[57] nowojorski-akcent.blogspot.com

Przypominam o trwającym konkursie. Szczegóły TUTAJ.

Adres bloga: nowojorski-akcent

Oceniająca: hope

Autor: Ginger Grant

Ocena: Niestandardowa

Adres bloga jest krótki i łatwy do zapamiętania. Od razu wiemy, gdzie będzie rozgrywać się akcja. W życiu bym jednak nie zgadła, że będzie to fanfiction Harry’ego Pottera. Ale myślę, że to nawet lepiej – w końcu z dzieła Rowling zapożyczasz tylko świat magii.

Belka, która jest taka sama jak napis na nagłówku, nawiązuje do adresu i przy okazji informuje czytelnika, że dużą uwagę zwrócisz na miasto, w którym rozgrywa się akcja. Swoją drogą jestem tego bardzo ciekawa, bo Nowy Jork kocham całym sercem i chętnie poczytam o tym, jak Ty go widzisz.

Szablony, które masz na swoich blogach, mają w sobie coś tak charakterystycznego, że za każdym razem, gdy na nie patrzę, bez zastanowienia wiem, że to będzie strona Twojego autorstwa. Myślę, że można Ci tego pogratulować, bo wyrobiłaś sobie już pewną wizytówkę, coś szczególnego, co odróżnia Cię od innych.

Z wrażeń ogólnych po przyjrzeniu się grafice – wszystko jest uporządkowane, tekst ładnie wyjustowany, nie miałam żadnych problemów, żeby odnaleźć się na stronie.

Zajrzałam do podstron i pierwsze, co mnie zdziwiło to spis treści, który się tam pojawia. Czy szeroka lista jest w takim razie potrzeba? Myślę, że możesz z jednej opcji zrezygnować. Jeśli zamierzasz prowadzić na stronie więcej niż jedno opowiadanie – polecam zostawić spis treści, a zrezygnować z szerokiej listy, ale decyzja należy już do Ciebie.

Pozostałe podstrony działają bez zarzutu.

Teraz przejdę do ważniejszej kwestii – treści. Opowiadanie rozpoczynasz dosyć krótkim i treściwym prologiem. Może to właśnie przez jego długość i formę odniosłam wrażenie, jakbym czytała sprawozdanie? Morderstwo samo w sobie było strasznie suche i mało przejmujące. Jeśli chcesz zachęcić czytelnika do dalszej lektury, musisz sprawić, że poczuje więź z bohaterami – w tym przypadku z ofiarą. Nie myślałaś o tym, żeby więcej napisać o Robercie? To mogło być cokolwiek – że poszedł na skróty, bo spieszył się do dzieci, że żona czekała na niego w domu, że był szczęśliwy, bo właśnie dostał awans. Cokolwiek, co wzbudziłoby w czytelniku żal, że uśmierciłaś tego bohatera. A jeśli to nie jest postać, której mamy żałować – przynajmniej opisz go pokrótce, żeby wiedzieć, z kim ma się do czynienia. Narrator trzecioosobowy dawał Ci ogromne pole do popisu, ale Ty kompletnie tego nie wykorzystałaś. Przemilczę już fakt, że oprócz morderczej formuły, scena zbrodni ma dokładnie pięć zdań. Ale być może to styl Twojego oprawcy. Zobaczymy.

Amerykańscy czarodzieje nie uważali, że magia czyni ich kimś lepszym od innych ludzi. Różdżka i zapewniane przez nią możliwości dla wielu były po prostu dodatkiem do codziennego życia. Wielu obywało się bez takich wygód, z zaklęć korzystając tylko w ostateczności.

Rozumiem, że starasz się jak najwyraźniej pokazać, czym różnią się czarodzieje amerykańcy od brytyjskich, ale już w pierwszym rozdziale niebezpiecznie zaczynasz przekraczać granicę zdrowego rozsądku. Pisząc, że czarodzieje przestają korzystać z magii, bo dogadują się dobrze z mugolami, sprawiasz, że zaczynam się zastanawiać, po co tak właściwie osadziłaś miejsce akcji w świecie magii. Naprawdę wyobrażasz sobie całą społeczność czarodziejów, świadomie i dobrowolnie rezygnującą z magii? Jestem w stanie zrozumieć pojedyncze przypadki, które są dobrze umotywowane, ale argument „nie czaruję, bo lubię mugoli” jakoś mnie nie przekonuje. Bo na dobrą sprawę – co ma piernik do wiatraka?

Nowojorskie korki zawsze irytowały młodą czarownicę, jednak uparcie odmawiała skorzystania z magicznych środków lokomocji. Sieć Fiuu uważała za zbyt mało ekscytującą, zaś teleportacji używała jedynie w ostateczności, mając na uwadze swoje niezbyt miłe doświadczenia związane z tym sposobem przemieszczania się.

Co masz na myśli, pisząc, że Sieć Fiuu jest mało ekscytująca? A od kiedy sposób przemieszczania się ma być ekscytujący? Ja lubię jeździć rowerem, bo jest szybciej niż na piechotę, a nie dlatego, że to ekscytujące czuć wiatr we włosach. Dlatego nie rozumiem Laurie, która woli stać kilka godzin w korku i kląć na nowojorczyków, niż wymamrotać miejsce, w które chce się udać i być tam zanim zdąży powiedzieć ”samochód”. I to tylko dlatego, że jest to mało ekscytujące. Dodam jeszcze, żeby wszystko było jasne – nie potępiam Twojego pomysłu, potępiam Twój sposób przedstawiania go. Gdybyś popracowała nad odpowiednim uargumentowaniem takiego a nie innego zachowania, mogłabym się jeszcze dać przekonać do robienia mugoli z czarodziejów. Ale kocham serię HP za to, że jest magiczna, a nie za to, że czarodziej woli sobie pojeździć samochodem niż machnąć różdżką.

Ofiara zginęła wskutek użycia Zaklęcia Uśmiercającego, najprawdopodobniej w ciągu ostatniej nocy. Jak zapewne wiesz, Central Park jest intensywnie uczęszczanym miejscem, więc wydaje mi się mało prawdopodobne, aby doszło do tego wcześniej.

