nie? Bycie konsekwentnym jest fajne. Ponadto, niektóre paragrafy powinny być podzielone na dwa.

Jeszcze co do sprawy tego przesądu, że pierwszy sen na nowym miejscu ma być proroczy. Jest to przesąd polski, ale nie koniecznie znany osobom z innych państw. Jedyną wzmiankę o przesądzie tego typu znalazłam w kulturze japońskiej, ale dotyczy on pierwszego snu w roku i też ma nieco inne zasady działania. Zastanowiłabym się więc przy wkładaniu czegoś takiego w umysł rodowego Amerykanina (bo to Matt o tym wspomniał).

Pojawienie się Damona na scenie dodało rozdziałowi drugiemu smaczku. No i doczekałam się jakiś konkretnych przemyśleń głównej bohaterki. Bardzo podobało mi się gdy wyjawiłaś, że od momentu pojawienia się w Mystic Falls myśli Olivii zaprzątał pewien Salvatore. I jestem fanką końcówki, gdy panna Piemont walnęła tekstem (bo inaczej tego określić nie można), że Damon jest „cholernie przystojny”. Genialny moment.

Kolejny rozdział pokazał możliwości jakie daje w opowiadaniu rola mediatorki. Można naprawdę rozłożyć psychikę bohaterów na czynniki pierwsze. Mając do dyspozycji akta swoich uczniów, Olivia mogła im się bliżej przyjrzeć, by zobaczyć, że każdy ma nieźle spaczone życie, czego powodem, w głównej mierze, są liczne stworzenia nadprzyrodzone, które nie mają prawa istnieć.

Wydaje mi się natomiast, że Twój Matt jest nieco zanadto ufny i prostolinijny. Szczególnie jedna jego wypowiedź bardzo mi zgrzytnęła, bo nie wydaje mi się, by nastolatek, który dopiero co poznał swoją nową szkolną mediatorkę, właśnie coś takiego by powiedział: Po prostu, polubiłem cię od pierwszego momentu. Masz w sobie jakieś takie ciepło, które sprawia, że dobrze się czuję w twoim towarzystwie. Ja rozumiem, że nie ma między nimi jakiejś ogromnej różnicy wiekowej, ale jednak nie wydaje Ci się to trochę dziwne, nienaturalne?

Teraz tak, sam wątek przeniesienia się ze świata realnego do tego z serialu całkiem przypadł mi do gustu, natomiast rozczarował mnie fakt, iż tak szybko ten sekret wyjawiłaś. Wolałabym, by Olivia może trochę bardziej oswoiła się z sytuacją, zyskała większego zaufania wśród bohaterów Pamiętników, zamiast robić zebranie i walnąć ich w twarz wiadomością, że w jakimś tam równoległym świecie są bohaterami książek/serialu i mają własne fankluby.

Dziwię się też, że wszyscy jakoś bezproblemowo dziewczynie uwierzyli. Znaczy się, jak ktoś by mi nagle oznajmił, że moje życie jest, tak naprawdę, wyreżyserowanym serialem, to chyba bym tego kogoś wyśmiała. A potem bym stwierdziła, że jest nienormalny. A potem jeszcze, że niebezpieczny. Więc tak, podważam realność zachowań Twoich bohaterów.

Przy rozdziale czwartym zdałam sobie sprawę z faktu, iż masz tendencję do używania skrótów myślowych. Po dniu spędzonym na niczym innym niż przemyśleniach o Damonie (serio?) Olivia postanawia zaopatrzyć się w kurtkę. Ale w tekście nie ma nic poza jej przemyśleniami na temat tego, jak ona zakupów nie cierpi i nagle z pracy ląduje w sklepie, bez nawet króciutkiego wspomnienia o tym, jak się tam dostała. Narracja pierwszoosobowa ma to do siebie, że sprawia, że jako autor opowiadania mamy tendencję do zapominania o świecie zewnętrznym i opisujemy tylko to, co dzieje się wewnątrz osoby, która zdaje nam relację w opowiadaniu. Nie nakłaniam Cię tutaj do porzucenia tych przemyśleń, bo są lekko napisane i przyjemnie się je czyta, musisz jednak pamiętać, że opowiadanie nie może się tylko na nich opierać i warto czasem opisać nawet coś tak podrzędnego, jak droga z pracy do sklepu.

Ponadto, bardzo chętnie przeczytałabym u Ciebie kiedyś taki porządny opis dnia pracy Olivii. Nie wykorzystałaś tego fabularnie naprawdę dobrego wątku, jakim jest praca mediatorki w szkole pełnej uczniów o nadprzyrodzonych cechach. Zachęcałabym do rozwinięcia tego, bo może Ci da szansę na naprawdę ciekawy wgląd w psychikę lubianych, serialowych postaci. Miło by było przeczytać Twoją wizję na temat ich codziennych zmagań.

