[35] corka-severusa.blogspot.com

Och, więc pora na moją pierwszą publikację. Bardzo dziękuję za to, że zostałam przyjęta na staż – szczególne podziękowania kieruję w stronę Dementorki, która pozwoliła mi na ocenienie bloga z jej kolejki.

Droga Xaro, nie zawarłam w ocenie ostatniego rozdziału, ponieważ miałam już skończoną ocenę, kiedy się pojawił.

Adres bloga: Córka Severusa

Oceniająca: snu

Autor: Xara

Ocena: standardowa

Okładka 4/5

Córka Severusa? Początkowo się skrzywiłam, bo zabrzmiało dla mnie jak okładka Faktu czy czegoś takiego, ale po chwili puknęłam się w głowę. Taki krótki i prosty adres może zbyt błyskotliwy nie jest, ale za to od razu zapada w pamięć i na wstępie mówi, o czym jest opowiadanie. Tekst na belce słyszałam już wiele razy, ale wydaje się pasować do bloga, ogólnie do tematyki potterowskiej, ot, takie prywatne odczucie. Ogólnie pierwsze wrażenie na plus. Wprawdzie gdzieś tam w dole, w tekście widzę już błąd, ale tego jeszcze się nie czepiam, wszystko w swoim czasie.

Grafika 9/10

Doskonale. Widzę główną bohaterkę (tak myślę, że to ona) tuż obok tekstu. Podoba mi się Severus odbijający się w lustrze z tyłu, jestem zachwycona konturami Hogwartu w tle. Całość stonowana i przyjemna dla oczu, estetyczna i przemyślana. Menu uporządkowane, prosty dostęp do spisu treści. Naprawdę nie mam do czego się przyczepić. Opis bohaterów jak dla mnie zbędny, ale rozumiem, że zdaniem innych jest przydatny. Opis opowiadania króciutki, niezdradzający szczegółów, w sam raz. Domyślam się, że linki z założenia miały być wyśrodkowane, ale coś się poprzesuwało, więc radzę poprawić. Rzuca mi się w oczy, że w tekście stosujesz zarówno wcięcia, jak i odstępy międzyakapitowe, a tego raczej się nie robi, zdecyduj się na jeden sposób oddzielania segmentów tekstu. 

Treść

Prolog

Mało opisów! Jestem łasa na opisy, a Ty ich szczędzisz. Tyle odnośnie pierwszych spostrzeżeń. Na temat treści za dużo nie mogę powiedzieć, bo prolog, jak to prolog, krótki i zwięzły. Zgrabnie wprowadzasz czytelnika w akcję, równocześnie nie wyjawiając wszystkiego od razu, za co ogromny plus. Tak, naprawdę podoba mi się, że nie mówisz już na wstępie, iż Emily jest córką Snape’a, nie przytłaczasz informacjami, rozbijasz akcję. Już zaczęłam pisać, że w takim razie kompletnie bez sensu wydaje się wezwanie Snape’a do gabinetu, ale uświadomiłam sobie, że jego obecność motywujesz faktem, iż jest on opiekunem Slytherinu. Czy słusznie? Właśnie się zastanawiam, czy taka obstawa jest rzeczywiście Emily potrzebna, czy też może po prostu chciałaś, by Snape od samego początku był widoczny na pierwszym planie. No cóż, nawet jeśli to taka autorska zachcianka, jestem w stanie zaakceptować (choć nie bez wątpliwości), że obecność Severusa Snape’a była w tym momencie absolutnie konieczna.

Rozdział 1

Zła i niedobra babcia, która nie ma zamiaru opiekować się wnuczką nie jest niczym szokującym, zaskakującym, zaciekawiającym. Tym bardziej, że od początku nie starasz się nadać jej charakteru, widać tylko stereotypowe cechy, niezbyt rozbudowane. Widzę też niekonsekwencje w budowie postaci, ale jest jeszcze za wcześnie, by to oceniać. Próbujesz opisać dom, wytworzyć klimat, wydaje mi się, że inspirowałaś się z grubsza domem Malfoyów i innymi rezydencjami czarodziejów czystej krwi. Naprawdę ogromna szkoda, że tego nie poczułam. Ale spójrz na ten fragment: Kobieta miała tu wiele różnych zdjęć, pamiątek i bardzo ładnych, zabytkowych rzeczy typu wazy, czy oryginalnie zdobione talerze. Słowo "rzeczy" niesamowicie mnie tu denerwuje. Nie lubię go, jest takie niekonkretne i na odwal się, kiedy autor nie ma pomysłu na coś brzmiącego lepiej. Atmosfera, która małymi kroczkami zaczęła narastać, runęła z hukiem, kiedy przeczytałam, że babcia Emily miała w salonie RZECZY.

Przejdę teraz do kwestii, która zaczęła mnie nurtować już w prologu. Emily nie wiedziała, że jej matka jest ciężko chora. Przecież to absurdalne. Oczywiście, rozumiem, że będąc w Hogwarcie nie wiedziała o wszystkim, co działo się w domu, ale z drugiej strony – bez przesady. Czym innym jest zataić chorobę, a czym innym przebywać w szpitalu i nie powiedzieć o tym córce. Osobiście, nie wyobrażam sobie sytuacji, w której ktoś z moich bliskich trafia do szpitala podczas mojej nieobecności, a ja nic o tym nie wiem. Ponadto, nie zapominajmy o tym, jak szybko roznosiły się plotki w Hogwarcie, no przecież ktoś musiał wiedzieć. I jeszcze jedno: rak to taka mugolska choroba, czy naprawdę czarodzieje nie byli w stanie jej wyleczyć?

Bardzo żałuję, że mało miejsca poświęciłaś opisowi pogrzebu. Pogrzeb Dumbledore’a był wzruszający, podobno nawet wyciskający łzy u wrażliwszych czytelników. Pogrzeb mamy Emily to u Ciebie dosłownie jedno zdanie, a przecież z tematu można było tyle wyciągnąć!

Do dalszej części nie mam zastrzeżeń. Babcia niepokojąco przypomina mi wuja Vernona, a właściwie jakąś mieszankę jego i matki Syriusza, ale przecież to dopiero początek, może tylko mi się wydaje.

Rozdział 2

Już po przeczytaniu pierwszego akapitu wzbudzasz we mnie żądzę mordu. Według moich obliczeń Emily jest rok starsza od Harry’ego i reszty. Akcja utworu rozpoczyna się pod koniec szóstego roku (ergo Harry kończy właśnie piąty). W pełni zdaję sobie sprawę, że piszesz o swoich bohaterach, a postacie znane z kanonu stanowią jedynie tło. Ale nie możesz zapominać, że kiedy Emily przeżywała stratę mamy, w Departamencie Tajemnic rozgrywała się walka z Voldemortem, walka, po której Ministerstwo Magii w końcu odważyło się uwierzyć w powrót Voldemorta. A to nie było byle co, to był szok dla czarodziejów! W obliczu tych faktów uważam pisanie, że w Hogwarcie lekcje były luźne i nic się nie działo za bardzo niestosowne. Pisząc ff, nie możesz naginać realiów, by było Ci wygodnie. To znaczy, możesz, ale do pewnego stopnia i na pewno nie w ten sposób: bez poinformowania czytelnika i bez racjonalnego uzasadnienia zmian.