Zastanawia mnie fakt, jak to się stało, że Ministerstwo nie zarejestrowało użycia Zaklęcia Niewybaczalnego, w dodatku z samym Central Parku, gdzie przecież kręci się dużo mugoli. Czy nie powinni jakoś tego kontrolować? Już niekoniecznie Biuro Autorów, ale w ogóle Ministerstwo? Trochę naciągana wydaje mi się historia, że musieli się o tym dowiadywać od specjalnego informatora.

— W porządku. Zajmę się tym – rzekła tylko, wiercąc się na krześle.

— Doskonale. – Szef wydawał się być zadowolony, że jedna z najbardziej niepokornych podwładnych tak łatwo i bez sprzeciwów przyjęła jego polecenie.

A przepraszam Laurie miała inne wyjście? Zawsze mi się wydawało, że jak szef każe, to szef dostaje. Bo inaczej jaka byłaby przyjemność z bycia szefem? Oczywiście nie zawsze ludzie, którzy są wyżej niż my stanowiskiem, muszą być zarozumiali i ustawiać wszystkich po kątach. Z tym że kilka linijek wyżej piszesz o szefie Laurie cyniczny biurokrata oraz człowiek, którego lepiej unikać – to raczej nie brzmi jak Szef Roku, a tym bardziej ktoś, kto przyjmuje odmowy od swoich podwładnych.

Laurie Kelly spodziewała się, że nie dotrze do Central Parku zbyt prędko. Biorąc pod uwagę natężenie ruchu ulicznego, wysoce prawdopodobny był fakt, że dotrze na miejsce grubo po czasie.

Aż nie mogę uwierzyć w to, co przeczytałam. Naprawdę dla Laurie ważniejsze jest jej widzimisię dotyczące teleportacji niż dobro sprawy? Myśli sobie: „A tam, trudno, jak nie zdążę to najwyżej nie będziemy nic wiedzieli o sprawie i nie zbierzemy dowodów, ale co tam, i tak pojadę samochodem, bo lubię podziwiać drogę za oknem, jak jadę [co też nie jest najbezpieczniejszym posunięciem; że też ta kobieta nie miała jeszcze wypadku!]”. Tak ja widzę całą tę niedorzeczną sytuację, czytając to, co napisałaś. Rozumiem, że można nie lubić teleportacji, też bym jej pewnie nie lubiła. Ale przecież chociażby ze względu na praktyczność, Laurie powinna postawić na teleportację!

Parsknęła nerwowym chichotem, stukając palcami o kierownicę. W takim tempie przemieszczania się nigdy nie zdąży do Central Parku. Miała jednak nadzieję, że informator ministerstwa da radę opóźnić wszystko tak, by przedstawiciele Biura Aurorów zdążyli dokonać własnych obserwacji. Bardzo nie chciałaby wrócić do gabinetu Fairchilda z pustymi rękami. Wtedy całkowicie przekreśliłaby swoje szanse na osiągnięcie sukcesu w karierze aurora, a nie miała zamiaru reszty życia spędzić nad papierami.

Laurie coraz bardziej mnie zadziwia. We wcześniejszym fragmencie jeszcze mogłam sobie jej zachowanie tłumaczyć zwykłą dziecinnością – że to jej początki, jest młoda i nie zdaje sobie sprawy z konsekwencji, jakie mogą ją czekać, jeśli nie zdąży na czas do Central Parku. Ale w tym fragmencie wyraźnie piszesz, że Laurie wie, że to może być koniec jej kariery, ale zamiast wyciągnąć z tego jakieś wnioski, zaparkować samochód, skręcić w najbliższy zaułek i teleportować się na miejsce zbrodni – ona nerwowo chichocze. Naprawdę tak wyobrażasz sobie zachowanie profesjonalisty z Biura Aurorów?

To była pierwsza sprawa. A teraz druga – dlaczego świat czarodziejów w żaden sposób nie współpracuje ze światem mugoli? Nawet w książce było powiedziane, że najwyższe urzędy w Wielkiej Brytanii były zawiadomione o istnieniu magii, dlaczego Ty z tego rezygnujesz? W dodatku przez takie zachowanie stawiasz mugoli w gorszym świetle. Wcześniej piszesz, że czarodzieje traktują ich jak równych sobie, a teraz robisz z nich takie... pierdoły. Czarodzieje wszystko robią pod ich nosem, a mugole o niczym nie mają pojęcie. To nie jest równe traktowanie.

Podeszwy jej sfatygowanych conversów szurały rytmicznie o nawierzchnię ścieżki, podczas gdy kobieta próbowała wyciągnąć z torby teczkę z aktami, w której opisane było dokładniejsze położenie miejsca znalezienia ciała.

Przede wszystkim dokładniejsze położenie miejsca znalezienia nie brzmi dobrze i jest niepoprawne. Nie wystarczy opisane było dokładne miejsce znalezienia ciała?

A po drugie, nie jestem pewna czy można sobie tak po prostu wynieść akta z pracy i paradować z nimi po centrum Nowego Jorku. A gdyby ktoś je ukradł? Albo wpadł na Laurie i akta wylądowałyby w kałuży? To są zbyt ważne dokumenty, żeby tak po prostu nosić je sobie w torebce.

I dopiero teraz o tym pomyślałam – skąd w ogóle wzięły się te akta skoro nikt z Biura Aurorów nie dotarł jeszcze na miejsce zbrodni? Informator je napisał? Nie sądzę. Strasznie skomplikowałaś sprawę z tymi aktami. A wystarczyłoby napisać, że szef podał Laurie dokładne miejsce. I byłoby po sprawie.

Nie wykluczała konieczności skonfundowania paru mugolskich policjantów w przypadku napotkania ewentualnych problemów, a swoje zadanie musiała wykonać.

Po raz kolejny. To nie jest przykład szanowania mugoli i traktowania ich na równi. Jak z teleportacją czy Siecią Fiuu (które przecież nikomu nie szkodzą) to ma problem, ale jak trzeba użyć zaklęć na mugolach, to już problemu nie widzi.

Także ona doszła do wniosku, że musiał być on mugolem.

Skąd wiedziała, że Robert jest mugolem? Po czym można rozróżnić mugola od czarodzieja? Mugol ma większy nos, inny układ oczu, czerwieńsze usta? Bo nie rozumiem, jak Laurie mogła spojrzeć na człowieka i już widzieć, że nie jest czarodziejem.

Wcześniej zdarzało jej się zajmować wyłącznie papierami oraz wezwaniami do błahych incydentów z użyciem magii.