Nie do końca pojmuję zachowanie Matta. Robi z siebie obrażoną księżniczkę ale, przepraszam bardzo, nie ma do tego prawa. Starszą od siebie kobietę, w dodatku jego szkolną mediatorkę, zna kilka dni i już wydaje mu się, że miał do niej jakieś większe prawo i spodziewał się, że ta wyjawi mu wszystkie swoje sekrety? To jest po prostu troszkę śmieszne. To jego zawiedzenie jej zachowaniem, jakby nie wiadomo co się stało, jakby byli przyjaciółmi (albo kochankami) od miesięcy, jak nie lat. Bardzo proszę, przemyśl sobie ten fragment, bo nie mogę go ścierpieć. Nie rozumiem, miałaś tyle czasu, żeby mi powiedzieć, czemu milczałaś? Tyle czasu? Ile oni w sumie spędzili ze sobą czasu? Kilka(naście) godzin, nie więcej. A przynajmniej tak wynika z opowiadania. Do tego uganiasz się za Damonem. Nie wydaje Ci się, że on zachowuje się jak zdradzony, obsesyjny chłopczyk? Jeszcze większy problem stwarza fakt, iż sama zainteresowana wcale nie pokazuje dojrzalszego zachowania. Poczekaj. Opowiem ci o sobie, tylko daj mi szansę. Dlaczego? Powiedz mi, dlaczego ona miałaby mu się tłumaczyć. Aż tak zależy jej na przyjaźni chłopaka, którego dopiero poznała? Znaczy się, ja rozumiem, że Olivia może się czuć, jakby wszystkie te postaci znała pośrednio całe wieki, oglądając w telewizji serial „oparty” na ich życiu (a pamiętaj, że to nie działa w obie strony, bo oni nie mieli o niej pojęcia). Ale i tak wychodzi tu na desperatkę, na siłę chcącą się chłopakowi przypodobać, czego nie do końca rozumiem. Nadal istniała realna szansa na uratowanie naszej przyjaźni, a przyjaciel – to był ktoś, kogo naprawdę potrzebowałam. Nadal z uporem maniaka będę twierdziła, że żadnej „przyjaźni” tu wcale nie było. A przede wszystkim cała ta sytuacja, niestety, zostawiła mnie z przeświadczeniem dziecięcej naiwności Twoich postaci.

Ok, ustalmy coś sobie. Humor jest jak najbardziej na tak, pod warunkiem, że pasuje do sytuacji, tak? No właśnie. A u Ciebie nie koniecznie tak jest. Zrobiło mi się ciemno przed oczami, a ja miałam wrażenie cholernego deja vu, kiedy świadomość znów zaczęła mi chytrze uciekać. Specyficzny sposób myślenia i mówienia Olivii wcale mi nie przeszkadza. Za to przeszkadza mi jego chwilowa niestosowność.

Jeśli chodzi o sytuację z „porwaniem”, nie mam w sumie do niej zarzutów. Rebekę troszkę ubestwiłaś, ale ogólnie podobał mi się wątek (tylko się zastanawiam, gdzie jest Klaus?). Natomiast moment, gdy Damon swoją zajebistością zatrzymuje Olivię przed łazienką podobał mi się jeszcze bardziej, do tego stopnia, że byłam niezmiernie rozczarowana, gdy okazało się, że to by było na tyle jeśli chodzi o „romantyczne uniesienia”.

Natomiast nie podoba mi się strasznie jak wszyscy starają się przekonać Olivię, że Damon to jednak ją lubi. Stwierdzenie Matta (To Damon rzucił ci się na ratunek, ja dotarłem na miejsce, gdy już walczył z Rebekah), że Damon „rzucił jej się na ratunek” wydaje się aż śmieszne. A w rozdziale piątym mała akcja Matta i Olivii sprawiła, że aż się skrzywiłam. Już pomińmy to, jak nierozsądnie oboje się zachowali, jako uczeń i mediatorka. Najbardziej zgrzytało mi to całe przedstawienie przed Damonem, bo nie do końca rozumiem, co miało osiągnąć. Czy Matt pocałował Olivię tylko po to, by odwrócić jej uwagę od wampira, żeby „nie wybuchnęła płaczem albo dostała ataku histerii”? Bo to dość idiotyczny powód. Jeśli natomiast chodziło o wywołanie jakiejś zazdrości, to też nie wydaje mi się to najlepszym wyjściem, skoro Mattowi podoba się April (swoją droga, jak dla mnie to on jest totalnie zakochany w pani mediatorce i tylko czekał na okazję).

Sprawa z upiorem na imprezie halloweenowej troszkę mnie zdziwiła. No bo zastanówmy się... Czy widząc mężczyznę przebranego za upiora z opery, mającego rażąco pomarańczowe tęczówki, naprawdę wpadlibyśmy w panikę, zamiast całkiem racjonalnie założyć, że gościu ma założone soczewki, BO JEST HALLOWEEN? Fakt, faktem, był dość irytujący tym swoim niesamowicie tajemniczym sposobem mówienia, ale żeby tak od razu uciekać?

Za to zachowanie Damona coraz bardziej zaczyna mnie wkurzać. Nie wiem w co on pogrywa, ale taktyka Olivii, by mu tak ulegać, jeszcze pogarsza sytuację. Bo w szóstej części to już chyba pobił wszelkie rekordy. Naprawdę musiał dziewczynie grozić i pokazywać jej swoją władzę, zamiast normalnie z nią porozmawiać?

