[42] dziecko-prawdy.blogspot.com

Adres bloga: dziecko-prawdy

Oceniająca: hope

Autor: Lizz Kaviste

Ocena: Standardowa

Okładka 5/5

Adres jest krótki i łatwy do zapamiętania, a to najważniejsze. Do tego ściśle wiąże się z belką, co niewątpliwie działa na Twoją korzyść. Poszperałam trochę i dowiedziałam się, że wszystko jest Twojego autorstwa – zarówno adres, belka jak i napis na nagłówku. Mogę tylko pogratulować kreatywności, bo ostatnio widać ją na blogach coraz rzadziej.

Wyczytałam również, że planujesz wydać opowiadanie w formie książkowej – tym bardziej jestem ciekawa, z czym będę miała okazję się zapoznać. Nie wiem, co więcej mogłabym napisać, bo wszystko jest u Ciebie na swoim miejscu i niewątpliwie pierwsze wrażenie zachęca do zapoznania się z treścią historii.

Grafika 8/10

Nagłówek prezentuje nam główną postać w otoczeniu przeróżnych przedmiotów i miejsc. Muszę przyznać, że ma swój klimat, chociaż po dłuższym przyjrzeniu wydał mi się mało wyrazisty i wręcz mdły. Najważniejsze jednak, że wszystko jest czytelne i ma związek z tematyką opowiadania, a po przeczytaniu Twojej historii mogę dodać jeszcze tyle, że tło znajdujące się za Lizzie, idealnie odzwierciedla jej życie pełne sekretów – bo domyślam się, że czujne oko Elisabeth odnalazło by związek pomiędzy tymi wszystkimi rzeczami w tle, które na pierwszy rzut oka nie mają ze sobą nic wspólnego.

Po przejrzeniu dodatków stwierdziłam, że podstrony opowiadanie i blog można by wrzucić do jednego worka. Niepotrzebnie wydłużają menu, a przecież dotyczą tego samego – historii Elisabeth. Muszę też pochwalić opisy bohaterów i pomysłowo wyrwane fragmenty opowiadania, które o nich mówiły. Odradzam jednak umieszczanie nazwisk (imion?) z Danilli wraz z normalnymi, bo od razu zdradzają czytelnikowi, że z tymi postaciami będzie „coś nie tak” i możesz zepsuć całą zabawę ze stopniowego poznawania postaci wraz z czytaniem historii.

Pozostałe podstrony są w porządku i nie mam do nich żadnych, większych zastrzeżeń. Dwa punkty obcinam jednak za czcionki, które w początkowych rozdziałach mają inną wielkość (są zdecydowania za duże) i wariacje akapitów, które strasznie irytowały mnie podczas czytania (wspomnę o tym pewnie jeszcze niejednokrotnie). Najważniejsze jednak, że szablon jest przejrzysty i wszystko można bez problemu odnaleźć.

Treść 42/60

Zanim rozpocznę komentowanie treści, chciałabym napomknąć o pewnym mankamencie. Gdy klikam w poszczególne odnośniki do rozdziałów w spisie treści, przenosi mnie od razu na dół strony. Już czuję, jak uciążliwe staje się to w miarę czytania, bo osobiście irytują mnie wędrówki po blogu, gdy link przerzuca mnie w jakieś dziwne miejsca. Ciężko się wtedy odnaleźć. Jeśli chciałabyś to poprawić to w linku do posta wystarczy usunąć #links i wszystko będzie działać jak należy.

00. Prolog

Od razu po oczach rażą wariacje akapitów, o których już wspomniałam. Mam wrażenie, że żyją własnym życiem. Część wersów nie ma wcięcia, a część zaczyna się dopiero za myślnikiem, który również jest dziwnie wyeksponowany. I jakby tego było mało – akapity są nierówne. Musisz koniecznie to poprawić, bo aż oczy bolą. Zauważyłam również, że czcionka jest większa niż w najnowszym rozdziale. Warto byłoby to ujednolicić.

 Muszę przyznać, że zaciekawiłaś mnie swoim prologiem i niewątpliwie zachęciłaś do dalszej lektury, ale mam pewne zastrzeżenia, co do stylu, jakim został ten post napisany. Zaczynając czytać, odniosłam wrażenie, że osobą, z perspektywy której piszesz, jest nastolatka, a nie (jak się później dowiadujemy) pięcioletnia dziewczynka! Mała Elisabeth wypowiada się i zachowuje adekwatnie do swojego wieku, ale jej postrzeganie świata jest zdecydowanie zbyt dorosłe, jak na dziecko. To samo tyczy się tłumaczenia ojcu, że jest za młody, żeby umierać. Nie sądzę, żeby pięcioletnia dziewczynka miała taką wiedzę o świecie i życiu, żeby wypowiadać się na temat śmierci z takim przekonaniem. Szczególnie, że dla jej ojca nie ma w tym nic dziwnego.

Dla potwierdzenia swoich słów, pozwolę sobie przytoczyć fragment, który najbardziej mnie uderzył: Twarz mężczyzny momentalnie stężała. Jego szeroki uśmiech prysł niczym mydlana bańka. W moim sercu od razu zrodziło się poczucie winy – nieprzyjemna świadomość, że powiedziałam coś złego, co uraziło bliską mi osobę. – Nie wyobrażam sobie, żeby dziecko w myślach nazywało swojego ojca mężczyzną, a do tego wyrażało się w taki sposób o poczuciu winy. Już same słowa, których używasz są kompletnie nieadekwatne do wieku Lizzie.

Pisanie z perspektywy dziecka jest naprawdę trudne. Szczególnie, jeśli nie chcesz, żeby tekst na tym ucierpiał przez używanie potocznych słów i zwrotów. Nie możesz jednak wciskać w usta dziecka literackiego języka, bo tekst i bohaterowie stają się nierzeczywiści. Dlatego proponowałabym napisać to w trzeciej osobie. Wtedy narrator będzie się mógł wypowiadać w taki sposób, w jaki Ty sobie zażyczysz, a Elisabeth nie będzie myślała zbyt dorośle.

01. Tajemnica

Pierwszy rozdział to głównie opisy. Powoli wprowadzasz czytelnika w świat, który kreujesz i zapoznajesz go z postaciami, co pomaga wczuć się odpowiednio w historię. Na Twoim miejscu uważałabym jednak z tymi opisami, bo zdarza Ci się niebezpiecznie zahaczać o patos. Chwilami miałam wrażenie, że próbujesz stworzyć podniosłą atmosferę, chociaż sytuacja wcale tego nie wymagała. A wręcz przeciwnie – to było kompletnie niepotrzebne. To nie zmienia jednak faktu, że bardzo umiejętnie posługujesz się słowem i Twoje opisy, mimo że dosyć długie, nie męczą i dobrze się je czyta.

Jeszcze jedna rzecz rzuciła mi się w oczy. Próbujesz z Jeffa na siłę zrobić takiego odludka, który nikogo nie lubi i, który z nikim nie rozmawia. I chociaż cały czas przedstawiasz go w taki właśnie sposób w myślach Elisabeth, on wciąż wydaje mi się strasznie sympatycznym człowiekiem. Do czego zmierzam – opisałaś jego charakter z perspektywy Lizzie, ale nie ma on odzwierciedlenia w jego czynach. W trakcie czytania cały czas nie mogłam pozbyć się wrażenie, że Elisabeth po prostu boi się konfrontacji z Jeffem, jakby kiedyś mu coś zrobiła albo jakby mieli wspólną, mało ciekawą przeszłość, przez co nie czują się komfortowo w swoim towarzystwie. Brakuje mi więc albo uzasadnienia takiego zachowania, albo przekształcenia opisów stosunków Jeffa do Lizz tak, żeby mężczyzna (chłopak?) nie sprawiał wrażenie, że ma jej coś za złe.