Od kiedy Biuro Aurorów zajmuje się błahymi incydentami? Nie zajmowały się tym inne służby? Rozumiem, że w Nowym Jorku aurorzy nie mieli dużo roboty, ale czy w takim razie nie powinno się zmniejszyć ich liczbę albo w ogóle zlikwidować całe Biuro, zamiast trzymać na siłę i płacić więcej (bo to jednak bardziej odpowiedzialne stanowisko), chociaż robili to samo, co na dobrą sprawę mógł zrobić każdy inny czarodziej bez specjalnych kwalifikacji?

Laurie nie miała ochoty dzielić się swoją sprawą z Hallem. Czemu szef nie mógł przydzielić jej kogoś bardziej przystępnego?

Mam wrażenie, że ciągle zapominasz, że Twoja bohaterka ma dwadzieścia pięć lat, a nie dziesięć. Nie dość, że jest nieprofesjonalna i jeszcze ma pretensje, gdy ktoś jej to wypomni, to jeszcze zabrała Nathanielowi akta spod nosa i stwierdziła, że nie będzie się nimi dzielić. Jak dziecko, któremu ktoś chce zabrać zabawkę.

Najpierw zamierzała jeszcze po raz kolejny udać się do Central Parku i pokręcić się po jego najbliższej okolicy w nadziei, że wreszcie jej się poszczęści.

Co Laurie zamierzała znaleźć po trzech dniach na miejscu zdarzenia? Wszystkie poszlaki, jakie tam były, już dawno zostały zadeptane, a jeśli coś się uchowało – na pewno zmył to deszcz, który padał tego dnia.

Ciągle zaznaczasz, że piszesz kryminał, ale mam wrażenie, że wolałabyś pozostać przy zwykłej obyczajówce. Nie skupiasz się na wątku morderstwa, nie wprowadzasz nic nowego do sprawy, nie ciągniesz akcji do przodu, tylko uparcie trzymasz się rozmyślań Laurie na temat wszystkiego, aby tylko nie morderstwa. A to że nie lubi jeździć samochodem, a to że ciężko jej się rano wstaje albo że nie lubi deszczu... Teraz wzięła się za rozmyślanie o dawnej miłości, chociaż dawno powinna być w pracy albo przynajmniej badać sprawę w terenie. A tymczasem siedzi na ławce, pali papierosy i zastanawia się, co by było gdyby nie rozstała się z Jackiem. Czy to ma jakikolwiek związek z głównym wątkiem? Ba! Czy to w ogóle ma związek z czymkolwiek? Bo mam wrażenie, że to po prostu zapchajdziura.

Zawsze wysoko ceniła sobie niezależność i samodzielność, ale czasem przychodziły momenty, kiedy czuła, że mimo wszystko potrzebuje czyjegoś towarzystwa.

A to według Ciebie nie można być samodzielnym, niezależnym i równocześnie towarzyskim? Przecież posiadanie wielu przyjaciół nie czyni z nas od razu ludzi, którzy we wszystkim potrzebują pomocy. Posiadanie przyjaciół nie czyni nas od nich zależnych.

Laurie jest zaskoczona, gdy Simon mówi jej, że nowojorskie Ministerstwo Magii wydaje mu się dziwne. Dlaczego jest zaskoczona? Nie mam pojęcia. Szczególnie, że kilka rozdziałów wcześniej doskonale zdawała sobie sprawę [Laurie] z różnic pomiędzy tym, a brytyjskim Ministerstwem.

Laurie kilkakrotnie niemal wychodziła z siebie, kiedy mężczyzna ciągle pokazywał palcem na jakieś zwyczajne rzeczy, takie jak ruchome billboardy czy światła na skrzyżowaniach, i prosił o wyjaśnienie, na jakiej zasadzie to wszystko działa.

W Londynie nigdy nie byłam, ale mogę się założyć, że ruchome billboardy i sygnalizacja świetlna jest także w mieście Simona. I nie uwierzę, że nigdy tego nie widział. Fakt, mógł go zaskoczyć telewizor czy komputer, ale raczej nie rzeczy, które znajdują się na ulicach praktycznie każdego większego miasta. Bez przesady, w jaskini się chyba nie wychował, co? I mimo jego wyjaśnień, że trzymał się tylko Ministerstwa i Pokątnej, wciąż nie przekonuje mnie to do tego stopnia, żebym uwierzyła, że nigdy nie widział świateł. Przecież jest aurorem, oni pracuję w terenie! Na pewno miał okazję zobaczyć większą część Londynu niż tylko otoczenie Ministerstwa Magii. Za bardzo wyolbrzymiasz tutaj inność Simona.

Przechodzisz samą siebie w robieniu z Simona, za przeproszeniem, idioty. TU masz dolary. Na każdym z nich jest liczba, w zależności od nominału danego banknotu. Naprawdę sądzisz, że Simon nie odróżnia 50 od 100?

Historia przeniesienia Simona jest bardzo naciągana. Po pierwsze – nikt nie miał prawa stawiać mu takiego ultimatum. W całej tej nieudanej akcji nie dostrzegłam błędów Simona (czy któregokolwiek z jego kolegów) i Ministerstwo nie miało żadnych podstaw, żeby karać aurorów. Nie wszystko można przewidzieć, a takie komplikacje są nieodłącznym elementem tej pracy. Skąd więc takie konsekwencje?

Druga sprawa – Simon przybywa do Ameryki z myślą, że tu nikt nie będzie znał jego przeszłości. Załóżmy więc, że Ministerstwo miało prawo go zwolnić albo zażądać, żeby zrobił to sam. Gdzie wspomnienie o tym w jego aktach? Skoro Ministerstwo zagroziło, że zakaże mu wykonywania zawodu (a więc sprawa jest poważna – w Twoim założeniu), nie powinni tego gdzieś udokumentować? A jeśli nie to – dokumentacja tamtej nieudanej sprawy musiała znaleźć się w rękach nowego szefa Simona. Nie sądzę, żeby przyjął go tak po prostu, Simon musiał przedstawić mu okoliczności zwolnienia z pracy. Każdy rozsądny pracodawca by o to zapytał, a Fairchild jest rozsądny podwójnie – przynajmniej to wywnioskowałam z tego, co napisałaś. Dlaczego więc Simon wciąż żyje w przekonaniu, że nikt nie zna jego przeszłości? Jak to w ogóle możliwe?