A wątek Dave’a w parku, moim zdaniem, urwałaś za szybko. Nie zdążyli nawiązać jakiejś porządnej konwersacji, kiedy dziewczyna się „dziwnie poczuła” i zwiała z nieznanych przyczyn. Nie rozumiem też dlaczego jej niepokojące przeczucia na jego temat nie powstrzymały jej od flirtowania i wyskoczenia z nim na kawę.

Nie lubię przeskoków w czasie. Jasne, czasem są niezbędne, ale często są po prostu oznaką lenistwa autora, któremu nie chce się opisywać mniej znaczących sytuacji w opowiadaniu, co może wyjść na niekorzyść, jak na przykład w wypadku rozdziału siódmego. Mówisz, że życie Olivii się unormalniło. Ok, miło to słyszeć, ale może byś to jakoś pokazała, bo nie jestem skłonna uwierzyć Ci na słowo. No i dlaczego tak ważny wątek, jak romans pomiędzy mediatorką, a nauczycielem historii, postanowiłaś podsumować jednym zdaniem, zamiast opisać przynajmniej jedną ich randkę. Chciałabym poznać ich relacje i przyjrzeć się bliżej tej postaci. Chciałabym wiedzieć, czy dziwne przeczucia Olivii na temat Dave’a się zmieniły, czy nadal postrzegała w nim coś niepokojącego.

Nadal też nie rozumiem relacji pomiędzy Olivią, a paczką z Pamiętników Wampirów. Jak dotąd nie przedstawiłaś jej stosunków z Eleną, Stefanem czy April jakoś szczególnie ciepło, więc ich spontaniczne pojawienie się z ozdobami świątecznymi wydaje mi się naciągane. Nie potrafię po prostu uwierzyć w tę ich bezinteresowność.

Nie wiem do końca, co myśleć o świątecznej scenie z Damonem i Olivią. Sama zainteresowana twierdzi, że to, co robi, jest jak najbardziej właściwe, ale o swoim chłopaku nie myśli, więc może jakieś konsekwencje ją jeszcze dogonią? A ostatnie zdanie rozdziału wydało mi się bardzo odpowiednie do podsumowania tej części. Gdyby był miłym facetem, nie byłby już Damonem.

Rozdział ósmy z początku mnie zirytował, bo nie rozumiem jak wszyscy mogą podejrzewać, że jakiś tam wisiorek musi być podarunkiem od Damona. Czy to takie dziwne mieć wisiorek kota, że wszyscy tak zwracają na niego uwagę? Czemu się go wszyscy czepiają i od razu zakładają jakieś niestworzone rzeczy? Szczególnie zachowanie Dave’a jest mało logiczne. Twierdzi, że wisior jest obrzydliwy i że czuje się zazdrosny, że Olivia go nosi. No serio? Jeszcze jakby było ewidentnie wiadome, że dostała go od Damona, to bym to zrozumiała, ale przecież nikt nie ma podstaw, by tak właśnie myśleć! Dopiero późniejsze wyjaśnienie Bonnie dało powód (ale tylko jej samej!) by pytała o wisior.

Natomiast rozmowa z Eleną bardzo mi się spodobała. W końcu doczekałam się jakiejś głębi w Twoich postaciach. Jestem też fanką fragmentu, gdzie Olivia przyznaje, że Dave był dla niej tylko odskocznią. Bałam się, że wyjdzie na hipokrytkę oskarżając Damona o coś, co sama robiła. A prezent od Dave’a rzeczywiście był dziwny i mam co do niego złe przeczucia. Mam nadzieję, że Bonnie uda się czegoś dowiedzieć na ten temat.

Mam tu taki nielogiczny kfiatek w tym rozdziale. Najpierw piszesz: „Zupełnie nie miałam ochoty spędzać tej nocy z Dave’m. Wymówiłam się koniecznością uspokojenia Iana po fajerwerkach i gdy tylko odjechał, ruszyłam na werandę.” po czym następuje konwersacja z Bonnie na wspomnianej werandzie, a gdy się kończy, Olivia wchodzi do domu i zastaje w środku niespodziewanego gościa - Dave’a i piszesz: „Przepraszam, po prostu tęskniłem. Dawno się nie widzieliśmy i chciałem spędzić z tobą trochę czasu. Wybaczysz mi?” po czym dziewczyna go pyta czy nie zostałby na noc. Powiedz mi, gdzie Ci się sens zgubił? Najpierw nie chce z nim spędzać nocy, potem Dave wraca po zaledwie kilku(dziesięciu) minutach i twierdzi, że się stęsknił i jednak tę noc razem spędzają. Nie ogarniam.

Olivia ma czasem dziwne zachowania, nie sądzisz? Czemu się tak wściekła widząc prawo jazdy Dave’a? Nie ma nic nadzwyczajnego w posługiwaniu się swoim drugim imieniem (bo akurat znam takie osoby osobiście), więc nie rozumiem jej dramatycznego „oszukałeś mnie!” w następnym rozdziale. Nie rozumiem także jej ogólnego postępowania co do Dave’a. Najpierw ma wobec niego złe przeczucia, które całkowicie ignoruje, żeby z nim porandkować, ale jakakolwiek oznaka jego nieszczerości sprawia, że dziewczyna aż rzuca się, by rządać wyjaśnień, jakby sama chciała, by jej obawy stały się prawdą. Irytuje mnie to tak samo, jak to, że po poznaniu pierwszego imienia „swojego mężczyzny” przestała do niego mówić Dave. Przecież pod tym imieniem go znała, nie?