Wycofuję zdanie napisane gdzieś powyżej. Jednak starasz się wplatać jak najwięcej opisów do swojego opowiadania, i bardzo dobrze! Ale jakość tych opisów nie zadowala. Zrzynasz wszystko z oryginału. Opis ulicy Pokątnej, banku Gringotta… Ja już to wszystko wiem, czytałam u Rowling. Owszem, piszesz to na swój sposób, własnym stylem, ale prócz tego nie ma w tekście niczego nowego. Wiem, że gobliny lubią ciszę i nie znoszą czarodziejów. Słowem, nie dodałaś informacji od siebie, w żaden sposób nie wzbogaciłaś mojej wiedzy, powieliłaś to, co zostało już wiele razy powiedziane.

Rzuciło mi się w oczy nazwanie goblinów „małymi stworzonkami”. Fakt, wysokie to one nie były, ale bez przesady. Małymi stworzonkami to są pufki pigmejskie, a nie chciwe i przebiegłe gobliny.

Nie podobał mi się list od matki. Za dużo było wstawek o tym, jak babka nienawidzi Emily (tak, jedna wstawka to dla mnie już za dużo). Matka musiała wiedzieć, że Emily będzie zdruzgotana po jej śmierci, więc pisanie że „nie będzie nikogo, kto by się Tobą zajął” jest nieczułe i nielogiczne. To nie są słowa, które kochająca matka chciałaby powiedzieć swojej osieroconej córce. Poza tym, raz piszesz zwroty adresatywne dużą, raz małą literą. Zdecyduj się.

Brakuje mi emocji Emily, kiedy szła do domu Snape’a. Była zdeterminowana – i tyle? W dodatku po co ona tam idzie? A czas na przemyślenie wszystkiego? A honor? Przecież wszyscy wiemy, jaki był Snape. Sarkastyczny, niesprawiedliwy, nieuprzejmy. Jestem prawie pewna, że w stosunku do Emily był taki sam jak wobec wszystkich innych. Co tu dużo mówić, na jej miejscu po prostu bałabym się do niego pójść, by powiedzieć, że jestem jego córką. Natomiast Emily nie ma wątpliwości, po prostu idzie, w dodatku bierze wszystkie bagaże ze sobą, przekonana, że nowy tatuś pozwoli jej u siebie zamieszkać. Nie, nie kupuję tego. Tak jak jego słów: „Nie powinnaś być u babci?”. To nie jest Snape, jakiego ja znam. Mój Snape wyrzuciłby ją z domu, nie zastanawiając się, gdzie Emily powinna, a gdzie nie powinna być.

Rozdział 3

Oczywiście, przyjęta z otwartymi ramionami. No, może przesadzam, ale takie zachowanie jak na Snape’a to chyba szczyt wrażliwości. Nie chcę powiedzieć, że wszystko dzieje się za szybko, ale chyba tak jednak jest. Bohaterowie mówią, że czują się źle w zaistniałej sytuacji, ale wcale tego nie okazują. Snape mówi, że Emily może się wprowadzić, Emily w ciągu dwóch sekund przystosowuje się do nowego otoczenia. Bo oczywiście nie ma nic niezręcznego ani krępującego w przeprowadzce do praktycznie obcego człowieka, który jeszcze do niedawna był znienawidzonym przez wszystkich nauczycielem. Emily czuje się swobodnie, a ja po prostu nie jestem w stanie tego pojąć. Zaśmiałam się, kiedy przeczytałam, że dotknęły ją słowa Snape’a: „Nikt nie może się dowiedzieć o tym, że jesteś moją córką. Zostaniesz tu na czas wakacji, po skończeniu Hogwartu masz zniknąć z mojego życia”. A czego ona się spodziewała? Fali ojcowskich uczuć? No proszę Cię. Czy obecność Snape’a jest naprawdę czymś, czego potrzebuje Twoja bohaterka, tym bardziej, że wcześniej nie wiedziała, że jest jej ojcem?

Piszesz, że Emily ma sińce pod oczami, bo tyle płacze. A ukazałaś ją choć raz płaczącą? Napisałaś, jak się czuje (pomijam lakoniczne stwierdzenia, że było jej smutno, bo to specjalnie poruszające nie jest)? Ukazałaś w jej zachowaniu coś, po czym można by wnioskować, że jest jej ciężko? Nie. A szkoda.

Scena, w której Emily obserwuje mugoli przez okno naprawdę mnie rozczarowała. Skąd u niej ta presja czystej krwi? W ogóle, cały ten opis był nienaturalny, jakbyś się siliła na wywarcie jakiegoś efektu na czytelnikach, problem w tym, że absolutnie nie wiem, o co Ci chodzi. To będzie skrajnie subiektywna opinia, lecz dla mnie było to… niesmaczne. Wolałaby umrzeć niż zmieszać się z mugolami? Chyba podziękuję. Emily (zapewne wbrew Twoim zamierzeniom) nie jawi się tutaj jako mroczna dziewczyna ze śmierciożerczymi zapędami, ale wypada śmiesznie.

Żeby nie było, że tak ciągle krytykuję. Naprawdę spodobało mi się zakończenie rozdziału. Może to nic takiego, ale opisanie charakteru pisma i związane z nim pytanie zadane przez Emily urzekło mnie.

Rozdział 4

Naprawdę szkoda, że wspominasz o „chorym Potterze”. Uważam, że to określenie nie powinno wnikać do świata czarodziejów, lecz zostać w nudnej rzeczywistości zawistnych mugoli. A niechęć Emily wobec Harry’ego i Dumbledore’a można było okazać w delikatniejszy i kunsztowniejszy sposób.