02. Zbrodnia i kara

Coraz bardziej rzuca mi się w oczy fakt, że masz świetny pomysł na swoich bohaterów, ale gubisz się, podczas wcielania go w życie. Szczególnie Nathaniel wydaje mi się postacią, która ma ogromny potencjał. Ty jednak kompletnie tego nie wykorzystujesz. Chłopak co i raz jest zawstydzony, sprawia wrażenie bezbronnej sierotki, która nieustannie chowa się w ramionach Radforda. Natomiast Lizz w przemyśleniach opisuje go jako irytującego, bezczelnego i awanturniczego, chociaż żadne z jego zachowań na to nie wskazuje. A szkoda. Czytelnicy lubią ironię i chamstwo. Powiedziałabym nawet, że to modne w tych czasach.

Zastanawia mnie także związek Radforda i Nathaniela. Nie wiem jeszcze o nich za wiele, ale jedna rzecz zdążyła mnie już zaskoczyć. Napisałaś, że są razem dwa lata, a według podstrony bohaterowie obaj mają szesnaście lat. To mnie skłoniło do przemyśleń, że czternastolatek to tak naprawdę jeszcze dziecko. Sama mimo osiemnastu lat na karku często czuję się jak dziecko. Uważasz, że w wieku gimnazjalnym (w Polsce czternaście lat to pierwsza/druga gimnazjum) można jednoznacznie stwierdzić swoją orientację seksualną? A co więcej – mieć na tyle odwagi, żeby się ujawnić? Z pewnością amerykańskie realia są inne niż nasze, polskie, ale wierz mi, mam przyjaciela geja, który od podstawówki wiedział, że „coś jest inaczej”, ale prawie do dwudziestego roku życia czekał z ujawnieniem. Chociażby po to, żeby mieć stuprocentową pewność. Nie chciałabym, żebyś odebrała moje wątpliwości, jako „czepianie się”. Po prostu zastanawiają mnie motywy Nathaniela i Radforda. Liczę jednak, że niedługo to wyjaśnisz.

Nie jestem pewna czy padło to w rozdziale czy wyczytałam to z podstrony o bohaterach, ale wspomnę tutaj, zanim zapomnę. Skąd w Stanach gimnazjum? W USA po podstawówce od razu jest szkoła średnia (high school). W wieku szesnastu lat Twoi bohaterowie powinni być już w szkole średniej, bo gimnazjum dla Amerykanów jest całkowitą abstrakcją. Polecałabym więcej o tym przeczytać, szczególnie jeśli planujesz opublikować swoją historię w formie książkowej, bo to poważny błąd. Część informacji znajdziesz tutaj [klik] i tutaj [klik], ale to tylko jedna, pierwsza lepsza strona i kilka podstawowych informacji. Jak trochę poszperasz, na pewno znajdziesz tego dużo, dużo więcej.

Zapomniałabym – duży plus, za tajemniczy głos w głowie Lizzie. Mam nadzieję, że to nie jest jednorazowy, nic nieznaczący epizod, bo zapowiada się ciekawie. I na pewno rozbudza wyobraźnię. Na chwilę obecną to właśnie ten fragment zaciekawił mnie najbardziej. Ciekawa jestem, co z tego wyjdzie i jak zamierzasz to dalej poprowadzić. O ile zamierzasz, rzecz jasna.

03. To tak, jakbym skrzywdziła siebie

Wcześniej jakoś nie zwróciłam na to uwagi, ale jak to możliwe, że Radford, Nathaniel i Elisabeth zostali ukarani siedzeniem w kozie podczas zajęć szkolnych? Spóźnili się na lekcje, bo za długo jedli lunch, za co dyrektor ukarał ich trzema, bezczynnymi godzinami w kozie. Trochę to nielogiczne, bo z mojej perspektywy to żadna kara. Gdybym mogła, dajmy na to, taką chemię, biologię i fizykę zamienić na siedzenie i nic nie robienie przez ten czas albo nawet naukę innego przedmiotu – zdecydowanie wybrałabym opcję leniuchowania. Niewielu jest uczniów, którzy nieobecność na lekcji uznają za karę. Lizz z pewnością do nich nie należy, bo całą poprzednią godzinę z panem McAllenem bujała w obłokach. To raczej nie jest wzór przykładnej uczennicy, więc ciężko mi uwierzyć, że koza była dla niej aż taką karą. Oczywiście oprócz tego, że śmiertelnie się wynudziła.

Nathaniel szturchnął mnie w ramię, na co odpowiedziałam tym samym. Tak było zawsze. Nie wiem, czy robiłam to dlatego, że mnie irytuje... A może to ja irytowałam jego? Bardzo możliwe. Koniec końców nie dogadywaliśmy się. – Kolejny przykład na to, że Ty masz w głowie swój plan na opowiadanie, a Twoi bohaterowie swój. Od początku drugiego rozdziału Nathaniel praktycznie przez cały czas jest z Elisabeth, a jeszcze nic w zachowaniu jednego czy drugiego nie wskazywałoby na to, że się nie lubią. Bardziej przychodzi mi na myśl stwierdzenie kto się czubi ten się lubi, bo tak to właśnie u nich wygląda. Wygłupiają się, dokuczają sobie wzajemnie, ale ani przez chwile żadne w stosunku do drugiego nie było niemiłe czy opryskliwe. Nie twierdzę, że są przyjaciółmi, ale żeby od razu stwierdzać, że się nie lubią? Oczywiście możesz mieć takie wyobrażenie, ale wtedy musisz to pokazać w opowiadaniu. To nie może wynikać jedynie z przemyśleń Lizz. Poza tym – gdyby naprawdę tak się nie lubili, spędzaliby ze sobą tyle czasu? Wcześniej usprawiedliwiała to jeszcze obecność Radforda – Nathaniel jest jego chłopakiem, a Elisabeth przyjaciółką, więc Nath i Lizz siłą rzeczy byli na siebie skazani. Ale gdy szli do parku? Skoro się nie lubią, to po co spędzają razem czas? Przecież nic ich do tego nie zobowiązuje.

Kiedy napisałaś, że wtedy właśnie dotarło do mnie coś, co powinnam odkryć już dawno temu, miałam nadzieję, że Lizz wpadnie na coś innego, bardziej oczywistego niż zbadanie faktury chodnika. Jeszcze w pierwszym rozdziale wyraźnie zaznaczyłaś, że szyfr, który Elisabeth widziała w książce znalezionej w barze, jest tym samym szyfrem, którym posługiwała się Jasmine, jej przyjaciółka. Dlatego nielogiczny wydaje mi się fakt, że zamiast najpierw iść z tą zaszyfrowaną kartką do najlepszej przyjaciółki – którą zapewne znała już wiele lat i której ufała – Lizz zaniosła ją nauczycielowi, który związek całą sprawą mógł mieć bardzo mały albo jedynie pośredni i, którego dziewczyna nawet nie lubiła. Nie wspominając już o zaufaniu.

Właśnie. Zaufanie – kolejna ważna sprawa. Elisabeth, jak na detektywa (jak sama siebie nazywa), szasta informacjami, które zdobędzie na lewo i prawo. Można powiedzieć, że cały czas kieruje nią jakaś dziecięca naiwność. Nie twierdzę, że to błąd, być może właśnie tak chciałaś ją wykreować. Ta cecha sprawia jednak, że nie darzę jej postaci zbytnią sympatią. Ale zaznaczam, że to tylko moje subiektywne odczucia.

Podobała mi się scena, kiedy Elisabeth szukała jakiś poszlak w parku, chociaż absurdalne wydaje się to, że mając od tylu lat zeszyt pozostawiony przez ojca i prawdopodobnie niejednokrotnie przechodząc przez park, Lizzie nigdy nie wpadła na pomysł, żeby zbadać miejsce „zbrodni”. Wydawało mi się, że od tego właśnie zawsze się zaczyna. Niemniej jednak umiejętnie poprowadzona akcja (chociaż krótka), bo zaskoczyłaś mnie bardzo. W ogóle nie spodziewałam się, że coś się może zaraz wydarzyć.