Chciałabym też wiedzieć, dlaczego Bonnie upiera się przy przekazywaniu Olivii jakiś notatek zapisanych w nieznanym jej języku. Na pewno znakomicie zdaje sobie sprawę z tego, że dziewczyna nie ma szans ich odczytać, a mimo tego podaje jej te strony z rycinami i dziwnymi znakami tylko po to, by jej zaraz wszystko wytłumaczyć. Więc pytam się: po co?

Nie wiedziałam, co ze mną robił, jednak było to bardzo męczące. – tego nie do końca rozumiem. Co było męczące? I dla kogo? Dla niej czy dla niego? Wydaje mi się też, że Dave jakoś tak nagle i bez większej prowokacji zorientował się, że Olivia robi z niego głupka. Nie powiedziała nic, co dałoby mu jakiś konkretny powód, by jej nie ufać, a jeśli według Ciebie coś jednak mogłoby go zaalarmować, to nie wyjaśniłaś tego w tekście na tyle, by mnie do tego przekonać. Ale za to ponownie jestem fanką końcówki rozdziału. Taka wymowna i na pewno zachęciła mnie do natychmiastowego otwarcia kolejnej części.

I teraz tak sobie jeszcze myślę, że trochę za szybko się to rozwiązało. Mimo tego, że byłam ciekawa tego całego Dave’a i funkcji podarowanego wisiorka, to jednak potrzymanie czytelnika w niepewności byłoby Ci tu na korzyść. Tak, myślę, że mogłaś to jeszcze troszeczkę pociągnąć zanim wszystko wyjaśniłaś i pokazałaś Klemensa (rzeczywiście go rodzice pokarali) z tej prawdziwej, szalonej strony. Podobało mi się, że osoba podpisująca się jako „K” mogłaby być także Katherine albo Klausem, bo to dodawało opowiadaniu smaczku i intrygi, a teraz już wszystko wiemy.

Rozdział dziesiąty upewnił mnie w przekonaniu, że lubisz pędzić z akcją na łeb na szyję, a nie powinnaś. Po pierwsze, uważam, że niektóre rozdziały mogłabyś wydłużyć. Dodać im treści budującej do kolejnych akcji, zamiast przeskakiwać od jednego szokującego wydarzenia do następnego. Wyjaśnienia Dave’a czytało się bardzo przyjemnie. Podoba mi się historia, którą wymyśliłaś i to, jak połączyła się z Twoim opowiadaniem. Natomiast sprawa z Dorą przemawiającą do Olivii w jej myślach i przejmującą władzę nad jej ciałem znowu wydała mi się przyspieszona. Przecież ten wątek ma ogromny potencjał! Wspaniale by było poczytać coś bardziej prawdopodobnego,  co powoli doprowadziłoby do opanowania umysłu i ciała Olivii przez Dorę, zamiast natychmiastowego działania.

Aczkolwiek, muszę przyznać, że myśli i przeżycia Olivii w trakcie tej całej akcji z Dorą były bardzo przekonywujące. Jak na przykład jej przemyślenia na temat dotykania ręką czyjegoś serca. Przyznam szczerze, że nie przyszłoby mi do głowy, by tak to opisać. Świetnie tę część ujęłaś.

Nie wiem, co do końca myśleć o rozdziale jedenastym. Po pierwsze, potoczyło się to wszystko inaczej niż się spodziewałam, ale nie mogę jeszcze zadecydować, czy mi się to podoba, czy nie. Po drugie, kilku rzeczy nie rozumiem i chciałabym, żebyś mi je wyjaśniła. Bo gdy Damon zerwał z szyi Olivii wisiorek, myślałam, że robi to celowo, że dobrze wie, czym on jest i w ten sposób chciał ją uratować. Okazało się jednak, że i tak zabił dziewczynę. Nie rozumiem więc dlaczego w ogóle ruszał ten wisiorek.

Dalej, Meredith wstrzyknęła nieżywej Olivii krew wampira (tak przynajmniej zakładam), a chciałabym zauważyć, że jeśli ktoś jest martwy, to wstrzykiwanie mu czegokolwiek nie ma prawa zadziałać. Rozumiem, że tak naprawdę ratować przed śmiercią miała Olivię Bonnie jakimś zaklęciem, więc w takim razie po co ta krew?

Następna sprawa dotyczy tych tygodni ducha Olivii spędzanych samotnie. Jeśli od samego początku chodziło o to, by dziewczyna jakoś siłę swojego ducha ukazała poprzez przesuwanie przedmiotów w domu, to dlaczego, do cholery, nikt do tego domu nie przychodził i nie próbował z nią nawiązać kontaktu? Jak mieli się dowiedzieć, że jej duch nadal istnieje, skoro nawet się do niej nie pofatygowali? No i nikt nie pomyślał o jej kocie uwięzionym w mieszkaniu bez jedzenia?

A określenia Damona „mała nawiedzona wariatko” wydało mi się takie pieszczotliwe i urocze, że nawet mu wybaczyłam to skręcenie pannie Piemont karku.