Zniszczyłaś mojego Snape’a. Czy ktokolwiek z czytelników książek Rowling przewidywał, że Snape był zakochany w Lily? Nie. Snape nigdy nie dał tego po sobie poznać. Pałał nienawiścią do każdego żyjącego stworzenia, czerpał radość z upokarzania i szydzenia. Pod tą maską ukrywał, jak głęboko jest zraniony, jak doszczętnie zniszczony przez ból odrzucenia. Każdy dzień w Hogwarcie był dla niego męczarnią, widział tam syna Lily, którego skrycie chronił, jawnie nienawidząc. Ale nikt prócz Dumbledore’a nie miał o tym pojęcia, absolutnie nikt. Lily była jedyną słabością, na którą Snape kiedykolwiek sobie pozwolił (i jak wiemy, zapłacił za tę miłość największą cenę). Pomyśl, jak musiał być upokorzony przez tę nieodwzajemnioną miłość, on, który gardził uczuciami. W Twojej historii jego drugą słabością okazała się matka Emily. Czy to nie jest poniżające dla niego? Na pewno jest niezmiernie poniżające. Przecież to musiała być jego największa osobista porażka, jego największy błąd! Dlatego poddaję w wątpliwość sam fakt, iż przygarnął córkę – ale to Twoja wizja, tego nie będę się czepiać. Bardziej zastanawia mnie (i przy okazji denerwuje) to, jak obnaża się przed nią. Opowiada jej historię, której nie musi opowiadać, historię, której Snape, którego znam nigdy nie wyjawiłby, gdyby nie musiał (a i co do tego wcale nie jestem taka pewna). Poddaje się emocjom, on, który każde zdanie cedzi przez zęby z kamienną twarzą. Do głowy przychodzi mi tylko jedno banalne pytanie: serio?

Emily, która krzyczy i histeryzuje jest postacią niesamowicie denerwującą. Z jednej strony piszesz, że lubiła obgadywać włosy Hermiony albo Pansy Parkinson (zachowanie totalnie niedojrzałe), a potem mówisz, jaka jest silna, jak ze wszystkim da sobie radę. Po tym, co widziałam w jej zachowaniu, nie wierzę jakoś w te obietnice, nie wierzę w Emily. Bo trudno mi nazwać ją inaczej niż typową, głupiutką nastolatką, szczególnie po tym, jak ujawniasz jej rozmyślania dotyczące tego, co stałoby się, gdyby Severus zastał ją w samej bieliźnie. Mam nadzieję, że nie taki był zamysł, lecz, cóż, wyszło z lekka perwersyjnie.

Podoba mi się, że wprowadziłaś równolegle wydarzenia z kanonu. Niszczona przez klątwę dłoń Dumbledore’a, Wieczysta Przysięga… Co najważniejsze, nie piszesz wprost. Emily nie wie, kim jest Peter Pettigrew, nie zna dwóch kobiet, które pojawiają się w domu Snape’a: czytelnik sam musi się domyślić, że to Narcyza i Bellatrix.

Rozdział 5

Nie mam wiele do powiedzenia na ten temat. Akcja z jednej strony stoi w miejscu, z drugiej się rozwija. Na moment wszystko się zatrzymało, wprowadziłaś na scenę nowe bohaterki, przedstawiłaś urocze trio, które w samozachwycie  lubuje się w dręczeniu młodszych uczniów. Jakoś tak przechodzę obok nich obojętnie, nie poruszyły mnie, nie zachwyciły, nie zniechęciły. Niby jakoś je tam scharakteryzowałaś, ale, mówiąc szczerze, to już nie pamiętam, jak która wygląda.

Coraz bardziej podobają mi się Twoje opisy. Potocyzmy wciąż rażą, ale widać, że całość jest lepiej dopracowana i bardziej klimatyczna niż w poprzednich rozdziałach.

Zaskakujący jest brak reakcji dziewcząt na informację, że Emily mieszka ze Snapem (tym bardziej, iż nie wiedzą, że to jej ojciec). Nie wypytują, nie wstają z miejsca, nie przyglądają się, kręcąc głową z niezrozumieniem. To bardzo nienaturalne zachowanie w obliczu wiadomości tego kalibru. Na słowa „mieszkam z nauczycielem” zdają się reagować beztroskim „a, to spoko”. Próbuję ugryźć to z różnych stron, doszukać się pobudek tego braku zaskoczenia, ale nie jestem w stanie sobie tego sensownie wytłumaczyć, szczególnie w obliczu okoliczności: Emily straciła matkę a teraz wchodzi w dziwaczną relację z nauczycielem eliksirów. Moim zdaniem obok tego nie da się przejść tak obojętnie jak robią to Alice i Liliana.

Przy okazji, czy mogłabyś mi powiedzieć, po co Emily wyczyściła pamięć sąsiadce? Nie podałaś wprost uzasadnienia w tekście, a ja rozsądnego powodu nie jestem chyba w stanie znaleźć.

Rozdział specjalny (część pierwsza)

Zanim przejdę do komentowania treści: Ravenclaw miała na imię Rowena, nie Rovena.

Podoba mi się rozdział. Jest ciekawym przerywnikiem, odpowiednio krótkim, przez co nie zanudza czytelnika, a przy okazji pozwala dowiedzieć się czegoś więcej o Amelii i Severusie. Lekki i przyjemny.

Jakoś nie jestem zaskoczona ogromną ambicją Amelii, mogłam się spodziewać idealizacji bohaterów, ale średnio mi to pasuje. Może jestem zmęczona postaciami Hermiony czy Lily, by teraz z entuzjazmem witać piękną i mądrą Amelię. Podobają mi się nawiązania do Księcia Półkrwi, do notatek robionych przez Snape’a w podręczniku. Brakuje mi tylko Lily. Slughorn mówił przecież wyraźnie, że była bardzo dobra w eliksirach i dziwi mnie to, iż nie podjęła wyzwania w walce o Felix Felicis, ale może uznałaś ten wątek za niewystarczająco ciekawy i potrzebny. Ogólnie scena przygotowywania eliksiru przypominała nieco tę z książki, ale to mnie tylko rozczuliło, zdecydowanie lubię sposób, w jaki ukazałaś Slughorna. To niby  nic, tylko parę zdań, ale w znaczący sposób wpłynęło na kreację bohatera – nauczyciela kolekcjonującego swoich uczniów, niezmiennego w metodach i postępowaniu.

Cieszy mnie, że ukazujesz wczesną relację Severus – Amelia. Przyznaję, że początkowo podchodziłam sceptycznie do podjętej przez Ciebie tematyki. Uznałam za totalną abstrakcję i absurd wizję, w której Snape spotyka się z jakąś kobietą i ma z nią dziecko. Wydało mi się to naciągane. Ale jeżeli odpowiednio ukażesz, jak ich związek (może to za dużo powiedziane, ale niech zostanie) się rozwijał, wszystko nabierze sensu. Już teraz, gdy pokazałaś dziką determinację i niepewność uczuć Amelii widzę, że to się klei, to nie jest wzięte z kosmosu. Oby tak dalej!