Niestety w tej scenie znalazłam jeszcze jeden absurd. Ani Nathaniel, ani Jasmine nie wydają się zaskoczeni dziwnym zachowaniem Elisabeth, która siedzi spokojnie, nagle wyjmuje zeszyt, sprawdza chodnik, notuje coś w swoim notesie, a potem jak gdyby nigdy nic – wraca na ławkę. Spróbuj wyobrazić sobie tę sytuację. Nic Cię nie dziwi? Nie zareagowałabyś, gdyby Twoja przyjaciółka zaczęła się tak zachowywać? Bo moją pierwszą reakcją byłoby posłania jej zaskoczonego spojrzenia, a później rzeczowe „co ty wyrabiasz?”. To samo tyczy się sytuacji na dachu w poprzednim rozdziale. Naprawdę ani Radforda, ani Nathaniela nie zdziwił fakt, że Lizz gada sama do siebie? A raczej do… nieba?

W pogoni za przyjacielem [Nathanielem] przemierzyłam chodnik, most i spory trawnik. – A teraz odnoszę wrażenie, że Elisabeth nie może się zdecydować. Najpierw stwierdza, że Nathaniela nawet nie lubi, a teraz nagle stwierdza, że to jej przyjaciel? Albo jedno, albo drugie.

Nienaturalne wydają mi się u Ciebie dialogi. Niektóre sytuacje również są mocno naciągane. Najlepszym przykładem jest wybuch złości Radforda. Za bardzo wyolbrzymiłaś to złamanie ręki Nathanielowi. Gdybym nie wiedziała, co się wydarzyło, pomyślałabym, że Lizz przynajmniej potrąciła go samochodem albo wepchnęła pod autobus. Radford podszedł do całej sytuacji, jakby złamana ręka to był koniec świata, a jego ukochany miał zaraz umrzeć. Dlatego nie rozumiem tych wrzasków i rzucania telefonem. Fakt, może, a nawet powinien, mieć pretensje do Elisabeth, bo zrobiła coś złego, ale nie popadajmy w skrajności. Nie możesz tak bardzo wyolbrzymiać takich głupot, bo zachowanie bohaterów wydaje się nienaturalne.

Jeśli chodzi o dialogi – kompletnie nie zrozumiałam, co do przekazania miała Dorinda swojej córce. A to wspomnienie o dementorach i pokoju na świecie? Jaki miałaś w tym cel? Cały końcowy fragment trzeciego rozdziału jest jakby wyrwany z kontekstu, a matka Elisabeth sprawia wrażenie, jakby sama nie wiedziała, co i dlaczego mówi.

04. Wizja

Żeby nie było, że tylko marudzę, to teraz napiszę o czymś, co bardzo mi się u Ciebie podoba. Już na początku lektury zauważyłam, że masz bardzo bogaty zasób słownictwa, jednak w zwykłych rozmowach pomiędzy bohaterami ciężko to dostrzec. Widać to jednak wyraźnie w sytuacjach, gdy musisz zbudować napięcie. Najlepszym przykładem jest sen/wizja z czwartego rozdziału. Twoje opisy są bogate w szczegóły i tak naturalne, że można poczuć, jakby było się na miejscu i wszystko przeżywało się wraz z Twoimi bohaterami. Wizja wyszła Ci świetna głównie, dlatego że nie pędziłaś z akcją, tylko spokojnie ją poprowadziłaś, krok po kroku wprowadzając czytelnika w zaistniałą sytuację. Powinnaś wykorzystać umiejętność budowania napięcia i częściej tworzyć sobie sytuacje, w których będziesz mogła to wykorzystać.

Zacznę od tego, że nie rozumiem rozmów Lizzie z ojcem. Te wypowiedzi zapisane kursywą sugerują, że Elisabeth naprawdę słyszy głosy i tata przemawia albo w jej głowie, albo ze ściany/sufitu/drzewa/nieba/czegokolwiek, ale nie jest to w żaden sposób wyjaśnione, a co więcej – dziewczyny wcale to nie dziwi. Dlatego zastanawiam się – te wypowiedzi to bardziej takie, co by powiedział tata gdyby tu był czy Elisabeth naprawdę słyszy głosy, ale niespecjalnie się tym przejmuje?

Ciekawi mnie relacja Lizzie z kotem. Brzmi absurdalnie, ale po tym, jak opisujesz to niesforne stworzenie, śmiem twierdzić, że będzie miało ono powiązanie z jakimś fantastycznym stworem, którego pewnie już dawno wymyśliłaś.

-  Przepraszam – szepnęłam i pociągnęłam nosem. (…) Radford odsunął mnie na długość ramienia. Na jego twarzy malował się wyraz satysfakcji i zadowolenia.

- To chciałem usłyszeć

Kolejny nielogiczny fragment. Dzień wcześniej Radford powiedział coś w stylu to nie mnie powinnaś przepraszać, a teraz przyjechał do domu Elisabeth tylko po to, żeby dziewczyna go przeprosiła?  Albo zapomniałaś, o czym wcześniej pisałaś, albo Radford jest naprawdę niezdecydowanym gejem.

W rozdziale czwartym zaskoczył mnie jeszcze jeden fakt. W jednej chwili Lizz zatacza się i ledwo stoi na nogach (mam na myśli to osłabienie, które wywołała wizja), a potem, jak gdyby nigdy nic, postanawia wyjść z domu sama(!), żeby zjeść na mieście, a wszystkie „dolegliwości” niespodziewanie jej mijają. Kiedy? Jak? Dlaczego?

05. Za dużo

Pierwsze, co rzuca mi się w oczy to mniejsza czcionka niż w poprzednich rozdziałach. Wygląda zdecydowanie korzystniej niż te wielkie litery w pierwszych pięciu wpisach. Dlatego proponuję to ujednolicić (jak już wspominałam wyżej) i zmniejszyć tamtą czcionkę. Chociażby ze względów estetycznych – ta obecna dużo lepiej się prezentuje.

W miarę czytania coraz bardziej brakuje mi cech, które wyróżniałyby tylko Elisabeth. W swojej historii zwracasz uwagę na niezwykłą urodę Jasmine, bezczelność i ironiczność Nathaniela (chociaż nieczęsto widać to w opowiadaniu, to z tymi cechami się właśnie kojarzy), troskliwość i wyrozumiałość Radforda, a Elisabeth... No właśnie. Elizabeth jest anonimowa, szara. Nic jej nie wyróżnia, a zamiast tego jest w niej taka mieszanka cech, że można powiedzieć, że ma w sobie wszystko i nic. Niby detektyw, ale wciąż wydaje się strasznie naiwna. Z jednej strony piszesz, że ma świetną dedukcję, a do głowy jej nawet nie przyszło, żeby dać szyfr Jasmine. Cały piąty rozdział się potyka, wydaje się niezdarna i przejmuje się głupotami (to jej rozwodzenie się nad złamaną ręką Nathaniela; ale o wyolbrzymieniu całej tej sytuacji już pisałam), ale gdy dowiaduje się, że jej matka jest w ciąży – momentalnie staje się poważna, zorganizowana i wyrozumiała, podczas gdy do tej pory sprawiała wrażenie bardziej dziecinnej nastolatki niż odpowiedzialnej dziewczyny, która wychowuje swoją własną matkę. Odnoszę wrażenie, że próbujesz wcisnąć w nią tyle cech, że już sama nie wiesz, czego się trzymać.

Próbuję zrozumieć całą sytuację, która wydarzyła się pomiędzy trojaczkami, Fabianem i Elisabeth, bo o ile całą rozmowę poprowadziłaś bardzo umiejętnie, to ciężko mi się odnieść do ogólnego jej zarysu. Dlaczego akurat na klatce schodowej Lizzie cała czwórka przeprowadzała tak poważną rozmowę? Szczególnie, że Jesseron nienawidzi dziewczyny i zdaje sobie sprawę z tego, że jest wścibska i może im zaszkodzić. Dlaczego więc nie zastosowali żadnych środków bezpieczeństwa, żeby nikt, a szczególnie Elisabeth, ich nie usłyszał? Poza tym co oni wszyscy tam robili? I ponownie – dlaczego akurat tam postanowili się spotkać?