Zanim następnym razem zaczniesz pisać kryminał, dokładnie przemyśl sobie i rozpisz profil mordercy. Bo w nowojorskim akcencie opisałaś go dopiero dwa razy, a już pierwsza wersja kompletnie nie zgadza się z drugą. Wspominałam o tym już po przeczytaniu prologu – wtedy oprawca podszedł, rzucił od niechcenia Avadą i poszedł dalej. Opisałaś to w pięciu zdaniach. Natomiast tym razem, pastwił się nad swoją ofiarą dobrą godzinę, bawiąc się we wspominki, dyskusje i rzucanie przeróżnymi zaklęciami. Mam wrażenie, jakbyś przedstawiła dwie zupełnie inne postacie, które oprócz morderstwa nie mają ze sobą nic wspólnego. Zdecyduj się na którąś z wersji – albo tworzysz mordercę, któremu chodzi tylko o sam akt zabicia drugiego człowieka, robi to szybko i żyje dalej, albo kreujesz go na kogoś, dla kogo ważniejszy jest sposób i precyzja wykonania, kto robi to dla większego celu, idei.

Nawet kiedy już po pracy jechała samochodem w kierunku Brooklynu, co chwila prychała z irytacją i mamrotała pod ustami przekleństwa.

Pod nosem, nie pod ustami.

W siódemce Laurie dowiaduje się o kolejnym morderstwie. I w tym rozdziale od czasu telefonu do Laurie do………. nielogiczność goni nielogiczność, a niekonsekwencja depcze im po piętach. Ale powoli.

Najpierw Laurie otrzymuje telefon o kolejnym morderstwie. Charles już wtedy wie, że sprawa jest niecierpiąca zwłoki i aurorzy muszą pojawić się na miejscu zdarzenia przed mugolską policją. Mimo wszystko zamiast podać Laurie adres przez telefon, każe jej przyjechać do Biura. Po co? Ano po to, żeby stamtąd teleportowali się wszyscy razem na miejsce. Gdzie tu sens?

Druga rzecz. Sprawa jest pilna, wszystkim się spieszy, ale zanim ktokolwiek podejmuje jakieś kroki, najpierw Charles dzwoni po Laurie, czeka aż przybędzie do Biura (szkoda, że nie postanowiła jechać samochodem) i dopiero wtedy wszyscy razem teleportują się na miejsce. Nie mógł do niej zadzwonić, podać adres i powiedzieć, że spotkają się na miejscu? Po co to wszystko tak rozwlekasz, tworząc niedorzeczne sytuacje, a przy okazji z Biura Aurorów robiąc bandę idiotów, biegających za własnymi ogonami i nie bardzo znającymi się na rzeczy?

Niekonsekwencja. W jednym z pierwszych rozdziałów piszesz, że w Ministerstwie nie można było teleportować się prosto do Biura a jedynie w Holu Głównym. W takim razie jak udało się to aurorom? Nie przypominam sobie, żeby mieli w tej kwestii specjalne uprawnienia. A jednak raz się obrócili i już zniknęli. I nikogo to nie dziwi.

Zastanawia mnie, czemu wszyscy w tym rozdziale szepczą. Jack ciągle cicho mówił do Laurie w kawiarni, potem Kelly szeptała w Biurze… Nie wydaje mi się, żeby którakolwiek z sytuacji przedstawionych w rozdziale wymagała ściszania głosu.

25 lipca dwa tysiące ósmego roku

Jaki jest sens pisać datę liczną, a rok słownie? Trzymaj się jednej wersji.

Wciąż przyświecając sobie różdżką, udała się do kuchni i nalała sobie szklankę soku pomarańczowego(…)

A zwykła, mugolska elektryczność? Nie łatwiej jej było po prostu zapalić światło? Ciągle mnie tym zaskakujesz – z jednej strony na siłę wciskasz czarodziejom mugolskie zachowania i wynalazki, a z drugiej strony całkowicie o nich zapominasz, gdy aż ciśnie się napisać o niemagicznym rozwiązaniu. Nie mogę tego zrozumieć.

Nie rozumiem metody, jaką obrała Laurie odhaczając kolejne nazwiska na swojej liście ze wszystkimi kobietami o imieniu Sally Collins. Od razu skreśliła dzieci i staruszki – z tym ostatecznie mogę się zgodzić. Ale czemu stwierdziła, że po krótkiej rozmowie z pozostałymi kobietami, one są już bezpieczne? Albo inaczej – dlaczego uznała, że nie są atrakcyjnymi ofiarami?

Nie dowiedziała się niczego sensownego, ale, ku swojej wielkiej uldze, nie znalazła też żadnego ciała. Z piętnastu kobiet, czterech nie udało jej się zastać w domach. Pozostałe były w różnym wieku, w przedziale od pięciu do siedemdziesięciu sześciu lat, jednak żadna nie wydawała się być osobą, która mogłaby wzbudzić zainteresowanie tajemniczego czarodzieja.

Nie kojarzę, żeby Laurie rozgryzła preferencje tajemniczego oprawcy w kwestii dobierania sobie ofiar. Skąd więc założenie, że żadna z kobiet, z którymi rozmawiała, nie jest kolejną ofiarą? I skąd przekonanie, że nie zlazła żadnego ciała? W końcu czterech Sally nie zastała w domu. Nie ma pewności, że żyją, tak?

Ciągle powtarzasz te same fragmenty. Dajmy na to w ósemce już chyba po raz trzeci, w przeciągu kilku ostatnich rozdziałów, piszesz, że o tej porze ministerstwo było już praktycznie wyludnione. Ale to nie jedyny przykład, zdarza Ci się to bardzo często. Nie rozumiem tylko po co? Zapominasz, że już o tym wspominałaś czy na siłę chcesz przypominać takie szczegóły swoim czytelnikom w praktycznie każdym rozdziale?