Ok, kilka rzeczy się wyjaśniło w kolejnym rozdziale z czego się cieszę niezmiernie, bo już miałam Cię oskarżać o niekonsekwencję czy coś. Ale czemu z tej Olivii jest taki niedowiarek i uparciuch? Obrażalska jest niezwykle, a uważam, że wielu rzeczy z tego, co jej powiedziała Bonnie, mogła się spokojnie sama domyślić.

I chciałabym otrzymać jakieś wyjaśnienie co do narysowanego przez wiedźmę kwadratu. Wymyśliłaś akurat taki wzór, żeby móc powiedzieć, że bohaterka spodziewała się czegoś innego czy naprawdę ma to jakieś znaczenie? Bo jeśli nie ma, to proponowałabym mu jakieś wymyślić, żeby to takie puste nie zostało.

A Ian Somerhalder ma niebieskie oczy, nie zielone, a tutaj właśnie tak stwierdziłaś.

Ta gierka w nienawidzenie się i uwielbianie się na zmianę pomiędzy Olivią, a Damonem, zaczyna mnie męczyć. Po pierwsze, zachowanie Olivii, gdy wniknęła w umysł wampira było szczytem głupoty i złego wychowania. Po drugie, nie rozumiem dlaczego Damon zamiast wyjaśnić jakoś Olivii wszystko, co się stało, zaczął jej z zawiścią opowiadać, jaki to się nie poczuł zdradzony, gdy się dowiedział, że pracuje dla Klemensa. Oczywistym jest, że wiedział, że tak wcale nie było, więc o co tu w ogóle chodziło? Wcześniej, gdy przyszedł jej na ratunek, a opętana przez Dorę Olivia próbowała mu wyrwać serce z piersi, nie miał prawa nic takiego podejrzewać chyba, więc skąd ta cała teoria z Klemensem w ogóle wyszła? Jego późniejsze zachowanie i nazywanie Olivii idiotką i tchórzem było co najmniej żałosne. Późniejsze „wyznania” w łazience już totalnie mnie zgubiły. Nie wiem o co temu facetowi chodzi i dlaczego uważa, że Olivia chciałaby go zabić. I o co chodzi z tym „zdradziłaś mnie i wykorzystałaś”? Nie było czasem na odwrót? Nie widzę też większego sensu w tej jego wielkiej nienawiści. Myślę, że cała ta sytuacja zaczyna się poważnie komplikować i to nie w takiej przyjemnej, fabularnej komplikacji, która dałaby czytelnikowi do myślenia. To jest bardziej taka komplikacja napawająca człowieka okropną frustracją.

Byłam za to bardzo zadowolona widząc w końcu w Twoim farfoclu Klausa. Bardzo go lubię i cicho sobie liczę, że odegra u Ciebie jakąś większą rolę.

W ostatnim rozdziale, jaki mi przyszło czytać na Twoim blogu, Olivia nieco sobie zaprzecza jeśli chodzi o wygląd jej pokoju. Bo najpierw mówi „Nie mogłam zaprzeczyć, że dostał mi się wyjątkowo urokliwy pokój.” I opisuje jego niezwykle irytującą kwiatowość, po czym stwierdza „Postanowiłam jak najszybciej opuścić koszmarny pokoik i zejść na spotkanie z przeznaczeniem.” I teraz nie wiem czy to pierwsze zdanie było nieumiejętnie użytym sarkazmem, czy po prostu Ci się coś pomieszało.

Dowiedzieliśmy się tu także o tym, że niby Olivia nie może zostać opętana, a przecież wiemy, że zrobiła to Dora. Nie bardzo rozumiem dlaczego dla dziewczyny logicznym postępowaniem jest nie wspominanie na ten temat jej paczce nadnaturalnych postaci i dlaczego, do cholery, nie wytłumaczy się Damonowi, skoro ten idiota sam się domyślić nie może, że laska się w nim kocha i nigdy by go nie próbowała zabić z własnej woli. Swoją drogą, jego obrażalstwo zaczyna być męczące.

Nowa sytuacja z sukkubami mnie bardzo zaskoczyła. Nie spodziewałam się takiego zwrotu wydarzeń. Bardzo ciekawie to sobie wymyśliłaś i jestem jak najbardziej na tak nowemu wątkowi. Natomiast wprowadzenie Natalie, jako zastępstwo Olivii uważam za totalny nietakt. Wcale się nie dziwię, że się tak wkurzyła.

No i w końcu doczekałam się jakiejś bardziej znaczącej sceny z Klausem. Jestem tylko troszkę niezadowolona z faktu, iż Olivia go sobie tak definitywnie zaszufladkowała (to jej „nie lubię cię” było wprost komiczne). Ale może to się jeszcze jakoś rozwinie, hm? Za to akcja ratunkowa pod nazwą „uwolnić Iana” była bardzo przyjemnym dodatkiem do rozdziału, a nagły zwrot, gdy kociak okazał się chować w krzakach również niezwykle przypadł mi do gustu. Lubię takie dodatki do fabuły.

Scena z April i Mattem była naprawdę mocna. No i Olivia zasłużyła sobie na trochę mojej sympatii, bo pokazałaś ją z takiej bardziej ludzkiej strony. Ale jeszcze chciałabym wiedzieć, skąd tam na koniec rozdziału pojawił się Klaus?