1) Fabuła/Wątki 8/10

W Twoim opowiadaniu zasadniczo wątki są dwa: jeden dotyczy Emily, drugi jej matki. Obydwa się przenikają i jeden jest zależny od drugiego. Myślę, że spokojnie mogłabyś jeszcze parę wątków dodać, ale zdaję sobie sprawę, że opowiadanie dopiero wykluwa się ze skorupki i na wszystko przyjdzie czas. Tym bardziej, że nawet jeszcze nie zaczął się rok szkolny; spodziewam się, że po powrocie do Hogwartu zrobi się ciekawiej. Przed chwilą pisałam, że początkowo pomysł opowiadania wydał mi się nietrafiony i banalny, jednak (powtórzę to raz jeszcze!) widzę, że doskonale sobie z nim jak na razie radzisz. Niewiele ruszyłaś do przodu od momentu rozpoczęcia akcji, ale przecież nie ma co się śpieszyć.

Wszystko, co jak do tej pory rozgrywa się wokół Emily średnio mnie rusza. Dzieje się u niej sporo, ale mogłabyś popracować nad tym, by wydarzenia wokół niej były bardziej realne i namacalne. Ciąg przyczynowo-skutkowy jest, ale czegoś mi brakuje. Niby wszystko ma sens, ale Snape mi się nie podoba. Jego zachowanie jest niezrozumiałe (tak, zauważyłam te niedomówienia w rozmowie z Dumbledorem i mam nadzieję, że jeszcze do tego w przyszłości wrócisz, że zaskoczysz czytelników nieoczekiwanym wyjaśnieniem). Byłoby dobrze, gdybyś więcej czasu poświęciła ukazywaniu wydarzeń i bohaterów nie tylko na płaszczyźnie uczuć (czyli łopatologicznie pisząc, co kto czuje), ale skoncentrować się na ich zachowaniach, tym, co mówią i jak o tym mówią. Na ukazywaniu nie wprost i nie od razu. Niech czytelnik myśli!

O wiele bardziej trafia do mnie dopiero zapoczątkowany wątek Amelii. Właśnie tutaj nie podajesz niczego na tacy. Z Emily spędziłam pięć rozdziałów i prolog, a Amelią zaledwie jeden krótki fragment tekstu. I, o dziwo, ten drugi wątek jest milion razy żywszy. Tutaj widzę determinację Amelii, emocje, które nią targają: emocje, których nie nazywasz wprost, ale wiele można się domyślić z tego, co mówi, jak uważnie obserwuje Severusa, jak usilnie dąży do tego, by być od niego lepsza (i kto wie, może przy okazji zaimponować mu?). Podoba mi się to, jak ukazałaś jej bezsilność wobec porażki i samą porażkę. W sumie nie wiem, czy bardziej denerwuje ją przegrana na płaszczyźnie intelektualnej, czy też może w grę wchodzą uczucia. Dopiero tutaj widzę Snape’a takiego, jakiego chciałam widzieć od początku. Snape’a z czasów młodości, niepewnego i na swój sposób bezbronnego. A przy tym też nieszczęśliwego. O ile się nie mylę, nie wypowiedział ani jednego zdania w tym rozdziale. Ani razu nie powiedziałaś też, co czuje. A nakreśliłaś go o niebo lepiej niż kiedykolwiek ukazałaś Emily! Historia Snape’a i Amelii zapowiada się naprawdę świetnie, jest prawdziwa (no, może niektóre zachowanie Amelii jednak są nieco teatralne i sztuczne, ale to da się łatwo wyeliminować), proszę, nie zepsuj tego skrytą potrzebą idealizacji bohaterów. Niech ten wątek rozwija się naturalnie, spokojnie – tak jak do tej pory, w trakcie tego króciutkiego rozdziału.

Zapomniałam o jeszcze jednym ważnym wątku – tym kanonicznym. Bardzo dobrze, że trafnie umiejscawiasz akcję na tle wydarzeń rozgrywających się wokół Harry’ego Pottera. Zresztą barbarzyństwem byłoby pominięcie ich, podczas gdy profesor Snape odegrał w nich tak ważną rolę. Wiem, że można łatwo zatracić się w nowo wykreowanym świecie Emily, ale nie wolno Ci zapomnieć, że Voldemort tam jest i działa, wszystkim zagraża niebezpieczeństwo – jak na razie wychodzi Ci to doskonale (nie licząc wtopy na początku, kiedy zabrakło mi choćby wzmianki o wydarzeniach w Departamencie Tajemnic).

2)   Rozwinięcie akcji 5/6

Bardzo często spotykam się z niesamowicie irytującą tendencją do bombardowania czytelnika informacjami już w pierwszym rozdziale. Na początku bohaterowie, miejsca, wydarzenia po prostu wylewają się z zatrważającą szybkością, w ogóle nie dając czasu na przyswojenie większości z nich. A wszystko po to, by w każdej kolejnej publikowanej części wątki były coraz uboższe. Autorom brakuje pomysłu na rozwinięcie akcji, nie mają czym czytelników zaskoczyć, bo wszystko już dawno zostało powiedziane i opowiadanie zaczyna umierać.

Tobie chcę pogratulować umiejętności stopniowego wdrażania czytelnika w swój świat. Każdy rozdział przynosi coś nowego, może nie ma jakichś niesamowitych zwrotów akcji, ale właśnie to mi się podoba. Nie pędzisz przed siebie, byle tylko podzielić się swoimi wizjami, ale powoli nas zanurzasz, cierpliwie wskazując wszystko, co jest godne uwagi. Wprawdzie wytknęłam Ci, że za szybko rozwiązałaś problem ojcostwa, ze zbytnim pośpiechem wprowadziłaś Emily do domu Snape’a – i nadal podtrzymuję tę opinię, ale wszystko inne rozgrywa się w odpowiednim tempie. To jedno potknięcie jestem w stanie Ci wybaczyć – o ile to w ogóle potknięcie. Dumbledore był dość stanowczy w rozmowie ze Snapem, a do niego akurat mam bezgraniczne zaufanie, na pewno wie, co robi i być może akurat w tej kwestii pośpiech był wskazany. Taką mam przynajmniej nadzieję.

3)   Świat przedstawiony 5/10

Sygnalizowałam to już wcześniej. Ściągasz z Rowling. Wiem, że to może brzmieć zabawnie, w końcu z pewnego punktu widzenia całe Twoje opowiadanie jest jedną ściągą. Musisz lawirować między kanonem, pomysłami Joanne a własnymi inwencjami. Trzeba znaleźć złoty środek, by nie popaść w którąś ze skrajności, a to zapewne łatwe nie jest. No właśnie… wykreowany świat nie jest Twój. To Rowling dała podwaliny temu wszystkiemu, ale to nie zwalnia Cię z obowiązku rozbudowywania tej rzeczywistości. Rozumiem, że w opisach chcesz zaznaczyć zgodność z kanonem, podkreślić, że tak, Dumbledore nosi charakterystyczne okulary, a Snape ma zazwyczaj przetłuszczone włosy. Ale to są oczywistości – tak oczywiste, że bardziej już nie można. I dobrze, że wspominasz o niektórych z nich. Ale spora część opisów to parafrazy treści Harry’ego Pottera, mówiąc szczerze: dużo, dużo słabsze od oryginału. Kiedy opisujesz miejsce znane czytelnikowi, bardzo rzadko wprowadzasz coś nowego. Zdaje mi się, że na Pokątnej opisałaś cukiernię czy lodziarnię, z którą nie spotkałam się w oryginale. I bardzo dobrze! Lecz takich przypadków jest naprawdę niewiele. Czytając opis skrytki w banku, miałam przed oczami skrytkę Harry’ego. A przecież można było za tymi drzwiczkami ukazać pomieszczenie odmienne, nowe, zaskakujące – tak jak skrytka Bellatrix była na swój sposób wyjątkowa; i jak zapewne każda inna jest. Oczywiście, wspominaj, że trzeba przejść przez Dziurawy Kocioł na Pokątną – ale odpuść sobie dokładny opis, zamiast tego skup się na czymś nowym, czymś własnym i nieznanym.