Również charakter Jesserona staje się dla mnie zagadką. Przy Lizz wydawał się zimny, niedostępny, odpowiedzialny, a w ostatniej rozmowie przedstawiłaś go jako… duże dziecko. Zauważyłam, że masz tendencję do kreowania postaci właśnie na dzieci. Nieodpowiedzialne i niezdarne. Potwierdza to chociażby fakt gubienia kluczy i spuszczanie wzroku z zawstydzenia.

06. Wielki dzień

Aż nie mogłam uwierzyć, kiedy mniej więcej w połowie szóstego rozdziału przeczytałam to:

Nagle niczym piorun uderzyła mnie pewna myśl. Była tak oczywista, iż przez chwilę zastanawiałam się, dlaczego nie pomyślałam o tym wcześniej. Im dłużej o tym myślałam, tym bardziej mnie to przerażało.

Rozmawiam z martwym człowiekiem.

Tak, też miałam taką reakcję. Z tym że ja pomyślałam o tym, gdy Lizz po raz pierwszy „skontaktowała się” z ojcem. A ona dopiero po kilku(?) tygodniach. Nie miałabym nic przeciwko, gdybyś pozostała przy wersji niezdarnej, niezorganizowanej i roztrzepanej Lizzie. Ale jeśli próbujesz zrobić z Elisabeth dobrego detektywa, który cały czas chwali się swoją bezbłędną i szybką drogą dedukcji, to coś mi tu nie pasuje. Albo jedno, albo drugie – Lizz nie może być dobrym detektywem, skoro nie radzi sobie z takimi błahostkami.

Końcówka rozdziału całkiem niespodziewana, co się oczywiście chwali. Pogubiłam się jednak w tym, co się tam działo. Elisabeth miała kolejną wizję? Czy zemdlała? Czy coś się tam wydarzyło? Goście wszystko widzieli? Czy tylko Lizzie? Wydaje mi się, że za szybko chciałaś to wszystko opisać i trochę się pogubiłaś, bo mimo dwukrotnego przeczytania, nadal nie mogę zrozumieć, co wydarzyło się na sali.

07. Elisabeth Kaviste nigdy nie płacze

Początek rozjaśnił trochę wizję Elisabeth, ale nadal nie do końca rozumiem, jak to się stało. Nikt nie zauważył zniknięcia Jessici? Czy przy tym nie pojawiało się przypadkiem jasne światło? Nie działo się to bardziej… spektakularnie? Naprawdę nikt nie zauważył? Ani goście weselni, ani nawet Jesse i Jeff, Fabian? Przecież oni zamieszani są w tę sprawę. Powinni widzieć ten błysk, mam rację?

Wprowadzanie Philipa do opowiadania jest bardzo dobrym posunięciem. Domyślam się, że będzie to miłość Elisabeth i z całym przekonaniem stwierdzam, że i pannie Kaviste, i historii przyda się jakąś odskocznia od tych wszystkich sekretów. Jednowątkowość męczy prędzej czy później (nie tylko czytelników, ale i autora), więc dobrze mieć w zanadrzu jakiś lżejszy wątek, który będzie wprowadzał nieco luźniejszą atmosferę do opowiadania. Philip okazał się do tego idealny.

Jedna rzecz mnie jednak szybko zraziła – kolejny objaw łatwowierności Lizzie. Widzi, że robi się niebezpiecznie. Zniknęły już trzy osoby, a stworzenia, które je porwały z pewnością nie są przyjaźnie nastawione. Ale opowiada o wszystkim nowo poznanemu chłopakowi, który – uwaga! – wierzy w każde jej słowo. Gdyby Tobie ktoś obcy zaczął opowiadać o niesamowitej tajemnicy, znikających ludziach, magii, wizjach i być może jeszcze głosach w głowie – nie uznałabyś takiej osoby za niepoczytalną?

Wahania nastrojów Jesserona są męczące. Wspominałam o tym już wcześniej. Musisz się zdecydować czy robisz z niego zimnego drania, czy spokojnego faceta, któremu dyrektor przerywa w pół słowa i rozkazuje. Który gubi klucze i chichocze pod nosem, mimo że jego rodzina jest w niebezpieczeństwie. Po raz kolejny – albo jedno, albo drugie.

Nagły wybuch Jasmine również był do niej niepodobny. I strasznie… dziecinny.

08. Ona nie jest taka, jak wy

Najpierw błędy, które rzuciły mi się w oczy – Przygody Tomka Sawyera a nie Przygody Tomka Sawiera i bez przecinka w tytule.

Pogubiłam się podczas rozmowy Fabiana i Jasmine. Dopiero na końcu tego fragmentu dowiedziałam się, że Elisabeth cały czas udaje, że śpi. To dosyć oczywiste, w końcu podsłuchuje wyżej wspomnianą dwójkę. Zaskakujące są jednak dopiski typu: Chłopak obrócił się, po czym skupił wzrok na mojej osobie. Albo: Na twarzy Fabiana pojawił się rumieniec. Takich zdań było o wiele więcej, ale pozwolę sobie przytoczyć tylko te, bo najlepiej obrazują to, co chcę Ci przekazać. Powiedz mi, jak Elisabeth mogła stwierdzić, że na twarzy Fabiana pojawił się rumieniec? Albo tym bardziej – że chłopak skupił na niej wzrok? Przecież powinna mieć zamknięte oczy, spać! Musisz to jak najszybciej poprawić, bo robiąc z jednego z bohaterki narratora wszechwiedzącego popełniasz duży błąd. Ten fragment zdecydowanie jest do poprawy. A przynajmniej te dopiski, bo dialog wyszedł Ci bardzo naturalny. Jeden z najlepszych moim zdaniem.

I kolejny fragment – gdy Radford gryzł Lizz w rękę, ona lekko uchyliła powieki. Nikt tego nie zauważył? Przecież w tamtej chwili była w centrum zainteresowania. Jak mogli tego nie zauważyć?

Z tego co wiem rolety i żaluzje to dwie różne rzeczy. Dlatego nie zgadza mi się coś, gdy najpierw piszesz o odsłanianiu rolet, a później o zasłanianiu żaluzji. Pojawiło się to w końcówce rozdziału.

09. Bez odwrotu

Podoba mi się dialog pomiędzy Radfordem, Nathanielem i Elisabeth, bo jest humorystyczny i odciąga trochę od tej ciężkiej, poważnej atmosfery, którą starasz się stworzyć w opowiadaniu (mam na myśli te wszystkie narastające tajemnice). Powinnaś pomyśleć o częstszym wplataniu takich fragmentów, bo urozmaicają tekst i można trochę odsapnąć od wszechobecnych sekretów.

Czuję, że coraz bardziej wciągam się w Twoją historię. Myślę, że to głównie zasługa tego, że zaczynasz powoli wyjaśniać niektóre tajemnice. Trzymanie czytelnika w niepewności jest oczywiście przyjemnością dla autora, ale wiadomo – co za dużo to niezdrowo.

Nie bardzo mam co powiedzieć o tym rozdziale, bo był jednym z najbardziej udanych. Tyrada Elisabeth bardzo mnie zainteresowała i wręcz chłonęłam wszystko co mówi, chcąc się w końcu dowiedzieć, jak to wszystko się dalej potoczy. I czego się dowiedziała. Muszę przyznać, że zaczynając czytać nie spodziewałam się takiego rozwoju akcji. A już na pewno nie przypuszczałam, że znajdę tu japońskie zwroty i tajemniczych almightianów (tak to się odmienia?).

10. Życie Jasmine jest dla mnie o wiele ważniejsze, niż moje własne

Bez przecinka w tytule.

Rozbawiła mnie sytuacja, gdy Fabian dosłownie wpadł i wypadł z pokoju. Miałam wrażenie, że nawet nie zdążył się zatrzymać, żeby zamienić słowo z Radfordem i wszystko mówił w biegu. Zastanawia mnie również fakt, dlaczego Fabian nie zwrócił uwagi na Elisabeth. Przecież według jego informacji ona jeszcze o niczym nie wiedziała. Nie martwił się tym, że może wszystkich zdradzić? I gdzie podział się Jefferson? Fabian wspomniał, że on może być następny, ale nigdzie nie pojawiła się wzmianka o tym, że już go porwali. Jak to możliwe?