Gdzie w dziewiątce podział się pośpiech? Wszyscy zapomnieli, że zaraz życie mogła stracić niewinna kobieta? (Właściwie już straciła, ale oni jeszcze o tym nie wiedzieli.) Laurie przychodzi do Charlesa (który zamiast szukać Sally Collins i myśleć nad sposobem uratowania jej, poszedł sobie do domu, bo skończyła się jego zmiana), a on mówi pójdę zaparzyć herbatę, a potem porozmawiamy o twojej pracy. Naprawdę tak podchodzi się do spraw niecierpiących zwłoki? Mało tego – później rozmawiają o jego zmarłej żonie i synu, a później dyskutują o środkach zabezpieczenia, którymi zajmą się jutro, bo przecież skończyła się ich zmiana. I nikogo nie obchodzi, że morderca może właśnie wcielać swój plan w życie. Czy oni myślą, że oprawca poczeka ze swoim planem do dziewiątej rano, aż zaczną pracę? Litości, aurorzy funkcjonują bardziej jak nasza policja, a nie urząd miasta. Widzisz różnicę? Nie powinni zwijać się do domu o piętnastej i mieć wszystko z nosie przez najbliższe osiemnaście godzin. Szczególnie, gdy pojawia się sprawa, nad którą trzeba naprawdę popracować. W końcu życie Sally Collins było w ich rękach. Wtedy nawet o śnie się zapomina. Nie wiem jak Ty, ale ja nie mogłabym zasnąć, gdybym wiedziała, że w trakcie mojego snu, przez moje niedopatrzenie czy brak działania, może ktoś zginąć. Poniekąd z mojej winy. Ale widzę, że Twoi bohaterowie nie mają z tym problemu.

Zastanawia mnie cała scena przesłuchania. Czy nie uważasz, że Laurie była za mało dociekliwa? Rozumiem, że rozmawiała ze starszą kobietą, która niewiele widziała i słyszała, ale Kelly nie zadała jej większości pytań, które aż się cisną na usta. W sumie zapytała tylko o takie oczywistości, które sama mogła wywnioskować. Dobrze, że poruszyła te kwestie, bo są dobrą podstawą do kolejnych pytań, ale nie powinna na tym kończyć. Tak na dobrą sprawę, Laurie zapytała tylko o to, czy starsza pani kogoś widziała, czy rozpozna jego twarz i czy znała Sally. A gdzie pytania o znaki szczególne? Zachowanie? Cokolwiek innego, co mogło przykuć uwagę? A godzina, o której widziała tego mężczyznę? Czy widziała jak wychodził? Czy już wcześniej pojawiał się przed kamienicą, a może był znajomym Sally? Pytań jest naprawdę mnóstwo, a to tylko podstawowe z nich, które powinien zadać każdy podczas przesłuchania. Dlatego nie wiem, skąd przypuszczenia Charlesa, że Laurie będzie najlepsza do przeprowadzenia przesłuchania, skoro ewidentnie sobie z tym nie radzi. I jeszcze jedno – piszesz, że ktoś z aurorów był już u staruszki i pytał ją o Sally. Po co więc wysłano tam także Laurie? Gdyby bardziej przemaglowała kobietę, byłabym w stanie to zrozumieć – bo wtedy pierwsze przesłuchanie mogło się odbyć po łebkach, a dopiero Kelly miała zapytać o szczegóły i to wszystko udokumentować, poskładać w logiczną całość. Ale w obecnej sytuacji nie sądzę, żeby Laurie zapytała o więcej niż jej poprzednik. Ba! Myślę, że już on był bardziej dociekliwy.

Przesłuchanie oraz zatrzymanie Jamie – jedna wielka niedorzeczność. Przede wszystkim sama kopiesz pod sobą dołki, pisząc, że nie bardzo mają powód, żeby ją zatrzymać, a jednak ją zatrzymują. Skoro nie mają powodu, to po co to robią? Tylko dlatego że siostra Jamie pracuje w Ministerstwie Magii? Nie wydaje mi się, żeby to był dobry argument. Jednak jak już ją zatrzymują i Biuro Autorów, i Wydział Niewłaściwego Używania Czarów, zgadzają się w kwestii tego, kto dostanie tę sprawę. Biuro przestaje się w to mieszać i Charles wraz z Simonem wracają do swoich zajęć. Wszystko byłoby w porządku, gdyby Emma nie przyszła po pomoc do Wellsa, bo nie umie przesłuchać zatrzymanego. A na dobrą sprawę, co ma do tego Charles? Skoro Emma sobie nie radzi, powinna skontaktować się ze swoimi współpracownikami, a nie wciągać w to zastępcę szefa Biura Aurorów. Bo, na dobrą sprawę, co go obchodzi jakaś nieletnia? Wiadomo, że Charles zaczyna się kochać w Laurie, więc jej siostra go obchodzi, ale Emma tego nie wie, więc nie rozumiem, czemu to właśnie od Wellsa oczekuje pomocy.

Kolejną sprawą jest, po raz kolejny zresztą, samowolka Laurie. Miała jedynie przesłuchać świadka, a znika na cały dzień. Charles zauważa jej nieobecność dopiero (jak mniemam) późnym popołudniem i zamiast rozważyć nałożenie na nią kary za ciągłe spóźnianie – on się martwi. Rozumiem, że zaczyna mu na niej zależeć, ale nie powinien (szczególnie, że wciąż przedstawiasz go jako pracoholika) bardziej troszczyć się o dobro sprawy i całego Biura? To samo tyczy się Laurie – niby zależy jej na sprawie Czarodzieja z Central Parku, ale jak pojawiły się problemy osobiste, kolokwialnie mówiąc, olała wszystko i wszystkich i nie pofatygowała się nawet piętro wyżej, żeby dać znać o komplikacjach z Jamie. Ile mogło jej to zająć? Pięć minut? A nawet jeśli nie chciała ani na chwilę zostawiać siostry – przecież mogła zadzwonić. Albo zrobić tak jak Charles chwilę wcześniej – napisać wiadomość na kartce, machnąć różdżką i wysłać ją do Biura Aurorów. Cokolwiek. Ale zamiast tego, bezczynnie siedziała na korytarzu, bo kogo obchodziłaby praca? Naprawdę podziwiam cierpliwość jej szefa.

Rozdział trzynasty, Laurie dostaje kolejny liścik. Postaw się na jej miejscu – słyszysz pukanie do drzwi, nawet złowieszcze puknie do drzwi, wiesz już, że to morderca. Co robisz? Bo ja podbiegłabym do drzwi z wyciągniętą różdżką i próbowała schwytać sprawcę tego całego zamieszania. Co robi Kelly? Z duszą na ramieniu podchodzi do drzwi i czyta liścik. Sztywnieje na chwilę, a później postanawia zadzwonić do Miisterstwa. Naprawdę tak zachowuje się wyszkolony auror? Oni wszyscy w tym Biurze siedzą i czekają, aż ktoś powiadomi ich o znalezieniu kolejnego ciała. Nie próbują temu zapobiec, tylko biernie czekają na rozwój wydarzeń, jakby liczyli, że oprawcy w końcu się znudzi i sam do nich przyjdzie. Tak to właśnie przedstawiasz. Nie robią nic, tylko siedzą od 9 do 15 w biurze i przewalają papierki z kupki na kupkę. W narracji ciągle podkreślasz, że zawód aurora jest czymś ekscytującym, pełnym emocji, odpowiedzialnym stanowiskiem. W rzeczywistości wygląda to jednak tak, że już pani w warzywniaku obok ma więcej wrażeń niż oni.