Bo nawet te wymyślone przez Ciebie miejsca pachniały mi nieco czymś, co skądś już znałam. Opisy mnie nie poruszały. Ostatnio zastanawiałam się, co sprawia, że czytając niektóre książki czuję zapach pomarańczy jedzonej przez bohatera, a w innych, choćby autor opisał cal po calu twarz bohaterki – i tak będę miała przed oczami uroczą mordkę Slendermana. I uświadomiłam sobie, że wcale nie chodzi o precyzję w rozmieszczaniu i wyliczaniu przedmiotów, dokładne opisywanie, co gdzie stoi, jakiej jest barwy… Chodzi o pozornie przypadkowe szczegóły. Nierówne i cienkie niczym pajęcza nić pęknięcie na porcelanowym wazoniku powie mi więcej niż skrupulatne wyliczanie, że niebieskich wazonów było sześć, a białe tylko dwa. Kiedy napiszesz, że jeden bohater miał szare oczy, duży nos, lekko kręcone brązowe włosy, odstające uszy, był raczej niski, ubierał się w dżinsy i kolorowe bluzy, a drugi był blondynem, zakładał koszule, miał brązowe oczy i krzywe zęby – przy najbliższej okazji nie będę miała pojęcia, jak który wygląda. Ale jeśli napiszesz, że te zęby wychylały się spomiędzy ust przy każdym uśmiechu, nadając twarzy łobuzerski, nieco wampirzy wygląd, nie będziesz musiała wspominać o kolorze oczu – tyle mi wystarczy.

Nie musisz więc pisać, że na półce stały jakieś zdjęcia, jakieś posążki, jakieś szkatułki. Opisz ze dwa przedmioty, o pozostałych wspomnij. Te dwa wytworzą klimat, pozostałe go ugruntują.

4)   Bohaterowie 5/10

Ze wszystkich bohaterów, którzy pojawiają się w Twoim opowiadaniu jedynie w dwóch jestem w stanie uwierzyć. Są to Dumbledore i Slughorn. Czytając o nich, widziałam tych samych mężczyzn, których przedstawiła mi Rowling. Dumbledore, nieco świrnięty (wybaczcie określenie, wszyscy wyznawcy Albusa), żyjący w trochę innym świecie, bardzo charakterystyczny, dobroduszny, a jednak skrywający coś w zanadrzu. O Slughornie wypowiedziałam się już dosyć obszernie wcześniej.

Za to kompletnie nie mogę ulec czarowi rozsiewanemu przez Emily. Czuję się tak, jakbyś nie miała pomysłu na główną bohaterkę; chcąc uczynić ją wszechstronną, przeładowałaś jej postać sprzecznymi cechami charakteru. Straciła matkę, cierpi – ale tego nie widać. Nie ukazałaś ani kawałka charakteru, kiedy pojawia się u Snape’a, jest wtedy do bólu mdła i pozbawiona uczuć. Za to kilka dni później wrzeszczy zupełnie bez sensu podczas kłótni, taka jest odważna i pyskata. Z jednej strony bardzo wrażliwa, czuje się dotknięta pogłoskami o swojej matce, a z drugiej plecie od rzeczy o czystej krwi i maltretowaniu słabszych od siebie. Oczywiście jest bardzo piękna, ma cudowne relacje z przyjaciółkami i należy do elity Hogwartu. To za dużo jak dla mnie. Nie pokazałaś niczego, za co mogłabym ją pokochać i jakoś wspierać, nie dałaś mi też powodów do znienawidzenia jej. Emily jest mi zupełnie obojętna. Może nawet nie zorientowałabym się, gdybyś z jakiejś przyczyny wycięła ją z opowiadania. Słowem: papierowa.

Twój wizerunek Snape’a rozminął się zupełnie z kanonem (ale nie młody Snape, jego się nie czepiam). Ciepłe kluchy. Zero charakteru. Czytelnika powinien owiewać podmuch chłodnego wiatru za każdym razem, gdy Snape się pojawia – chyba nie muszę wspominać, że tak się nie dzieje.

Z Amelią jest trochę lepiej. Ukazujesz ją z dwóch różnych punktów widzenia, które można będzie zweryfikować podczas czytania fragmentów o Hogwarcie sprzed dwudziestu lat. Nastoletnia Amelia jest znaczenie bardziej wyrazista niż Emily, choć i tak jej postępowanie jest momentami irytujące (chwytam się nadziei, że wewnątrz niej trwa walka i stąd te dziwaczne zachowania). W dodatku na Amelię patrzę przez pryzmat samotnej matki, przez wciąż niewyjawione okoliczności poczęcia i narodzin Emily – a to zdecydowanie dodaje jej charakteru.

Jeśli chodzi o przyjaciółki Emily – to pamiętam tylko ich imiona. Nie byłabym w stanie ich odróżnić, są dla mnie w równym stopniu papierowe i podobne do siebie. Niczym się nie wyróżniły jak do tej pory, są typowe do bólu.

Zaznaczam jednak, że moja ocena postaci (zwłaszcza tych ostatnich) może nie być adekwatna do rzeczywistości. Nie poznałam jeszcze dobrze bohaterów, o sporej części z nich miałam okazję przeczytać zaledwie raz czy dwa razy, a to niewiele. Popracuj nad tym, by Ci ludzie coś sobą reprezentowali, by wyróżniali się z tłumu szarych postaci, które stanowią tło, póki nie jest za późno. Skoncentruj się na Emily. Zastanów się, kim ona jest tak naprawdę, a potem ukaż nam ją wyrazistą i pełną życia.