Zastanawia mnie też ilość par homoseksualnych w Twoim opowiadaniu. Nic do tego nie mam, ale nie wiem, jak zamierzasz z tego wybrnąć, bo na razie większość następców tronu jest homo. A gdzie potomek? Poza tym czuję przez to pewien przesyt. Dopóki pojawił się tylko Nath i Radford to uważałam to za świetny pomysł. Było to pewne urozmaicenie, a ich nierozłączność była słodka. Ness i siostrę Jasmine też bym jeszcze zniosła – tu dwie kobiety, tam dwóch mężczyzn. Można powiedzieć, że chciałaś równowagi. Ale gdy pojawił się jeszcze Fabian i Jesse, Casper, który podobno durzy się w Jeffie (z czego wnioskuję, że Jefferson też jest gejem) to uznałam że to zdecydowana przesada. Nie zdradziłaś jeszcze orientacji Jasmine oraz Jessici, ale wcale nie będę zaskoczona, jeśli okaże się, że one również są homo. Tak więc z moich kalkulacji wynika, że jedyną heteroseksualną parą w Twoim opowiadaniu jest Creig i mama Elisabeth. Nie uważasz, że to trochę za mało?

Nie jestem w stanie wyobrazić sobie łóżkowych poczynań Radforda i Nathaniela oraz Elisabeth, która rozsiadła się wygodnie w fotelu i na to patrzyła. Nie podoba mi się to, a do tego nie mogę uwierzyć, że tak zachowuje się szesnastolatek. Ale to moja subiektywna opinia, która na pewno nie wpłynie na ocenę. Po prostu chciałam się wypowiedzieć z perspektywy czytelnika.

11. Dawno temu w Tokio

W pierwszej połowie rozdziału rzucił mi się w oczy jeden, bardzo interesujący fakt – a gdzie bagaże Radforda i Lizz? Tak po prostu zostawili wszystko w samolocie i postanowili iść zwiedzać Tokio?

Brakuje mi u Ciebie akcji. Rozdziały są długie i mało się w nich dzieje. Są przepełnione ciekawymi informacjami, ale nic poza tym. Przez to tak naprawdę niewiele mogę napisać o jedenastce, bo czułam się, jakbym czytała encyklopedię. Albo przewodnik po Tokio. Pochwalę Cię jednak za końcówkę. Radford i Elisabeth są świetni i momentami żałuję, że nie będę razem. Chociaż nie ukrywam, że wciąż po cichu liczę na ich zejście. Dlatego czytanie tego końcowego fragmentu było dla mnie prawdziwą przyjemnością. A kiedy padły słowa pieprzony, międzygalaktyczny pedał wręcz zwijałam się ze śmiechu. Więcej takich momentów!

12. Zaginiona

Po przeczytaniu przedostatniego, opublikowanego rozdziału doszłam do wniosku, że akcję w Twojej historii, chociaż trochę ratują wizje Elisabeth. Są zdecydowanie najciekawsze, a przy okazji jako jedyne sprawiają, że czytam z zapartych tchem. Powtórzę się, ale strasznie rzuca się to u Ciebie w oczy – więcej akcji! Masz świetne opisy i dobrze się je czyta, ale przez pierwsze pięć rozdziałów. Potem zaczyna się to robić coraz bardziej nużące. Szczególnie dla kogoś takiego jak ja – kto nie czyta na bieżąco, z rozdziału na rozdział, ale musi przebrnąć przez wszystkie trzynaście części za jednym zamachem. I mimo że pierwsze wrażenie wywołujesz bardzo pozytywne, Twoja historia w pewnym momencie staje się męcząca.

Zaskoczył mnie nagły telefon Phila. Tak po prostu wpadł na pomysł, żeby się odezwać? Zabrzmiało to trochę jak: o, moja koleżanka jest w wiadomościach; o, uznali ją za zaginioną; o, warto byłoby zadzwonić; o, akurat odebrała, fajnie. Jeszcze bardziej zaskakujący jest jednak fakt, że matka nie próbowała się do niej dodzwonić. Nie wiem, jak jest u Ciebie, ale ja najpierw mam trzydzieści nieodebranych połączeń od rodzicielki, a nie od razu policję na karku. Raczej żaden rodzic nie leci od razu na komendę i nie trąbi w wiadomościach, że zaginęła mu córka.

13. Gatunek bliżej nieokreślony

Zastanawia mnie zachowanie Lizzie podczas porwania. Facet łamie jej rękę (swoją drogą przez resztę rozdziału Elisabeth zdaje się o tym zapomnieć, bo nie pada o tym żadna wzmianka), wyciąga za nogę z pokoju, a ona myśli o tym, że nie będzie krzyczeć i się szarpać, bo to nic nie da, a jedynie wyjdzie na rozwrzeszczaną panienkę. W tym momencie wyobraziłam sobie ją, jak przekręca się na plecy, zakłada ręce za głowę i wygwizduje ulubioną piosenkę, z rozmarzeniem rozglądając się dookoła i zastanawiając, czy tam gdzie ciągnie ją ten miły pan, też będzie bujany fotel, który jej się tak spodobał. Ta sytuacja nie wydaje Ci się komiczna? Przecież w takich momentach wzrasta adrenalina, człowiek nie myśli logicznie, a już na pewno nie zastanawia się, czy dobrze się zachowuje. Każdy w takim momencie zaczyna się szarpać, krzyczeć, Lizzie mogłaby się próbować czegoś złapać, wyrwać oprawcy, może uderzyć go jakimś napotkanym po drodze przedmiotem. Ale na pewno nie leżałaby jak kłoda i zastanawiała się, czy przypadkiem nie wyjdzie na rozkrzyczaną panienkę. Przynajmniej nie robiłaby tak, gdyby ta scena miała sens.

Jednak to jeszcze nie wszystko. O ile to zachowanie było w myślach Lizz w pewien sposób wytłumaczone i można byłoby usprawiedliwić to początkowym szokiem i, być może, złamaną ręką, to poniższy fragment rozłożył mnie na łopatki.

Dla niewtajemniczonych: poniższy tekst jest opisem próby gwałtu, nie uniesień miłosnych bohaterki.

Przez dobrą minutę przyglądałam się, jak pozbawia mnie ubrania. Po chwili skrawki mojego swetra, koszulki i stanika znalazły się na podłodze, a płytka, jednakże obficie krwawiąca rana, naznaczyła mój brzuch.

Spojrzałam na oprawcę z wyrzutem i zakryłam piersi rękoma. Poczułam ból w nadgarstku, gdy przycisnęłam go do ciała ramieniem. Mężczyzna zaśmiał się w sposób, który jawnie świadczył o jego sadystycznych upodobaniach.

- Radford, mógłbyś coś wreszcie zrobić? – rzuciłam z wyrzutem(…)

Po przeczytaniu tego musiałam zrobić sobie chwilę przerwy i dokładnie to przeanalizować. Zrób teraz to samo. Przeczytaj ten fragment uważnie i przez chwilę zastanów się nad tym, co napisałaś. Już? Doszłaś do wniosku, że sytuacja wydaje się absurdalna?

Zastanawiam się, czy widziałaś kiedyś film, w którym przedstawiona byłaby scena gwałtu? Czy w którymś z nich gwałcona kobieta leżała i patrzyła na oprawcę z wyrzutem albo przyglądała się, jak pozbawia ją ubrania? Powinna się szarpać, wyrywać, krzyczeć, cokolwiek! Ale nie leżeć na wznak i czekać czy ktoś się nad nią może zlituje! Radford też miał dobrą reakcję – dwóch facetów okłada go pięściami, trzeci próbuje zgwałcić mu przyjaciółkę, a on rozprawia o moralności.