Wytykam Ci błędy w pierwszych sześciu częściach i w ostatniej:

Początek

Pierwsze co powinnam napisać, to chyba jakiś rodzaj spowiedzi. – przecinek przed „co”.

Zdecydowanie, czasem zastanawiam się, czy to co mnie spotkało nie jest przypadkiem karą za nielegalne oglądanie seriali w Internecie. – i znowu.

Za oknami jesień rządziła już niepodzielne (...) – niepodzielnie chyba.

- A co ty chcesz wyjaśniać?  - w tym momencie zrozumiałam, że faceci nie są przedstawicielami żadnej instytucji rządowej. – „w” wielką literą, bo to nowe zdanie.

Jedyne, czego nie rozumiałam to dlaczego jeszcze mnie unieszkodliwili. – przecinek przed „to” i „nie” Ci umknęło po „mnie”.

Zapach ziemi i wilgotnych liści przywrócił mnie życia. – „do” się zgubiło.

Nie mogłam uwierzyć w to co się wydarzyło. – przecinek przed „co”.

Rozdział I

Pomijając te oczywiście: jak, dlaczego, po co i tak dalej, w zrodziło się kolejne nie tak znowu błahe pytanie. – oczywiste, „w” usunąć, a na koniec można by w sumie dać dwukropek.

Drobny deszcze powoli przestawał być drobny i przybierał na sile, a ja pełna zwątpienia powoli pokonywałam dystans dzielący mnie od znajomych budynków. – deszcz, a „pełna zwątpienia” jest wtrąceniem, więc proszę odpowiednio wstawić przecinki.

W porządku, tylko skoro to majaki, to czemu jest mi u diabła tak zimno?! – „u diabła” to wtrącenie.

Pokuszona jedną niesforną myślą, z pełną powaga wygłosiłam głęboką sentencję. – powagą.

- To miło z jej strony – odparłam, zastanawiając się po czym on bredzi. – o czym.

Był to parterowy budynek o białych ścianach i pomalowanych na identyczny kolor ramach okien framugach, oraz drzwiach. – przecinek po „okien” no i, jak wytknęła mi Creswell, „ramach okien” i „framugach” sugeruje nam tą samą rzecz. Ramy okien, to framugi, prawda?

Rozdziały II i III

Młoda dziewczyna, o czarnych włosach i zawrotnej ilości kolczyków w uszach podeszła do mnie, by złożyć zamówienie. – raczej odebrać zamówienie a nie złożyć.

Drzwi lokalu otworzyły się i do środka wszedł on. – a to „on” bym bardziej podkreśliła. Wycapsluj je albo zaznacz kursywą.

Moje serce, wbrew zdrowemu rozsądkowi i temu, co tyle razy mu tłumaczyłam, zaczęło bić z zawrotną prędkością, a oddech – wręcz odwrotnie – zwolnił. – no raczej nie. Przyspieszone bicie serca  logicznie prowadzi do przyspieszonego oddechu.

- Nie krzycz. – stanęłam jak wryta, czekając co się teraz wydarzy. – „stanęłam” wielką literą. Nie jest to jedyny przykład źle postawionego znaku interpunkcyjnego w dialogu. Nie będę ich jednak wszystkich tu wytkać. Musisz po prostu wiedzieć, że potrzebują one dogłębnej korekty.

Nie wierzą w wasze istnienie, ale wiedza jak wyglądacie i w ogóle… - wiedzą.

Wysiedliśmy z wozu i stanęliśmy przed moim domem. – a kiedy wsiedli i jechali? Skróty myślowe są be.

Rozdziały IV i V

Nie powinnam nic ukrywać przed Mattem, ale przecież tez nie mogłam powiedzieć mu od razu prawdy, jak by zareagował? – też.

Wiesz o rzeczach, o których być może nie chciał bym, żebyś wiedziała. – chciałbym, a być może jest wtrąceniem, więc przecinki by się przydały.

- Szansę? – popatrzył na mnie już nie co łagodniej, choć nadal nie rozumiał o co mi chodzi. – nieco. I dlaczego „nadal”?

Tysiące skowronków zaczęło wyśpiewywać najpiękniejsze melodie w mojej głowie na wieść o Damonie podążającego mi na ratunek. – podążającym.

Kiedy wpadł do pokoju Rebekah, byłaś w fatalnym stanie, prawie nieprzytomna, cała ręka we krwi, a ta… - nie mogłam się zorientować o co Ci chodzi, bo imienia Rebeki nie odmieniasz. A sprawa jest bardzo prosta. Koniugujesz całkiem „po polskiemu”. Czyli Rebekah, Rebeki, Rebece itd.

- Myślisz, że oni. Tam w tym twoim świecie… że wiedzą, że tu jesteś? – Bez sensu to pierwsze zdanie takie samotne. Połącz z następnym.