5)   Dialogi/Narracja 6/10

Dialogów wiele nie ma. A te, które są, są bardzo dobre. Wydaje mi się, że gdzieś pisałaś, że nie jesteś najlepsza w pisaniu dialogów, ale naprawdę jest dobrze. Wtrącenia wrzucasz umiejętnie i z wyczuciem, wypowiedzi są naturalne. Może tylko coś zgrzytało, kiedy Snape opowiadał o historii z matką Emily, ale chyba po prostu nie trafiłaś w styl kanonicznego Snape’a. Takie długie i patetyczne wypowiedzi, moim skromnym zdaniem, nie są w jego guście. Nie podobała mi się też wypowiedź Emily: Zamknij się, popieprzony idioto, jesteś tchórzem, który bał się stawić czoła prawdzie!. Może kłóci się to po prostu z moim wyczuciem kultury, ale i tak wydaje mi się, że tak ostra wypowiedź zupełnie tam nie pasowała, nawet emocje jej nie tłumaczą.

Z narracją jest gorzej. Widać, że się starasz, ale nie mogę znieść tego, jak szafujesz czasami. Całość napisana jest w przeszłym, ale co krok napotykałam jakieś wstawki w czasie terażniejszym. Nie, nie i jeszcze raz nie. To znaczy, czasem można, ale trzeba to zrobić umiejętnie, w odpowiednich kontekstach, a nie byle gdzie. Wygląda to bardzo niechlujnie i naprawdę źle się czyta, kiedy tak coś ciągle zgrzyta. Pierwszoosobowy narrator, perspektywa głównej bohaterki. To daje więcej swobody niż sztywna trzecioosobowa narracja, ale nie możesz tego wykorzystywać. Ciągłe „chyba” i „jakby” są naprawdę nieprofesjonalne i denerwujące. Piszesz, że ktoś jest chyba zmieszany, pokój jest jakby duży, ulica długa, znaczy szeroka. Nie. Rozumiem, że może chcesz w ten sposób przekazać wątpliwości Emily, ale owijanie w bawełnę wpływa niekorzystnie na tekst – trochę więcej pewności siebie! Niezmiernie przeszkadzają również kolokwializmy. Nie mówię, że narracja powinna pozostać czysta, lekkie nacechowanie dodaje uroku, ale niektóre potocyzmy po prostu kłują w oczy. I to, co po prostu doprowadzało mnie do szału: ten, ta, to. Ja nie wiem, skąd się to bierze, czyżby podświadome kalkowanie rodzajników z języka angielskiego? W większości przypadków zaimki wskazujące w tekście były niepotrzebne, a Ty je i tak tam wsadzałaś. Spójrz na spreparowane przeze mnie zdanie: ten kot położył się na podłodze obok tej miseczki, do której wsypałam tę nową karmę z tego niedawno otwartego sklepu zoologicznego. Przesadziłam, wiem, aż tak źle u Ciebie nie było. Ale zrobiłam to celowo, by uświadomić, że zaimki wskazujące to zło! Oczywiście tylko tam, gdzie można się bez nich obyć.

6)   Styl 2/4

Myślę, że sporą część tego, co napisałam powyżej, mogłabym z czystym sumieniem przekopiować tutaj. Styl masz niedopracowany. Zdania brzmią źle, są skonstruowane niby poprawne, a jednak uszy bolą (to nic, że czytam bezgłośnie). Oczywiście nie zawsze, perełki się zdarzają, ale zawsze w oczy rzuca się to, co napisane źle. Spójrz na ten fragment:

Spojrzała na dyrektora pewnym wzrokiem, ten, widząc jej spojrzenie, dał za wygraną, chyba zrozumiał, że dziewczyna nie ma zamiaru z nim rozmawiać. Nie miał powodu, by nie wierzyć Emily, że sobie nie poradzi. Na pewno jej się uda, nie jest przecież mięczakiem, tchórzem, nie ucieknie tak jak zrobiliby to inni.

Nie wiem nawet, jak to skomentować. Niby nie ma się do czego doczepić (pomijając brak przecinków, które dopisałam oraz zmianę czasu), ale czy widziałaś kiedyś tak topornie sklecone zdania w jakiejś książce? No właśnie…

Masz mnóstwo powtórzeń, nadużywasz słowa „był”.

Stosowanie określeń typu „czarnowłosy” synonimiczne do imienia również nie jest oznaką dopracowanego stylu. Tak jak nagminne rozpoczynanie nowego rozdziału bez określania, kto jest podmiotem w zdaniu.

7)   Oryginalność 7/10

Rozmawianie o oryginalności w fan fiction jest kwestią sporną. Pomysł na córkę Snape’a jest wyeksploatowany, niekochana Emily, która nie ma nikogo bliskiego mnie nie wzrusza, zbyt często spotykałam takie bohaterki. Ale coś jednak mnie chwyta, nie umiem określić co, po prostu coś.

Poprawność 11/20

Cała masa powtórzeń. Gubisz naprawdę mnóstwo przecinków. Zdarza Ci się walnąć jakiś banalny błąd.

Prolog

Była akurat lekcja eliksirów, kiedy McGonagall wpadła do sali w lochach. Uczniowie akurat ważyli jakieś eliksiry, ale kobieta widocznie nie zwracała na to zbytniej uwagi. Rozejrzała się po sali, szukała wzrokiem pewnej osoby. Trudno było ją wypatrzeć w tym dymie i ciemnościach, które zazwyczaj panowały w tej sali. – Dwa razy powtarzasz akurat i eliksiry oraz trzy razy salę. W dodatku zwracała zmieniłabym na zwróciła, w końcu to nie była czynność ciągła. Nadużywanie zaimków wskazujących, dym nie musi być ten, sala nie musi być ta.

Kiedy kiwną głową wyrażając swoją zgodę – kiwnął, przecinek po głową.

- Niech pan przyjdzie do gabinetu dyrektora za jakieś 15 minut – piętnaście, półpauza zamiast dywizu.

Nie wyrażała ochoty rozmowy – nie wyrażała chęci rozmowy albo ochoty na rozmowę.

Zaczęła zakręcać kosmyk włosów na palec i szła za nią. Wyszły z lochów, potem schodami zaczęły wspinać się aż na siódme piętro – powtórzenie.

Do gabinetu dyrektora Dumbledore. On czekał już na nie, widząc, że nadchodzą zaprosił je na schody, które prowadziły do góry, do gabinetu dyrektora – Dumbledore’a, przecinek po nadchodzą, powtórzenie. Przy okazji, dziwnie to brzmi, sądzę, że naturalniej byłoby, gdyby zaprosił je do  swojego gabinetu.

Zaczął się przechadzać dookoła jeszcze bardziej denerwując dziewczynę – przecinek po dookoła.

Miała siedemnaście, a po wakacjach zaczyna ostatni rok nauki – ten czas przyszły (formalnie w sumie teraźniejszy) nie gra mi tutaj. Miała zacząć.

Czy wiesz co się ostatni działo z twoją mamą? – przecinek po wiesz, ostatnio.