Po zabiciu oprawców, Rad i Elisabeth zachowują się, jakby sceny nie było. Lizzie nie jest roztrzęsiona (co to tam dla niej – próba gwałtu? Nic nowego), nie narzeka na ból rany ciętej na brzuchu ani na złamaną rękę. Radford również wydaje się niewzruszony, bo oboje wracają do pokoju, idą coś zjeść i, najzwyczajniej w świecie, ruszają w dalszą podróż. Warto też dodać, że mieli iść do Instytutu kilka kilometrów, a odniosłam wrażenie, jakby cała droga zajęła im góra kwadrans. A po drodze wesoło sobie gawędzili.

Na miejscu wita mnie jak zawsze świetny opis pomieszczeń i postaci (to wychodzi Ci naprawdę fenomenalnie!), ale szybko psujesz dobre wrażenie zachowaniem księcia, który na słowa poddanych ciągle się rumieni i zachowuje jak dziecko. Nie wiem, jak oni mogą widzieć w nim autorytet (a powinni, prawda?) i wcale się nie dziwię, że nie wierzą w powodzenie jego misji ratunkowej. Też bym nie wierzyła.

Podsumowując – widać, że rozdział był strasznie wymuszony i albo pisałaś go na szybko, albo na odczepnego. Wiem, że stać Cię na przejmujące opisy akcji, bo takie już niejednokrotnie się pojawiały. Kaeru dała Ci dobrą radę w komentarzu. Pozwolę sobie przytoczyć jej słowa:

No i jeszcze opis ten walki... nie rozumiem go, ale Ty już o tym wiesz. Może zamiast Lizz i Radfordzia wyobraź sobie inne postacie i spróbuj przeczytać go jeszcze raz?

Naprawdę powinnaś spróbować wyobrazić sobie inne postacie podczas opisywania walki. Wydaje mi się, że za bardzo starałaś się wszystko dopasować pod nieustraszoną Lizzie. Ktoś może być odważny, ale nie sądzę, żeby ta cecha objawiała się biernym czekaniem na gwałt. Bo gdy czytałam ten fragment, pomyślałam, że Elisabeth jest po prostu głupia, a nie odważna.

1) Fabuła/Wątki 5/10

Z każdym kolejnym rozdziałem jednowątkowość Twojej historii stawała się coraz bardziej uciążliwa. Uparcie trzymałaś się tylko sekretu, który pozostawił Elisabeth do rozwiązania ojciec. Rozumiem, że to temat przewodni Twojego opowiadania. Brakowało mi jednak czasem jakieś odskoczni, bo wałkowanie ciągle tego samego, stało się po pewnym czasie niezmiernie nużące.

Kilka razy udało Ci się na moment przerwać ten ciąg sekretów i próbowałaś wprowadzić coś nowego – niestety dosyć nieudolnie. Niezwykle ciekawie zapowiadającym się wątkiem był tajemniczy głos ojca Elisabeth w głowie dziewczyny, ale urwałaś go tak niespodziewanie, że gdyby nie ponowne przeczytanie oceny, całkowicie bym o nim zapomniała. Ojciec nagle przestał się pojawiać, a Lizzie zdała się o nim zapomnieć. Nie wspomina już ani tajemniczego głosu, ani ojca samego w sobie, chociaż na początku historii robiła to nader często – chociażby po to, żeby uśmiechnąć się do siebie i powiedzieć byłbyś ze mnie dumny, tato. Ciężko mi uwierzyć, że nagle zapomniała o swoim zmarłym ojcu.

Następnym zapomnianym wątkiem jest Phil. Niespodziewanie pojawia się na weselu, wydaje się ważną postacią, ale później milkniesz i Elisabeth zdaje się o nim zapomnieć – zupełnie jak w przypadku ojca. A potem chłopak dzwoni do niej w najmniej spodziewanym momencie i z rozbawieniem pyta czy naprawdę zaginęła, czy to tylko taki żart. Odniosłam wrażenie, że w tej scenie chciałaś zrobić z niego, przepraszam za wyrażenie, przygłupa. Jeśli tak to Ci się udało.

Spróbuj skupić się także na innych postaciach. Może rozwiń w końcu wątek Radforda i Nathaniela? Myślę, że czytelnicy byliby usatysfakcjonowani, gdybyś przedstawiła im początki tej dwójki. Ja sama jestem bardzo ciekawa, jak do tego doszło, że się w sobie zakochali – i to po uszy. Przy okazji mogłabyś wytłumaczyć fakt ich pewności, co do swojej orientacji seksualnej, o czym już wspominałam.

Wiem, że to ciężkie przy narracji pierwszoosobowej, ale mogłabyś w tym celu wykorzystać wizje Lizz. Zawsze to jakiś sposób na przedstawienie przeszłości/przyszłości bohaterów, a co za tym idzie – czytelnicy będą mogli lepiej poznać postacie, z którymi mają do czynienia.

2) Rozwinięcie akcji 2/6

Z bólem serca daję Ci za to kryterium tylko tyle punków, ale naprawdę ciężko dać więcej za rozwinięcie akcji, jeśli w opowiadaniu nawet nie ma akcji. Wszystko zdaje się dziać strasznie wolno, brakuje mi takich sytuacji, jak walka Radforda i Elisabeth w karczmie, bo przynajmniej z zapartym tchem czytałam, co wydarzy się dalej (mimo kiepskiego przedstawienia bohaterów w tej scenie).

Widać, że masz naprawdę bogaty zasób słownictwa i potrafisz z niego odpowiednio korzystać, do tego tworzysz fenomenalne opisy i niejednokrotnie widziałam, że potrafisz zbudować napięcie. Musisz tylko zacząć z tego korzystać i stwarzać sobie więcej sytuacji to szybkich akcji, gdzie coś się dzieje, coś komuś grozi, ktoś musi uciekać. Wykorzystaj swój talent, bo niewątpliwie go posiadasz.

3) Świat przedstawiony 10/10

Tu nie mam żadnych wątpliwości. Opisy to zdecydowanie Twoja mocna strona i widać, że zdajesz sobie z tego sprawę, bo często to wykorzystujesz. Zdarzają Ci się jednak momenty, kiedy wprowadzasz niepotrzebny patos. Starasz się z małoznaczącej sytuacji zrobić coś podniosłego – zupełnie niepotrzebnie. Nie wszystkie opisy muszą być przesycone pięknym słownictwem i górnolotnymi porównaniami.

Skoro jesteśmy już przy porównaniach – uważaj, bo z nimi również zdarza Ci się przesadzić. Muszę powiedzieć, że są bardzo pomysłowe, ale czasem po prostu nie pasują do sytuacji. Na przykład: nie wyobrażam sobie, że wstając rano myślę sobie o słońcu, które uśmiecha się do mnie złośliwie i promieniami puka w okno, obwieszczając świt. Wiesz co mam na myśli? Wykorzystuj swoje pomysły, ale rób to w odpowiednim czasie. I w odpowiednich proporcjach.

Mimo zastrzeżeń daję maksimum punktów, bo opisy są naprawdę fenomenalne. Niezwykle realistyczne i przejmujące. Aż można poczuć, że przeżywa się wszystko wraz z Lizzie.

4) Bohaterowie 5/10

Elisabeth – ma w sobie wszystko i nic. Jest szara, niczym się nie wyróżnia, brakuje jej cech, które byłyby wyraźnie zarysowane w jej czynach i cechowały tylko ją. W miarę czytania wydawało mi się także, że na siłę próbujesz ją wyidealizować. Na początku nic jej nie wychodziło, nie radziła sobie z zagadkami, które pozostawił jej ojciec, wpadała w dziwne transy, wszędzie się potykała... I nagle w którymś rozdziale zaczyna nazywać siebie świetnym detektywem, ciągle ma szczęście na kogoś wpadać i podsłuchiwać interesujące rozmowy. Do tego jest strasznie naiwna i nieodpowiedzialna – mówi o swoich sekretach Philowi, tylko dlatego że mają takie same zainteresowania, nie szczędząc mu przy tym tych absurdalnych szczegółów, w które nikt przy zdrowych zmysłach by nie uwierzył. Wydaje mi się, że wszystkie sytuacje, zdarzenie starasz się dopasować pod nią. Jakby nie zależało Ci na ciekawej fabule tylko na tym, żeby Elisabeth dobrze wypadła. Jak na detektywa ma też dziwną tendencję do zapominania o różnych, ważnych rzeczach (wątek głosu ojca w jej głowie, zbadanie miejsca zbrodni), chociaż ona wciąż uparcie twierdzi, że ma niesamowicie rozwiniętą umiejętność szybkiej dedukcji. W końcowych rozdziałach odniosłam również wrażenie, że uważa się za lepszą, bo jest gatunkiem bliżej niezidentyfikowanym, nagle umie nowy język (po przeczytaniu zaledwie kilku stron książki), ponadto na siłę próbuje pomóc Radfordowi, chociaż zdaje sobie sprawę, że jest bezużyteczna i ogólnie pcha się wszędzie tam, gdzie jej nie chcąc, uparcie twierdząc, że ona wie lepiej. I po podsumowaniu tych ostatnich cech stwierdzam, że niebezpiecznie podchodzi pod Mary Sue – wystrzegaj się tego i postaraj się zmienić, dopóki nie jest jeszcze za późno!