Samantha nie powinna brać udziału w sprawie dotyczącej swojego ojca. Tak jak lekarzom nie pozwala się operować swoich bliskich, tam Sam nie powinna brać udziału w akcji aurorów, która dotyczyła członka jej rodziny. W takich chwilach i tak emocje biorą górę, a szczególnie, gdy w grę wchodzi życie kogoś, kogo kochamy. To może zaburzyć nasz osąd i każda rozsądna osoba (tym bardziej auror) kazałaby zostać Sam w Biurze.

Przypuszczenia Laurie, Rileya oraz Charlesa i sprawę akt poprowadziłaś bardzo umiejętnie. Przyznaję, że w pewnym momencie czytałam z zapartym tchem i do sceny pomiędzy oprawcą a Jamie zastawiałam się, kto za tym wszystkim stoi. Tradycyjnie jednak musiałaś z któregoś z bohaterów zrobić idiotę. Wybacz, ale naprawdę traktujesz ich jak półgłówków. Laurie wpada do domu, drzwi nie są zamknięte na klucz, Jamie nigdzie nie ma, jej telefon leży na podłodze, okno jest wybite, a Laurie? Laurie mówi urwę jej łeb i zaczyna się zastanawiać, czy Jamie mogła złamać obietnicę i gdzieś sobie wyjść. Mogłaby tak pomyśleć, gdyby była normalnym, biurowym pracownikiem Ministerstwa Magii, kompletnie niezwiązanym z żadnym morderstwem. Ale Laurie prowadząc sprawę Czarodzieja z Central Parku, powinna być bardziej wyczulona na takie sprawy i od razu pomyśleć o zagrożeniu, które groziło Jamie. A nie tylko wziąć to pod uwagę.

Coś zaczynasz mieszać z tym, ilu w rzeczywistości jest morderców. Do tej pory cały czas była mowa o jednym, potem wydawało mi się, że gdzieś w narracji wspomniałaś, że jest ich więcej (dwóch?), a teraz nagle Laurie dzwoni do Charlesa i mówi oni ją mają. Jacy oni? Od kiedy jest ich więcej? Wydawało mi się, że Nathan działa w pojedynkę, Lucy Fairchild to po prostu jakaś jego była dziewczyna/przyjaciółka/kuzynka, którą postanowił pomścić, a Stephen Fairchild to po prostu fałszywy trop. Ale powoli zaczynam przypuszczać, że działają wspólnie, skoro Laurie nagle mówi oni zamiast on. Tylko skąd Kelly już to wie?

June jest kolejną ignorantką. Ktoś zaatakował ją i Simona w Central Parku i od razu zdała sobie sprawę, że musi to mieć związek z ostatnimi wydarzeniami i Biurem Aurorów. Ale zamiast powiadomić o tym Laurie, Charlesa czy kogokolwiek innego – ona wróciła ze szpitala do domu i postanowiła się zdrzemnąć, a potem zagłuszyć wyrzuty sumienia alkoholem. Gdzie tu logika? Czemu nikt nie został zaalarmowany? Nie jestem w stanie pojąć sposobu myślenia Twoich bohaterów.

Na chwilę obecną – Charles śpi po eliksirze, który zafundowała mu Laurie; Laurie gdzieś zniknęła w poszukiwaniu siostry; Simon leży w szpitalu; Samantha prawdopodobnie dalej zalewa się łzami po stracie rodziców, a Michael ją pociesza; June też się zalewa, ale alkoholem; Fairchild i Nathaniel okazali się mordercami. Tak właśnie wygląda obecnie Twoje Biuro Aurorów. Czy naprawdę muszę tłumaczyć jak bardzo nieporadni są Ci ludzie? Mam wrażenie, że nikt nie wie, co tu tak naprawdę robi. I nie tylko w Biurze Aurorów, ale w ogóle w opowiadaniu. Każdy tańczy jak mu zagrasz, ale na dobrą sprawę nikt nie wie, po co to robi. Czasem odnoszę wrażenie, że Ty też nie wiesz, co tu się dzieje.

  Czy ktoś tu jeszcze pamięta o Karen Reynolds? Bo w trakcie czytania osiemnastego rozdziału, zdałam sobie sprawę, że nagle wszyscy o niej zapomnieli, łącznie z Fairchildem i Hallem, a przecież chcieli ją zabić. Jak to możliwe, że nagle wszyscy przestali się nią przejmować?

Karen swoją drogą, ale Jamie już całkowicie zwaliłaś mnie z nóg. Całą osiemnastkę jak trusia przesiedziała w kącie pokoju i nikt nie zwracał na nią uwagi. Przyszła Laurie – Jamie w żaden sposób na to nie zareagowała, a siostra nawet jej nie dostrzegła (chociaż to po nią przybyła do Fairchilda). Potem rozgorzała walka pomiędzy starszą siostrą Kelly a Hallem, a Jamie podobno oberwała zaklęciem – tego również nikt nie zarejestrował (dopiero Stephen prawdopodobnie po jakieś godzinie, kiedy Laurie leżała już nieprzytomna). Jednak mało tego. Przybyli aurorzy, Charles unieszkodliwił Nathaniela, dwóch innych zabrało Fairchilda, Wells zajął się nieprzytomną Laurie… I dopiero wtedy łaskawie przypomniałaś sobie o Jamie. Naprawdę nie mogę uwierzyć, że cały czas siedziała w kącie i bez słowa patrzyła, jak Hall znęca się nad jej siostrą. Takie zachowanie jest przecież nienaturalne! Mogłaby siedzieć cicho, gdyby to był ktoś dla niej obcy, a ona nie chciała się odzywać, żeby nie stracić życia. Ale to była jej siostra, którą przecież tak bardzo kochała. Jak mogła nie reagować?