Zajmowała się domem... – zwracam tylko uwagę, że wielokropek (…) to nie trzy kropki (...). Używaj prawego alta i kropki, żeby uzyskać ten znak.

Patrzyła profesorowi w oczy. Jego błękit przepełniony był dziwnym bólem – ich błękit.

Krzyknęła dziewczyna, chcą zwrócić na sobie jego uwagę – chcąc zwrócić na siebie.

To nie możliwe – niemożliwe.

Spojrzał na swoją zapłakaną uczennice i podszedł do niej obrzucając ją, nawet w tej sytuacji, surowym wzrokiem – uczennicę, przecinek po niej.

Dyrektora.. – wywal jedną kropkę.

Co się stało dyrektorze? – przecinek po stało.

Chyba zrobiło mu się trochę żal dziewczyny, dlatego położył jej swoją dłoń na ramieniu, chociaż równie szybko ją zabrał – nie piszesz, że położył tę rękę szybko, więc nie mógł jej równie szybko zabrać.

Poszukamy kogoś kto zająłby się tobą w wakacje – przecinek po kogoś.

Nigdy nie lubili jej matki i ją zawsze traktowali jak śmiecia – kim jest ona w tym zdaniu? Jeżeli matką – zdanie jest źle skonstruowane, zaimek powinien pojawić się po traktowali. Jeżeli Emily, zamiast i powinno być a.

Idź przygotuj się do wyjazdu – przecinek po idź.

bez pożegnania ruszyła w stronę drzwi, przeszła przez nie, a potem ruszyła w stronę schodów, a potem zeszła do lochów – powtórzenia.

Dziewczyna podeszła do dużego fotela, który stał na przeciwko rozpalonego kominka. Usiadła na nim – na kominku usiadła? Nie sądzę. I naprzeciwko.

Buchało w nią powodując przyjemne dreszcze – przecinek po nią.

Był koniec czerwca, ale w lochach zawsze było zimno, za dwa dni wakacje, miała jechać z mamą do Francji – cząstki tego zdania kompletnie do siebie nie pasują, powinnaś je rozbić.

Rozdział 1

Emily nie rzuciła się od razu w jej kierunku dziękując za przygarnięcie – przecinek po kierunku.

Głos miała strasznie zgorzkniały, nieznoszący sprzeciwu, wzrok jej natomiast był strasznie złowrogi – powtórzenie. Poza tym używanie słowa strasznie jest bardzo nieprofesjonalne. I czy głos może być zgorzkniały?

Stała przed bardzo dużym domem, którego skądś pamiętała – który.

Dom był naprawdę piękny, za bramą była kamienna ścieżka – powtórzenia.

Gdyby nie te ozdoby miejsce to byłoby naprawdę piękne – na cholerę Ci te zaimki?

Kobieta miała tu wiele różnych zdjęć, pamiątek i bardzo ładnych, zabytkowych rzeczy typu wazy, czy oryginalnie zdobione talerze – przecinek po ładnych jest zbędny. Po wazach – również.

Poprawiła swoje włosy przeglądając się – przecinek po włosach.

Tylko jej babcia nie wyrażała jakiś większych uczuć – jakichś.

Usiądź dziecko, napij się czegoś – przecinek po usiądź.

Babcia je wręcz nienawidzi – ich.

Wiesz na co zmarła twoja matka? – przecinek po wiesz.

Emily spuściła głowę kręcąc nią ponownie – przecinek po głowę.

Mężczyzna cicho westchną – westchnął.

Mimo, że zawsze próbowała być dzielna – tutaj akurat przecinek niepotrzebny.

Nic im nie brakowało – niczego.

Cała grupka najbliższej rodziny zebrała się przed domem, a potem powoli ruszyli w stronę pobliskiego miasteczka. Całe starsze społeczeństwo szło razem z przodu – ruszyła, bo podmiotem w tym zdaniu jest grupka. Powtórzenie. Słowo społeczeństwo jest tu zupełnie nie na miejscu.

Nie wiele mogła dostrzec – niewiele.

Wszyscy się zawsze dziwili, że Emily wylądowała w Slytherinie. Miała tam kilka ich cech, jest bardzo ambitna, zaradna, ma czystą krewi była mistrzynią w eliksirach – tam w tym kontekście jest bardzo potoczne i nijak nie pasuje do języka literackiego. Ciągle zmieniasz czasy, a tak nie wolno. Skleiłaś słowa krew i.

Usłyszała czyiś krzyk – czyjś.

Wszyscy się od razu rozeszli, teleportowali się do swoich domów – powtórzenie.

Co się stało między Panią a mamą? – panią.

-W środku – zgubiona spacja.

Zapytał nawet nie przedstawiając się – przecinek po zapytał.

Nie zwróciły uwagi na szaleńczą prędkość pana kierowcy – prędkość autobusu, rozwijaną przez kierowcę.

Jak na tą godzinę – tę.

Dziewczynę nie interesowała ulica Pokątna – dziewczyny.

Część z nich zagwizdało i zaczęło coś do niej wołać – zagwizdała i zaczęła.

Rozdział 2

Nie miała nikogo na kim mogła by polegać – przecinek po nikogo, mogłaby.

Bała się tego co przeczyta w owym liście, co niby miał na nią czekać – który zamiast co. Niby nie jest specjalnie książkowe, nie pasuje tutaj.

Im dłużej zwlekała tym bardziej się denerwowała – przecinek po zwlekała.

Dnia, którego uczniowie wracali do domów, ona w końcu postanowiła pójść do banku Gringotta – przyznam się bez bicia. Nie wiem, czy to zdanie jest poprawne, ale brzmi fatalnie. Może lepiej Tego dnia, w którym…?

Zastanawiania się co tam jest – przecinek po się.

Przeszła przez drzwi i znalazła się w takim jakby ogrodzie, tylko z trzech stron otoczonego ścianami z czerwonej cegły – otoczonym. Słowa takim jakby są potoczne i po prostu nieliterackie.

Wiedział co ma teraz zrobić – przecinek.

Przechodzili z sklepu do sklepu rozmawiając ze sobą – bardzo brzydki zlepek spółgłosek. Mówi się ze sklepu, a w przytoczonym kontekście od sklepu do sklepu – i oczywiście przecinek.

Ktoś wychodził z nową szatą od Madame Malkin, a z drugiej strony grupa dorosłych czarodziei szła po lody do Floriana Fortescue – z drugiej strony czego?

Gobliny ją wręcz przerażały, ale nic nie mogła poradzić, że teraz musi tam iść – niepotrzebnie wpadł Ci tutaj czas przyszły.

Nie przespane noce – nieprzespane.

Miała zgniłozieloną garsonkę, wielki, futszasty kapelusz i z tego samego zwierzęcia szal – futrzasty. Z jakiego zwierzęcia miała ten szal? Nie podajesz, z czego było zrobione futro na kapelusz, więc nie możesz mówić, że szal był z tego samego. Napisanie z tego samego materiału załatwi sprawę.