Radford – książę, który nie za bardzo na księcia się nadaje. Kiedy razem z Elisabeth odwiedził Instytut, zaraz go rozpoznano, a jego poddani z szacunkiem zwracali się do niego wasza wysokość, na co on się… rumienił. Naprawdę tak zachowuje się władca potężnego królestwa? Skoro ludzie zwracają się do niego z takim szacunkiem i witają go z otwartymi ramionami, nie uważasz, że powinien być troszkę poważniejszym władcą, bo inaczej skąd wziąłby się ten szacunek? Wspomniałam o tym już powyżej (i tyczy się to wszystkich postaci, nie tylko Radforda) – masz tendencję, do robienia ze wszystkich dużych dzieci. Ciągle ktoś się rumieni, zawstydzony spuszcza wzrok albo – jak to często zdarzało się w przypadku Nathaniela – wtula się w kogoś z zawstydzenia. Tak się zachowują pięciolatki, a nie prawie dorośli ludzie. I nieważne czy gej, czy nie.

Jedyne, co podoba mi się w Radzie to jego troskliwość. Być może to tą cechą wzbudza taką ufność wśród poddanych? Nie wiem, ale to jak traktuje Nathaniela i Elisabeth (może z wyjątkiem sceny próby gwałtu), jest naprawdę urocze i niewątpliwie wzbudza tym ogromną sympatię. Zaskakiwała mnie tylko jego obojętność względem śmierci rodziców (szczególnie, gdy opowiadał o jelitach matki wywieszonych w pokoju jak serpentyny – swoją drogą mogłaś sobie to darować). Nie wydaje się przejęty ich stratą. A chyba powinien, prawda? To dosyć naturalny odruch. Chyba że w Danilli jest inaczej. Ale i tak uważam, że powinnaś to jakoś uzasadnić, zamiast przedstawiać go, jakby całkowicie obojętny.

Nathaniel – ciężko mi się o nim wypowiedzieć, bo zachowuje się całkiem inaczej, niż w myślach opisuje go Elisabeth. Przedstawiasz go jako aroganckiego, awanturniczego chłopaka, chociaż rzadko (wcale?) pojawiały się sytuacje, w których naprawdę by się tak zachowywał. Do tego był chyba najbardziej dziecinny ze wszystkich Twoich postaci – właśnie ze względu na to ciągle wtulanie się w Radforda i rumieńce na policzkach. Niby sugerujesz, że w opowiadaniu będzie ironicznym dupkiem, ale wystarczy, że chłopak cmoknie go w czoło, a nagle robi się wręcz nienaturalnie zawstydzony. Tak się zachowuje po dwóch latach związku? Wciąż do tego nie przywykł? To dziwne, bo zachowują się tak z Radem non stop. Zadziwiający jest również całkowity brak skrępowania zarówno u Natha, jak i u Radforda – seksu przy Elisabeth nadal nie mogę zaakceptować. W takich momentach pragnie się raczej prywatności i nie myśli o tym, żeby osobie, która to ogląda sprawić przyjemność – szczególnie, że to miała być scena romantycznego pożegnania (przynajmniej to wynika z sytuacji), a nie ćwiczenia przed przyszłym kręceniem pornosów.

Jasmine – jak na najlepszą przyjaciółkę Elisabeth, zdecydowanie za mało można o niej przeczytać. Niestety Jasmine również jest jedną wielką sprzecznością – bez powodu krzyczy na Lizzie, potem ją przeprasza, za pięć minut znów na nią krzyczy, następnego dnia czuwa nad nią całą noc, bo Lizz jest chora... Wyjątkowe wahania nastrojów – nawet jak na kobietę.

Jesseron – skoro przy wahaniach nastrojów jesteśmy... Mam wrażenie, że nie możesz się zdecydować, jak chcesz wykreować tę postać. Najpierw robisz z niego surowego, zastępczego ojca Radforda, który nie kryje się ze swoją nienawiścią do Lizzie. Później czytamy, że nie potrafi się postawić dyrektorowi szkoły i pozwala sobie na bezceremonialne przerywanie, przez co robisz z niego taką sierotkę. W dalszej części tej sceny zaciąga Elisabeth do samochodu, w którym już po kilku chwilach żartują sobie w najlepsze (mimo że rodzina Jesserona jest w niebezpieczeństwie i nienawidzi Lizz, na którą przecież był wściekły jeszcze kilka chwil wcześnie). Widzisz, co mi się tutaj nie podoba? Musisz się zdecydować na którąś z wersji Jesserona, bo na chwilę obecną jest chyba najgorszą postacią. Chociaż Lizzie depcze mu po piętach.

O pozostałych postaciach albo było za mało, żebym się wypowiedziała, albo nie mam już nic do dodania. Jedyne, co strasznie rzuca się w oczy, to dziecinność bohaterów – większość z nich sprawia wrażenie, jakby zatrzymała się na poziomie podstawówki. Przemyśl to sobie i spróbuj więcej tego nie powielać.

5) Dialogi/Narracja 7/10

Dialogi, zaraz po opisach, są drugą najlepiej wychodzącą Ci rzeczą. Widać, że masz solidne podstawy i dobry warsztat. Wypowiedzi bohaterów są naturalne, mimo że ich zachowania nie zawsze są równie dobrze przedstawione. Słowa, które padają z ich ust, zawsze są odpowiednio dopasowane do sytuacji. W dialogach nie pojawiają się niedorzeczności, nikt nie gada tylko po to, żeby sobie pogadać. Wszystko ma sens, a wypowiedzi postaci zawsze się ze sobą łączą. Teraz tylko zadbaj o odpowiednie zachowania, a wszystko w tej kwestii będzie idealnie.

Punkty obcięłam jeszcze za prolog i niekiedy pojawiające się błędy w narracji. O prologu napisałam już dużo powyżej, więc wspomnę jeszcze tylko o narracji – nie rób z Lizzie narratora wszechwiedzącego, bo jest jednym z bohaterów! Nie może wszystkiego wiedzieć, nie może widzieć zachowań przyjaciół, jeśli ma zamknięte oczy. To jest fizycznie niemożliwe. Pamiętaj o tym przy pisaniu kolejnych rozdziałów. Warto byłoby też poprawić poprzednie – przynajmniej tej fragment, w którym Jasmine rozmawia z Fabianem o chorobie Lizz.

6) Styl 4/4

Widać, że masz spory warsztat i duże predyspozycje na stworzenie czegoś naprawdę dobrego. Uważam, że Dziecko Prawdy wymaga jeszcze wielu poprawek i dopracowania, ale już na początku lektury można zauważyć, że masz talent. Niezwykle dopracowane opisy, naturalne dialogi... Powinnaś teraz skupić się na kreacji bohaterów, a gdy to już Ci się uda – spokojnie możesz osiągnąć sukces.

7) Oryginalność 9/10

Tworząc nowy, własny świat odwaliłaś kawał dobrej roboty (przekaż to koleżance, która Ci w tym pomaga). Nazwy, miejsca, gatunki i ich historia – widać, że wszystko masz dobrze zaplanowane i wkładasz w to wiele pracy. Mam jednak jego ale, za które właśnie obcięłam Ci jeden punkcik.