Starając się nie potknąć ominęłam go, nie wymierzyłam dobrze odległości przechodząc obok niego otarłam się lekko i jego ramię. – o jego ramię. Poza tym to chyba się pokłóciłaś z przecinkami. Przeczytaj sobie to zdanie na głos. Brakuje mu kilku przecinków, nie? Poza tym już nie raz zauważyłam, że pakujesz za dużo rzeczy do jednego zdania. Jakbyś bardzo szybko chciała coś opisać i wtedy Twoje zdania robią się wielowątkowe, co sprawia, że płynność czytania zanika, bo się człowiek musi skupić na tym, co Ty tak właściwie chcesz mu przekazać.

- Nie masz za co, naprawdę, to był normalny odruch. – że co proszę? „To był normalnych odruch”? Troszkę dziwne stwierdzenie, nie sądzisz?

Tego dnia umówiłam się z Mattem w grill i naprawdę cieszyłam się na to spotkanie, nie tylko dlatego, że lubiłam Matta. – w Grillu? A zamiast „Matta” (żeby się nie powtarzać) mogłabyś napisać „że go lubiłam”.

W końcu dotarłam do baru, z ulgą zajęłam stołek przy barze i poprosiłam Matta o piwo. – powtarza Ci się bar.

Impreza halloweenowa odbywała się w Sali gimnastycznej liceum Mystic Falls. – Word ma tendencję do poprawiania „Sali” na wielką literę z jakiegoś nieznanego powodu.

Nie miałam pojęcia, kto kryje się za ta maską, jednak nie miałam ochoty na żadne tańce. – tą.

Rozdział XIII

Dokoła sukkuby panoszyły się w ciałach moich koleżanek, wysysając z moich przyjaciół życiową energię,  ja spędziłam noc na płaczu i użalaniu się nad sobą. – przed „ja” wstawiłabym jeszcze „a”.

W uszach brzmiały mi jego słowa o tym jak bardzo mnie nienawidzi. – przecinek przed „jak”.

Gdybym nie była wtedy zrozpaczona, niechybnie porównałabym tą sytuację do dialogu Króla Juliana z Melmanem, ale cóż. – tę sytuację.

Myślał, że jestem jakaś zakłamaną intrygantką. – jakąś.

Sama nie wiedziałam czy mam z tego powodu wściekać się, czy iść do łazienki i płakać dalej, ale tak naprawdę nie mogłam zrobić ani jednego ani drugiego. – przecinek przed drugim „ani”.

- Acha, czyli mam znaleźć królową demonów i ją sprzątnąć, tak? – aha. Powtarzasz ten błąd też we wcześniejszych rozdziałach (po polsku piszemy ach i aha).

Nie miałam pojęcia co to było, ale na pewno to co robiła ta dziewczyna nie było normalne. – przecinki przed „co”.

Reszta Twoich błędów to podobne, co wyżej literówki, a czasem szwankują Ci dialogi. Wstawiasz niepotrzebnie kropkę, bądź o niej (lub o wielkiej literze) zapominasz, a także pomijasz masę przecinków. Musisz wszystkie swoje rozdziały naprawdę porządnie zbetować.

Podsumowując treść bloga, problem z tym opowiadaniem miałam następujący: tekst naprawdę przyjemny w odbiorze i wciągający, tylko te logiczne potknięcia bardzo rozpraszały. Doszłam jednak do kilku wniosków. Po pierwsze, mam gdzieś te logiczne błędy, bo opowiadanie czytało się na tyle przyjemnie, że po jakimś czasie przestało mnie interesować wytykanie ich. Po drugie, jest to farfocel, a farfocle mają to do siebie, że często pisane są dla czystej rozrywki autora, nie do końca brane na poważnie jeśli się je porówna do tekstów oryginalnych. I dlatego je tak lubię. Są lekkie, przyjemne i można się z nimi nieźle zabawić. Twój farfocel spełnił moje wymagania jeśli chodzi o dostarczenie mi kilku godzin rozrywki. Co myślę na jego temat pod względem literackim? Kilka kolejnych paragrafów tej oceny Ci to wyjaśnią.

Rozłożyłam Twoje opowiadanie na czynniki pierwsze i zdałam sobie sprawę z tego, że nie mam Ci wiele do zarzucenia poza samą fabułą. Znaczy się, tekst jest całkiem wprawnie napisany, styl masz wyrobiony i łatwy w odbiorze. Opanowałaś lekkość pióra, tylko czasem powinnaś się powstrzymać z pseudo humorystycznymi wstawkami, ale o tym już wspominałam.

Jestem całkiem pod wrażeniem Twoich opisów. Potrafisz naprawdę obrazowo przedstawić wygląd pokoju, rozłożenie poszczególnych pomieszczeń w mieszkaniu czy położenie miejsca, względem innego miejsca. Jeśli natomiast chodzi o inne opisy, to wcale mi nie zgrzytały, a to z tego względu, że czasem po prostu nie istniały. Tak na przykład Olivię opisałaś nam całkiem przyzwoicie, ale postaci kanonowe pominęłaś. Bardzo rzadko zdarza Ci się wspomnieć o wyglądzie lub ubiorze innej postaci, za to zajebistość Damona podkreślasz bardzo często, aż do znudzenia. Musisz pamiętać, że pisanie fanfiction nie zwalnia Cię ze stosowania takich zabiegów pisarskich, jak opis znanej postaci czy kanonicznych miejsc.