- Przepraszam – Powiedziała stanowczo – powiedziała małą literą. I półpauza zamiast dywizu.

Pomieszczenie to nie było duże, wielkości średniej sypialni, bez okien. Na środku pomieszczenia, na podłodze leżały trzy małe kupki – powtórzenie. To zbędne.

Pokój był dosyć mały, wychodził na mugolską stację kolejową, co jakiś czas trząsł się, kiedy akurat przejeżdżała jakaś lokomotywa – pokój nie wychodził, wychodziło okno. Nie wiem, czy stwierdzenie, że pokój się trząsł jest dobre. Zazwyczaj trzęsą się ściany albo podłogi. Albo właśnie okna.

Wyciągnęła tą dziwną kopertę – tę.

Ze środka wyleciał mały kawałek papieru zapisany dość cienkim drukiem, dziewczyna poznała go od razu – należał do jej mamy – druk to zupełnie co innego niż ręczne pismo, nie można tego traktować synonimicznie.

Przecież ważniejsza jest najgorsza prawda, niż jej ukrywanie – ważniejsza? Może miałaś na myśli  lepsza?

Nawet nie zauważyła kiedy zasnęła – przecinek przed kiedy.

Wzięła kilka głębszych wdechów żeby się uspokoić – przecinek przed żeby.

Zaklnęła po cichu pod nosem – zaklęła. Pod nosem znaczy mniej więcej to samo co po cichu, więc wkradła Ci się tutaj mała tautologia.

Dziewczyna wzruszyła tylko ramionami ruszyła w kierunku, w którym została pokierowana – brakuje i.

Zdała się jednak na swój instynkt i podeszła do pierwszego z brzegu. (kolejny akapit) Były to stare, drewniane drzwi z szybką – dom był drzwiami z szybką?

Profesor po chwilowym wahaniu puścił ją do środka – wpuścił.

Rozdział 3

Znalazła się w tak jakby salonie – co to jest tak jakby salon? Albo salon, albo nie salon. Jeżeli coś pośredniego, opisz pomieszczenie zamiast pisać, że coś jest tak jakby.

Niedaleko, tuż obok kominka stał fotel do kompletu – przecinek po  kominku, bo to wtrącenie.

Kominek był zapalony – wątpię. Zapalone było drewno (czy inny opał) w owym kominku.

Na tym kończyło się wyposażenie salonu, o ile nie licząc setek książek, które obite w skórę i pokryte kurzem stały na półkach – o ile można spokojnie wywalić.

Odwróciła się zerkając na profesora, który akurat wchodził do pokoju – przecinek przed zerkając.

Moja babcia wyrzuciła mnie z domu zaraz po pogrzebie – Zaczęła – zaczęła.

Oparł się o oparcie, dłonie splótł na brzuchu i przyglądał jej się z, chyba lekkim, zainteresowaniem – masło maślane z tym opieraniem. Chyba lekkie brzmi fatalne.

Jeżeli przyszła mnie pani prosić abym pozwolił pani wrócić do Hogwartu na czas wakacji, to traci pani czas – przecinek po prosić.

Mina profesora Snape nieuległa zmianie – nie uległa.

Tylko wpatrywał się w nią surowym, chociaż teraz, może bardziej wystraszonym wzrokiem? – ja napisałabym tak tylko wpatrywał się w nią surowym (chociaż teraz może bardziej wystraszonym?) wzrokiem.

Powiedziała wyciągając go z kieszeni – przecinek po wyciągała.

Ja chce tylko zrozumieć, dowiedzieć się jak to się stało – chcę, przecinek przed jak.

Nie była to informacją, którą chciałbym ogłaszać całemu światu – informacja.

powiedział ostro odwracając się w jej stronę – przecinek po ostro.

To co powiedział musiało go bardzo dużo kosztować – przecinek po to.

Do póki – dopóki.

Postawił kufer na ziemię, wyszedł z pokoju bez słowa zamykając za sobą drzwi z trzaskiem – ziemi, przecinek po pokoju.

Otworzyła go wyciągając ze środka kilka rzecz – przecinek przed wyciągając, rzeczy.

Pewnie zabiła by się – zabiłaby.

Chciała by – chciałaby.

Zastanawiała się co dzieje się u jej przyjaciółek – przecinek przed co.

Kiedy zeszła z parapetu i już chciała zabrać się do pisania jakiś sztucznych pozdrowień usłyszała głos profesora – jakichś, przecinek przed usłyszała.

Dosyć późno zauważyłam, że w zgłoszeniu prosiłaś o wskazówki w kwestii przecinków. Mogłabym pisać tu teraz zasady interpunkcji, ale uważam, że to mija się z celem. Przede wszystkim radzę Ci poszukać w Internecie informacji o tym, przed którymi wyrazami się je stawia; niby banalne, ale warto odświeżyć swoją wiedzę. Zauważyłam przede wszystkim, że masz problemy w zdaniach, w których używasz imiesłowów. Najlepiej zacytuję poradnię językową PWN: "Imiesłów zakończony na -ąc, -łszy, -wszy – bez względu na to, jak interpretujemy jego funkcję w zdaniu – w zasadzie oddziela się przecinkiem wraz z ewentualnymi jego określeniami od poprzedzającej go lub następującej po nim reszty zdania lub wydziela się go przecinkami, jeśli jest wtrącony w zdanie" – kilka takich błędów wytknęłam Ci powyżej, zachęcam do przyjrzenia się im (a najlepiej, jeżeli wejdziesz na stronę poradni i zerkniesz na przykłady). Jeżeli opanujesz tę zasadę – już będzie dużo, dużo lepiej. I pamiętaj również o tym, by wtrącenia oddzielać przecinkami, bo to też czasem kulało.

Dodatki 5/5

Już na samym początku chwaliłam Cię za podstronę, za swój opis, za ogólny porządek i estetykę w zakładkach. Brawo!

Podsumowanie 

Na pewno zdajesz sobie sprawę, że ocena tak krótkiego tekstu nie zawsze jest miarodajna. Jestem przekonana, że z tej historii da się wiele wyciągnąć – i jestem pewna, że Cię na to stać. To opowiadanie ma potencjał, choć nie będę ukrywać, że parę spraw zawaliłaś. Leży głównie poprawność, kreacja bohaterów i styl – czyli w większości to, co przychodzi z czasem. Tak więc, pisz, ćwicz, uważnie sprawdzaj tekst i próbuj się do niego dystansować, patrzeć logicznie na ukazane wydarzenia i zachowania. Trzymam kciuki!

Razem: 67/100

– czyli Żuczek (dostateczny). Wyszło tak jak przewidywałam. Żuczek, ale bardzo mocny i z perspektywami.