Przedstawiasz swoją historię jako twór własny, ale w miarę czytania dostrzegałam coraz więcej podobieństw do książki Dary Anioła. Przeczytałam tylko pierwszą część i to już jakiś czas temu, ale Stela, Znak Uzdrawiający, który zabija zwykłych ludzi, sytuacja, w której Jasmine musi wybierać pomiędzy pewną śmiercią Lizzie, a uratowaniem jej bądź zabiciem Znakiem Uzdrawiającym – to wszystko wydaje mi się łudząco podobne do książki Cassandry Clare. Możesz wytłumaczyć mi to podobieństwo?

Poprawność 16/20

01. Tajemnica

Mimo tak beznadziejnej sytuacji dopisywała mi pewna pogoda ducha – przecinek po sytuacji.

było by karygodne – byłoby.

napisana była szyfrem Jassmine – Jasmine.

Mimo, iż do zawsze zżerała mnie ciekawość, postanowiłam usłuchać jego prośby – bez pierwszego przecinka. Przecinek zawsze stawiamy przed całym wyrażeniem mimo iż, mimo że, nigdy go nie rozdzielamy.

To on nauczył mnie wszystkiego. Jemu mogę dziękować za umiejętność pisania, czytania i rysowania, on także uczył mnie śpiewu i gry na gitarze. On również przekazał mi zdolność bycia człowiekiem dobrym(…) – proponuję usunąć to ostatnie on również. Za dużo tego on, jemu i również/także. Przez to opis jest mniej płynny i sprawia wrażenie wyliczanki.

śmiejąc się w duszy – w duchu.

Mimo, iż nie ma go już wśród ludzi, czuję, że jest blisko mnie – jak wyżej. Nie rozdzielamy mimo iż przecinkiem.

02. Zbrodnia i kara

poczym wlepił w niego wzrok – po czym.

Najpierw niech pan mi powie, co oznaczają te znaki? – bez znaku zapytania.

tą książkę – tę książkę. Tą książką można dostać, a tę książkę można przeczytać. Rozumiesz zależność?

tą książkę – jak wyżej.

Rozejrzałam się w koło w poszukiwaniu osoby – wkoło. Tu [klik] znalazłam najłatwiejsze (bo na przykładach) wytłumaczenie, kiedy łącznie, a kiedy rozłącznie.

jego uwaga znów skupiła się za kanapce – na, literówka.

nie łatwo – niełatwo [klik].

w tedy – wtedy.

12. Zaginiona

Mimo, iż na pozór zdawała się być zupełnie wolna – bez przecinka.

Na okazałym piedestale stal bogato zdobiony tron – stał.

Siedzący na nim mężczyzna o twarzy oszpeconej wieloma bliznami poderwał się na widok przybyszy. – przecinek po bliznami.

Oczach Jasmine pojawił się płomyk nadziei. – W oczach.

Mężczyzna zatrzymał się na chwilę i ostentacyjnie rozejrzał się w koło – wkoło. Reguła kilka linijek wyżej.

nie trudno było wyczuć przyspieszone bicie jej serca wściekłość, jaka się w niej gotowała – wydaje mi się, że przed wściekłość zgubiłaś spójnik i.

dodała chichocząc – przecinek po dodała.

ostentacyjnie rozejrzałam w koło – wkoło; ponownie.

Poznałam go na weselu, pamiętasz. – znak zapytania na końcu.

Niema mowy – nie ma! Nie z czasownikami piszemy osobno. Nie wiem dlaczego, ale to nieszczęsne „niema” pojawia się praktycznie w każdym rozdziale. Strasznie mnie to zdziwiło, bo w innych czasownikach nie popełniałaś tego błędu. Poza tym „niema” ma całkiem inne znaczenie niż „nie ma”. Bo: nie ma tu twojej książki; ta kobieta jest niema od urodzenia. Rozumiesz różnicę? 

tą komórkę - tę

To bite 200 kg czystego kamienia – dwieście kilo. Raczej staraj się zapisywać liczby/cyfry słownie. Skrótów również nie używaj.

jak bym mieszkała tu od zawsze – jakbym.

13. Gatunek bliżej nieokreślony

Powiadasz, że to tak z 500 km, tak? – pięćset kilometrów, wytłumaczenie powyżej.

Radford nie musiał długo namawiać nie, abym pozostawiła za sobą bezkresne śniegi i weszła do środka. – mnie.

Baz słowa podążyłam za brunetem. – bez.

na odległość mniejszą niż 5 metrów – pięć; jak wyżej.

Podniosłam się, rozejrzałam w koło i odruchowo rzuciłam się na Radforda – wkoło; ten błąd również już omawiałam.

Mimo, iż nie był to najodpowiedniejszy moment – bez przecinka po mimo.

Klasyczny książe z bajki zakryłby usta swojej księżniczki pocałunkiem - książę

Chociaż wież co? – wiesz.

Niedawno mi się wdało - udało

Czeka cię tam pewna śmierć, książe! – książę.

Takich, jak ona – bez przecinka, ponieważ jest to porównanie.

Danillia nie jest tak duża, jak Ziemia – bez przecinka; jak wyżej.

Takich, jak Ziemia – również bez przecinka, również jak wyżej.

Polecam przeczytać zasady dotyczące pisania partykuły nie oraz by, bo w tej kwestii popełniasz najwięcej błędów. Interpunkcyjne zdarzają Ci się rzadko i jedynie na literówki powinnaś bardziej uważaj – tu zabraknie spójnika, tam zabraknie ogonka, jeszcze gdzieś indziej kreseczki. To raczej kwestia uważnego wczytania się w tekst (swoją drogą dziwne, że Twoja beta tego nie wyłapała, bo momentami literówek było sporo).

Ogólnie rzecz biorąc nie popełniasz wielu błędów, ale te poważniejsze, o których wspomniałam, pojawiają się regularnie. Myślę więc, że jeśli przeczytasz zasady, o których napisałam i postarasz się je zapamiętać – podobne sytuacje więcej się nie powtórzą albo wystąpią sporadycznie. Czego oczywiście z całego serca Ci życzę.

Dodatkowe punkty 3/5

Punkt za opisy miejsc.

Punkt za naturalne dialogi.

Punkt za małą ilość błędów.

Podsumowanie:

Czeka Cię dużo pracy nad bohaterami, naprawdę dużo. Poza tym postaraj się urozmaicić czymś fabułę, bo momentami naprawdę ciężko było mi przebrnąć przez Twoje opowiadanie. Kiedy pojawiała się akcja – czytałam z zapartym tchem, bo potrafisz zbudować napięcie. Jednak rzadko to wykorzystujesz, chociaż powinnaś, bo to jedna z Twoich lepszych stron. Ale przede wszystkim – nie zniechęcaj się i pisz regularnie, stosując się do rad swoich czytelników, bo widzę w Tobie ogromny potencjał. Naprawdę warto pielęgnować taki talent.

Ilość zdobytych punków:

74 punkty, czyli Średniak [Dobry – 4]

Przepraszam, że musiałaś tyle czekać na ocenę. Mam nadzieję, że tą oceną, przynajmniej po części, udało mi się wynagrodzić Twoją cierpliwość.

Do oceniających – sprawy administracyjne!

Jeśli któraś z Was nie wypowiedziała się jeszcze na temat zmian w kryteriach oraz nowego sposobu oceniania punktu poprawność – proszę, żeby zajrzała na forum i dała znać przynajmniej czy jest za, czy przeciw, chociaż z krótkim wyjaśnieniem. Fajnie by było załatwić do wszystko w maju ^^

Pozwoliłam sobie także grafikę i dodatki ocenić już tak, jak ma to wyglądać w nowych kryteriach. Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe? Po prostu dużo łatwiej ocenić mi wtedy grafikę, w której nigdy nie wiem, co napisać. W razie protestów – krzyczeć, to pozmieniam!

I na koniec – cieszy mnie, że kryzys minął i po naszym zastoju nie ma już śladu. Dziękuję wszystkim i każdej z osobna.

Ściskam!