Olivia jest bardzo dziwną bohaterką. Często mi się wydawało, że jej odruchy i reakcje są totalnie niezrozumiałe, nielogiczne, przerysowywane. No osobę Damona reaguje, jak nie potrafiąca się kontrolować nastolatka. Poza tym, wkrótce zrozumiałam, co tak bardzo mi w niej nie pasuje. Otóż, moja droga Tatis, obawiam się, że troszkę Olivię zepsułaś, nadając jej wiele cech należących najczęściej do Mary Sue. Przecież ją wszyscy uwielbiają i wszyscy chcą być jej przyjaciółmi. Najbardziej śmieszy mnie stosunek Matta do Olivii, bo traktuje ją, jak jakieś bóstwo. A w rozdziale trzynastym napisałaś „Schodząc po wiekowych schodach, czułam się jak Mary Sue radośnie podążająca na śniadanie. Różnica była taka, że nie byłam chodzącym ideałem, a w kuchni czekał na mnie wampir, a nie kochająca mamusia.” i mam wrażenie, że mamy całkiem inne pojęcie, co do tego, kim Mary Sue tak właściwie jest i jak się jej cechy objawiają. Bo niestety, ale Olivia jednak się zalicza do krewnych Marysi Zuzanny.

Mam też problem z Dave’em. Nie jest postacią znaną z serialu i mimo tego, że opisałaś go całkiem przyzwoicie, to jednak nie mogłabym o nim wiele powiedzieć. A to dlatego, że wszystkie sytuacje w życiu Olivii, które nie kręcą się wokół Damona, opisujesz bardzo powierzchownie, a nawet całkiem je pomijasz, jedynie o nich wspominając. Tak, na przykład, sprawa z Dave’em. Gościa poznała, powychodziła z nim na kilka randek i tyle o człowieku wiemy, bo żadnej konkretnej sytuacji z nim nie opisałaś zbyt dokładnie. Nie licząc tej początkowej sceny w parku, ale ta była króciutka i poza dziwnym przeczuciem głównej bohaterki na jego temat niczego się nie dowiedzieliśmy. aż do odsłonięcia jego prawdziwego oblicza. Problem w tym, że nawet wtedy gościu był dość enigmatyczny.

Uwielbiam za to kota Iana. No tak zostawiłam go samego w domu, a gdy wróciłam poszłam spać, nawet się nie witając - jak śmiałam? Dokładnie! Jak śmiała? Koty to są mściwe stworzenia, które dopadają Cię w najmniej oczekiwanych momentach.

Twój Damon nieco zawiódł moje oczekiwania. Brakowało mi jego charyzmy i uroku osobistego, bo zastąpiłaś to czystym chamstwem mieszającym się na przemian z nienawiścią i jakimś nieokreślonym uczuciem wyższym. Nie mogę go jakoś jednoznacznie określić, bo wydaje się być zmienny, jak pogoda i to wcale nie jest dobra cecha w tym wypadku, bo nie ukazuje głębi bohatera, a jego słabą kreację.

Reszta postaci kanonicznych nie bardzo się wyróżniała poza Mattem z jego szczeniacką wiernością i często niezrozumiałym zachowaniem wobec Olivii, a w późniejszych częściach jeszcze troszkę Bonnie się zaczęła liczyć, co i tak nie zachęciło Cię do obdarowania jej jakimś znaczącym charakterem lub wyglądem. Wiedźma występuje u Ciebie tylko jako narzędzie do czarowania.

Jeśli chodzi o wątki, to, jak już wspomniałam wcześniej, masz tendencję do rozwiązywania ich za szybko. W tego powodu czytelnik może mieć wrażenie, że niczego, tak właściwie, nie masz przemyślanego fabularnie i pędzisz z akcją na łeb na szyję byle tylko dotrzeć do swojego kolejnego szalonego pomysłu, byle tylko wrzucić główną bohaterkę do kolejnej dziwnej sytuacji.

I teraz, po zapoznaniu się z całym opowiadaniem, już nie mam żadnych zastrzeżeń co do adresu bloga, bo jest po prostu odpowiedni. I skróć akapity, bardzo proszę. Ale przede wszystkim zacznij je porządnie stosować. No i pozbądź się tego przeklętego wyśrodkowania.

Wyjaśnijmy coś sobie. Czepiałam się tego wszystkiego w Twoim Romansidle, bo wiem, że stać Cię na więcej. Zamiast ograniczać się przez ramy kanonu Pamiętników Wampirów, wolałabym, żebyś je obaliła i pokazała na co naprawdę Cię stać. Zaglądałam na Twoje oryginalne opowiadanie, więc wiem, że masz potencjał do napisania czegoś naprawdę dobrego. Czemu by więc tego nie wykorzystać i tutaj?

Na dzień dzisiejszy otrzymujesz ode mnie ocenę Dostateczną (Żuczek, 61 punktów na 100). To bohaterowie najbardziej Cię pogrążają, niestety. Musisz popracować nad ich wiarygodnością, a także poprawić wszystkie rozdziały, bo są pełne błędów, szczególnie tych interpunkcyjnych.

Powodzenia Ci życzę w dalszym pisaniu i na pewno jeszcze do Ciebie zaglądnę, by się przekonać, jak losy Twoich bohaterów się potoczą. Pozdrawiam,