Ostatni rozdział wyszedł bardzo zgrabnie i niewiele mogę o nim dodać. Zastanawiam się tylko, co zamierzasz napisać w dwudziestym rozdziale i epilogu, bo dla mnie opowiadanie już zostało zakończone. Przynajmniej mogłoby się zakończyć na tym, co napisałaś w dziewiętnastce.

Po skończonej lekturze w końcu mogę wypowiedzieć się o wszystkim męczących mnie kwestiach, których nie miałam okazji poruszyć wcześniej.

Przede wszystkim praca aurorów – to najbardziej rzuca się w oczy. Wszyscy jak jeden mąż są niezdarni, nieprofesjonalni i biegają w koło, nie wiedząc, co powinni robić. Na tle tej zgrai niewątpliwie wyróżniał się Charles, ale i on miał swoje chwile słabości. Moja rada? Poczytaj więcej chociażby o pracy policji, sięgnij po jakiś kryminał i dokładniej przyjrzyj się wszystkim procedurom. Wiadomo, że praca aurorów nie będzie wyglądać tak samo, ale powinnaś dostrzec pewne schematy, które okażą się niezbędne podczas tworzenia kolejnego kryminału. Wspominałam to już przy przesłuchaniu, które przeprowadziła Laurie – kompletnie nie wykorzystałaś tej sceny, bo kobieta nie poruszyła praktycznie żadnej istotnej kwestii. Charles przesłuchujący Jamie był już bardziej profesjonalny, chociaż nadal nie rozumiem, dlaczego aż jego trzeba było wzywać, żeby porozmawiał z nieletnią łamiącą prawo. Poza tym Twoi aurorzy ciągle zajmowali się papierkową robotą i nawet w kryzysowych sytuacjach, zamiast działać, siedzieli w Biurze i albo oglądali po raz setny te same akta (Laurie), albo odbierali telefonu od zaniepokojonych mieszkańców Nowego Jorku (Laurie i pozostali).

Teraz przejdę do kolejnej interesującej i bardzo ważnej kwestii – zbrodni, morderców i ich motywów. Ogólna koncepcja wydaje mi się bardzo udana i widać, że to dopracowałaś – siostra Fairchilda, chęć zemsty na mugolach, przez których zginęła. Ale na tym się kończy. A dlaczego Stephen dostał olśnienia dopiero po dwudziestu latach? Po co wciągnął w to Nathaniela, skoro równie dobrze mógł sobie poradzić sam? Nie przekonuje mnie także pomysł zaangażowania w to wszystko Laurie. Naprawdę Fairchild uważał ją za zagrożenie? Jak to w ogóle możliwe, skoro dziewczyna krążyła w kółko bez żadnych dowodów, a o teczce, która rzekomo miała zdradzić jej szefa, dowiedziała się dopiero, kiedy on sam jej o tym powiedział? Dlaczego nie uwziął się na Charlesa? Wiem, że próbowałaś to wytłumaczyć, ale to kompletnie mnie nie przekonało i trzymało się całości. Miałam wrażenie, że wszystko naciągasz do granic możliwości, niebezpiecznie przekraczając linię zdrowego rozsądku. To samo Nathaniel – naprawdę chciał zabić Kelly tylko dlatego że była irytująca? Gdyby każdy podchodził z takim nastawieniem do swoich współpracowników, to nie wiem, czy ktokolwiek na tej planecie by się uchował.

Kolejna rada na przyszłość – dopracuj następnym razem profil mordercy/morderców. Tylko zrób to naprawdę szczegółowo. Najpierw motywy, powiązania, potem dopiero wymyślaj do tego zbrodnię i sposób zemsty. Wymyśl sytuację, za którą oprawca chce się zemścić lub człowieka/ludzi, którzy mu przeszkadzają i dopiero ich likwiduj. Skup się przede wszystkim na motywach, które muszą być poparte naprawdę żelaznymi argumentami. Tylko wtedy historia będzie się wydawać prawdziwa. Teraz wszystko jest „zlepione” na siłę.

Twoim ogromnym plusem są z pewnością opisy. Widać, że dobrze i swobodnie czujesz się, pisząc je, ale zapominasz o pewnej granicy, za którą długie rozmyślania i brak dialogów stają się irytujące. Potrafisz opisywać miejsca i ludzi, ale na opisach się kończy. Zachowania Twoich bohaterów są całkowitym zaprzeczeniem tego, co mówi o nich narrator. Przykładowo Laurie, która ciągle w swoich rozważaniach podkreśla, że jest dumna ze sprawy, którą prowadzi i ze sposobu, w jaki ją prowadzi, chociaż w sumie nie robi nic, bo i postępów nie widać. Zawód aurora – niby ekscytująca i niebezpieczna praca, a największym niebezpieczeństwem w Twoim opowiadaniu wydają się wyjce, które nieprzeczytane, co i raz wybuchają w Biurze. Widać, że masz swoją koncepcję i starasz się ją wpoić czytelnikom, ale momencie, kiedy rozpoczyna się jakaś akcja – kompletnie o wszystkim zapominasz.

Akcja – jak bardzo mi jej brakowało! Naprawdę ciężko było mi przebrnąć przez te dziewiętnaście rozdziałów. Ale nie dlatego, że kiepsko piszesz, bo styl masz przystępny i pozornie łatwo się czyta, jednak gdy zadręczasz czytelnika ciągłymi opisami i zerową akcją – każdy by się znudził, jak pięknego stylu byś nie miała (być może, czytając po jednym rozdziale na dwa tygodnie wygląda to inaczej, nie wiem). Dopiero pod koniec trochę się ożywiłam, gdy w Laurie w końcu wzięła sprawy w swoje ręce i ruszyła do Fairchilda. Zdaję sobie sprawę, że już wcześniej pojawiała się akcja, ale tak ją ukryłaś, że była wręcz nie do dostrzeżenia. Fragmenty, które powinny być szybkie, dynamiczne zmieniłaś na długie opisy, zazwyczaj bogate w filozoficzne przemyślenia Laurie. Przez to tekst ciągnął mi się w nieskończoność i gdyby nie data publikacji, którą sobie narzuciłam, prawdopodobnie musiałabyś czekać na ocenę jeszcze szmat czasu.

Skoro już wspomniałam o długich, wszechobecnych opisać, przejdę teraz do dialogów, których praktycznie nie ma. Twoi bohaterowi wymieniają zazwyczaj dwa zdania, a później pojawia się dopisek rozmawiali tak jeszcze długo. I koniec dialogu, wracamy do opisów. Nie mówię, że to zawsze jest złe rozwiązanie, ale dialogi są potrzebne i tego będę się trzymać. Podkreślałaś kilka razy, że nie jesteś w tym dobra, ale mimo wszystko uważam, że powinnaś próbować. Opowiadanie dużo na tym nie straci, a może wiele zyskać.

Jednak gdy uraczyłaś nas już jakimś dłuższym dialogiem, zazwyczaj był on sztywny i nienaturalny. Na siłę próbujesz wcisnąć postaciom ładne słowa w usta, chociaż nie pasuje to nawet do ich sposobu bycia. Dialog to nie to samo co narracja. Pisząc coś następnym razem, spróbuj postawić się na miejscu swojej postaci i pomyśl, co być powiedziała. Ale nie sil się na piękne zwroty, napisz to, co pierwsze przyjdzie Ci do głowy. Słowa, które z siebie wyrzucamy (szczególnie w stresowych sytuacjach), są często nieprzemyślane i spontaniczne, nikt nie myśli, czy to będzie dobrze brzmiało. Niech Twoi bohaterowie też nie boją się czasem wyrzucić z siebie jakichś nieprzemyślanych słów. Używaj potocznych zwrotów, bo na razie mam wrażenie, jakby ktoś Twoim postaciom (Jackowi chociażby) kij w tyłek wsadził.

Bohaterowie. O wszystkich można powiedzieć jedno – są nierozsądni, zachowują się jak dzieci, kompletnie nie znają się na tym, co robią, są melancholikami i nawet Laurie, którą próbujesz przedstawić jako żywą, pyskatą dziewuchę (bo na pewno nie kobietę) jest mdła. Wszyscy są tacy sami, wszyscy reagują w konkretnych sytuacjach tak samo i mówią to samo. Nikt się nie wyróżnia, ale i nikt nie zostaje w tyle. Błąd. Czytelnicy kochają dobre i złe charaktery. Zestaw ich jakoś, bo nawet mordercy wydają się strasznie spokojni i zrównoważeni (a po tym, jak zabili swoje ofiary, zrównoważenie na pewno nie jest słowem, których powinnam ich określać). Pokaż więcej kontrastów. Wiadomo, że nie wszyscy muszą być całkowicie dobrzy, albo całkowicie źli. Ale u Ciebie wszyscy są pośrodku. I wszystkich równo nie lubię. Jedynie Charlie po raz kolejny wybija się ponad wszystkich, bo jest najbardziej poukładany i przede wszystkim – rozsądny. Bohaterowie w Twoim opowiadaniu wydają się kierować dziwnymi impulsami i brak im logicznego myślenia. To chyba nie są cechy wzorowego aurora, prawda?

Jeśli chodzi o poprawność w opowiadaniu. Przyznam szczerze, że nie skupiałam się na tym tak, jak zazwyczaj, bo masz stałą betę. Dokładniej przyjrzałam się tylko rozdziałowi czwartemu i dziewiątemu, ale potknięcie zdarzają Ci się naprawdę rzadko (albo Twojej becie). Jednak mam dwie uwagi.

Pierwsza sprawa – często uciekają Ci wcięcia. Raz się one pojawiają, a przy następnym akapicie już o nich zapominasz. Pamiętaj, żeby tego pilnować, szczególnie, że zdarza się to nagminnie.

Druga sprawa – pauzy, półpauzy i myślniki. Momentami wydawało mi się, że wszystko Ci jedno, czego używasz. Przeczytaj chociażby ten artykuł, żeby dowiedzieć się więcej.

Rozdział 4

Od czasu znalezienia tamtego tajemniczego(przecinek) liściku nie otrzymała już żadnej wiadomości, więc zaczęła łudzić się, że był to tylko jednorazowy żart, który mylnie wzięła za coś powiązanego ze swoją sprawą.

Laurie nie spodziewała się, że natknie się na niego właśnie dzisiaj, podczas gdy przyjechała do Central Parku(przecinek) załatwiając sprawy związane ze swoją pracą.

Na odchodne pomachała dawnemu przyjacielowi dłonią, po czym puściła się biegiem przez alejkę. – wyrzuć słowo dłonią. Każdy wie, że nie pomachała mu nogą.

Rozmowa z Fairchildem i Wellsem zajęła trochę mi więcej czasu niż się spodziewałem – mi trochę.

Po podłodze walała się żywność wysypana ze rozdartych opakowań – z.

Rozdział 9

Laurie rozglądała się dookoła, zaintrygowana. – bez przecinka.

Nawet, kiedy ukończą już prowadzoną przez siebie sprawę. – również bez przecinka.

Biuro Aurorów było jeszcze praktycznie puste, kiedy weszła do środka, pogrążona w myślach. – ponownie, bez ostatniego przecinka.

Ta fascynacja przyjaciółki nowym aurorem i wgapianie się w niego jak sroka w gnat(przecinek) zaczynało coraz bardziej drażnić Kelly.

W pozostałych rozdziałach pojawiały się nieliczne braki przecinków, bądź błędy szyk zdania, który raczej był spowodowany nieuwagą. Myślę, że Twoje beta jest to w stanie sama wyłapać.

Podsumowując. Podczas kolejnej historii nakreśl sobie dokładny profil mordercy i jego motywy. Pamiętaj, że nic nie może dziać się ot tak po prostu. Pracuj nad dobrą argumentacją – zarówno postępowania mordercy, jak i pozostałych postaci. Ćwicz kreację bohaterów, a przy tym i dialogi. Przede wszystkim! Resztę uwag napisałam już powyżej.

Ilość zdobytych punktów:

69 punktów, czyli Żuczek [Dostateczny – 3]

Tak oto kończę moją trzynastą oceną na OO. Mam nadzieję, że nie będzie pechowa, a tylko przyniesie mi dużo szczęścia na kolejny rok.

Chciałam jeszcze przeprosić, że ocena pojawia się w sumie godzinę przed końcem terminu, kiedy miałam ją opublikować. Nie sądziłam po prostu, że napisanie jej zajmie mi aż tyle czasu. Niemniej jednak się wyrobiłam, więc proszę za głośno nie narzekać! Jestem tylko człowiekiem.

Pozdrawiam,